Amnesia: The dark descent

Μόλις το τελείωσα. Πριν πω εντυπώσεις, κρατήστε τα εξής δύο δεδομένα :

1. Σύμφωνα με το manual, "Amnesia ? The Dark Descent is a slow paced horror game and is meant to be played
alone in a dark room, late at night. It is not a game that is meant to be won. The goal is
the immersion itself and to live the game's world and story."

2. Δεν ξέρω σε πόσους απο εσάς συμβαίνει, αλλά εγώ τον τρόμο τον κυνηγάω, και συνήθως όταν ανατριχιάζω είμαι μέσα στο χαμόγελο. Οπότε ήταν πολύ σημαντικό για μένα το κατα πόσο το παιχνίδι θα κατάφερνε να με τρομάξει.

Οπότε :

Το παιχνίδι πετυχαίνει στο έπακρο αυτό που ξεκινάει να κάνει. Επικεντρώνει 100% στο immersion και δεν ασχολείται με σούπερ γραφικά, combat system και παραδοσιακά game mechanics. Τα μεν βαριά γραφικά θα ήταν άχρηστα καθώς το 95% του παιχνιδιού το περνάς στο πλήρες σκοτάδι (κυριολεκτώ) και combat δεν υπάρχει (καθόλου, κυριολεκτω), απλώς κρύβεσαι και αποφεύγεις οτιδήποτε ζωντανό (ας πούμε) κινείται στο χώρο σου. Όσον αφορά τα game mechanics, η απουσιά ανάγκης της save/load διαδικασίας (το παιχνίδι κάνει autosave σε κάθε progress, δηλαδή πολύ συχνά) βοηθάει πολύ στο immersion γιατί επιτρέπει στο χρήστη να μην βλέπει σχεδόν ποτέ μενού και οθόνες που δεν σχετίζονται με το storyline. Τα load screens έχουν πάντα κείμενο που αφορά το story. Προκειμένου να σε κρατήσει αποροφημένο μάλιστα, το παιχνίδι κάνει και το εξής αιρετικό : Οποτεδήποτε πεθάνεις, το παιχνίδι σου λέει λακωνικά τι να κάνεις για να μην πεθάνεις και, αν πεθάνεις δύο-τρεις φορές στο ίδιο σημείο, συνήθως αφαιρείται η αιτία του θανάτου σου (το NPC που σ'έφαγε πχ)!

Με δεδομένη την απουσία combat, το βάρος σε επίπεδο game mechanics πέφτει στους γρίφους, οι οποίοι είναι καλοσχεδιασμένοι και εύκολοι χωρίς να είναι τετριμμένοι, αλλά το κυριότερο, είναι λογικοί και δεν σε φτάνουν σε σημείο να δοκιμάζεις ότι κουλαμάρα σου κατέβει στο κεφάλι για να τους λύσεις. Μάλιστα, έχοντας παίξει τόσα παιχνίδια που είναι ένοχα για το παραπάνω, χρειάζεται να υπενθυμίζεις συνεχώς στον εαυτό σου οτι σε αυτό το παιχνίδι τα πράγματα είναι λογικά, επομένως δεν χρειάζεται να κατεβάζεις κουλές εμπνεύσεις, άρα αν δυσκολεύεσαι σε κάποιον γρίφο, κάτι δεν έχεις δει.

Σεναριακά το παιχνίδι είναι λειψό. Θεωρώ οτι έχει μια καλή βάση αλλά δεν εμβαθύνει ποτέ όσο πρέπει. Δεν μαθαίνεις ποτέ επακριβώς ούτε ποιος είσαι εσύ, ούτε ποιοι είναι οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές. Μπορείς να υποθέτεις και αυτό ίσως το προτιμουν μερικοί, αλλά εγώ φεύγω απο το παιχνίδι θέλοντας να έχω μάθει κάτι παραπάνω. Τουλάχιστον δεν έχει τεράστιες τρύπες.

Το παιχνίδ είναι τρομακτικό. Κατα τη διάρκεια της ασχολίας μου με αυτό με έπιασα να ανατριχιάζω στα χέρια, να ανατριχιάζω στο κεφάλι (δε θυμάμαι να μου έχει ξανασυμβεί), να βρίζω τα θεία ακατάπαυστα και σε μία πολύ συγκεκριμένη στιγμή να έχω μικρούς σπασμούς στους μύες των ποδιών μου (όχι, δεν ήταν post orgasmic chill ήταν the universal sign of "prepare to get the fuck out of here").

Overall, παιχνιδάρα απο τις λίγες. Μου θύμισε περισσότερο το Undying του Clive Barker λόγω setup, παρά παιχνίδια τύπου Silent Hill. Και παρ'ότι το undying είναι σαν storyline πιο τρομακτικό, τούτο δω σε κάνει σε κάποιες φάσεις να χάνεις τα αυγά και τα πασχάλια.

Οποιοσδήποτε θέλει πραγματικά να το απολαύσει, κλειστά φώτα, ακουστικά στο τέρμα, κινητά και παραθυρόφυλλα κλειστά, αποκλειστικά μετά τις 12 το βράδυ και, αν γίνεται, μόνοι σας στο σπίτι.

Κανένα bug με την έκδοση 1.0.1. Μερικά crashes μόνο για τα οποία δε νομίζω να φταίει το παιχνίδι το ίδιο. Και σίγουρα κανένα missing object.

Αυτά. Πρώτο post αλλά wall of text, έτσι;

Εγώ είμαι ακόμα στο υπόγειο!!! Παιδιά εντάξει το παιχνίδι είναι ειλικρινά πολύ καλό. Άλλη μια απόδειξη πως και στις μέρες μας υπάρχουν αξιόλογα adventures.. Παραείναι, ομως, τρομακτικό το άτιμο! Ειδικά στα μπουντρούμια που είμαι και εμφανίζονται από παντού τερατάκια...

Υ.Γ. Καλως μας ήλθες khayman! Πολύ καλή η παρουσίασή σου!

Fallen_Angel wrote: Βρήκες το γράμμα του Weyer για τον Agrippa;

Υποθέτω οτι αυτό που ζητάει ο Agrippa είναι το σημείωμα του Alexander στο οποίο εξηγεί οτι ο Weyer θέλει πίσω τον Agrippa, από το οποίο προκύπτουν τα συστατικά του tonic που φτιάχνεις. Αλλά απλά υποθέτω.

Κοίτα όμως τι βρήκα.

en.wikipedia.org/wiki/Heinrich_Cornelius_Agrippa

και

en.wikipedia.org/wiki/Johann_Weyer

Εμένα η μόνη μου απογοήτευση είναι το σενάριο. Είναι πολύ λειψό. Εκτός κι αν εγώ είμαι ζώο και δεν βρήκα κάποιο σημείωμα κλπ, που δεν το αποκλείω καθόλου, αλλά, ξέρεις, κάποια κεντρικά σημεία ενός story θεωρώ οτι πρέπει να έρχονται με το ζόρι στο προσκήνιο, όχι να κρύβονται στο κάτω δεξιά συρτάρι ενός γραφείου, δεν ξέρω αν συμφωνείτε.

Επίσης τα τρία διαφορετικά endings είναι ψιλοβεβιασμένα ή μου φαίνεται; Δεν σου δίνουν την αίσθηση οτι αλλάζει δραματικά το αποτέλεσμα και νομίζω οτι αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή λόγω του ελλειπούς storyline ποτέ δεν καταφέρνεις να ταυτιστείς με τον πρωταγωνιστή (σε σεναριακό επίπεδο, γιατί κατα τ'άλλα τον φόβο του τον νιώθεις στο πετσί σου).

Α, και, Χρήστος, χάρηκα για τη γνωριμία, ούτε που ήξερα οτι υπάρχετε, στο εντελώς κατα τύχη σας βρήκα αν και απ'όσο θυμάμαι με έναν απο εσάς δουλεύουμε στην ίδια εταιρία.

Χριστίνα,

Thanks που έβαλες το spoiler tag εκεί, ένιωθα άσχημα που το έγραψα αλλά δεν θυμόμουν πως το κάνουμε.

Wooden Crank,


Περι ταύτισης. Πιστεύω ταυτίζεσαι κυρίως με τα επιδερμικά συναισθήματα του πρωταγωνιστή, τον τρόμο και τον πανικό του.

Πάμε ξανά από την αρχή γιατί μερικά σημεία δεν τα κατάλαβα. Πεθαίνεις στο παιγνίδι, έχει actιοn σκηνές, το σώζεις εσύ ή όχι, βασικά σημεία προς παρακολούθηση. <!-- s:?: --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_question.gif" alt=":" title="Question" /><!-- s:?: -->

Πεθαίνεις αλλά σου λέει τι πρέπει να κάνεις για να μην πεθάνεις. Αν ξαναπεθάνεις σου εξαλείφει τον κίνδυνο....
Δεν έχει action σκηνές. Απλά πρέπει σε κάποια σημεία να προσέχεις πως κινήσε. Αν αντιληφθείς ότι υπαρχει κάποιος περιπλανώμενος κακος, σβήνεις το φως, κρύβεσαι σε μια γωνια και συνεχίζεις.
Το σώζεις εσύ, αλλά έχει και chekpoints που συνεχιζεις αυτόματα άμα χάσεις.
Αξίζει πάντως σαν παιχνίδι και δεν είναι action!! Δηλαδή δεν πολεμάς τέρατα!

@Tasos

Δηλαδή μου λέει μην πας εκεί στραβάδι θα πεθάνεις και σβήνω το φως, μωρέ λίγο περίπλοκο μου φαντάζει αυτό αλλά, εσείς επιβιώσατε εάν ναι και εγώ θα ακολουθήσω γιατί εγώ στο τέτοιο δεν θα είμαι μόνη, πες μου θα πετάξω ποντίκια, θα παίζω όρθια θα ουρλιάζω κ.λ.π. γουστάρω, και με άλλα λόγια από που το αγόρασες?

Θεωρητικά, σε ένα παιχνίδι που ο θάνατος δεν έχει ιδιαίτερη επίπτωση θα μπορούσαμε να κινούμαστε απρόσεκτα στο χώρο και γενικά να μη μας πολυνοιάζει το interaction που έχουμε με τα NPCs. Κι όμως είναι τέτοια η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού που δεν θέλεις όχι απλά να πεθάνεις αλλά ουτε καν να έρθεις σε απόσταση 15 μέτρων από τα NPCs, το παιχνίδι σε αποθαρύνει ενεργά ακόμα και να τα κοιτάζεις (!!!) τόσο καλοδουλεμένο είναι το αίσθημα του φόβου που έχεις για τα NPCs του παιχνιδιού.

Επίσης, κάτι που ξέχασα να αναφέρω, το παιχνίδι προτείνεται ανεπιφύλακτα για ζευγαράκια

Ω, ναι, πολύ, ΠΟΛΥ πιο κοντά