Walking Dead: The Final Season, The

Η θεματολογία ζόμπι έχει κουράσει, φρονώ. Απότοκη της ποπ κουλτούρας η οποία έχει τις ρίζες της στον 19ο αιώνα, διανθισμένη με την μαγική σκέψη των ιθαγενών της Μαρτινίκας, της Τζαμάικας και της Aϊτής, την καταπίεση των μαύρων σε αποικίες ήδη από την αρχαιότητα και στις αμφιλεγόμενες Δυτικές Ινδίες και τις φρικαλεότητες της κομμουνιστικής και φασιστικής ιδεολογίας την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έχει απεικονιστεί σε ουκ ολίγα θεάματα: βιβλία, κόμικς, video games, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, ερασιτεχνικές μελέτες και διδακτορικά για την δύναμη του ασυνείδητου και την τάση του ανθρώπου για μυστικά και ψέματα, θαυμασμού του αρχέγονου τρόμου και αυτοκαταστροφικής λατρείας που σιχαίνεται το δυτικό κοσμοείδωλο καθώς προτιμά την καταστροφή και το καμένο τοπίο με το άλλοθι ότι οι λευκοί φταίνε για όλα.

Μάλλον η Telltale Games όταν ξεκίνησε να δημιουργεί την συγκεκριμένη σειρά για τα PCs το μακρινό 2012, επηρεάστηκε από τα παραπάνω απωθημένα, δημιουργώντας την συγκεκριμένη τετραλογία βασισμένη στα comic books των Kirkman & Moore. Τίποτα μεμπτό μέχρι στιγμής. Το πρόβλημα ξεκινά όταν πολλοί χρήστες αμφισβητούν τον τίτλο του adventure παιχνιδιού, θεωρώντας ότι ως έμπειροι παίκτες που έχουν σπαταλήσει εργατοώρες σε γρίφους και puzzles, τους οφείλονται ακόμα περισσότερα παιχνίδια σκέψης και σεναρίου που να ικανοποιεί πλήρως το αίσθημα πρωτόγονου ελιτισμού που τους διακατέχει, ο οποίος εξαντλείται σε σκοτεινά δωμάτια με heavy metal αφίσες, συνωμοσιολογικό οίστρο και απαίτηση για καλύτερες gaming μέρες από τις αιμοβόρες εταιρείες παραγωγής παιχνιδιών.

 (Η Κλημεντίνη και ο AJ σε στιγμές χαλάρωσης πριν την καταιγίδα.)

Ειδικά στις τελευταίες μέρες της Telltale, πολλοί ευχαριστήθηκαν το γεγονός του λουκέτου της εταιρείας, θεωρώντας το ως προσωπική εκδίκηση του γεγονότος ότι αυτά τα παιχνίδια απευθύνονται σε μειράκια, νοικοκυρές που πάσχουν από ανία και γενικότερα σε ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με την εξερεύνηση, τον πειραματισμό και την εξεύρεση λύσης διαμέσου αίματος, δακρύων και ιδρώτα. Στην ελεύθερη αγορά, οποιοσδήποτε, μπορεί να δημιουργήσει οτιδήποτε. Εάν δεν σου αρέσει το προϊόν απλώς το προσπερνάς και πας παρακάτω. Δεν αντλείς ευχαρίστηση από την κερκόπορτα που οδηγεί σε απολύσεις, επειδή αισθάνεσαι θιγμένος με παιχνίδια που προτιμούν το choice & consequence και την χαλαρή περιήγηση σε δυστοπικούς κόσμους, με σκοπό την χλιαρή ψυχαγωγία και το ελαφρύ τσίγκλημα του εκάστοτε παίκτη με ηθικά διλήμματα και gory σκηνικά για το θεαθήναι.

Το συγκεκριμένο παιχνίδι ωστόσο -το τέταρτο και τελευταίο- που ολοκληρώνει τις περιπέτειες της Κλημεντίνης (προφανώς απευθύνομαι σε αυτούς που έχουν παίξει όλα τα παιχνίδια της σειράς και γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις), με ταλαιπώρησε αφάνταστα, σε βαθμό που ήθελα να κάνω uninstall και να ζητήσω πίσω τα 19,99€ που πλήρωσα στην Epic Games. Κάποιοι το χαρακτήρισαν buggy αριστούργημα αλλά μέχρι να καταφέρω να βρω τις πταίει, τα κρασαρίσματα ξεπέρασαν τα…100 και η υπομονή μου έφτασε στα όριά της, καθώς είχα τέτοιο άγχος να ολοκληρώσω το παιχνίδι που περισσότερο έδωσα σημασία στον φόβο του gaming crash παρά στην ευχαρίστηση του παιξίματος καθεαυτήν. Απ’ ό,τι κατάλαβα έπρεπε να χαμηλώσω την ανάλυση πολύ κάτω από το 3440Χ1440 της native ανάλυσης της οθόνης μου καθώς και να αποσυνδέσω το gamepad! Μετά από αυτήν την κίνηση τα πράγματα έστρωσαν αν και κάθε παίκτης είναι διαφορετικός οπότε και τα προβλήματα φόρτωσης διαφέρουν.

(Spooky τοποθεσίες που κρύβουν θανάσιμους εχθρούς.)

Ας ξεκινήσω από τα γραφικά και τα πρόσωπα των ηρώων. Το bokeh effect δίνει ρέστα (στα settings επιλέξτε τα πάντα στο high), τα μάτια της Clem είναι από άλλον γαλαξία καθώς συνδυάζει την υγρασία της ίδιας της τής ύπαρξης με την στιγμιαία ερωτική σαγήνη της εν γένει εκφραστικότητάς της, ενώ αυτή η σεζόν είναι ό,τι πιο κινηματογραφικότερο έχω δει ποτέ σε τέτοιου είδους παίγνια καθώς οι εκφράσεις, οι κινήσεις και τα τοπία προσιδιάζουν μια πολύ ακριβή παραγωγή κινουμένων σχεδίων, ενώ ο παίκτης χαζεύει στην κυριολεξία τα έντονα χρώματα, ξεχνιέται ακούγοντας τους ambient ήχους ενώ ελπίζει ότι όλα θα έχουν happy end με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Φυσικά η αλληλεπίδραση είναι μειωμένη έως απούσα αφού και εδώ έχουμε σε ό,τι αφορά στην δράση αυτό που ζήσαμε και στα προηγούμενα επεισόδια της σειράς: πολύ αίμα, ανατροπές, ηθικές κι ανήθικες επιλογές, όχι πισωγυρίσματα, θανάτους, κακία, απολυτότητα και την βαθιά γνώση ότι το κοριτσάκι που γνωρίσαμε στον πρώτο κύκλο του παιχνιδιού έχει μεταλλαχθεί στην κυριολεξία σε μια σκληρόπετση έφηβη που προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες, να διατηρήσει τις αναγκαίες αποστάσεις και να προφυλάξει τον μικρό AJ, σε έναν κόσμο που στην κυριολεξία αλλάζει προς το χειρότερο, ενώ τα πάντα γύρω μας βρίσκονται σε μια μνησίκακη ετοιμότητα για το χείριστο.

Σε επίπεδο γρίφων οι haters μπορούν εδώ να κραυγάζουν ελεύθερα, να δείξουν με το δάχτυλο τα κακώς κείμενα, να αναφωνήσουν “I told you so!” και δεν θα έχουν άδικο. Ωστόσο, όλοι οι εχέφρονες players προσπερνάμε αυτόν τον σκόπελο διότι αυτό που μας νοιάζει στην κυριολεξία είναι η αφήγηση παραμυθιών, ο κίνδυνος που ελλοχεύει στο σκοτάδι, το πώς μια ιστορία μπορεί να σε συγκινήσει χωρίς να σε κάνει να κάψεις εγκεφαλικά κύτταρα, η βεβαιότητα ότι πίσω από την εικόνα και τα χλιαρά κλικ των επιλογών, παραμένει η καλοσύνη, η σύνεση, η παρορμητικότητα και η προϊούσα τρέλα. Εγγενή χαρακτηριστικά που υπάρχουν σε όλους τους ανθρώπους αλλά λόγω κοινωνικών συμβάσεων και αγχωμένου κύρους, προτιμάμε να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν, πανσίγουροι ότι ο φταίχτης είναι ο διπλανός μας και όχι εμείς οι ίδιοι.

(Οι επιλογές μας μπορεί να έχουν πολύ αρνητικές επιπτώσεις.)

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλο για αυτά που είδα και άκουσα και βίωσα αλλά πιστεύω ότι τα δύο reviews των σεζόν 1 & 2 τα είπαν όλα. Αν πρέπει να παίξετε κι αυτήν την σεζόν για να ολοκληρωθεί ο κύκλος του αίματος; Σίγουρα ναι. Προσωπικά αισθανόμουν αυτήν την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, ξέροντας ότι χρώσταγα στον εαυτό μου μια επιστροφή στο σύμπαν των ζωντανών νεκρών, οι οποίοι παρόλη την λυσσαλέα μάχη εναντίον τους από τους εναπομείναντες ανθρώπους, οι ίδιοι οι νεκροζώντανοι επιμένουν να διασχίζουν πεδιάδες, να κάνουν κατάληψη σε αχυρώνες και χωράφια, να πείθουν κόσμο να συμπάσχει μαζί τους, με σκοπό την πλήρη βασιλεία του θανάτου που ζητά καυτή σάρκα χωρίς ανταλλάγματα.

Τα τέσσερα επεισόδια είναι δυστυχώς σύντομα, ενώ το παιχνίδι απευθύνεται σ’ αυτούς που αποζητούν την άβυσσο αδιαφορώντας για τις συνέπειες και επιμένουν να αποχαιρετήσουν την κεντρική ηρωίδα που τόσο συμπόνεσαν, συγχωρώντας την άνευρη δομή, τον άνισο χαρακτήρα και την αδιάφορη κατά τόπους πειστικότητα των επεισοδίων, προς χάριν των αναμνήσεων, της άφατης χαρμολύπης της Clementine και της κοινωνικά αισιόδοξης σκέψης ότι ο κόσμος παρόλες τις απώλειες, τα λάθη, τα μη απόλυτα μεγέθη, την αναβλητικότητα, το χάος και την προπαγάνδα του μίσους ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας, θα πηγαίνει μπροστά, θα εξελίσσεται, θα αριστεύει, θα βοηθάει και θα συγχωρεί υπό την σκέπη του 21ου αιώνα υπό όρους.