Το χθές, το σήμερα, το αύριο

Έπειτα από μία συζήτηση στο φόρουμ με τον aiRness, που θέλω να πιστεύω πως ήταν εποικοδομητική, μου δημιουργήθηκαν κάποιοι προβληματισμοί, σχετικοί με την επικρατούσα κατάσταση σήμερα, κι όχι μόνο αναφορικά με τα adventures.

Καταρχήν, λίγα λόγια για τον εαυτό μου. Λόγω του ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα εξωτερικό, η επαφή μου με τους Η/Υ ξεκίνησε πολύ νωρίς, περίπου το 1984. Με τα adventures ασχολήθηκα 2-3 χρόνια αργότερα. Είχα έτσι την τύχη να ζήσω τις χρυσές εποχές της Commodore 64, της Amiga, των PCs, και των games γενικότερα, φυσικά και των adventures. Τέλη 80, αρχές 90, θυμάμαι οι gamers και οι computer users ήμασταν πολύ λίγοι, σχηματίζοντας μικρές φανατικές communities, με πολύ αγνό και ρομαντικό χαρακτήρα, όπου ανταλλάζαμε παιχνίδια, συζητούσαμε κτλ. Η ενημέρωση, στην Ελλάδα ειδικά, ήταν σε βρεφικό στάδιο και ψαζνόμασταν μέσω περιοδικών και fanletters από το εξωτερικό. Οι περισσότεροι βέβαια ήμασταν κάτι σαν εξωγήινοι για τους υπόλοιπους, που δεν είχαν επαφή με Η/Υ, θεωρώντας μας τουλάχιστον "περίεργους", που περνούσαμε την ελεύθερη ώρα μας μπροστά στην οθόνη...

Η ζωή όμως κάνει κύκλους... Και ερχόμαστε στο σήμερα... Η κατάσταση πλέον ποια είναι; Τα internet cafes έχουν μετατραπεί στα arcades της νέας γενιάς, τα παιχνίδια αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερο ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ χαρακτήρα, τα πιτσιρίκια, που δεν ξέρουν να γράψουν ούτε το ονομά τους καλά καλά, ξέρουν απ'έξω όλους τους χάρτες του warcraft λ.χ., τα MMORPGS έχουν αποκτήσει μορφή κοινωνικήξς επιδημίας και γενικότερα, όλα αυτά που ΑΓΑΠΗΣΑ, και είμαι σίγουρος ότι αγάπησαν και πολλοί άλλοι, σιγά σιγά πεθαίνουν. Μέσα σε αυτά και τα adventures... Το gaming, παλαιότερα είχε έναν χαρακτήρα πιο underground, ανιδιοτελή, ρομαντικό, ΟΜΟΡΦΟ. Σήμερα... ψευτομαγκιά, ανταγωνισμός, αθέμιτος και μη, δήθεν trendy μόδες, και το βασικό: η απόλυτη κυριαρχία του εύπεπτου και του εφήμερου. Πόσα από τα games, adventures και μη, θα τα παίξει κάποιος σε 5 χρόνια από τώρα; Από την άλλη, τα παλιότερα adventures, που έχουν 10-15 χρόνια στην πλάτη τους, τα παίζουν πολλοί φανατικά ακόμα και σήμερα. Πόσοι από τους σημερινούς gamers, που έμαθαν χθες να ανάβουν τον Η/Υ, θα συνεχίσουν το χόμπυ αυτό και αύριο, που μπορεί να μην είναι της μόδας;

Αναμφισβ'ητητα οι αναμνήσεις ενέχουν και το στοιχείου της ιδανικότητας και του ρομαντισμού. Όμως κάποια πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά έιναι πέρα από κάθε αμφιβολία πραγματικά και χειροπιαστά.

Το μεγαλύτερο μερίδιο προσωπικά, πιστεύω πως το έχουν τα εγχώρια έντυπα που ασχολούνται με το PC, και ειδικά ένα-δύο συγκεκριμένα, που ενώ κάποτε αποτελούσαν φάροι για την ενημέρωση μας, πλέον έχουν γεμίσει με ανειδίκευτους και μη έμπειρους συντάκτες. Κάποιος ο οποίος έχει 5-6 χρόνια εμπειρίας στην πλάτη του, συγγνώμη, αλλά δεν μπορεί να με πείσει ότι κάτι έιναι καλό ή διαχρονικό. Και σίγουρα δεν μπορεί να μου παρουσιάσει κάτι αντικειμενικά και με σαφήνεια, καθώς απλούστατα δεν γνωρίζει το παρελθόν.

Δεν το παίζω παντογνώστης ούτε πάνσοφος. Γηράσκω αεί διδασκόμενος. Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη, αν θίγω κάποια άτομα, μιας και δεν είναι η πρόθεσή μου αυτή, και φυσικά sorry για το μέγεθος του thread. Θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σας απόψεις ή αναμνήσεις και ευχαριστώ τα παιδιά του Adventure Advocate που προσφέρουν μία διαφορετική πύλη επικοινωνίας.

και μόνο το εμπόδιο της ξένης γλώσσας έιναι αρκετό για να κάνει τον νεαρό gamer που ξεκινάει να ασχολείται με τα video games να μην κάνει καν τον κόπο ν ασχοληθεί με τα adventures. έχοντας πλεον μεγαλώσει, έχει μάθει σε διαφορετικού τύπου παιχνίδιου, πολύ πιο άμεσα, που δε χρειάζεται την παραμικρή προσπάθεια για να πάρεις κάτι παραπάνω από αυτό που παίρνεις απ το πρώτο 15λεπτο ενασχόλησής σου με αυτό, οπότε τα adventures μοιραία περνάνε σε δεύτερη μοίρα.

έχοντας μεγαλώσει μετά, το action στοιχείο σου ρχεται καλώς ή κακώς πιο βαρύ και τα χέρια "δε πάνε" ώστε να μπορείς να ανταγωνιστείς επαξίως του νεότερους και αν δε τα παρατήσεις τελειώς μπορείς τότε να στραφείς σε adventures και πιθανώς και να τα λατρέψεις.

είναι σημεία των καιρών. τα adventures είναι για πιο ανήσυχα πνεύματα, που δύσκολα καλλιεργούνται πια. είμαι σίγουρος ότι αν κ εγώ μεγάλωνα στις μέρες μας θα προτιμούσα σίγουρα να περνάω τις ώρες μου στο lanάκι παίζοντας Counterstrike με τη παρέα μου, παρά να κάθομαι με το λεξικό δίπλα να προσπαθώ να βγάλω άκρη από τους ατέλειωτους διαλόγους ενός adventure όπως έκανα στα 13 μου που ξεκίνησα να παίζω.

δε κατηγορώ τα περιοδικά. κ αυτά τον παλμό του κοινού πιάνουνε και πράττουν ανάλογα. και πολύ καλά κάνουν. η μόνη λύση που μπορώ να σκεφτώ που θα έφερνε ίσως τους νεαρούς gamers στο είδος είναι η κυκολοφορία καλών νέων τίτλων σε συνδιασμό με ελληνικούς υπότιτλους. αυτό πιθανών να βοηθούσε την κατάσταση, αλλά είναι μία εμπορική κίνηση δαπανηρή που δύσκολα κάποιος την τολμά

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω σε *όλα* αυτά που λες NikolaFigaro και βρίσκω το άρθρο σου 100% έυστοχο για την σημερινή εποχή όσον αφορά τα adventures, τα games γενικά, τα περιοδικά και πάει λέγοντας. Πιστεύω έπιασες το πνεύμα της εποχής και ότι τα πράγματα έχουν προχωρήσει. Είμαι νοσταλγός του παρελθόντος όσον αφορά τα communities, τα λίγα και καλά άτομα (όπως λέγαμε), τα adventures κτλ., αλλά η κατάσταση έχει προχωρήσει και πρέπει να δεχτούμε την πραγματικότητα και πως να συμβαδίσουμε με αυτήν. Το θετικό είναι πως γενικότερα στην πληροφορική υπάρχουν μονοπάτια που μπορεί να διαλέξει κάποιος χρήστης του τότε. Με την προϋπόθεση ότι φυσικά ακόμα αγαπάει την επιστήμη αυτή.

Anyway, δεν θέλω να αναλύσω παραιτέρω τα πράγματα, περιμένω και άλλα posts, με κάλυψες και το "άρθρο" σου το βρήκα πολύ ευχάριστο, γιατί ήταν σωστό.

Τέλος, θεωρώ έυστοχα τα σχόλια σε όσα αρνητικά της εποχής ανέφερες και δεν προσπάθησες να τα δικαιολογήσεις ως `απλά σημεία των καιρών' (που είναι μεν..), αλλά δεν παύουν να είναι αρνητικά και να μην τα δεχόμαστε. Όχι επειδή μεγαλώσαμε αλλιώς, απλα γιατί σε πολλά σημεία στην επιστήμη αυτή υπάρχουν πράγματα του τότε, ποιοτικότερα, σε τεχνικά θέματα και μη. Στην τελική μείνανε στάσιμοι κάποιοι άλλοι και όχι εμείς οι ρομαντικοί-νοσταλγικοί, αυτό είναι το θέμα.

Δεν άλλαξαν και πολλά αν το σκεφτεί κανείς. Ο NikolasFigaro είπε πως Τα internet cafes έχουν μετατραπεί στα arcades της νέας γενιάς, και πως Οι περισσότεροι βέβαια ήμασταν κάτι σαν εξωγήινοι για τους υπόλοιπους, που δεν είχαν επαφή με Η/Υ, θεωρώντας μας τουλάχιστον "περίεργους", που περνούσαμε την ελεύθερη ώρα μας μπροστά στην οθόνη...

Έτσι δεν ήταν και τότε. Άτομα που δεν είχαν ιδέα από Η/Υ και μαζεύονταν για να παίξουν arcades, απορώντας πως μια μικρή μερίδα ατόμων κάθεται και γράφει εντολές σε μια ασπρόμαυρη οθόνη. Και σήμερα, όσοι adventure-άδες υπάρχουν, αντιμετωπίζονται με χλευασμό από τους υπόλοιπους που μαζεύονται για να παίξουν ένα ποδοσφαιράκι ή Lineage II. Ο λόγος είναι απλός: θέλουν όλοι να παιζουν. Παλιά μαζευόμασταν σε ένα σπίτι, ένας είχε το ποντίκι και οι υπόλοιποι έριχναν ιδέες για τους γρίφους. Σήμερα, όλοι θέλουν να παίζουν και αφού έχουν τη δυνατότητα το κάνουν. Αν υπήρχε ένα adventure με multiplayer επιλογή, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά πιστεύω.

Όμως υπάρχουν παιχνίδια πολύ πιο γρήγορα στο "στήσιμο" από τα adventure, τα οποία ελκύουν μια παρέα για χαβαλέ. Και κάτι ακόμα: παλιά θαμπωνόμασταν από ένα adventure, γιατί τα προγενέστερα παιχνίδια μας ήταν ποδόσφαιρο στις αλάνες με αυτοσχέδιες μπάλες. Αν από τα ματωμένα γόνατα, βλέπεις τα μονόχρωμα Adventures της Lucas Arts εντυπωσιάζεσαι όπως και να 'χει. Σήμερα, από τη στιγμή που τα πιτσιρίκια (όπως πολύ εύστοχα είπε ο NikolasFigaro), που δεν ξέρουν να γράψουν ούτε το ονομά τους καλά καλά, ξέρουν απ'έξω όλους τους χάρτες του warcraft πως είναι δυνατόν να εντυπωσιαστούν από ένα adventure; Αν δεν ξέρουν τι ήταν τα adventures για τους υπολογιστές και πως βοήθησαν στη διάδοσή τους.

Τέλος, θα επιτεθώ (και ίσως λίγο βάναυσα) στις εταιρείες, που προσπαθούν να μπασταρδέψουν τα adventures ώστε να παίζουν και σε κονσόλα με μεγαλύτερα παραδείγματα το Monkey Island 4 και Larry 8. Παιχνίδια που κάποτε ήταν σημαίες στο χώρο του adventure gaming. Το θέμα είναι όσοι έχουν απομείνει, να εκτιμούν τίτλους όπως το πρόσφατο Still Life, να ανατρέχουν λίγο το παρελθόν για να μαθαίνουν και μην ανυσηχείτε... Το αύριο δε θα διαφέρει πολύ από το σήμερα

O SnikT! έχει δίκιο. Οι εποχές μπορεί να άλλαξαν (αλίμονο αν έμεναν οι ίδιες), αλλά η γενικά κατάσταση παραμένει η ίδια. Εμείς ως πιτσιρίκια παίζαμε ποδόσφαιρο έως το βράδυ και βγαίναν οι μανάδες μας στο μπαλκόνι για να μας φωνάξουν. Τώρα τα πιτσιρίκια παίζουν ποδόσφαιρο στο Playstation και στο X-Box. Εμείς ξοδεύαμε ατελείωτα εικοσάρικα παίζοντας Tetris, Bubble Bubble, Kick Off 2 και Wonderboy, ενώ σήμερα οι πιτσιρικάδες ξοδεύουν το χαρτζιλίκι τους στο γκισέ του net cafe για να παίξουν Counter Strike και GTA.

Έχω παίξει Counter Strike μόνο μια φορά και δε νομίζω να το ξανακάνω. Ήταν πραγματική απόλαυση όταν μαζί με ένα φίλο μου παίζαμε το Longest Journey και το Syberia.

Πιστεύω πως τα adventures δε χρειάζονται μπαστάρδεμα. Ο action gamer δε θα παρατήσει το Doom 3 και το Half Life 2 για να παίξει το Dreamfall επειδή περιέχει μάχες (δε το σχολιάζω περαιτέρω γιατί κινδυνεύει τόσο η οθόνη όσο και το κεφάλι μου). Ένα καλό adventure θα το αγκαλιάσουν οι fans του είδους και η εταιρία δε θα παραμείνει παραπονεμένη. Παραδείγματα το Grim Fadango που συνεχίζει να πουλάει ακόμη και σήμερα και το Broken Sword 3 που ετοιμάζεται η συνέχειά του (γιούπι!).

Αναμφισβήτητα έχετε δίκιο, ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, άλλωστε η εξέλιξη είναι κομμάτι της ζωής μας, και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι'αυτό. Απλά, μιλώντας προσωπικά, θεωρώ τις εξελίξεις δυσμενείς και το μέλλον πολύ φοβάμαι ότι θα επιβεβαιώσει τις όποιες φοβίες. Δεν λέω ότι πρέπει να το αλλάξουμε το παρόν, άλλωστε δεν γίνεται κάτι τέτοιο, απλά λέω ότι δεν μου αρέσει.

Φίλε SchoolVictim έχεις δίκιο σε αρκετά από αυτά που λες. Το σημείο όπου διαφωνώ είναι αναφορικά με το ζήτημα της γλώσσας. Σήμερα, τα παιδιά μαθαίνουν ξένες γλώσσες από πολύ μικρή ηλικία, ακόμα και πριν πάνε δημοτικό. Και βλέποντας τα σημερινά πιτσιρίκια στα internet cafes μια χαρά τα μιλάνε τα αγγλικά. Και δεν νομίζω ότι η καλή και εξεζητημένη χρήση της αγγλικής γλώσσας συναντάται πλέον μόνο στα adventures. Για παράδειγμα, τα σημερινά action games δεν είναι απλά platform λ.χ., όπως ήταν πριν 10-15 χρόνια, αλλά πλέον έχουν γίνει πολύπλοκα και απαιτούν κι αυτά καλή γνώση της αγγλικής, όπως π.χ. το GTA.

Αναμφισβήτητα τα adventure games δεν μπορούν να θεωρηθούν εύπεπτα και κατάλληλα για ένα γρήγορο παιχνίδι. Δεν είναι παιχνίδια που θα παίξει κάποιος με την παρέα του για να εκτονωθεί και να κάνει χαβαλέ. Αλλά, δεν νομίζω όμως ότι οι νεότερες γενιές, έστω και σε πολύ μικρό ποσοστό, στερούνται παιδείας και ωριμότητας, προκειμένου να ασχοληθούν και να αγαπήσουν τα adventure games.

Σωστός Nikola, αλλά για να αγαπήσουν τα παιδιά τα adventures όπως αναφέρεις στο τελός πρέπει να υπάρχουν και οι τίτλοι. Κάτι που δεν είναι όπως παλιά, υπάρχουν ναι μεν αλλά όχι σε τέτοιο επίπεδο και ακριβώς επειδή οι εποχές άλλαξαν, στο gaming και γενικότερα κοινωνικά έχουμε αυτά τα φαινόμενα. Δεν θα γίνουν τα adventures όπως ήταν ποτέ, πολύ απλά, είναι και θέμα συγκειριών.

ΥΓ. Επιτέλους ένα ενδιαφέρον thread χωρίς σάλτσες.

Παιδια και γω νομιζω πως η κατασταση σε σχεση με παλιοτερα δεν εχει αλλαξει και παρα πολυ. Παλια τα arcades και τωρα τα internet cafes.Αν και προσωπικα νομιζω πως τα πρωτα ειχαν γενικα πιο πλακα και χαβαλε, η ουσια ειναι ιδια: πολλοι ανθρωποι μαζευονται για να παιξουν games και να ''τριφτουν''με την τεχνολογια, πραγμα εν τελει καλο.

Τα adventures τωρα, αλλα φανταζομαι και παλιοτερα, ειναι απασχοληση των μεγαλυτερων σε ηλικια gamers. οσο να'ναι οι μικροτεροι εντυπωσιαζονται με arcade ''μπαμ μπουμ'' παιχνιδια. Μετα απο μια ηλικια ομως νομιζω πως οι gamers ή σταματανε να παιζουν ή καταφευγουν σε πιο ωρiμα games οπως και τα adventures. Δε μπορει να λεμε : ''πωπω τα 15χρονα δεν παιζουν adventures αρα ειναι ανωριμα καιτο ειδος παει κατα διαολου''

Επισης πρεπει να σταματησουμε να πιστευουμε πως το gaming ειναι της μοδας.Ειναι μεγαλο λαθος.Στην πραγματικοτητα οι περισσοτεροι το αγνοουν.Απλα ισως να εχει ΛΙΓΟ μεγαλυτερη εξαπλωση και η καλη η κοινωνια δε μας θεωρει πλεον γκαου.

νομίζω ο airNess είπε ένα πολύ σωστό, ότι σήμερα λείπουν και οι καλοί τίτλοι. συγκρίνονται στο ελάχιστο τα κλασσικά adventures με τις μούφες που βγαίνουν με τους τόνους σήμερα?


ειλικρινά δε μπορώ να προβλέψω το αποτέλεσμα μιας πιθανής επαφής των νέων gamers με τα παλιά adventures. αν κάποιος τους πει να ψάξουν να δουν πέρα από τα rusty γραφικά και μερικοί κάνουν τον κόπονα αφιερώσουν όντως κάποιο χρόνο σ αυτά....
ίσως και να υπάρξει κάποιο φως στην άκρη του τούνελ


μια ιδέα: ίσως τώρα που έχουμε και τα κοννέ να ψήναμε τους PCMasterάδες να κάνουν κάθε μήνα κ από 1 αφιέρωμα σ ένα κλασσικό τίτλο ? και ει δυνατόν (δε ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό αυτό) να τον περιλαμβάνουν μες στα cd/dvd τους που δίνουν κάθε τόσο...


P.S.: τώρα που το σκέφτομαι δύσκολα θα τους πείσουμε αλλά αξίζει ίσως να τους ρίξουμε την ιδέα..

Ενδιαφέροντα αυτά που λες neo83_gr.
Ίσως πραγματικά τα internet cafes να είναι τα arcades του σήμερα. Απλά σκέψου το εξής: Με ποια λογική πρωτοδημιουργήθηκαν τα internet cafes πριν λίγα χρόνια, και ποια λειτουργία επιτελούν σήμερα. Και ειλικρινά δεν ξέρω αν αυτή η τριβή των πολλών με την τεχνολογία όπως λες, ισχύει στην πραγματικότητα, απλώς είναι μία σχετικά φτηνή και γρήορη λύση ψυχαγωγίας. Πόσοι από αυτούς που πάνε φανατικα στα internet cafes όντως ενδιαφέρονται για το μηχάνημα αυτό που βλέπουν μπροστά τους και θα κάτσουν να ασχοληθούν και λίγο πιο σοβαρά με τους Η/Υ και τον προγραμματισμό π.χ.; Νομίζω ότι οι περισσότεροι πάνε καθαρά για λόγους διασκέδασης κι ως εκεί.

Δεύτερον, δεν νομίζω ότι adventures είναι "κτήμα" των μεγαλύτερων σε ηλικία . Άλλωστε εγώ, και οι περισσότεροι νομίζω, όταν πρωτοπιάσαμε adventure ήμασταν αρκετά μικροί. Δεν έχει να κάνει με ηλικίες, αλλά μάλλον με νοοτροπία. Δεν λέει κανέις ότι τα σημερινά παιδιά δεν παίζουν adventures, άρα είναι ανώριμα και το είδος είναι καταδικασμένο. Ίσα ίσα που πολλά παιδιά νομίζω ότι είναι πολύ πιο ώριμοι π.χ. από ότι ή,ουν εγώ στην ηλικία τους. Έχουν άλλες εμπειρίες, άλλη παιδεία κτλ. Όπως πολύ σωστά ανέφερε παραπάνω ο aiRness, μεγάλο ρόλο παίζει και η έλλειψη καλών τίτλων, όπως στο παρελθόν. Δε λέω, παίζει και ρόλο το στοιχείο του εντυπωσιασμού, ειδικά σε κάποιον που βλέπει για πρώτη φορά computer game. Άλλωστε, στο παρελθόν αρκετοι μπορεί και να στράφηκαν αρχικά σε ένα adventure και λόγω π.χ. των γραφικών του. Και ερχόμαστε μοιραία στο θέμα της μόδας και των σύγχρονων τάσεων.

Πιστεύω ακράδαντα ότι το gaming σήμερα είναι κατά κύριο λόγο μόδα και δεν μιλάμε απλά γία μία κάποια εξάπλωση. Μόδα σημαίνει κάτι εφήμερο, κάτι που δεν έχει την ικανότητα να γίνει διαχρονικό. Παράδειγμα: adventures έπαιζα πριν 15 χρόνια, adventures παίζω και τώρα. Αυτό είναι κάτι που ενέχει το στοιχείου του διαχρονικού. Ο πιτσιρικάς που παίζει με φίλους του counterstrike π.χ., σήμερα, σε 15 χρόνια από τώρα θα παίζει κάτι; Κι αν ναι, τι; Αυτό είναι μόδα. Και επειδή παντού γύρω μου ακούω counterstrike, world of warcraft, lineage κτλ, καταλαβαίνω ότι πλέον έχουμε να κάνουμε με μόδα.

Δεν σου κάνει εντύπωση που π.χ. σήμερα το ποσοστό των νέων που διαβάζουν βιβλία, λογοτεχνικά και μη, είναι το χαμηλότερο που έχει κατραγραφεί; Αυτό μου λέει πολλά. Πλέον η φαντασία έχει μπει στο περιθώριο, το μάτι αντικαθιστά τον εγκέφαλο και πρωταρχικό ρόλο παίζει πλέον ο ανταγωνισμός και αυτοπροβολή. Να δείξει ο καθένας ότι έιναι ο καλύτερος, να κάνει το κομμάτι του. Προσωπικά παίζω ένα adventure, όχι μόνο για να ακονίσω και λίγο το μυαλουδάκι μου, αλλά γιατί μου αρέσει να βιώνω μία ιστορία, με αρχή, μέση και τέλος. Δεν έχεις παρατητρήσει ότι όλα τα παιχνίδια που παίζονται σήμερα δεν βασίζονται στην αφήγηση και την δημιουργία ατμόσφαιρας, αλλά στον ανταγωνισμό και μόνο. Τα περισσότερα δεν έχουν έστω και στοιχειώδες σεναριακό υπόβαθρο,ενώ άλλα δεν έχουν καν κάποιο τέλος, όπως έιναι τα MMORPGs. Πλέον όλα γυρίζουν γύρω από το ποιος πυροβολάει καλύτερα, ποιος έχει το καλύτερο σπαθί, γενικά ποιος είναι πιο καλός από τον άλλο. Δεν ξέρω ποιος φταίει για την κατάσταση αυτή. Ξέρω όμως ότι αυτή η έλλειψη φαντασίας και ο ωμός ρεαλισμός δεν μπορεί να οδηγήσει σε κάτι καλό. Ναι, το ξέρω ότι έτσι είναι η σύχρονη ζωή. Ωμή, ρεαλιστική, έντονα ανταγωνιστική, όπου ο ισχυρότερος επιβιώνει. Πρέπει όμως και στην ψυχαγωγία μου να είναι έτσι τα πράγματα;

NikolasFigaro wrote: Προσωπικά παίζω ένα adventure, όχι μόνο για να ακονίσω και λίγο το μυαλουδάκι μου, αλλά γιατί μου αρέσει να βιώνω μία ιστορία, με αρχή, μέση και τέλος.

Όπως και σε όλους μας! Ωστόσο τα παιχνίδια, και όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω οι εποχές αλλάζουν, και φυσικά και εμείς το ίδιο, γιατί απλά δεν μας επιτρέπεται να μένουμε στατικοί σε τόσο μεγάλο βαθμό. Τα adventures, μολονότι σε πολλούς απο εμάς πλέον δεν κάνουν τέτοια εντύπωση (όχι τουλάχιστον όλα όσα πουλιούνται με το ταμπελάκι Adventure καρφωμένο πάνω) έχουν διαφοροποιηθεί και δεχθεί νέα συστατικά τα οποία να λειτουργούν καλύτερα και να προσεγγίζουν περισσότερο κόσμο. Η καλή ιστορία, όπως αναφέρθηκε και σε άλλα μηνύματα δεν είναι απλά κτήμα των adventures και μόνο αλλά έχει ανοιχθεί και έχει αγγαλιάσει και τα υπόλοιπα είδη, ορισμένα σε μικρότερο, ορισμένα σε μεγαλύτερο βαθμό.

Και κάποιος βιαστικός σχολιασμός πάνω σε διάφορα.

Όσο για τον ανταγωνισμό, αν αναφέρεσαι στο δικτυακό, ναι, εκεί υπάρχει και ο ανταγωνισμός, αλλά μην ξεχνάμε υπάρχει και η συνεργασία (Team Play, Missions), και φυσικά υπάρχει και η αίσθηση της παρέας. Δες το και σαν "ξέδωμα".

Κάποτε όταν πήγαινες σε ένα arcade έπαιζες τις χαζομαρούλες και καθόντουσαν οι υπόλοιποι από πάνω και τα "Α!" και τα "Ω!" πήγαιναν σύννεφο (και σου σπάζαν και τα νεύρα), τώρα απλά ακούς ένα "Good game", "gg", ή οτιδήποτε πει αυτός που παίζει είτε στην αντίπαλη ομάδα, είτε στην ομάδα σου μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά. Δεν έχει να κάνει, τουλάχιστον για εκείνον που διασκεδάζει με σπαθιά και όπλα, με τα ίδια τα όπλα, αλλά με την παρέα, το καλό παιχνίδι. Τα παιδιά (όλων των ηλικιών) βάζουν απλά τα ακουστικά τους, σηκώνουν έναν TeamSpeak client και απλά φορτώνουν τον τίτλο της επιλογής τους επικοινωνούν όπως τους αρέσει και επέλεξαν.

Δεν έχει να κάνει τόσο με την διαχρονικότητα όσο με τις επιλογές του καθενός μας, και τον τρόπο που επιλέγει να παίξει. Και τότε (80-90, 90-00) είχαμε επιλογές με τους Spectrum, Commodore64/128, Amiga, Atari, consoles και λοιπά, είχαμε όμως μόνο αυτά. Τώρα έχουμε τα PC (και τους emulators όλων των προηγουμένων), τις κονσόλες, αλλά έχουμε επίσης και το δικτυακό παιχνίδι, αργά ή γρήγορα θα γινόταν. Αν είχαμε μόνο τα adventures δεν πιστεύω πως θα ήταν επιλογή, αλλά επιβεβλημένη επιλογή λόγω έλλειψης "ανταγωνιστικού" είδους. Ίσως η δυνατότητα επιλογής μας έκανε να εκτιμήσουμε ορισμένους τίτλους περισσότερο γιατί απλά ξεχώριζαν. Σε όποια κατηγορία και αν ήταν ξεχώριζαν και μας ενδιέφερε να τα γνωρίσουμε.

Στο θέμα διαχρονικότητας δεν έχουν το προνόμιο αυτό μόνο τα adventures, αν στραφείς και δεις στον κόσμο των Action, θα δεις ένα "κουτούτσικο" action απο κάποιον τυπάκο ονόματι John Carmack που έπιασε την αγορά και κυριολεκτικά την μεταμόρφωσε (και συνεχίσει να το κάνει ακόμη και σήμερα, μόνο που πλέον όρμησαν και άλλοι να πάρουν μερίδιο από την πίτα, γιατί απλά είδαν ότι είναι ιδιαίτερα χορταστική και μεγάλη) σε αυτό που έχουμε σήμερα, σε πολλά θέματα, τα οποία ανάγονται σε ότι έχει να κάνει με τους υπολογιστές και την ψυχαγωγία μας γενικά. Για καλή μου τύχη δεν κόλλησα με μια και μόνο κατηγορία παιχνιδιών όποτε και είδα όλη αυτήν την "επανάσταση". Δεν με νοιάζει που θα καταλλήξει, αλλά καλό είναι να υπάρχει.

Προσωπικά και σε εμένα αρέσουν ορισμένα adventures που πληρούν τις προυποθέσεις μου. Αλλά το ίδιο και τα action, το ίδιο και τα RPG, και ακόμη το ίδιο ορισμένα Strategy (για να μην μιλήσω και για μια ιδέα board). Καθένα τους είναι ένας ολόκληρος νέος κόσμος, αντιμετώπισης, διασκέδασης, ή ψυχαγωγίας, ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Ας είναι καλά η διαφορετικότητα μας.

Απαντώντας λοιπόν στην ερώτηση σου η ψυχαγωγία σου είναι απλά επιλογή σου, όταν όλοι μας το μαθαίνουμε αυτό, απλά απορρίπτουμε ή επιλέγουμε τίτλους που μας ενδιαφέρουν με μεγαλύτερη ευκολία. Αν δεν θέλεις ανταγωνισμό έχεις την δυνατότητα του Single-player ή του co-operative παιχνιδιού. Όσο για τα adventure, έχουμε άλλες τόσες γεύσεις (και πολύ περισσότερες στο μέλλον) για να δοκιμάσουμε με πολλά δοκιμασμένα ή μη συστατικά, τα αποτελέσματα της "μαγειρικής" αυτής και είτε θα τα θυμόμαστε και στο μέλλον (Monkey Island, Dig, κ.λ.π) , είτε απλά θα τα ξεχάσουμε την επόμενη ημέρα(...). Όλα είναι απλά προσωπικές επιλογές.

Θέτεις γενικά ένα θέμα το οποίο μπορεί κάποιος να το απαντήσει σχεδόν (αποκλειστικά) υποκειμενικά και μόνο.

Μα εννοείται φίλε mortal ότι όλες οι απόψεις ενέχουν το στοιχείου του υποκειμενικού. Δεν κάνουμε μία συζήτηση για να δούμε τι είναι σωστό και τι λάθος, αλλά για να εκφράσει ο καθένας την γνώμη του, και να κρατήσει από αυτήν ο άλλος ό,τι θέλει.

Καταρχήν να σου πω ότι κι εγώ παίζω όλα τα έιδη games, απλά τυγχάνει να αγαπάω περισσότερο τα adventures. Όπως πολύ σωστά λες, το κάθε είδος έχει κάτι διαφορετικό να σου προσφέρει, πράγμα απόλυτα κατανοητό και επιθυμητό. Αν κολλήσεις μόνο με τα adventures, ναι μπορείς να χάσεις πολλά, αλλά είναι επιλογή του καθενός, την οποία και σέβομαι απόλυτα. Και επειδή αναφέρεσαι στα action και στο doom ειδικότερα, να σου πω το εξής: Ναι, το Doom είναι διαχρονικό. Ναι, επέφερε επανάσταση. Ναι, πιθανότατα άλλαξε το ρουν της ιστορίας του gaming. Αλλά για πιο λόγο; Μόνο για καθαρά τεχνολογικούς λόγους. Έπαιξε κανέις κάποιο Doom και είπε "πωπώ, το σενάριο με έχει καθηλώσει!"; Ή "περιμένω πως και πως να δω τι θα γίνει στην συνέχεια"; Δεν νομίζω. Κι εγώ έπαιζα το Doom, μόνο και μόνο γιατί ήταν κάτι πρωτοποριακό για την εποχή και τρομερά εντυπωσιακό. Πιστεύεις ότι θα κάτσει κάποιος να παίξει το πρώτο Doom σήμερα; Αμφιβάλλω, γιατί βασίζεται στο στοιχείο του εντυπωσιασμού και έχουν φανέι τα χρονάκια του. Δεν είναι κακό αυτό, απλά προτιμώ, εφόσον μιλάμε για action, να παίξω κάποιο GTA, που έχει και μία ιστορία να σου παρουσιάσει.

Αναφορικά με τα cafes, νομίζω ότι ο καθένας εν τέλει, αποκομίζει ότι θέλει. Θες ανταγωνισμό, έχει καλώς. Θες συεργασία, και πάλι εδώ είμαστε. Αλλά καταλήγουμε όλοι στο συμπέρασμα ότι είναι ένα είδος εκτόνωσης και ένας τρόπος να ξεδώσει κάποιος. Δεν θέλω να κρίνω τις επιλογές του καθενός, αλλά μήπως το gaming, είτε μιλάμε για adventure, είτε action, είτε strategy, είτε οτιδήποτε άλλο, είναι και κάτι παραπάνω από ένα "ξέδωμα";

Κανένα πρόβλημα φίλε, απλά σχόλίασα, μην θεωρήσεις επιθετικό τον τόνο του κειμένου μου, γενικά γράφω πολλά και συνήθως τα λέω κάπως απότομα.

Στο ζήτημα του Doom, αν το σκεφθείς από την άποψη της τεχνολογικής επανάστασης, θα δεις πως ήταν ένας απο τους σταθμούς για την μεταμόρφωση της τεχνολογίας των γραφικών υποσυστημάτων. Αν σκεφθείς πως μια NVidia, μια 3DFX (κατόπιν την έφαγε η NVidia), μια ΑΤΙ πολεμούν απο τότε (με την τσέπη μας, και με την τρέλλα μας) για ένα καλύτερα πιο αποδωτικό σύστημα γραφικών τότε μάλλον έκανε πολύ περισσότερα από τα γράψει ένα παιχνιδάκι. Ακόμη και μια microsoft ξεκίνησε με την ιδέα ενός απλού συστήματος βιβλιοθηκών όπως το DirectX (το οποίο καλό ήταν μέχρι την έκδοση 3 αλλά όχι και ότι έπρεπε) και πλέον στην έκδοση που έχουμε φτάσει ολοκληρώνει πολλά περισσότερα από όσα υποστήριζε αρχικά, χάρη στις "σπρωξιές" (τώρα γιατί να τις χρειάζεται αυτό είναι άλλο ζήτημα) απο ανθρώπους όπως ο Carmack, όπως οι άνθρωποι που έστησαν την EPIC και την μηχανή του Unreal, και πολλούς άλλους (To engine της Bethesda). Ποτέ κάτι δεν έχει να κάνει με ένα τίτλο συγκεκριμένο αλλά με τις καινοτομίες που θα φέρει και σε άλλους τίτλους ή γενικότερα στην αγορά (hardware/software). Η ιδέα του modification δηλαδή που έφερε το Doom; Ενα engine και απλά ο καθένας (με τους περιορισμούς ωστόσο του engine αφού δεν είχε δωθεί ακόμη το source) έφτιαχνε ότι ήθελε (σχεδόν). Η κοινότητα του Doom ζεί ακόμη και σήμερα, όπως και να 'χει μετά απο 10 σχεδόν χρόνια. Και μιλάμε για έναν τίτλο. Κάποια από τα παιδιά που ξεκίνησαν με τον συγκεκριμένο βρέθηκαν κατόπιν σε εταιρείες όπως η Valve, η Gray Matter και τόσες άλλες που πλέον δεν κάνω την παραμικρή προσπάθεια να της θυμηθώ.

Απαντώντας και σχετικά με το αύριο θα πω τα τετριμένα πλέον. Στα adventures αρχίσαμε να έχουμε πραγματική δουλειά μετά την εμφάνιση στο προσκήνιο κάποιων ιδεών όπως το adventure egnine (Sierra Graphic Interface?, SCUMM, τα οποία ήταν παλιά αλλά δεν αξιοποιήθηκαν τόσο όσο τα 3D engines του Carmack) και σήμερα με εξειδικευμένα 3D engines (Still Life, Silent Hill, ενδεχομένως το Dreamfall και άλλα) ή με δημιουργήματα ερασιτεχνών όπως τα AGS και πολλές άλλες (μερικές τους έχω βρει και αναφέρω και στο thread για τα free και τα indie). Τα καινούργιας σοδιάς adventures θα προσπαθήσουν να πάρουν όπως πάντα επιτυχημένα χαρακτηριστικά απο πολλούς τίτλους ώστε να προσφέρουν μια διαφορετική εμπειρία στον παίκτη (ήδη σε κάποιους τίτλους ίσως να χρησιμοποιούν κάποια RPG χαρακτηριστικά (κάπου το διάβασα, αν το πετύχω θα αναφέρω τον τίτλο)) που είναι έτοιμος να δεχτεί την πρόκληση τους. Ίσως για να προσελκύσουν το μέγιστο δυνατό καταναλωτικό κοινό να συνδιάσουν τα πιο δυναμικά εξελισόμενα είδη παιχνιδιών για να δώσουν μια καλύτερη πρόκληση. Και αυτή όντως θα είναι μια εκπληκτική περιπέτεια. Το χθές είναι κάτι καλό (φορτωμένο μνήμες καλού gameplay και ωραίων ιστοριών), το σήμερα κάτι καλό, το άυριο κάτι απρόβλεπτο (Need input! Ποιός θα είναι ο επόμενος Carmack; Και ποιόν τομέα θα επηρεάσει στους υπολογιστές, για να βιώσουμε το αποτέλεσμα στους τίτλους μας.

Όσο για το στοιχείο του εντυπωσιασμού, το οποίο ανέφερες, δεν το πιστεύω τόσο πολύ γιατί ήδη υπήρχαν παιχνίδια με πολύ καλά γραφικά (τουλάχιστον για εκείνη την εποχή), απλά το συγκεκριμένο σε έφερνε στην διάθεση να παίξεις απλά για να παίξεις, να αντιμετωπίσεις τους αντιπάλους, ψάχνωντας για τα γνωστά πλέον κλειδία, για να ψάξεις (τα κάνανε palm στο καινούργιο) γρήγορα, εύκολα, ανόδυνα, και όταν έμπαινες σε δικτυο με φίλους και έπαιζες επρόκειτο για μια εντελώς διαφορετική εμπειρία. Η "ανεγκέφαλη" εκτόνωση του deathmatch γεννήθηκε τότε ως ιδέα, η ιδέα του TeamPlay/Co-op το ίδιο, και μετά ήρθαν όλα τα υπόλοιπα στυλ παιχνιδιού είτε για να στοιχείωσουν είτε για να γεμίζουν τον χρόνο μας. Προσωπικά για την ώρα παραμένω (όποτε ελεήσω να παίξω) στο κλασσικό Wolfenstein (πειραγμένο Q3 engine), και φυσικά θα πάω είτε σε ένα καλό RPG, που εκτός από μάχες έχει και μια καλή ιστορία, π.χ. Gothic, Oblivion, Wizardry 8, Stonekeep(το story του ήταν απλό και το στήσιμο του μολονότι άκαμπτο σε κάποιο βαθμό, στήριξε και απέδωσε πολύ ωραία την ιστορία του, ίσως καλύτερα και από πολλά "pure" adventure, κ.λ.π), είτε σε ένα adventure που να προσεγγίζει τα ενδιαφέροντα μου απο πλευράς ιστορίας (θα δοκιμάσω το Moment Of Silence να δω τι λέει).

Το ξέδωμα μπορεί να έχει πολλές μορφές ανάλογα με το είδος του παιχνιδιού. Προσωπικά το βλέπω ως τρόπο ζωής, άλλος πάλι που έχει 5 μύρια υποχρεώσεις στο κεφάλι του, το βλέπει σαν μια διέξοδο για τα απωθημένα του (μετά απο μια πτωτική μέρα στο ΧΑΑ σκότωνα ευχαρίστως ότι κινιόταν, δίχως σκέψη).

Αν το πας απο πλευρά ψυχαγωγίας (κυριολεκτικά) εδώ είναι κάπως δύσβατο το μονοπάτι. Το παιχνίδι απο μόνο του και από την φύση του ήταν ένα μέσο μετάδοσης κάποιων ιδέων ή κάποιων συμπεριφορών μιμιτισμού. Τα νέα παιχνίδια δεν παύουν να ακολουθούν αυτή την εφαρμογή, αλλά χρησιμοποιόντας διαρκώς όλο και περισσότερους τρόπους προσέγγισης, οπότε και η πολυπλοκότητα τους μπορεί να ακολουθείται απο μικρό ποσοστό των gamers κάθε φορά. (τώρα βάλε στον καθέναν να δοκιμάσει να βρει το παραμικρό στο Age Of Empires, ή στο Wizardry, το ένα είναι strategy based (σχετικά ελεγχόμενο το σκηνικό που διαδραματίζεται η ιστορία), το άλλο είναι story/battle/character based (με ανοικτή ιστορία, πολύπλοκη αλληλεπίδραση φυλών, χαρακτήρων, ιστορίας, αντιπάλων, μεντόρων κ.λ.π), και τα δυο απευθύνονται στους gamers. Ο ένας θα δει το strategy και θα πει ότι του αρέσει γιατί ίσως από την φύση του να είναι οργανωτικός και να θέλει να διαχειρίζεται, ο άλλος θα πεί πως θέλει το Wizardry γιατί του δίνει δυνατότητα να διαμορφώσει τον χαρακτήρα του, να ερευνήσει την ιστορία, να ζήσει σε ένα φανταστικό κόσμο. Και οι δυο διαχειρίζονται μεταβλητές ενός προγράμματος και παίρνουν τα αποτελέσματα σε γραφική μορφή, και οι δυο ικανοποιούνται όπως ο καθένας το αντιλαμβάνεται. Πάλι μέσω κάποιων τίτλων δημιουργούνται communities για την αλληλοβοήθεια των χρηστών του τίτλου, και για την επικοινωνία τους σε κάποιο Α' βαθμό, οπότε ίσως να πούμε ότι το παιχνίδι (ανεξαρτήτως κατηγορίας) στον υπολογιστή είναι κάτι πολύ περισσότερο σε επίπεδο τόσο ψυχαγωγίας όσο και επικοινωνίας, αλλά παραμένωντας εντούτοις πιστό σε γενικές γραμμές στις βασικές του αρχές. Μαθαίνοντας τις άπειρες παραμέτρους ενός παιχνιδιού (αν δεν κολλήσεις στο παιχνίδι) ίσως να αντιδράς πιο γρήγορα και στην αποδοχή και χρησιμοποίηση περισσότερων δεδομένων στην πραγματική σου ζωή. Δεν ξέρω...

Και τέλος ποιός θα μπορούσε να αφιερώσει τόσο πολύ χρόνο για να τα δημιουργήσει αν δεν ήταν σημαντικά; Και αν δεν ήταν σημαντικά γιατί κάποιος θα έπρεπε να αφιερώσει το χρόνο του για να τα παίξει; <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Φίλε mortal πολύ καλά τα λες, και εννοείται ότι δεν παρεξηγώ ούτε το ύφος σου ούτε αυτά που λες

Κοίτα, νομίζω, αναφορικά με το Doom, όπως προανέφερα, ότι όντως έφερε μία τρομερή επανάσταση στα computer games. Αλλά επιμένω ότι, όπως και καθετί που επιφέρει ρεγδαίες αλλαγές (έιτε στην τεχνολογία, είτε στον τρόπο σκέψης, είτε οτιδήποτε άλλο) είναι καταδικασμένο να επιφέρει και θετικά και αρνητικά. Ναι, αποδέχομαι τις τρομερές αλλαγές που επέφερε το Doom. Αλλά δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι όλες ήταν για καλό. Το μέλλον θα δείξει. Γιατί ας μην ξεχνάμε και την ραγδαία τάση μιμητισμού που γέννησε, κάτι που οδήγησε σταδιακά στην έλλειψη πρωτοτυπίας και στην προχειρότητα. Και πρόσεξε: δεν λέω ότι το Doom και οι communities που δημιούργησε είναι νεκρές. Απλά ξανατονίζω ότι σαν ΠΑΙΧΝΙΔΙ, σαν κάτι το οποίο θα κάτσεις να ευχαριστηθείς, ΔΕΝ μπορεί να θεωρηθεί διαχρονικό. Τα παράπλευρα που δημιούργησε σαν παιχνίδι βασιλεύουν ακόμη και σήμερα. Αλλά το παιχνίδι σαν οντότητα έχει σβήσει. Παράδειγμα: έρχεται ένας και λέει ότι είναι φανατικός των FPS. Θα τον ρωτήσω τι παίζει αυτόν τον καιρό. Ούτε μία στο εκατομμύριο θα μου πει ότι παίζει το Doom. Θα πει ίσως Doom 3, Half Life 2 κ.ο.κ. Όχι όμως το πρώτο Doom. Ενώ αν ρωτήσω έναν adventura, σίγουρα θα μου πει και κάποιο κλασικό που έχει μία δεκαπενταετία στην πλάτη. Αυτό εννοώ διαχρονικό.

Αναφορικά με την ψυχαγωγία και το αύριο, έχεις δίκιο στα περισσότερα που λες και μπράβο που εξέθεσες πολύ τεκμηριωμένα την άποψη σου. Συμμερίζομαι τα περισσότερα που λες, απλά έχω την εξής ανησυχία: Μιας και σήμερα το gaming, για τους όποιους λόγους, θεωρείται και κύριο μέσο χαλάρωσης και εκτόνωσης, αυτό δεν θα επηρεάσει το μέλλον; Όπως λες ο άλλος που έχει σκοτούρες γουστάρει να πάει να ξεδώσει με ενa lan party, κάτι απόλυτα λογικό και σεβαστό κατά την γνώμη μου. Αλλά μιας και ο σύγχρονος τρόπος ζωής οδηγεί ολοένα και πιο πολύ προς τα εκεί, αυτό δεν σημαίνει ότι παράλληλα και οι μελλοντικοί τίτλοι θα γίνουν πιο ανάλαφροι και εύπεπτοι, προκειμένου να μην κουράζουν τον παίκτη; Γι'αυτό και φοβάμαι τι θα φέρει το μέλλον. ϊσως να φτάσουμε και σε μία κονσολοποίηση των Η/Υ, μέσω άμεσων και ανάλαφρων τίτλων, έστω κι αν οι Η/Υ είναι πάντα πιο μπροστά τεχνολογικά.

Μπορεί να είναι και λανθασμένα αυτά που λέω, απλά την άποψη μου καταθέτω. Γιατί προσωπικά μιλώντας, πάντα θα προτιμάω να αράξω με ένα φιλαράκι μου και να βυθιστούμε σε κάποιον άλλον κόσμο, μέσω ενός καλού και ποιοτικού παιχνιδιού (adventure ή μη), παρά να κυνηγάω να φάω κάποιους άλλους σε ένα deathmatch.

NikolasFigaro παιχνίδια όπως τα Counterstrike,Tactical-Ops,Soldier of Fortune 2,Return to Castle Wolfenstein,Wolfenstein:Enemy Territory,Call of Duty,Medal of Honour,Quake 2 και Quake 3 εξακολουθούν να έχουν χιλιάδες άτομα κι εκατοντάδες clans που λιώνουν κάθε μέρα.Όλα βασίζονται σε απαρχαιωμένες engines και πιο συγκεκριμένα στις engines των Quake 1-3.Μάλιστα παχνίδια όπως το Quake 3 με το tweaking που σου επιτρέπει δείχνει σαν παιχνίδι 15αετίας.Αυτά τα παιχνίδια παίζουν οι πορωμένοι των FPS.Το ¨gameplay¨ τους νοιάζει.Από τα πιο σύγχρονα μόνο τα CS:Source,Battlefield 2 kai UT 2004 έχουν καταφέρει να προσελκύσουν φανατικούς του είδους αν και λίγοι τα έχουν αγαπήσει.Μπορεί η διαχρονικότητα να μην αγγίζει τα ¨άπειρα¨ χρόνια ενός adventurer και να περιορίζεται στα 4-5 χρόνια(το χρονικό διάστημα που μπορεί να μεσολαβήσει η συνέχεια ενος παιχνιδιού) αλλά η αντοχή τους στο χρόνο για κάποιον που ασχοληθεί μεθοδικά μαζί του υπερβαίνει κατά πολύ τις 1000ώρες...

Τρανό παραδείγμα το Doom 3 που ενώ είναι το πιο εντυπωσιακό FPS αυτή τη στιγμή ελάχιστοι ξόδεψαν πάνω απο 20-30 ώρες μαζί του.Δεν έχουν καμιά αξία τα γραφικά για τους φανατικούς των FPS.Τέσπα εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι το να συγκρίνεις Counterstrike με Still Life είναι σαν να συγκρίνεις την ανάγνωση ενός βιβλίου με τις άπειρες ώρες που μπορεί να ξοδεύεις με τους φίλους σου στο ποδόσφαιρο(μην κολλήσετε στο παράδειγμα pls).Δηλαδή είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία και κακώς γίνεται η όποια σύγκριση.Το ίδιο ισχυεί και για τα MMORPG's.

Ελάχιστα παιχνίδια single-player only κάνουν εμπορική επιτυχία κάθε χρόνο.Τα adventures από την άλλη έχουν πολύ μικρή αντοχή στο χρόνο κάτι που επηρρεάζει σημαντικά τις πωλήσεις τους.Όμως όλα τα είδη των games συμβαδίζουν πλέον με το internet εκτός δυστηχώς απο τα αγαπημένα μας adventures.To internet έχει εξαπλωθεί παντού σε όλο τον κόσμο οπότε η ζήτηση για multiplayer games σίγουρα μόνο μόδα δεν είναι.Αυτή τη στιγμή τα adventures(με την "κλασσική" έννοια) έχουν υποχρεωθεί να ακολουθήσουν μοναχικό και συναμά μη εμπορικό δρόμο.Ο Θεός(που χτές ήταν πράσινος χεχε) να τα βοηθήσει...