Leisure Suit Larry in the land of the Lounge Lizards VGA

Συγνωμη αλλα το Runaway δεν πιανει μια μπροστα σε κανενα παιχνιδι της Σιερρα

Του ελειπαν πολλα πραγματα, ενω τα παλια παιχνιδια ηταν αρτια μεσα στην ατελεια τους

Ελπιζω να βρω ενα καινουργιο adventure (μετα το TLJ) που θα με ξεκολλησει απο εκεινη την εποχη

@BostonLow

Κατά τη γνώμη μου το παιχνίδι αυτό είναι το Sam and Max: Season 1.
Το μοναδικό παιχνίδι που κουβαλά όλα τα αρώματα της adventure εφηβείας μας ενώ ταυτόχρονα είναι γερά θεμελιωμένο στο σήμερα...

Οσο για το Larry τί να πω;
Ο ορισμός της πρωτοτυπίας, η "αλήτικη" και "κάφρικη" πλευρά των adventures που από τότε δεν νομίζω πως επιχείρησε κανείς ξανά να προσεγγίσει (ίσως με άλλο τρόπο το έκανε το Full Throttle)...

Χμ...το θέμα είναι φυσικά (εκτός θέματος κάπως) αν συνεχίζουμε την εμπρόσθια κίνηση ή μένουμε στο χθες (και η απάντηση έχει να κάνει τόσο με τον τρόπο που διασκεδάζουμε σήμερα, όσο και με το ρυθμό που παίζουμε τα παιχνίδια αλλά και που τα κρίνουμε σαν παίκτες και όχι φυσικά σαν παραγωγοί). Όσο για την πρωτοτυπία, μια ματιά στο μέσο νεοέλληνα γόη (καλά εδώ ο Larry βάση των παλλιών Ελληνικών (Βουτσάς και λοιποί) θα πιανε αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο) θα αποδείξει την έλλειψη της (σαν ιδέα, άλλο τώρα αν τον κάνανε και παιχνίδι (αυτό είναι άλλο ζήτημα για τόσα χρόνια πριν). <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Το τι είναι άρτιο είναι υποκειμενικό καθαρότατα και δεν πιστεύω πως κάποιος μας το αρνείται. Το runaway π.χ. (που έφερα ως παράδειγμα γιατί η σάτυρα ήταν βασικό του στοιχείο (φουσκωτά γκαγκά και λοιπά) σε μερικά σημείο θύμιζε μαστίγιο την εποχή που Larry ήταν η κλασσική φοβέρα "θα σε κάνω ντα" από πλευράς σάτυρας χαρακτήρων και καταστάσεων. Το ρομάντζο φυσικά με την Gina (βρείτε μου ρε 'σεις μια Gina στο Larry) ήταν νερόβραστο πάσο αλλά το υπόλοιπο ήταν παιχνίδι.

...Ο Larry πάλι όμως που 'μενε με κάτι γνωστό στο χέρι ήταν καλύτερο? <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Γιατι βρε Μορταλ, ολοι αυτοι που ασχολουνται με παλιες ελληνικες ταινιες, κυκλοφορουν δβδια με αυτες, αγοραζουν ημερολογια και ποστερ με φωτογραφιες, βιβλιαρακια με ατακες και κατεβαζουν μπ3 με διαλογους;; Αυτοι που εχουν μεινει στο ροκ του 60 η τη μουσικη του 80, αυτοι που λενε 'παει, φωνη σαν του Καζαντζιδη δεν προκειται να ξαναυπαρξει' η 'λαμψη σαν της Φαι Νταναγουει στα νιατα της δεν προκειται να το εχει καμια αλλη ηθοποιος' η οτι 'το ταδε remake της ταινιας δεν εφτασε τη μαγεια του πρωτοτυπου' γιατι θεωρουνται Politically correct?

Σημειωτεον οτι ποτε δεν ξετρελλαθηκα με τις ελληνικες ταινιες ή εκεινη την εποχη, και μου τη σπαει παρα πολυ αυτος ο 'Χρυσοεποχιτισμος' *

Το θεμα ειναι οτι σημερα, τα καινουργια adventures που εχω δει προσπαθουν απλα να ολοκληρωσουν μια ιστορια και οχι να σε κανουν να μπεις μεσα στον κοσμο. Εμενα αυτο μου αρεσε στα adventures, ο ρεαλισμος χαθηκε, παει, περασε.. σημερα αυτα τα στοιχεια τα εχουν μονο τα rpg

* χρυσοεποχιτισμό εννοώ: η πεποιθηση πως ο,τι εβγαινε εκεινη την εποχη ηταν κλασσικο και τελειο, οτι οτιδηποτε μεταγενεστερο ειναι φθηνο, εμπορικο, επιτηδευμενο και κακογουστο... οτι τοσο 'καλα' πραγματα (απο ποιοτικά έργα μέχρι 'θεϊκά' χαρακτηριστικά ανθρώπων) δεν προκειται να ξεπεραστούν ή έστω να επαναληφθουν ποτε

Κοίτα πιστεύω να έχεις καταλάβει εδώ και καιρό από τα όσα αναφέρω πως πολλά από όσα μας αρέσουν τα θεωρώ, πέραν της πρόσκαιρης ψυχαγωγίας ή διασκέδασης που μας προσέφεραν κατά καιρούς, και μια μορφή διαφημιστικής πλύσης εγκεφάλου ή μια έλλειψη εκ μέρους μας στην αποδοχή του σύγχρονου. Granted πως και είμαι θύμα ορισμένων πραγμάτων που θεωρώ ποιοτικότερα στην παραγωγή αλλά αυτούσια ως αποτελέσματα και όχι χάρην της διαφημιστικής καμπάνιας τους (ας πούμε πως ήμουν τυχερός και τα είχα γνωρίσει πριν αρχίσει η διάφήμιση και τα καταντήσει κάτι το βαρετό). Το καθετί είναι καλό μόνο την εποχή που βγαίνει και απλά δίνει βάση για κάτι καλύτερο στο μέλλον, και είναι καλό πάλι βάση της υποκειμενικής μας θεώρησης και των βιωμάτων μας από τον κόσμο. Αν δεν είχα δει ποτέ όσα ήμουν τυχερός να γνωρίσω από τα δεκατέσσερα πιθανόν να έλεγα το ίδιο ωστόσο επειδή τα γνώρισα πλέον κρίνω το χθες με λίγο σκληρότερα κριτίρια που βασίζονται σε περισσότερα είδη. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->
Σημειωτέον πως ενώ ορισμένα από τα του χθες τα θεωρώ καλά (και χρησιμοποιώ τον όρο cult) δεν αναφέρομαι εύκολα σε χρυσοεποχιτισμό αλλά απλά χρησιμοποιώ την ιδέα του επόμενου σκαλοπατιού <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> όταν κάποιοι άνθρωποι αποφασίσουν (πολλοί οι παράγοντες ευτυχώς ή δυστυχώς) να μείνουν στην αρχή της σκάλας (κι εγώ είμαι εκεί κάτω αλλά για άλλα θέματα υπό την θεώρηση κάποιων άλλων). Αλλά θεωρώ καλό όταν λέμε για κάτι πως είναι καλό να ξέρουμε πως υπάρχουν πολύ περισσότερα και σίγουρα στατιστικά πολλά καλύτερα τα οποία δεν έτυχε να γνωρίσουμε αλλά και που ίσως να μην υπάγονται στο σκληρό πηρύνα των ενδιαφερόντων μας.

Στο προκείμενο ο Larry και η Sierra ήταν για μένα απλά ένα σκαλοπάτι, όπως και τα Gabriel Knight (τουλάχιστον το 2 και λίγο το 3) άλλο ένα και το Dig ένα ακόμη καλύτερο (συνδίαζε και άλλο ενδιαφέρον μου) και από εκεί και μετά κάθε παιχνίδι που ερχόταν (σε κάθε κατηγορία gaming) ήταν απλώς ένα σκαλοπάτι παραπάνω. Σαν Sierra φυσικα αποτέλεσε την αρχή, αλλά υπήρξε όμως και η Lucas και μετά ήρθε και η Trilobyte, μπήκε και η Cyan στο παιχνίδι, είδαμε και την Cryo ακολούθησε και η Microids, ήρθε και τους κάλυψε η Westwood (καλύτερο adventure (υποκειμενικά) ήταν τα Lands Of Lore 2 και 3 (δύσκολα αλλά δεν ήθελες το cheat της αρκούδας ή walkthrough για να τα τελειώσεις)) και πολλά άλλα από εκεί και μετά που θα 'θελα σελίδες για να αναφέρω. Και βαριέμαι να τα παραθέσω (και δεν υπάρχει λόγος μιας και η προσωπική ιστορία gaming του καθενός μας είναι ίσως αρκετά βαρετή για τους υπόλοιπους <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->).

Στα καινούργια adventures αν θέλεις αφήνεσαι να σε πιάσουν, και πάντοτε αν υπάγονται στα ενδιαφέροντα σου. Για αυτό μιλάω πάντα για τα runaway που εμένα τουλάχιστον με τράβηξαν μέσα τους για όσο τα έπαιξα, το Moment Of Silence που για τα δικά μου κριτήρια (να μην επιβάλλω πως ήταν κορυφαίο <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->) ήταν εξαιρετικό σε σύλληψη και υλοποίηση (ΠΑΡΑ τις οποιεσδήποτε ατέλειες του από πλευράς γραφικών) και ισως, ίσως το Tuguska (υπό πολλούς όρους και δίχως να ψάχνω για λογική στους γρίφους αλλά απλά παίζοντας το και ακολουθώντας την ιστορία του έχοντας απορρίψει τον κόσμο απέξω). Τα RPG ναι όντως παραμένουν ακόμη (ή εξελίχθηκαν κατά πολύ) από τα πρώτα βήματα τους. Ήταν adventures απλά είχαν τις μάχες των action (συνεπώς πολλοί αυτοί που επέλεξαν να παραμείνουν στα adventures και να μην ακολουθήσουν) και θέλαν πέραν του (απλούστερου ή και πιο σύνθετου) συσχετισμού ατόμων/quests και κάποια αντανακλαστικά (όταν δεν στηρίζονταν αποκλειστικά στην μάχη αλλά έπρεπε να προσπαθήσεις να φτιάξεις τον χαρακτήρα σου όπως ήθελες).

Στην αναφορά περί χρυσοεποχιτισμού θα έλεγα απλά πως υπήρξαν ορισμένα πράγματα καλά επειδή απλά έτυχε, και όταν κάποιοι είδαν πως αυτό που έτυχε ήταν καλό όρμησαν να το αντιγράψουν και απλά υπήρξαν καλά αντίγραφα και πολλά κακέκτυπα. Και έτσι κύλησε η ζωή μέχρι το επόμενο καλό που έτυχε, και ούτω καθεξείς. Και πως δεν ήταν εκείνη η εποχή μονάχα αλλά υπάρχει και το σήμερα. Ίσως επίσης να πρέπει να λάβουμε υπόψη μας πως αλλάζουμε και οι ίδιοι (όχι πολύ φυσικά), και πως μπορεί τα παιχνίδια να ακολουθούν την εποχή τους αλλά εμείς να μην την ακολουθούμε. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

A! Και μιας και κάνουμε, όπως πάντα συγκρίσεις, και σε ένα βιαστικό ψαξιματάκι στα κιτάπια μου έπεσα πάνω στον πρόλογο ενός άρθρου που είχα δώσει κάποτε σε site στο οποίο αναφερόμουν γενικά σε hardwarίστικα ζητήματα αλλά που ωστόσο εφαρμόζεi μέχρι κάποιου σημείου στην προηγούμενη αναφορά.

Συγκρίσεις, συγκρίσεις, συγκρίσεις. Μια ιδέα στην οποία βασίζεται η «εξέλιξη» (θυμίζει κάτι από λαγό αλλά ο οποίος χρησιμοποιεί μια χελώνα για τις μετακινήσεις του <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->) του κλάδου της πληροφορικής. Συγκριτικά τεστ για καθετί και για το κάθε βαλάντιο. Από έναν ανεμιστήρα ψύξης επεξεργαστή μέχρι το τάδε υπέρ-μοντέλο της δείνα υπέρ-εταιρείας. Σύγκριση, σύγκριση, σύγκριση. Έχει γίνει εφιάλτης, αλλά είναι πλέον αδύνατο να το αγνοήσουμε. Ορισμένοι (π.χ. καθημερινοί χρήστες που γνωρίζουν ένα 0,1% όσον αφορά τους υπολογιστές) επιλέγουν την κλασική «παραδοσιακή» αναφορά κάποιων προϊόντων και αν η λίστα των χαρακτηριστικών τους ικανοποιεί τις ανάγκες τους το ζήτημα τελείωσε, άλλοι πάλι επιθυμούν να συγκρίνουν ακόμη και ανόμοια μεγέθη (π.χ. πολιτικοί, και power users <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->) δίνοντας την γνώμη πως το δικό τους προϊόν είναι καλύτερο, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις ισχύει το αντίθετο, όχι όμως γιατί το προϊόν είναι κακό, αλλά απλά γιατί είτε δεν ικανοποιεί ορισμένες από τις απαιτήσεις κάποιου, είτε στην κατασκευή του δεν λήφθηκαν υπόψη ορισμένες απαιτήσεις της αγοράς. Και όσοι γράφουν συγκριτικά άρθρα συνήθως επιλέγουν συνειδητά κάποια πλευρά ή έχουν, έστω, στην καλύτερη των περιπτώσεων κάποια επιρροή που απλά προσπαθούν μονίμως να αφήσουν στην άκρη (με ή άνευ επιτυχίας). Ωστόσο στο συγκεκριμένο site θα κάνουμε μια προσπάθεια να βρίσκουμε περισσότερες πληροφορίες, αρθρογραφία, και άλλες πηγές ώστε να μην μεροληπτούμε υπέρ ενός προϊόντος έναντι κάποιου άλλου. Βέβαια, άνθρωποι είμαστε και έχουμε κάποια βασικά κριτήρια όπότε loop back και ξαναρχίζουμε. Που σταματήσαμε; Α, μάλιστα, ας αρχίσουμε λοιπόν.

Πιστεύω πως όλα έχουν να κάνουν με τις επιρροές μας λοιπόν! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Για μένα το θέμα είναι πιο απλό... ούτε η οποιαδήποτε Χρυσή Εποχή των adventures (που δεν έχει οριστεί κάτι τέτοιο από κανέναν), ούτε τα υποκειμενικά μας γούστα, ούτε οι επιρροές.

Τα πρώτα adventures Που είχα παίξει είχαν κάποια στοιχεία που με ξετρέλαιναν. Σημερα τα πράγματα έχουν τάση να επικεντρώνονται σε άλλους τομείς και έχουν αφήσει τα στοιχεία που αγάπησα σε τελευταία μοίρα. Τα στοιχεία αυτά που αγαπάω πλέον βρίσκονται (και με σκοπό να προσδώσουν μεγαλύτερο ρεαλισμό) μόνο σε κάποια RPG (και ενδεχομένως σε κάποιο καινούργιο adventure που δεν εχω παιξει ακόμα!!!)

Πάσο, απλά είναι άλλο το δεν έχει οριστεί επίσημα κάτι και άλλο το πως αναφέρονται οι fans, επομένως όλα όπως αποδεικνείεται είναι υποκειμενικά και δεν υπάρχει η παραμικρή αντικειμενικότητα, και ίσως όλοι μας, κάποιες στιγμές, έστω κι άθελα μας περνάμε την άποψη των golden oldies και λοιπά, που εν μέρει ίσως να είναι και σωστή, αλλά ποτέ δέν μπορείς να είσαι απόλυτα βέβαιος. Όσο για τις επιρροές, ξεκίνα εσύ από ρομάτζα του κιλού και από την Ελλάδα που μονίμως καταδικάζει τις σύγχρονες ιδέες ψυχαγωγίας (το comic, η φαντασία, η scifi ή ο τρόμος είναι παιδικά (όλοι τα 'καναν στα νιάτα τους (για μερικούς μόνο θα το δεχόμουν) <!-- s:-( --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_sad.gif" alt="" title="Sad" /><!-- s:-( --> ) να παίξεις ένα καθαρό scifi ή ένα horror. Μάλλον, αφού δεν θα έχεις τα εργαλεία για να επεξεργαστείς τις παρομοιώσεις ή τις μεταφορές για τις ανάγκες του παιχνιδιού και της θεματολογίας του, θα πεις απλά πως είναι οικτρό και θα το παρατήσεις, ενώ κάποιος που θα έχει λειτουργήσει κάποιο διάστημα με όλες αυτές τις θεματολογίες στο μυαλό του θα ικανοποιηθεί απόλυτα, και...και...και αναρίθμητες ενδιάμμεσες καταστάσεις. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Στην δεύτερη παράγραφο υπό όρους τεκμηριώνεις καλύτερα την άποψη μου περί υποκειμενικότητας με την αναφορά "με ξετρέλαιναν" ή το "στοιχεία που αγάπησα" (μιας και αυτό δεν τεκμηριώνει κάτι περισσότερο από το προσωπικό σου γούστο όπως και στον καθένα μας), όπως και εγώ μπορώ να μιλήσω για ορισμένους τίτλους, απλά μολονότι έχω δει πως αυτό που γνωρίζεις σε ικανοποιεί, αυτό που ψάχνεσαι αλλά σου προσφέρει κάτι περισσότερο σε ικανοποιεί λίγο παραπάνω και ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια σου (απλά οι αποστάσεις από το χθες μεγαλώνουν και ορισμένα πράγματα σβήνουν πίσω σου). Και ο ρεαλισμός είναι κάτι δύσκολο γιατί υπάρχει ρεαλισμός φυσικών νόμων, συμπεριφοράς, και ρεαλισμός στο πλαίσιο του παιχνιδιού (το οποίο μπορεί να διέπεται από άλλους φυσικούς νόμους και συμπεριφορές. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->