Αλλάξαν τα adventures, αλλάξαν και οι adventurers...

«Αλλάζω πια συνήθειες και ό,τι μπορώ θα κάνω
Και τις πληγές που μ’ άνοιξαν έτσι μόνο θα γιάνω»

Μπορεί ο τίτλος να δηλώνει μια καθολικότητα, αλλά αυτό είναι παραπλανητικό μιας και είναι μια προσωπική αποτίμηση μίας εικοσαετούς και βάλε gaming εμπειρίας με μπόλικες δόσεις γενίκευσης! Σαφώς και είναι πιο εύκολο να παρατηρούμε και να εντοπίζουμε αλλαγές πού γίνονται γύρω μας. Ωστόσο όταν έρχεται η ώρα να επισημάνουμε αλλαγές που έλαβαν χώρα εντός μας τότε τα πράγματα δυσκολεύουν και δυστυχώς μερικές φορές εθελοτυφλούμε κιόλας. Η αλλαγή λοιπόν είναι μια φυσική τάση του ανθρώπου και όπως ορθώς επεσήμανε ο Ηράκλειτος «μεταβάλλον αναπαύεται», δηλαδή στην αλλαγή βρίσκουν τα πράγματα ανάπαυση.

Συχνά παραπονιόμαστε για την πορεία των adventure games που έχουν πάρει τα τελευταία χρόνια, για την αλλοίωση ή μετάλλαξη του είδους σε κάτι άλλο, για την εύκολη και άκριτη υιοθέτηση διαφόρων παιχνιδιών κάτω από την ευρύτερη ομπρέλα των adventure games (λέγε με Hidden Object/ Casual Games ή Action Adventures). Ακόμα πιο παλιά μιλούσαν για μία πεθαμένη ή νεκραναστημένη μορφή ενός παλαίποτε παντοκράτορα του gaming που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στην κοινότητα. Σίγουρα δεν θα συμφωνούν όλοι με τα παραπάνω, ωστόσο ένα μοιάζει να είναι κοινός τόπος: στην τόση μεγάλη πορεία τους τα adventure έχουν αλλάξει και κατά κάποιο τρόπο μαζί τους αλλάξαμε αναπόφευκτα και εμείς. Αλλάξαμε στις απαιτήσεις μας, στον τρόπο παιξίματος, στις προσμονές μας, στις επιθυμίες μας και γενικότερα την συνολική εικόνα μας ως adventure gamers.

«Αλλάζεις, αλλάζεις, μέρα τη μέρα και με τρομάζεις…»

Το τελευταίο εξάμηνο έχω καταπιαστεί κυρίως με παλαιότερα adventures που για διάφορους λόγους δεν είχα παίξει ποτέ. Και όταν λέω παλαιότερα, εννοώ τουλάχιστον πριν από μια δεκαετία με αρκετά από αυτά να εντάσσονται στην κατηγορία των FMV advs. Δεν είναι ούτε νοσταλγία του παρελθόντος (τα περισσότερα ήταν FMV λόγω ιδιαίτερης αγάπης), ούτε αποστροφή στις νέες κυκλοφορίες. Απλώς έτυχε κάποια στιγμή να ασχοληθώ με καναδυό παλιά διαμαντάκια της Sierra και το ένα έφερε το άλλο. Μέσα, λοιπόν, από αυτή την μαζική adventurική εμπειρία παλαιών παιχνιδιών άρχισα να συνειδητοποιώ σταδιακά και την αλλαγή μου ως adventure gamer (Σημείωση: παίζω σχεδόν από όλες τις κατηγορίες, αλλά εντούτοις παραμένω -σχεδόν- πιστός στο συγκεκριμένος είδος).

Τα παλαιότερα adventures –ειδικά την εποχή που μεσουρανούσε το είδος– μάς καλοσυνήθισαν με κάποιες αρετές που βλέπουμε να απουσιάζουν από τους σύγχρονους απογόνους τους. Θα αναφερθώ επιγραμματικά μόνο…στις πραγματικά απολαυστικές ιστορίες, τους αξιομνημόνευτους χαρακτήρες, τους καλοσχεδιασμένους και έξυπνους γρίφους, τις μαγευτικές μουσικές επενδύσεις μεταξύ άλλων. Από την άλλη τα νεότερα adventures έχουν και αυτά κάποιες αρετές που δεν υπήρχαν συχνά στα παλαιότερα· μάλιστα δε ορισμένα χαρακτηριστικά «αλλάξαν» με τον τρόπο τους τις συνήθειες μας.

«Αλλάζουν όλα κι όμως κάτι μένει και μες στον ήλιο χάνεται…»

Ας είμαστε ειλικρινείς δεν έχουν κυρίως «κουσούρια» τα καινούργια adventures που οι καλές ή πολύ καλές κυκλοφορίες δεν έρχονται πλέον με το σταγονόμετρο ή μετά από αίτηση θαύματος. Με ενοχλούν τα παιχνίδια που βγαίνουν σε δόσεις (aka επεισόδια), καθότι θεωρώ ότι το κάνουν πρωτίστως και κυρίως για επιπλέον χρήματα και όχι ελλείψει αυτών. Έχω αλλεργία με τα παιχνίδια που κυκλοφορούν μόνο ψηφιακά αντίτυπα (με ελάχιστη κατανόηση στις indie ή ερασιτεχνικές παραγωγές), καθώς και για τις αμφίβολες χρηματοδοτήσεις τύπου kickstarter. Παράλληλα η πλειονότητα των παιχνιδιών είναι διάρκειας… σφηνακιού και με «πλίνθους, λίθους, κέραμους και γρίφους ατάκτως ερριμμένους». Σίγουρα, όμως, έχουν και τα καλά τους…

«Αλλάζει, κάθε που βραδιάζει, το όνειρο μου μοιάζει…»

Πλέον μου κακοφαίνεται να βλέπω παιχνίδια χωρίς CGI ή έστω in-game graphics cinematics (πόσο μάλλον στατικές εικόνες σε intros και outros), χωρίς υποτίτλους (δεν είναι σε κ-α-μ-ί-α περίπτωση θέμα γνώσης αγγλικών, αλλά προσοχής και αναπόσπαστο κομμάτι του gameplay), χωρίς σημεία ενδιαφέροντος στην περιοχή δράσης για την αποφυγή ενός ανηλεούς -και κατ’ εμέ ανούσιου από ένα σημείο και μετά- pixeloκυνηγιού, χωρίς όμορφα γραφικά, χωρίς ομιλία… Μπορώ να φανταστώ ότι κάπως έτσι ήταν και τα συναισθήματα των gamers, όταν από τα text adventures πήγαμε στα graphics adventures, από τα 32 χρώματα στα 32-bit true χρώματα, από το μουντό κείμενο στους διαλόγους με ομιλία. Ίσως όταν διηγείσαι μια όμορφη ιστορία, να θέλεις η φαντασία σου να οργιάσει και φτιάξει τον κόσμο όπως τον φαντάζεται και να μην τον περιορίσει με τα γραφικά οποιασδήποτε μορφής. Όμως τα adventures δεν είναι βιβλία και επομένως έχουν ένα διαφορετικό κόσμο να χτίσουν. Επομένως μια ωραία εικόνα σίγουρα θα σε τραβήξει πιο εύκολά κοντά της και θα σε ωθήσει να βυθιστείς πιο γρήγορα μέσα στον κόσμο της. Το παράδειγμα των γραφικών είναι μία από αυτές τις αλλαγές που άλλαξαν τη μορφή του είδους, αλλά και τους παίχτες της…

Επιστρέφοντας λοιπόν στα παλιά adventures έπιανα συχνά τον εαυτό μου να παραπονιέται για κάποια από τα παραπάνω «ελαττώματα» εκτός φυσικά για την ποιότητα γραφικών. Αυτό μάλλον είναι μια σύγχρονη αρρώστια των indie παραγωγών που είτε θεωρούν ότι είναι υποδεέστερο στοιχείο του παιχνιδιού είτε δεν έχουν την οικονομική άνεση να επενδύσουν σ’ αυτό είτε νομίζουν ότι κάνοντάς το πιο retro-ποιημένο το παιχνίδι θα έχει περισσότερο επιτυχία στους νοσταλγούς άλλων εποχών. Παίζοντας λοιπόν διάφορα παιχνίδια του παρελθόντος, ακόμα και διαμάντια ή διαμαντάκια της εποχής, κάποια παράπονα που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, κάνουν την εμφάνισή τους. Και δυστυχώς κάποιες φορές καταφέρνουν να σου αμαυρώσουν –έστω και για λίγο- τις καλές εντυπώσεις, την όμορφη εικόνα που σου δίνει αυτή η εμπειρία. 

Ξεκινάει το παιχνίδι και αρχίζει να μιλάει ο πρωταγωνιστής. Τον ακούς, αλλά δεν βλέπεις υπότιτλους από κάτω. Πατάς Esc και κατευθείαν για τις επιλογές. Ωστόσο πουθενά αυτή η δυνατότητα. Μουρμουράς για ώρα τόσο που κάποιες στιγμές υπερκαλύπτεις τις ομιλίες των χαρακτήρων με το μουρμουρητό σου… Και συνεχίζεις. Και προχωράς παρακάτω. Και απορροφάσαι από την ιστορία. Ώσπου πρέπει να βρεις μια πέτρα, ένα χαλίκι για τη σφεντόνα σου. Και τότε κλικάρεις σε κάθε pixel που θα μπορεί είναι αυτό. Τα κλικς αυξάνονται και γίνονται όλο και πιο έντονα. Μα αποτέλεσμα κανένα. Τα επόμενα κλικς είναι αναμενόμενα· click to exit για να μην εκνευριστείς περισσότερο… Αντίστοιχες ιστορίες με άλλες παραμέτρους θα μπορούσα να είχα διηγηθεί χρόνια πριν.

«Αλλάζουνε οι άνθρωποι, αλλάξαμε και εμείς…»

Κατά έναν περίεργο τρόπο αυτές οι νέες μου «απαιτήσεις» ή αλλιώς συνήθειες ενισχύονται ακόμα πιο πολύ όταν σκέφτομαι να καταπιαστώ με κάποιο πολύ παλιό και αγαπημένο μου παιχνίδι. Η πιο τρανταχτή μου περίπτωση είναι το Loom, το πρώτο μου adventure, αλλά και το πρώτο μου παιχνίδι σε υπολογιστή. Το έχω σε μια γωνιά εδώ και ενάμιση χρόνο για να το ξαναπαίξω… Ωστόσο φοβάμαι να το αγγίξω! Έχω αυτήν την πολύ γλυκιά και μαγική ανάμνηση για ένα πανέμορφο παραμύθι για το οποίο μιλούσαμε για ώρες με τους φίλους μου και συναγωνιζόμασταν ποιος θα το τελειώσει πρώτος. Φοβάμαι λοιπόν να το πιάσω για να μην χαλάσουν όλες αυτές οι ωραίες εικόνες που έχω επειδή πλέον άλλαξα και εγώ ως adventure gamer. Απέκτησα πλέον νέα ήθη, νέες συνήθειες, νέες τακτικές… Ίσως μεγαλώνοντας έχω χάσει κάποια από την «ρομαντικότητα» του είδους. Ίσως πάλι με/μας έχουν πιάσει γεροπαραξενιές…

«Κοίτα σε λίγο ξημερώνει, η νύχτα αυτή τελειώνει, αλλάζει ο καιρός»

ΥΓ: Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να αναφέρω τις αντιδράσεις μου όταν κάποια από τα προαναφερθέντα «κουσούρια» εμφανίζονται σε νέες παραγωγές μαζί με τις γνωστές νέες «ασθένειες». Ξέρω πως πολλοί θα διαφωνήσουν, πως σηκώνει πολύ κουβέντα και πως είναι πολλές οι παράμετροι, αλλά δεν είμαι τόσο δεκτικός όταν επανερχόμαστε σε «τακτικές» του παρελθόντος θεωρώντας ότι έτσι θα πάρουμε αίγλη ή θα ξεκλέψουμε λίγη δόξα παραπάνω για να καλύψουμε τις αδυναμίες μας πίσω από μια retro-νοσταλγική προσπάθεια. Ίσως να επανέλθω για το φαινόμενο «New Adventure Game, Old Face».