Πόσο μεγάλη φίρμα είσαι Roger Wilco; (Μέρος 3ο)

Μετά την επιτυχία του SQIV, η ομάδα από την Ανδρομέδα χωρίζει. Συγκεκριμένα ο Mark Crowe μετακομίζει στην “κόρη” Dynamix και τι καλύτερο να προωθηθεί η εταιρία αναλαμβάνοντας τη συνέχεια των περιπετειών του Roger Wilco. Το SQV είναι το μοναδικό παιχνίδι της σειράς που δεν συμμετέχει ο Scott Murphy και δεν αναπτύχθηκε από την ίδια τη Sierra ενώ ο Crowe βάζει ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα της ζωής του.

Space Quest V: The Next Mutation

Στην πέμπτη συνέχεια της σειράς βρίσκουμε τον Wilco να έχει επιστρέψει στην πατρίδα του (πως ακριβώς δεν γνωρίζουμε) και να είναι υποψήφιος για πιλότος στην Ακαδημία StarCon. Ο τεμπέλης, ατζαμής και χωρίς ιδιαίτερα προσόντα Wilco, θα χρησιμοποιήσει “πλάγια” μέσα (και τη βοήθειά σας) για να τα καταφέρει και θα γίνει άξιος και περήφανος κυβερνήτης της σκουπιδιάρας SCS Eureka, της καλύτερης σκούπας του διαστήματος. Α, βρε Roger… πάλι στη φασίνα σε έριξαν.

Η κεντρική ιστορία του παιχνιδιού περιστρέφεται γύρω από ένα σημαντικό πρόσωπο στη ζωή του Wilco (ας κρατήσω τα προσχήματα και ας μην το αποκαλύψω καθώς θα αποκαλύψω πράγματα από το SQIV) και ενός ιού που έχει εισχωρήσει με περίεργο τρόπο στο στόλο και μεταλλάσει τους ανθρώπους και άλλες εξωγήινες φυλές σε γλοιώδη και άμυλα ζόμπι. Ο Roger, χτυπημένος από τα βέλη του έρωτα, θα μαζέψει όποιο θάρρος έχει (πρέπει να ψάξει βαθιά) για να βρει μια γιατρειά για τον ιό και να ξεσκεπάσει αυτόν που κρύβεται πίσω από όλα αυτά.

Μέχρι βέβαια να συμβούν όλα αυτά, ο κυβερνήτης Roger θα εμπλακεί σε διάφορα περιστατικά που άμεσα ή έμμεσα θα τον βοηθήσουν να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Από κυνηγητό με, θηλυκό αυτή τη φορά, ανδροειδές (αυτή η εταιρία δεν λέει να τον αφήσει ήσυχο), καβγάδες σε μπαρ με τον σπαστικό ανώτερό του αξιωματικό της ναυαρχίδας του στόλου Goliath, μέχρι και την μεταμόρφωσή του σε… μύγα! Τι ‘χες Γιάννη; Τι ‘χα πάντα! Δεν χρειάστηκα να φτάσω στο πέμπτο μέρος στης σειράς για να καταλάβω ότι αυτό είναι το SQ. Όπως κάθε περιπέτεια, έτσι και εδώ πηδάμε από το ένα γεγονός στο άλλο μέχρι να φτάσουμε σε ένα γενικό φινάλε. Τα πράγματα αυτή τη φορά όμως δεν είναι και τόσο άσχημα…

(στο πιλοτήριο)

Εμφανισιακά, το SQV μοιάζει πολύ στον προκάτοχό του καθώς έχει γίνει με την ίδια μηχανή, την SCI. Ο χειρισμός είναι ο ίδιος, με τα εικονίδια-εντολές να βρίσκονται στο πάνω μέρος της οθόνης αλλά τα γραφικά είναι ένα σκαλί καλύτερα, πιο καθαρά ενώ υπάρχουν αρκετά “κοντινά”. Η μουσική (όπου υπάρχει) είναι χαριτωμένη, τα εφέ υποφερτά και δυστυχώς δεν υπάρχει ομιλία. Παρόλο που όπως λένε οι δημιουργοί κάτι τέτοιο ήταν στα υπόψη, έμεινε στο ράφι λόγω οικονομικών προβλημάτων της Dynamix. Πολύ κρίμα πραγματικά, για ένα τέτοιο παιχνίδι.

Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος, το SQV είναι μια σαφής αναφορά στο Star Trek. Για κάποιον σαν και μένα που έχει επιδερμική επαφή με τη σειρά, είδα το παιχνίδι σαν μια παρωδία κινηματογραφικών κλισέ. Από τα κάποια πράγματα που διάβασα στο internet όμως, διαπίστωσα ότι αρκετά επεισόδια παρωδούν γνωστά γεγονότα του Star Trek σύμπαντος. Επίσης βασικό κομμάτι του gameplay είναι η πλοήγηση του σκάφους-σκουπιδιάρα που γίνεται μέσα από εντολές στα δυο μέλη του πληρώματος, την όλα-τα-αρσενικά-είστε-άσχετα Flo και τον δε-βαριέσαι-τη-δουλειά-μας-να-κάνουμε Droole. Ακριβώς όπως πλοηγείται το Enterprise. Μάλιστα η όλη διαδικασία μοιάζει πάρα πολύ με το παιχνίδι Star Trek: 25th Anniversary.

Η πλοήγηση σκάφους δεν είναι ξένη στη σειρά. Και στα προηγούμενα παιχνίδια λίγο-πολύ κάποια στιγμή καλούμασταν να χειριστούμε κάποιο σκάφος, εδώ όμως περνά σε άλλο επίπεδο και το σκάφος αποτελεί βασικό στοιχείο του παιχνιδιού καθώς δεν θα περιοριστούμε μόνο στο να ταξιδεύουμε αλλά θα χρησιμοποιήσουμε όλες τις λειτουργίες του σκάφους. Ας είναι καλά ο Cliffy, ο μηχανικός του σκάφους, που φροντίζει για όλα. Σε γενικές γραμμές λοιπόν η δομή του παιχνιδιού δεν διαφέρει πολύ σε σχέση με τα άλλα παιχνίδια. Εδώ όμως όλα γίνονται στην εντέλεια.

Πρώτη φορά που ευχαριστήθηκα ένα SQ από την αρχή μέχρι το τέλος. Ναι, έχει χρονικά περιορισμένους γρίφους (πολλούς), trial ‘n error (αναγκαστικά), pixel hunting (λόγω απουσίας hotspots περισσότερο), λαβύρινθους και λοιπά «action» πραγματάκια, όλα αυτά όμως είναι δοσμένα με τον τρόπο που πρέπει να είναι. Το παιχνίδι δεν σε περνάει πουθενά για βλάκα. Όλα είναι μπροστά σου. Μπορεί να μην είναι πολύ εύκολο να το βρεις αλλά ΘΑ το βρεις. Ακόμα το παιχνίδι δεν σε αφήνει στιγμή στο να αναρωτηθείς, «Τι κάνω τώρα;». Η μεταπήδηση από συμβάν σε συμβάν γίνεται με τρόπο που παρουσιάζεται σαν μίνι-αποστολή, οπότε γνωρίζετε ανά πάσα στιγμή ποιος είναι ο στόχος σας. Με διαφορά το SQV έχει τους πιο έξυπνους και πρωτότυπους γρίφους. Πολύ ωραίοι και αξιομνημόνευτοι.

(τα ερημικά τοπία δεν λείπουν ούτε τώρα)

Εκεί που το SQV κάνει τη μεγάλη ντρίμπλα είναι στο ίδιο τον ήρωα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, είδα έναν Roger πολύ… Wilco. Το προφίλ του απόλυτου loser, του ανθρώπου που είναι έρμαιο των γεγονότων και ξεμπλέκει μόνο και μόνο από τύχη, δεν υπάρχει εδώ. Ναι μεν αρχικά ο Roger Wilco είναι ένας σπαστικός, ατάλαντος ανθρωπάκος που κάνει ό,τι αθέμιτο περνάει από το χέρι του μπας και αναρριχηθεί στην ιεραρχία, καθώς όμως εξελίσσεται η ιστορία, μετατρέπεται σε ήρωα ολκής που όλοι τον σέβονται και ακολουθούν τις εντολές του. Ακόμα και τρόπος που έχει σχεδιαστεί, μοιάζει περισσότερο με ήρωα ταινίας δράσης παρά με κακομοίρη επιστάτη. Η σάτιρα επίσης δείχνει «περιορισμένη». Ναι μεν θα δούμε να σατιρίζονται γνωστά μας (και αγαπημένα ίσως) franchises, μένουν όμως σε ένα επίπεδο «ευπρέπειας» που δεν χαλάει τον ηρωικό τόνο του παιχνιδιού.

(ούτε και οι ζούγκλες)

Τι είναι τελικά το SQV; Πιστεύω ότι, με διαφορά, είναι το καλύτερο παιχνίδι της σειράς και γενικά ένα πολύ καλό adventure της εποχής. Αν θέλετε να παίξετε ένα SQ και να διασκεδάσετε ή απλά να παίξετε ένα καλό παλιό adventure, προτείνεται ασυζητητί. Τώρα αν είστε από τους σκληροπυρηνικούς θαυμαστές του Wilco που χαλαστήκατε με την αλλαγή στο χαρακτήρα του ήρωα… ξέρω ‘γω;… τι να πω; Περαστικά. Όπως είπα και παραπάνω, αν δούμε το σύνολο, θεωρώ ότι το πιο χαρακτηριστικό παιχνίδι της σειράς είναι το SQIV γιατί έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έκαναν τον ήρωα γνωστό ακόμα και σε άτομα που δεν έχουν παίξει τα παιχνίδια (καλή ώρα εγώ μέχρι το καλοκαίρι) και είναι σχετικά καλό παιχνίδι. Το SQV, όμως είναι ακόμα καλύτερο και ας μοιάζει σαν spin-off ή what-if ιστορία.

(από τους πιο ενδιαφέροντες γρίφους που συνάντησα)

Space Quest 6: Roger Wilco in the Spinal Frontier

Μια δεκαετία περίπου μετά το πρώτο παιχνίδι, ο Roger Wilco αποκτά την έκτη του περιπέτεια… και τα πράγματα είναι ένας μεγάλος αχταρμάς. Από πού να αρχίσω…; Ας πιάσω πρώτα τα διαδικαστικά και μετά πάμε στο ζουμί. Το παιχνίδι ξεκινά αμέσως μετά το τέλος του SQV. Ο Roger γυρίζει στη βάση του και αντί να τύχει υποδοχή ήρωα, κατηγορείται για διάφορες γραφειοκρατικές παραβάσεις που έκανε κατά τη διάρκεια της προηγούμενης περιπέτειάς του και υποβαθμίζεται σε επιστάτης δεύτερης (!) κλάσης στο διαστημόπλοιο SCS DeepShip 86. Κατά τη διάρκεια μιας άδειας, που ο Roger την περνά κάνοντας τα γνωστά του καφριλίκια.

Για ανεξήγητους λόγους, δυο εξωγήινοι τον απαγάγουν και τον κρατούν δέσμιο στο λημέρι τους. Ο Roger καταφέρνει να αποδράσει και γνωρίζει την Stellar Santiago, μια ανώτερη αξιωματικό του πληρώματος. Η Stellar δεν περνά απαρατήρητη στον ήρωα μας παρόλο που δεν θα έπρεπε αν θέλει να διατηρήσει την ίδια του την ύπαρξη (άτιμο SQIV να μη με αφήνεις να εκφραστώ…). Κατά την επιστροφή του στο DeepShip 86, του ανατίθεται να «νταντέψει» την Sharpei, μια γριά ανώτατο αξιωματικό που βρίσκεται στα τελευταία της. Χαμαλοδουλειά. Ακόμα όμως και εκεί ο Roger θα βρεθεί σε θανάσιμο κίνδυνο. Ποιος τον κυνηγά; Γιατί τον θέλει νεκρό; Η Stellar τι ρόλο παίζει σε όλα αυτά; Τι είναι τελικά το Project Immortality; Για να τα μάθετε όλα αυτά πρέπει να συνεχίσετε να παίζετε (αν έχετε ακόμα κουράγιο) καθώς, κλασσικά, περιέγραψα μέχρι τη μέση του παιχνιδιού… αλλά τι να κάνεις; Space Quest είναι αυτό.

(εδώ ο Roger θα περάσει στιγμές χαλάρωσης)

Το παιχνίδι κυκλοφόρησε το 1995 και είναι φτιαγμένο με τη SCI32 μηχανή. Ο χειρισμός είναι παρόμοιος με τα υπόλοιπα παιχνίδια της Sierra (εντολές που επιλέγονται μέσω εικονιδίων), τα γραφικά είναι πλέον SVGA και υπάρχει μια καρτουνίστικη αισθητική διαφορετική από τους προκατόχου του. Για πρώτη φορά, ακόμα, η δράση δεν πιάνει όλη την οθόνη αφού ο χώρος κάτω έχει χρησιμοποιηθεί για να φαίνονται οι υπότιτλοι. Ο ήχος είναι καλός και για δεύτερη φορά ο Gary Owens δανείζει τη φωνή του στο ρόλο του εκφωνητή. Ένα από τα ελάχιστα καλά του παιχνιδιού.

Το Spinal Frontier είναι μια πονεμένη ιστορία των adventures και του gaming γενικότερα. Ομολογώ ότι πριν ασχοληθώ μαζί του δεν γνώριζα την ίντριγκα που κρυβόταν από πίσω καθώς αποφεύγω να ψάχνω για ένα παιχνίδι πολλά πράγματα αν δεν το έχω παίξει, όσο παλιό και να είναι. Ήξερα (είχα μια πολύ σύντομη ενασχόληση με το συγκεκριμένο και παλιότερα) ότι είναι, στην καλύτερη, ένα μέτριο παιχνίδι και ως εκεί. Θα ξεκινήσω λοιπόν περιγράφοντας τι εντυπώσεις είχα όταν το έπαιζα και στη συνέχεια θα αναφερθώ στα… εξωαγωνιστικά. Από το πρώτο δευτερόλεπτο που ασχολείται κανείς με το SQ6 καταλαβαίνει ότι το ηρωικό παρελθόν του πέμπτου μέρους έχει κάνει φτερά.

Πλέον ο προσανατολισμός είναι σαφής. Σάτιρα, σάτιρα και σάτιρα σε επίπεδα καφρίλας. Ο Roger Wilco δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Ταινίες, παιχνίδια, λειτουργικά (Windows 3.11!), τα πάντα! Ό,τι κινείται εκτελείται. Αυτό που επίσης βγάζει μάτι από την πρώτη στιγμή είναι ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτό το παιχνίδι. Ενώ ο χειρισμός δεν έχει κάποιο πρόβλημα, αισθάνεσαι ότι όποιος το έφτιαξε, το έκανε μόνο και μόνο για να σου σπάσει τα νεύρα. Κάθε γρίφος του είναι… είναι… είναι αχαρακτήριστος. Ένας συνδυασμός pixel hunting, συγχρονισμού και σχολίων που περισσότερο αποπροσανατολίζουν παρά βοηθούν είναι η γενική εικόνα που αποκομίζει κανείς. Ειδικά αυτό το pixel hunting σπάει καρύδια! Είναι επιτηδευμένο και χειρότερο των SQIV και SQV. Άρχισαν να επιστρέφουν οι μνήμες των SQI και ΙΙ και το αποκορύφωμα έγινε όταν έφτασα στο περίφημο datacorder…

(τα θυμάστε τα Win. 3.11;)

Φίλε αναγνώστη, αν έχεις αντέξει μέχρι εδώ, καταρχάς σε ευχαριστώ πολύ (είσαι ήρωας) και μπράβο σου, η υπομονή σου θα επιβραβευτεί. Από το σημείο αυτό αρχίζουν τα κουτσομπολιά! Στο SQ6 έχουν γίνει δυο μεγάλα εγκλήματα και το ένα έχει αντίκτυπο σε όλα τα παιχνίδια της σειράς. Ας τα πιάσουμε ένα-ένα. Το Spinal Frontier είχε ανατεθεί σε ένα άλλον βετεράνο της Sierra, τον Josh Mandel (η πρώτη φωνή του βασιλιά Graham). Από το παλιό ντουέτο, ο Scott Murphy είχε απλά το ρόλο του συμβούλου χωρίς όμως να έχει κάποια ουσιαστική ανάμειξη σε αυτό. Καθώς το παιχνίδι βρισκόταν σε αρκετά προχωρημένο στάδιο, ο Mandel τα «σπάει» με τη Sierra και αποχωρεί.

Η Sierra αναθέτει τη συνέχεια του παιχνιδιού στον Murphy και αυτός, σαν κάθε άνθρωπος που αναλαμβάνει μια δουλειά που έχει αφήσει στη μέση κάποιος άλλος, τα κάνει ελαφρώς μαντάρα. Σχόλια που έπρεπε να μπουν δεν μπήκαν, διάλογοι-σχόλια που δεν είχαν γραφτεί από τον «πολυλογά» Mandel γράφτηκαν με τελείως διαφορετικό ύφος και όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Murphy: «Πολλά πράγματα από το SQ6 ποτέ δεν τα κατάλαβα και ακόμα δεν τα καταλαβαίνω!». Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι αυτό με το datacorder, μια συσκευή που ανιχνεύει περίεργα σε ονομασία μέταλλα. Η συσκευή πρέπει να επισκευαστεί και ο Mandel είχε σκοπό να δώσει τα απαραίτητα στοιχεία μέσα από ένα comic που θα κυκλοφορούσε μαζί με το παιχνίδι. Όπως δηλώνει και ο ίδιος ένιωθε πολύ υπερήφανος για το συγκεκριμένο γρίφο και πως τον είχε στήσει μέσα από το comic. Λίγες εβδομάδες πριν κυκλοφορήσει το παιχνίδι ο Mandel επικοινωνεί με τον Murphy και μέσα σε όλα τον ρωτά και για το πώς πάει το comic και η αντίδραση του Murphy είναι (μεταφράζω όπως το διαβάζω από το SpaceQuest.net): «Σκ@^@!! Για αυτό ήταν το comic;!!».

Ο Murphy δεν είχε καταλάβει καθόλου την λειτουργία του και το είχε αφήσει στην άκρη ως αχρείαστο και αν δεν ήταν το τηλεφώνημα δεν θα υπήρχαν καθόλου στοιχεία. Το μόνο που κατάφερε ο Murphy ήταν να χώσει γρήγορα-γρήγορα τα απαραίτητα μέσα στο manual κάτι που φάνηκε σαν copy protection και κάτι που η Sierra ποτέ δεν αρνήθηκε. Το αποκορύφωμα; Όταν κυκλοφόρησε το παιχνίδι ο Mandel δεν βρισκόταν πουθενά στα credits! Όλο το εγχείρημα χρεώθηκε στον Murphy χωρίς και αυτός να γνωρίζει τίποτα μέχρι τότε. Sierra για αυτό πήρες την κάτω βόλτα; Καταλαβαίνετε λοιπόν για τι μπάχαλο μιλάμε, μπάχαλο που είχε αντίκτυπο στο ίδιο το παιχνίδι. Όποιος παίζει το SQ6 καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ. Όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Murphy, «το παιχνίδι δεν έπρεπε ποτέ να κυκλοφορήσει μετά την αποχώρηση του Mandel».

(θα ταξιδέψετε σε πολλά και περίεργα μέρη)

Τέλος πάντων, η ιστορία γράφτηκε και το παιχνίδι κυκλοφόρησε. Το μεγαλύτερο έγκλημα έγινε αργότερα. Εγώ έπαιξα τη σειρά μέσα από την έκδοση του δεύτερου τη τάξει ψηφιακού καταστήματος που την έχει χωρίσει σε δυο μέρη. Όσοι καταλάβατε ποιο λέω ξέρετε ότι το συγκεκριμένο site προσφέρει ό,τι καλούδια υπάρχουν γύρω από τα παιχνίδια που πουλάει και βεβαίως και τα manuals (τώρα πως φτάσαμε να θεωρείται το manual «καλούδι» είναι μια άλλη ιστορία…). Επειδή πολλές φορές το manual περιέχεται και μέσα από το μενού του παιχνιδιού, όταν θέλω να το διαβάσω, το κοιτάω από εκεί. Το ίδιο έκανα και με τα SQ’s. Μέγα λάθος! Η έκδοση που υπάρχει (φαντάζομαι) σε όλα τα ψηφιακά μαγαζιά προέρχεται από την συλλογή που είχε κυκλοφορήσει η Vivendi (όταν απέκτησε τα δικαιώματα).

Δεν ξέρω αν υπεύθυνη είναι η Vivendi ή η Sierra με κάποια ακόμα πιο παλιά έκδοση αλλά κάποιος θεώρησε σωστό να πετσοκόψει τα manuals των SQIV, SQV και SQ6 και να τα χώσει σε ένα pdf, έτσι να υπάρχουν… με αποτέλεσμα να αφαιρέσουν οποιοδήποτε hint περιείχε το αυθεντικό manual του SQ6 και βεβαίως-βεβαίως το παιχνίδι, έτσι όπως κυκλοφόρησε να είναι unplayable. Έλα μωρέ τώρα! Δώσε μας τα λεφτά σου και όταν διαβάσεις το walkthrough και καταλάβεις (;) τι γίνεται τα κατεβάζεις από κάπου… οποίος επαγγελματισμός… Για να μην γίνει παρεξήγηση πρέπει να πω ότι το site από το οποίο έχω τη σειρά έχει τα αυθεντικά manuals, θα τα βρείτε στα extra. Εγώ την πάτησα και διάβασα αυτά που είχαν ξεμείνει μέσα στα αρχεία του παιχνιδιού.

(είπαμε, περίεργα...)

Με την ευκαιρία του περιστατικού είναι πρέπον να γίνει ειδική μνεία στα manuals των παιχνιδιών τα οποία από το δεύτερο μέρος και μετά αποτελούν από μόνα τους κόσμημα. Κάθε manual είναι σε μορφή είτε comic είτε σε μορφή περιοδικού που περιέχει πάμπολλες διαφημίσεις γελοίων προϊόντων και άρθρα που πραγματικά βγάζουν γέλιο. Ειδικά στα πρώτα παιχνίδια καταλαβαίνουμε περισσότερα από τα manuals για τον χαρακτήρα (και το ύφος) του Wilco παρά από τα ίδια τα παιχνίδια. Πράγμα ίσως και κάπως φυσιολογικό αν αναλογιστείτε τους περιορισμούς της τότε τεχνολογίας. Από τα λίγα adventures που το manual είναι κομμάτι του ίδιου του παιχνιδιού και όχι συμπλήρωμα. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας, ακόμα και αν δεν θέλετε να παίξετε τα παιχνίδια, και διαβάστε τα manuals (θα βρείτε links παρακάτω). Θα διασκεδάσετε και θα καταλάβετε τι σόι πράγμα είναι αυτό το Space Quest.

Και κάπως έτσι άδοξα κλείνει ο κύκλος της πρωτότυπης σειράς. Προσπάθειες για μια έβδομη συνέχεια με κωδικό τίτλο «Space Quest VII: The Return of the Roman Numerals» (έξυπνο) έγιναν αμέσως μετά την κυκλοφορία του SQ6 αλλά τελικά το παιχνίδι ακυρώθηκε. Λίγα πράγματα είναι γνωστά και το μόνο που κυκλοφόρησε είναι ένα promo που συμπεριλήφθηκε σε μια συλλογή των υπόλοιπων έξι. Μπορείτε να το δείτε εδώ. Σχέδια επίσης είχαν γίνει το 2002 για μια κυκλοφορία στο Xbox (!) που ευτυχώς δεν έγινε ποτέ.

Εκεί που σταμάτησαν όμως οι συντελεστές, συνέχισαν οι θαυμαστές. Διαβάστε σε μία εβδομάδα ακριβώς το τέταρτο και τελευταίο μέρος του μεγάλου αφιερώματός μας.