L.A. NOIRE

Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού μου άρεσε πάρα πολύ. Ειδικά αυτή η noir αίσθηση. (Από ό,τι είδα, έχει την δυνατότητα να το παίξει κάποιος με black & white χρώματα)

Βασικά έχω χρόνια να δω σε adventure μια πιο "ανθρώπινη" υπόθεση. Βαρέθηκα να σώζω τον πλανήτη γη απο τη χ, ψ σατανική οργάνωση ή να βλέπω χιουμοριστικά adventures φαντασίας.

Επιτέλους ένα adventure (έστω action-adventure) με πιο "καθημερινή" υπόθεση.

mkllds wrote: Βασικά έχω χρόνια να δω σε adventure μια πιο "ανθρώπινη" υπόθεση. Βαρέθηκα να σώζω τον πλανήτη γη απο τη χ, ψ σατανική οργάνωση ή να βλέπω χιουμοριστικά adventures φαντασίας.

Επιτέλους ένα adventure (έστω action-adventure) με πιο "καθημερινή" υπόθεση.

Χμμμ,πολύ καλή άποψη και πηγή συζήτησης!

Εδώ που τα λέμε,τα δύο τελευταία advs με πιο "ανθρώπινη" υπόθεση που μου έρχονται στο μυαλό είναι το περσινό Alter ego και το φετινό Goin' downtown,αν και το τελευταίο δεν "απέφυγε" κάποια σοβαρά στοιχεία φαντασίας.Το ίδιο θα έλεγα και για το A new beginning,που επίσης όμως μπλέκει σε μεγάλο βαθμό τα δύο αυτά στοιχεία μεταξύ τους.

Σίγουρα το L.A. Noire δείχνει να τραβά (δεν το έχω δει προσωπικά) τον εντελώς δικό του δρόμο στον τομέα αυτό...

Nαι,καλά θυμάσαι,το είχε αναφέρει ο Νικόλας ο Κάκκος στην "Adventure codex"....

crocark wrote: Αλλά δεν μπορώ να μη θαυμάσω τους χαρακτήρες και τον τρόπο που κινούν τα χείλη τους ή κάνουν γκριμάτσες

Είχε motion scan προσώπου και για το sequel που ψιλοαναφέρουν σκέφτονται για ολόκληρο το σώμα.

Το θετικό είναι ότι βγήκε ολοκληρωμένη έκδοση για pc αντί να πουλάνε τα DLC αργότερα.

manos426f wrote: Nαι,καλά θυμάσαι,το είχε αναφέρει ο Νικόλας ο Κάκκος στην "Adventure codex"....

#262, σελίδα 18 Κρατούσα χθες μερικά παλιά τεύχη και άνοιξα ένα τυχαία και έπεσα στο συγκεκριμένο άρθρο. Τυχαίο? Ακατάχνωτα.

Ε;
Α, μάλιστα ...
Ακατάχνωτα = αλίμονο
...
Τι γράφει ο τίτλος του thread στη σελίδα που το βρήκα;
Ελληνοκυπριακό λεξικό; Τι πίνουν μερικοί ήθελα να 'ξερα.
...
Αυτό που λες το είδα κι εγώ κι αναρωτήθηκα ποιους ηθοποιούς πήρανε κι αφού βάλανε ηθοποιούς, γιατί δεν τους έγραψαν κανονικά σε βίντεο να το κάνουν fmv;

Όντως πολύ καλό για το είδος του (action-adventure), αν και από ένα σημείο και μετά επαναλαμβάνεται λίγο ως προς το gameplay, χωρίς όμως να χάνει το ενδιαφέρον του χάριν στις διαφορετικές υποθέσεις που πρέπει να λύσεις.

Από πίσω κρύβει και ένα μικρό δράμα: μετά την κυκλοφορία του άρχισαν να εμφανίζονται καταγγελίες από πρώην υπαλλήλους της εταιρίας ανάπτυξης (Team Bondi) για απάνθρωπες συνθήκες εργασίας με εξαντλητικά ωράρια, απειλές, ψυχολογική πίεση και απολύσεις στα 7 χρόνια που πήρε η ολοκλήρωσή του. Μάλιστα δημιούργησαν και ιστοσελίδα με τα σωστά credits, καθώς ισχυρίζονται ότι 100 περίπου ονόματα λείπουν από τα credits του παιχνιδιού ή είναι λάθος ως αποτέλεσμα της αντιεπαγγελματικής πολιτικής του studio ανάπτυξης. Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν η Team Bondi να πάρει την κάτω βόλτα και τελικά να κλείσει.

offtopic

Δυστυχώς ούτε κι εμένα με κράτησε το L.A. Noire παρότι όχι μόνο ψοφάω για νουάρ ιστορίες αλλά και συγκαταλέγω τα βιβλία του James Ellroy (στα οποία έχουν καταφανέστατα εντρυφήσει οι δημιουργοί του παιχνιδιού) ανάμεσα στα απολύτως αγαπημένα μου, ανεξαρτήτως είδους. Δε ξέρω τι έφταιξε περισσότερο: το επαναλαμβανόμενο, "στατικό" gameplay, οι υποθέσεις-fillers, η άδεια πόλη που δε προσφέρει ιδιαίτερο κίνητρο να την εξερευνήσεις; Νομίζω όλα αυτά μαζί αλλά για μένα το κυριότερο φάουλ είναι η έλλειψη προσωπικότητας του game. Τα βιβλία του Ellroy δεν περιγράφουν απλώς σκληρές νουάρ οδύσσειες που σου σμπαραλιάζουν κάθε υποψία ιδεαλισμού με την αγριότητα και τον κυνισμό τους αλλά περιέχουν εξίσου σκοτεινούς χαρακτήρες που βρίσκονται τυπικά στο πλευρό του νόμου αλλά υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να είναι κατά συρροήν δολοφόνοι, μαστροποί, έμποροι ναρκωτικών, enforcers μεγαλομαφιόζων και πάει λέγοντας. Το L.A. Noire έχει τον βουτυρομπεμπέ Phelps (όχι, δεν ξέρω τι συμβαίνει στο τέλος αλλά μετά από 17 ή 18/22 υποθέσεις που έπαιξα θα έπρεπε ήδη να είναι πολύ πιο ενδιαφέρων και πολύπλευρος χαρακτήρας από το boy scout που συνέχεια ακολουθεί εντολές ανωτέρων) και τους κάθε τόσο συνεργάτες του που κάνουν ό,τι μπορούν να νοστιμέψουν τους διαλόγους αλλά εναλλάσσονται προτού προλάβεις να τους γνωρίσεις. Επαναλαμβάνω ότι δε γνωρίζω τη κατάληξη της ιστορίας του Phelps αλλά, ως εκεί που είδα, για μένα παίρνει περίπατο το βραβείο του πιο άχαρου, άγευστου, άοσμου και αντι-χαρισματικού πρωταγωνιστή σε αστυνομική ιστορία. Ακόμα και το fall-from-grace ειδύλλιο που ξεκίνησε εκεί λίγο πριν παρατήσω το παιχνίδι, με εξίσου άγαρμπο και αναληθοφανή τρόπο προέκυψε και αδιαφορώ πλήρως για το που θα καταλήξει.

Εξίσου μέτριες και με προβλέψιμη/στερεοτυπική ίντριγκα βρήκα και κάποιες από τις υποθέσεις, η μεγαλύτερη ξενέρα δε ήταν Όχι. Απλά όχι. Μου θύμισε το σκηνικό στο Sherlock vs Arsene Lupin που ο δεύτερος πιάνει κορόιδο τον Watson ΕΝΟΣΩ τον χειρίζεται ο παίκτης κι ενώ βγάζει μάτι το ότι πάει προς τα 'κει η δουλειά. Σχεδιαστικό σφάλμα που έχει λογική στις ταινίες (τραγική ειρωνεία κτλ.) αλλά όχι στα games όπου υποτίθεται υποδύεσαι εσύ ο ίδιος τον πρωταγωνιστή.

Να σημειώσω, πάντως, ότι επειδή ήθελα να ολοκληρώσω το game για την τιμή των όπλων επέμεινα παρά τις όποιες αντιρρήσεις μου και σταμάτησα στο σημείο που είπα λόγω ενός ξαφνικού τεχνικού προβλήματος, το οποίο μάλλον προήλθε από κάποιο update στο μεσοδιάστημα όταν είχα το παιχνίδι στη φορμόλη. Έχω δοκιμάσει τα πάντα (εκτός format) και απέτυχα να το ξανατρέξω αλλά ευελπιστώ κάποτε να το τελειώσω, έστω για να δω το πολυδιαφημισμένο φινάλε του.
\offtopic

Σα να το παράκανα ε, the powers that be θα με κυνηγήσουν αλλά κάπου ήθελα να τα πω και να ξεσπάσω

Λοιπόν δε βάζω καν ένδειξη offtopic, είναι δεδομένο πλέον ότι θα μας πάρουν σηκωτούς και θα μας προσγειώσουν σε άλλη παραλία οσονούπω αλλά μια και αρχίσαμε εδώ συνεχίζω εδώ

Κατ'αρχάς να πω, Castle, ότι έχεις δίκιο πως δε φταίει απαραίτητα το παιχνίδι που δεν ακολουθεί τους νουάρ κώδικες του Ellroy κατά γράμμα, άσχετα τι θα ήθελα/ήλπιζα εγώ όταν το πρωτοείδα. Τα βιβλία αυτά, όπως πολύ σωστά κατάλαβες, είναι νεονουάρ χωρίς πολλές ομοιότητες με τα κλασικά των Chandler και Hammett παρά μόνο στο setting και στο μοτίβο "κλέφτες κι αστυνόμοι σε γκριζωπές αποχρώσεις". Πρόκειται για έργα πολύ σκληρά, βουτηγμένα στο αίμα, τη διαστροφή, το έγκλημα και τα σκοτεινότερα ανθρώπινα ένστικτα - σίγουρα ό,τι πιο "μαύρο" έχω διαβάσει αν και γενικά δε μπορώ να ισχυριστώ ότι είμαι κανένας τρομερός βιβλιοφάγος. Η ταινία L.A. Confidential είναι η μεταφορά ενός εξ'αυτών αλλά στο αρκετά πιο καθωσπρέπει, με σημαντικά side-stories να λείπουν και λειασμένες τις πιο σκληρές γωνίες του βιβλίου ώστε να προσφέρεται για μαζικότερη κατανάλωση (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κακή ταινία, κάθε άλλο).

Από την άλλη, είναι τόσο εξόφθαλμες οι επιρροές του Ellroy στην ατμόσφαιρα που προσπαθεί να πετύχει το παιχνίδι καθώς και σε ορισμένους χαρακτήρες (με μπόλικους συμβιβασμούς και απλοποιήσεις αλλά έστω) που περίμενα να αξιοποιηθεί καλύτερα το πρωτογενές υλικό αλλά φευ. Προφανώς πήραν σαν βάση τη ταινία σε συνδυασμό με τα παλιότερα, "αγνότερα" noir και κάνανε ένα πιο politically correct μπαστάρδεμα αλλά δε μπορώ να τους ψέξω γι'αυτό, σε διαφορετική περίπτωση ίσως ήταν υπερβολικά αντιεμπορικό το παιχνίδι. Εν πάση περιπτώσει, μακάρι να είχαμε κάτι πιο τολμηρό στα χέρια μας αλλά έτσι το αποφάσισαν και πρέπει να το αποδεχτώ.

Όσον αφορά το storytelling που τελικά μας έδωσαν, όμως, δεν υποχωρώ: το παιχνίδι είναι λίγο κακοστημένο. Όταν με το καλό εδεήσω και παίξω τις τελευταίες υποθέσεις, ίσως πράγματι συμφωνήσω ότι "εξιλεώνεται" αφηγηματικά αλλά ρε φίλε μετά από 25+ ώρες gameplay περίμενες να με βάλεις στο κλίμα; Αν μιλούσαμε για παιχνίδι του 10ώρου και το "φιλέτο" το κράταγαν για το τελευταίο 2ωρο-3ωρο θα έλεγα έστω, παλεύεται ως εκεί, αλλά εγώ στο L.A. Noire μετά από 20-25 ώρες (μπορεί και παραπάνω) δεν αισθάνθηκα την ίντριγκα να με καθηλώνει ούτε στιγμή. Κάποιες μεμονωμένες υποθέσεις είχαν ενδιαφέρον αλλά το arc με τα συφάνταρα του Phelps και τις ναρκωτικές ουσίες το βρήκα βαρετό. Είναι από τα λίγα παιχνίδια που ειλικρινά πιστεύω ότι θα ωφελούνταν από περικοπές στη διάρκεια (η έκδοση του PC έχει και έξτρα υποθέσεις, τρομάρα μας).

Δε γνωρίζω σε ποιο σημείο ακριβώς παίρνει μπρος ο Phelps ως χαρακτήρας αλλά ως τη φάση που έφτασα (μια υπόθεση που βρίσκεις αποτεφρωμένη ολόκληρη οικογένεια στο σαλόνι) τον ανεχόμουνα με τα χίλια ζόρια. Τώρα αν μου αποδείξει το παιχνίδι παρακάτω ότι υπήρχε ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟΣ λόγος για όλη αυτή τη βαρετίλα που αποπνέει ο φίλος μας, εδώ θα είμαστε (ή όπου μας καθίσουν οι moderators τέλος πάντων) να ανασκευάσω τα λεγόμενά μου