Jack Keane

Η αλήθεια είναι ότι είχα πολύ καιρό να ασχοληθώ με χιουμοριστικό adventure, είτε επειδή κανένα από τα τελευταία δεν κατάφερε να μου προσελκύσει αλλά και να μου διατηρήσει το ενδιαφέρον, είτε επειδή ότι τα παιχνίδια με τέτοια θεματολογία σπάνιζαν πλέον. Φαίνεται μάλλον ότι «παρα-σοβαρέψαμε» το τελευταία χρόνια και ασχολούμαστε μόνο με adventures τα οποία δεν έχουν σχέση με την ανεμελιά και την καλώς εννοούμενη ελαφρότητα…
 
Ο Jack Keane λοιπόν, είναι ένας ημι-αποτυχημένος καπετάνιος – τυχοδιώκτης και κατά πως φαίνεται οι δουλειές του δεν πάνε καθόλου καλά μιας και τα χρέη του είναι τεράστια (πως γίνεται σχεδόν πάντα οι ήρωες των χιουμοριστικών adventures να είναι αποτυχημένοι δεν μπορώ να το καταλάβω). Εκεί λοιπόν που έχεις μπλέξει με τους πιστωτές και τα πράγματα έχουν ζορίσει επικίνδυνα παρουσιάζεται μία εργασιακή ευκαιρία η οποία μάλιστα φέρει και την σφραγίδα της βασίλισσας! Φαίνεται λοιπόν, πως κάτι συμβαίνει στις φυτείες του τσαγιού της αυτοκρατορίες σε ένα απομονωμένο νησάκι εκεί κοντά στις Ινδίες και όπως είναι φυσικό οι Άγγλοι είναι ικανοί ακόμα να ξεκινήσουν και πόλεμο αν απειληθούν τα αποθέματα τους σε τσάι. Στέλνουν εσένα λοιπόν, συντροφιά με ένα περίεργο μυστικό πράκτορα για να διαλευκάνεις την κατάσταση. Τίποτε όμως δεν προϊδεάζει τον Jack πως αυτά που θα κληθεί να αντιμετωπίσει στο Tooth Island όχι μόνο θα είναι σοβαρότερα απ’ ότι αρχικά περίμενε αλλά θα απειλήσουν ακόμα και να καταστρέψουν τον κόσμο! Παράλληλα όμως θα έρθει και σε επαφή και με το παρελθόν του καθώς θα μάθει τι ακριβώς συνέβη στους γονείς του και αυτός κατέληξε να μεγαλώσει σε ορφανοτροφείο.
 
Στο παιχνίδι χειρίζεσαι, όπως είναι φυσικό, τον Jack – σε μερικά όμως Chapters (13 στον αριθμό) παίζεις με την όμορφη και θελκτική Amanda, μία μυστήρια γυναικεία παρουσία της οποίας τα κίνητρα δεν είναι ξεκάθαρα από την αρχή. Ο τρόπος με το τον οποίο το παιχνίδι «χειρίζεται» τους δύο αυτούς χαρακτήρες είναι πραγματικά πολύ όμορφος, μιας και αρκετές φορές «ολοκληρώνεις» έναν χώρο παίζοντας με τον Jack και στο επόμενο chapter μπορεί είσαι πάλι στον ίδιο χώρο αλλά πρέπει να προχωρήσεις το σενάριο χειριζόμενος την Amanda, λύνοντας όμως διαφορετικούς γρίφους αυτή τη φορά! Σίγουρα μια πολύ καλά υλοποιημένη ιδέα. Κάποια στιγμή μάλιστα χειρίζεσαι και τον Jack σε μικρή ηλικία, σε ένα flashback που έχει να κάνει με το παρελθόν του ήρωα μας. Ο μικρούλης Jack είναι τόσο απίστευτα χαριτωμένος ακόμα και ολόκληρο παιχνίδι να είχαν αφιερώσει σε αυτόν, πάλι ικανοποιημένος θα ήμουν.

 
Τα γραφικά θα μπορούσαν να περιγραφούν με μία και μόνο λέξη ως «λαμπερά». Πραγματικά, τα χρώματα του είναι ολοζώντανα και ποικίλα και προκαλούν πολύ θετική εντύπωση στο μάτι. Είναι μεν καρτουνίστικα, αλλά όχι «χαζά καρτουνίστικα» και καταφέρνουν να δημιουργούν μία εντελώς δικιά τους τεχνοτροπία και αισθητική. Είχα χρόνια να δω τόσο όμορφα και λαμπερά χρώματα σε adventure game. Τα μοναδικά προβλήματα όσον αφορά την οπτική απεικόνιση έχουν να κάνουν με τις, ορισμένες φορές, περίεργες τσιριμόνιες τις κάμερας αλλά και το ελλιπές optimization που έχει δεχθεί η μηχανή των γραφικών. Η κάμερα από την οποία ο παίκτης βλέπει την δράση είναι τοποθετημένη ψηλά πάνω από τον ήρωα με τέτοιο τρόπο ώστε να εποπτεύουμε ταυτόχρονα και όλη την περιοχή στην οποία αυτός βρίσκεται. Το θέμα είναι όμως ότι η κάμερα περιστρέφεται κυκλικά με κεντρικό άξονα τον χαρακτήρα που χειριζόμαστε με αποτέλεσμα αυτό καμιά φορά να προκαλεί ζαλάδες ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις ο χαρακτήρας μας βγαίνει και εκτός οθόνης, κάτι το οποίο είναι κάπως ενοχλητικό.

Επίσης, δοκίμασα το παιχνίδι σε δύο PCs, ένα μέτριας προς καλή δυναμικότητας και ένα σχεδόν εντελώς καινούριο. Ε και στα δύο το παιχνίδι σε μερικά σημεία ζοριζόταν λίγο, κυρίως «έσπαγε» κάπως η ομαλότητα της περιστροφής της κάμερας. Επειδή το παιχνίδι αποκλείεται να είναι τόσο «βαρύ», μιλάμε για adventure και όχι για FPS, αυτό που συνέβη μάλλον είναι ότι η εταιρεία που δημιούργησε το παιχνίδι δεν φρόντισε να τελειοποιήσει τις επιδόσεις της μηχανής γραφικών που δημιούργησε. Η μουσική του παιχνιδιού είναι και αυτή όμορφη, με πολύ ωραία μουσικά θέματα που συμβαδίζουν με την δράση και την δομή του παιχνιδιού. Το speech είναι επίσης πολύ καλό, ειδικά οι φωνές της Miss Gristle και της Shari είναι πραγματικά εκπληκτικές και χαίρεσαι να τις ακούς, πραγματικά οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί έκανα τρομερή δουλειά. Και φωνές όμως των υπόλοιπων χαρακτήρων του παιχνιδιού κινούνται επίσης σε υψηλά επίπεδα, με εξαίρεση ίσως την φωνή του ίδιου του Jack που την βρήκα λίγο ψυχρή και «ξύλινη».
 
Αυτό που κερδίζει όμως σχεδόν αμέσως είναι η δομή, η διάρκεια και η γρίφοι του παιχνιδιού. Το Jack Keane είναι ένα από τα πιο διασκεδαστικά adventures που έπαιξα τα τελευταία χρόνια. Η διάρκεια του μοιάζει σχεδόν απέραντη και φαίνεται σαν να μην τελειώνει ποτέ καθώς τα Κεφάλαια εναλλάσσονται το ένα το άλλο. Αυτό συμβαίνει, διότι όπως έγραψα και παραπάνω, ενώ το σενάριο ξεκινάει σχετικά απλά, στην πορεία περιπλέκεται αρκετά με αποτέλεσμα να λαμβάνει σχεδόν δαιδαλώδεις προεκτάσεις και ανατροπές. Οι γρίφοι του παιχνιδιού αφορούν σχεδόν αποκλειστικά την χρήση αντικειμένων από το inventory και είναι απολύτως λογικοί – φυσικά μέσα στα πλαίσια της κάπως παλαβής λογικής ενός χιουμοριστικού adventure. Εμένα το Jack Keane με δυσκόλεψε ευχάριστα σε αρκετά σημεία και κατάφερα να κολλήσω σε ουκ ολίγες περιπτώσεις. Το καλό στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι συνήθως κινείσαι σε συγκεκριμένα οριοθετημένες γεωγραφικές περιοχές και δεν πρέπει κάθε φορά να τρέχεις από εδώ και από κει και να ψάχνεις παντού αντικείμενα.

 
Η δομή των γρίφων από την άλλη είναι τόσο λογική που σε κανένα σημείο δεν θα σας εκνευρίσουν, αρκεί να σκέφτεστε παραγωγικά και να μπείτε στο πνεύμα του παιχνιδιού. Επίσης η εξέλιξη του σεναρίου είναι τόσο ενδιαφέρουσα που όχι μόνο δεν βαριέσαι αλλά πάντα θέλεις να παίξεις λίγο παραπάνω για να δεις τι γίνεται στην συνέχεια. Σε αυτό βέβαια συμβάλει και η εναλλαγή των χαρακτήρων που χειρίζεσαι αλλά και ότι κάθε φορά έχεις να κάνεις κάτι συγκεκριμένο, δηλαδή οι στόχοι που έχεις να φέρεις κάθε φορά εις πέρας είναι απολύτως κατανοητοί. Επιπλέον, αρκετοί γρίφοι μπορούν να αντιμετωπιστούν και με εναλλακτικούς τρόπους, κάτι το οποίο βρίσκω απολύτως θεμιτό και καιρός είναι να αρχίζουν να το εφαρμόζουν και άλλοι δημιουργοί adventure παιχνιδιών. Τέλος στο παιχνίδι υπάρχουν κάποια «κρυφά» αντικείμενα και πράξεις τα οποία, αν και δεν είναι απαραίτητα για να ολοκληρώσεις τον τίτλο, ξεκλειδώνουν κάποια bonus features όπως ένα μουσείο κέρινων ομοιωμάτων με τους χαρακτήρες και το οποίο είναι προσβάσιμο στον παίκτη ανά πάσα στιγμή.
 
Το χιούμορ του παιχνιδιού μου φάνηκε λίγο αντιφατικό. Κατ’ αρχάς, μου έκανε πολύ θετική εντύπωση του γεγονός ότι η χιουμοριστική προσέγγιση που επέλεξαν οι δημιουργοί δεν ήταν χονδροειδής αλλά βασίστηκε περισσότερο στην άντληση γέλιου μέσα από τους διαλόγους και τις καταστάσεις και πιο πολύ με έναν διακριτικό τρόπο παρά στην δημιουργία καταστάσεων που προσπαθούν να εκβιάσουν το γέλιο. Καλύτερη σκηνή όλων βέβαια, η απίστευτα έξυπνη παρωδία του “You shall not pass” του Gandalf από το Fellowship of the Ring – πραγματικά έπαιζα αυτή την σκηνή ξανά και ξανά αφού μου προκαλούσε παραλήρημα γέλιου! Σε άλλες περιπτώσεις όμως, το χιούμορ του παιχνιδιού ήταν λίγο «αμήχανο» με την έννοια ότι δεν διαχειριζόταν με επάρκεια το υλικό που «είχε» στα χέρια του. Για παράδειγμα, ο τρόπος με τον οποίο επιχειρούνταν η δημιουργία χιουμοριστικών καταστάσεων με την μόνιμη ανικανότητα του Jack δεν ήταν πάντα η αρμόζουσα και από ένα σημείο και μετά άρχιζε να με κουράζει. Οι χαρακτήρες από την άλλη είναι τόσο αξιολάτρευτοι που θα τους θυμάστε για καιρό και σίγουρα θα ήθελα να ξαναδώ αρκετούς από αυτούς σε ένα μελλοντικό Jack Keane 2.
 

Σε γενικές γραμμές, το Jack Keane με ικανοποίησε απόλυτα και πραγματικά το κατάευχαριστήθηκα. Διαθέτει σενάριο που σε κρατάει δέσμιο του μέχρι το τέλος, απέραντη διάρκεια και δράση, έξυπνους και λογικούς γρίφους αλλά και χαρακτήρες που σε κερδίζουν με το καλημέρα. Δε νομίζω πως ένα adventure χρειάζεται και άλλα στοιχεία για να κριθεί ως απόλυτα επιτυχημένο.