Χαρακτήρες

Κάτι που προσωπικά μου λείπει από τα νέα adventure είναι οι καλοί κεντρικοί χαρακτήρες. Πολλά adventure προτιμούν να έχουν μια ωραία νέα κοπέλα παρά να στήσουνε μια περσόνα πιο εκκεντρική... Το έχετε παρατηρήσει;

Η χρήση των γυναικών στα adventures δεν ήταν πάντα η ενδεδειγμένη δυστυχώς. Πέρα από αυτό, ως βοήθεια στη σκέψη μου (και τίποτα παραπάνω) θα χωρίσω τους χαρακτήρες σε “παλιούς” και “νέους. Στα περισσότερα παλιά adventures δεν υπήρχε εξέλιξη και ανάπτυξη χαρακτήρων πέρα από κάποια αστεία - αλλά τίποτα περισσότερο – γκανγκ. Να φέρω ένα μικρό παράδειγμα (που μπορεί να δείξει δεκάδες άλλα). Έξι space quest είδαμε με το χαρακτήρα ίδιο σε όλα (σε αντιδράσεις, σκέψεις, προσανατολισμό, αντιμετώπιση συνθηκών). Σε αντίθεση με αυτό, οι σημερινοί χαρακτήρες μοιάζουν πιο ζωντανοί ενώ και αρκετά παιχνίδια έχουν γίνει περισσότερο character-based και βασίζονται στις αναζητήσεις των χαρακτήρων και όχι στο inventory και όλα τα άλλα στοιχεία που μπορούν να “κλέψουν επικίνδυνα χρόνο”. Είναι φανερό από αυτό, ότι θεωρώ ότι η εξέλιξη των adventures σε αυτή τη κρίσιμη πλατφόρμα κριτικής είναι σε καλό δρόμο αλλά έχει ακόμα βουνά και θάλασσες να διανύσει το είδος για να μπορέσει να φτάσει στο επίπεδο ενός καλού βιβλίου (και βεβαίως πρέπει να του επιτραπεί κάτι τέτοιο από όλους τους εμπλεκόμενους).

Πρώτα από όλα, το παιχνίδι διαφέρει από το βιβλίο άρα και ο χαρακτήρας όσο και "βάθος" να έχει δεν γίνεται (για την ώρα τουλάχιστον) να πλησιάσει αυτόν ενός βιβλίου. Τα παλαιά παιχνίδια που όλοι παίζαμε και χαιρόμασταν ήταν περισσότερο "επιφανειακά" από όσο παιχνίδια όπως τα πιο σύγχρονα. Δεν θα με χάλαγε αλλά και πάλι αν θέλω να διαβάσω παίρνω ένα βιβλίο και δεν παίζω κάποιο παιχνίδι.

Όσο για τις γυναίκες στα adventures ας μην ξεχνάμε άλλαξε πολύ το αγοραστικό κοινό από την εποχή που κάποτε ο Larry ήταν πρώτυπό όλων των κομπιουτερόβιων και αποτελούσε μιας σαρκαστική ματιά σε ερωτύλους και λοιπούς τύπους. Ή ο Guybrush και άλλοι. Ότι μπήκε η Kate, και η April και άλλες γυναίκες σε πρωταγωνιστικούς ρόλους έγινε α) για να προσελκύσει περισσότερο κοινο και β) σαν μια διαφορετική ματιά από τον παράταιρο χαρακτήρα του χθες (μια ανανέωση έστω).

Και τι είναι πάλι το εκκεντρικό;

Και παλαιότερα δεν ήταν σημαντικοί τόσο πολύ οι χαρακτήρες όσο η ιστορία που διαδραματιζόταν και ίσως οι γρίφοι (δεν κόβω και φλέβες αλλά ήταν). Παιχνίδια όπως το The Dig, το Loom, το Phantasmagoria, το 7th guest και άλλοι τίτλοι δεν είχαν τον ισχυρό χαρακτήρα αλλά είχαν μια ενδιαφέρουσα ιστορία που εξελισσόταν αργά και σταθερά βάσει των ενεργειών μας. Ή ακόμη στα Myst που στην ουσία εμείς παίζουμε το παιχνίδι και σε μας αναφέρονται όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες όταν μιλάνε.

Σήμερα απλά έχουμε σε ορισμένους τίτλους μια πιο κινηματογραφική προσέγγιση ενός θέματος και αυτό είναι άλλο, εμείς απλά περιοριζόμαστε στο να προωθούμε την αλλαγή των πράξεων του έργου.

Mortal wrote: Πρώτα από όλα, το παιχνίδι διαφέρει από το βιβλίο άρα και ο χαρακτήρας όσο και "βάθος" να έχει δεν γίνεται (για την ώρα τουλάχιστον) να πλησιάσει αυτόν ενός βιβλίου.

Η δυνατότητα υπάρχει. Προσπάθειες δεν έχουν γίνει. Που είναι τα πολιτικά adventures, τα adventures κωμωδίες (όχι χιουμοριστικά βεβαίως, το χιούμορ έχει πολύ μεγαλύτερο βάθος από το εύκολο γέλιο) ή με "κοινωνικά" θέματα; Που είναι ο kieslowski ή ο Tarkovsky των παιχνιδιών; Που βρίσκεται ο Ρασκόλνικοφ; Γιατί δεν υπάρχει χαρακτήρας ανάλογης εμβέλειας; Όπως έχω ξαναπεί σε άλλο thread θεωρητικώς οι δυνατότητες δεν είναι κατώτερες ενός βιβλίου ή μίας ταινίας. Στην πράξη όμως άλλα έχουμε δει. Απλώς ελπίζω...

EDITL: Να συμπληρώσω, χωρίς αυτό να αλλοιώνει τα προηγούμενα, ότι τα βιβλία χρειάστηκαν αιώνες και ο κινηματογράφος δεκαετίες για να φτάσουν στο επίπεδο της τέχνης. Ζητάω κάτι πριν αυτό είναι ώριμο; Ίσως. Αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι κάθε νέα τέχνη, στην προσπάθειά της να ξεπεράσει το "εφηβικό & ανώριμο" επίπεδο, βαδίζει πάνω στα προηγούμενα και κερδίζει σημαντικό χρόνο.

Οσο καλοδουλεμενος κι αν ειναι ενας χαρακτηρας, δεν εχει απολυτως καμια αξια εαν δεν υποστηριζεται απο αλλα στοιχεια με κυριοτερο αυτο του σεναριου.

Ειμαι της αποψης πως το καλο σεναριο και η σωστη σκηνοθεσια αυτου βοηθαει στην αναδειξη χαρακτηρων κι εφοσον οπως ειπα ειναι καλοδουλεμενα τοτε αναποφευκτα κι ο πρωταγωνιστης αποκτα μεγαλυτερη "οντοτητα". Φυσικα παντα θα υπαρχουν κ εξαιρεσεις.

Οσον αφορα τις ελκυστικες παρουσιες σαν πρωταγωνιστριες πιστευω οφειλεται σε λογους marketing.

Περα απτα παραπανω, εμενα μου λειπουν πολυ τα κωμικα adventures και οι πρωταγωνιστες τυπου Rincewind

Γιατί παλληκάρια μου, τι έχουν κάνει κακό οι γυναίκες πρωταγωνίστριες. Η Kate δεν μας ξετρέλλανε, η κοπελλιά στο Keepsake, δεν ήτανε τέλεια και όλες οι υπόλοιπες (εσύ Mortal σίγουρα παίζεις τα ονόματα τους στα δάκτυλα τους) Runaway κλ.π. Τι θέλετε περισσότερο?

giovanna wrote: Γιατί παλληκάρια μου, τι έχουν κάνει κακό οι γυναίκες πρωταγωνίστριες. Η Kate δεν μας ξετρέλλανε, η κοπελλιά στο Keepsake, δεν ήτανε τέλεια και όλες οι υπόλοιπες (εσύ Mortal σίγουρα παίζεις τα ονόματα τους στα δάκτυλα τους) Runaway κλ.π. Τι θέλετε περισσότερο?

Δεν είναι θέμα τελειότητας ή μη. Είναι θέμα ύπαρξης γυναίκας ως χαρακτήρα ή κομπάρσου στην ιστορία και εκεί να τελειώνει το όλο θέμα. Η ποιότητα του χαρακτήρα είναι συνισταμένη από πολλά στοιχεία και ένα από αυτά δεν είναι τα πόδια τους και τα λοιπά εξογκωμένα (σε προφίλ) χαρακτηριστικά. Ανάλογο είναι βεβαίως και το πρόβλημα στους χαρακτήρες του άλλου φύλλου.

Scatman wrote: Οσο καλοδουλεμενος κι αν ειναι ενας χαρακτηρας, δεν εχει απολυτως καμια αξια εαν δεν υποστηριζεται απο αλλα στοιχεια με κυριοτερο αυτο του σεναριου.

Ειμαι της αποψης πως το καλο σεναριο και η σωστη σκηνοθεσια αυτου βοηθαει στην αναδειξη χαρακτηρων κι εφοσον οπως ειπα ειναι καλοδουλεμενα τοτε αναποφευκτα κι ο πρωταγωνιστης αποκτα μεγαλυτερη "οντοτητα". Φυσικα παντα θα υπαρχουν κ εξαιρεσεις.

Σε ένα κατεξοχήν μέσο αφήγησης τα κυρίαρχα συστατικά είναι ο χαρακτήρας και η διαδικασία λειτουργίας του μέσα στα πλαίσια του σεναρίου. Όμως, ενώ η αφήγηση και ο χαρακτήρας φαντάζουν ως απαραίτητα, το τρίτο στοιχείο (που είναι μέσα στα όρια του σεναρίου) είναι δευτερεύον. Αυτό βεβαίως δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει κανόνας, απλώς ήθελα να σημειώσω ότι η ποιότητα του χαρακτήρα δεν είναι άμεσα συνυφασμένη με το σενάριο και το αντίθετο. Μπορούν να υπάρχουν καταπληκτικά σενάρια χωρίς να έχουν σαν βάση τους χαρακτήρες (η ταινία stalker για παράδειγμα) αλλά είναι προς κρίση μας το τι είναι πιο λειτουργικό και τι ζητάμε. Μπορούμε να τα έχουμε όλα μαζί ή ένα στοιχείο από αυτά αλλά μάλλον δύσκολα κανένα από αυτά, όπως ήταν για παράδειγμα η πλειοψηφία των adventures του παρελθόντος που όλοι μας εκθειάζουμε (ασφαλώς και εγώ καθώς ο συναισθηματικός δεσμός έχει τη σημασία του και δεν μπορεί, ούτε είναι θεμιτό, να αποκοπεί από τις πράξεις μας και τις επιλογές μας).

Scatman wrote: Περα απτα παραπανω, εμενα μου λειπουν πολυ τα κωμικα adventures και οι πρωταγωνιστες τυπου Rincewind

Συμφωνώ μαζί σου για την ομορφιά αυτού του χαρακτήρα. Αλλά αυτός κατά βάση στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν απαιτείται να είναι σπουδαίος καθώς στα σενάρια/κείμενα του κόσμου του Discworld οι χαρακτήρες είναι κομπάρσοι στις καταστάσεις και όχι το αντίθετο. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση όμως ο Rincewind των δύο παιχνιδιών φαντάζει θολή απομίμηση σε σχέση με τον ίδιο χαρακτήρα στα βιβλία της σειράς.

Να συνεχισω λιγο αυτο που ελεγα για τις γυναικες πρωταγωνιστριες...ειναι απαραιτητες αλλα σε παιχνιδια οπως το Lula , Druuna κτλ Αστειευομαι.

odnorf, δε μιλησα για κανονα αλλα για την προσωπικη μου αποψη. Μαλιστα, αφησα κι ενα ανοιχτο "παραθυρο" σε αυτα που εγραψα προς αποφυγη του απολυτου στο λογου μου : Φυσικα παντα θα υπαρχουν κ εξαιρεσεις .
Δεν ειμαι αντιθετος με αυτα που αναφερεις.

Ο Rincewind και γενικα τα Discworlds ειναι ιδιαιτερες περιπτωσεις.Το game Discworld φτιαχτηκε για να ειναι αστεια κι οχι για να εντυπωσιασει με το σεναριο.

Ειναι λογικο να υστερει σε σχεση με τον ηρωα του βιβλιου αφου μιλαμε για Videogame. Αλλα νομιζω ειναι λαθος να συγκρινουμε τον ηρωα σε VG & βιβλιο γιατι αναποφευκτα συγκρινουμε τα 2 αυτα μεσα..ψυχαγωγιας.

Scatman wrote: odnorf, δε μιλησα για κανονα αλλα για την προσωπικη μου αποψη. Μαλιστα, αφησα κι ενα ανοιχτο "παραθυρο" σε αυτα που εγραψα προς αποφυγη του απολυτου στο λογου μου : Φυσικα παντα θα υπαρχουν κ εξαιρεσεις .
Δεν ειμαι αντιθετος με αυτα που αναφερεις.

Ο Rincewind και γενικα τα Discworlds ειναι ιδιαιτερες περιπτωσεις.Το game Discworld φτιαχτηκε για να ειναι αστεια κι οχι για να εντυπωσιασει με το σεναριο.

Ειναι λογικο να υστερει σε σχεση με τον ηρωα του βιβλιου αφου μιλαμε για Videogame. Αλλα νομιζω ειναι λαθος να συγκρινουμε τον ηρωα σε VG & βιβλιο γιατι αναποφευκτα συγκρινουμε τα 2 αυτα μεσα..ψυχαγωγιας.

Καταρχήν ότι έγραψα δεν το εννοούσα σαν αντίθετο με τα δικά σου αλλά ως προσθήκη για αυτό και έκανα το quote. Η λέξεις "δεν είναι κανόνας" αναφερόταν σε αυτά που είπα εγώ, προς αποφυγής παρεξήγησης και όχι στα δικά σου λεγόμενα

Δεν συμφωνώ ότι θα πρέπει ο ήρωας ενός παιχνιδιού να υστερεί σε σχέση με οποιοδήποτε ήρωα άλλης αφηγηματικής τέχνης (αν θέλουμε κάποια στιγμή να δούμε τα adventures ως τέτοια βεβαίως). Γιατί σήμερα οποιαδήποτε σύγκριση και αν κάνουμε τα adventures απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν τέχνη και αυτό είναι το πρόβλημα. Αυτοπροσδιορίζονται ως αντικείμενα γέλιου και ψυχαγωγίας και τίποτα παραπάνω. Κάτι που προβάλλεται και στο ανούσιο και υπο-ανεπτυγμένο των χαρακτήρων.

odnorf wrote:

Mortal wrote: Πρώτα από όλα, το παιχνίδι διαφέρει από το βιβλίο άρα και ο χαρακτήρας όσο και "βάθος" να έχει δεν γίνεται (για την ώρα τουλάχιστον) να πλησιάσει αυτόν ενός βιβλίου.

Η δυνατότητα υπάρχει. Προσπάθειες δεν έχουν γίνει. Που είναι τα πολιτικά adventures, τα adventures κωμωδίες (όχι χιουμοριστικά βεβαίως, το χιούμορ έχει πολύ μεγαλύτερο βάθος από το εύκολο γέλιο) ή με "κοινωνικά" θέματα; Που είναι ο kieslowski ή ο Tarkovsky των παιχνιδιών; Που βρίσκεται ο Ρασκόλνικοφ; Γιατί δεν υπάρχει χαρακτήρας ανάλογης εμβέλειας; Όπως έχω ξαναπεί σε άλλο thread θεωρητικώς οι δυνατότητες δεν είναι κατώτερες ενός βιβλίου ή μίας ταινίας. Στην πράξη όμως άλλα έχουμε δει. Απλώς ελπίζω...

EDITL: Να συμπληρώσω, χωρίς αυτό να αλλοιώνει τα προηγούμενα, ότι τα βιβλία χρειάστηκαν αιώνες και ο κινηματογράφος δεκαετίες για να φτάσουν στο επίπεδο της τέχνης. Ζητάω κάτι πριν αυτό είναι ώριμο; Ίσως. Αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι κάθε νέα τέχνη, στην προσπάθειά της να ξεπεράσει το "εφηβικό & ανώριμο" επίπεδο, βαδίζει πάνω στα προηγούμενα και κερδίζει σημαντικό χρόνο.

Χμ...λοιπόν ας το πάρουμε αργά. Πολιτικά παιχνίδια, το πλησιέστερο ήταν το Moment Of Silence που "χτυπούσε" πολλά τόσο πολιτικά, όσο θέματα προβολής της πολιτικής, αλλά που επίσης χτυπούσε και κοινωνικές ομάδες, όπως συνωμοσιολόγους και λοιπά. Στο θέμα του χιούμορ, είναι πολύ πιο δύσκολο να δωθεί πραγματικό χιούμορ γιατί το παιχνίδι απευθύνεται σε πολύ λιγότερο κοινό από όσο μια ταινία, και όπως είναι γνωστό "το φάρμακο του ενός, το δηλητήριο του άλλου", άρα είναι πολύ δύσκολο να βγει κάτι που να μας καλύψει όλους. Προσωπικά το runaway το θεώρησα χιουμοριστικό γιατί έβαλε χέρι σε πολλά στερεότυπα της εποχής μας, και ίσως και σε παιχνίδια θρύλους του χθες (έχουμε και το τρίτο μη το ξεχνάμε). Δολοφόνοι, τρανσέξουαλ μπασκετμπολίστες, ρασταφάρι, ξεχασμένοι λαλημένοι γέροι σε νησιά, εξωγήινοι, μυστικές οργανώσεις κ.λ.π. Ένα παιχνίδι που δεν χάθηκε στη σοβαρότητα (σοβαροφάνεια θα έλεγα) των υπολοίπων και είπε αυτά που είχε να πει με καλή μουσική, καλή εικόνα, και ωραία σκηνοθεσία. Κοινωνικό; Υπο όρους ήταν το paradise, αλλά μάλλον δεν συγκίνησε και πολλούς γιατί ότι είχε να πει το είπε ή πολύ συγκαλλυμένα ή επί τροχάδην. Τώρα αν ζητάς άποψη στο παιχνίδι, εκεί δεν ξέρω, και προσωπικά δεν θα την ψάξω όπως δεν την ψάχνω και στον κινηματογράφο. Άρα εκεί θα πρέπει να μας ενημερώσεις εσύ.

Το παιχνίδι δεν είναι ανώτερο ή κατώτερο οποιαδήποτε άλλης μορφής τέχνης, είναι απλά μια νέα, εξελιγμένη μορφή που έρχεται παράλληλα με τις υπόλοιπες και που είναι κι ένα υπερσύνολο που μπορεί να αποτελείται είτε από μέρος των υπόλοιπων είτε από το σύνολο τους. Άλλο τώρα οι δημιουργοί, άλλο το target-group του προϊόντος, άλλο το κόστος παραγωγής, άλλο η διάρκεια παραγωγής, κι άλλο η αντοχή στο χρόνο. Παρότι όλοι στις παρομοιώσεις κάνουμε (συνήθως) το λάθος να τα συγκρίνουμε δεν θα έπρεπε, αλλά απλά το πιο λογικό θα ήταν να τα δούμε όπως είναι και να τα παίξουμε μόνο αν μας εκφράζουν θεματολογικά και όχι σαν adventures και μόνο. Προσωπικά αυτό κάνω κι έχω ησυχάσει (και έχω την πολυτέλεια να τριγυρίζω κατά διαστήματα και σε άλλες κατηγορίες gaming).

Κάνενα είδος τέχνης πάντως δεν έχει φτάσει (και ούτε και βλέπω να φτάνει) στην ολοκλήρωση του. Θα μιλήσουμε για ολοκληρωμένα είδη όταν δεν θα υπάρχει κανένας για να δημιουργήσει κάτι καινούργιο (αν το καταφέρουμε μπράβο μας).

Φυσικά μπορούμε να μιλήσουμε για αρπαχτές και για μικρό-regressions σε ορισμένα πράγματα στην βιομηχανία που συστάθηκε γύρω από τα παιχνίδια για τα παιχνίδια. Το παιχνίδι του PC ή της consolας πάντα θα ακολουθεί τις δυνατότητες του hardware για να αποδώσει την ιστορία του και εκεί είμαστε σε καλό δρόμο, απλά το adventure θέλει περισσότερο χρόνο από ότι ένα πιο εύπεπτο και περισσότερο γρήγορης παραγωγής (τελικό κι όχι το engine) προϊόν όπως τα doom, και πάσης φύσης 3D.

Και προσωπικά δεν θα κρίνω όλα τα adventures γιατί απλά δεν πρόκειται ποτέ να τα παίξω όλα μιας και αυτό που είναι σημαντικό είναι η θεματολογία ή ο τρόπος με τον οποίο την χρησιμοποιούν. Αν θέλουμε να τα κάνουμε προσωποκεντρικά τότε θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί η νέα ιδέα (που κουβεντιάζετε όλοι σας σχετικά με κανά δυο τίτλους) της χρήσης των σκέψεων σαν αντικείμενα, αλλά πάλι εκεί δεν έχω ασχοληθεί και για την ώρα μένω εκτός.

giovanna wrote: Γιατί παλληκάρια μου, τι έχουν κάνει κακό οι γυναίκες πρωταγωνίστριες. Η Kate δεν μας ξετρέλλανε, η κοπελλιά στο Keepsake, δεν ήτανε τέλεια και όλες οι υπόλοιπες (εσύ Mortal σίγουρα παίζεις τα ονόματα τους στα δάκτυλα τους) Runaway κλ.π. Τι θέλετε περισσότερο?

<!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Δεν ανέφερα την Gina γιατί είναι δευτερεύουσα στην ιστορία και αντικείμενο (κυριολεκτικά) στο 2ο και το 3ο (όπως δείχνει αλλά περιμένω). <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Mortal wrote: Χμ...λοιπόν ας το πάρουμε αργά. Πολιτικά παιχνίδια, το πλησιέστερο ήταν το Moment Of Silence που "χτυπούσε" πολλά τόσο πολιτικά, όσο θέματα προβολής της πολιτικής, αλλά που επίσης χτυπούσε και κοινωνικές ομάδες, όπως συνωμοσιολόγους και λοιπά. Στο θέμα του χιούμορ, είναι πολύ πιο δύσκολο να δωθεί πραγματικό χιούμορ γιατί το παιχνίδι απευθύνεται σε πολύ λιγότερο κοινό από όσο μια ταινία, και όπως είναι γνωστό "το φάρμακο του ενός, το δηλητήριο του άλλου", άρα είναι πολύ δύσκολο να βγει κάτι που να μας καλύψει όλους. Προσωπικά το runaway το θεώρησα χιουμοριστικό γιατί έβαλε χέρι σε πολλά στερεότυπα της εποχής μας, και ίσως και σε παιχνίδια θρύλους του χθες (έχουμε και το τρίτο μη το ξεχνάμε). Δολοφόνοι, τρανσέξουαλ μπασκετμπολίστες, ρασταφάρι, ξεχασμένοι λαλημένοι γέροι σε νησιά, εξωγήινοι, μυστικές οργανώσεις κ.λ.π. Ένα παιχνίδι που δεν χάθηκε στη σοβαρότητα (σοβαροφάνεια θα έλεγα) των υπολοίπων και είπε αυτά που είχε να πει με καλή μουσική, καλή εικόνα, και ωραία σκηνοθεσία. Κοινωνικό; Υπο όρους ήταν το paradise, αλλά μάλλον δεν συγκίνησε και πολλούς γιατί ότι είχε να πει το είπε ή πολύ συγκαλλυμένα ή επί τροχάδην. Τώρα αν ζητάς άποψη στο παιχνίδι, εκεί δεν ξέρω, και προσωπικά δεν θα την ψάξω όπως δεν την ψάχνω και στον κινηματογράφο. Άρα εκεί θα πρέπει να μας ενημερώσεις εσύ.

Moment of slilence, runaway2, paradise. Καρικατούρες πολιτικού, κομμωδίας, κοινωνικού adventure. Και τι σημαίνει άποψη; Ρωτάω γιατί το κάνεις να ακούγεται λίγο ψεύτικο (ΔΕΝ λέω ότι αυτό εννοείς). Παραδείγματα έφερα αποσπασματικά. Δεν θα ήθελα να μετατρέψω αυτό το thread σε προσωπική λίστα αγαπημένων ταινιών και βιβλίων.

Mortal wrote: Το παιχνίδι δεν είναι ανώτερο ή κατώτερο οποιαδήποτε άλλης μορφής τέχνης, είναι απλά μια νέα, εξελιγμένη μορφή που έρχεται παράλληλα με τις υπόλοιπες και που είναι κι ένα υπερσύνολο που μπορεί να αποτελείται είτε από μέρος των υπόλοιπων είτε από το σύνολο τους.

Η διαφορά μας είναι ότι δεν θεωρώ τα adventures ως μορφή τέχνης σήμερα. Πιστεύω ότι έχουν τη δυνατότητα να γίνουν αλλά προς το παρόν είναι επίφαση τέχνης για να νιώθουμε όλοι λίγο καλύτερα. Και οι χαρακτήρες έχουν σημαντικό ρόλο σε αυτό.

Μάλλον γίνεσαι σκληρός με τα συγκεκριμένα adventures γιατί ίσως να έχεις διαφορετικές προτεραιότητες προς αυτόν που ενδεχομένως θεωρείς τέχνη και μπορώ πολύ καλά να το καταλάβω γιατί περισσότερο υποκειμενικό ζώο εδώ μέσα δεν υπάρχει και είμαι βέβαιος για αυτό. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Ευτυχώς ή δυστυχώς πάντως, τα μέτρα σύγκρισης είναι πάντοτε τα ενδιαφέροντα μας και μόνο με την παράθεση τους μπορούμε να δίνουμε παραδείγματα άρα καθετί που θα πούμε θα είναι υποκειμενικό ως το κόκκαλο.

Όσο για την άποψη τα παραδείγματα μου θα είναι από τον κινηματογράφο με Ταραντίνο (ο κυρίος "φόνο για το φόνο" <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->), Βέμπερς (έλεος), Αγγελόπουλος (και θα 'χουμε δράση...και θα 'χουμε δράση...και δεν είχαμε δράση) και γενικά ότι αναλώνεται σε μερικές ιδέες και ένα μόνο θέμα στο οποίο πιθανότατα (όπως όλοι μας δηλαδή τις περισσότερες φορές) χάνει το δρόμο, πλατιάζει, και τελικά δεν καταλήγει πουθενά (φυσιολογικό αλλά όχι για ένα εμπορικό και "βιομηχανικό" προϊόν πλέον (από το μίξερ δεν θέλεις άποψη αλλά να σου ανακατεύει τις σάλτσες και τα λοιπά <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->).

Άρα θα προτιμήσω τα εύπεπτα ή τις καρικατούρες όπως δηλώνεις (προς χάρην συζήτησης όπως φαντάζομαι) παρά πράγματα τα οποία δεν θα μου αρέσουν, αλλά θα τα παίξω για να λέω πως έπαιξα κάτι το διαφορετικό, το ξεχωριστό ή το μοναδικό.

Δηλώνοντας πάλι πως δεν τα θεωρείς τέχνη θα ήταν σαν να λέω εγώ πως αφού δεν μου αρέσει ο Πικάσο δεν τον θεωρώ τέχνη. Δεν παραείναι υποκειμενική και ατεκμηρίωτη μια τέτοια άποψη; Και δηλαδή ούτε το σενάριο, ούτε η μουσική, ούτε η εικόνα, ούτε ο κώδικας (ακόμη και ο προγραμματισμός θέλει φαντασία και αποτελεί μια μορφή τέχνης!) δεν τα καθιστούν ως ολοκληρωμένη μορφή τέχνης;

Οι χαρακτήρες είναι απλά εργαλεία μετάδοσης μιας σκέψης ή μιας ενέργειας και σε ελάχιστες περιπτώσεις γίνονται ο αυτοσκοπός της ιστορίας.