Επαν-επίσκεψις περιπετειών: αυτές που αφήσαμε μισές...

Ξαναπαίζοντας περιπέτειες μετά από εγκατάλειψή τους

Η «Οδύσσεια» μιας περιπέτειας

Οφείλω να σας προετοιμάσω ότι το συγκεκριμένο άρθρο διανθίζεται με αρκετά βιωματικά και υποκειμενικά στοιχεία με μια επιδερμική προσπάθεια να καλυφθούν με τον μανδύα της αντικειμενικότητας. Η ιδέα του συγκεκριμένου άρθρου προέκυψε από μια χαλαρή κουβέντα με έναν καλό μου φίλο και παλιό adventurα (που προσπαθεί να επιστρέψει στο είδος) για τα all-classic adventures και πως ξεκίνησε τρεις φορές να παίξει το GK2: The beast within και ποτέ δεν κατάφερε να το τελειώσει... Άρχισα να σκέφτομαι ποιες περιπέτειες έχω αφήσει στη μέση και θέλω να τις ξαναπαίξω και να τις ολοκληρώσω. Και έτσι ξεκινάει πάντα μια εσωτερική πάλη επιχειρημάτων για να μπω στη διαδικασία επανεγκατάστασης ή του επαναπαιξίματος. Επομένως θα παρουσιάσω τις περιπτώσεις που μπορεί να αφήσει κανείς ένα adventure και γιατί πρέπει (ή και όχι;) να το ξαναδοκιμάσει. Η πρώτη και «καταραμένη» περιπέτεια είναι το Odyssey: Search for Ulysses, γιατί...

Το κομπιούτερ είναι του διαβόλου (I)

Μάλλον κάποια adventures γίνονται οδύσσειες εκεί που δεν το περιμένεις. Αν και σε κάποιες περιπτώσεις, ο τίτλος τους θα πρέπει να σε προϊδεάζει. Η «Οδύσσεια» λοιπόν δεν ολοκληρώθηκε ποτέ γιατί κάποια στιγμή ο υπολογιστής τα έφτυσε και δη ο σκληρός με αποτέλεσμα να χαιρετήσεις με πόνο ψυχής και τα saves... (μάλιστα ο αστικός μύθος λέει ότι την δεύτερη φορά που ξαναδοκιμάστηκε κράσαρε το λειτουργικό και με το format χάθηκαν ξανά όλα - μήπως να μην δοκιμάσω τρίτη φορά την τύχη μου;). Ευτυχώς στις μέρες μας υπάρχουν και τα clouds που διατηρούνται τα saves, ωστόσο φαντάζομαι ότι αρκετοί χάσαμε έτσι saves (και όχι μόνο) και έτσι έμειναν κάποιες περιπέτειες ημιτελείς...

Τα έντομα και τα μπαλώματα (ΙΙ)

Αλλά ας ξεκινήσω για τις πιο σοβαρές αιτίες που κάποιες περιπέτειες μένουν μη ολοκληρωμένες. Θυμάμαι το Morpheus να έχει τόσα bugs και κρασαρίσματα που από ένα σημείο και μετά δεν γινόταν να παιχτεί  (αυτή η συμβατότητα με τις κάρτες γραφικών και του quicktime ήταν χρόνιο πρόβλημα). Σου προκαλούσε εκνευρισμό, τσαντίλα που δοκίμαζες τόσα τρικ που στο τέλος είχες ξοδέψει παραπάνω χρόνο για να βρεις λύση σε τεχνικό πρόβλημα από ότι εντός παιχνιδιού. Έτσι το παιχνίδι παρέμενε στην άκρη περιμένοντας το πολυπόθητο patch που θα διορθώσει τα προβλήματα και θα το συνεχίσεις. Δυστυχώς πολλές φορές τα μπαλώματα έρχονται αργοπορημένα και πλέον έχουμε καταπιαστεί με νέες περιπέτειες. Και αυτό παραμένει στη γωνιά για να το ξαναπιάσουμε...

Ο χρόνος και η περίσταση (III)

Πόσες φορές έχω πιάσει παιχνίδια σε δόσεις ελέω χρόνου... Πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω. Θυμάμαι το Book of Unwritten Tales έκανα τρεις μήνες να το ολοκληρώσω, γιατί όταν το ξεκίνησα είχα χρόνο, αλλά πλάκωσαν οι δουλειές που ο ελεύθερος χρόνος δεν περίσσευε. Έτσι πολλές φορές μας πιάνουν οι υποχρεώσεις (δουλειά, διαβάσματα, εξετάσεις, υποχρεώσεις, οικογένεια-παιδιά, κτλ) και έτσι αναπόφευκτα περνούν οι μέρες και το εικονίδιο της περιπέτειας παραμένει ακλικάριστο (sic) στην επιφάνεια εργασίας. Οι μέρες γίνονται βδομάδες και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πόσος καιρός έχει περάσει και πως το adventure έμεινε στην άκρη... Και μπορεί σε όλο αυτό το πέρασμα του χρόνου να εγκαταστάθηκε και κάποιο καινούργιο παιχνίδι που περίμενες πώς και πώς να το πάρεις Μοιραία το άλλο παρέμεινε καρτερικά στην γωνιά για να παιχθεί, να ολοκληρωθεί.

Περιπέτεια «μόδα» από το Κουασιμόδα (IV)

Δεν ξέρω τι να πω για τις περιπτώσεις που έχεις διαβάσει, μάθει, ακούσει ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι φόλα, απάτη, «από μακριά και μαλωμένοι». Κι όμως πηγαίνεις και το αγοράζεις. Και το παίζεις. Και βλέπεις πόσο δίκιο είχαν όλοι τους (ή περισσότεροι) και είναι τόσο βαρετό, χαζό, εκνευριστικό ή κακοσχεδιασμένο που προσπαθείς να βρεις έστω μια δικαιολογία για να μην κάνεις ragequit και να μην κάνεις απεγκατάσταση. Την μία μέρα θα πιάσει, την δεύτερη μπορεί, την τρίτη ίσως, την τέταρτη όμως δεν θα το γλιτώσει... Ακόμα θυμάμαι το Experience 112 (The Experiment) στο οποίο είχα βαρεθεί πραγματικά να διαβάζω journals και reports για να βρίσκω κωδικούς και να ανοιγοκλείνω πόρτες... Είναι από τις περιπτώσεις που λες «ωραία ιδέα, μα... τι χάλια εκτέλεση». Είναι νομίζω η κλασικότερη περίπτωση εγκατάλειψης της περιπέτειας που ίσως έχει και τα μικρότερα κίνητρα για να την ξαναπιάσουμε...

Η νοσταλγία μιας παλιάς ιστορίας (α)

Όπως ανέφερα και στην εισαγωγή μάλλον το όλο ζήτημα είναι παραπάνω υποκειμενικό από ότι πιστεύω. Επομένως και τα κίνητρα για να ξαναπαίξεις μισοτελειωμένες περιπέτειες διαφέρουν στον καθένα μας. Εντούτοις θα ξεκινήσω με την νοσταλγία... Στην καταλογογράφηση της συλλογής μου και του backlog (το οποίο αντί να μικραίνει, μεγαλώνει) σημειώνω παραδίπλα τα advs που άφησα στη μέση. Προφανώς και έχει περάσει καιρός από τότε που το έχεις αφήσει στη μέση. Αναπολείς με νοσταλγία το παιχνίδι και θες να δεις το τέλος. Και ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, γιατί καταφέρνει να κρύβει στις μνήμες σου όλα τα αρνητικά που σε οδήγησαν να το σταματήσεις ή την απογοήτευση που για τεχνικούς λόγους δεν μπόρεσες να το ολοκληρώσεις.

Είναι η νοσταλγία να επισκεφτείς γνώριμα μέρη που δεν τα τίμησες όσο ήθελες, που δεν τα εξερεύνησες όσο έπρεπε, που ίσως να μην τα εκτίμησες όσο έπρεπε. Είναι η νοσταλγία για κάτι παλιό, κάτι ατελές, κάτι ανολοκλήρωτο, σαν μια κατάκτηση που δεν κατάφερες ποτέ, σαν ένα ταξίδι που δεν έκανες τελικά. Είναι η νοσταλγία να χωθείς και να χαθείς σε έναν κόσμο, σε έναν γρίφο, σε μια ιστορία που καρτερικά προσμονά να τραβήξει μέσα της και να χαθείς στη δίνη της...

Εις πείσμα του εγωισμού (β)

Ισχυρά κίνητρα και τα δύο. Είναι το αίσθημα ότι άφησες κάτι στη μέση. Ότι δεν τελείωσες μια δουλειά. Ότι δεν έμαθες τι τελικά συνέβη. Και αυτό δεν μπορείς να το δεχτείς. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ίσως να το παράτησες γιατί πραγματικά ήταν δύσκολο και ήθελες να το παραδεχτείς. Και ο εγωισμός δεν σε αφήνει να ησυχάσεις, αν αναλογιστείς ότι άλλοι φίλοι το ολοκλήρωσαν. Το κίνητρο είναι έντονο...και δυνατό.

Αλλά υπάρχει και μία ακόμα περίπτωση που ο εγωισμός και το κίνητρο είναι ισχυρό: όταν κόλλησες τόσο σε κάποιους γρίφους και μετά από ώρες τσέκαρες για λύση στο διαδίκτυο. Και ξανά μετά από λίγο. Και ξανά. Και ξανά... Και ο εγωισμός δεν σου επιτρέπει να δεχτείς ότι θα τελειώσει έτσι η περιπέτεια. Άρα θέλεις να την ξαναπιάσεις για την ολοκληρώσεις μονάχος σου, με τον τρόπο σου, με το πείσμα σου χωρίς βοήθεια, γιατί ο εγωισμός σου δεν σε άφηνε να την τελειώσεις το adventure γοκθρουάτως (με walkthrough ντε)!

Το χρήμα και το κρίμα (γ)

Παραλλάσσοντας τη γνωστή παροιμία... θα πω ότι «του τσιφούτη η μάνα δεν έκλαψε ποτέ», άρα έκανες μια αγορά και πρέπει να βγάλει τα λεφτά της. Ακόμα και την πήρες με 0,99 $ σε προσφορά. Μα τόσο τσιγγούνης; Όχι φυσικά, αλλά είναι το συναίσθημα ότι αγόρασες κάτι και θέλεις να το ολοκληρώσεις, γιατί αλλιώς έχει το feeling ότι πήγαν στο βρόντο... και σου μένει και η τσαντίλα. Πόσο μάλλον αν η αγορά ήταν υψηλή σε κόστος... Και από την άλλη αναρωτιέσαι αν είναι κρίμα που άφησες την περιπέτεια στη μέση. Κι όμως το κριτήριο είναι υλικό και το συναίσθημα ψεύτικο. Παρόλα αυτά έχει αποτελέσει αρκετές φορές ως αφορμή για να ξαναπιαστώ με αφημένο adventure... Φτηνό επιχείρημα, αλλά φαίνεται να πιάνει τόπο...

Η επανάληψη του λάθους; (δ)

Ήρθε και η ώρα του αντίλογου στα παραπάνω επιχειρήματα. Δεν θα πιάσω μία – μία της παραπάνω κατηγορίες για να αυτο-διαφωνήσω. Αν έχοντας διαβάσει τα παραπάνω (καταπληκτικά) επιχειρήματα εξακολουθεί να τριγυρίζει στο μυαλό η απλούστατη ερώτηση: «Ε και; Γιατί να το ξαναπιάσω;», τότε βαθιά μέσα σας κυριαρχεί η άποψη ότι μάλλον κάτι ήξερε το σύμπαν και συνωμότησε για να μην ολοκληρώσεις αυτό το παιχνίδι. Και καλό είναι να μην το ξαναδοκιμάσεις... για να μην ξανατσατιστείς με τους σαχλούς ή κουλούς γρίφους, με την προβληματική ιστορία, με τα bugs που δεν διορθώθηκαν, με τα προβλήματα που παραμένουν, με την ιστορία που μπάζει από παντού, με όλα... Μέσα σου εξακολουθείς και πιστεύεις ακράδαντα ότι κακώς το αγόρασες, κακώς το δοκίμασες και κακώς τριβελίζει η ιδέα να το ξαναδοκιμάσεις. «Μα εγώ το ξαναπαίζω γιατί έχασα τα saves ή είχε πρόβλημα τότε το σύστημα;» Εσύ δεν έχεις δικαιολογίες. Έπρεπε να το είχες ήδη ξαναπαίξει και να το έχεις ολοκληρώσει.

Τον quitter πολλοί εμίσησαν, το quit ουδείς (αντί επιλόγου)

Μεταξύ μας... όλοι έχουμε αφήσει κάποια παιχνίδι στη μέση. Δεν είναι κακό, είναι adventurανθρώπινο. Έχει συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες. Λογικό και αναμενόμενο να συμβεί κάποια στιγμή να παρατήσουμε ένα παιχνίδι για κάποιον προαναφερθέντα, απίθανό και αναπάντεχο λόγο. Και άλλες τόσες φορές θα βρούμε την ευκαιρία να μεριάσουμε όλα τους παραπάνω και όχι μόνο λόγους και να τελειώσουμε. Γιατί εμείς οι adventurάδες δεν είμαστε των μισοτελειωμένων δουλειών... Οι παραγωγοί των adventures μπορεί να είναι, εμείς όμως όχι!

ΥΓ. Ό,τι και να λέω παραπάνω αυτό το ρημαδοExperience 112 δεν το ξαναπαίζω!

ΥΓ2. Και ένας λόγος-bonus μη ολοκλήρωσης: Δανεισμός επ’ αόριστον… (V). Είναι αυτή η δυστυχώς απίθανη περίπτωση: να σου «δανειστεί» κάποιος το laptop ή το pc επ’ αόριστον και έτσι μαζί με τα όχι έχεις χάσεις από τα αρχεία σου, να έχεις χάσεις προφανώς και τα saves και το δισκάκι του παιχνιδιού που λόυφαζε μέσα στο drive… Είναι να μην σου τύχει…