Four Last Things

Renaissance Masterpiece

Αναγέννηση: περίοδος άνθησης. Η ανθρωπότητα βγαίνει από τον σκοταδισμό του Μεσαίωνα, οι Τέχνες μεγαλουργούν, οι Επιστήμες επαναστατούν, η Φιλοσοφία επαναπροσδιορίζεται, η Δημοκρατία εκκολάπτεται, οι γκιλοτίνες ακονίζονται, οι αποχετεύσεις αγνοούνται, τα πουλάκια τιτιβίζουν και το 2017 βρέθηκε εκεί ένας Richardson να φτιάξει ένα adventure και να ασελγήσει σε αυτή την περίοδο με τον τρόπο που μόνο το ευγενές είδος του adventuring ξέρει να κάνει καλύτερα.

Το Four Last Things σας το είχαμε προτείνει πριν μερικούς μήνες στα “Δωρεάν και Αγαπημένα” όταν και ο Joe Richardson, δημιουργός του παιχνιδιού, είχε κυκλοφορήσει ένα prototype με σκοπό να προωθήσει την Kickstarter καμπάνια του για τον εν λόγω τίτλο. Το σχετικά μικρό όριο ξεπεράστηκε και από σήμερα το Four Last Things είναι διαθέσιμο στο μεγαλύτερο ψηφιακό κατάστημα.

Βρε, τι μου θυμίζει;...

Θα ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα αυτό το review αφού το βασικό χαρακτηριστικό του παιχνιδιού δεν είναι άλλο από τα γραφικά του. Το Four Last Things είναι ένα μεγάλο κολάζ πινάκων του 16^ου και 17^ου αιώνα. Τα πάντα, τοποθεσίες, χαρακτήρες και αντικείμενα αποτελούν μέρος κάποιου πίνακα της αναγέννησης. Ο Richardson έκοψε, έραψε και έδωσε κίνηση σε έναν μεγάλο αριθμό πινάκων και έφτιαξε έναν μοναδικό στα χρονικά των videogames κόσμο. Μπορεί οι τοποθεσίες να είναι συνολικά λίγες, είναι όμως χάρμα ιδέστε και βρίθουν όμως από λεπτομέρειες και χιουμοριστικά δρώμενα. Εντύπωση επίσης μου έκανε ότι το παιχνίδι χρησιμοποιεί τη Visionaire Studio 4 μηχανή της Daedalic και όχι την Unity που προσωπικά έχω βαρεθεί να βλέπω.

(seems legit)

Πέρα από τη μουσική δεν υπάρχει κάποιο άλλο δείγμα ήχου, πλην ελαχίστων εφέ αραιά και που. Τουλάχιστον σε κάθε οθόνη παίζει ένα διαφορετικό κομμάτι της εποχής... εξετάστε τους μουσικούς που παίζουν και θα μάθετε ποιο είναι! Δυστυχώς δεν υπάρχον ομιλίες που σίγουρα θα ανέβαζαν ένα σκαλί ακόμα τον τίτλο αλλά μη ξεχνάμε ότι το Four Last Things είναι μια ερασιτεχνική δημιουργία ενός ατόμου που έχει ταλέντο μεν, λιγοστούς πόρους δε. Από το να είχαμε τίποτα φίλους και γνωστούς να δανείζουν τις φωνές τους, καλύτερα έτσι.

Για το ρημάδι το συγχωροχάρτι

Ο ανώνυμος ήρωας, ένας ασήμαντος γυρολόγος της εποχής, ξυπνά τρομαγμένος όταν στον ύπνο του βλέπει το προπατορικό αμάρτημα. Θεωρώντας το σημάδι, τρέχει στην ενορία του προς συγχώρεση των αμαρτιών του. Δυστυχώς για αυτόν τις αμαρτίες τις διέπραξε στον Nuremberg, στο Lubeck και σε όλα τα λιμάνια νότια του Oslo, περιοχές όπου η εκκλησία του δεν έχει δικαιοδοσία. Μόνος τρόπος να αποκτήσει το πολυπόθητο συγχωροχάρτι είναι να επαναλάβει όλα τα θανάσιμα αμαρτήματα εντός της πόλης του και επειδή ο ήρωάς μας είναι ένας θεοφοβούμενος άνθρωπος θα ξεκινήσει την περιπέτειά του αναζητώντας την οργή, τη λαγνεία, την οκνηρία, τη λαιμαργία, την αλαζονεία, τη ζηλοφθονία και την απληστία. Πράγμα καθόλου εύκολο.

(Στην πινακοθήκη μπορείτε να δείτε όλους τους αυθεντικούς πίνακες που χρησιμοποιήθηκαν)

Η αφορμή των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων δίνει ευκαιρία για μια σειρά ευτράπελων επεισοδίων που κριτικάρουν τα τεκταινόμενα της εποχής, ιδιαίτερα της εκκλησίας. Τα κείμενα είναι λιτά μα χιουμοριστικά και γενικά βρήκα την ιδέα να καφρουλιάζω μέσα στους αναγεννησιακούς πίνακες πολύ διασκεδαστική. Το μόνο που με στενοχώρησε ήταν πόσο λίγο κράτησε το παιχνίδι. Οι τρεις μόλις ώρες που ασχολήθηκα μαζί του (και με ζόρισε όπως θα διαβάσετε και παρακάτω) με έκαναν να θέλω κι άλλο τόσο σε διάρκεια όσο και σε γρίφους.

Κλασική συνταγή

Το Four Last Things είναι ένα κλασικότατο τρίτου προσώπου point n’ click adventure που δεν ψάχνει για πρωτοτυπίες και ιδιαιτερότητες. Ο χειρισμός είναι πάρα πολύ απλός και θυμίζει το Full Throttle της Lucas. Όταν πατήσετε πάνω σε κάποιο hotspot με το ποντίκι εμφανίζονται τρία εικονίδια που αντιπροσωπεύουν τις εντολές look, talk και use/ρίξε-φάπα (όπως διαβάζετε...). Με το δεξί ο ήρωας θα εκτελέσει μια ωραιότατη ανάποδη τούμπα που καμιά απολύτως χρησιμότητα δεν έχει πέρα από το να γελάς σαν χαζός. Στο πάνω μέρος της οθόνης εμφανίζεται το inventory όπου με ένα κλικ παίρνουμε τα αντικείμενα. Συνδυασμούς αυτών δεν μπορούμε να κάνουμε. Επίσης το παιχνίδι σώζει μόνο του κάθε φορά που κάνουμε μια σημαντική πράξη. Έχει αρχίσει να καταντάει σπαστικό αυτό. Βρε θέλουμε έστω και στα παιχνίδια της ώρας να κάνουμε 123.127 saves γιατί δε μας αφήνετε; Γενικά πάντως το μενού λάμπει δια της απουσίας του αφού δεν μας δίνεται καμιά επιλογή παραμετροποίησης... είπαμε απλότητα, όχι και έτσι.

(Το γραφειοκρατείν ουκ εστί φιλοσοφείν)

Οι γρίφοι αν και λίγοι ήταν αρκετά έξυπνοι και χρειάζονται σκέψη για να ολοκληρωθούν. Μην ξεχνάτε ότι έχετε να καταπατήσετε τις επτά θανάσιμες αμαρτίες! Χρειάζονται προσοχή και φαντασία. Κάποια από τα αντικείμενα που πήρα δεν τα χρειάστηκα και ήταν μόνο και μόνο για να με δυσκολέψουν λίγο παραπάνω. Θεωρώ ότι ο Richardson προτίμησε να μη καθυστερήσει την κυκλοφορία του Four Last Things και ταυτόχρονα να προσπαθήσει να κρατήσει όλα τα καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Κάτι που είναι κατανοητό και, γνώμη μου, καλά έκανε.

Μου άνοιξε την όρεξη

Μπορεί να διήρκησε λίγο, ευχαριστήθηκα όμως την κάθε στιγμή που ασχολήθηκα μαζί του. Δεν είναι ένα πρωτοποριακό adventure, δεν έχει κάποιο σενάριο που θα σε καθηλώσει και στην τελική το χιούμορ του περιορίζεται στις γνωστές “σαχλαμάρες”. Η ιδέα όμως ενός σατιρικού κόσμου φτιαγμένου από πίνακες της αναγέννησης με διασκέδασε αφάνταστα. Βέβαια το πόσο θα διασκεδάσει και εσάς είναι θέμα υποκειμενικό φαντάζομαι. Εσείς εκεί στην Daedalic, στην Microids ή και εγώ δεν ξέρω που, αυτός ο Richardson έφτιαξε ένα μικρούλι έπος... δεν μπορούμε να τον βοηθήσουμε να αποκτήσει το Four Last Things μια ωραιότατη enchanted edition με περισσότερες τοποθεσίες, γρίφους και ομιλίες; ε;