Poio eine to agapimeno sas adventure? :D

Ασφαλώς την παραπάνω διαπίστωση την έχω τεκμηριώσει και πειραματικά! Δοκιμάστε να βάλετε σε κάποιον φίλο σας το Gabriel Knight ή τα Monkey Island 1 & 2.. Αν ξεπεράσει το ζήτημα των 'παλιών' γραφικών, τα οποία φυσικά μόνο ως προς τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά μοιάζουν παλιά, γιατί ως προς την γραφιστική αξία τους είναι εξαιρετικά δεν υπάρχει περίπτωση να μην εντυπωσιστεί από το παιχνίδι... Ίσως, λοιπόν, ξαναερχόμαστε στο ζήτημα που έχει θίξει παλιά η Fallen. Το κατά πόσο, δηλαδή, κλασικοί τίτλοι χρειάζεται να ξανασυστηθούν στο κοινό με ανανεωμένο το οπτικό και, ίσως, το ηχητικό κομμάτι τους.. Το Monkey Island SE δρέπει δάφνες στον τομέα αυτόν...

Τάσο να διαφωνήσουμε και λίγο; Τίποτα δεν κάνει το TSOMI-SE. Ξέρεις γιατί; Γιατί μας ... με την download έκδοση. ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΟΥΤΙ ΛΕΜΕ. Και το θέλουμε σ' αυτή τη ζωή. Άντε πια με τις ... τους και την εκμετάλλευση. Τι μου το θύμισες τώρα και συγχίστηκα

crocark wrote: Ο ορισμός της λέξης διαχρονικός είναι συγκεκριμένος. Δεν επιδέχεται "αλλά". Το αν κάποιος το θεωρεί διαχρονικό ή όχι το συζητάμε. Στην ουσία τώρα, συμφωνώ με τον Τάσο, πως τα παιχνίδια αυτά (που οι περισσότεροι τα ονομάζουμε διαχρονικά) έχουν λόγο ύπαρξης (ενεργά) και σήμερα.

Καλησπέρα,

θεωρώ ότι λανθασμένα σταθήκατε σε μία συγκεκριμένα λέξη, συνδέοντάς την με το σύνολο των υπολοίπων που έγραψα.

Ενα διαχρονικό παιχνίδι παίζεται ευχάριστα κάθε εποχή.

Όμως ή αλλά, αυτό δε το καθιστά άμεσα συγκρίσιμο με τα νεώτερα παιχνίδια κι αυτός ήταν ο πυρήνας του λόγου μου.

Μη ξεχνάμε η αντίληψη της εμπειρίας διαφέρει όταν πχ κάποιος παίζει ένα adventure όταν αυτό εκδίδεται κι αλλιώς αργότερα. Ο λόγος/οι είναι προφανής.

Επομένως, παιχνίδια όπως τα παραπάνω που αναφέρθηκαν απευθυνόταν σε άλλη εποχή, πρότυπα, κοινό κτλ Αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορεί να τα απολαύσει κάποιος και σήμερα αλλά η αίσθηση θα είναι διαφορετική πχ για έναν τίτλο του 1993 στο έτος 2010.

Αυτός είναι κι ο λόγος που σχολίασα στο προηγούμενο post τα polls τύπου "καλύτερο όλων"

Καταλήγω ξανά στο ίδιο συμπέρασμα, adventure πέρα απ'το σενάριο, γρίφους κτλ είναι κι ένα σύνολο μηχανισμών που υπακούουν σε κάποιους τεχνολογικούς παράγοντες. Καλό είναι οι συγκρίσεις να γίνονται επί ίσοις όροις.

@ Scatman

Δεν είχα την πρόθεση να κρίνω αυτά που λες από μια λέξη. Με συγχωρείς που μπορεί να έδωσα αυτήν την εντύπωση. Απλά μ' αρέσει η ακριβολογία. Στη φράση διαχρονικοί αλλά για την εποχή τους υπάρχει μια αντίφαση. Δε μ' αρέσει να το παίζω έξυπνος, αλλά πιστεύω να καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Κατά τ' άλλα, λες:

"Είναι αδιανόητο και άδικο για τις παλιές ιστορικές κυκλοφορίες να συγκρίνονται με τα σημερινά adventures, τα οποία δημιουργήθηκαν σε πιο "στέρεες" βάσεις από άποψη τεχνολογικής ωριμότητας καθώς κι ανεπτυγμένου marketing που εφαρμόζουν πλέον οι εταιρείες απ'τα διάφορα μέσα (Tv, Internet κτλ)"

Δε νομίζω ότι υπάρχει κανείς που να διαφωνεί μαζί σου. Απ' όσο όμως καταλαβαίνω, δίνεις την έμφαση στο ότι τα νεότερα παιχνίδια υπερέχουν λόγω των παραπάνω. Εκεί είναι η διαφωνία μου. Εγώ πιστεύω πως παρά τις διαφημίσεις ή την τεχνολογία οι κλασικοί (παλιοί), όπως τους χαρακτήρισες, τίτλοι υπερέχουν, γιατί σε πολλούς από αυτούς είχαμε στοιχεία όπως καταπληκτικό σενάριο και διαλόγους (για μένα το σενάριο μάλλον υπερέχει των γραφικών). Ίσως αυτό ακόμη το γεγονός πως δεν υπήρχαν τα μέσα τότε να έκανε τους δημιουργούς να ρίχνουν το βάρος στον τομέα σενάριο. Δε νομίζω ότι μπορούμε εύκολα να δούμε secret of monkey island (γίνομαι κουραστικός ; ), ένα παιχνίδι με το οποίο γελούσα από τα 12 που το πρωτοέπαιξα μέχρι αρκετά μεγαλύτερος και πολλές φορές για διαφορετικούς λόγους (σε κάθε ηλικία καταλαβαίνεις άλλη πλευρά του χιούμορ των δημιουργών). Δεν είναι τυχαίο που οι απανταχού adventurάδες (φαίνεται από αντίστοιχα sites) έχουν σαν πιο αναμενόμενο τίτλο το Gray Matter. Δε νομίζω πως κανείς, τουλάχιστον πιο παλιός παίκτης, ενδιαφέρεται για τα φοβερά του γραφικά ή τη μουσική ή το gameplay περισσότερο από το τι ακριβώς έχει γράψει η Jansen (σενάριο). Το ότι πολλοί θα ήθελαν ένα Monkey Island από τον Gilbert δεν είναι τόσο για να έχουν ένα ακόμη σύγχρονο παιχνίδι, αλλά για να παίξουν μια πιο "αυθεντική" ιστορία. Δεν παραγκωνίζω τις νέες τεχνολογίες, πως θα μπορούσα άλλωστε; Απλά για μένα το βάρος πέφτει αλλού. Απορώ βέβαια αν πραγματικά δε συμβαίνει και με σένα το ίδιο, ξαναδιαβάζοντας τα 3 αγαπημένα σου παιχνίδια

Τέλος, ο καθένας πάντα δικαιούται να έχει τη γνώμη του κι ελπίζω αυτή η αναφορά μου στη λέξη διαχρονικός να μη σε πείραξε.

Καλημέρα,

περί ακριβολογίας, η συγκεκριμένη πρόταση δεν είναι αντιφατική αλλά συντακτικά λανθασμένη. Προφανώς προσπαθούσα να πω αυτά που ανέπτυξα περισσότερο στο προηγούμενο post μου, δηλαδή ότι όλοι οι τίτλοι απευθύνονται σε μία συγκεκριμένη περίοδο με τα διαθέσιμα μέσα που υπάρχουν τότε.

Για αυτό το λόγο, θεώρησα ότι λανθασμένα στάθηκες απλά στη λέξη κι όχι στο κείμενο συνολικά.

Έπειτα, κατανοώ την εκτίμηση σου στα παλιά,καλά παιχνίδια που φέρουν ένα αέρα άλλης εποχής (καθώς είμαι κι εγώ Retro fan), απλά οι νεώτεροι τίτλοι πατούν πάνω σε φόρμουλες που καθιερώθηκαν παλαιότερα και προσφέρουν πιο "δυναμικό" αποτέλεσμα κι ένα από αυτά είναι και το τεχνολογικό κομμάτι που δε μπορεί να αγνοηθεί καθώς μιλάμε για τεχνολογικά επιτεύγματα.

Το πόσο καλό είναι ένα παιχνίδι (πχ το secret of monkey island που αναφέρεις) έχει να κάνει με αυτό που ανέφερα πιο πάνω για αντίληψη της εμπειρίας και φυσικά την αισθητική του ατόμου. Γνωρίζω αρκετούς που θεωρούν κουραστικό και γερασμένο πχ το Grim Fandago. Εγώ λατρεύω τη σειρά Discworld αλλά πολλοί φίλοι μου τη θεωρούν κρύα.
Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος κανόνας όταν μιλάμε για ατομικές εμπειρίες.

Καλά παιχνίδια υπάρχουν και στις μέρες μας. Είναι τραβηγμένο να λέμε ότι μετά από τόσα χρόνια απ'την κυκλοφορία του τάδε παιχνιδιού δεν έχει βγει κάτι ανάλογο. Κάθε χρόνο, εκδίδονται αρκετά αξιόλογα adventures αρκεί να είμαστε σε θέση να τα δοκιμάζουμε. Είναι κρίμα να εκτιμηθούν περισσότερο κάποιοι τίτλοι αφού γίνουν ρετρό.

Ουφ, τελικά νιώθω μια κάποια ανακούφιση γιατί με το προηγούμενο post φοβήθηκα πως σου απέδωσα πράγματα που δεν πιστεύεις. ΟΚ. Συμφωνούμε σε πάρα πολλά.

Το Grim Fandango μου φάνηκε τόσο κουραστικό που ... κρατήσου ... το παράτησα! Δεν τολμούσα να το γράψω αυτό εδώ μέσα. Φοβόμουν ότι θα με πετάξουν έξω Θα φανεί βεβαίως ...

Συνεχίζω να επιμένω πως σε ένα adventure τα όποια τεχνολογικά επιτεύγματα είναι ευχάριστα γιατί μιλάμε για videogame, αλλά επειδή ακριβώς είναι adventure κι όχι ας πούμε simulation, αυτά μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το σενάριο κλπ.

Δέχομαι τον όρο retro fan, αλλά αυτό που λέω για το MI (κι όχι μόνο γι' αυτό για να μην παρεξηγηθώ) είναι ότι η χαρά που θα κάνω όταν το ξαναπαίξω και λύσω τους γρίφους του δε θα είναι επειδή θα θυμηθώ πως μικρός γελούσα όταν το έπαιζα, αλλά θα είναι χαρά ξανά - μανά από την αρχή. Μπορεί να είναι για τους ίδιους ή διαφορετικούς λόγους (όπως προανέφερα) με τότε, αλλά θα είναι για το ίδιο το παιχνίδι περισσότερο και όχι για τις αναμνήσεις που αυτό φέρνει.

Για την ιστορία μόνο, έχε υπόψη σου πως αν έγραφα λίστα με αγαπημένα τα ΜΙ, μάλλον δε θα ήταν μέσα (ίσως μόνο το πρώτο επειδή ήταν και το πρώτο μου).

Ας πούμε όμως για το TLJ. Προσπάθησα πρόσφατα σχετικά να το ξαναπαίξω και με ξένιζε μετά από λίγα μόλις χρόνια. Όχι τόσο για τα γραφικά του, αλλά για το χειρισμό του περισσότερο. Ωστόσο για μένα προσωπικά είναι ένα από τα κορυφαία (κι απορώ me όσους το συγκρίνουν ή το βάζουν σε ίδιες λίστες με το Syberia - εντάξει είπαμε γούστα είναι αυτά).

Και τέλος, αφού σου ξαναπώ πως δέχομαι την άποψή σου παρά την όποια διαφωνία, θέλω να μου απαντήσεις στο εξής ερώτημα: Πως συνάδουν όλ' αυτά με το να έχεις 2ο στη λίστα σου το Maniac Mansion;

Είναι το πρώτο adventure που ασχολήθηκα και ολοκλήρωσα σε μικρή ηλικία ~Nintendo Nes~. Πρώτες αγάπες που λένε.

Η λίστα που έβαλα δεν είναι απόλυτη. Θα μπορούσαν να είναι μέσα πολλά παιχνίδια πχ The Dig, Discword Series, Broken Sword κτλ κτλ

Απλά έβαλα όσα μου ήρθαν στο μυαλό εκείνη τη στιγμή

Κι όμως Fallen, δεν είναι το ίδιο. Το Still Life έχει πολλούς θαυμαστές εδώ μέσα. Το Grim πάλι έχει μόνο θαυμαστές (στα διάφορα threads το βλέπεις συχνά - πυκνά, άλλοτε υπάρχουν αναφορές στον Callavera). Που λοιπόν να τολμήσω να πω τέτοιο πράγμα Για την ιστορία, έχω προσπαθήσει να το παίξω 3 φορές και απ' όσο θυμάμαι το έχω φτάσει κάποια στιγμή στη μέση. Μάλλον με χάλασε ο χειρισμός του πολύ και λιγότερο η noir ατμόσφαιρα. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει, αλλά ούτε την Casablanca έχω μπορέσει να δω
Για το TLJ (τόσο πολύ που μιλάω γι' αυτό τελευταία θα "με κάνετε" τεχνητά να πιστέψω πως είναι το αγαπημένο μου - ενώ μάλλον δεν είναι) οι διάλογοι που αναφέρεις, εμένα μου άρεσαν. Μπορεί να υπάρχει πολύ πράγμα από δαύτους, αλλά τους παρακολουθώ άνετα. Δεν είναι το ίδιο ας πούμε με το Post Mortem και τους διαλόγους του (σε παραπέμπω σε review δικό σου).
Για το AVS, τα έχω πει δεκάδες ( φορές. Απ' όλες τις απόψεις το θεωρώ καλό, εκτός από το σενάριο Δεν είναι δυνατόν να λύνεις γρίφους για τόσες ημέρες κι όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους να καταλαβαίνεις ότι όλ' αυτά έγιναν για να βγεί η Mona από το κάστρο, να περάσει τη λίμνη και αν φτάσει στο διπλανό χωριό κι όλ' αυτά σ' ένα ταξίδι από την Τρανσυλβανία στο Παρίσι (αυτοί κανονικά θέλουν 500 παιχνίδια με τους ρυθμούς αυτούς μέχρι να φτάσουμε στον τελικό προορισμό). Φυσικά ήταν και τα BUGS (από τα χειρότερα που έχω δει ποτέ). Εϊχε όμως πολύ καλούς γρίφους

@ Fallen

Χμ, είχες παρατήσει το TLJ λόγω μεγάλων διαλόγων;; Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να πω ότι πρόσεξα κάτι τέτοιο, έχω δει και μεγαλύτερους (πχ Post Mortem). Παρ' όλα αυτά, οι μεγάλοι διάλογοι (ειδικά όταν οι ομιλίες είναι καλές) είναι από τα βασικά πράγματα που μου αρέσουν στα adventures...

Κι εμένα με κούρασε. Εντάξει, βιβλίο μεγάλο σε μορφή διαλόγων. Όπως & να έχει - όλα οκ με τα υπόλοιπα στοιχεία του. Χμ, έχει & συνέχεια το dreamfall ε; Έχει κι αυτό ατέλειωτους διαλόγους;

@treptolemus

Για σας, ίσως περισσότερο ατελείωτους! Έπρεπε να καλυφθεί και η γενικότερη απουσία γρίφων...

@ Τριπτόλεμο

Είναι πολύ ατμοσφαιρικό και ... αυτό είναι όλο