Gibbous- A Cthulhu Adventure

Οι μακάβριες ιστορίες του H. P. Lovecraft συνάρπαζαν ανέκαθεν τους gamers και ιδιαίτερα τους adventurers. Παιχνίδια όπως το Sherlock Holmes: The Awakened, Necronomicon, Darkness Within και άλλα πολλά, ικανοποίησαν, κατά καιρούς, τη δίψα μας για κοσμικό τρόμο. Ο Liviu Boar και η παρέα του από την Τρανσυλβανία της Ρουμανίας όμως, επιχείρησαν κάτι πρωτάκουστο: μία παρωδία της μυθολογίας που δημιούργησε η πένα του Lovecraft, στα πρότυπα των παιχνιδιών της κλασικής Sierra Online. Πολλοί άνθρωποι πίστεψαν στο όραμά τους, γεγονός που φάνηκε από την εξαιρετικά πετυχημένη καμπάνια τους στο Kickstarter. Το πόνημά τους λοιπόν, Gibbous- A Cthulhu Adventure, κυκλοφόρησε μόλις τον Αύγουστο με τις ευχές των Ancient Ones. Άξιζε όμως η αναμονή τόσων χρόνων;

(Lovecraft a la Sierra)

Τη στιγμή που γράφτηκε το άρθρο αυτό, μπορείτε να το αποκτήσετε το παιχνίδι στο GOG και το STEAM έναντι του ποσού των 19,99 ΕΥΡΩ, τιμή η οποία μου φαίνεται ελαφρώς ανεβασμένη για ένα indie παιχνίδι με μικρή σχετικά διάρκεια. Η τιμή λοιπόν έπαιξε ρόλο και στη τελική βαθμολογία.

Η ιστορία του παιχνιδιού ξεκινάει με ένα ξεκαρδιστικό βίντεο στο οποίο μαθαίνουμε για την ύπαρξη μίας θρησκευτικής σέκτας που θέλει να βρει το Necronomicon, ένα βιβλίο που θα τους χαρίσει τη δύναμη να διαμορφώσουν το κόσμο όπως τον θέλουν. Σύντομα μεταφερόμαστε σε μία βιβλιοθήκη, όπου ο ντετέκτιβ Don R. Ketype, προσπαθεί να βρει το Necronomicon προς ώφελος του άγνωστου εργοδότη του. Όπως φυσικά συμβαίνει με κάθε adventure που σέβεται τον εαυτό του, σύντομα όλα θα πάνε κατά Cthulhu... Η ιστορία ξεκινάει πολύ δυνατά, αλλά από το τρίτο κεφάλαιο και μετά, γίνεται χαοτική και νεφελώδης. Οι developers δεν μπήκαν δυστυχώς στο κόπο να μας εξηγήσουν κάτι από το lore των κόσμων του Lovecraft, γεγονός που οδήγησε σε αρκετές ώρες παράλληλου wiki searching. Και πάλι όμως, η ιστορία δεν έβγαζε κανένα νόημα. Δυστυχώς το ίδιο πιστεύουν και πολλοί άλλοι reviewers του εξωτερικού, οπότε μαλλον δεν ήταν μόνο δικό μου το πρόβλημα. Το δε φινάλε της ιστορίας ήταν εντελώς απαράδεκτο και βιαστικό. Ευτυχώς που το παιχνίδι είναι σατιρικής φύσεως και αυτό σώζει κάπως τη κατάσταση. Αν το Gibbous ήταν μία σοβαρή ιστορία εντός του σύμπαντος του Lovecraft, θα μιλούσαμε μάλλον για μία από τις πιό αποτυχημένες προσπάθειες στην ιστορία των games σε επίπεδο story-telling.

(Οι χαρακτήρες είναι όλοι εξαιρετικοί)

Παρ’όλο που η πλοκή του παιχνιδιού είναι αδύναμη, οι χαρακτήρες παραμένουν εξαιρετικοί μέχρι το τέλος. Μερικοι από αυτούς είναι μία γάτα που μιλάει και ειρωνεύεται τους πάντες και τα πάντα, ένας ντενέκτιβ που είναι σαν να βγήκε μέσα από τις καλύτερες noir ιστορίες, ένα emo κορίτσι, και άλλοι πολλοί. Εν τέλει, όλοι οι playable χαρακτήρες είναι σπαρταριστοί και έχουν κάτι να δώσουν στο παίκτη. Το χιούμορ και τα σχόλιά τους, αγγίζουν θέματα όπως η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, τα LGBTQ rights, η βία των action games (…I want a human heaaart  ) κ.α. Το χιούμορ βέβαια είναι πάντα υποκειμενικό, οπότε σε κάποιους ίσως να μην αρέσει. Προσωπικά βρήκα την αίσθηση του χίουμορ έξυπνη και αρκετά αστεία.

Στο τεχνικό κομμάτι, τη παράσταση κλέβουν τα ποιοτικότατα γραφικά-πιθανόν τα καλύτερα της χρονιάς. Οι developers δε, έχουν τόσο εμπιστοσύνη στη τεχνική αρτιότητα των γραφικών του παιχνιδίου, που σου δίνουν τη δυνατότητα να κάνεις zoom-in με δεξί κλικ. Νομίζω ότι έχω να δω τέτοια αγάπη για τη λεπτομέρεια από τη σειρά Runaway της Pendulo Studios. Πολλά kudos ωφείλονται φυσικά και στη Unity Engine που φαίνεται να γίνεται πλέον η default επιλογή πολλών developers. Το voice-acting των 70+ ηθοποιών παρακαλώ, παραμένει εξαιρετικής ποιότητας μέχρι και το τελευταίο κεφάλαιο. Μπράβο στους developers που έδωσαν σημασία σε ένα τόσο σημαντικό τομέα που τόσο συχνά παραμελείται από τις adventure παραγωγές. Τέλος, η μουσική είναι ενδιαφέρουσα και διακριτική, με πολλές αναφορές σε τσιγκάνικες μελωδίες βιολιών, ακορντεόν κ.α. Ίσως όμως ένας παίκτης που μεγάλωσε σε χώρα της Δυτικής Ευρώπης, να έβρισκε τα μουσικά θέματα λίγο... ‘’εξωτικά’’. Προσωπικά, βρήκα τη μουσική του παιχνιδιού πολύ ευχάριστη. Όσον αφορά τα bugs, το παιχνίδι μου κράσαρε δύο φορές χωρίς λόγο. Επίσης, ορισμένα από τα cutscenes δεν έπαιζαν κανονικά. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, μιάς και όλα τα άλλα βίντεο ήταν ok.

(Ομολογουμένως πανέμορφα τα γραφικά...)

Αναφορικά με τους γρίφους, το παιχνίδι θα έλεγα ότι είναι εύκολο. Βρήκα όλους τους γρίφους ευχάριστους και λογικούς, πλην του τελευταίου. Εκεί χρησιμοποίησα walkthrough και ένιωσα εκνευρισμό όταν κατάλαβα ποιά ήταν η παράλογη λύση του. Ορισμένοι reviewers, παραπονέθηκαν για το γρίφο στο τέλος του τέταρτου κεφαλαίου. Προσωπικά τον έλυσα χωρίς walkthrough και μπορώ να πω ότι ήταν από τους πλέον αγαπημένους μου. Είναι δύσκολος αλλά λογικός, και δίνονται στο παίκτη αρκετά hints. Τέλος, μου άρεσε ιδιαίτερα η λογική που χρησιμοποιεί το παιχνίδι για τα trigger spots. Συγκεκριμένα, η γάτα σας είναι πολύ εγωίστρια. Αν τη στείλετε να κάνει κάτι στο παιχνίδι πριν την ώρα που έχουν στο μυαλό τους οι developers, θα σας απαντήσει ειρωνικά λέγοντας κάτι του στυλ ‘’Σίγουρα όχι! Τι έχω να κερδίσω;’’ Φυσικά όταν οι καταστάσεις αλλάζουν, ο παίκτης αντιλαμβάνεται αμέσως πως αυτό θα ωφελούσε το κατοικίδιό σας. Πανέξυπνο και λογικό σύστημα! Μπράβο στους developers που το σκέφτηκαν.

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι η ομάδα πίσω από το παιχνίδι αξίζει συγχαρητήρια, γιατί το τελικό προιόν έχει αψεγάδιαστη παραγωγή και τεχνική αρτιότητα. Αν η ιστορία του παιχνιδίου βρισκόταν στο ίδιο επίπεδο, θα μιλούσαμε για ένα μοντέρνο διαμάντι. Δυστυχώς το Gibbous είναι μία από τις περιπτώσεις στις οποίες η ιστορία δεν είναι απλά μέτρια, αλλά παρασύρει ολόκληρο το παιχνίδι στις αβύσσους του Cthulhu. Παρ’ όλα αυτά, αν το βρείτε σε έκπτωση, θα σας πρότεινα να το αγοράσετε ώστε να βιώσετε όλους τους άλλους τομείς στους οποίους το παιχνίδι υπερέχει από το σωρό.