Narcolepsy

Το νέο παιχνίδι του Adam Cadre κάθε άλλο παρά συνηθισμένο μπορεί να το αποκαλέσει κανείς. Από το σενάριο έως την πρόζα και την εμφάνιση, ο Cadre πρωτοτυπεί και πάλi nfictionι. Δεν περιμέναμε και κάτι άλλο βέβαια από τον πατέρα του "Experimental IF".
 
Το παιχνίδι αρχίζει με ένα όνειρο του ήρωά μας (χμ, Longest Journey). Το Narcolepsy περιέχει πολλά τέτοια dream sequences, τα οποία είναι random (τυχαία), και διαφέρουν κάθε φορά που αρχίζει το παιχνίδι. Συνήθως δεν έχει καμιά σημασία το τι ακριβώς θα κάνεις σε ένα όνειρο, εκτός κάποιων εξαιρέσεων (οι οποίες είναι αρκετά προφανείς θα έλεγα). Στην αρχή, είναι δύσκολο να δώσεις κάποια εξήγηση στα όνειρα. Όσο όμως προχωράει το παιχνίδι, θα αρχίσουν σιγά, σιγά να αποκτούν νόημα. Εδώ πρέπει να τονίσω πως όλη η υπόθεση του παιχνιδιού εξελίσσεται σε μία μόνο ημέρα. Τώρα το τι έχει ο ήρωάς μας και βλέπει όνειρα συνεχώς, έχει να κάνει με μία ασθένεια από την οποία πάσχει: ναρκοληψία (ιδού και ο τίτλος του παιχνιδιού). Τι είναι αυτό; Τίποτα σπουδαίο, απλώς σε παίρνει ο ύπνος τις ποιο ακατάλληλες στιγμές, π.χ. τρέχοντας στην παραλία προσπαθώντας να γλιτώσεις από μια ομάδα νεαρών που θέλουν να σου σπάσουν τα μούτρα (Tώρα που το σκέφτομαι, νομίζω πως πάσχω κι εγώ απ' αυτό μια φορά με πήρε ο ύπνος σε ένα rock cafe ακούγοντας Iced Earth! Τέλος πάντων, ξεφεύγω από το θέμα).
 
Ξυπνώντας από το πρώτο όνειρο (τα όνειρα μπορείς να τα τελειώσεις είτε φυσιολογικά, δηλ. εξερευνώντας και περιμένοντας, είτε με την εντολή wake up), έχεις την ευκαιρία να εξερευνήσεις το σπίτι σου. Εδώ έχουμε την πρώτη καινοτομία του παιχνιδιού, μια και σε γνωστές τοποθεσίες (όπως το σπίτι σου ή η γειτονιά σου) δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς κατευθύνσεις για να μετακινείσαι, αλλά πηγαίνεις κατευθείαν εκεί που θέλεις, π.χ. go to kitchen, go outside, go to the beach, κτλ. Το σύστημα αυτό μου άρεσε πάρα πολύ, μια και δεν θα χρειαστεί να κρατάς σημειώσεις ή να φτιάξεις χάρτη με τις τοποθεσίες του παιχνιδιού (αν και σε γενικές γραμμές μου αρέσει να φτιάχνω χάρτες, κυρίως για μεγάλα σε μήκος παιχνίδια). Ας ελπίσουμε πως και άλλοι θα χρησιμοποιήσουν το σύστημα του Narcolepsy.
 
Η ιστορία του παιχνιδιού δεν μπορεί να περιγραφεί εδώ. Όχι μόνο επειδή κάτι τέτοιο θα αφαιρούσε τον παράγοντα έκπληξη από αυτό, αλλά κυρίως γιατί το παιχνίδι διαθέτει περισσότερες από μία ιστορίες! Μέχρι τώρα, τερμάτισα το παιχνίδι δύο φορές, και κάθε φορά η ιστορία πήρε διαφορετικό δρόμο. Μάλιστα, τα σημεία όπου το παιχνίδι αλλάζει δρόμο, είναι κρυμμένα. Ποτέ δεν ξέρεις ότι βρίσκεσαι πλέον δε διαφορετικό δρόμο. Κάτι τέτοιο όμως δεν θα είχε και νόημα, μια και δεν υπάρχει ένας και μοναδικός σωστός τρόπος να το τερματίσεις. Τερματίζοντας το παιχνίδι μία φορά, θα πάρεις ένα hint για το τι πρέπει να κάνεις ώστε να το τερματίσεις με διαφορετικό τρόπο.
 
Στα puzzles δε θα αναφερθώ και πολύ, μια και το κύριο στοιχείο του παιχνιδιού είναι το σενάριό του και το χιούμορ. Τα puzzles είναι λίγα και απλά, και μάλλον θα επιδρούσαν αρνητικά αν υπήρχαν περισσότερα. Εξάλλου, πρόκειται για έναν τίτλο Short IF. Θα τερματίσετε δηλαδή το παιχνίδι το πολύ σε τέσσερις-πέντε ώρες.
 
Τέλος, η πρόζα του παιχνιδιού είναι περίεργη. Και πολύ χιουμοριστική θα έλεγα (μέχρι και παντομίμες θα βρεις στο παιχνίδι). Ο Cadre μας έχει συνηθίσει σε λόγο αρκετά υψηλού επιπέδου. Ωστόσο, στο συγκεκριμένο παιχνίδι το κείμενο είναι τόσο απλό, που ακόμα και ένα παιδί με βασικές γνώσεις της αγγλικής δεν θα είχε πρόβλημα. Ιδού ένα παράδειγμα:
 
    On the moon:
   You're o­n the moon, but there are palm trees. You can tell it's the moon because the ground is silver and it glows by itself.
   In between the fronds of the palm trees is the crescent Earth, with a little of Africa currently visible.
    The waves play at your feet, but there is no noise because you are in space.
 
Αν και στο συγκεκριμένο σημείο το παιχνίδι χρησιμοποιεί πρώτο πρόσωπο, σε κάποια άλλα σημεία είναι γραμμένο στο δεύτερο πρόσωπο. Δεν νομίζω να έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο σε text adventure, πρώτο και δεύτερο πρόσωπο μαζί.
 
Να τονίσω εδώ, πως το παιχνίδι δεν έχει γραφτεί αποκλειστικά από τον Adam Cadre. Συμμετείχαν κι άλλοι στην παραγωγή του, οι περισσότεροι των όποιων μας είναι αρκετά (και άλλοι πάρα πολύ) γνωστοί: Stephen Bond, Liza Daly, Jennifer Earl, Stephen Granade, Jon Ingold, Nick Montfort, Paul O'Brian, Andrew Plotkin, Dan Shiovitz, Emily Short, Bridget Sweeney, Rob Wheeler. Μόνο και μόνο τα ονόματα του Andrew Plotkin (ο γνωστός και αγαπητός μας Zarf) και της Emily Short υπόσχονται πολλά. Μόνο ο Graham Nelson λείπει.
 
Το Narcolepsy δε θα σας απογοητεύσει. Προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ. Διαθέτει πολύ χιούμορ και πολλές καινοτομίες. Και κυρίως, δεν διαθέτει bugs! (Adam Cadre είναι αυτός, τι bugs μου λες τώρα. Και με τέτοιους beta testers) Αξίζει το χρόνο που θα του αφιερώσετε. Ασχέτως αν τελικά σας αρέσει ή όχι (αν και δεν βλέπω το λόγο που δε θα άρεσε σε κάποιον), είναι από τα παιχνίδια που απλώς πρέπει να έχεις δει. Α, και πριν το ξεχάσω: το Narcolepsy κέρδισε και το βραβείο Xyzzy στην κατηγορία Best Prose, αν αυτό σας λέει κάτι.
 
Το παιχνίδι είναι ready-to-run για περιβάλλον Windows. Δεν θα χρειαστείτε κάποιον έξτρα interpreter, μια και ήδη περιέχει τον Glulxe για Windows. Για Unix (Linux) και Mac, θα χρειαστείτε κάποιον άλλον Glulxe interpreter.