STASIS

Το STASIS του Christopher Bischoff εμφανίστηκε στο Kickstarter πριν από δυο χρόνια και ξεχώρισε γρήγορα από τα άλλα εγχειρήματα τόσο με τη θεματολογία του, όσο και με τη, σπάνια για adventure, γραφική του απεικόνιση. Πρόκειται για ένα ισομετρικό point n’ click adventure που μπολιάζει την επιστημονική φαντασία με τον τρόμο. Αν όλες οι λέξεις της προηγούμενης πρότασης σας έκαναν να χαμογελάσετε, τότε έχετε πολλούς λόγους να συνεχίσετε να διαβάζετε.

Στο αχανές διάστημα...

Βρισκόμαστε στο Groomlake, ένα τεραστίων διαστάσεων διαστημόπλοιο εξόρυξης πρώτων υλών που ανήκει στον επιχειρηματικό κολοσσό Cayne και ταξιδεύει κοντά στον Ποσειδώνα. Μέσα σε αυτό το σκάφος βρίσκεται σε τεχνητό λήθαργο (stasis) ο John Maracheck όταν και κάποια στιγμή ξυπνά απότομα. Το αρχικό σοκ της ανάνηψης δεν συγκρίνεται με αυτό που αντικρίζει. Τα πάντα μοιάζουν εγκαταλελειμμένα και νεκρά και τίποτα δεν θυμίζει το περιβάλλον που άφησε. Το κυριότερο δε γι’ αυτόν είναι ότι δεν βρίσκει πουθενά την οικογένειά του, την γυναίκα του και την μονάκριβη κόρη του.

Αν θέλει να επιβιώσει και να βρει τους δικούς του, πρέπει πρώτα να βρει μια λύση στο πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει και στη συνέχεια να εξερευνήσει το δαιδαλώδες σκάφος αναζητώντας τα ίχνη τους. Μοιραία θα καταλάβει και τι ακριβώς έχει συμβεί στο υπόλοιπο πλήρωμα...

(Πρώτο σας μέλημα είναι να ανακτήσετε τις δυνάμεις σας)

Το STASIS αφηγείται μια ιστορία τρόμου που δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Πρόκειται για ένα σκληρό σενάριο που διαπραγματεύεται θέματα επιστημονικής ηθικής και το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κάποιος για να επιτύχει τον στόχο του, ευγενικό ή όχι... Σε όλο το σκάφος επικρατεί μια ατμόσφαιρα σήψης, αρρώστιας και θανάτου. Σχεδόν κάθε πόρτα που θα ανοίγει θα σας φέρνει αντιμέτωπους με ακόμα μια θηριωδία και το παιχνίδι δεν έχει καμιά διάθεση να βάλει νερό στο κρασί του.

Σε ακόμα ένα adventure θα μάθουμε για το παρελθόν του σκάφους μέσα από τα πολλά ημερολόγια που θα διαβάσουμε και βρίσκονται διάσπαρτα είτε σε PDA’s είτε σε οθόνες υπολογιστών. Καταλαβαίνω το επιχείρημα της απειρίας ή της έλλειψης πόρων αλλά τον τελευταίο καιρό αρκετοί δημιουργοί φαίνεται να καταφεύγουν σε αυτόν τον εύκολο τρόπο αφήγησης που ακόμα πιο εύκολα μπορεί να καταντήσει μια βαρετή και ανούσια διαδικασία. Δεν σας κρύβω ότι ενώ ξεκίνησα να διαβάζω με θέρμη, από τα μισά και μετά τα προσπέρναγα όπως-όπως. Ειδικά προς το τέλος όπου η ένταση κορυφώνεται και έχεις καταλάβει ουσιαστικά τα πάντα, είναι άσκοπο να θέλεις να διαβάσεις ακόμα ένα από τα απομνημονεύματα του τελευταίου επιστάτη (λέμε τώρα) του σκάφους που άλλη όρεξη δεν είχε από το να καταγράφει την καθημερινότητά του. Τουλάχιστον είναι καλογραμμένα και ο Bischoff έχει φροντίσει αρκετά από αυτά να έχουν και νόημα αφού θα βρείτε hints που θα σας κάνουν τη ζωή ευκολότερη.

Η αλήθεια είναι ότι σαν ιστορία, το STASIS δεν μας λέει κάτι το εντελώς πρωτότυπο ή τέλος πάντων κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Επίσης θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ορισμένες σκηνές έγιναν περισσότερο για να προκαλέσουν παρά για να εξυπηρετήσουν την ιστορία. Ίσως. Μιλάμε όμως για μια ιστορία τρόμου όποτε είναι λογικό να περιμένουμε τέτοια κλισέ. Το σίγουρο πάντως είναι ότι το STASIS έχει μια εκπληκτική ατμόσφαιρα και αυτό οφείλεται στο ταλέντο των δημιουργών που φαίνεται ότι ξέρουν και αγαπούν το είδος.

...τα πάντα είναι σκοτεινά και οι ήχοι αντηχούν τρομακτικοί...

Η σωστή ατμόσφαιρα δεν χτίζεται μόνο με ένα δυνατό σενάριο αλλά και με τον σωστό οπτικοακουστικό τομέα και εδώ είναι που το παιχνίδι ξεδιπλώνει τις αρετές του. Το STASIS ακολουθεί μια σπάνια για adventure προσέγγιση και απεικονίζει το περιβάλλον ισομετρικά. Τελευταία φορά που θυμάμαι να εμφανίστηκε μια τέτοια μέθοδος σε περιπέτεια ήταν με το Sanitarium το 1998 και μάλιστα ο Bischoff το αναφέρει σαν βασική πηγή έμπνευσής του. Τα χρώματα είναι μουντά και σκοτεινά και σε βάζουν για τα καλά στο αρρωστημένο κλίμα του παιχνιδιού. Οι χώροι που θα περιπλανηθείτε είναι δισδιάστατοι και πολυπληθέστατοι. Κάθε δωμάτιο έχει σχεδιαστεί με λεπτομέρεια και μοιάζει μοναδικό. Πουθενά δεν θα συναντήσετε έπιπλα να επαναλαμβάνονται ή δωμάτια να αντιγράφονται δείγμα της εντυπωσιακής δουλειάς που έγινε πάνω στον τομέα των γραφικών.

Ο ήρωας, και οι λοιποί λιγοστοί χαρακτήρες που θα συναντήσετε, είναι σχεδιασμένοι με μικρά και απλά τρισδιάστατα μοντέλα. Μπορεί να μην είναι κάτι το φοβερό, το animation όμως είναι πολύ γρήγορο και ομαλό. Οι χώροι είναι κατά κύριο λόγο στατικοί όπου όμως χρειάζεται να κινηθεί ή να εκραγεί κάτι, όλα γίνονται με πειστικότατο τρόπο. Δεν λείπουν βέβαια κάποια glitches από εδώ και από εκεί που θα απαιτούσαν μεγαλύτερη προσοχή, το πρόσημο όμως που κρατάμε από τη συνολική προσπάθεια είναι θετικότατο.

(ώχου του μωρέ ένα ζουζουνάκι!...)

Εκεί που το STASIS πραγματικά ξεχωρίζει είναι στον ήχο. Η μουσική αποτελείται από συνθέσεις του Mark Morgan (Fallout 1 και 2, Planescape: Torment, Darkseed II, Zork: Nemesis και Grand Inquisitor κ.α.) και είναι απλά υπέροχη. Διακριτική όπου χρειάζεται και δυναμική όταν η περίσταση το απαιτεί. Μεγάλη προσοχή έχει δοθεί και στα ηχητικά εφέ. Επιτέλους μετά από πολύ καιρό έπαιξα ένα adventure που τα ηχητικά εφέ συμβάλουν τα μέγιστα στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Σου δίνουν πραγματικά την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε έναν τεράστιο, άδειο, νεκρό χώρο όπου ο κίνδυνος παραμονεύει. Το κερασάκι δε στην τούρτα είναι η φωνή του Maracheck. Ο Ryan Cooper που υποδύεται τον πρωταγωνιστή είναι ιδανικός και αποτελεσματικός σε έναν ρόλο που έχει τις απαιτήσεις του. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους υπόλοιπους χαρακτήρες που ακόμα και σε χαλαρές στιγμές ακούγονται κάπως “ξύλινοι”.

 ...κυριαρχεί η απλότητα...

Ο χειρισμός είναι απλούστατος καθώς όλα πραγματοποιούνται με το αριστερό πλήκτρο του ποντικιού. Όταν ο κέρσορας περάσει πάνω από κάποιο hotspot αυτόματα στο κάτω μέρος της οθόνης δίνεται μια περιγραφή από το παιχνίδι και όχι από τον ίδιο τον ήρωα. Μια πρακτική που θυμίζει παλιότερες εποχές. Υπάρχουν πάντως και κάποια σημεία που σχολιάζει ο ίδιος ο Maracheck. Αν και τα hotspots σε κάθε οθόνη φαίνονται πολλά, τα περισσότερα είναι διακοσμητικού χαρακτήρα και πολύ λίγα αποτελούν όντως σημεία αλληλεπίδρασης. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι αποτελεί και νόμο. Αν περάσουμε τον κέρσορα πάνω από κάποιο σημείο που ο Maracheck μπορεί να πάρει ή να αλληλεπιδράσει, τότε δίπλα στον κέρσορα εμφανίζεται ένα κινούμενο χέρι, διαφορετικά βλέπουμε το χαρακτηριστικό “ματάκι”.

Κάτω αριστερά ανοίγει το inventory όπου μπορείτε να πάρετε και να συνδυάσετε τα αντικείμενά σας. Κάποια από τα αντικείμενα αυτά ο Maracheck μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να… αυτοκτονήσει. Μάλιστα, καλά διαβάσατε. Γιατί να το κάνει αυτό; μα για απολύτως κανέναν λόγο πέρα του να δείτε μια αρκετά μακάβρια σκηνή. Η πιο άκυρη, ανούσια, αναίτια και χαζή προσθήκη που μπορούσαν να σκεφτούν, εκτός και αν θεωρείται ότι το να μπήξει κάποιος μια στέκα του μπιλιάρδου (!) στο κεφάλι του είναι ψυχαγωγία! Από όπου και να το δεις πάσχει. Ακόμα και αν παραμερίσω το ηθικό σκέλος, ο Maracheck σε όλο το παιχνίδι παλεύει να βρεθεί κοντά στην οικογένειά του σε τρομερό σθένος. Μόνο να αυτοκτονήσει δεν θέλει! Οι δημιουργοί από την άλλη όχι μόνο διατυμπανίζουν την δυνατότητα αυτή αλλά φροντίζουν να μας “επιβραβεύσουν” κιόλας. Είναι προφανές ότι η ιδέα μπήκε σαν κράχτης για το παιχνίδι. Ελπίζω την επόμενη φορά να σκεφτούν κάτι λιγότερο ηλίθιο. Τουλάχιστον μπορεί κάποιος να το αγνοήσει εντελώς.

(Dead can dance)

Όσον αφορά το gameplay αρνητική εντύπωση μου έκανε το πόσο απελπιστικά γραμμικό ήταν το παιχνίδι. Εκτός του ότι πηγαίνουμε συνεχώς από hub σε hub, είμαστε αναγκασμένοι να λύνουμε γρίφο το γρίφο για να συνεχίσουμε. Ο Bischoff δεν τόλμησε να ανοίξει κάπως τη δράση αλλά μπορούμε να του δώσουμε τα εύσημα για το πόσο καλά έχει ενσωματώσει τους γρίφους στην περιπέτεια. Είναι κλασικοί γρίφοι που έχουμε συναντήσει πολλές φορές σε adventures και βασίζονται στο inventory. Δεν είναι πολύ δύσκολοι, χρειάζονται όμως απαραίτητα την προσοχή σας και την οξυδέρκειά σας. Νομίζω ότι έχουν καταφέρει μια καλή ισορροπία να είναι όσο δύσκολοι πρέπει χωρίς να καθυστερούν αναίτια τον παίχτη.

...και ο θάνατος είναι βέβαιος.

Το STASIS δεν είναι κάποιο ρηξικέλευθο adventure που θα αφήσει εποχή. Αποδεικνύει όμως ότι όταν ένας δημιουργός έχει ταλέντο, μπορεί να φτιάξει κάτι εξαιρετικό ακόμα και αν οι ιδέες που χρησιμοποιεί έχουν χιλιοειπωθεί. Οι της Brotherhood φρόντισαν πρωτίστως να φτιάξουν ένα δυνατό adventure χωρίς να αναμειχθούν σε μονοπάτια που δεν ένιωθαν ακόμα έτοιμοι, γι’ αυτό και περιμένουμε ακόμα καλύτερα πράγματα από αυτούς στο μέλλον. Πρόκειται για ένα άρτιο παιχνίδι που παίζει με το μυαλό και όχι με τον ίδιο τον φόβο. Πολύ δύσκολα θα αφήσει κάποιον παραπονεμένο, είτε είναι φίλος του τρόμου είτε όχι. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς που μας πέρασε.