Comics για μεγάλα παιδιά.

Βασικά τι να προλάβεις να διαβάσεις πες μου; <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Τα comic όπως και κάθε άλλη μορφή έκφρασης είναι άπειρα, ωστόσο πιστεύω πως όσοι έχουν αφιερωθεί στο comic (περισσότερο από τον υποφαινόμενο) θα πρέπει να έχουν επενδύσει αρκετό χρόνο ψάχνοντας τα, και πιθανόν να βαριούνται να το κουβεντιάσουν σε μη εξειδικευμένα μέρη. Για να μην αναφέρω πως διαφορετικές ιστορίες πιάνουν διαφορετικά άτομα, και πιθανόν η αισθητική ενός comic (ακόμη και αν έχει την αριστουργηματική ιστορία) δεν μπορεί να αγγίξει τους πάντες.

Το Girls να φαντασθώ πως είναι το γνωστό Girls (of the egg? ); Αν μιλάς για αυτό όντως είναι εξαιρετικό (εντάξει δεν είναι και Gaiman ή Moore αλλά είναι πολύ καλό), και περνάει μέσα από μια ιστορία θεωρητικά μυστηρίου/scifi/τρόμου πολύ περισσότερα για τις σχέσεις ζευγαριών, τις δυσκολίες, ίσως τον αυταρχισμό ορισμένων στους άντρες (εντάξει απλά ο καλλιτέχνης εκεί οπτικοποίησε τον "ευνουχισμό" κάπως άγρια), τις "χαμένες" ψυχές, και πολλά άλλα. Αλλά αν θέλεις να δεις κάτι αντίστοιχο στην πιο light εκδοχή του, που εξίσου καλά έχει βγάλει το μαστίγιο και μαστιγώνει κάποιες καταστάσεις θα σου πρότεινα να checkάρεις το Boneyard του Richard Moore (πολύ καλό αλλά δυστυχώς με κυκλοφορία ενός τεύχους ανά 4 μήνες). (Κάπου ίσως να έχω αναφερθεί ξανά σχετικά με αυτό).

Όσο για τον... misunderstood να τον αποκαλέσω;... Manara έχει πει πάρα πολλά σ' όσους δεν είδαν τα ερωτικά εξώφυλλα (τα οποία δυστυχώς αποτρέπουν αρκετό κόσμο από το να τον διαβάσει γιατί στην Ελλάδα του καθωσπρεπισμού τέτοια πράγματα κάνουν κάποιους να δυσανασχετούν) και έμειναν εκεί. Ωστόσο επειδή δεν είναι του δικού μου στυλ (παρότι όταν βρίσκω τα διαβάζω ευχάριστα) δεν θα τολμήσω να αναφερθώ περισσότερο, τόσο σ' αυτόν, όσο και στον Serpieri ή τον άλλο μεγάλο, τον Pratt. Οι καινούργιοι πάντως έχουν δουλίτσα μπροστά τους, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, όταν υπάρχει ένα τόσο βαρύ παρελθόν πίσω και μπροστά τους. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Πω ρε παιδιά, έτσι όπως μιλάτε μου θυμίζετε τον Κο Κλαμπ και τον Κο Σλαμπ από το Sin City!

Για να καταλάβω, μιλάμε γενικά για κόμικς για ενήλικες ή καθαρά για κόμικς πορνογραφικού περιεχομένου; Γιατί δεν υπάρχουν μόνο τα δεύτερα, αν και αυτά είναι που ακούγονται περισσότερο...

Έχοντας διαβάσει Druuna, League Of Extraordinary Gentlemen, The Nicopol Trilogy, Μλάκσαντ, Διαφθορά, Sin City, Ζωντανοί Νεκροί, Ντύλαν Ντογκ, Το Κοράκι, Samurai: Γη και Ουρανός, Unfunnies αλλά και το κόμικ του The HitchHiker's Guide to the Galaxy (οκ, δεν είναι μόνο για ενήλικες, αλλά είναι πολύ πολύ ενδιαφέρον), όπως επίσης και Manga σαν τα Uzumaki, Death Note, FLCL, Battle Royale και Welcome to the NHK, μπορώ να πω πως τα ενήλικα κόμικς είναι πολλά παραπάνω από γυμνές αιθέριες υπάρξεις με πονηρό μυαλό, μάλλον το αντίθετο καθώς, πέρα από το τέλειο Druuna δεν βρέθηκε κανένα άλλο να μου αρέσει ιδιαίτερα (άντε, ίσως λίγο ένα του Μanara που είχε να κάνει με την περικεφαλαία του Οδυσσέα).

Όχι οτι δεν ξέρω πως το γνωρίζουν αν όχι όλοι τότε οι περισσότεροι, απλά θεώρησα σκόπιμο να το επισημάνω. Τα κόμικς που ανέφερα παραπάνω τα προτείνω στον οποιονδήποτε είναι πάνω από 18, καθώς είναι καταπληκτικά, με πολλά από αυτά να καμαρώνουν περήφανα στη βιβλιοθήκη μου.

Χεχε, για πέστο αυτό όμως στον μέσο νεοέλληνα που θεωρεί κουλτούρα κοινωνική, βαριά κι ασήκωτη, το να ασχολείται μόνο με καταδικασμένες ερωτικές σχέσεις και φανταστιώσεις που έχουν να κάνουν με το πως ο ήρωας ρίχνει κάποια κάτω και το που την πηγαίνει και το τι της παίρνει. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Δυστυχώς το φανταστικό (ισχυρά πολιτικό, κοινωνικό (δομές, σχέσεις ομάδων, αντίδραση, κινήματα), φιλοσοφικό, ιδεολογικό) και το comic που αποτελεί έναν από τους πρωτεργάτες του στην Ελλάδα (εντάξει Ελλαδιστάν) έχει αποτύχει και για αυτό και έχουμε μόνο τα ελαφριά και εύπεπτα με μοναδική εξαίρεση ίσως ορισμένες από τις προσπάθειες της Ars Longa (Παρα-Πέντε, Βαβελ κ.λ.π.). Εδώ και τον Αρκά πολλοί δεν τον ξέρουν. Είναι όπως στο βιβλίο που θεωρούν κοινωνικό το Άρλεκιν (και όλα τα παρεμφερή) και ανούσιο το μυθιστόρημα του King ή του Barker ή του Clarke (για τον Eco δεν μιλάω γιατί θα βάλω άγνωστες λέξεις <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P -->). <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Φυσικά υπάρχουν κι άλλοι διαχωρισμοί που έχουν να κάνουν τόσο με την εικόνα όσο και με την ιστορία. Π.χ. o Straczynsci (σεναριογράφος των τηλεοπτικών σειρών Babylon 5 και Jeremiah) έβγαλε τα comic Midnight Nation, ανέλαβε τα σύγχρονα Spider-man και γενικά έδωσε ένα περισσότερο κοινωνικό υπόβαθρο στους χαρακτήρες και μια λογική πως ο χαρακτήρας είναι εξίσου σημαντικός κι ασήμαντος στην Ιστορία (In Bullet point - Marvel), και έπαιξε και με άλλες ιδέες σχετικά με την ίδια την φύση του ανθρώπου στο Book of Lost Souls. H εικόνα στο καθένα από αυτά ήταν λεπτομερής και δεν είχε τόσο πολύ άποψη, αλλά ήταν περισσότερο κινηματογραφική τόσο στην θέση της στο χαρτί (για την ροή της ιστορίας) όσο και στην ποιότητα της λεπτομέρειας (σκιές, μάτια, ρευστή κίνηση).

[Στον Μανάρα θα πρότεινα να κοιτάξεις το "Ο H.P. και ο Τζουσέπε Μπέγκμαν"]

Όσο για το γυμνό, δεν φταίει από μόνο του, αλλά το πρόβλημα το δημιουργούν τα μυαλά μας με την αντιμετώπιση του. Ένας "πεινασμένος" πιτσιρικάς ή κι ενήλικας θα ορμήσει σε κάτι που απλά θα του ικανοποιήσει (ή θα του προσφέρει) τις φαντασιώσεις.
Άλλος θα το δει απλά ως σκίτσο, και ως ικανότητα του σχεδιαστή από απλές γραμμές και χρήση χρωμάτων ή κάρβουνου να παράγει τόσο ζωντανή/πραγματική εικόνα. Υπάρχει ο Boris, o Frazzeta, o Royo και πολλοί άλλοι που δημιουργούν την μαγία με ότι υλικό χρησιμοποιούν (από μολύβι, ως αερογράφο).

Μερικά comic δεν έχουν ηλικία, άλλα πάλι έχουν, και όχι γιατί τα απαγορεύουμε για τις νεώτερες ηλικίες επειδή έτσι μας καρφώθηκε ότι δεν πρέπει , αλλά απλά γιατί τα παιδιά (και πολλές φορές και οι ενήλικοι) δεν έχουν την εμπειρία για να συλλάβουν ορισμένες από τις ιδέες που περνάνε οι δημιουργοί, και πάει κυριολεκτικά χαμένο το δημιούργημα (εντάξει λίγο υπερβολικό, αλλά αυτό είναι το γενικότερο νόημα). <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> (Οι γενικότερες κοινωνικές τάσεις φαίνονται μέσα από το κομικ καθώς ότι επηρεάζει τον δημιουργό φαίνεται αυτόματα στο έργο του).

[Προσωπικά, επειδή οι βιβλιοθήκες δεν έχουν χώρο για τίποτα άλλο, τα κρατάω όλα σε ηλεκτρονική μορφή και έχω ησυχάσει από το πρόβλημα χώρου.]

Mortal wrote: Χμ, ναι δεν λέω αλλά ξέρεις υπάρχουν και τα επίπεδα αντοχής κάποιου, οπότε ξεκινάς χτίζοντας βάσεις από άλλα επίπεδα και μετά είτε πετάς ψηλότερα, είτε σκαρφαλώνεις και εύχεσαι από μέσα σου να μην γκρεμοτσακιστείς!
[Για να πάω στην Druuna είχα ξεκινήσει από πιο απλά comic όπως Bilal (Ή γιορτή των αθανάτων (έγινε και ταινία με το όνομα Immortel), ή Η πόλη που δεν υπήρξε ποτέ), ποιός είχε γράψει τον Korto Maltese (Μπαλάντες των νότιων θαλλασών), άπειρα από την σειρά Το Μικρό Κόκκινο Αυτί του Reiser, το ωμό χιούμορ του Vilelmin που ωστόσο χαστούκιζε δυνατά κάποιες στιγμές (όχι πάντα, υπήρχε και ο παράγοντας κακογουστιά), το ιδιόρυθμο σατυρικό του Quino (από τα καλά του ήταν το Σκληρός που είναι ο έρωτας όπου σατύριζε τον έρωτα και τον γάμο με έναν έξοχο κυνισμό (πόναγε αλλά ήταν αλήθεια)), τουλάχιστον από αυτά που θυμάμαι άμεσα. Ή ας πούμε Το Μαύρο Ινκαλ του Moebius μαζί με άλλον ή τη σειρά Sandman του Neil Gaiman, και μετά έπεσα πάνω στα φανταστικά με εντονο ερωτικό στοιχείο όπως η Druuna (πρώτα την γνώρισα από τον Moebius και μετά απο τον Serpieri).

Γενικά τα κόμικ πρέπει να σε αρπάξουν από κάτι που σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα και μετά να τα ακολουθήσεις από μόνα τους ανεξάρτητα. Η αφήγηση τους λειτουργεί διαφορετικά από το βιβλίο ή τον κινηματογράφο, και πολλές φορές τονίζει αυτό που θέλει να πει καλύτερα από τα άλλα μέσα.

Αν θέλεις σύγχρονα σε άλλα στυλ πέρα του Ευρωπαϊκού (και του ερωτικού, γιατί περισσότερο η παλαιά ήπειρος είναι πιο απελευθερωμένη (τουλάχιστον στο χαρτί) από την Αμερική) πήγαινε στα Αμερικάνικα Purgatorι και Necromancer, το πρώτο είναι από την Chaos, το δεύτερο πρέπει να είναι από την Image.

Φίλε μου ο Corto Maltese είναι ένα δημιούργημα του δεξιοτέχνη στο είδος Hugo Pratt! Τα περισσότερα τεύχη με πρωταγωνιστή τον ναυτικό με το σκουλαρίκι διατίθονται από τη Βαβέλ! Τόσο όμως το αριστούργημά του Η Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας (Μάκραν ότι καλύτερο έχει δημιουργήσει ποτέ ο Pratt) καθώς και τα εξαιρετικά: Περιπετειες στις νότιες θάλασσες και Ιστοριες Πολέμου θα τα βρεις από τις εκδόσεις Παρά Πέντε!
Οποιοι δεν έχουν διαβάσει Pratt το συνιστώ ανεπιφύλακτα!!

Να προσθέσω ότι είναι ένα ανεκπλήρωτο όνειρο για μένα να δώ τη Γιορτή των αθανάτων στη Μεγάλη Οθόνη!! Το Immortel σκηνοθετημένο από τον ίδιο τον Enki Bilal είναι μεταφορά του εργου του: Γυναίκα Παγίδα(La femme piege)(Λογικό να υπάρχει μπέρδεμα καθώς πολλοί χαρακτήρες είναι κοινοί στα 2 έργα!)

Καλωσόρισες!

Χεχε, Βαβέλ και Παρα-Πέντε μαζί με όλες τις εκδόσεις γύρω τους ήταν εκείνα που μας μύησαν στο comic τουλάχιστον στην αρχή. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Υπήρξε εποχή που έπαιρνα τα πάντα γύρω από αυτά, αλλά με τον καιρό τα άφησα κι εγώ κάπως πίσω μου και σήμερα παρότι ρίχνω ματιές κατά διαστήματα δεν είμαι τόσο ενεργός στον συγκεκριμένο τομέα της ψυχαγωγίας [έγινα τουλάχιστον κατά 90% fan για κάθε θεματολογία (σχεδόν) του Ιαπωνικού anime].

Αν έχεις ωστόσο προτάσεις δώσε ιδέες ώστε κι άλλος κόσμος που θα τύχει να πέσει στο thread να βρεί θέματα που ίσως να τον ενδιαφέρουν.

Όσο για την ταινία, αν θυμάμαι καλά συνδίασε κομμάτια από το πρώτο μέρος, και μετά πέρασε στο 3ο αλλά δεν θυμάμαι αν ασχολήθηκε έστω και λίγο με το 2 μέρος. Πάντως ήταν καλογυρισμένη ταινία και ατμοσφαιρική. Κάτι τέτοιο περίμενα κι από το adventure [Nikopol] που ωστόσο παρότι έπιασε καλά την εικόνα δεν προχώρησε πολύ τουλάχιστον σεναριακά.