Tex Murphy - Under a Killing Moon

No Pestilence Had Ever
Been So Fatal, or Hideous…
Blood was its Avatar and its Seal—
The Redness and Horror of Blood.
The Masque of the Red Death
Edgar Allan Poe.

Το 1994 έμελε να είναι η χρονιά που θα απογείωνε τη σειρά και θα έκανε τον Tex Murphy μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες στην ιστορία των adventure games. Το Under a Killing Moon (UAKM), η τρίτη περιπέτεια του Tex, κατόρθωσε να αφήσει τους φίλους με το στόμα ανοιχτό τόσο σε τεχνολογικό τομέα όσο και σε επίπεδο gameplay και τους εχθρούς να δαγκώνουν τα χείλη τους από τη ζήλεια τους.

Cuffing Up Flemm

Από το πρώτο δευτερόλεπτο της εισαγωγής καταλαβαίνουμε ότι καινούργιος αέρας φυσά τη καπαρντίνα του Tex. Ο δαιμόνιος ντετέκτιβ ξανασυστήνεται στο κοινό του και αυτή τη φορά η μυρωδιά των τσιγάρων, του σκέτου ουίσκι και του φτηνού aftershave περονιάζει τη μύτη μας. Ο Murphy έχει μεταμορφωθεί από τον «επαγγελματία» ιδιωτικό αστυνομικό των δυο πρώτων παιχνιδιών (Mean Streets και Martian Memorandum) στο νουάρ ντετέκτιβ με το δηλητηριώδες χιούμορ, τις φιλοσοφικές αναζητήσεις, την άδεια τσέπη και το μεγάλο του σόι που πάντα θα έχει κάνει κάτι ανάλογο με αυτά που ζει. Η ζωή στον πλανήτη Γη είναι όπως την αφήσαμε στις άλλες περιπέτειες. Ραδιενεργός ρύπανση, αποκαΐδια του Πολέμου, μεταλλαγμένοι και μη, συνθέτουν το μελλοντικό σκηνικό. Το γραφείο του Tex βρίσκεται στο πάλαι ποτέ κοσμοπολίτικό ξενοδοχείο Ritz, της Chandler Avenue. Μια περιοχή του παλιού -πλέον- San Francisco όπου ζουν μόνο μεταλλαγμένοι. Αν και έχει ανοσία από τη ραδιενέργεια, η ζωή της Chandler Avenue ταιριάζει πιο πολύ στο φίλο μας. Εξάλλου, και να ήθελε να ζήσει αλλού η τσέπη του δεν θα του το επέτρεπε. Ο Aaron Conners αναλαμβάνει για πρώτη φορά το σενάριο και γίνεται ο βασικός υπεύθυνος της αλλαγής αυτής. Χωρίς να απαρνιέται το παρελθόν του ήρωα, «πατά» πάνω στις δυο πρώτες περιπέτειες και συνεχίζει την ιστορία από εκεί που την αφήσαμε.

Βρισκόμαστε στα τέλη του 2042 και ο Tex αυτή τη φορά έχει πιάσει πραγματικό πάτο. Η ζωή του έχει φερθεί πολύ άσχημα. Το επάγγελμα δεν αποδίδει τα αναμενόμενα ούτε σε χρήμα, ούτε σε δόξα και ο γάμος του με την Sylvia Linsky, η dame in distress του Mean Streets, πήγε κατά διαόλου (σε είχα προειδοποιήσει Tex). Η κυρία αποδεικνύεται τσαχπινογαργαλιάρα καθώς δεν αφήνει αρσενικό υδραυλικό για υδραυλικό. Και τι κάνει κάθε νουάρ P.I. που σέβεται τον εαυτό του; Ναι καλά καταλάβατε; Το ρίχνει στο bourbon και στα τσιγάρα σέρνοντας το κουφάρι του από δω και από κει. Μέσα σε αυτή την ωραία ατμόσφαιρα, τον επισκέπτεται ο μεγαλύτερος των P.I. και μέντοράς του, Colonel να του ξύσει και άλλες παλιές πληγές. Βλέπετε ο Tex όταν ήταν ακόμα νέος και άμαθος, κατηγόρησε τον δάσκαλό του για χρήση αντιεπαγγελματικών μεθόδων στην έρευνά του. Αποτέλεσμα ο Colonel να τεθεί προσωρινά σε διαθεσιμότητα και να στιγματιστεί στους συναδέλφους του. Βέβαια το «κύρος» του τον επανέφερε στην ενεργό δράση και γρήγορα φρόντισε έτσι ώστε ο Tex να γνωρίσει τι σημαίνει να μην τα βάζει με τους λάθους ανθρώπους. Έχοντας θάψει πλέον το τσεκούρι του πολέμου, επισκέπτεται τον πρώην μαθητή του για του επιστήσει την προσοχή καθώς το όνομά του ακούγεται όλο και περισσότερο στην τελευταία, πριν τη σύνταξη, υπόθεσή που έχει αναλάβει. Ο Tex δεν βρίσκεται σε θέση να εξηγήσει πως μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο όμως η επίσκεψη από το παρελθόν τον ταρακουνά λίγο. Πρέπει να βρει μια υπόθεση, οποιαδήποτε, να ξεσκουριάσει και να βάλει κανένα ψιλό στην τσέπη του. Για καλή του (;) τύχη στο ενεχυροδανειστήριο του Rook απέναντι, κλάπηκε ένα κόσμημα που είχε υποθηκευτεί πριν από λίγες μέρες. Για τον Tex αυτό είναι χαμαλοδουλειά, στην κατάσταση που βρίσκεται όμως θα έκανε τα πάντα για να αγοράσει ένα μπουκάλι bourbon ακόμα. Με τη βοήθειά μας, γρήγορα θα ανακαλύψει το χαμένο αντικείμενο και τον δράστη. Αναπάντεχα η υπόθεση αυτή, θα τραβήξει τη προσοχή της Κοντέσας Riener που θα του ζητήσει να της βρει το κλεμμένο οικογενειακό της κειμήλιο, ένα κρυστάλλινο περιστέρι, που για την ίδια έχει τεράστια συναισθηματική αξία. Ο Tex αρχίζει να πιστεύει ότι η τύχη του χαμογελά, γρήγορα όμως θα διαπιστώσει ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Σκοτεινές προφητείες, και αδίστακτοι εχθροί με περίεργες δυνάμεις θα δοκιμάσουν ακόμα μια φορά τα αντανακλαστικά του ήρωα μας ο οποίος θα πρέπει να προσέξει πολύ ποιους θεωρεί φίλους και ποιους εχθρούς αν θέλει να παραμείνει ζωντανός. Ακόμα και τα πιο ασήμαντα γεγονότα θα παίξουν το ρόλο τους σε αυτή την περιπέτεια. Η ιστορία χωρίζεται σε εφτά κεφάλαια, έξι ουσιαστικά αφού το τελευταίο αποτελεί τον επίλογο. Κάθε κεφάλαιο αντιστοιχεί σε μια μέρα. Η διάρκειά τους όμως δεν είναι ισόχρονη. Χωρίς να υπολογίσουμε πιθανό κόλλημα, άλλα διαρκούν λιγότερο και άλλα σαφώς πιο πολύ. Επίσης ορισμένες ενέργειες μπορούν να γίνουν σε διάφορα κεφάλαια, εκτός του έκτου που αποτελεί και το φινάλε. Αυτό σε ένα σημείο μπορεί να προκαλέσει έναν ετεροχρονισμό ανάλογα με τις επιλογές σας αλλά μικρό το κακό. Συνολικά, η διάρκειά του κρίνεται παραπάνω από ικανοποιητική. Εντύπωση τέλος προκαλεί η ευκολία με την οποία η ιστορία πηδά από τη φαρσοκωμωδία στη «σοβαρή» περιπέτεια. Σίγουρα οι Jones και Conners έχουν επηρεαστεί από ταινίες όπως ο Indiana Jones όμως εδώ τα όρια είναι ακόμα πιο εμφανή.

Ίσως με το σενάριο να ακούστηκα γενικός αλλά πραγματικά δεν μπορώ να επεκταθώ περεταίρω γιατί αναγκαστικά θα πρέπει να αναφερθώ σε σημεία κλειδιά της υπόθεσης. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι αν και ενδιαφέρουσα ιστορία, δείχνει να της λείπει αυτό το «κάτι». Έχει κάποιες ανατροπές αλλά από τη μέση και μετά, σχεδόν τα πάντα έχουν αποκαλυφθεί εκτός από το πρόσωπο που κρύβετε πίσω από όλα αυτά. Από αυτό που σίγουρα δεν πάσχει το παιχνίδι είναι οι ήρωες. Η φαντασία των Jones και Aaron γεννούν κάποιους από τους πιο αξιομνημόνευτούς χαρακτήρες, κατοίκους της Chandler Avenue, που θα τον συντροφέψουν και στις επόμενες περιπέτειές του. Η όμορφη Chelsee, πωλήτρια περιοδικών για την οποία ο Tex έχει δαγκώσει τη λαμαρίνα, ο τσιγκούνης-γκρινιάρης-μόνο-εγώ-ξέρω-τι-μου-γίνεται Rook, ο καλοκάγαθός και πάντα πρόθυμος Luie με το cafe του (να φάτε μυαλά στο γκριλ από τον Luie να γλείφετε τα δάχτυλά σας) και ο εθισμένος στη σοκολάτα (!) Clint είναι οι πιο χαρακτηριστικοί. Δεν πρέπει επίσης να ξεχάσουμε τον επιθεωρητή Mac Malden, φίλο του Tex που γνωρίσαμε πρώτη φορά στο Martian Memorandum. Όλοι αυτοί συνθέτουν έναν από τους πιο πετυχημένους θιάσους στην ιστορία των adventure παιχνιδιών.

Beating the Odds, a Chameleon to One.

Εκτός από τη στροφή στο ύφος, το UAKM κάνει το μεγάλο «μπαμ» και στο τεχνολογικό τομέα. Κατά βάση πρόκειται για ένα Full Motion Video adventure. Ηθοποιοί έχουν κινηματογραφηθεί και ενσωματωθεί σε γραφικό περιβάλλον. Κάθε ενέργεια και συνομιλία του Tex με τους υπόλοιπους χαρακτήρες παρουσιάζεται μέσα από τέτοιες σκηνές. Όταν εξερευνούμε, το παιχνίδι περνά σε 3D περιβάλλον με κάποια αντικείμενα να απεικονίζονται σαν 2D εικόνες. Εμείς παρατηρούμε από πρώτο πρόσωπο. Παρόλο που η κίνηση είναι πλήρως ελεύθερη, δεν μπορούμε να κοιτάξουμε κουνώντας το ποντίκι όπως στα σύγχρονα παιχνίδια. Το ποντίκι βοηθά στην κίνηση του ήρωα. Κουνώντας προς της ανάλογη κατεύθυνση, μετακινούμαστε μπρος-πίσω και στρίβουμε δεξιά-αριστερά. Μπορούμε να κοιτάξουμε πάνω-κάτω, να «γονατίσουμε» ή να ανέβουμε στις «μύτες» των ποδιών μας με τη βοήθεια του πληκτρολογίου. Επίσης το παιχνίδι μας περιορίζει μη δίνοντας τη δυνατότητα να μετακινούμαστε και να εξερευνούμε ταυτόχρονα. Όσο κινούμαστε βρισκόμαστε με Movement Mode χωρίς να φαίνεται κάποιος κέρσορας. Πατώντας το Space ή το μεσαίο πλήκτρο του ποντικού αλλάζουμε σε Interactive Mode. Εδώ εμφανίζεται ο κέρσορας και αλλάζει σε διάφορα σχήματα (μεγεθυντικός φακός, χείλη, διακόπτης, χέρι που πιάνει κάτι κτλ...) ανάλογα με την ενέργεια που μπορούμε να κάνουμε χωρίς να μπορούμε να αλλάξουμε την γωνιά που κοιτάζουμε. Εν κατακλείδι: μετακινούμαστε έχοντας πλήρη ελευθερία, «εστιάζουμε» κάπου που νομίζουμε ότι υπάρχει ενδιαφέρον, «παγώνουμε» την κίνηση και αλληλεπιδρούμε. Σίγουρα ο χειρισμός δεν είναι και ο πιο εύχρηστος. Πρέπει όμως να λάβουμε υπόψη μας ότι μιλάμε για μια εποχή όπου τα 3D παιχνίδια αποτελούσαν αχαρτογράφητη περιοχή και ο συνδυασμός WASD και ποντίκι δεν ήταν ακόμα ευρύτερα (έως καθόλου αν δεν κάνω λάθος) γνωστός. Εκεί που κανένας δεν φέρνει αντίρρηση είναι η ποιότητα των γραφικών. Ειλικρινά σκέφτομαι ποια άλλα παιχνίδια κυκλοφορούσαν το 1994 ανεξαρτήτου είδους και μένω με το στόμα ανοιχτό μπροστά στο UAKM. Τόσο η ποιότητα των video όσο και ο πλήρως 3D κόσμος βρίσκονται 5 σκαλιά πάνω από τον ανταγωνισμό της εποχής. Τα τότε «θηρία», οι 486 επεξεργαστές, αγκομαχούσαν να ανεβάσουν την ανάλυση σε υψηλά επίπεδα (η μέγιστη είναι η 640x480). Το εντυπωσιακό πάντως είναι, ότι ακόμα και σήμερα, το παιχνίδι παίζεται α-ν-ε-τ-ό-τ-α-τ-α. Είναι σαν το καλό κρασί βρε παιδί μου. Όσο περνάν τα χρόνια τόσο ανεβαίνει η αξία του.

Αν μιλάμε ότι ο τεχνικός τομέας είναι κορυφαίος τότε τι να πούμε για τον ήχο. Το soundtrack, δημιούργημα του Eric Heberlin, είναι γεμάτο με cool jazz μελωδίες όπου κυριαρχούν το σαξόφωνο, το κοντραμπάσο και το πιάνο. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσετε τη μουσική που παίζει όταν βρισκόσαστε στο γραφείο του Tex καθώς και το κύριο θέμα. Καταπληκτική δουλειά. Στα ίδια επίπεδα κυμαίνεται και ο ήχος. Καθαρότατες ομιλίες και εφέ που πραγματοποιούν με τον καλύτερο τρόπο τη δουλειά τους. Α! και είναι η φωνή του Tex… η φωνή του Tex… δεν είναι μόνο η χροιά της φωνής του Jones που είναι μαγευτική, είναι και εκείνη η «ηχώ» και το μουρμούρισμα όταν σχολιάζει ή μονολογεί που σου σηκώνει την τρίχα κάγκελο. Απλά ο πιο πετυχημένος τρόπος σχολίων από ήρωα σε adventure παιχνίδι. Κανείς δεν θα το ξεπεράσει ποτέ.

Το cast αποτελείται κατά κύριο λόγο από ηθοποιούς χαμηλού budget, χωρίς όμως να λείπουν ονόματα που έχουν κάποια αξιόλογη πορεία στο χώρο όπως οι Brian Keith και Russell Means που παίζουν τους Colonel και Chameleon αντίστοιχα. Ξεχωρίζει ο James Earl Jones που δανείζει τη φωνή του στον Big P.I. of the Sky (ο Θεός των P.I.) ενώ εντύπωση μου έκανε η συμμετοχή της Margot Kidder, της πρώτης κινηματογραφικής Lois Lane, σε έναν σχετικά μικρό ρόλο, αυτό της δεν-σηκώνω-και-πολλά μπαργούμαν του Broken Skull. Απολαυστική. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει τέλος στους συντελεστές του παιχνιδιού που έγιναν και ηθοποιοί για να καλύψουν μικρούς αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους όπως ο Douglas Vandegrift που ενσαρκώνει τον Rook και τον Beek Nariz, ο Kevin Jones (αδελφός του Chris) που παίζει τον αστυνομικό Mac Malden, ο (προφανώς ελληνικής καταγωγής) ο George Manousakis που γίνεται η αιτία να χωρίσει ο Tex («οσκαρική» ερμηνεία). Ακόμα και οι ίδιοι οι Aaron Conners και Brian Ferguson βάζουν προσθετικά και μπαίνουν μπροστά από τις κάμερες (ο Ardo Newpop και ο Hamm Underwood αντίστοιχα).

Goose Eggs and Hamm

Το interface διαφέρει από αρκετά παιχνίδια του είδους αλλά κατά βάση παραμένει point n’ click. Όταν είμαστε σε interactive mode ή μιλάμε με κάποιον, η κύρια οθόνη καταλαμβάνει έναν χώρο πάνω και αριστερά και είναι περίπου η μισή της συνολικής. Ακριβώς κάτω από την κύρια οθόνη υπάρχουν οι έξι εντολές που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε στο παιχνίδι: LOOK, GET, MOVE, OPEN, TALK και ON/OF. Η λίστα αυτή έχει ενδεικτικό χαρακτήρα. Μόλις περάσουμε με τον κέρσορα πάνω από ένα hotspot, «φωτίζονται» από κάτω οι δυνατές ενέργειες που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε. Αρχικά ο κέρσορας έχει το σχήμα του μεγεθυντικού φακού που αντιστοιχεί στο LOOK. Αν «κοιτάξουμε» και υπάρχει και άλλη δυνατότητα, τότε ο κέρσορας αλλάζει αυτομάτως σε αυτή. Διαφορετικά μπορούμε να την επιλέξουμε αυτομάτως με δεξί κλικ. Δεξιά υπάρχει το κουμπί που εμφανίζει το inventory. Μόλις ενεργοποιηθεί, εμφανίζεται μια λίστα με τα αντικείμενα που έχουμε στην κατοχή μας. Πατώντας σε κάποιο, βλέπουμε στο κέντρο και δεξιά μια μικρή εικόνα του. Δίπλα της υπάρχουν τα κουμπιά use, όπου «παίρνουμε» το αντικείμενο να το χρησιμοποιήσουμε, combine, όπου εμφανίζει την οθόνη που μας επιτρέπει να τα συνδυάζουμε και examine, όπου ο Tex μας δίνει μια αναλυτικότερη περιγραφή και που συχνά μπορεί να οδηγήσει στην ανακάλυψη περαιτέρω στοιχείων. Το μεγαλύτερο μέρος της δράσης του παιχνιδιού βασίζεται στη συλλογή, συνδυασμό και αξιοποίηση των αντικειμένων που βρίσκουμε γύρω μας. Αρκετές φορές, ο Tex θα καταφύγει σε ευφάνταστους (και κωμικούς) τρόπους για να ξεφύγει από τη δύσκολη κατάσταση. Αυτό σημαίνει για εμάς ότι θα πρέπει να πάμε τη φαντασία μας λίγο παραπέρα για να τα βγάλουμε πέρα και να χρησιμοποιήσουμε τα αντικείμενα με όχι προφανή τρόπο. Ευτυχώς τα περισσότερα (όχι όλα, προσοχή) αντικείμενα βρίσκονται κάπου εκεί κοντά ενώ τα μέγιστα βοηθάνε τα σχόλια που κάνει ο ίδιος ο Murphy. Η δυσκολία όμως δεν έγκειται τόσο στην επίλυση των γρίφων όσο στο ιδιότυπο pixel hunting στο οποίο το παιχνίδι μας υποχρεώνει να καταφύγουμε. Θέλοντας προφανώς να εκμεταλλευτούν την καινούργια τους μηχανή αλλά και το πρωτόγνωρο gameplay, έκρυψαν αρκετά αντικείμενα σε μέρη όπου δεν βρίσκονται σε κοινή θέα. Μόνο αν κοιτάξουμε ψηλά, χαμηλά, σκύψουμε ή σηκωθούμε στις μύτες των ποδιών μας θα καταφέρουμε να τα ανακαλύψουμε. Το έργο μας δυσχεραίνεται τόσο από το γεγονός ότι πολλά hotspots βρίσκονται δίπλα το ένα στο άλλο με αποτέλεσμα να μην παρατηρείται αλλαγή στον κέρσορα κατά τη μετάβαση, όσο και από τον χειρισμό. Για αυτό προσοχή στις εντολές που «ανάβουν». Τα μοναδικά puzzles που θα συναντήσουμε είναι κάποια σκισμένα μηνύματα που πρέπει να συναρμολογήσουμε καθώς και ένας trial-and-error στο τέλος (μάλλον λίγο αχρείαστος). Κάποιο από αυτά δεν είναι χρήσιμο. Θα το καταλάβετε…

Όπως σε κάθε καλή αστυνομική ιστορία, ο ήρωας μας μπορεί να ανακρίνει-ρωτάει καθένα για τους υπόλοιπους, είτε τους θεώρει ύποπτους είτε όχι με σκοπό την ανακάλυψη νέων στοιχείων. Στη θέση όπου βρίσκεται η λίστα του inventory, εμφανίζονται τα ονόματα (ή έννοιες) που γνωρίζει ο Tex και μπορεί να ρωτήσει. Συνήθως κάθε «ανάκριση» ξεκινά με κάποιον διάλογο. Κάτω και δεξιά βρίσκονται οι επιλογές των απαντήσεων που μπορούμε να δώσουμε σε περιγραφική μορφή. Αυτές είναι πάντα τρεις και διαφέρουν μόνο ως προς το ύφος που θα μιλήσει ο Murphy, χωρίς να αλλάζουν κάτι στο σενάριο. Με μερικές περιπτώσεις όμως η σωστή επιλογή απαντήσεων επιβάλλεται αν δεν θέλουμε να δούμε τα ραδίκια ανάποδα. Ναι ο Tex μπορεί να πεθαίνει. Ακόμα όμως και αυτό είναι απολαυστικό καθώς κάθε φορά ο Big P.I. of the Sky τον κατσαδιάζει για αυτό που δεν έκανε σωστά. Όλοι η διάλογοι και τα σχόλια έχουν υπότιτλους που μπορούμε να δούμε στο κάτω μέρος της οθόνης. Φροντίστε μόνο να έχετε το κουμπάκι TEXT ενεργοποιημένο. Οι περιοχές που θα ταξιδέψουμε είναι πολλές και διαφορετικές. Από την Chandler Avenue και τα μαγαζιά της μέχρι το διάστημα παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Με το TRAVEL μπορούμε να ταξιδέψουμε από περιοχή σε περιοχή μέσω ενός χάρτη της περιοχής του San Francisco. Επίσης μπορούμε να πάμε και από το ένα μέρος της Chandler Avenue στο άλλο και να γλυτώσουμε τα πολλά πήγαινε-έλα.

Το UAKM έχει και σκορ. Το άριστα είναι το 1000 και θεωρώ άθλο να καταφέρει κάποιος να το πιάσει. Ειλικρινά αν κάποιος το έχει κατορθώσει να μας το πει να του δώσω τα συγχαρητήριά μου. Πόντους παίρνουμε από διάφορες ενέργειες, ακόμα και κοιτώντας κάποιο hotspot. Αυτό είναι θετικό γιατί έτσι μπορούμε να ψυλλιαστούμε ποια σημεία έχουν πραγματικό ενδιαφέρον και ποια όχι. Στο playthrough που έκανα, έπιασα 975 και θεωρούσα ότι τίποτα δεν μου ξέφυγε. Αρκετά από τα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε στο παιχνίδι δεν είναι απαραίτητα για την ολοκλήρωση του. Το σίγουρο πάντως είναι ότι θα χάσετε αρκετές κωμικές καταστάσεις αν βιαζόσαστε να το τελειώσετε. Μην παραξενευτείτε λοιπόν αν στην αρχή του έκτου κεφαλαίου μείνουν κάποια από τα αντικείμενά σας αχρησιμοποίητα ή εκ των υστέρων καταλάβετε ότι ξεχάσατε να κάνετε κάτι. Τέλος σαν παιχνίδι που σέβεται όλους τους παίχτες, έμπειρους και μη έχει το δικό του hint system. Βέβαια και αυτό έρχεται με κάποιο τίμημα. Κάθε φορά που πατάτε το αντίστοιχο κουμπάκι χάσετε έναν βαθμό. Αμέσως εμφανίζατε μια λίστα με τις ενεργές «αποστολές» σας. Όταν κλικάρετε σε αυτήν που σας ενδιαφέρει, εμφανίζετε μια καινούργια λίστα όπου εμφανίζονται οι ενέργειες που έχετε πραγματοποιήσει ενώ όλες οι άλλες είναι κρυφές. Εσείς έχτε το δικαίωμα να δείτε μόνο την αμέσως επόμενη από αυτή που έχετε κάνει χάνοντας ταυτόχρονα τέσσερις βαθμούς. Όπως καταλαβαίνετε αν το παρακάνετε μπορεί στο τέλος να καταλήξετε με αρνητική βαθμολογία, αν βέβαια σας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.

And I’m almost out of bourbon…

Το UAKM θα στέκεται πάντα ανάμεσα στα διαμάντια των adventures. Το μεράκι μιας χούφτας ανθρώπων έβγαλε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια περιπέτειας όλων των εποχών και έβαλε την Access σφήνα στα μεγαθήρια της εποχής. Δεν είναι τέλειο, περιθώρια εξέλιξης υπάρχουν. Διακατέχεται όμως από ένα τέτοιο κλίμα, που σε τραβά στον κόσμο του και δεν σ’ αφήνει μέχρι να το τερματίσεις. Εξάλλου, τα καλύτερα έρχονται...