Remigiusz Michalski - The Cat Lady

Καλώς ήρθες στο AdventureAdvocate και σε ευχαριστούμε που μας παραχωρείς αυτή τη συνέντευξη. Θα ήθελες να συστηθείς στους αναγνώστες μας;

Γειά σας! Είμαι ο RemigiuszMichalski, αλλά όλοι με φωνάζουν Rem. Hαλήθειαείναι πως το προτιμώ. Έγινα γνωστός στον κόσμο του gaming πριν λίγα χρόνια όταν κυκλοφόρησα το πρώτο μου παιχνίδι, το Downfall. Τώρα, μόλις πριν ένα μήνα, κυκλοφόρησε και το δεύτερο παιχνίδι μου, το TheCatLady, το οποίο είναι πιο καλοσχεδιασμένο. Προς έκπληξή μου, ο κόσμος φαίνεται να το λατρεύει! Την ημέρα εργάζομαι ως βοηθός νοσοκόμου σε ένα τοπικό νοσοκομείο, ενώ το βράδυ φτιάχνω παιχνίδια στο σαλόνι του σπιτιού μου. Κατά βάση είμαι πλάσμα της νύχτας, σαν τις γάτες. Όταν κάνω ένα παιχνίδι, χρειάζομαι μόνο δυο πράγματα: καφέ και τσιγάρα. Όταν καπνίζω μου έρχονται οι καλύτερες ιδέες...

Πώς είναι η ζωή ενός ανεξάρτητου δημιουργού; Θα την αντάλλαζες για να εργαστείς σε μια πρωτοκλασάτη εταιρεία ανάπτυξης adventure;

Δεν έχω ιδέα πώς είναι να εργάζεσαι σε πρωτοκλασάτη εταιρία. Έχω ακούσει πολλούς ανεξάρτητους δημιουργούς να λένε πως καλύτερα να πεθάνουν παρά να εργαστούν για τέτοιους εταιρικούς γίγαντες… αλλά σε 'μένα ακούγεται σαν παράδεισος να έχεις μια δουλειά όπου μπορείς να μιλάς όλη μέρα με ανθρώπους  που σκέφτονται σαν εσένα και παράλληλα κάνουν παιχνίδια. Δε μου αρέσει καθόλου η πρωινή μου δουλειά και θα την παρατούσα χωρίς δεύτερη σκέψη. Και δε θα μου έλειπε καθόλου. Την κάνω μόνο και μόνο για να στηρίζω οικονομικά εμένα, τη γυναίκα μου και το γιο μου. Αντίθετα, τρελαίνομαι να δουλεύω στα παιχνίδια μου· μερικές φορές απορροφώμαι πλήρως. Ίσως αν το CatLady πάει καλά στις πωλήσεις να μπορέσω επιτέλους να δημιουργήσω μια δικιά μου μικρή εταιρεία. Θα ήταν πραγματικά υπέροχο!

Ναι, ξέρω πως αυτές οι εταιρείες είναι κατά κανόνα σκατένιες, όμως κάποιες είναι αρκετά καλές, και εγώ ανέκαθεν ήμουν gamer, παίζω όλα τα είδη. Τώρα παίζω το FarCry3, είμαι σχεδόν στη μέση, και το λατρεύω! Αλλά δεν πιστεύω ότι μόνο γι' αυτό πρέπει να ακολουθώ το ίδιο μονοπάτι με αυτούς. Εγώ έχω τη δική μου γραμμή και θεωρώ πως αυτό που κάνω είναι πολύ ιδιαίτερο. Υπάρχει χώρος στην αγορά τόσο για ανεξάρτητα όσο και για εμπορικά παιχνίδια. Με αφορμή αυτό να πω ότι θυμώνω πάρα πολύ όταν κάποιοι μεγάλοι τίτλοι καταλήγουν να είναι τόσο βαρετοί που δεν μπαίνω καν στον κόπο να τους τελειώσω. 

Δεν μας έδειξες έλεος στα παιχνίδια σου, οπότε κι εμείς θα σου φερθούμε ανάλογα με την ερώτηση που ακολουθεί. Downfall ή TheCatLady; Ναι, πρέπει να επιλέξεις ένα. Και να επιλέξεις για συγκεκριμένο λόγο. Ποιο από τα δύο θεωρείς ότι είναι καλύτερο παιχνίδι γενικά, και ποιο είναι το αγαπημένο σου;

Καθόλου δύσκολη ερώτηση, το CatLady. Μη με παρεξηγήσετε, το Downfall πάντα θα έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, αλλά το CatLady είναι ένα εκατομμύριο φορές πιο καλοδουλεμένο, είναι πανέμορφο, και έχει ομιλίες που αποδείχθηκαν ακόμη καλύτερες από ό,τι είχα στο μυαλό μου όταν τις έγραφα. Αν φτιάξω κι άλλο παιχνίδι, όμως, το πιθανότερο είναι ότι θα ρίξει με τη σειρά του το TheCatLady στη δεύτερη θέση. Αυτός είναι άλλωστε ο σκοπός, σωστά; Το καθένα πρέπει να είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Αλλιώς για ποιο λόγο να ξεκινήσεις κάτι καινούριο;

Αν και απίθανο, υποθέτουμε ότι έχεις λάβει και αρνητική κριτική εκτός από διθυραμβικά σχόλια. Πώς αντιδράς σε αυτά; Όχι δημοσίως, καταλαβαίνεις, πώς αντιδράς ειλικρινά, όταν δε σε ακούει κανείς;

Αν δεν αρέσει σε κάποιον, δεν πειράζει. Δε θυμώνω. Ωστόσο, δεν έχω ακούσει μέχρι τώρα και κάτι αρνητικό για να είμαι ειλικρινής. Κάποιοι είπαν ότι τα animationsείναι κάπως νευρικά. Και αυτό είναι το μοναδικό αρνητικό που έχω ακούσει! Το οποίο παρεμπιπτόντως βρίσκω κάπως σαχλό ως παράπονο, γιατί όταν σκεφτεί κανείς ότι υπάρχουν πάνω από πέντε χιλιάδες frames στο παιχνίδι, όλα φτιαγμένα από έναν άνθρωπο, και ότι οι χαρακτήρες είναι μεγάλοι και λεπτομερείς, το animation δεν επηρεάζει τη συνολική ευχαρίστηση που αντλείς από το παιχνίδι.

Συνήθως το σκέφτομαι κάπως έτσι: το remake του MonkeyIsland πριν λίγα χρόνια βγήκε βελτιωμένο όσον αφορά στα γραφικά, όμως διατήρησε τον αρχικό αριθμό στα frames. Κι αυτό το έκανε να φαίνεται κάπως νευρικό επίσης! Αποτέλεσε αυτό πρόβλημα; Όχι! Το ίδιο είναι και με το CatLady, τα animationπου σχεδιάζονται στο χέρι πάντα θα δείχνουν διαφορετικά. Έχουμε παρασυνηθίσει όλοι μας τους realtime 3D χαρακτήρες στα παιχνίδια. Όμως τι να λέει αν κινούνται όμορφα όταν φαίνονται χάλια;

Παρόλα αυτά, το σύνολο των σχολίων ήταν καταπληκτικό και αυτό αποτυπώνεται στις παρουσιάσεις που έχουν γίνει για το παιχνίδι. 4.5 στα 5 αστεράκια στο AdventureGamers, το μεγαλύτερο site για το είδος; Α+ στο JustAdventure+; Τι παραπάνω θα μπορούσα να ευχηθώ;

Με ποιο τρόπο δημιουργείς ένα παιχνίδι; Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς; Έχεις, βασικά, συγκεκριμένη διαδικασία; Προηγείται η ιστορία; Και τι γίνεται με τους γρίφους; Τους σχεδιάζεις καθώς προχωράς;

Ξεκινάω με μια απλή ιδέα. Μια-δυο σκηνές, ποτέ ολόκληρη ιστορία. Και σιγά-σιγά προχωράω. Οι ιδέες έρχονται όταν δουλεύω με τα backgrounds. Ή όταν καπνίζω. Σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω στη συνέχεια πριν πέσω για ύπνο. Το σκέφτομαι όταν έχω διάλλειμαστηδουλειά. Δενυπάρχεισυγκεκριμένηδιαδικασία. Ξεκινάω και χτίζω το παιχνίδι χωρίς να ξέρω πώς θα προχωρήσει. Κάποιες φορές αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να γυρίσω πίσω για να αλλάξω κάνα-δυο πραγματάκια, αλλά συνήθως ό,τι κάνω μένει ως έχει. Νομίζω ότι αν ήξερα πως τελειώνει, δε θα είχα μεγάλο κίνητρο να το τελειώσω, γιατί για 'μένα οι ιστορίες που λέω σκοπό έχουν να προκαλέσουν και να εκπλήξουν όχι μόνο τους παίκτες, αλλά και εμένα τον ίδιο.

Πότε εμπνεύστηκες τα παιχνίδια που έχεις δημιουργήσει; Είναι κάτι που ήθελες πάντα να διηγηθείς ή συνέβη κάτι συγκεκριμένο που σου έδωσε το ερέθισμα; Αντλείς στοιχεία από τις προσωπικές σου εμπειρίες; Έχεις βασίσει κάποιον από τους χαρακτήρες σε ανθρώπους πους γνωρίζεις;

Πολλά πράγματα από την προσωπική μου ζωή έχουν επηρεάσει τα παιχνίδια μου. Όχι ότι η ζωή μου είναι συναρπαστική! Απλώς, η έμπνευση υπάρχει παντού. Ή μάλλον, όχι. Κάνω κάποια πράγματα στη ζωή μου που ένας μέσος άνθρωπος δε θα έκανε. Ως νοσοκόμος, βλέπω διάφορα πράγματα. Και συχνά έρχομαι αντιμέτωπος με το θάνατο. Είναι περίεργο που το έχω συνηθίσει κάπως. Μερικές φορές μπορεί να μιλάω με κάποιον, και την επόμενη φορά που θα τον δω να είναι όταν θα τον βάζουν σε σακούλα για το νεκροτομείο.

Επίσης, οι σχέσεις, οι ιστορίες που άκουσα και βρήκα συναρπαστικές, οι ταινίες που έχω δει, τα παιχνίδια που έχω παίξει. Η τέχνη μου είναι μια μείξη όλων αυτών. Η φιλία Susan/Mitzi στο TheCatLady είναι βασισμένη στη φιλία που έχω με κάποιον από τη δουλειά. Υπάρχουν φορές που γνωρίζεις κάποιον και ξέρεις αμέσως ότι θα γίνετε κολλητοί. Είναι κάποια πράγματα που βρήκαν τη θέση τους στο παιχνίδι για τα οποία δεν μπορώ να μιλήσω καθώς είναι πολύ προσωπικά... και μερικά άλλα που είναι αποκλειστικά της φαντασίας μου.

Είσαι πρόθυμος να ρίξεις φως σε διάφορα αμφίσημα σημεία που υπάρχουν στα παιχνίδια σου; Οι υποθέσεις που είδαμε στα adventures σου ήταν ιστορίες που ήθελες να πεις ή σου αρέσει η ιδέα ο καθένας από εμάς να εκλαμβάνει τελικά κάτι διαφορετικό;

Οπωσδήποτε ήθελα ο κάθε παίκτης να ζήσει μια διαφορετική εμπειρία, είτε λόγω των επιλογών που έκανε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού είτε λόγω των μοτίβων που επηρεάζουν τον τρόπο που εκλαμβάνει ο καθένας μας τα πράγματα. Παρατήρησα όσοι έχουν αντιμετωπίσει κατάθλιψη κάποια στιγμή στη ζωή τους ή γνωρίζουν κάποιον που να έχει κατάθλιψη, αρχικά προσέγγισαν κάπως απρόθυμα το TheCatLady. Κι όμως, κατέληξαν τελικά να κλαίνε στο τέλος. Επίσης, κάποιος που δεν έχει αντιληφθεί πόσο αδιανόητα σοβαρή πάθηση είναι η κατάθλιψη, μια αρρώστια που μαστίζει ολοένα και περισσότερο κόσμο τελευταία, μπορεί τουλάχιστον να δει και μόνος του ότι δεν είναι απλώς σα να περνάς μια άσχημη μέρα. Είναι μια κατάρα, που κανένα μαγικό δεν μπορεί να λύσει.

Ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο παιχνίδι σου είδαμε αρκετές αλλαγές στα γραφικά, αλλά και σε μηχανισμούς του gameplay. Ήταν ένα πείραμα που είχε αποτέλεσμα; Άξιζε το ρίσκο;

Είμαι πολύ χαρούμενος για το πώς ήρθαν τα πράγματα. Στην αρχή σκόπευα να χρησιμοποιήσω μόνο φωτογραφίες για τα backgrounds, όπως κάνει και ο ZdzislawBeksinski με τους πίνακές του. Όμως, καθώς όλο το animation έγινε με το Cinema4D, έμαθα περισσότερα για το rendering και προσπάθησα να συνδυάσω όλες αυτές τις διαφορετικές τεχνικές... και πέτυχε. Είμαι ακόμα πολύ άπειρος στις τεχνικές 3D φυσικά, αλλά ό,τι μου ήταν αρκετά δύσκολο να το σχεδιάσω ή να το κάνω render, το ζωγράφιζα απλώς πάνω σε ένα άλλο στρώμα. Θεωρώ ότι σε συνδυασμό με την ιστορία, το καλλιτεχνικό ύφος που δημιουργήθηκε ήταν το πιο κατάλληλο.

Και τα δυο παιχνίδια σου χαρακτηρίζονται από το γκορ στοιχείο, την ωριμότητά τους, αλλά και τον τρόμο που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ιστορία. Εμείς τα λατρέψαμε.  Ωστόσο, εσύ ως δημιουργός το μετανιώνεις ποτέ στη σκέψη ότι μπορεί να χάνεις πωλήσεις λόγω αυτών των στοιχείων; Σε δυσκόλεψε μήπως αυτή η απόφαση;

Κάποιος με ρώτησε χτες γιατί δεν βγάζω ένα παιχνίδι κατάλληλο για όλες τις ηλικίες, ώστε να κερδίσω περισσότερα χρήματα. Του είπα ότι το παιχνίδι δε θα μου κρατούσε το ενδιαφέρον αρκετά, ώστε να το τελειώσω κάποτε. Χρειάζεται τόσο πολύ χρόνο που πρέπει να αφοσιωθείς ολοκληρωτικά σε αυτό που κάνεις, οπότε πρέπει να είναι κάτι που σε ευχαριστεί προσωπικά. Δε θα μπορούσα να αφιερώσω τόσο χρόνο για να φτιάξω ένα τυπικό adventure για Ναϊτες, πειρατές ή ντετέκτιβς. Πρώτα απ’όλα, όλα αυτά έχουν ήδη γίνει ένα εκατομμύριο φορές στο παρελθόν. Έπειτα, θα ένιωθα πόρνη, θα ξεπουλούσα τον εαυτό μου και τις φιλοδοξίες μου για να προσελκύσω τη μαζική αγορά. Δε θέλω να είμαι τέτοιος δημιουργός! Θέλω να γίνω για τα παιχνίδια αυτό που είναι ο StephenKing για τα βιβλία. Απλό.  

Είσαι αυτός που γνωρίσαμε από τα παιχνίδια σου; Κάποιος που αγαπάει τον τρόμο, του αρέσει η σουρεαλιστική τέχνη, θέλει να προκαλεί δυνατά συναισθήματα και παράλληλα να δημιουργεί καταστάσεις που προσφέρουν τροφή για σκέψη; Επίσης, θα ήθελες να μας αναφέρεις κάποιες επιρροές σου, ανθρώπους ή καλλιτεχνικά έργα που θαυμάζεις;

Ναι, φαντάζομαι ότι έτσι είμαι ή τουλάχιστον έτσι θα ήθελα να είμαι. Βλέπω πολλές ταινίες τρόμου, διαβάζω βιβλία τρόμου, και ζω μια ζωή που είναι αρκετά τρομακτική με διάφορους τρόπους. Όπως ήδη έχω πει, η μεγαλύτερη επιρροή μου είναι και θα είναι για πάντα ο StephenKing. Ωστόσο, αναζητώ την έμπνευση παντού.

Υποθέτω πως αντλώ αρκετή από τα παιχνίδια, μιας και ασχολούμαι από πολύ μικρή ηλικία και έχω παίξει χιλιάδες τίτλους, ξεκινώντας από τον Commodore 64 και την Amiga500. Θυμάμαι πως είχα τρομάξει πάρα πολύ όσο έπαιζα το Elvira και το Waxworksόταν ήμουν παιδί, οπότε αυτά τα παιχνίδια σίγουρα είχαν τεράστια επιρροή σε αυτό που κάνω σήμερα. Τελευταία μόνο ένα παιχνίδι κατάφερε να με τρομάξει κι αυτό ήταν το Scratchesτου AgustinCordes. Είναι προφανές πως αυτός ο άνθρωπος έχει διαβάσει τα ίδια βιβλία με ‘μένα όσο μεγάλωνε.

Φαντάσου ότι έχεις στη διάθεσή σου ένα ανεξάντλητο κεφάλαιο για να φτιάχνεις adventures. Θα άλλαζες κάτι στα παιχνίδια που έχεις ήδη ολοκληρώσει; Θα έκανες κάτι διαφορετικά στο επόμενο; Πώς θα επένδυεςταχρήματα;

Προσπαθώ να μη σκέφτομαι τι θα άλλαζα σε παιχνίδια που έχω ήδη ολοκληρώσει· τελείωσαν και έχω κλείσει αυτά τα κεφάλαια της ζωής μου. Ωστόσο, θα ήταν υπέροχο αν είχα ένα ανεξάντλητο κεφάλαιο (ή έστω κάποιο κεφάλαιο, διότι δεν έχω ξοδέψει ούτε δεκάρα στα παιχνίδια μου αν εξαιρέσεις ότι αγόρασα υπολογιστή που όμως θα αγόραζα ούτως ή άλλως).

Υπάρχουν πολλά εφφέ στα γραφικά με τα οποία θα ήθελα να πειραματιστώ και δεν μπορώ  λόγω οικονομικού περιορισμού/δυνατοτήτων. Επίσης, καθώς η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για εμένα, θα επένδυα σε animation, συγχρονισμό χειλιών-φωνής επαγγελματικού επιπέδου, και realtime 3D γραφικά. Λατρεύω τα καλά γραφικά. Ως παιδί, φανταζόμουν πόσο όμορφα θα είναι τα παιχνίδια μια μέρα, και αυτή η μέρα έχει φτάσει πλέον. Οιπιθανότητεςείναιαπεριόριστες. Είναι όμως ΠΟΛΛΗ δουλειά για ένα άτομο. Ίσως γι’ αυτό πολλά ανεξάρτητα παιχνίδια είναι απλώς κλώνοι του SuperMario. Φαντάζομαι ότι είναι πιο εύκολο να κάνεις ένα παιχνίδι με ένα μικρό τυπάκο να πηδάει πάνω κάτω στις πλατφόρμες.

Όμως, αυτό που θα ήθελα πραγματικά να κάνω είναι να συνδυάσω τη γραφιστική υπεροχή παιχνιδιών όπως το SilentHill: Downpour με ενδιαφέρον gameplay και νέες ιδέες. Θα πλήρωνε ο κόσμος για ένα τέτοιο παιχνίδι;  Ή θα πήγαιναν να αγοράσουν το νέο CallOfDutyτελικά; Θέλω να πιστεύω ότι καθώς το μέσον ωριμάζει, υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι από ποτέ που ψάχνουν κάτι διαφορετικό. Κάτι πιο... αλληλεπιδραστικό.

Αφήνοντας τις αβρότητες κατά μέρος, ποια είναι η γνώμη σου για το Kickstarter; Πώς και δε στράφηκες κι εσύ ως ανεξάρτητος δημιουργός προς αυτήν την, δημοφιλή στις μέρες μας, κατεύθυνση;

Παρότι είναι πολύ καλή ιδέα, θεωρώ ότι έχει χαλάσει κάπως από τους μεγάλους πουκαι να έχουν ήδη χρήματα, ζητούν κι άλλα. Δεν αναφέρομαι στον TimSchaffer-αυτό που έκανε πραγματικά μας ωφέλησε όλους. Έκανε το Kickstarter γνωστό σε όλο τον κόσμο. Μετά, όμως,ήρθε το απόλυτο χάος. Όλοι είναι στο Kickstarter πλέον. Ακόμα και τύποι που θεωρώ εντελώς τρελλούς και παλαβούς. Έχασε το νόημά του για ‘μένα. Πώς μπορώ να τραβήξω την προσοχή του οποιουδήποτε όταν υπάρχουν όλοι αυτοί οι δημιουργοί που φτιάχνουν παιχνίδια εδώ και χρόνια και έχουν ήδη πολλούς οπαδούς να τους υποστηρίζουν; Δε θα καταλάβω ποτέ γιατί οι άνθρωποι που έχουν λεφτά θέλουν συνέχεια περισσότερα και περισσότερα και περισσότερα...

Υπάρχει μια έντονη συζήτηση (θα το λέγαμε και λεκτική διαμάχη) στη κοινότητά μας τον τελευταίο καιρό. Διαφωνούμε ως προς το τι είναι ένα adventure. Εσύ πώς ορίζεις τα παιχνίδια του είδους; Θεωρείς πως υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία που οπωσδήποτε πρέπει ή δεν πρέπει να περιέχει ένα adventure παιχνίδι;

Αλήθεια, παίζει τελικά τόσο σημαντικό ρόλο αυτό; Τον τελευταίο καιρό, στοιχεία από διαφορετικά είδη αναμειγνύονται και άλλοτε δίνουν καλό κι άλλοτε κακό αποτέλεσμα. Όμως, σε τελική ανάλυση ένα καλό παιχνίδι το νιώθεις όσο το παίζεις, δεν είναι κάτι που μπορείς να το ορίσεις γραπτώς. Πάντα έλεγα ότι ένα adventure πρέπει να έχει κάποιου είδους inventory και σύνθετους διαλόγους. Μετά, όμως, κυκλοφόρησαν παιχνίδια σαν το HeavyRain και το WalkingDeadπου έφεραν τα πάνω κάτω. Και κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι για καλό. Πραγματικά δε νομίζω ότι χρειαζόμαστε adventures που κλειδώνουν τον παίχτη σε ένα δωμάτιο και τον αναγκάζουν να το εξερευνήσει σπιθαμή προς σπιθαμή, για να προχωρήσει έπειτα από τρεις ώρες στο επόμενο δωμάτιο και να ανακαλύψει ότι δεν υπάρχει τίποτα σημαντικό εκεί. Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος με τον οποίο βλέπουν ορισμένοι τα adventures, αλλά και ο λόγος για τον οποίο δεν είναι πλέον τόσο δημοφιλές ως είδος. 

Και μια τελευταία ερώτηση. Να περιμένουμε κάτι πιο χαρούμενο από ‘σένα στο μέλλον τώρα που έχεις γίνει μπαμπάς;

 Όχι. Μπορείτε να περιμένετε το καινούριο μου παιχνίδι να είναι ακόμη πιο σκοτεινό από το TheCatLady!!!

Σ’ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη. Χαρήκαμε πολύ που τα είπαμε. Σου ευχόμαστε τα καλύτερα για το καινούριο σου παιχνίδι (και για το νέο μέλος της οικογένειάς σου J) και ελπίζουμε να δούμε πολλά παιχνίδια από ‘σένα στο μέλλον. Βασικά, ελπίζουμε να δουλεύεις ήδη κάτι καινούριο...

Ευχαριστώ. Πραγματικά ελπίζω να μη μου πάρει πάλι τρία χρόνια να κάνω άλλο ένα παιχνίδι!

Επίσης, θα ήθελα σας παρακαλώ να μας στηρίξετε στο SteamGreenlight ψηφίζοντας το TheCatLady! Είναι ο μόνος τρόπος να το μάθει ο κόσμος, και παρότι δεν απευθύνεται σε όλους, τουλάχιστον να γνωρίζουν την ύπαρξή του.