Testament of Sherlock Holmes

Dream_specialist wrote: ..για το συγκεκεριμένο με ιντριγκάρει και εμένα η σκοτεινή πλευρά του Ηolmes, όχι μόνο να φαίνεται αλλά και να είναι, γιατί θεωρώ ότι εξισορροπεί τον χαρακτήρα της διάνοιας.

Τώρα για το συγκεκριμένο δυστυχώς δεν μπορώ να απαντήσω, γιατί όπως καταλαβαίνεις θα ήταν υπερμέγιστο spoiler.

Πάντως και να μη σου αρέσουν οι περίφημοι πια "εγκάθετοι" γρίφοι (πολύ πιθανό εδώ που τα λέμε), τα γραφικά και ο χειρισμός είναι απόλαυση.

Dream_specialist wrote: από ότι διαβάζω στο θέμα της υπόθεσης και στην εξέλιξη της τα πάει καλά ο τίτλος.

Με την εξέλιξη της πλοκής και την παρουσίαση των χαρακτήρων πάντα μια χαρά τα πήγαινε η Frogwares. Είναι μάλλον αυτός ο ευρωπαϊκός αέρας που έχουν τα σενάρια των παιχνιδιών της. Αν τα πήγαινε εξίσου καλά και στους γρίφους...

Castledoque wrote:

Dream_specialist wrote: ..για το συγκεκεριμένο με ιντριγκάρει και εμένα η σκοτεινή πλευρά του Ηolmes, όχι μόνο να φαίνεται αλλά και να είναι, γιατί θεωρώ ότι εξισορροπεί τον χαρακτήρα της διάνοιας.

Τώρα για το συγκεκριμένο δυστυχώς δεν μπορώ να απαντήσω, γιατί όπως καταλαβαίνεις θα ήταν υπερμέγιστο spoiler.

Εγώ πάλι γιατί νιώθω πως είναι σαν να απάντησες;

@Dream_specialist
Α, δεν ξέρω, εγώ πάντως δεν είπα τίποτα. Σε ένα παιχνίδι με σημαντικό ερώτημα το did he or didn't he, το να δώσω την απάντηση θα ήταν υπερ-spoiler. Πρόσεχε πάντως γιατί αν πηγαίνεις γυρεύοντας για spoiler, τελικά θα το βρεις (ειδικά στο συγκεκριμένο παιχνίδι).

Στο μεταξύ, δεύτερο και καταϊδρωμένο μετά την πανελλήνια πρωτοτυπία του adventureadvocate, έρχεται το review του gameover.gr για το Testament of Sherlock Holmes ( www.gameover.gr/x360/reviews/The-Testame...ck-Holmes.21383.html ) με παραπλήσια βαθμολογία (7/10) αλλά και πολύ παρόμοιες παρατηρήσεις (απλώς με διαφορετική έμφαση σε κάποια επιμέρους θέματα). Ευτυχώς, γιατί μετά τα πρώτα reviews που διάβασα σε ξένα sites είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως έπαιξα άλλο παιχνίδι. Τελικά εδώ στην Ελλάδα βρίσκεις πιο σοβαρές και αξιόπιστες παρουσιάσεις για τα Video Games.

Σε συνέχεια του προηγούμενου post να αναφέρω ότι βγήκε και το review του adventuregamers (ναι, ξέρω, το αγαπημένο site όλων εδώ ) για τον καινούργιο Sherlock (αργήσατε παλικάρια, σας έχουμε προλάβει εδώ και μέρες ) με τελικό βαθμό 4,5/5.

Από τη μια χαίρομαι που το παιχνίδι παίρνει γενικά τόσο καλούς βαθμούς (στο κάτω κάτω είναι καλό παιχνίδι), αλλά από την άλλη λυπάμαι που περνάει τόσο στο ντούκου το σε πολλά σημεία προβληματικό και ξεπερασμένο puzzle design του. Να τι λέει για το συγκεκριμένο θέμα το εν λόγω review:

"As in previous instalments, the puzzles are principally split into two categories: deduction puzzles and logic puzzles...The logic puzzles are usually encountered as locks on doors, chests and secret passages, as well as various forensic investigations...They’re mostly used as bizarre locks on various boxes or doors and range from fairly simple push-the-ball-bearing-down-the-hole types to cruel move-the-knight-to-the-last-possible-position-on-a-chess-board ones. One particularly evil sequence has you solving four math puzzles in a row, each bearing no relation to the previous one. These puzzles feel rather arbitrarily shoehorned in to extend the length of the game, but I know a lot of people live for this type of conundrum without concern for integration, and they’ll be pleased to know that Frogwares haven’t held back."

Κι αυτό ήταν όλο. Δηλαδή ενώ το ίδιο το review επισημαίνει ότι ένας μεγάλος αριθμός από παζλ δεν είναι καλά ενσωματωμένα στον σεναριακό κορμό, προσπερνάει το ζήτημα με υπερβολικά ελαφρά καρδιά, ενώ για την ενοχλητική γραμμικότητα (σημείο Α ---> παζλ --->σημείο Β) δε λέει τίποτα, και μάλιστα στην τελική σούμα αναφέρει ανάμεσα στα θετικά: "skippable puzzles that remain challenging for the hardcore" χωρίς να λέει τίποτα στα αρνητικά για τη γραμμικότητα τους και την κακή ενσωμάτωση. Κι αυτό σε μια χρονιά που έχουν κυκλοφορήσει παιχνίδια με εντυπωσιακά στέρεο και μοντέρνο παζλ design (κυρίως το Resonance, που είναι όντως εντυπωσιακά νεωτερικό, αλλά και το Deponia, που κρατάει και εμπλουτίζει όλα τα θετικά του puzzle-design των κλασικών παιχνιδιών του είδους χωρίς τα αρνητικά τους, ενώ και τα δύο μας προσφέρουν σε μεγάλο βαθμό συναρπαστικά ανοιχτούς κόσμους).

Επαναλαμβάνω πως δε με ενοχλεί η καλή βαθμολόγηση του παιχνιδιού (το οποίο στο κάτω κάτω μου άρεσε). Ήδη στο review που έγραψα, αναφέρω ότι η ανισότητά του δικαιολογεί τεράστιες αποκλίσεις στην τελική του βαθμολόγηση ανάλογα με το πόσο ενοχλείται κανείς από τα πολλά αρνητικά του και πόσο εντυπωσιάζεται με τα άλλα τόσα θετικά του. Θλίβομαι όμως να βλέπω ότι μεγάλο ποσοστό της adventuring κοινότητας (και δεν αναφέρομαι μόνο στους reviewers) ικανοποιείται μόνο και μόνο από την ύπαρξη πολλών και δύσκολων γρίφων και δεν ενδιαφέρεται να τους βλέπει να είναι ενσωματωμένοι στην ιστορία, που για μένα τελικά είναι και μεγαλύτερο ζητούμενο από τον βαθμό δυσκολίας. Αν δεν ενδιαφερόμαστε για την ενσωμάτωση των γρίφων στην πλοκή των adventure, τότε ποια η διαφορά τους από τα casual-puzzle games της Big Fish, εκτός βέβαια από την απουσία HOG εικόνων; Σημειώνω ότι τα τελευταία έχουν εξελιχθεί εντυπωσιακά τα τελευταία χρόνια με τις εικόνες HOG να συρρικνώνονται και να αυξάνεται σε εντυπωσιακό βαθμό το παζλ gameplay, με γρίφους μερικές φορές τόσο έξυπνους και δύσκολους που μερικές φορές χρειάζονται και walkthrough. Ωστόσο η ενσωμάτωση των γρίφων παραμένει λειψή και η ιστορία αποτελεί σε μεγάλο (αν και όχι πια απόλυτο) βαθμό αφορμή και πρόσχημα. Προσωπικά έχω πραγματικά απολαύσει πολλά από αυτά τα παιχνίδια (μερικά πολύ περισσότερο από κάποια "adventure"), αλλά δεν τα θεωρώ adventure και δε θα ήθελα να δω τα σύγχρονα adventure να ακολουθούν την πορεία τους (όσο και αν παλιότερα ήταν σε adventure που είχαμε πρωτοδεί τέτοια στοιχεία στο gameplay, βλέπε Black Dahlia).

Θέλω να πω, ότι με βάση τα σχόλια που βλέπω, δε νομίζω ότι η Frogwares έχει το παραμικρό κίνητρο να δουλέψει και να βελτιώσει το puzzle design της, αφού το μεγαλύτερο μέρος της adventuring κοινότητας αρκείται σε μια λογική του τύπου "ας είναι δύσκολο το παζλ και δε με νοιάζει τίποτα άλλο". Αφ'ετέρου αυτό μου δημιουργεί ανησυχία για το μέλλον των adventure γενικώς. Αν το κοινό και οι κριτικοί δεν ενδιαφέρονται για το puzzle implementation στο genre, γιατί να το κάνουν οι δημιουργοί; Ειδικά αφού η δυσκολία δημιουργίας γρίφων πολλαπλασιάζεται, όταν επιδιώκεται αυτό το περίφημο implementation. Είναι πολύ πιο εύκολο να φτιάχνεις ανεξάρτητους γρίφους λογικής από το να στήνεις γρίφους που να απορρέουν με φυσικότητα από το σύμπαν του παιχνιδιού. Αν δε νοιάζεται κανείς, μόνο κίνητρο για να συνεχίσουν οι δημιουργοί να κάνουν κάτι τέτοιο είναι η καλλιτεχνική τους ευαισθησία και τελικά δε γνωρίζω κατά πόσο αυτό αρκεί.

Το άλλο ζήτημα: "γραμμικότητα vs ανοιχτός κόσμος" είναι ακόμα χειρότερο. Έχω διαβάσει σχόλια από reviewers αλλά και από παίκτες σε διάφορα forums, που παραπονιούνται για τον ανοιχτό κόσμο σε παιχνίδια όπως το μεσαίο κεφάλαιο στο Resonance και το πρώτο μέρος στο Deponia, τον οποίο και ταυτίζουν με backtracking, ενώ κανείς δε φαίνεται να ενοχλείται από τη γραμμικότητα στον καινούργιο Sherlock. Το καταλαβαίνω ότι το pixel-hunting ήταν πληγή στα παλιά adventure, αλλά το να περιορίσουμε τον παίκτη και την εξερέυνηση δεν είναι λύση. Κι εδώ μάλιστα θα προσθέσω ότι πολλά από τα casual-puzzle games έχουν πολύ πιο ανοιχτή αίσθηση κόσμου από τον καταπιεστικό ώρες ώρες "θα-πας-μόνο-όπου-και-όταν-θέλω-εγώ" νέο Holmes.

Επαναλαμβάνω, το "The Testament of Sherlock Holmes" είναι καλό παιχνίδι και δε λυπάμαι που παίρνει καλές κριτικές. Θα ήθελα όμως να βλέπω και τα ελαττώματά του να επισημαίνονται ως ελαττώματα και να μην προσπερνούνται σα να μην υπάρχουν, γιατί αυτό μου δημιουργεί φόβους για την εξέλιξη του genre στο μέλλον. Όσο για τη Frogwares είμαι πλέον σχεδόν βέβαιος ότι ποτέ δε θα βγάλει το παιχνίδι που μπορεί να βγάλει, όχι από τεμπελιά, αλλά εξαιτίας της πλειοψηφίας ίσως των σύγχρονων adventurers, αφού πολλοί λίγοι φαίνεται να θεωρούν ως αδυναμίες κάποια στοιχεία στο puzzle design της.

Μερικές σκόρπιες σκέψεις για τα adventure, το μέλλον τους και τι περιμένει το κοινό τους από αυτά. Όπως υπάρχει το ερώτημα εδώ και κάποια χρόνια "Τι τελικά είναι τα RPG;", με την πρόσφατη εξέλιξη των casual games και την επέκτασή τους σε adventuring χωράφια, καθώς και την εμφάνιση παιχνιδιών υβριδίων (Portal 2, L.A. Noire), ίσως έχει φτάσει η ώρα να κάνουμε μια παρόμοια ερώτηση για τα adventure: "Τι είναι τελικά τα adventure;" ή τουλάχιστον "Πως θέλουμε τους γρίφους στο genre;"

Περιμένω απόψεις...

Η μανία για τον έλεγχο των ορθογραφικών, τελικά έχει και τα καλά της. Σου κάνει back up χωρίς να το θέλεις/ξέρεις. Μετά το βρίσκεις, χαίρεσαι και το (ξανα)ποστάρεις στο advocate!

Δεν έχω παίξει το testament, οπότε απαντάω γενικά και προσωπικά στους προβληματισμούς που θέτεις.

Να πω την αλήθεια το θέμα της γραμμικότητας δεν με πειράζει με προϋποθέσεις.
Εξαρτάται από το σύνολο του παιχνιδιού και κατά πόσο με καλύπτει γενικά σε άλλα σημεία που δίνω περισσότερο βάρος, όπως υπόθεση, ατμόσφαιρα, γρίφοι κτλ ώστε να προσπεράσω ενδεχόμενη γραμμικότητα.
Προσωπικά όταν παίζω ένα adventure με πιο 'ανοιχτή' δομή νιώθω συνεχώς ένα άγχος μήπως κάτι δεν κάνω καλά μήπως έπρεπε να πάω πρώτα αλλού, μήπως μου λείπουν πληροφορίες που θα είχα πάρει αν είχα πάει πρώτα εκεί ή αν είχα λύσει πρώτα εκείνο κτλ.
Ίσως έτσι να σκέφτονται ή να νιώθουν και οι περισσότεροι gamers που αναφέρεις που δείχνουν μια προτίμηση ή τέλος πάντων προσπερνούν ελαφρά τη καρδία το θέμα της γραμμικότητας.
Θέλουν ένα μπούσουλα συγκεκριμένο για να ξέρουν σίγουρα ότι βαδίζουν σωστά.
Βέβαια δεν συγκρίνεται και η αίσθηση που σου προσφέρει ένα παιχνίδι ανοιχτό, ειδικά όταν διαπιστώνεις ότι αυτή η ευελιξία λειτουργεί για να κάνει καλύτερο το παιχνίδι και έχει χρησιμοποιηθεί λειτουργικά από τον δημιουργό και δεν υπάρχει μόνο για το 'θεαθήναι'.
Επίσης ενδεχομένως και λανθασμένα θεωρώ ότι μόνο μια ιστορία με παρελθόν, παρόν και μέλλον, και δουλεμένη μέχρι τη τελευταία λεπτομέρεια μπορεί να υποστηρίξει ελευθερία στη δομή.

Για το θέμα των γρίφων που αναφέρεις στα περισσότερα συμφωνώ.
Έχουμε χορτάσει από γρίφους τύπου πάρε να ασχολείσαι για να περάσει η ώρα, και να νιώσεις και έξυπνος όταν τους λύσεις και θεωρώ ότι πρέπει να σταματήσουν να θεωρούνται η εύκολη λύση στη δημιουργία ενός adventure.
Ωστόσο, και αυτό είναι μεγάλο ωστόσο, τους προτιμώ με υπερτεράστια διαφορά, δεν τίθεται καν θέμα συγκρίσεως, από λογικά μεν ενσωματωμένους γρίφους που δεν έχουν όμως καμία λογική στην επίλυσή τους.
Το πρώτο παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό, δίχως ίχνος προσπάθειας, είναι οι γρίφοι γνωστής σειράς.
Έ όχι βρε αδερφέ, δεν μπορείς να πάρεις κορδόνι παπουτσιού να το τυλίξεις με αλουμινόχαρτο και να κρεμάσεις πάνω καραμέλες μέντας και όλοι να νομίζουν ότι είναι το χαμένο περιδέραιο της βασίλισσας τάδε με σμαράγδια αμύθητης αξίας. (το παράδειγμα δεν υφίσταται σε παιχνίδι)

Από αυτό, προτιμώ τους εγκάθετους. Τους αναγνωρίζω τουλάχιστον μια ειλικρίνεια.

Το τελείωσα πριν λίγο καιρό, απλά ήθελα λίγο χρόνο για να αποκρυσταλλώσω τις σκέψεις μου.

Σε γενικές γραμμές μου άρεσε πολύ αν και κάποια mini games τα έκανα skip με τη μία (συγγνώμη κιόλας αλλά ολόκληρος Σέρλοκ δεν ασχολείται με sliders με χρωματιστές μπαλίτσες ).
Επίσης πέτυχαν απόλυτα στο να υπερκεράσουν τα αρνητικά στοιχεία του vs Jack the Ripper, συν ότι μπράβο τους που κατάφεραν να πιάσουν το κοινωνικό χάλι της εποχής, όπου ο φτωχός λαός φυτοζωούσε και πέθαινε στους δρόμους ενώ η αριστοκρατία έκανε ντόλτσε βίτες στα προάστια.

Έχω μερικές απορίες όμως σχετικά με το φινάλε:



Σε γενικές γραμμές λοιπόν, μπράβο Frogwares, τα κατάφερες!

Elessar wrote: Spoiler

Είναι τα σεναριακά κενά που ανέφερα στην παρουσίαση...

Castledoque wrote:

Elessar wrote: Spoiler

Είναι τα σεναριακά κενά που ανέφερα στην παρουσίαση...

Τα μεγάλα πνεύματα...