Morpheus

Λοιπόν έπαιξα και εγώ το Morpheus και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ. Δεν το βρήκα τόσο αριστουργηματικό όσο κάποιοι άλλοι εδώ, αλλά οπωσδήποτε είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι με ωραίους γρίφους, δυνατό σενάριο και όμορφα δοσμένη αρκτική ατμόσφαιρα μυστηρίου (και ναι, μου άρεσε περισσότερο από το "The Dig"). Λίγο "σπασμένο" και απότομο ήταν το φινάλε (εμφανώς λόγω χαμηλού budget). Δύο παρατηρήσεις έχω να κάνω και μία απορία.

Παρατήρηση 1: Λόγω πρότερης κακής εμπειρίας με προβληματικούς γρίφους μυστοειδών κλώνων έλυσα 2 ή 3 γρίφους με τα μισά από τα στοιχεία που έδινε το παιχνίδι και κάμποσο trial and error, γιατί νόμιζα ότι είχα συλλέξει όλες τις απαραίτητες ενδείξεις: Όταν αργότερα βρήκα τα υπόλοιπα στοιχεία, χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο (άουτς). Πάντως η εκτίμησή μου για το puzzle design του παιχνιδιού ανέβηκε κατακόρυφα. Όντως πρόκειται για άριστα στημένους γρίφους για τα δεδομένα first-person adventure κι ας τους έλυσα εγώ ανάποδα σα να βρισκόμουν σε "ανθυπο-μυστ-οειδή" κλώνο. Προσωπικά το παιχνίδι μου πήρε 28-29 ωρίτσες, αλλά έχασα βέβαια και πολύ χρόνο με την trial and error προσέγγιση που εφάρμοσα (κακώς όπως αποδείχτηκε τελικά) στο πρώτο μέρος του παιχνιδιού.

Παρατήρηση 2: Όντως το κομμάτι της Thermon είναι το χειρότερο από άποψης puzzle design και το μόνο όπου το παιχνίδι θυμίζει τα "ανθυπομυστοειδή" ξαδερφάκια του. Λες και ξαφνικά ανέλαβε το παιχνίδι άλλος σχεδιαστής.

Απορία: Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος τι έγινε στο φινάλε;

Παρατήρηση 2: Όντως το κομμάτι της Thermon είναι το χειρότερο από άποψης puzzle design και το μόνο όπου το παιχνίδι θυμίζει τα "ανθυπομυστοειδή" ξαδερφάκια του. Λες και ξαφνικά ανέλαβε το παιχνίδι άλλος σχεδιαστής.

Ακριβώς το ίδιο σκεφτόμουν και εγώ.

Για το φινάλε:

Άρα πάνω κάτω συμφωνούμε για το φινάλε. Πάντως,

Και μια απορία ακόμα για κάποια σχόλια που είχαν γίνει στο παρελθόν, τότε που συζητούσαμε για το "The Dig": Προς τι όλη εκείνη η βεβαιότητα ότι δε θα μου αρέσει το "Morpheus" (η οποία και διαψεύστηκε πανηγυρικά); Το μόνο κοινό ανάμεσά τους είναι ο μυστοειδής χαρακτήρας των γρίφων τους. Κατά τα άλλα, ουδεμία σχέση βλέπω ούτε στο περιεχόμενο (και το κυριότερο) ούτε στο ύφος του σεναρίου, (το οποίο ύφος ήταν αυτό που κατά κύριο λόγο με είχε χαλάσει στο Dig).

crocark wrote: Άσε μας βρε Castledoque πρωί - πρωί.

Βράδυ το έγραψα το μήνυμα. Δε φταίω εγώ που το είδες πρωί.

crocark wrote: Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω από που και ως που ο παραλληλισμός με το ΓΓ

Αν διαβάσεις τα κείμενα στα spoilers, όπου συζητάμε με τον Constantine_R για το νόημα του φινάλε, θα καταλάβεις με ποια λογική έγινε ο παραλληλισμός, ότι δηλαδή στο τέλος (huge spoilers για το τέλος)

crocark wrote: Ο dOutCry, λέει ότι είναι μια συχνή παπαριά στο τέλος επειδή δεν ξέρεις πως να κλείσεις το μπουρδολόγημα που εφηύρες, να λες ότι...

Με εξαίρεση τον χαρακτηρισμό μπουρδολόγημα,

Τέλος πάντων, πιστεύω θα ήταν καλύτερο να επανέλθουμε στο θέμα, δηλαδή την ερμηνεία του φινάλε του Mopheus, που έχει περισσότερο ενδιαφέρον για κουβέντα.

crocark wrote: δε θεωρώ σωστή και τη χρήση της φράσης του outcry από τον C_R. Αυτός το είπε, αν θέλει παίρνει θέση, αλλά δεν εννοούσε αυτό. Ο dOutCry, λέει ότι είναι μια συχνή παπαριά στο τέλος επειδσή δεν ξέρεις πως να κλείσεις το μπουρδολογία που εφηύρες.

Ξέρω πολύ καλά πως το είπε ο Outcry και με τον ίδιο τρόπο το χρησιμοποίησα και εγώ.
Σταμάτα τώρα να γουρλώνεις τα μάτια σου και άσε με να διευκρινίσω.
Το κακό του έχουν -κατ' εμέ- τα adventure πρώτου προσώπου είναι ότι στα περισσότερα ο πρωταγωνιστής είναι θιασώτης γεγονότων και όχι ρυθμιστής. Δηλαδή παίζοντας ξεδιπλώνεται μια ιστορία που επί της ουσίας αυτή πρωταγωνιστεί στο παιχνίδι και εκεί δίνεται (προφανώς) όλη η βάση. Στο Morheus έχουμε τρεις. Αυτή στην οποία στηρίζεται όλο το παιχνίδι, του Jan και των επιβατών, του πατέρα του Holmes και του ίδιου του Holmes που είναι καθαρά υποστηρικτικές και μπήκαν -πιστεύω- μόνο και μόνο για να μην είναι "ανώνυμος" ο ήρωας που χειριζόμαστε.
Για την κεντρική ιστορία, λοιπόν, δεν το συζητάω. Είναι καταπληκτική, ξεδιπλώνεται στα μάτια μας με αριστοτεχνικό τρόπο και τελειώνει (μαθαίνουμε δηλαδή τα πάντα) μόλις μπούμε στο δωμάτιο του Jan. Ουσιαστικά αυτό είναι το φινάλε. Από κει και πέρα πρέπει να τελειώσουν και οι άλλες δυο. Αυτή του πατέρα Holmes, που γίνεται χωρίς κάτι το συνταρακτικό και το παιχνίδι τελειώνει με το τι απέγινε ο Holmes. ΑΥΤΟ το φινάλε συζητάγαμε με το Castle... Εμένα μου έδωσε λοιπόν την εντύπωση ότι θέλοντας να κρατήσουν τον δραματικό-μυστηριακό τόνο στο τέλος έφτιαξαν το φινάλε που έφτιαξαν χωρίς να κάτσουν να πολυσκεφτούν το υπόβαθρο αυτών που βλέπουμε. Ειδικά το τελευταίο καρέ με την κοπέλα πρέπει να μπήκε μόνο και μόνο για να κάνουμε το "ωωωωω!!!!" και να αναρωτιόμαστε "τι έγινε τώρα;". Για αυτό και έγραψα "Αν ρωτήσουμε πάντως κάποιον συντελεστή, δεν νομίζω να μας δώσει σαφή απάντηση".
Εννοείται ότι το Morheus δεν είναι "μπουρδολογία". Μάλιστα αν κατοικείς στην μπουρδολογία πρέπει να πάρεις τηλεσκόπιο για να δεις το Morheus. Tο φινάλε του όμως μοιάζει "εύκολη λύση".

Castledoque wrote:

Warning: Spoiler!

αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχουν γίνει και για το Morpheus τα παράπονα σχετικά με φινάλε-εύκολη λύση, που έχουν κάνει πολλοί εδώ για το Whispered World, μια και το πνεύμα του φινάλε είναι εξαιρετικά παρόμοιο στα δύο παιχνίδια. Διευκρινίζω πως προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με τέτοιου είδους φινάλε.

Εδώ συμφωνώ με τον croc. Στο WW το φινάλε είναι και ο πυρήνας της ιστορίας σε αντίθεση με το Morheus (μη τα ξαναλέω... ), λογικό να μας πειράζει λιγότερο. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα για το φινάλε του WW πάντως.
Καλά το να μπω στη διαδικασία να τα συγκρίνω.... ούτε για αστείο..... σαν να συζητάμε πιο είναι καλύτερο, το καρπούζι ή το πορτοκάλι.
(και τα δυο τα τσακίζω... ).

@croc
Σταμάτα να μειώνεις τη Dora!

@Castle
Αφού σου λέγαμε ΠΟΣΟ φοβερό είναι.... στοιχηματίζαμε ότι δεν θα σου άρεσε....

crocark wrote: τα λεφτά της μπάνκας σε ποιον πάνε;

Σε μένα εννοείται! Πόσα κέρδισα;

Constantine_R wrote: Εμένα μου έδωσε λοιπόν την εντύπωση ότι θέλοντας να κρατήσουν τον δραματικό-μυστηριακό τόνο στο τέλος έφτιαξαν το φινάλε που έφτιαξαν χωρίς να κάτσουν να πολυσκεφτούν το υπόβαθρο αυτών που βλέπουμε. Ειδικά το τελευταίο καρέ με την κοπέλα πρέπει να μπήκε μόνο και μόνο για να κάνουμε το "ωωωωω!!!!" και να αναρωτιόμαστε "τι έγινε τώρα;".

Χμ, δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ. Στο ξεκίνημα του παιχνιδιού το πρώτο πράγμα που ακούμε μετά από τον μονόλογο του ήρωα είναι τα λόγια της Claire: "We thought that you'd never find us." και στο τέλος τα λόγια πράγμα που με κάνει να πιστεύω ότι είχαν σκεφτεί το συγκεκριμένο φινάλε από την αρχή του παιχνιδιού. Επίσης πιστεύω ότι έριξαν αρκετή σκέψη στο υπόβαθρο και την αλληλεπίδραση των δύο διαφορετιών ιστοριών, αφού Χμμ, μου φαίνεται ότι μόλις ανέβηκε η εκτίμηση μου για το story-telling του παιχνιδιού. Τελικά είναι πολύ πιο λεπτοδουλεμένο απ'ότι σκέφτηκα αμέσως μόλις το τέλειωσα.

Πάντως σχετικά με τον infamous γρίφο κοίταξα σήμερα από περιέργεια ένα walkthrough για να δω αν υπήρχε κάποια in-game ένδειξη που μου είχε ξεφύγει και ανακάλυψα ότι υπάρχει μια ένδειξη αλλά λόγω Πάντως παραμένει ο πιο κακός γρίφος του παιχνιδιού. Ακόμα και με καλύτερο design θα προβιβαζόταν απλώς από εντελώς ξεκάρφωτος σε υπερβολικά ανεπαρκώς hinted.

Γενικά πάντως οι γρίφοι ήταν πολύ καλά στημένοι, αφού μάλιστα μερικοί μπορούσαν να λυθούν από διαφορετικά στοιχεία που υπήρχαν σε πολλαπλά σημεία, ας πούμε
Μάλιστα κάτι κωμικό στο walkthrough που κοίταξα ήταν ότι ο τύπος που έγραψε το walkthrough έναν γρίφο τον έλυσε με τελείως κουλό τρόπο που πραγματικά δεν ξέρω αν τον είχαν σκεφτεί όντως οι designers. Πραγματικά πάντως εξαιρετικό puzzle design, ειδικά δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε με παιχνίδι της κατηγορίας MYST-inspired, τα οποία αρέσκονται συνήθως σε βασανιστικούς trial and error γρίφους. (Τώρα θυμήθηκα πάλι ότι κάποιους γρίφους τους έλυσα αδίκως με τα μισά στοιχεία και trial and error προσέγγιση και ξαναεκνευρίστηκα, αργκρρρ!!!!! Ας όψονται οι κακοί MYST κλώνοι...)

Constantine_R wrote: Αφού σου λέγαμε ΠΟΣΟ φοβερό είναι.... στοιχηματίζαμε ότι δεν θα σου άρεσε....

Κοίτα, ένα παιχνίδι που το βγάζουν οι άλλοι αριστούργημα, δεν έχω προκαταβολικά την απαίτηση να μου φανεί κι εμένα εξίσου αριστουργηματικό. Επειδή τα γούστα ποικίλλουν μπορεί απλώς να μου φανεί πολύ καλό ή και πάρα πολύ καλό, χωρίς βέβαια αυτό να μου χαλάσει τη διάθεση απέναντί του ή τη γνώμη μου γι' αυτό. Όταν όμως το παιχνίδι προκύπτει απλώς καλό, τότε ο πρώτερος χαρακτηρισμός ως αριστούργημα λειτουργεί πολύ αρνητικά στην τελική εντύπωση που μου αφήνει και στη διάθεσή μου απέναντί του. Πρόσθεσε επίσης ότι το Dig παρουσιάζει αδυναμίες σε έναν από τους πιο νευραλγικούς τομείς για μένα σε ένα adventure, που είναι η ποιότητα γραφής του σεναρίου (όχι το περιεχόμενό του, αλλά ο τρόπος που στήνεται) και μπορείς να καταλάβεις γιατί χαλάστηκα τόσο μαζί του. Και μια και λέμε για σενάρια, να πω ότι το σενάριο του Morpheus είναι κατά τη γνώμη μου πολύ καλό και η παρουσίαση των χαρακτήρων υποδειγματική και ιδιαιτέρως έξυπνη, αφού έχει επιλεγεί μια μινιμαλιστική προσέγγιση, η οποία κάνει χαρακτήρες, που διαφορετικά ίσως και να έμοιαζαν με στερεότυπα, να παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Επίσης πολλά στοιχεία της προσωπικότητάς τους τελικά διαφαίνονται μέσω του ίδιου του gameplay στα όνειρά τους, πράγμα που μόνο ως θετικό μπορώ να το χαρακτηρίσω.

Γενικά πολύ ωραίο παιχνίδι και καθώς περνάνε οι μέρες μου αφήνει και άριστη ανάμνηση (που είναι και η τελική δοκιμασία για ένα πολύ καλό παιχνίδι).

outcry wrote: Λίγα fpa τύπου myst έχουν παράλογους γρίφους.

Δε συμφωνώ. Και κανένα μένος δεν υπάρχει. Ότι προτιμώ τα τρίτου προσώπου παιχνίδια σε γενικές γραμμές είναι γεγονός. Μου αρέσει η αίσθηση ότι κινούμαι σε έναν ζωντανό κόσμο και αλληλεπιδρώ με τους χαρακτήρες που τριγυρίζουν τον πρωταγωνιστή. Επίσης όμως είναι γεγονός ότι το Riven ας πούμε είναι ένα από τα αγαπημένα μου adventure γενικώς με ανεπανάληπτα έξυπνο puzzle design που πραγματικά το παραδέχομαι. Η παρουσία όμως ατέρμονου trial and error στους ελάσσονες MYST κλώνους σε πολλούς γρίφους με κουμπιά, μοχλούς, slider type puzzles και μυστηριώδη μηχανήματα είναι αδιαμφισβήτητη. Θα αναφέρω σαν παραδείγματα δύο παιχνίδια (τα οποία βέβαια τυχαίνει να μην είναι κλασικά fpa), με απαράδεκτα πολύ trial and error τα οποία μάλιστα παρά το κάκιστο puzzle design τους μου άρεσαν: Black Dalhia και Keepsake. Ένα παιχνίδι που είχα παίξει πριν πάρα πολλά χρόνια και μου είχε αφήσει άθλια εντύπωση εξαιτίας των γρίφων του είναι το Omega Stone (αν και μπορεί να το αδικώ, γιατί το θυμάμαι ελάχιστα).

Τώρα σχετικά με το Morpheus:

outcry wrote: Όταν ένα παιχνίδι τελειώνει λέγοντάς σου πως όλη η ιστορία ήταν ένα ψέμα τότε, πολύ απλά, δεν έχει ιστορία.

Διαφωνώ καθέτως και έχω ήδη εκθέσει τους λόγους για αυτό. Αν το συγκεκριμένο "ψέμα" είναι ψυχολογικά αληθινό και μας δίνει να καταλάβουμε πράγματα για τον πρωταγωνιστή, τότε δεν έχουμε καθόλου να κάνουμε με ένα παιχνίδι χωρίς ιστορία. Πολλές φορές τα όνειρα έχουν να πουν περισσότερα και πιο ενδιαφέροντα πράγματα από την απτή πραγματικότητα. Η γερμανική λογοτεχνία του φανταστικού και πολλές ταινίες του γερμανικού εξπρεσιονισμού, όπως και κάποια αμερικάνικα φιλμ-νουάρ των ευρωπαίων μεταναστών σκηνοθετών αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα.


Επίσης άσχετο, αλλά η Agatha Christie στα βιβλία της δεν άφηνε απολύτως τίποτα στον αέρα. Όλα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια έχουν την εξήγησή τους. Είναι ένας από τους λόγους που πολύ λίγα από τα βιβλία της προσφέρονται για δεύτερη ανάγνωση. Οι μικρές εκκρεμότητες και οι αμφισημίες σε ένα άρτιο αφηγηματικό σύνολο με αρχή, μέση και τέλος είναι πολλές φορές όλη η νοστιμιά και πολύ συχνά το σημείο όπου κρύβεται η ψυχή ενός κειμένου.