Broken Sword 4: Angel of Death

Οφείλω να ομολογήσω ότι ποτέ δεν ήμουν θετικά προσκείμενος προς την σειρά Broken Sword, καθώς με εξαίρεση το πρώτο την έβρισκα εντελώς υπερ-εκτιμημένη και ως εκ τούτου ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί όλος αυτός ο πανικός για αυτήν. Ως εκ τούτοις αντιμετώπισα με πολύ μεγάλο σκεπτικισμό το 4ο παιχνίδι με ήρωα τον – γοητευτικό για κάποιους, εκνευριστικό μέχρι τα όρια της εγκληματικής ενέργειας για κάποιους άλλους – πρώην δικηγόρο και νυν εργαζόμενο σε εταιρεία παροχής χρηματικών εγγυήσεων George Stobbard. Όσο όμως περισσότερο έπαιζα, τόσο περισσότερο έβρισκα τον εαυτό μου να απορροφάται από το παιχνίδι, με αποτέλεσμα η αρχική μου εντύπωση να μεταλλαχθεί και πλέον να πιστεύω ότι το Angel of Death είναι το καλύτερο παιχνίδι της σειράς μετά το Shadow of the Templars. Αυτό από μόνο του δεν λέει και πολλά βέβαια καθώς τα BS 2 και 3 είναι ίσως από τα πιο αδιάφορα και κακοδομημένα adventures που έχουν πέσει ποτέ στα χέρια μου, οπότε το AoD δεν είχε και σοβαρούς αντιπάλους να ανταγωνιστεί.
 
Στα του σεναρίου, το παιχνίδι ξεκινά με τον κλασσικό τρόπο: Κάθεσαι αμέριμνος στο γραφείο σου όταν εμφανίζεται μία ξανθιά σεξοβόμβα κουβαλώντας ένα αρχαίο χειρόγραφο το οποίο υποτίθεται ότι οδηγεί σε κάποιο αμύθητο και από καιρό χαμένο θησαυρό. Καταλυτικός παράγοντας στην απόφαση σου να βοηθήσεις την δεσποινίδα, πέρα από το ότι είναι υπέρ του δέοντος όμορφη, αποτελεί το γεγονός ότι σχεδόν ταυτόχρονα με την άφιξη της εισβάλουν στον γραφείο σου Ιταλοί μαφιόζοι, ευγενής σκοπός των οποίων είναι να απαλλάξουν την κυρία από το χειρόγραφο και ίσως από την ζωή της. Σαν καλός George Stobbart που είσαι όμως δεν πρόκειται να αφήσεις να συμβεί κάτι τέτοιο και έτσι ξεφεύγετε μαζί από τους διώκτες σας με σκοπό να βρείτε τον θησαυρό, ή όπως γίνεται σε αυτές τις εντελώς κλισαρισμένες περιπτώσεις - τον έρωτα. Το πρόβλημα λοιπόν με το σενάριο είναι ότι δεν καταφέρνει να εκπληρώσει τις προσδοκίες που υπόσχεται. Κάποια στιγμή μπαίνουν στο πλάνο και οι πάντα επίκαιροι – κατά Charles Cecil – Templars και κάπου εκεί αρχίζει να χάνεται η μπάλα. Συνωμοσίες επί συνομωσιών, κακοί καρδινάλιοι, καλοί ιερείς, αρχαίες αδελφότητες, τρελοί επιστήμονες, συν δύο femme fetal, έτσι για να υπάρχει και μια γυναικεία πινελιά βρε αδερφέ.

 
Τεχνικά, το Angel of Death δεν έχει να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο. Πρωτίστως, τα γραφικά του με εξέπληξαν αρνητικά καθώς είχα αρκετό καιρό να δω μέτρια γραφικά σε adventure. Το πρόβλημα εστιάζεται στον σχεδιασμό των εξωτερικών χώρων οι οποίοι φαντάζουν άδειοι καθώς αποτελούνται από λίγα έως ελάχιστα αντικείμενα και backrounds, πολλές φορές δε περιέχουν μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Σε αυτό συντελούν βέβαια και οι χρωματισμοί που χρησιμοποιούνται, τους οποίος στην καλύτερη περίπτωση θα τους λέγαμε μουντούς. Πραγματικά, δεν περίμενα κάτι τέτοιο – όχι επειδή θεωρώ ότι τα γραφικά παίζουν και κανένα ιδιαίτερο ρόλο, αλλά όπως και να το κάνουμε ελάχιστες είναι οι παραγωγές πλέον που δεν έχουν τουλάχιστον καλά γραφικά. Η μουσική του παιχνιδιού κινείται σε καλύτερα από τα γραφικά επίπεδα χωρίς όμως να έχει να επιδείξει κάτι τρομερά ξεχωριστό το οποίο να σου καρφώνεται σαν μελωδία. Οι ομιλίες των χαρακτήρων από την άλλη είναι αρκετά καλές, διαθέτουν τον δέοντα χρωματισμό και καθαρότητα, ενώ στα συν είναι η απίστευτα ερωτική χροιά που έχει η φωνή της Nico.
 
Αν τεχνικά το AoD δεν κατάφερε να με εντυπωσιάσει, που να δείτε τι έγινε μόλις ξεκίνησα το παιχνίδι και προσπάθησα να τα βγάλω πέρα με τον χειρισμό του o οποίος αποτελεί ένα σχεδόν αποτυχημένο υβρίδιο point & click και direct control. Κινείτε τον George με το ποντίκι ή τα arrow keys – αν θέλετε να αποφύγετε επιβάρυνση του νευρικού σας συστήματος επιλέξτε τα keys – ενώ χρησιμοποιείτε το mouse για να εντοπίσετε αντικείμενα και χαρακτήρες στην οθόνη. Όταν ένα hotspot αναγνωριστεί από τον κέρσορα, αυτός θα αλλάξει σε μία λειτουργία (πχ talk, take κλπ). Δώστε όμως ιδιαίτερη βάση στο εξής: Έχοντας τον κέρσορα πάνω σε ένα αντικείμενο, κάνοντας δεξί κλικ θα εμφανιστούν και μία σειρά από επιπλέον εικονίδια που αφορούν μόνο το εν λόγω αντικείμενο και αφορούν ειδικές λειτουργίες όπως push, use κλπ ενώ έτσι εμφανίζεται και η εντολή look. Μην σας διαφύγει αυτή η λειτουργία αυτό γιατί ενδέχεται να κολλήσετε σε κάποιο σημείο αν έχετε παραλείψει να αναπτύξετε όλη την γκάμα επιλογών που δίνονται για ένα αντικείμενο.

 
Σημειώστε επίσης, πως κατά την προσφιλή παράδοση των BS ορισμένα dialogue topics εμφανίζονται μόνο αν έχετε κάνει look κάποια σχετικά αντικείμενα στον περιβάλλοντα χώρο Τα προβλήματα που έχει ο χειρισμός οφείλονται αποκλειστικά στον τρόπου που περιστρέφονται οι κάμερες την ώρα ο George κινείται στην οθόνη, οι οποίες είναι ικανές να ζαλίσουν ακόμα και τον πιο έμπειρο ναυτικό που διαθέτει πολλά χρόνια πλεύσης στο ενεργητικό του. Πρόσθετο βάρος επίσης αποτελεί και το ελλιπές pathfinding, κάνοντας σας έτσι να χάνετε αρκετό χρόνο προσπαθώντας να καταφέρετε τον ήρωα να περάσει ανάμεσα από δύο αντικείμενα ή κάπως πιο δύσκολα προσπελάσιμες περιοχές Εντάξει είπαμε, ο Cecil κατάλαβε το λάθος του που αποκήρυξε το point & click πριν κάποια χρόνια αλλά δεν ήταν ανάγκη να προσπαθήσει τόσο απεγνωσμένα να μας πείσει ότι έγινε και πάλι καλό παιδί, χρησιμοποιώντας ντε και καλά προβληματικό συνδυασμό mouse και πλήκτρων.

Πάμε στα καλά τώρα. Πραγματικά δεν περίμενα με τίποτα το 4ο μέρος μιας ψιλο-αδιάφορης σειράς όπως τα BS – με εξαίρεση το πρώτο βέβαια – να είναι τόσο “γεμάτο” από adventure περιεχόμενο εννοώντας ότι διαθέτει ατμόσφαιρα, ποιοτικους γρίφους, ενδιαφέροντες χαρακτήρες – όχι βέβαια στα τραγελαφικά πρότυπα των Runaway, του στυλ “rastafarian yoga guru surfer”, καταιγιστική σεναριακή εξέλιξη και ενσωμάτωση του παίκτη στην ιστορία. Αν εξαιρέσουμε την ενοχλητική αρχή του παιχνιδιού όπου πρέπει να κάνεις κάτι τρελές κασκάντες για να αποδράσεις από τους μαφιόζους που σε κυνηγούν, η πλειοψηφία των γρίφων είναι απολαυστικά ευρηματική και πραγματικά θα χαίρεστε να τους λύνετε. Για παράδειγμα, σε κάποιο σημείο του παιχνιδιού έπρεπε να γλιστρήσω μέσα σε ένα φυλασσόμενο κτήριο το βράδυ. Ξαφνικά αντιλήφθηκα έντρομος ότι έπρεπε να περάσω με stealth 4-5 φρουρούς και ταράχτηκα αναλογιζόμενoς τις action μανούβρες που με περιμένουν. Ε λοιπόν, έκανα λάθος. Δεν έπρεπε απλά να κάνω stealth, αλλά λύνοντας έξυπνους γρίφους να καταφέρω να τους αποσπάσω την προσοχή πριν τους παρακάμψω. Στην πλειοψηφία τους οι γρίφοι του AoD λύνονται με την λογική και δεν θα σας δυσκολέψουν ιδιαίτερα με εξαίρεση αυτούς που έχουν να κάνουν με δύο αρχαία χειρόγραφα και διαθέτουν κάπως την λογική των ακολουθιών, και κάποια mini-games που επιτελούνται μέσω του pad σας για hacking.
 
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και για μερικούς από τους χαρακτήρες του παιχνιδιού, πολλοί από τους οποίους είναι τρομακτικά αξιολάτρευτοι. Έτσι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην γελάσετε με τον απίστευτο nerd τύπο στο Alfonso Hotel, τον άστεγο ή τον "είναι δεν είναι gay" παπά στην Ρώμη. Επιπλέον, πολύ θετική εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι ο George πλέον αυτοσαρκάζεται ενώ δεν λείπουν και κάποια πολύ εύστοχα σχόλια του για τους Αμερικάνους και την πολιτική τους, τα οποία είναι εξαιρετικά και έρχονται σε αντίθεση με την politically correct φίμωση που έχουν υποστεί πολλές αγγλοσαξονικές παραγωγές, ειδικά μετά την 11/9. Παραφωνία αποτελεί η αρχική σύντροφος σας Anna Maria, η οποία είναι ενοχλητικά αντιφατική και τα κίνητρα της δεν εξηγούνται ποτέ με πειστικότητα. Για το τέλος άφησα την αγαπητή σε όλους μας Nico η οποία, αν και σχέδιο ή 3D model, αποπνέει έναν απίστευτο ερωτισμό με τις κινήσεις και την φωνή της. Ένα πράγμα που με ενόχλησε με την Nico, ήταν ο τρόπος που ξαφνικά εμφανίζεται – περίπου στην μέση του παιχνιδιού – στο προσκήνιο. Πραγματικά σκάει σε μία ξένη χώρα από το πουθενά χωρίς να δίνεται καμία πειστική δικαιολογία για αυτό, γεγονός που με ενόχλησε αφού πιστεύω ότι θα έπρεπε να δοθεί μία καλύτερη από την “από μηχανής θεός” εξήγηση.

 
Το Angel of Death όμως δεν καταφέρνει να δικαιώσει τις υποσχέσεις του μέχρι το φινάλε. Προς το τέλος το παιχνίδι παίρνει πραγματικά τον κατήφορο, με τους γρίφους να γίνονται κοινότυποι, την σεναριακή εξέλιξη να παίρνει βιαστικές στροφές και τα κίνητρα των χαρακτήρων να επεξήγονται επιφανειακά, δίνοντας την εντύπωση πως οι παραγωγοί ξέμειναν από χρήματα και βιάστηκαν να ολοκληρώσουν άρον – άρον το παιχνίδι. Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω τι σκάλωμα έχουν φάει αυτοί οι άνθρωποι με “γρίφους” που σχετίζονται με το σπρώξιμο κιβωτίων. Όπως και στο BS3 έτσι και εδώ θα χρειαστεί να σπρώξετε ουκ ολίγα κιβώτια για να αντιμετωπίσετε κάποιες καταστάσεις ενώ αναφέρω και πάλι με έκδηλο αποτροπιασμό, σε περίπτωση που το ξεχάσατε, την κουραστική σε βαθμό κακουργήματος επανεμφάνιση των Templars. Είναι να απορεί κανείς με τις εμμονές που έχουν ορισμένοι άνθρωποι…
 
Εν τέλει, η τελική αίσθηση που μου έμεινε από το Angel of Death ήταν κάπως ημιτελής. Ναι μεν περιείχε εύστοχους γρίφους, καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες και ενδιαφέρουσα πλοκή αλλά τελικά δεν κατάφερε να διατηρήσει όλα αυτά τα στοιχεία μέχρι το φινάλε του – το οποίο μιας και το αναφέραμε ήταν πολύ απότομο και με άφησε με μία αίσθηση του ανικανοποίητου. Δεν πειράζει όμως, ας μην γκρινιάζω τόσο πολύ. Αυτό που μένει είναι ότι πέρασα ευχάριστες ώρες με το AoD και ας μην κατάφερε αυτό να εκπληρώσει τις μεγάλες προσδοκίες που μου είχε δημιουργήσει μέχρι την ολοκλήρωση του.