Wallace & Gromit's Grand Adventures, Epis. 1: Fright of the BumbleBees

Μπορεί τα ονόματα Wallace and Gromit να μην είναι ιδιαίτερα γνωστά στην Ελλάδα, αλλά στο εξωτερικό, και κυρίως στην Ευρώπη, ισχύει μάλλον το αντίθετο. Ο Wallace λοιπόν και ο σκύλος του ο Gromit, είναι οι – φτιαγμένοι από πλαστελίνη – ήρωες στο ομώνυμο καρτούν (το συγκεκριμένο είδος ονομάζεται claymation), το οποίο ξεκίνησε από την Αγγλία το 1989 ενώ μέχρι τώρα έχει κερδίσει αρκετά βραβεία, μέχρι και Oscar. Μέχρι στιγμής έχουν πρωταγωνιστήσει σε τέσσερις ταινίες μικρού μήκους, αρκετές ταινιούλες ακόμα μικρότερου μήκους (από αυτές που συνήθως προβάλλονται ως εμβόλιμες πριν από άλλες ταινίες) και σε μία ολοκληρωμένη παραγωγή με τίτλο “The Curse of the were-rabbit”. Πέρα από αυτό, υπάρχει μία σειρά κόμικς και κάποια παλιότερα videogames με πρωταγωνιστές τους πραγματικά συμπαθείς ήρωες. Να σημειωθεί τέλος, πως έχουν σχετικά μεγάλη απήχηση – ειδικότερα στην Αγγλία – λόγω της ιδιαίτερης συμπεριφοράς και των χαρακτηριστικών τους, τα οποία έχουν να κάνουν με τον βρετανικό τρόπο ζωής.
 
Με την φόρα που είχε πάρει τελευταία η Tell-Tale, αλλά και με τον όγκο των adventures episodes τα οποία έχει δημιουργήσει, δεν αποτελεί περίεργο γεγονός το ότι επέλεξε να ασχοληθεί και με το συγκεκριμένο franchise. Έτσι, ανακοίνωσε μία σειρά τεσσάρων επεισοδίων – το πρώτο εκ των οποίων, το “Fright of the BumbleBees” ήδη κυκλοφορεί. Τα υπόλοιπα επεισόδια θα βγαίνουν ανά μήνα, με το τελευταίο να κάνει την εμφάνιση του γύρω στον Ιούλιο.
 
Πρέπει να ομολογήσω πάντως, πως όσο αντίθετος και αν είμαι σε αυτή την μορφή gaming (δηλαδή στα επεισόδια που έρχονται με την μορφή downloads), οφείλω να βγάλω το υποθετικό – αφού ποτέ δεν φοράω – καπέλο μου στην εταιρεία. Δεν είναι μόνο οι πραγματικά καλές τιμές που προσφέρει (στην συγκεκριμένη περίπτωση μπορείτε να αποκτήσετε το πακέτο και των τεσσάρων επεισοδίων από το site της εταιρείας με 35 δολάρια, περίπου 26 ευρώ) αλλά και στο ότι μόλις προχωρήσεις στην αγορά, είσαι σίγουρος ότι η Tell-Tale θα συνεχίσει να σε “βομβαρδίζει” με προσφορές και για τα ήδη υπάρχοντα ή μελλοντικά παιχνίδια της. Σε αυτόν τον τομέα πραγματικά αποτελούν υπόδειγμα μάρκετινγκ.
 
Ο Wallace, λοιπόν, είναι ο σχετικά παλαβός – αλλά αφελής και εξαιρετικά συμπαθητικός – εφευρέτης, οι κατασκευές του οποίου, όπως μπορείτε να φανταστείτε, σχεδόν πάντα σπέρνουν τον όλεθρο. Από την άλλη, ο Gromit είναι ο τετραπέρατος σκύλος του, ο οποίος σχεδόν πάντα καλείται να αντιμετωπίσει τους μπελάδες που προκάλεσαν οι εφευρέσεις του πρώτου. Από τον τίτλο του επεισοδίου κιόλας, καταλαβαίνουμε ότι το σενάριο αφορά μέλι, μέλισσες αλλά και τον τρόμο που προκύπτει από τον συνδυασμό των δύο αυτών συστατικών. Πράγματι λοιπόν, ο Wallace έχει κατασκευάσει ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο σύστημα παραγωγής μελιού, το οποίο περιλαμβάνει μία τεράστια κυψέλη, διάφορους μηχανισμούς οι οποίοι υποβοηθούν την παραγωγή με ποικίλους τρόπους και φυσικά μέλισσες. Απλά βάζεις μέσα λουλούδια και έτοιμο το μέλι. Μέσω αυτής της πατέντας λειτουργεί και την εταιρεία του “From Bee to You”, η οποία έχει να κάνει με την παραγωγή και την διακίνηση μελιού.

 
Μέχρι εδώ όλα καλά – το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν έχει πελάτη ούτε για δείγμα. Μέχρι που εμφανίζεται ο Ινδός γείτονας και μαγαζάτορας κος Paneer και του ζητά να του παραδώσει 50 γαλόνια μέλι τα οποία χρειάζεται για το Ετήσιο Φεστιβάλ Τηγανίτας. Φυσικά όμως, θέλει το μέλι μέχρι το βράδυ. Χαράς ευαγγέλια για τον Wallace καθώς αυτό είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να πάρει μπρος η μικρή του επιχείρηση. Πώς όμως θα παράξει τόσο μεγάλη ποσότητα μελιού σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Για τόσο πολύ μέλι χρειάζεται απίστευτα μεγάλη ποσότητα λουλουδιών. Εκεί είναι που ξεκινά όλο το μπάχαλο.
 
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι…χαριτωμένα. Πέρα από αυτό, μην φανταστείτε ότι έχουν εφαρμοστεί τίποτα τρομερές τεχνικές όπως 3D rendering, scaling, full anti-aliasing, HDR κλπ. Υπάρχουν όμως αρκετά όμορφες αναπαραστάσεις των χώρων που κινείστε (οι οποίοι είναι οι εξής δύο: το σπίτι του Wallace μαζί με τον κήπο και η παρακείμενη πλατεία της πόλης στην οποία διαμένουν μαζί με τα εμπορικά της μαγαζάκια), ενώ και οι χαρακτήρες είναι πολύ όμορφα σχεδιασμένοι. Ο ήχος είναι απλά αρεστός και λειτουργικός και φυσικά περιλαμβάνεται και η χαρακτηριστική μουσική της σειράς. Οι φωνές είναι πολύ καλά δουλεμένες στα γνωστά επαγγελματικά πλαίσια που μας έχει καλομάθει η εταιρεία. Δυστυχώς την φωνή του Wallace δεν του την δανείζει ο πολύς Peter Sallis, αλλά ο επίσημος “αντικαταστάτης” του στην σειρά, Ben Whitehead. Βέβαια, το πιθανότερο είναι να μην καταλάβετε καν την διαφορά – όπως και εγώ άλλωστε – οπότε σχετικά μικρό το κακό. Πάντως οι φωνές όλων των χαρακτήρων κινούνται σε υψηλό επίπεδο και τις ακούς με ευχαρίστηση.
 
Ο χειρισμός του παιχνιδιού είναι λίγο περίεργος και θέλει κάποιον χρόνο μέχρι να τον συνηθίσετε πλήρως αφού περιλαμβάνει ποντίκι και πληκτρολόγιο. Έτσι, κινούμε τον ήρωα στην οθόνη με το πληκτρολόγιο, ενώ πατώντας το δεξί πλήκτρο του ποντικιού εμφανίζετε τον κέρσορα – με τον οποίο μπορούμε να ανιχνεύσουμε τα hotspots της οθόνης. Επιπλέον, πατώντας το πλήκτρο “I”, εμφανίζουμε το inventory από το οποίο επιλέγουμε το εκάστοτε αντικείμενο που θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε στο περιβάλλον. Προσοχή: μόνο στο περιβάλλον, καθώς το παιχνίδι δεν επιτρέπει συνδυασμούς αντικειμένων στο inventory. Επίσης, έχετε υπόψη σας πως όταν αναγνωρίσετε με τον κέρσορα ένα hotspot, έχετε την δυνατότητα γυρίζοντας το ροδάκι του ποντικιού, να εναλλάσσετε τα αντικείμενα από το inventory που θέλετε να χρησιμοποιήσετε πάνω σε αυτό. Στο παιχνίδι υπάρχουν και αρκετά mini-games, αλλά δεν πρόκειται να σας δυσκολέψουν ιδιαίτερα, ενώ μερικά από αυτά (όπως ο ορυμαγδός βομβαρδισμών στην αυλή) είναι αρκετά έξυπνα, αφού απαιτούν σκέψη και όχι μόνο αντανακλαστικά. Σε γενικές γραμμές ο χειρισμός δεν θα σας δημιουργήσει κανένα απολύτως πρόβλημα, με πιθανή εξαίρεση τις περίεργες καμιά φορά οπτικές γωνιές της κάμερας.

 
Όλα καλά μέχρι εδώ, με τους γρίφους όμως τι γίνεται; Η Tell-Tale στο παρελθόν δεν μας έχει δώσει και τα πιο έγκυρα διαπιστευτήρια σε ότι αφορά την βαρύτητα που δίνει στους γρίφους. Με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα πως στο Wallace and Gromit οι γρίφοι, ή καλύτερα τα puzzles, είναι ο πυρήνας του παιχνιδιού, καθώς γύρω από αυτά περιστρέφεται η εξέλιξη του. Καταρχήν, όπως σίγουρα θα είχατε ψυλλιαστεί, χειριζόμαστε και τους δύο χαρακτήρες εναλλάξ, δηλαδή πότε τον Wallace και πότε τον Gromit. Ξεκινώντας το παιχνίδι, μπαίνουμε στις…πατούσες του Gromit, όπου πρέπει να φτιάξουμε πρωινό στον Wallace για να ξεκινήσει όμορφα και ευχάριστα την μέρα του. Όσο εξελίσσεται το σενάριο του παιχνιδιού θα χειριζόμαστε πότε τον έναν και πότε τον άλλον. Η εναλλαγή αυτή είναι απολαυστική και δεν σας αφήνει να βαρεθείτε λεπτό.
 
Η δομή του παιχνιδιού αφορά δεδομένες “υπο-αποστολές”, τις οποίες πρέπει να φέρουμε εις πέρας ώστε να προχωρήσουμε. Συνήθως αυτές υπακούουν στον κανόνα “κάνε τρεις συγκεκριμένες διεργασίες ” ή “συγκέντρωσε τρία συστατικά για να προχωρήσεις”. Το τι ακριβώς πρέπει να κάνεις είναι σχεδόν πάντα κατανοητό από την αρχή και δεδομένου ότι κινείσαι ανάμεσα σε δύο μόνο γεωγραφικούς χώρους (δεν υπολογίζουμε το δρομάκι έξω από το σπίτι σου καθώς αυτό “κλείνει” σαν τοποθεσία με το που μετακινηθεί από εκεί ο ταγματάρχης Crum), δεν θα αντιμετωπίσετε καμία δυσκολία στο να καταλάβετε τί πρέπει να κάνετε και πού.
 
Ομολογώ πάντως (και μάλιστα χωρίς να έχουν προηγηθεί δυσάρεστες ανακριτικές μέθοδοι), πως τα puzzles του παιχνιδιού μου άρεσαν αρκετά καθώς σχεδόν όλα ήταν έξυπνα σε σύλληψη και η ενασχόληση μαζί τους ήταν πραγματικά δημιουργική. Δεν υπήρχε γρίφος που να μην είχε την δικιά του, μοναδική λογική. Το μοναδικό που με κούρασε λίγο, ήταν η πρώτη φάση του παιχνιδιού, όπου έπρεπε να φτιάξω πρωινό στον Wallace – πιστέψτε με δεν είχε κανένα, μα κανένα, ενδιαφέρον. Κατά τα άλλα, όσο προχωράτε, θα βρείτε τον εαυτό σας όλο και περισσότερο ευχάριστα “εγκλωβισμένο” στον κόσμο και την φιλοσοφία του παιχνιδιού και δεν θα θέλετε να σταματήσετε μέχρι να επιλύσετε την κατάσταση που αντιμετωπίζετε.
 
Για το χιούμορ του τίτλου δεν έχω να γράψω και πολλά πράγματα, καθώς αυτό είναι λίγο “υπόγειο” και όχι τόσο άμεσο. Δεν υπάρχουν δηλαδή μπουρλέσκ καταστάσεις που εκβιάζουν το γέλιο με καμώματα και τερτίπια, ενώ το παιχνίδι διανθίζεται από αρκετές μικρές λεπτομέρειες που σίγουρα θα σας κάνουν να σκάσετε κάποιο χαμόγελο. Καλύτερη όλων θεωρώ τις προπαγανδιστικές αφίσες που έχει βάλει στο υπόγειο του ο Wallace, προκειμένου να παρακινεί τις μέλισσες να δουλεύουν αποδοτικότερα, ενώ καταπληκτικός χαρακτήρας είναι και ο ταγματάρχης Crum. Πραγματικά οι εμμονές και τα παραληρήματα του προκαλούν ρίγη με τον τρόπο που εκφράζονται και σατιρίζουν όλους εκείνους τους απόστρατους βαθμοφόρους της πάλαι ποτέ ακμάζουσας Βρετανικής Αυτοκρατορίας και αποικιοκρατίας που πλέον, και έχοντας σταματήσει να πολεμούν στην αλλοδαπή, στερούνται νοήματος ζωής.

 
Καταληκτικά, έχω να δηλώσω ευθαρσώς πως αρχικά δεν ήμουν και ιδιαίτερα θετικά προσκείμενος απέναντι στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Θέλετε κάτι ο κατακλυσμός της αγοράς από την Tell Tale με επεισόδια, θέλετε ότι δεν μου φαινόταν ενδιαφέρουσα η θεματολογία του, αλλά γεγονός είναι πως ξεκίνησα το παιχνίδι χωρίς και τις καλύτερες των διαθέσεων. Τελικά όμως μου άρεσε αρκετά, ενώ το μεγαλύτερο μειονέκτημα του είναι σίγουρα το μέγεθος του – ακόμα και για επεισόδιο είναι αρκετά μικρό. Προσωπικά το τελείωσα σε ένα απόγευμα. Εντάξει, ξεκίνησα να παίζω από το μεσημέρι και συνέχισα το απόγευμα μετά από ένα μικρό διάλλειμα αλλά καταλαβαίνετε τί θέλω να πω. Θα ήθελα να κρατήσει περισσότερο και όχι να τελειώνει τόσο γρήγορα αλλά και απότομα. Από την άλλη όμως, ο όμορφος κόσμος και τα έξυπνα puzzles του με κράτησαν ως το τέλος και το ίδιο πιστεύω θα συμβεί και με εσάς. Δεν λέω ότι θα εντυπωσιαστείτε αλλά σίγουρα θα περάσετε ευχάριστα την ώρα σας.