Diamonds in the Rough

Το Diamonds in the Rough είναι δημιούργημα – ή μάλλον παιδί – του Άλκη Πολυράκη και είναι το δεύτερο adventure που κυκλοφορεί, μετά το freeware Other Words. O Άλκης έφτιαχνε το παιχνίδι εδώ και περίπου δυόμιση χρόνια ενώ ανέλαβε και εξ’ ολοκλήρου την χρηματοδότηση του. Επιπλέον, έκανε τα πάντα σχεδόν μόνος του, πέρα από την μουσική την οποία δημιούργησε ο συνθέτης Νικόλας Σιδερής. Αυτό που πιστεύω ότι έχει μεγάλη σημασία να αναφέρω είναι ότι ο Άλκης επένδυσε πολύ χρόνο και συναίσθημα στο συγκεκριμένο project, κάτι το οποίο είναι εμφανές από το πόσο προσεγμένος είναι ο τίτλος. Τα κείμενα, το speech, το σενάριο, οι γρίφοι είναι πολύ φροντισμένα και είναι ορατό στον χρήστη το πόσο προσεκτική δουλειά έγινε καθώς τίποτα μέσα στο παιχνίδι δεν είναι αφημένο στην τύχη ή ξεκρέμαστο. Πέρα από κάποια τεχνικά θέματα που ίσως έπρεπε να είχαν προσεχτεί περισσότερο, το Diamonds in the Rough είναι μία ολοκληρωμένη δημιουργία την οποία θα χαρακτήριζα περισσότερο ως έργο αφοσίωσης και τέχνης παρά ψυχρά ως ένα προϊόν.
 
Το σενάριο του παιχνιδιού είναι το πρώτο στοιχείο που κεντρίζει τον παίκτη με την ίντριγκα και την πολυπλοκότητα του. Στο DITR χειριζόμαστε τον 20χρόνο Jason, η ζωή του οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αδιέξοδη και βαρετή. Τα πάντα αλλάζουν όμως όταν τον επισκέπτεται ο W. Hungerton λέγοντας του ότι θέλει να του προσφέρει δουλειά στον οργανισμό στον οποίο είναι πρόεδρος, τον Diamonds in the rough. Ο εν λόγω οργανισμός συγκεντρώνει παιδιά τα οποία διαθέτουν ξεχωριστές ικανότητες, όπως τηλεπάθεια, τηλεκίνηση κλπ, και όπως φαίνεται ο Jason επιλέχθηκε για αυτήν ακριβώς του την ιδιότητα. Τα πάντα αλλάζουν λοιπόν στην ζωή του Jason μιας και μαθαίνει ότι είναι ξεχωριστός και πως επιτέλους βρήκε έναν σκοπό στην ζωή του. Το παιχνίδι ξεκινάει ακριβώς από αυτό το σημείο, δηλαδή από την στιγμή που ο μετακομίζει στην πόλη – κοινότητα της Ditr και αρχίζει να εξασκεί τις ικανότητες του. Τι ακριβώς συμβαίνει εκεί και ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος της Ditr θα τα μάθετε στην πορεία. Είναι προφανές ότι δεν μπορώ να σας αποκαλύψω τίποτα από την σεναριακή εξέλιξη καθώς αυτή είναι ο πυρήνας και ταυτόχρονα το δυνατό σημείο του τίτλου. Πράγματι το σενάριο είναι εξαιρετικά δουλεμένο, ο τρόπος που αυτό ξεδιπλώνεται είναι πολύ προσεγμένος, με αποτέλεσμα να πρέπει να φτάσετε στο τέλος για να δείτε τι ακριβώς συμβαίνει. Η δουλειά που έγινε σε αυτόν τον τομέα είναι πραγματικά φοβερή και θα βρείτε πολλές φορές τον εαυτό σας να παίζει συνέχεια το παιχνίδι για να βρει απάντηση στα ερωτήματα και στα μυστήρια που βρίσκονται συνεχώς μπροστά σας.

 
Η μεγαλύτερη αδυναμία του παιχνιδιού πιστεύω ότι είναι τα γραφικά του, των οποίων η τεχνοτροπία και η αισθητική τους θυμίζει κακές στιγμές περασμένων δεκαετιών. Ειλικρινά δεν μπορώ να εξηγήσω την προχειρότητα τους μιας και έχουμε δει καλύτερα γραφικά ακόμα και σε freeware amateur games. Ειδικά δε, κάποια sprites άλλων χαρακτήρων πέρα του Jason είναι απαράδεκτα, μοιάζουν σαν να έχουν κοπεί κάποιες ακίνητες φωτογραφίες και να έχουν επικολληθεί με κολάζ επάνω στο backround. Πιθανότατα τα γραφικά έγιναν έτσι λόγω περιορισμού budget αλλά σίγουρα ο συγκεκριμένος τομέας θα έπρεπε να προσεχθεί περισσότερο.
 
Αντίθετα όμως, η μουσική του παιχνιδιού είναι απλά εκπληκτική. Το εκάστοτε θεματικό μοτίβο που παίζει σαν μουσικό χαλί είναι πάντα πολύ όμορφο και αποτυπώνει στην εντέλεια το κλίμα του παιχνιδιού, ενώ ανάλογα με την δράση μεταλλάσσεται κατάλληλα. Έτσι, όταν βρείτε ένα καινούριο στοιχείο θα ακολουθήσει ένα μουσικό κρεσέντο, ενώ όσο προχωράτε το παιχνίδι τα μουσικά θέματα κορυφώνονται ποιοτικά, σε σημείο κάποιες φορές, απλά να κάθομαι και να τα ακούω. Ο συνθέτης της μουσικής έκανε φανταστική δουλειά και του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για αυτό. Το speech του παιχνιδιού κινείται επίσης σε πολύ υψηλά επίπεδα, με αποκορύφωμα την φωνή του Jason που είναι τόσο καλή που έχεις την εντύπωση πως ο ηθοποιός που την ερμηνεύει κατέθεσε όλη την ψυχή σε αυτή. Πρέπει να την ακούσετε για να καταλάβετε τι εννοώ, είναι ίσως από τις καλύτερες φωνητικές αποδόσεις που έχω ακούσει τελευταία. Ειδικά στο φινάλε, ο άνθρωπος δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και συναισθήματος! Και οι υπόλοιπες φωνές των χαρακτήρων όμως είναι πολύ καλές.

Ο χειρισμός του Ditr είναι ο κλασσικός point & click, στο παλιό στυλ των παιχνιδιών της Sierra (περιόδου King’s Quest 5 και μετά), δηλαδή με δεξί κλικ του mouse εναλλάσσονται τα εικονίδια talk, look, take κλπ ενώ υπάρχουν και shortkeys από το πληκτρολόγιο για απευθείας αλλαγή του κέρσορα.. Η καινοτομία του παιχνιδιού έγκειται στο Thoughts Panel, ένα είδος inventory στο οποίο εμφανίζονται οι σκέψεις του Jason για διάφορα θέματα, που αφορούν το παιχνίδι βέβαια. Οι σκέψεις αυτές μπορούν να λειτουργήσουν και σαν αντικείμενα με την έννοια ότι μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την μία πάνω στην άλλη και να φτιάξετε μία καινούρια σκέψη συνθέτοντας δύο γεγονότα, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε μία σκέψη πάνω σε έναν χαρακτήρα ρωτώντας τον για αυτή ή τέλος μπορείτε να χρησιμοποιήσετε μία σκέψη πάνω σε ένα αντικείμενο.

 
Επίσης έχετε υπόψη σας πως μπορείτε να εναλλάσσετε τις σκέψεις και με το ροδάκι του mouse, αρκεί ο κέρσορας σας να έχει την μορφή σκέψης. H λειτουργία του thoughts panel είναι όντως σωστά δομημένη και πραγματικά ανοίγει ένα «νέο παράθυρο» στο παιχνίδι, με την έννοια ότι επεκτείνει κατά πολύ τους ορίζοντες του. Μοναδικό μου παράπονο εδώ είναι ότι θα ήθελα το thoughts panel να είναι προσβάσιμο και μέσω πληκτρολογίου, χωρίς να είναι δηλαδή απαραίτητο κάθε φορά να κάνω κλικ στο Τ στο πάνω μέρος της οθόνης για να μπω σε αυτό. Τέλος, καλό θα ήταν να κάνετε επαναλαμβανόμενα look πάνω σε μία thought, καθώς όσο εξελίσσεται το παιχνίδι οι σκέψεις του Jason αλλάζουν και συμβαδίζουν με τα εκάστοτε συναισθήματα του εκείνη την στιγμή.
 
Η καρδιά ενός adventure, κατά την γνώμη μου, είναι πάντοτε οι γρίφοι του και εδώ το DITR τα καταφέρνει περίφημα. Σας προειδοποιώ πως το παιχνίδι είναι δύσκολο, αλλά όχι δύσκολο με την έννοια ότι θα πρέπει να επινοείτε τρελές κασκάντες για να λύσετε έναν γρίφο. Στοιχεία υπάρχουν πάντα και αρκεί να σκέφτεστε παραγωγικά και συνθετικά προκειμένου να προχωρήσετε. Απαραίτητος σύμμαχός σε αυτή την προσπάθεια είναι φυσικά το thoughts panel, η λειτουργία του οποίου ενσωματώνεται σε πολλούς γρίφους. Ομολογώ ότι είχα κολλήσει σε αρκετά σημεία του παιχνιδιού και μόνο η προσεχτική σκέψη και παρατήρηση με βοήθησαν να βρω την λύση και να προχωρήσω. Μοναδικό μου παράπονο, ο γρίφος με το πρώτο password που πρέπει να εισάγεις σε έναν υπολογιστή. Ενώ ήξερα τι περίπου να κάνω, το παιχνίδι δεν αναγνώριζε το σημείο που επέλεγα να εισάγω τα στοιχεία. Έπρεπε να το βάλω λίγο πιο δίπλα για να θεωρήσει την πράξη μου σωστή.

 
Γενικά οι γρίφοι του παιχνιδιού είναι καλοδουλεμένοι και κατά την γνώμη μου αυτό οφείλεται στο ότι ο Άλκης είναι πρώτα απ’ όλα adventure gamer, όπερ σημαίνει πως γνωρίζει τι εκνευρίζει αλλά και τι αρέσει στον χρήστη. Ένα άλλο στοιχείο που κάνει το DITR να ξεχωρίζει είναι η φοβερή ατμόσφαιρα του. Σε αυτό συμβάλλει τα μέγιστα και η καταπληκτική μουσική που συμβαδίζει αρμονικά με τις εξελίξεις δίνοντας κάθε φορά τον σωστό τόνο και ένταση. Το σενάριο του παιχνιδιού ξεδιπλώνεται σταδιακά, ωθώντας σε να παίξεις μέχρι το τέλος για να δεις τι πραγματικά αφορά. Οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη μέχρι το εκπληκτικά σκηνοθετημένο φινάλε, στο οποία έμεινα πραγματικά με το στόμα ανοιχτό από την ένταση και την αγωνία που αυτό εξέπεμπε. Το φινάλε με συγκίνησε πολύ με το έντονο συναίσθημα που μετέδιδε, δεν είναι και πολλά τα παιχνίδια που με έχουν κάνει να νιώσω έτσι.
 
Τέλος, για να προλάβω όσους βιαστούν να θεωρήσουν τον βαθμό υψηλό λαμβάνοντας υπ΄ όψη το ερασιτεχνικό χαρακτήρα – όσον αφορά αποκλειστικά τα γραφικά – του παιχνιδιού, έχω να πω τα εξής: Ο βαθμός – το ίδιο αφορά και όσες κριτικές υπογράφω – δεν προκύπτει από αθροίσματα και διαιρέσεις των επιμέρους στοιχείων του παιχνιδιού αλλά απορρέει από την συνολική εικόνα και το συναίσθημα που μου μετέδωσε το παιχνίδι. Και αυτό στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν πολύ μεγάλο, τόσο σε ένταση αλλά και σε βάθος. Πραγματικά πιστεύω ότι αν υπήρχε από πίσω μία εμπορική εταιρεία με περισσότερα κονδύλια και «ανέσεις» παραγωγής, το DITR θα άφηνε σίγουρα εποχή καθώς στον τομέα του σχεδιασμού, της ατμόσφαιρας και του σεναρίου βάζει κάτω αρκετές από τις σύγχρονες παραγωγές. Αλλά αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι ότι απόλαυσα το παιχνίδι στο έπακρο και σταμάτησα να ασχολούμαι μαζί του μόνο όταν το τελείωσα.