Lost Crown, a ghost hunting adventure, The

Είμαι ας πούμε, γενικά, θετικά προκατειλημμένη για τον Boakes. Μετά το αξιόλογο κατ’ εμέ Dark Fall που το’χω παίξει πολλάκις, μπαίνω στη σελίδα του, διαβάζω το blog του, ψάχνω νέα κτλ. Όπως είναι επόμενο ήμουν αρκετά περίεργη για το νέο του παιχνίδι, για το οποίο απ’ ότι διάβαζα, έκανε πολύμηνη έρευνα, συγκέντρωνε στοιχεία, επισκεπτόταν μέρη και γενικά ετοίμαζε με μεγάλο ενδιαφέρον, κόπο και μεράκι. Όταν έλαβα το παιχνίδι χάρηκα πάρα πολύ. Όταν το τελείωσα χάρηκα επίσης. Όσο για τα ενδιάμεσα ένα είναι σίγουρο, ότι φέτος δεν πρέπει να έχουμε παράπονα από adventure τρόμου γιατί την τρομάρα μας τη πήραμε σε γερή δόση!!!
 
Η υπόθεση ειδικά στην αρχή είναι κάτι το ακατανόητο. Υπάρχουν κάποια στοιχεία ωστόσο που φαίνονται, επαναλαμβάνω φαίνονται, να είναι βάσιμα. Καταρχήν είσαι ο Nigel Danvers, ο φοιτητής που έκανε τη διατριβή του πάνω στα paranormal φαινόμενα στο ξενοδοχείο του Dark Fall. Από μια εισαγωγική intro μαθαίνουμε ότι έχοντας υποκλέψει απόρρητα στοιχεία από την εταιρεία που εργάζεσαι, τη Hadden Industries, παίρνεις το πρώτο τρένο που βρίσκεις και αποβιβάζεσαι στη βαλτώδη και μουντή περιοχή του Saxton. Τώρα το τι δουλειά έχεις εσύ εκεί, ποιοι ακριβώς μένουν εκεί, τι έχει συμβεί εκεί και κυρίως πότε διαδραματίζεται το εκεί, φοβάμαι πως δεν αποκαλύπτεται παρά μόνο στο τέλος. Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού θα περιπλανηθείτε σε πάρα πολλά μέρη μέχρι να ξεδιαλύνετε το τι ακριβώς έχει συμβεί. Και μη περιμένετε μια ευχάριστη περιπλάνηση γιατί το μενού περιλαμβάνει εκτός των άλλων κρύπτες, σπηλιές και άλλα κλασικά θριλερίστικα αξιοθέατα by night. Στην υπόθεση εμπλέκεται και η Hadden Industries, η εταιρεία που χρηματοδοτεί περίεργους τύπους σαν και εσάς για να κάνουν τις εξίσου περίεργες έρευνες τους όπως επίσης και τους εφοδιάζει με εξίσου περίεργα gadgetάκια. Τέλος, όπως προϊδεάζει και ο τίτλος, κάπου, κάπως εμπλέκεται και ένα χαμένο στους αιώνες στέμμα-θησαυρός, τοπικός θρύλος του Saxton, το οποίο είναι δεμένο άρρηκτα με σκοτεινές δυνάμεις.
 
Όλα τα ανωτέρω όσο ασύνδετα και αν φαίνονται καταφέρνουν να συνθέσουν δυο από τους στυλοβάτες του Lost Crown. Πρώτον μια άκρως ενδιαφέρουσα υπόθεση που δεν θα σας αφήσει να ησυχάσετε παρά μόνο αφού ολοκληρώσετε το παιχνίδι. Και απλά να προειδοποιήσω πως θα αργήσετε να ησυχάσετε γιατί το Lost Crown είναι ένα τεράστιας διάρκειας adventure. Δεύτερον μια εκπληκτική ατμόσφαιρα…Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει ο Boakes σε αυτόν τον τομέα. Πραγματικά από το πρώτο λεπτό η ατμόσφαιρα σε μαγνητίζει και δεν μπορείς να σηκώσεις βλέμμα από τον υπολογιστή. Καθηλώνεσαι και παίζεις για ώρες.

Eίναι αξιοσημείωτο να αναφερθεί πως αυτή η προσπάθεια του Boakes πήρε σάρκα και οστά σε προοπτική τρίτου προσώπου. Αρκετά ριψοκίνδυνο θα έλεγα για έναν άνθρωπο που φαίνεται να έχει βρει τη συνταγή για παιχνίδια πρώτου προσώπου και για ένα σενάριο που διεκδικεί τον χαρακτηρισμό του μυστηρίου και επομένως μπορεί να βιωθεί καλύτερα από τον παίχτη σε προοπτική πρώτου προσώπου. Για το Lost Crown, ο δημιουργός εμπνεύστηκε ένα ‘τρικ’ εξαιρετικά αποτελεσματικό. Ειδικά για τις νυχτερινές μας περιηγήσεις, όπου η paranormal activity αγγίζει κόκκινο, η προοπτική του παιχνιδιού μετατίθεται σε πρώτου προσώπου μέσω μιας night vision κάμερας που χρησιμοποιεί ο Nigel για να βλέπει στο σκοτάδι. Εξαιρετική ιδέα που ευόδωσε με άριστο τρόπο και μας χάρισε άκρως ρεαλιστικές ‘εμπειρίες’. Να προσθέσω πως θα έχετε την δυνατότητα να σας διαβάσουν την παλάμη, να δούνε το μέλλον σας μέσα από κρυστάλλινη γυάλα, αλλά και να σας διαβάσουν τα φύλλα του τσαγιού, όλα αυτά ως προς το κομμάτι των 'εμπειριών'.
 
Στον τεχνικό τομέα ως πρώτο και χαρακτηριστικό στοιχείο του Lost Crown να αναφέρω ότι το παιχνίδι κατά βάση είναι ασπρόμαυρο. Στην αρχή μπορεί να σας ξενίσει λιγάκι η επιλογή αυτής της χρωματικής παλέτας, γρήγορα όμως θα διαπιστώσετε πόσο δένει με την ατμόσφαιρα και την υπόθεση. Υπάρχουν ωστόσο τακτικά και χρωματικές παρεμβάσεις σε διάφορα αντικείμενα που συνεισφέρουν ακόμα περισσότερο στην ατμόσφαιρα. Να υπογραμμίσω ότι τα γραφικά κυρίως είναι φωτογραφίες, έχουν επεξεργαστεί όμως σωστά και το αποτέλεσμα είναι υπέρ του δέοντος ρεαλιστικό. Επίσης για να προλάβω τυχόν ενστάσεις να αναφέρω ότι η στατικότητα που ενδεχομένως να γεννούσαν οι φωτογραφίες κυριολεκτικά πατάχθηκε από πληθώρα real time effects που πλαισιώνουν το παιχνίδι καθ’ όλη τη μεγάλη περιπλάνηση του Nigel. Επιπλέον υπάρχουν πολλά βιντεάκια, ενημερωτικά, επεξηγηματικά, ενισχυτικά της ατμόσφαιρας αλλά ειδικά για τα τελευταία σας συνιστώ φιλικά όταν τα παρακολουθείτε είτε να απομακρύνετε το κεφάλι σας από την οθόνη είτε να κατεβάζετε την ένταση του ήχου.

Το κεφάλαιο του ήχου θα μπορούσε να είναι ένα review από μόνο του. Καταρχήν από άποψη ποσότητας. Μιλάμε για τόσα πολλά κομμάτια, με το κάθε μέρος που επισκέπτεσθε να έχει το δικό του χαρακτηριστικό ‘απόκοσμο’, ‘αέρινο’ κομμάτι, αλλά και διαφορετικό για νύχτα ή μέρα. Επίσης μιλάμε για άπειρα ηχητικά εφέ που προσέδωσαν στο παιχνίδι εκπληκτική ζωντάνια. Η αλήθεια είναι πως θα ακούσετε όλους τους κλασικούς εκφοβιστικούς ήχους όπως πόρτες να κοπανάνε, ντουλάπες να ανοιγοκλείνουν, δοκάρια να τρίζουν, φωνές κτλ, όλα όμως είναι σωστά τοποθετημένα τόσο χωρικά όσο και χρονικά και πετυχαίνουν άριστα τον σκοπό τους. Εν συνεχεία από άποψη ποιότητας. Τόσα πολλά κομμάτια, τόσα πολλά ηχητικά εφέ, τόσο ταιριαστά με την υπόθεση και την ατμόσφαιρα. Θα σας ομολογήσω πως σε κάποια σημεία, στους πιο περίεργους χώρους χαμήλωνα τη μουσική τόσο όσο να υπάρχει γιατί ένιωθα πώς ήμουν εκεί. Μακάρι να μπορούσα με κάποιο τρόπο να ενσωματώσω στο review ένα μικρό μέρος των κομματιών για να καταλάβετε για τι επίπεδο δουλειάς μιλάμε. Τέλος από άποψη λειτουργικότητας να υπογραμμίσω πως το ηχητικό μέρος όχι μόνο πλαισίωνε το παιχνίδι, αλλά έδινε έμφαση, συνεπικουρούσε στους γρίφους, επιβράβευε σωστές κινήσεις. Το speech για μένα επίσης κινήθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα. Κάνω ειδική μνεία στη Nanny Noah καθώς θεωρώ ότι η ηθοποιός απέδωσε τον ρόλο της μεστά, λιτά και απέριττα. Εξαιρώ τη φωνή του πρωταγωνιστή η οποία ήταν κατά βάση κακοτονισμένη, άρρυθμη και ενίοτε αδικαιολόγητα πομπώδης. Λυπήθηκα όταν είδα στα credits του παιχνιδιού πως η άτυχη αυτή απόδοση ανήκε στον ίδιο τον δημιουργό.
 
Δυστυχώς ένεκα της θελκτικής υπόθεσης, οι γρίφοι στο συγκεκριμένο παιχνίδι έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Πράγματι ισχύει. Είναι τόσο εθιστική η υπόθεση και η ατμόσφαιρα που δεν σε απασχολεί τόσο να λύσεις γρίφους για να προχωρήσεις όσο το να μάθεις τι έχει συμβεί και τι συμβαίνει. Γρίφοι ωστόσο υπάρχουν αρκετοί στο παιχνίδι και πολλών ειδών. Κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι inventory based καθώς για την επίλυση σχεδόν όλων απαιτείται πρώτα μια μικρή προετοιμασία, όπως φωτογράφιση, βιντεοσκόπηση, ηχογράφηση κτλ, που γίνεται με τα αντίστοιχα gadgetάκια που κουβαλάμε πάντα μαζί μας. Τα gadgetάκια αυτά είναι φωτογραφική μηχανή, μια κάμερα, ένα μαγνητοφωνάκι και ένας μετρητής ενέργειας/κίνησης, φυσικά όχι τα κλασικά του εμπορίου, αλλά αυτά που προμηθεύει η Hadden Industries και που ενδείκνυνται για την συγκεκριμένη έρευνα. Έπειτα υπάρχουν γρίφοι αποκωδικοποίησης, ανεύρεσης αντικειμένων, υπάρχει μάλιστα και ένα κυνήγι κρυμμένου θησαυρού. Γενικά το επίπεδο των γρίφων θα το χαρακτήριζα εύκολο, στοιχεία δίνονται πολλά, αρκεί να παρατηρείτε καλά, να διαβάζετε τα έγγραφά σας, να ακούτε τους διαλόγους, ό, τι δηλαδή λίγο πολύ απαιτείται από όλα τα adventures. Δυστυχώς κάποιοι γρίφοι λύνονται και εύκολα τυχαία, γεγονός που με δυσαρέστησε λιγάκι.

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω ένα, αρκετά σημαντικό ωστόσο, αρνητικό που διέγνωσα στο παιχνίδι. Δεδομένης της διάρκειας του παιχνιδιού υπάρχει πολύ ‘κείμενο’. Πολλές φορές θα χρειαστεί να μιλήσετε με ανθρώπους, να τους ξαναμιλήσετε, να παρατηρήσετε αντικείμενα κτλ. Δυστυχώς ο δημιουργός δεν προέβλεψε την δυνατότητα να κάνουμε skip τους διαλόγους. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι το πρόβλημα είναι αρκετά έντονο καθώς προτού μιλήσουμε με κάποιον, ανεξαρτήτως του πόσες φορές του έχουμε μιλήσει υπάρχουν εισαγωγικοί διάλογοι. Επιπλέον υπάρχουν ατάκες που ενεργοποιούνται κάθε φορά που περνάμε από κάποιο συγκεκριμένο μέρος ή ακόμα υπάρχουν τα ίδια σχόλια για διαφορετικά hotspots, με αποτέλεσμα να ακούς συνέχεια τα ίδια και τα ίδια και να καταντά κουραστικό. Κανονικά αυτό δεν είναι πρόβλημα, αλλά όπως προείπα σε ένα τεράστιο παιχνίδι όπως το Lost Crown το συγκεκριμένο στοιχείο γίνεται έντονα αισθητό.
 
Αυτό ήταν λοιπόν το Lost Crown, a ghost hunting story. Ένα ολοκληρωμένο adventure όπου ό, τι μας έταξε ο τίτλος μας το έδωσε και με το παραπάνω. Χρησιμοποιήσαμε gadgetάκια, αναζητήσαμε ένα χαμένο θησαυρό, περιπλανηθήκαμε σε πολλά μέρη, ζήσαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία σε ασπρόμαυρο φόντο και όλα αυτά πλαισιωμένα από μια εκπληκτική ατμόσφαιρα. Για το γεγονός ότι και αυτό το παιχνίδι στο μεγαλύτερό του μέρος είναι o­ne man’s show, αξίζουν στον δημιουργό οπωσδήποτε συγχαρητήρια. Αν βρείτε χρόνο παίξ’τε το, αλλιώς βάλ’τε το οπωσδήποτε στη λίστα σας.