Leisure Suit Larry in the land of the Lounge Lizards VGA

Τι να πω, ότι απλώς προσκυνάω το πρώτο παιγνίδι adventure, που έπαιξα στην ζωή μου.

Το παιγνιδι που μου γνώρισε αυτόν τον αντιφατικό και εκπληκτικό ήρωα γεμάτο ερωτισμό τον Larry, που ντυμένος με το πλαστικό λευκο κουστουμάκι του προσπαθούσε απεγνωσμένα να βρει την αγαπημένη του σύντροφο του.

Και τι δεν έκανε για αυτό. Την παντρεύτηκε, αιχματωλήστηκε, αλλά τελικά .....την γυναίκα του παραγωγού την εκανόνισε.

Να είσαι καλά ήρωα μου για εμένα πάντα ένας ήρωας θα είσαι.

Οσοι έχουν προβλήματα να ξεπεράσουνε τις ερωτήσεις στην αρχή του παιγνιδιού όπου με ηλίθιες Αμερικάνικες τελείως ερωτήσεις σας ρωτάνε πατήστε CTRL + ALT + X και παίξτε το είναι δυναμικό είναι τελείως τρελλό αλλά είναι κεφάτο, πρωτόγνωρο και φυσικά συλλεκτικό.

Δείτετο :shock:

Αν θελεις, να γραψω ενα λεπτομερες ρεβιου για αυτο το παιχνιδι γιατι το σκεφτομουν προσφατα;;

Από ότι ξέρω υπάρχει ένα ήδη, στο site και για αυτό και εγώ δεν έγραψα περισσότερες λεπτομέρειες. Αλλά εαν θέλεις γράψε, εξάλλου δεν συντονίζω εγώ το Forum.

Μάλιστα, αλλά στο "Ken sent me" (στην τουαλέτα) δεν αναφέρθηκες καν, ούτε και στην καλή λογοκριμένη σκηνή άνευ χρήσης συγκεκριμένου latex προϊόντος... <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Είναι τα μόνα που θυμάμαι και παραγέρασα για να παίζω δυο φορές τα παιχνίδια.

@mortal

Καλέ μου έχεις γεράσεις μάλλον. Γιατί δεν αναφέρθηκα ούτε την εκπληκτική σκηνή του Τραβόλτα dance. Ολα τα λεφτά, ούτε στις ατελείωτες αναζητήσεις μου, μάλλον όχι παιγνιδιάρικες καταστάσεις να παίζω Black Jack για να κερδίσω χρήματα μέσα στην τρελλή χαρά. Μια απλή γνώμη είπα για ένα παιγνίδι που πραγματικά αγάπησα και αγαπώ. Εξάλλου ο Larry μόνο cult μορφή μπορεί να είναι, ή όχι?

Εγώ πάλι το Larry to θυμάμαι σαν να το έπαιξα χθες ύστερα από τόσα χρόνια.. Νομίζω πως μαζί με το Monkey Island 1 πρέπει να ήταν τα πρώτα adventures που είχα παίξει..

@EmperorXIII

Πάντα κάνω λάθος στις γραμούλες σου. Εν πάσει περιπτώσει ναι ήτανε το ΠΡΩΤΟ για εμένα μαζί με το Monkey island, ξεχνιούνται αυτά, δεν το νομίζω. Η χαρά μας και η ευτυχία μας που πραγματικά αξιωθηκαμε να παίξουμε αυτά τα παιγνίδια δεν διαπραγμευέτε, είναι η πραγματική ευτυχία. Πραγματικά είμαι υπερηφανη που τα έπαιξα, ναι δυσκολεύτηκα, κόλησα, δεν μπορουσα να συνεχίσω αλλά εγώ εκεί. Γιατί τελικά τι μετράει, η προσπάθεια, η τσαντίλα, η το γαμώτο για να τελειώσεις ένα παιγνίδι. Και στο τέλος την χαρά σου να δείς τον αγαπημένο σου ήρωα, ναι, μωρέ, να τα καταφέρνει ότι και να είναι αυτά.

@Giovanna

Βασικά από τις σκηνές που ανέφερες δεν θυμάμαι καμία, αλλά να σου πω την αλήθεια δεν μου κάνει κέφι πλέον να γυρίσω και να τα παίξω από την αρχή. Τα αγόρασα κάποια στιγμή με το σκεπτικό ότι παίρνοντας τα πρωτότυπα α) πως πλήρωνα την εταιρεία για την ευχαρίστηση που μου είχε προσφέρει με τους τίτλους αυτούς, και β) πως θα τα ξανάπαιζα, αλλά όπως θα γνωρίζεις και η ίδια τα ενδιαφέροντα μας διαφοροποιούνται μέρα με την μέρα, και ορισμένα εξ αυτών πετιούνται σαν παλιά φορεμένα ρούχα,
ευτυχώς ή δυστυχώς. Πλέον τα μόνα που παραμένουν είναι ελάχιστα.

Πάντως σκέψου πως εσύ την γλύτωσες με μια μανία. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Εγώ από την άλλη μοιράζομαι μεταξύ adventures, strategy (RTS), και RPG, συνεπώς είναι πολύ πιο δύσκολο να χάσω χρόνο επαναλαμβάνοντας ακόμη και την ίδια κίνηση δυο φορές.

@EmperorXIII

Χμ...σκέψου πως μου μιλάς για κάπου κοντά 20αετία) και πως το 'παιξα (όπως και πολλά άλλα) παράλληλα με τα μύρια άλλα παράταιρα ενδιαφέροντα μου, οπότε είναι δύσκολο να διατηρήσεις παρά πολλά πράγματα συγχρόνως από κάθε εποχή.

@mortal

Να σου πω κάτι εαν πραγματικά γύριζες πίσω έστω και για λίγο, ξέρεις πολύ καλά ότι θα περνούσες τέλεια με αυτό το παιγνίδι. Και πίστεψε με δεν θα έχανες τον χρόνο σου, μια απλή ανασκόπηση στο παρελθόν θα έκανες, που δεν είναι καθόλου, μα καθόλου κακή.

Για σκέψου το

Ισχυουν και τα δυο: η παλια εκδοση ειχε επαληθευση ηλικιας, η καινουργια εκδοση ειχε ΚΑΙ copy protection

@Giovanna

Μπα, χλωμό το κόβω, σκέψου πως τελείωσα (σχεδόν μιας και έχω ακόμη τα free games του εκτός campaign) ένα παιχνίδι αυτές τις δυο βδομάδες που μας πέρασαν, και γενικά δεν είμαι σε φάση επανάληψης (αν σκεφθείς πως έχω κάθε παιχνίδι που έδωσε το PC Master (σε κάθε του ενσάρκωση (όταν δεν το είχα ήδη πρωτότυπο)) και ορισμένα από άλλα περιοδικά και μαζί με τα πρωτότυπα μου χτυπάνε πάνω από 400άρα, και δεν μου κάνει αίσθηση να εγκαταστήσω κανένα τους, ούτε καν τα καινούργια). Και πάλι μολονότι θεωρώ τον Larry ως cult φιγούρα (μιας και είναι το καθαρό παρθενικό adventure που έπαιξα στον κόσμο των PC) δεν με εντυπωσιάζει πλέον σαν ιστορία ή σαν στυλ, ας πούμε πως με την πάροδο των χρόνων ορισμένοι από μας γίναμε ιδιαίτερα απαιτητικοί και επιλεκτικοί με τα παιχνίδια που επιτρέπουμε να μπουν και να μοιράστουν τον υπολογιστή μας για μερικά φεγγάρια (ή και για μερικά χρόνια).

Κρίμα.

Γιατί εγώ το θεωρώ cult. Mπορεί να είναι παλιό, αλλά όπως ξέρεις εγώ κάθε Σάββατο παίζω oldies but goodies. Και ναι εγώ τα έχω σχεδόν όλα, αλλά δεν με χαλάει να τα ξαναπαίζω, δεν είναι κακό να έχεις αναμνήσεις, 'εστω και τόσο μα τόσο παλλιές.

Και ας μην σε εντυπωσιάζουνε, ναι παίζω παιγνίδια χωρίς ήχο, χωρίς φωνή αλλά δεν πάυουνε να είναι καλά.

Εντάξει συγγνώμη για τον ρομαντισμό αλλά μου αρέσουνε τόσο μα τόσο πολλύ που πραγματικά δεν μπορώ να τα αποχωριστώ.

Είναι ένα κομμάτι απο την τρέλλα μου για τα adventure παιγνίδια, και ναι είναι αρρώστια, αλλά καλή!!

Χμ...δεν ξέρω αλλά η θεώρηση μου τα τελευταία ένα-δυο χρόνια έγινε κάπως περισσότερο ιδιόρυθμη. Και εντάξει σίγουρα για μένα που η αρχική απαίτηση μου ανέκαθεν ήταν το καλύτερο και πιο καινούργιο δεν με ικανοποιούν τα παλαιότερα σε τέτοιο βαθμό (οκ, πάσο έχω παίξει ξανά το monkey I κάποια στιγμή και κανα δυο άλλα μέχρι ενός σημείου). Πλέον όμως ότι δεν είναι best of the best (σεναριακά, ως μουσική, σκηνοθεσία (ναι, ορισμένα παιχνίδια έχουν πραγματική σκηνοθεσία), ποιότητα και βάθος εικόνας) δεν μου κάνει αίσθηση και γενικά δεν ασχολούμαι μαζί του.

Και σχετικά με τα adventure, τότε όταν από τo Larry πέρασα στα Monkey, στο Dig, στο 7th Guest, στο Μyst ή στο Phantasmagoria (όχι αντιπροσωπευτική και πλήρη η λίστα φυσικά) ήταν εξελισόμενο είδος και ενδιαφέρον όσο έπαιρνε (αφού περίμενες πάντοτε κάτι καλύτερο με εξελιγμένο engine, καλύτερη εικόνα (από CGA/Hercules άλλαξε ο κόσμος ολόκληρος μέχρι να πάμε στην VGA και ξανάλλαξε με τις κάρτες 3D συνεπώς και τα παιχνίδια έκαναν άλματα τότε για να προλάβουν την τεχνολογία και να ικανοποιήσουν τους fans (και απευθύνονταν στο κοινό ΤΟΥΣ (πλέον γίναμε κάτι άλλο κοινό για τις εταιρείες) <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->), πλέον έχει γίνει ένα πολύ σπασμωδικό (και σπαστικό) είδος στην αντιμετώπιση του κοινού του και πολύ ρηχό από πλευράς θεματολογίας (νερόβραστα μυστήρια πολύ αναμάσημα (και φτού και από την αρχή λεφτά να πάρουμε) και κακό gameplay) γιατί δεν μπορεί να σταθεροποιήσει τη θέση του στην αγορά των παιχνιδιών. Ενώ π.χ. ένα strategy παραμένει όπως είχε τα τελευταία χρόνια αλλά ωστόσο με βελτιστοποιημένο engine και πολλές φορές ένα ιδιαίτερα δυναμικό σενάριο (εδώ τα μεγάλα RPG παραδίδουν μαθήματα στο δάσκαλο (κοινώς τα adventures), ένα adventure (με ελάχιστες εξαιρέσεις όμως MoS, R2:DotT, και ίσως και το Tuguska (με κάποιες σχετικές ενστάσεις)) ψάχνεται και προσπαθεί λανθασμένα (κατά την άποψη μου) να μαζέψει τους πάντες (και την κουτσή Μαριώ που λένε και στο χωριό μου) οπότε αποτυγχάνει από την σύλληψη του ως την υλοποίηση του. Προσωπικά δεν θα πω πως είμαι adventurάς για να το πω απλά αλλά θα προτιμήσω το gamer που είναι περισσότερο ανοικτό σε προοπτικές και πιθανότητες να βρεις κάτι καλό.

Συνεπώς ούτε ρομαντισμοι ούτε τίποτα όσον αφορά την ψυχαγωγία και την απόλαυση (αν λάβεις ως δεδομένο πως ένα κορυφαίο παιχνίδι αποτελεί μια μοναδική απόλαυση (και πως το ξαναζεσταμένο φαγητό μπορεί να μην έχει την γεύση του εντελώς αλλά...). <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

To Larry ήταν, είναι, και θα παραμείνει cult (όπως λέμε πάντοτε) και ένας αξιόλογος πρόγονος των adventures (τουλάχιστον ένα σημείο αναφοράς για όσους ξεκινούν με τα adventures), αλλά π.χ. όταν παίξεις ένα Runaway (και το 2 φυσικά) αυτόματα ο Larry την κάνει από την πίσω πόρτα με γοργά πηδηματάκια γιατί ποτέ δεν θα πιάσει αυτό το είδος του χιούμορ ή της σάτυρας.

Άλλαξαν οι εποχές, άλλαξαν και τα παιχνίδια. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Μπορεί οι εποχες να άλλαξαν αλλά οι παλιές αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ.

Και είναι τελείως ατυχές να συγκρίνεις τον Larry με το Runaway. Tο καθένα ανήκει στην εποχή του, το καθένα έχει το δικό του χιούμορ και τους δικούς τους χαρακτήρες. Εγώ πάντως αγόρασα ξανά όλη την σειρά του Larry για να τα ξαναπίξω με τον ήχο τους με τα όλα τους. Τίποτε πίστεψε με δεν μπορεί να τα μειώσει. Μερικά παιγνίδια απλώς είναι must.