Νέο adventure: Y - The Case of John Yesterday

@mkllds
Για πες μου λοιπόν μια καταπληκτική χρονιά όπου βγήκαν πάνω από 10 adventures που άρεσαν στα δικά σου γούστα και άρα ήταν καταπληκτικά;
Ξεκίνα από το 1979....

Γιατί αν κατάλαβα καλά μέσα σε ένα μπούγιο 10 adventures το να σου (φαίνεται γιατί δεν τα έχεις παίξει ακόμα) αρέσουν 2-3 δεν σε καλύπτει.

@mkllds
Μα μου είπες μόνο 6... πλάκα κάνω... καταλαβαίνω τι λες αλλά πιάστηκα περισσότερο από την κουβέντα σου:

mkllds wrote: Το είδος νεκρό δεν είναι αλλά δεν νομίζω να ανθεί κιόλας.

Βέβαια, το είδος είναι πλέον ένα δέντρο που ο κορμός του έχει φτάσει στο μέγιστο ύψος του, μερικά κλαριά όμως ανεβαίνουν προς τα επάνω και ψηλώνουν το δέντρο ακόμα πιο πολύ... (ποιητής είμαι ο ^&&^%&* ), και ευχόμουν να μου πεις μια πολύ καλή χρονιά σχετικά κοντά (όπως πράγματι το 10) για να δεις ότι καλές δουλειές είχαμε και θα έχουμε, ε κάποιες χρονιές θα είναι λιγότερες, μη τα θέλουμε και όλα δικά μας... εξάλλου τα φυτά δεν έχουν πάντα την ίδια ανθοφορία, εξαρτάται τον καιρό

@Μάνος
Φτού ρε γαμώτο, βρήκες τον κοριό;;;

Όταν γράφεις σ.σ. εννοείς "Σημείωση Συντάκτη"; Δηλαδή και εδώ μπαίνει ο συντάκτης στο λογαριασμό σου και απαντά αντί για σένα;

Συμφωνώ για αυτά που λές πάντως και νομίζω ότι πρέπει να περιμένουμε ακόμα καλύτερες δουλειές από την Daedalic.

EDIT: E... αποφάσισε επιτέλους....

Εν μέρει συμφωνώ με τους mkllds και crocark, αλλά σε κάποια (αρκετά) σημεία διαφωνώ καθέτως. Περισσότερο συμφωνώ με τον Outcry. Επιτρέψτε μου να αναλύσω.

Εννοείται πως η ετήσια διακύμανση στην ποιότητα των adventure τίτλων είναι λογική και αναμενόμενη (όπως επίσης και έντονα υποκειμενική), αλλά σίγουρα δεν μπορεί να κριθεί με βάση αυτή η θέση των adventure σήμερα, αλλά με βάση τη συνολική τους πορεία στο χρόνο. Έτσι, τη δεκατετία του 80 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90, τα adventure games βρίσκονταν στην αιχμή του δόρατος της τεχνολογικής εξέλιξης όσον αφορά το pc gaming (σε γραφικά, voice acting, immersion, δυνατότητες αλληλεπίδρασης με τον κόσμο του παιχνιδιού), εξ' ου και οι υψηλές πωλήσεις. Ωστόσο στα τέλη της δεκαετίας του 90, η έλευση του 3d gaming άλλαξε άρδην το τοπίο. Όλες οι κατηγορίες παιχνιδιών αγκάλιασαν τη νέα τεχνολογία, με εξαίρεση τα adventures, που μετά από κάποιες όχι πλήρως πετυχημένες απόπειρες, εγκατέλειψαν την προσπάθεια ή δοκίμασαν οδούς που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ημίμετρα (όπως η fixed 3d camera, από την οποία, προσωπικά τουλάχιστον, στις περισσότερες περιπτώσεις προτιμώ τα 2d σχεδιασμένα στο χέρι γραφικά). Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δεύτερης κατηγορίας είναι το Grim Fandago, το οποίο κυκλοφόρησε την εποχή της έκρηξης του 3d και διαφημίστηκε ως 3d adventure, ενώ χρησιμοποιούσε μια fixed 3d κάμερα, που πρακτικά ελάχιστα διέφερε από την κλασική 2d κάμερα παλαιότερων adventure. Πιστεύω μάλιστα πως εν πολλοίς αυτός (μαζί με το δύστροπο interface) ήταν και ο λόγος που το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν παταγώδης εμπορική αποτυχία, παρά την αναμφίβολα εξαιρετική ποιότητά του (μάλιστα για πολλούς, αν και προσωπικά δε συμφωνώ, αποτελεί όχι αδίκως το καλύτερο adventure που έχει βγει ποτέ). Το αποτέλεσμα ήταν η πλειοψηφία του κοινού να χάσει το ενδιαφέρον της για τα adventures, και να τους μείνουν πιστοί μόνο οι φανατικοί του είδους.

Και κάπου εκεί έγινε η μεγάλη ζημιά. Κάπου έκει στα τέλη του 90 - αρχές της δεκαετίας του 2000, οι μεγάλες εταιρίες με εμπειρία στα adventure αποσύρθηκαν από το είδος και adventures πλέον έβγαζαν μόνο μικρές εταιρίες με σαφώς μικρότερη εμπειρία και λιγοτερες οικονομικές δυνατότητες. Το αποτέλεσμα ήταν η ποιότητα των τίτλων στην πλειοψηφία τους να είναι σαφώς κατώτερη σε σχέση με παλαιότερα. Αν και σε αυτήν την περίοδο βγήκαν και παιχνίδια-διαμάντια, μερικά από τα οποία ανήκουν και στα καλύτερα του είδους (βλέπε The Longest Journey), συνολικά ο μέσος όρος των τίτλων υστερούσε ποιοτικά σε σχέση με παλαιότερα. Έτσι προέκυψαν τίτλοι με προβληματικά-ανεπαρκή σενάρια, κακοφτιαγμένους-ακατανόητους γρίφους, γραφικά πρόχειρα και αδιάφορα, βαρετό gameplay, για να μην αναφερθώ και στη σωρεία από ρέπλικες του Myst, που κόντεψαν να μετατρέψουν τα adventure σε ατέρμονο trial and error puzzle gaming με κάθε είδος μοχλού. Αναφέρομαι στους κλώνους και όχι στην ίδια τη σειρά των Myst games, όσα από τα οποία έχω παίξει (Myst, Riven και Exile, αν και για το τελευταίο δεν έχω γνώμη, γιατί δεν το θυμάμαι καθόλου), βρίθουν ατμόσφαιρας και σίγουρα αξίζουν παρά τον υπερβολικό βαθμό δυσκολίας τους. Προσωπικά τουλάχιστον εκείνη τη μαύρη περίοδο έπαιξα τίτλους που κόντεψαν να με κάνουν να σιχαθώ τα adventures. Ακόμα θυμάμαι με φρίκη τίτλους, όπως το Alfred Hitchcock Presents: The Final Cut (2002) ή το Ring: The Legend of the Nibelungen (1998).

Ωστόσο κάπου από τα μέσα της δεκαετίας του 2000, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν σιγά σιγά και εδώ έγκειται η διαφωνία μου. (Βέβαια πρέπει να ομολογήσω πως αυτό το αντιλήφθηκα κάπως καθυστερημένα, αφού οι συνεχείς απογοητεύσεις των προηγούμενων ετών, με έκαναν διστακτικό να προσεγγίσω τους νέους τίτλους, με αποτέλεσμα κάποιους να τους ανακαλύψω αρκετά χρόνια αργότερα.) Κάπου εκεί λοιπόν στα μέσα της δεκαετίας οι καινούργιες εταιρίες, όσες δηλαδή επιβίωσαν, άρχισαν να αποκτουν εμπειρία στο είδος και να προσφέρουν όλο και αρτιότερα και πιο ολοκλρωμένα προϊόντα με συγκεκριμένο ύφος και χαρακτήρα. Χαρακτήριστικό παράδειγμα για μένα είναι η Pendulo, η οποία προσφέρει ολοένα και καλύτερα παιχνίδια όσον αφορά τουλάχιστον το τεχνικό μέρος. Εδώ μάλιστα θα φανώ αιρετικός και θα πω ότι κατά τη γνώμη μου το πρώτο Runaway συνολικά δεν είναι το καλύτερο της σειράς, παρ'όλο που ίσως έχει τους καλύτερους γρίφους, γιατί υστερεί σαφώς σε σχέση με τα επόμενα σε όλους τους άλλους τομείς (γραφικά, παρουσίαση χαρακτήρων, ανάπτυξη σεναρίου και δε θέλω να θυμηθώ εκείνα τα φριχτά 3d cut-scenes.) Τολμώ να πω ότι σε σχέση με τα επόμενα παιχνίδια της εταιρίας μου φαίνεται σχεδόν ερασιτεχνικό. Εντύπωση μου προκαλεί και η εξέλιξη της Frogwares από το μέτριο (προς κακό) και πληκτικό Mystery of the mummy στο εντυπωσιακό από πολλές απόψεις (σίγουρα ως προς τη γραφική απεικόνιση), αν και άνισο, Sherlock Holmes vs Jack the Ripper.

Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα με τη δυναμική είσοδο των Γερμανών (χμ αυτό μου θυμίζει κάτι δυσάρεστο) στην adventure σκηνή, την εμφάνιση των indie developers και μια νέα άνθηση του είδους. Σίγουρα δε βρίσκεται εκεί που ήταν το 80 και το 90 (για λόγους που έχω αναφέρει παραπάνω), αλλά νομίζω ότι βρίσκεται πολύ παραπάνω από το ναδίρ που είχε πιάσει πριν λίγα χρόνια. Εξαιρετικά ελπιδοφόρα βρίσκω και την ενσωμάτωση adventure στοιχείων σε υβριδικούς τίτλους, όπως το Portal 2 (puzzle-platform-adventure) και το L.A. Noire (free roaming-driving-adventure-action), πράγμα που πριν μερικά χρόνια ήταν αδιανόητο (και μάλιστα γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό αν λάβει κανείς υπόψη ότι με ορισμένες ρυθμίσεις στο επίπεδο δυσκολίας, ειδικά το L.A. Noire μπορεί να παιχτεί ως adventure στο 80-90%, αν και δεν ξέρω πόσο καλή gaming εμπειρία είναι με τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις, αφού μεγάλο μέρος της γοητείας του βρίσκεται στην τολμηρή μίξη διαφορετικών ειδών- φοβερό παιχνίδι συνολικά, ανεπαρκές αν το κρίνει κανείς μεμονομένα ως free roaming, driving, adventure ή action).

Τελειώνοντας (επιτέλους), δεν ξέρω αν αυτή η ανάκαμψη θα έχει συνέχεια ή πρόκειται για προσωρινή αναλαμπή, αλλά σίγουρα οι ενδείξεις είναι ελπιδοφόρες. Χαρακτηριστικό είναι ότι μεγάλα sites, όπως πχ το Gamespot, ασχολούνται πιο σοβαρά με adventure τίτλους σε σχέση με παλαιότερα. Θέλω να πω ότι οι κριτικές τους, ακόμα κι αν δεν είναι διθυραμβικές, τουλάχιστον δε σε κάνουν πια να ντρέπεσαι που ασχολείσαι με το είδος, ούτε και παρουσιάζουν τη μεγάλη απόκλιση που υπήρχε κάποτε σε σχέση με τις κριτικες ιστότοπων ειδικευμένων στα adventures (η οποία και έγειρε αμφιβολίες όσον αφορά την αξιοπιστία των τελευταίων, ότι δηλάδη έδειχναν υπερβολική επιείκεια από αγάπη για το είδος, που όμως τελικά δε βοηθούσε να ξεχωρίσουν οι πραγματικά καλοί τίτλοι). Στην τελική δεν ξέρω ποια θα είναι η εξέλιξη των adventure στα επόμενα χρόνια, αφού η πλάστιγγα μπορεί πάντα να γύρει προς οποιαδήποτε πλευρά, όμως πιστεύω ότι στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο υπάρχουν προϋποθέσεις για την περαιτέρω ανάπτυξη του είδους, που μέχρι πριν λίγα χρόνια απλώς δεν υφίσταντο.

Ουφ, τέλειωσα... Τώρα βέβαια δεν ξέρω ποιος θα έχει κουράγιο να διαβάσει όλο αυτό το κατεβατό.

Καλέ μου croc σου έριξε στ' αυτιά.... και ούτε ένα quote
Castledoque, πολύ ωραίο το κείμενό σου, συνέχισε να μας γράφεις τέτοια. Μακάρι να είχα και εγώ τέτοια άνεση στο γραπτό λόγο.
Σε σχέση με αυτά που έγραψες πάνω κάτω συμφωνώ μαζί σου, θέλω και εγώ να έχω μια αισιόδοξη στάση και ακόμα περισσότερο συμφωνώ με τον outcry:

outcry wrote: Εντέλει πιστεύω πως τα adventures βρίσκονται στη καλύτερη εποχή τους μετά τη χρυσή. Υπάρχουν 2-3 δυνατές εταιρείες, υπάρχουν καλοί ανεξάρτητοι δημιουργοί και βγαίνουν παιχνίδια όλων των ειδών, 1st person, 3rd person, κωμικά, μυστηρίου, θρίλερ κλπ.

@croc..
Είμαι και εγώ της άποψης ότι αν η Telltate βάλει κάτω το κ... και φτιάξει "κανονικό" adventure θα τρίβουμε τα μάτια μας. Ελπίζω να παρατήσει γρήγορα το δρόμο που πήρε με το Jurassic Park ( ) γιατί κάτι Walking Dead διαφημίζει και με πιάνουν ανατριχίλες...

Ωχ παιδιά sorry αλλά ξέχασα δυο πράγματα.
1. Θα ήθελα πολύ να ακούσω τη γνώμη και κάποιου πιο νέου, εννοώ δηλαδή κάποιου που ξεκίνησε να παίζει adventures μετά το 2000 και ας πούμε δεν έχει ασχοληθεί πολύ με την "χρυσή" εποχή.

2.Croc... δες τη σειρά Sherlock του BBC. θα αποκαταστήσει τις σχέσεις σου με τον ήρωα.
Για τα Holmes της Frοgware συμφωνώ και εγώ, είναι μέτρια παιχνίδια. Κρίμα τα όμορφα γραφικά τους.