Cimiterium
- Εταιρεία: The Abbey
- Άτομα: 4-8
- Βαθμός Δυσκολίας: 3,5/5
- Διεύθυνση: Ηλιούπολη
Θα ξεκινήσω την κριτική του δωματίου από την ατμόσφαιρα, καθώς ο χώρος υποδοχής είναι καλύτερα φτιαγμένος και διακοσμημένος από το ίδιο το δωμάτιο. Ο ηθοποιός που μας περίμενε εκεί είναι σίγουρα πάρα πολύ καλός και σε βάζει στο κλίμα μιας άλλης εποχής. Το δωμάτιο αυτό καθ’ εαυτό θα έλεγα ότι είναι υπερβολλικά απλό, ενώ η απόλυτη έλλειψη φωτός το κάνει τρομακτικό. Εδώ να επισημάνω ότι αν είστε έστω και λίγο κλειστοφοβικοί, δεν πρέπει να πάτε στο συγκεκριμένο δωμάτιο απόδρασης. Στην κλειστοφοβία του Cimiterium συνέβαλε, επίσης, ο ηθοποιός ο οποίος δημιουργούσε κλίμα φόβου με τα ηχητικά εφέ του και τις «επαφές» που είχες μαζί του εκεί που δεν το περίμενες. Ωστόσο, μερικά «επιτρεπτά όρια» ξεπεράστηκαν και ήταν πολλές οι φορές που είτε πλησίαζε υπερβολικά κοντά μας, είτε κρίναμε την επιλογή της «επαφής» στα όρια του απρεπούς. Θα έλεγα ότι από άποψη ατμόσφαιρας το δωμάτιο και η λογική του προσπαθούσε περισσότερο να σε τρομάξει παρά να σου ανεβάσει την αδρεναλίνη. Και τα κατάφερνε, αν και μερικές φορές το παράκανε καθώς εστίαζε συνέχεια και αποκλειστικά στο πιο τρομαγμένο μέλος της ομάδας.
Οι λίγοι γρίφοι του ήταν αρκετά απλοί, ακόμα και για αρχάρια ομάδα, και οι πιθανές βοήθειες δίνονταν με πολύ ωραία ενσωματωμένο στην ιστορία τρόπο. Για τους γρίφους δεν υπάρχει να σχολιάσω κάτι άλλο, καθώς σίγουρα το δωμάτιο δεν εστιάζει εκεί την προσοχή του, ενώ αν δεν έχετε παίξει πρώτα και τα υπόλοιπα δωμάτια της εταιρείας σίγουρα πολλά θα σας φανούν ασύνδετα ή άνευ σημασίας. Καλό θα ήταν να το παίξετε τελευταίο, όπως μας ενημέρωσε και ο game-master μας κατόπιν εορτής.
Ως γενικό σχόλιο, θα έλεγα ότι σας προτείνω να πάτε στο συγκεκριμένο δωμάτιο επειδή σίγουρα είναι κάτι το ξεχωριστό. Δεν θα το πρότεινα σε όσους φοβούνται το σκοτάδι ή τους κλειστούς χώρους, καθώς και σε όσους δεν ανέχονται το bullying (κυριολεκτώ, αλλά δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα), και κυρίως σε όσους θέλουν να λύσουν μπόλικους γρίφους για να απολαύσουν μια απόδραση. Ελπίζουμε με την πάροδο του χρόνου και την επίσκεψη περισσότερων ομάδων οι ηθοποιοί να μάθουν να θέτουν καλύτερα τα όρια στις επαφές τους με τις ομάδες, να σέβονται την επιθυμία ενός παίχτη να σταματήσουν να τον έχουν στο επίκεντρο γιατί φοβάται, και κυρίως να διασφαλίζουν πως όλη η ομάδα διασκεδάζει.
Σχόλια
Σχόλια (2)
-
Πάω σε escape rooms εδώ και σχεδόν 2 χρόνια. Έχω παίξει σε καμιά 30αριά τουλάχιστον και τα έχω παρακολουθήσει να εξελίσσονται από απλά δωμάτια, με απλά σκηνικά και γρίφους με λουκέτα και κλειδαριές, σε ολόκληρες παραγωγές με ηθοποιούς. Από το να προσπαθείς απλώς να βρεις τον συνδυασμό να ανοίξεις την πόρτα μέχρι το να ζεις πλήρες σενάριο, σαν να παίζεις σε ταινία. Αυτή η εξέλιξη των δωματίων όμως ίσως να ξεπέρασε κάποιο όριο στο Cimiterium. Πριν εξηγήσω όμως τι εννοώ, να πω για το δωμάτιο αυτό καθ'αυτό.
Στο παιχνίδι "μπαίνεις" με το που μπαίνεις και στο κτήριο. Μία εξαιρετική ιδέα, που πρωτοείδα στο Lockhill. Ο ηθοποιός που παίζει τον ηγούμενο που σε υποδέχεται ήταν εξαιρετικός, και δεν βγαίνει εκτός χαρακτήρα σε κανένα σημείο. Η ατμόσφαιρα της εισόδου είναι καταπληκτική και σε προετοιμάζει για κάτι το μοναδικό. Δυστυχώς όμως, στο Cimiterium δεν ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα.
Αρχικά, το Cimiterium ΔΕΝ πρέπει να παιχτεί πρώτο. Είναι το τελευταίο ουσιαστικά σε μία ιστορία που απλώνεται στα 4 δωμάτια του Abbey. Δυστυχώς όμως, όχι μόνο δεν αναφέρεται πουθενά αυτό στο site, αλλά μάλιστα το Cimiterium εμφανίζεται και πρώτο στη σελίδα των δωματίων και των κρατήσεων, κάτι που κάνει κάποιον να πιστέψει ότι από εκεί πρέπει να ξεκινήσει. Προσοχή λοιπόν εδώ.
Το άλλο πρόβλημα με το Cimiterium είναι ότι λέει πως είναι για μέχρι 8 άτομα. Θεωρώ ότι είναι το πολύ για 5 άτομα. Οι χώροι είναι πάρα πολύ μικροί (εκτός από ένα σημείο μόνο) και, το βασικότερο, δεν υπάρχουν και πολλοί γρίφοι, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι παίχτες απλά να κάθονται. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι την περισσότερη ώρα την περνάει κανείς στο σκοτάδι, κάνει το συγκεκριμένο δωμάτιο να είναι κάπως βαρετό.
Όμως κανένα από αυτά που έγραψα δεν αποτελεί σοβαρό πρόβλημα. Άλλωστε ο κάθε παίχτης βλέπει τα πράγματα διαφορετικά και σε πολλούς μπορεί να αρέσουν όλα αυτά. Το πραγματικό πρόβλημα του δωματίου έχει να κάνει με το όριο το οποίο είπα ότι ξεπέρασε, και αυτό είναι η συμμετοχή του ηθοποιού μέσα στο δωμάτιο. Το να υπάρχει ηθοποιός, για μένα, πάντα προσθέτει στην ατμόσφαιρα ενός δωματιου, και έχω παίξει με εκπληκτικούς ηθοποιούς (π.χ. Silent Hills, Mindtrap Πειραιά) και με όχί και τόσο καλούς (π.χ. Seven, Mindtrap Χαλανδρίου). Σε καμία περίπτωση όμως ένας ηθοποιός δεν επιτρεπόταν να αγγίζει τους παίχτες. Κάτι που εδώ σταμάτησε να ισχύει, και ο ηθοποιός άγγιζε σε σημείο σχεδόν παρεξηγήσεως. Ειδικά μία κοπέλα απ' την ομάδα (για λόγους σεναρίου που προφανώς δεν θα αποκαλύψω) στην οποία είχε κολλήσει πάνω, ανέπνεε μέσα στο πρόσωπο, τράβαγε τα μαλλιά, μέχρι και... δάγκωσε (ίσως αυτό να έγινε με κάποιο παιχνίδι, δεν ήταν σίγουρη μέσα στο σκοτάδι). Αυτό ήταν too much. Επίσης, ο ηθοποιός πρέπει να κρίνει όταν κάποιος παίχτης απλά δεν θέλει να συμμετέχει σε κάτι. Οι παίχτες πάνε στα δωμάτια για να περάσουν καλά, και για να τρομάξουν σίγουρα σε δωμάτια τρόμου, αλλά όχι για να υποχρεώνονται να κάνουν πράγματα τα οποία δεν θέλουν.
Και ακόμα και αν κάποιος πει ότι όλα αυτά μπορεί να μην αποτελούν πρόβλημα για όλους, θα έπρεπε τουλάχιστον να υπάρχει προειδοποίηση ότι στο συγκεκριμένο δωμάτιο υπάρχει εκτεταμένη σωματική επαφή, ακριβώς όπως υπάρχει προειδοποίηση για κλειστοφοβία κλπ.2 Σαν -
Είναι όντως πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα και θα μπορούσε να έχει πολύ ενδιαφέρον ως εμπειρία (μιας και διεγείρει τις υπόλοιπες αισθήσεις), ΑΛΛΑ:
1. Οι ηθοποιοί (δεν ήταν μόνο ένας) χρειάζονται «λουρί». Δε γίνεται να δαγκώνεις γκόμενα στο λαιμό!! Όχι, σοβαρά, ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ, ΦΙΛΕ ΜΟΥ!! Ούτε διαννοούμαι να μου τραβάνε τα μαλλιά ή να με ψευτογραπώνουν από το λαιμό ή να κολλάνε το σώμα μου πάνω τους ή να κολλάνε τα μούτρα τους στα μούτρα μου. Επίσης, δε γίνεται να σου ζητάει παίχτης να μην εστιάζεις άλλο πάνω του γιατί έχει τρομάξει, να σου ζητάει να έρθει άλλος ένας μαζί του, ή ακόμη και να προσφέρονται άλλοι παίχτες να πάνε στη θέση του, κι εσύ ως ηθοποιός να αρνείσαι γιατί έχεις καταλάβει ότι αυτός που διάλεξες είναι τρομαγμένος. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ, ΦΙΛΕ ΜΟΥ!! Ήρθαμε για να διασκεδάσουμε όλοι (και αυτοί που φοβούνται).
Αντιεπαγγελματική και απρεπής συμπεριφορά imho. Οφείλουν να συμμορφωθούν με την ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ άμεσα. Που είμαι σίγουρη πως θα συμβεί αργά ή γρήγορα, καθώς όλο και κάποια λάθος επιλογή θα κάνουν και... θα τη φάνε στα αχαμνά! Δεν μπορεί...
2. Βρίσκεσαι ΣΥΝΕΧΕΙΑ στο απόλυτο (ή σχεδόν απόλυτο) σκοτάδι και γίνεται βαρετό μετά από λίγο. Αν ήταν έτσι το μισό και μετά έμπαινες σε φωτεινή περιοχή και έλυνες γρίφους θα ήταν πολύ καλύτερο πιστεύω.2 Σαν
Αγαπημένα
-
Πάω σε escape rooms εδώ και σχεδόν 2 χρόνια. Έχω παίξει σε καμιά 30αριά τουλάχιστον και τα έχω παρακολουθήσει να εξελίσσονται από απλά δωμάτια, με απλά σκηνικά και γρίφους με λουκέτα και κλειδαριές, σε ολόκληρες παραγωγές με ηθοποιούς. Από το να προσπαθείς απλώς να βρεις τον συνδυασμό να ανοίξεις την πόρτα μέχρι το να ζεις πλήρες σενάριο, σαν να παίζεις σε ταινία. Αυτή η εξέλιξη των δωματίων όμως ίσως να ξεπέρασε κάποιο όριο στο Cimiterium. Πριν εξηγήσω όμως τι εννοώ, να πω για το δωμάτιο αυτό καθ'αυτό.
Στο παιχνίδι "μπαίνεις" με το που μπαίνεις και στο κτήριο. Μία εξαιρετική ιδέα, που πρωτοείδα στο Lockhill. Ο ηθοποιός που παίζει τον ηγούμενο που σε υποδέχεται ήταν εξαιρετικός, και δεν βγαίνει εκτός χαρακτήρα σε κανένα σημείο. Η ατμόσφαιρα της εισόδου είναι καταπληκτική και σε προετοιμάζει για κάτι το μοναδικό. Δυστυχώς όμως, στο Cimiterium δεν ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα.
Αρχικά, το Cimiterium ΔΕΝ πρέπει να παιχτεί πρώτο. Είναι το τελευταίο ουσιαστικά σε μία ιστορία που απλώνεται στα 4 δωμάτια του Abbey. Δυστυχώς όμως, όχι μόνο δεν αναφέρεται πουθενά αυτό στο site, αλλά μάλιστα το Cimiterium εμφανίζεται και πρώτο στη σελίδα των δωματίων και των κρατήσεων, κάτι που κάνει κάποιον να πιστέψει ότι από εκεί πρέπει να ξεκινήσει. Προσοχή λοιπόν εδώ.
Το άλλο πρόβλημα με το Cimiterium είναι ότι λέει πως είναι για μέχρι 8 άτομα. Θεωρώ ότι είναι το πολύ για 5 άτομα. Οι χώροι είναι πάρα πολύ μικροί (εκτός από ένα σημείο μόνο) και, το βασικότερο, δεν υπάρχουν και πολλοί γρίφοι, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι παίχτες απλά να κάθονται. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι την περισσότερη ώρα την περνάει κανείς στο σκοτάδι, κάνει το συγκεκριμένο δωμάτιο να είναι κάπως βαρετό.
Όμως κανένα από αυτά που έγραψα δεν αποτελεί σοβαρό πρόβλημα. Άλλωστε ο κάθε παίχτης βλέπει τα πράγματα διαφορετικά και σε πολλούς μπορεί να αρέσουν όλα αυτά. Το πραγματικό πρόβλημα του δωματίου έχει να κάνει με το όριο το οποίο είπα ότι ξεπέρασε, και αυτό είναι η συμμετοχή του ηθοποιού μέσα στο δωμάτιο. Το να υπάρχει ηθοποιός, για μένα, πάντα προσθέτει στην ατμόσφαιρα ενός δωματιου, και έχω παίξει με εκπληκτικούς ηθοποιούς (π.χ. Silent Hills, Mindtrap Πειραιά) και με όχί και τόσο καλούς (π.χ. Seven, Mindtrap Χαλανδρίου). Σε καμία περίπτωση όμως ένας ηθοποιός δεν επιτρεπόταν να αγγίζει τους παίχτες. Κάτι που εδώ σταμάτησε να ισχύει, και ο ηθοποιός άγγιζε σε σημείο σχεδόν παρεξηγήσεως. Ειδικά μία κοπέλα απ' την ομάδα (για λόγους σεναρίου που προφανώς δεν θα αποκαλύψω) στην οποία είχε κολλήσει πάνω, ανέπνεε μέσα στο πρόσωπο, τράβαγε τα μαλλιά, μέχρι και... δάγκωσε (ίσως αυτό να έγινε με κάποιο παιχνίδι, δεν ήταν σίγουρη μέσα στο σκοτάδι). Αυτό ήταν too much. Επίσης, ο ηθοποιός πρέπει να κρίνει όταν κάποιος παίχτης απλά δεν θέλει να συμμετέχει σε κάτι. Οι παίχτες πάνε στα δωμάτια για να περάσουν καλά, και για να τρομάξουν σίγουρα σε δωμάτια τρόμου, αλλά όχι για να υποχρεώνονται να κάνουν πράγματα τα οποία δεν θέλουν.
Και ακόμα και αν κάποιος πει ότι όλα αυτά μπορεί να μην αποτελούν πρόβλημα για όλους, θα έπρεπε τουλάχιστον να υπάρχει προειδοποίηση ότι στο συγκεκριμένο δωμάτιο υπάρχει εκτεταμένη σωματική επαφή, ακριβώς όπως υπάρχει προειδοποίηση για κλειστοφοβία κλπ.2 Σαν -
Είναι όντως πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα και θα μπορούσε να έχει πολύ ενδιαφέρον ως εμπειρία (μιας και διεγείρει τις υπόλοιπες αισθήσεις), ΑΛΛΑ:
1. Οι ηθοποιοί (δεν ήταν μόνο ένας) χρειάζονται «λουρί». Δε γίνεται να δαγκώνεις γκόμενα στο λαιμό!! Όχι, σοβαρά, ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ, ΦΙΛΕ ΜΟΥ!! Ούτε διαννοούμαι να μου τραβάνε τα μαλλιά ή να με ψευτογραπώνουν από το λαιμό ή να κολλάνε το σώμα μου πάνω τους ή να κολλάνε τα μούτρα τους στα μούτρα μου. Επίσης, δε γίνεται να σου ζητάει παίχτης να μην εστιάζεις άλλο πάνω του γιατί έχει τρομάξει, να σου ζητάει να έρθει άλλος ένας μαζί του, ή ακόμη και να προσφέρονται άλλοι παίχτες να πάνε στη θέση του, κι εσύ ως ηθοποιός να αρνείσαι γιατί έχεις καταλάβει ότι αυτός που διάλεξες είναι τρομαγμένος. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ, ΦΙΛΕ ΜΟΥ!! Ήρθαμε για να διασκεδάσουμε όλοι (και αυτοί που φοβούνται).
Αντιεπαγγελματική και απρεπής συμπεριφορά imho. Οφείλουν να συμμορφωθούν με την ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ άμεσα. Που είμαι σίγουρη πως θα συμβεί αργά ή γρήγορα, καθώς όλο και κάποια λάθος επιλογή θα κάνουν και... θα τη φάνε στα αχαμνά! Δεν μπορεί...
2. Βρίσκεσαι ΣΥΝΕΧΕΙΑ στο απόλυτο (ή σχεδόν απόλυτο) σκοτάδι και γίνεται βαρετό μετά από λίγο. Αν ήταν έτσι το μισό και μετά έμπαινες σε φωτεινή περιοχή και έλυνες γρίφους θα ήταν πολύ καλύτερο πιστεύω.2 Σαν