Dropsy

Εκκεντρικότητα και Ευαισθησία

Τα δάκρυα του κλόουν...

Ένας πανάσχημος, βραδύνους, μα γλυκύτατος κλόουν, ο ηλικιωμένος πατέρας του που τον υπεραγαπάει, οι κάτοικοι μιας πολιτείας που τον εχθρεύονται ή τον φοβούνται. Στο φόντο ένα τραγικό ατύχημα που κόστισε τη ζωή της μητέρας του και βύθισε την καθημερινότητά του στον εφιάλτη και την απόρριψη. Αυτά είναι τα βασικά συστατικά ενός τρυφερού και ιδιαίτερου adventure game. Ο ήρωάς μας ονομάζεται Dropsy και το όνομά του είναι η πρώτη και η τελευταία λέξη που βγάζει ας πούμε κάποιο νόημα σε αυτό το παιχνίδι. Ο Dropsy είναι ανίκανος να διαβάσει και να μιλήσει και μάλλον περισσότερο διαισθάνεται τι εννοούν οι υπόλοιποι γύρω του όταν του μιλάνε παρά καταλαβαίνει τους ήχους που αρθρώνουν. Από την άλλη όσο περιορισμένη είναι η νοητική του αντίληψη στον τομέα της έκφρασης και της γλώσσας, τόσο πλούσιος είναι ο συναισθηματικός του κόσμος, τόσο ανεξάντλητες η ευρηματικότητα και η φαντασία του. Ως γνήσιος κλόουν, ο Dropsy είναι ένα μεγάλο παιδί και το μόνο που θέλει είναι η αγάπη και η αγκαλιά των άλλων. Όνειρό του είναι να διασκεδάζει τον κόσμο στο τσίρκο και να τους κάνει να χαίρονται και να γελάνε. Για να το πετύχει αυτό δε θα σταματήσει σε κανένα εμπόδιο. Όμως ο δρόμος δε θα είναι εύκολος...

Ουκ εν το πολλώ το ευ...

Αναμφίβολα το Dropsy είναι ένα adventure game αλλιώτικο από τα άλλα. Τα ρετρό πιξελωτά γραφικά του σε πρώτη ματιά παραπέμπουν σε WadgetEye, ωστόσο το στυλ στην περίπτωση αυτή είναι πολύ ιδιαίτερο και ξεφεύγει κατά πολύ από την πεπατημένη. Η γραφική απεικόνιση είναι "διαφορετική" και στυλάτη παρά τον απροκάλυπτα πριμιτίφ τόνο της. Μια γρήγορη ματιά στις εικόνες στο gallery θα σας πείσει. Τα pixel γραφικά του Dropsy δε μοιάζουν με αυτά που συναντάμε σε άλλα παιχνίδια και πραγματικά αποτελούν μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που όντως προσθέτουν στην ατμόσφαιρα και δεν αποπνέουν καθόλου την αίσθηση αναγκαίου οικονομικού κακού ούτε μας αφήνουν με το παράπονο: "Όμορφα είναι, δε λέω, αλλά βρε παιδί μου πόσο θα απογειωνόταν το παιχνίδι με άλλα πιο σύγχρονα γραφικά..." Ναι, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο κόσμος όπως αντανακλάται στα μάτια του ήρωά μας του Dropsy δεν μπορεί να δείχνει παρά έτσι, σαν μια απλοϊκή παιδική ζωγραφιά, από το χέρι όμως παιδιού που έχει πάρει μαθήματα ζωγραφικής και καλού γούστου.

(Τα όνειρα ενός κλόουν...)

"Αγιουαγιαγια..."

Στο ίδιο μινιμαλιστικό κλίμα κινείται και ο ηχητικός τομέας του παιχνιδιού. Μια και ο Dropsy αδυνατεί να κατανοήσει τον έναρθρο λόγο, αντί για voice acting, έχουμε μόνο ακατάληπτους λαρυγγισμούς, ενώ οι διάλογοι αποδίδονται με λιγότερο ή περισσότερο κατανοητά emoticons μέσα σε συννεφάκια τύπου κόμικ. Με τον τρόπο αυτό η σύγχυση του ήρωά μας μετατρέπεται και σε δική μας σύγχυση και ο ιδιαίτερος τρόπος που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα έρχεται πιο κοντά μας. Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρω και το πολύ χαρακτηριστικό "κλοουνίστικο" τρίξιμο που παράγεται από τα παπούτσια του Dropsy καθώς περπατάει, το οποίο είναι μεν απολύτως δικαιολογημένο μέσα στα πλαίσια της πλοκής και του σύμπαντος που στήνει το παιχνίδι, αλλά προσωπικά τουλάχιστον μετά από λίγο άρχισε να μου γίνεται αφόρητα εκνευριστικό. Ευτυχώς οι δημιουργοί μας έχουν δείξει κατανόηση στο σημείο αυτό και το τρίξιμο των βημάτων μπορεί να απενεργοποιηθεί από τις επιλογές. Πάντως ο μινιμαλισμός του ηχητικού τομέα δεν επεκτείνεται  στην μουσική υπόκρουση, μια και το παιχνίδι διαθέτει πληθώρα όμορφων μουσικών θεμάτων που ντύνουν πετυχημένα πλην όμως όχι και αξέχαστα τις περιπέτειες του ευαίσθητου κλόουν.

Το ζουμί και οι γρίφοι...

Ας πάμε όμως και στο ψητό, εν προκειμένω στους γρίφους. Σε αντίθεση με άλλα εναλλακτικά adventure, που προσφέρουν ελάχιστο ως ανύπαρκτο gameplay, το Dropsy στις 8 σύντομες ώρες που διαρκεί προσφέρει πληθώρα γρίφων, ποικίλου βαθμού δυσκολίας, με τους πιο απαιτητικούς από αυτούς να είναι προαιρετικοί.  Έτσι υπάρχουν γρίφοι που προωθούν την πλοκή του παιχνιδιού και πρέπει να λυθούν οπωσδήποτε, αλλά και κάμποσοι δευτερεύοντες που δεν είναι απαραίτητο να τους λύσετε για να φτάσετε στο τέλος. Βλέπετε ο Dropsy αγαπάει όλους τους ανθρώπους γύρω του, καλούς και κακούς, και αποζητάει την αποδοχή και την αγκαλιά τους. Κυριολεκτικά την αγκαλιά τους. Βλέπετε, ανάμεσα στα εικονίδια του μενού υπάρχει μια αγκαλίτσα. Όταν την ενεργοποιείτε πάνω σε κάποιον χαρακτήρα, ο Dropsy  τρέχει να τον αγκαλιάσει. Έλα όμως που οι περισσότεροι τον κοιτάνε με απέχθεια και μισό μάτι. Για να κερδίσει την αγκαλιά τους ο Dropsy θα πρέπει να τους κάνει μια εξυπηρέτηση ή να πραγματοποιήσει μια επιθυμία τους. Κάποιες φορές αυτό θα προωθήσει την πλοκή, πολλές φορές όμως το μόνο έπαθλο θα είναι η αγκαλιά που θα χαρίσουν στον Dropsy. Σας φαίνεται ίσως λίγο; Κάθε άλλο. Η άδολη παιδική χαρά με την οποία δέχεται ο ατσούμπαλος κλόουν την στοργή τους και το έξοχο animation με το οποίο αποδίδεται, καθιστούν το κυνήγι της αγκαλιάς άκρως εθιστικό και βαθιά συγκινητικό.

(Ο Dropsy θα δυσκολευτεί να ξεπεράσει την έχθρητα των άλλων...)

Προσθέστε πως ο μικρός κόσμος του παιχνιδιού είναι σε μεγάλο βαθμό ανοιχτός από την αρχή, και πως πολλούς γρίφους μπορείτε να τους λύσετε με όποια σειρά θέλετε και καταλαβαίνετε πως στον τομέα του gameplay το Dropsy δίνει ρέστα. Και ακόμα δε σας είπα τίποτα για τον κύκλο μέρας-νύχτας. Αρκετοί χαρακτήρες βρίσκονται σε διαφορετικά σημεία του χάρτη το πρωί και το βράδυ, κάποιες τοποθεσίες είναι προσβάσιμες μόνο σε συγκεκριμένες ώρες της μέρας. Οπότε για να λύσετε κάποιους γρίφους, θα πρέπει να επισκεφθείτε ορισμένες περιοχές σε διαφορετικές ώρες, πράγμα που προσθέτει πόντους αληθοφάνειας στο παιχνίδι και ταυτόχρονα ανεβάζει αισθητά το επίπεδο δυσκολίας.

Η πρωτοτυπία στον σχεδιασμό των γρίφων δεν τελειώνει εδώ. Ναι, ως επί το πλείστον πρόκειται για κλασικούς inventory based γρίφους, όπου θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε ένα αντικείμενο με τον σωστό τρόπο ή να το προσφέρετε στον κατάλληλο χαρακτήρα, ωστόσο στην περίπτωση αυτή υπάρχει μια ιδιαιτερότητα. Όπως είπα και παραπάνω, ο παίκτης υποχρεώνεται να δει τον κόσμο μέσα από τα μάτια του ασυνήθιστου ήρωα και έτσι οι περιορισμοί του γίνονται και περιορισμοί του παίκτη. Για να κερδίσετε την αγκαλιά κάποιου χαρακτήρα, η πρώτη πρώτη δυσκολία που θα συναντήσετε είναι να αποκρυπτογραφήσετε τι ακριβώς γυρεύει από σας. Μια και ο έναρθρος λόγος ηχεί σαν ακατάληπτος λαρυγγισμός, οι μόνες ενδείξεις που θα έχετε είναι τα emoticons  πάνω από το κεφάλι του καθώς σας μιλάει. Κάποιες φορές είναι εύκολο να τα κατανοήσετε, αλλά πολύ συχνά θα ξύνετε το κεφάλι σας, μέχρι που θα βρείτε κάποιο αντικείμενο πολύ παρακάτω στο παιχνίδι και η λύση ξαφνικά θα γίνει πασιφανής...

Ωστόσο ο κλόουν Dropsy δεν έχει μόνο περιορισμούς. Πέρα από την βαθιά καλοσύνη του και την άδολη παιδικότητά του, διαθέτει και ένα αξιοσημείωτο ταλέντο. Μπορεί να επικοινωνεί με το ζωικό βασίλειο και να αντλεί συμμάχους ανάμεσά τους. Στην διάρκεια του παιχνιδιού θα αποκτήσετε σταδιακά τρεις συμμάχους από το ζωικό βασίλειο που θα σας συντροφεύουν πιστά και θα σας βοηθήσουν να λύσετε τους γρίφους που θα συναντήσετε, ο καθένας με τις ιδιαίτερες ικανότητες του. Με τον τρόπο αυτό το gameplay στο τελευταίο τρίτο του παιχνιδιού ανανεώνεται και φρεσκάρεται σημαντικά, ενώ  η σειρά των γρίφων που θα κληθείτε να λύσετε κοντά στο τέλος του παιχνιδιού σε ένα ορυχείο αποτελούν την κορωνίδα του Dropsy από παικτικής άποψης.

Καιρός για γκρίνια...

Ωστόσο δεν είναι όλα τέλεια και αγγελικά πλασμένα στο παιχνίδι. Δεν μπορώ να μην αναφέρω και κάποια σημαντικά μείον. Πρώτον, σε αρκετά σημεία οι έξοδοι από μια οθόνη δεν είναι καθόλου εμφανείς. Για παράδειγμα, στην αρχή του παιχνιδιού είχα κολλήσει για αρκετή ώρα, επειδή δεν είχα καταλάβει πως στη γωνία μιας οθόνης υπήρχε έξοδος. Δυστυχώς αυτό είναι κάτι που επαναλαμβάνεται κάμποσες φορές στο παιχνίδι.

Δεύτερον, από ένα σημείο και πέρα το κακό παραγίνεται με τα ακατάληπτα emoticons. Δίχως υπερβολή, το Dropsy πρέπει να είναι το πρώτο παιχνίδι που συνάντησα, το οποίο χρειάζεται walkthrough όχι για να λύσετε τους γρίφους, αλλά για να καταλάβετε τι συμβαίνει, μια και κάποια σημεία της πλοκής παραμένουν απλώς ακατανόητα, αν δεν ανατρέξετε σε κάποιον οδηγό. Και όχι, αυτό που συμβαίνει δεν είναι κάτι μυστηριώδες ή αμφίσημο ή "David-Lynch-like", απλώς τα emoticons δεν είναι επαρκώς κατανοητά. Για παράδειγμα, σε κάποια σημεία θα δυσκολευθείτε ακόμα και να καταλάβετε βαθμούς και είδος συγγένειας ανάμεσα σε βασικούς χαρακτήρες. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω πως μπορεί κάποιος να καταλάβει αυτά τα σημεία στην πλοκή του παιχνιδιού, αν δεν έχει διαβάσει κάπου την περίληψη της βασικής πλοκής. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για σοβαρή αδυναμία και η ταύτιση του παίκτη με την οπτική του ήρωα τελικά δεν δικαιολογεί τα πάντα.

Τρίτον, το φινάλε. Δυστυχώς για αυτό δεν μπορώ να πω πολλά χωρίς να προβώ σε spoiler, αλλά ακόμα κι ο ίδιος ο δημιουργός του παιχνιδιού το χαρακτήρισε ως "divisive". Kατά τη γνώμη μου, μετατρέπει μια ιστορία που ξεκινάει σαν όμορφο συμβολικό παραμύθι σε  καλογραμμένη αφήγηση τύπου graphic novel. Αν αυτό θα σας ικανοποιήσει, είναι καθαρά υποκειμενικό. Προσωπικά με απογοήτευσε.

(Χωρίς αμφιβολία, ο οπτικός τομέας είναι πολύ ιδιαίτερος...)

Α ναι, είναι και ο χειρισμός...

Απλούστατος και απροβλημάτιστος. Όλα γίνονται με το αριστερό κλικ. Περπάτημα, παρατήρηση και συλλογή αντικειμένων, συνομιλία (λέμε τώρα) με τους άλλους χαρακτήρες. Όταν φέρετε τον κέρσορα στο πάνω μέρος της οθόνης καταδύεται ένα μικρό μενού, από το οποίο μπορείτε να επιλέξετε να χειριστείτε έναν από τους συμμάχους σας (εφόσον τον έχετε ανακαλύψει και "ξεκλειδώσει") ή να ανοίξετε το  inventory με τους θησαυρούς σας και να επιλέξετε κάποιο αντικείμενο ανάμεσά τους. Επίσης θα βρείτε εκεί το περίφημο εικονίδιο της αγκαλίτσας, καθώς και έναν χάρτη του κόσμου σας, ο οποίος στην αρχή και για μεγάλη διάρκεια του παιχνιδιού δίνει την εντύπωση πως είναι μάλλον άχρηστος. Κάποια στιγμή, κατά τη γνώμη μου πολύ καθυστερημένα, όταν επιτέλους αποκτάτε ένα όχημα, ο χάρτης γίνεται επιτέλους interactive και σας επιτρέπει να κάνετε fast travel. Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές τον κοίταζα και τον μούντζωνα, μέχρι να μου δώσει επιτέλους το παιχνίδι τη δυνατότητα να τον χρησιμοποιώ πιο ουσιαστικά. Ασφαλώς δεν πρέπει να ξεχάσω και το εικονίδιο με τις επιλογές, όπου μπορείτε να επιλέξετε μέγεθος οθόνης, ενεργοποίηση ή απενεργοποίηση ήχων, μουσικής και τριξίματος παπουτσιών, καθώς και τα απαραίτητα save και quit. Για όσους ενδιαφέρονται, το παιχνίδι διαθέτει ένα auto-save και 5 manual save slots. Για το συγκεκριμένο παιχνίδι κατά τη γνώμη μου φτάνουν και περισσεύουν.

Ουφ λαχάνιασα...

Πρέπει να ομολογήσω πως συνολικά το Dropsy μου άφησε μάλλον ανάμεικτες εντυπώσεις. Σίγουρα έχει κάμποσες σημαντικές αδυναμίες, ώρες ώρες φαίνεται τόσο ατσούμπαλο όσο και ο ήρωάς του. Από την άλλη, κάνει μπαμ πως είναι φτιαγμένο με αγάπη και μεράκι και πως ο δημιουργός του έχει έμπνευση και ταλέντο. Το κυριότερο, καταφέρνει να είναι φρέσκο και πρωτότυπο χωρίς να χάνει τον αντβεντσουρίστικο χαρακτήρα του. Αν αγαπάτε τα παραδοσιακά adventure ή αν σας αγγίζουν οι πιο ψαγμένες και "πειραγμένες" indie προσπάθειες, αναμφίβολα το Dropsy θα σας κερδίσει. Μην του αρνηθείτε την αγκαλιά σας!