Χαρακτήρες

Mortal wrote: Μάλλον γίνεσαι σκληρός με τα συγκεκριμένα adventures γιατί ίσως να έχεις διαφορετικές προτεραιότητες προς αυτόν που ενδεχομένως θεωρείς τέχνη και μπορώ πολύ καλά να το καταλάβω γιατί περισσότερο υποκειμενικό ζώο εδώ μέσα δεν υπάρχει και είμαι βέβαιος για αυτό. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Ευτυχώς ή δυστυχώς πάντως, τα μέτρα σύγκρισης είναι πάντοτε τα ενδιαφέροντα μας και μόνο με την παράθεση τους μπορούμε να δίνουμε παραδείγματα άρα καθετί που θα πούμε θα είναι υποκειμενικό ως το κόκκαλο.

Δεν γίνομαι σκληρός απλώς στα συγκεκριμένα posts θεώρησα ότι έπρεπε να εστιάσω στα στοιχεία που θεωρώ αρνητικά. Δεν ισοπεδώνω ότι δεν αποτέλεσε τμήμα των κειμένων μου.

Mortal wrote: Άρα θα προτιμήσω τα εύπεπτα ή τις καρικατούρες όπως δηλώνεις (προς χάρην συζήτησης όπως φαντάζομαι) παρά πράγματα τα οποία δεν θα μου αρέσουν, αλλά θα τα παίξω για να λέω πως έπαιξα κάτι το διαφορετικό, το ξεχωριστό ή το μοναδικό.

Που μίλησα για καρικατούρες παιχνίδια; Είχε και άλλες λέξεις δίπλα το κείμενο και εκεί απευθυνόταν. Όσον αφορά το τι παιχνίδια επιλέγεις να παίξεις ή τι παιχνίδια επιλέγω εγώ δεν έχει και τόση σημασία. Καλό θα ήταν να υπάρχουν adventures για όλους.

Mortal wrote: Δηλώνοντας πάλι πως δεν τα θεωρείς τέχνη θα ήταν σαν να λέω εγώ πως αφού δεν μου αρέσει ο Πικάσο δεν τον θεωρώ τέχνη. Δεν παραείναι υποκειμενική και ατεκμηρίωτη μια τέτοια άποψη; Και δηλαδή ούτε το σενάριο, ούτε η μουσική, ούτε η εικόνα, ούτε ο κώδικας (ακόμη και ο προγραμματισμός θέλει φαντασία και αποτελεί μια μορφή τέχνης!) δεν τα καθιστούν ως ολοκληρωμένη μορφή τέχνης;

Με αδικείς γιατί αυτή είναι μία δική σου υπόθεση καθώς δεν είπα κάτι τέτοιο σε κανένα σημείο. Προσωπικά έχω μια τέτοια ευκολία να χαρακτηρίσω κάτι τέχνη που είχα συνεχώς προβλήματα με τους καθηγητές τέχνης στη σχολή μου (όχι άμεσα σχετικό αλλά σίγουρα ενδεικτικό). Όλα αυτά που αναφέρεις μπορεί να είναι τέχνη ή να μην είναι. Όμως αυτό δεν εξαρτάται από την τεχνική τους και την οπτική/ακουστική αρτιότητα.

Mortal wrote: Οι χαρακτήρες είναι απλά εργαλεία μετάδοσης μιας σκέψης ή μιας ενέργειας και σε ελάχιστες περιπτώσεις γίνονται ο αυτοσκοπός της ιστορίας.

Θα έλεγα ότι το "ελάχιστες περιπτώσεις" είναι μάλλον υπερβολή. Τουλάχιστον στα βιβλία, ταινίας κ.λπ. που προτιμώ πολλές φορές η ιστορία (που λειτουργεί σαν εργαλείο) ακολουθεί τον χαρακτήρα (που γίνεται το θέμα) και όχι το αντίθετο.

Χμ, θα με κάνεις να τα πιάσω λέξη λέξη (όπως δηλαδή απαντάω σε κάθε σχόλιο [δεν ψάχνουμε όλοι για μεγάλα tapestries σκέψεων ως γνωστό <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->]) Το "Moment of slilence, runaway2, paradise. Καρικατούρες πολιτικού, κομμωδίας, κοινωνικού adventure." δεν υποδηλώνει προσωπική άποψη για το ζήτημα; Το ότι εγώ προσέθεσα το "εύπεπτα" απλά αποτελεί λογική συνέχεια και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Καρικατούρα πάλι είναι όρος που χρησιμοποιούμε αυθαίρετα και ίσως κάποιες στιγμές έχει αντικαταστήσει την έκφραση "στερεότυπο", που ουσιαστικά τέτοιο αποτελεί, σχεδόν, κάθε χαρακτήρας στις μορφές κινούμενης τέχνης (κινηματογράφος, animation, τηλεόραση) του σήμερα και πολύ περισσότερο του χθες. Καρικατούρες ήταν περισσότερο ο Larry, ο Guybrush, o Gabriel Knight και γενικά τέτοιοι χαρακτήρες. Σχετικά με τις επιλογές μας πάλι, έχει μεγάλη σημασία γιατί ο άλλος που μας διαβάζει καταλαβαίνει αυτόματα τι θεωρούμε θετικό και τι αρνητικό άρα ξέρει εν μέρει και το γιατί κρίνουμε ορισμένα πράγματα όπως τα κρίνουμε. Αφού δεν γράφουμε λοιπόν κάποιο δοκίμιο ή κάποια μελέτη με ιστορικά και αντικειμενικά (ουτοπία δηλαδή) στοιχεία, αλλά δηλώνουμε περισσότερο μια γνώμη που χτίζεται καθαρά από τις εμπειρίες μας, και το εσωτερικό μας αισθητικό κριτήριο βάση συγκεκριμένων προϊόντων. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Τα if ... then ... else ... με τα οποία λειτουργούμε το απαιτούν.

Όσο για την άποψη προσωπικά την θεωρώ ακραία, υπό όρους, και για αυτό δεν ασχολούμαι και πολύ μαζί της (ίσως, πλέον, καθόλου). Έχω δει παλαιότερα "άποψη" και πέρα από τις σκέψεις που παρήχθησαν κατά την διάρκεια της παρακολούθησης (με την επιρροή της εικόνας και της μουσικής [και τα δυο επηρεάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό]) δεν τους επέτρεψα να συνεχίσουν να παράγονται ή να επιμείνουν γιατί απλά υπάρχουν πολύ περισσότερες απόψεις σε διάφορα gaming/κινηματογραφικά είδη και αν δεις μόνο μια από τις άπειρες που υπάρχουν έχεις λιγότερα εφόδια για να προβείς σε μεγαλύτερες συγκρίσεις. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Το cut n paste λειτουργεί ως γνωστόν και στην σκέψη.

Χμ...δηλαδή το ότι τα θεωρείς φαινομενικά ως τέχνη; Τι υπονοεί; Αλλιώς δεν μπορώ να το σκεφθώ. Ή είναι ή δεν είναι, εκεί τουλάχιστον είναι αδύνατον να υπάρξει αντικειμενικό κριτήριο, πέραν του ότι η τέχνη υπάρχει μόνο όταν έχουν καλυφθεί οι βασικές ανάγκες μας, και από εκεί μετά τέχνη είναι τα πάντα και το τίποτα. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Δηλαδή αν πρέπει να δουλέψω πεντακόσιες ώρες για να επιβιώσω δεν υπάρχει καιρός να σκέφτομαι μια πολυτέλεια και να επιχειρηματολογώ σχετικά, αλλά όταν δεν υπάρχει λόγος να χάσω αυτό τον χρόνο τότε μπορώ και όλα να τα θεωρήσω τέχνη. Δηλαδή τα κινηματογραφικά sountrack των σύγχρονων παιχνιδιών, η χρήση του ήχου για την παραγωγή συναισθήματος (είτε με χτίσιμο της πλοκής/ιστορίας, και των μελωδιών/ηχητικών εφφέ που την πλαισιώνουν, είτε την εκβιαστική (παλμοί καρδιάς, μακρόσυρτοι ήχοι έγχορδων με υπόκωφα μπάσα)), ή η χρήση των χρωμάτων, των τοποθεσιών, της θέσης των χαρακτήρων στην σκηνή, η αισθητική της εικόνας δεν τα ξεχωρίζουν σαν μια καθαρή μορφή τέχνης; Γιατί αν δεν είναι τέχνη η αφήγηση μιας ιστορίας με την χρήση όλων όσων προανέφερα τότε ούτε ο κινηματογράφος είναι τέχνη. (Να πάλι η λανθασμένη παρομοίωση, αλλά είναι η μόνη που μπορώ να δώσω για την ώρα).

Χμ...Τα βιβλία θα επειμείνω πως είναι άλλος κόσμος, εντελώς διαφορετικός γιατί διαβάζεις τις σκέψεις του χαρακτήρα, και δεν έχεις μερικα δευτερόλεπτα εικόνας που είναι αδύνατον να σου τις δείξουν και παράλληλα νά κάνεις μια ενέργεια ή να λύσεις έναν γρίφο.
Και το ζητούμενο πάντα είναι η ιστορία (ή κάποια ιδέα), δεν είναι ο χαρακτήρας. Ο χαρακτήρας απλά είναι ένα γρανάζι, κάτι που μεταβάλλεται στον σχετικά σταθερό κόσμο μιας ιστορίας, και ότι αλλάζει μπορεί να το διαφοροποιεί, αλλά μόνο όταν το γρανάζι περιστραφεί θα υπάρξει ένας μικρός αντίκτυπος σε μια πολύ μεγάλη ιστορία. Η αντιστοιχία που το σκέφτομαι είναι: "Η γη είναι για τον άνθρωπο ό,τι η ιστορία για τον χαρακτήρα".
Αν το πας, βέβαια, σε προσωποιποιήσεις και αλληγορίες, τότε εκεί μπλέκονται πολύ περισσότερο τα πράγματα (βλέπε Terry Prachett) και οι ιστορίες περιπλέκονται.
Και όταν μιλάς για χαρακτήρες γιατί μιλάς; Για αρχέτυπα ή για στερεότυπα, για μονοκόμματες πτυχές ενός αρχέτυπου σε ένα χαρακτήρα ή για ένα υπερσύνολο όλων των αρχετυπικών μοτίβων (δεν τα θυμάμαι κιόλας όλα 4 ή 7 είναι τα βασικά);

[Ξέρω πως δεν έχω ασχοληθεί αρκετά με όλα αυτά, αλλά δεν θεωρώ πως το να τα απλοποιούμε τόσο πολύ και να κάνουμε κομμάτι "αυθαίρετες" συγκρίσεις μεταξύ διαφορετικών ειδών (με πρώτον και καλύτερον εμένα) μας δίνει κάτι περισσότερο από μια κουβέντα για την κουβέντα. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->]

Το παιχνίδι όπως είναι σήμερα, σε γενικές γραμμές είναι μια μορφή εργαλείου/προϊόντος διασκέδασης και πολύ λιγότερο ψυχαγωγίας. Απλά είναι κάτι το καινούργιο και θα περάσει από πολλά κύματα πριν καταλήξει κάπου. Ψάχνεις και στα free και indy οπότε σίγουρα θα έχεις δει και μερικές μη εμπορικές προσπάθειες που δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως προϊόντα, σωστά;

Εξακολουθείς να παρερμηνεύεις τα λεγόμενά μου με λεκτικά παιχνίδια που δεν με αφορούν αλλά και με μικρά μαθήματα και παρατηρήσεις αν μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω κάπου μία λέξη. Θα απαντήσω λοιπόν επιγραμματικά και να με συγχωρέσεις αν κάποιοι παράγραφοι ξενίζουν καθώς είναι μία μόνο πρόταση. Αναρωτιέσαι αν η φράση "Moment of slilence, runaway2, paradise. Καρικατούρες πολιτικού, κωμωδίας, κοινωνικού adventure.&#8221; αποτελεί δική μου άποψη. Θα ήταν &#8220;περίεργη&#8221; συνήθεια να μην μιλάω με δικές μου απόψεις και δεν γνωρίζω πιο είναι το νόημα του να επαναλαμβάνεις ότι λέω και να προσθέτεις ένα ερωτηματικό στο τέλος. Οι επιλογές έχουν σημασία ασφαλώς. Εκεί που τη χάνουν όμως είναι όταν τις χρησιμοποιούμε για να καταδικάσουμε τις υποκειμενικές απόψεις του συνομιλητή μας (εγώ παίζω αυτό, εσύ γιατί ζητάς κάτι άλλο; ).

Τα να θεωρείς μία άποψη ακραία, πέρα από σεβαστό, δεν την αναιρεί, ούτε την καταδικάζει. Αν ο ίδιος λες ότι δεν θέλεις να ασχοληθείς μπορείς να μην το κάνεις. Τόσο απλά και χωρίς ειρωνικούς χαρακτηρισμούς (χωρίς &#8220;πλέον&#8221; που δηλώνει ότι σε έχει κουράσει για τους όποιους λόγους δεν θα έπρεπε να αφορούν τη συζήτηση).

Το ότι τα θεωρώ &#8220;φαινομενικά ως τέχνη&#8221; σημαίνει ότι μου παρουσιάζεται ως τέχνη κάτι που δεν θεωρώ ότι έχει φτάσει σε αυτό το επίπεδο αν και λογικά δεν βλέπω τον λόγο να μην το αγγίξει κάποια χρονική στιγμή. Υπάρχει δύο φορές η λέξη &#8220;θεωρώ&#8221; στην προηγούμενη φράση για να σιγουρευτείς ότι είναι η υποκειμενική μου άποψη.

Όσον αφορά την επιμονή ότι &#8220;Και το ζητούμενο πάντα είναι η ιστορία (ή κάποια ιδέα), δεν είναι ο χαρακτήρας. &#8220; δεν ξέρω τι πρέπει να απαντήσω. Σημαίνει ότι αυτός είναι ο κανόνας και ότι οι ταινίες/βιβλία που βλέπω/διαβάζω δεν υπάρχουν ή ότι η δική σου κρίση ως προς αυτά είναι η μοναδική που υπάρχει;

Τα μοτίβα αν θυμάμαι καλά είναι 7 (δεν έχει ουσιαστική σημασία, το αναφέρω επειδή μάλλον ρωτάς).

Δεν με ενοχλεί η λέξη προϊόν ούτε θεωρώ ότι είναι ασυμβίβαστη με την τέχνη. Οπότε δεν περιορίζω τις αναζητήσεις μου σε ένα μικρό τμήμα.

Ίσως επειδή το εξέλαβα ως μια μορφή αφορισμού προς τα συγκεκριμένα παιχνίδια (που αν μη τι άλλο ήταν ιδιαιτέρως προσεγμένα σε πολλά επίπεδα), να θεώρησα πως έπρεπε να αναλυθεί κάπως περισσότερο ώστε να έρθει στο σωστό/κατάλληλο πλαίσιο. Όσο για τα "λεκτικά παιχνίδια" (δεν είμαι δικηγόρος κι ούτε μ' αρέσει ως ιδέα), μάλλον όχι θα έλεγα, γιατί ποτέ δεν υπήρξα διπλωματικός σε όσα λέω και τα δηλώνω όλα περισσότερο ως δεδομένα και τίποτα παραπάνω. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Δεν καταδικάζω απόψεις απλά τις θέτω υπό αμφισβήτηση, όπως οφείλει να γίνεται με πολλά από όσα μας ενδιαφέρουν για να συνεχίσουν να μας ενδιαφέρουν και να μην γίνουν απλά μια ρουτίνα. Προχθές π.χ. εγώ είδα μια άποψη στο blog του lexx την οποία ούτε ασπάζομαι αλλά ούτε και απορρίπτω γιατί απλά (όχι ότι μου αρέσει) έτσι λειτουργεί η "βιομηχανία" των παιχνιδιών, και όλοι σας επιχειρηματολογόντας (με υποκειμενικά κριτήρια) "πέσατε πάνω του". <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Το ίδιο κάνω και εγώ λοιπόν αλλά από την απόσταση, και δίχως να χτυπάω το γούστο αλλά την άποψη/ιδέα που δεν μπορεί να τεκμηριωθεί γιατί όλα όσα συζητάμε παίζουν περισσότερο στο υποκειμενικό μας επίπεδο ή στο επαγγελματικό (στην περίπτωση του Αντρέα), και δεν έχουν καθαρά να κάνουν με το τι μας κάνει να περνάμε την μέρα μας καλύτερα. [Και μαθήματα δεν έκανα, εκτός κι εαν ο σχολιασμός είναι μάθημα.]

Σχετικά με την ιστορία και την επιμονή (πολύ σωστά). Μα όταν έχεις μια ιδέα θέλεις να την τοποθετήσεις σε μια επιφάνεια (ιστορία) και απλά μέσω της διαμόρφωσης αυτής της επιφάνειας (αν θα έχει βάλτους, μια οροσειρά ή μια θάλλασα, ή απλά εμπόδια) το εργαλείο/χαρακτήρας θα προβεί στις απαιτούμενες ενέργειες για να τα ξεπεράσει και να βρεί την άκρη/τέλος της και να ολοκληρώσει έτσι τον αρχικό στόχο. Άλλο το τι θα πάρει ο χαρακτήρας, μιας και ότι παράγει είναι εσωτερικό και ελάχιστα επηρεάζει το σκηνικό.

Απλά προσπαθώ να μην συγκρίνω (όπως το καταλήγουμε πολλές φορές) να συγκρίνω μήλα με πορτοκάλια, και καλό είναι να τα βλέπουμε (όποτε αυτό είναι δυνατόν) ως ανεξάρτητα αντικείμενα που απευθυνόνται σε διαφορετικό κοινό και έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις της θεματολογίας στην οποία αναφέρονται. Δεν θα συγκρίνω κινηματογράφο, τηλεοπτική σειρά, βιβλίο, κόμικ, καρτουν, παιχνίδι (σε όλες τις υποκατηγορίες του πλην όσων δεν έχουν αφήγηση ιστορίας αλλα μόνο ανταγωνισμό ή παιχνίδια αντανακλαστικών/αντίληψης χρωμάτων ή που καταντάνε τεστ IQ) σε επίπεδο άλλο από τα θεμέλια (τέχνη (αφήγηση για τα πιο πάνω παραδείγματα μιας όλα από εκεί ξεκινάνε!)) και τον σκελετό (κατηγορία). Όπως σε μια ιστορία θα μπορούσε να μιλάει η ημέρα με την νύχτα παρέα με το φεγγάρι και τη γη για να δώσουν ένα μέρος της κοσμικής/συμπαντικής ιστορίας, έτσι και οι χαρακτήρες ενός μέσου αφήγησης γνωρίζουν κομμάτια/θραύσματα της ιστορίας την οποία μας δίνουν σταδιακά (π.χ. στο παιχνίδι είναι πολύ πιο δύσκολο από ένα βιβλίο να μην χρησιμοποιήσεις χαρακτήρες "κονσέρβα") ή μας επιτρέπουν να την εικάσουμε μέσα από τις ενέργειες τους και τους διαλόγους τους είτε από τα αντικείμενα τα οποία συναντούν κατά την εξέλιξη της ιστορίας. Οι χαρακτήρες δεν γνωρίζουν παρά ελάχιστα από την τελική ιστορία παρα μονάχα πτυχές της. Άρα αντικαθιστούνται με σχετική άνεση, οπότε δεν είναι τόσο σημαντικοί, απλά θα πάμε από διαφορετική διαδρομή στο τέλος. Εκεί είναι η ένσταση μου και εκεί παραμένει. Και ίσως να έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης μου (ή την έλλειψη του) αλλά έτσι βγαίνει πιο λογικό. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Π.χ. στο Dune, που άλλοι το βλέπουν σαν παραμυθάκι (κι τρώνε παραμυθάρες σαν πραγματικότητα) το σημαντικό δεν είναι ο Paul Atreides ή η Chianni, αλλά απλά αποτελούν σημεία αναφοράς για να μας δώσουν μέσα από τις σκέψεις που τους υποχρεώνουν οι διάφορες καταστάσεις να παίξουν στο μυαλό τους θέματα που δεν έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο σαν μονάδα αλλά με ολόκληρες κοινωνίες και με την αντιμετώπιση τους σε διάφορα ζητήματα. Ή ο Μπαουντολίνο του Eco ήταν απλά ένα εργαλείο για να μεταφερθούν σε εμάς διάφορα ζητήματα τόσο ιστορικά όσο και κοινωνικά που ο συγγραφέας χρειαζόταν σαν πασπαρτού για όλα τα ζητήματα (ένα πολυεργαλείο). Ή ο Dracula του Stoker ο οποίος ήταν μια μεταφορά μεσαιωνικών φόβων, της γοητείας της αθανασίας, της μοναξιάς και πιθανόν άλλων θεμάτων που δεν είμαι σε διάθεση να κάτσω και να σκεφθώ και πάλι από την αρχή. Και σε δεκάδες άλλα βιβλία οι χαρακτήρες είναι απλά τα εργαλεία για να μεταφερθεί μια ιδέα, και είναι πολύ διαφορετικό το ότι την πατάμε και αντί πολλές φορές να ψάχνουμε την ιδέα ταυτιζόμαστε και συμπάσχουμε με χαρακτήρες. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Από την στιγμή όμως που κάτι γίνεται εμπόρευμα χάνει την φρεσκάδα του και επαναλαμβάνεται, και όπως έχω ξαναμιλήσει και σε άλλο thread αλλά και εδώ, θα προτιμούσα τα παιχνίδια να μην είναι βιομηχανικά προϊόντα αλλά περισσότερο σαν τις ανακαλύψεις του αρχικού εφευρέτη τους πριν από την μαζική παραγωγή. Τέσπα παραείναι μεγάλη κουβέντα και δεν βγαίνει πουθενά με το να λέμε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε από κάτι που έχει εδραιωθεί και δεν πρόκειται να αλλάξει πλέον.

Η χρήση άλλου thread με τελείως διαφορετικό θέμα και η κριτική στα όσα είπα εκεί δεν έχουν καμία σχέση με το τι συζητάμε εδώ. Αν αναζητούσες ευκαιρία για σχόλιο γιατί δεν το έκανες εκεί, παρά μου προσδίδεις χαρακτηρισμούς άγριου θηρίου (&#8220;πέσατε πάνω του&#8221;) εδώ σε ανύποπτο χρόνο.

Η ερώτηση αν &#8220;η επιμονή σου σημαίνει ότι αυτός είναι ο κανόνας και ότι οι ταινίες/βιβλία που βλέπω/διαβάζω δεν υπάρχουν ή ότι η δική σου κρίση ως προς αυτά είναι η μοναδική που υπάρχει&#8221; ισχύει ακόμα. Τα τρία παραδείγματα (με την υποκειμενική σου ματιά) είναι απόδειξη αυτής της μίας αλήθειας;

Τον εύκολο χαρακτηρισμό (δεύτερο σε αυτό το post) που περιγράφει με γλαφυρό τρόπο το πως την &#8220;πάτησα&#8221; τον αναφέρω εδώ αλλά μόνο για να πω ότι οι ύβρεις θα μείνουν στη δική σου φαρέτρα.

Γενικά, για να συμμετάσχω σε μία συζήτηση επιθυμώ δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να μπορούμε να συζητήσουμε σε μία βάση που δεν περιλαμβάνει μεγάλες και μοναδικές αλήθειες (που κατέχει η μία πλευρά) και το δεύτερο η πλήρης απουσία χαρακτηρισμών. Αν μπορείς να μου τα προσφέρεις αυτά έχει καλώς.

Το κάνω με το σκεπτικό ό,τι καμία σκέψη από όσες περνάνε (και ενδεχομένως κάνουν εντύπωση) δεν φεύγει από το μυαλό μόλις αφήσουμε ένα thread να βυθιστεί στη λήθη των 5 ή των 10 ημερών και δεν περιορίζεται σε ένα αντικείμενο αλλά τα εννοποιεί όλα και τα χρησιμοποιεί αργότερα. Όταν θα γίνουμε καθαρά ρομποτάκια τότε βλέπουμε. Και μην ξεχνάμε ό,τι και μια σκέψη σε ανύποπτο χρόνο διαφοροποιεί μια συζήτηση σε μελλοντικό χρόνο ακόμη και με την απλή ύπαρξη της. Ας μην παίζουμε κι αυτά τα παιχνίδια, γιατί θα γίνουμε σαν τους πολιτικούς με τους οποίους γελάμε σε καθημερινή βάση. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Και κάπου να σου πω την αλήθεια (ακόμη και για μένα τον ίδιο το σκέφτομαι κάποιες φορές) αποτελεί μια καλή δικαιολογία διαφυγής από μια δύσκολη κατάσταση (ή ένα deadlock υποκειμενικών απόψεων).

Ναι, εντάξει ισχύει, αλλά παραδείγματα (έστω και ένα) δεν βλέπω. Γιατί; Μήπως κι εσύ το βλέπεις πολύ θεωρητικά το θέμα και κάπου δεν προσπαθείς να το αποδομήσεις αλλά το δέχεται σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο σαν σύνολο; Δεν ξέρω αλλά απλά εικάζω.

Δεν το κατάλαβα καθόλου αυτό όσον αφορά τον εύκολο χαρακτηρισμό και "το πως την "πάτησα"", αλλά εντάξει (αν θέλεις να δώσεις περισσότερα στοιχεία). Και αδυνατώ να δω κάτι το οποία να εμπίπτει στην κατηγορία που αναφέρεις.

Δεν είναι αλήθειες αλλά απλά διαφορετικές αντιμετωπίσεις, και επειδή δεν συμφωνούμε συζητάμε, ή ανταλάσσουμε σχόλια πάνω στις απόψεις/ιδέες/αντιμετωπίσεις αυτές. Δεν θα αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας για κάτι το οποίο δεν έχουμε δεχθεί (και εκλογικεύσει στον εαυτό μας) ως δεδομένο για Ν χρόνια της ζωής μας μέσα από τα καθημερινά μας ενδιαφέροντα, αλλά ΙΣΩΣ να συμπεριλάβουμε ορισμένα στοιχεία σε μελλοντικές σκέψεις. Ούτε πάλι θα συμφωνήσει ο ένας με τον άλλο για να το παίξει ο διαλλακτικός της κουβέντας και να δεχθεί το κλασσικό χτύπημα στην πλάτη του στυλ "μπράβο έκανες λάθος και καλά που το κατάλαβες!". Το να κουνάω το κεφάλι και να λέω έχεις δίκιο σε ζητήματα υποκειμενικά στα οποία διαφωνώ δεν το κάνω σχεδόν ποτέ, άρα (ποτέ δεν δέχτηκα να γίνω "μπαλάκι" απόψεων των άλλων και ούτε να κάνω και τον άλλο μπαλάκι στις δικές μου απόψεις) ή παραθέτεις και εσύ κάποιο παράδειγμα του γιατί έχεις φτάσει να βλέπεις έτσι το συγκεκριμένο ζήτημα ή το αφήνουμε το thread να χαθεί στη λήθη μέχρι κάποιος, κατά λάθος, να το ανασύρει και πάλι, και να ξεκινήσει έναν καινούργιο κύκλο.