Full Throttle Remastered

Αντί εισαγωγής

Την προσοχή σας παρακαλώ! Το review περιέχει υβρεολόγιο πέρα των ορίων. Αν νιώθετε άβολα με τέτοια κείμενα ή έχετε οποιοδήποτε άλλο θέμα, καλύτερα να μη συνεχίσετε την ανάγνωση. Το παιχνίδι είναι πολύ καλό, να το πάρετε και σας υπόσχομαι να μην το ξανακάνω. :)

Στο παρακάτω κείμενο υποτίθεται ότι θα διαβάζατε το review της Remastered έκδοσης του Full Throttle που μόλις ετοίμασε η εταιρεία του Tim Schafer, Double Fine. Κάτι θα προσπαθήσω να κάνω μόνο που ο έφηβος μέσα μου άκουσε την εισαγωγή και έσκαψε μέχρι τον φλοιό του εγκεφάλου μου για να τη δει άλλη μια φορά. Θα τον αφήσω λοιπόν να γράψει αυτός ό,τι παπαρολογία του κατέβει μέχρι να γυρίσει στη λήθη. Του αξίζει. Τόσο σκάψιμο με γυμνά χέρια έκανε. Συγχωρέστε τον μόνο γιατί έχει το συνήθειο να τα γράφει όπως τα σκέφτεται.

Το κείμενο διαβάζεται ακούγοντας αυτόν ή αυτόν τον δίσκο και συνοδεύεται από μπύρα στο μπουκάλι (μπύρα, όχι νερόπλυμα) ή Jack Daniels με πάγο και κόλα (μη με ρωτήσεις γιατί, να χαρείς..).

That Thick Smell of Asphalt

Κάποτε στο κοντινό μέλλον οι ρόδες αποτελούσαν παρελθόν και οι δρόμοι ήταν απλά σημάδια που όριζαν την πορεία των αιωρούμενων οχημάτων. Για όλους; Όχι. Κάποιες συμμορίες μηχανόβιων εξακολουθούν να λατρεύουν τους δυο τροχούς και οι καλύτεροι από αυτούς είναι οι Polecats. Ζουν για το σήμερα, με τους δικούς τους κανόνες και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Ο Malcolm Corley είναι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που ευτύχησε να κάνει το χόμπι του επάγγελμα. Από μικρός μ’ ένα δεκαράκι κλειδί στο χέρι, αγάπησε τις μηχανές και μεγάλωσε πάνω σ’ αυτές. Τώρα, στα τελευταία χρόνια της ζωής του, είναι ο ιδρυτής της Corley Motors, της μεγαλύτερης και μοναδικής πλέον εταιρείας που επιμένει να παράγει δίτροχα τέρατα. Μην τον βλέπετε έτσι γέρο και αδύναμο, ούτε να τον κρίνετε από τη λιμουζίνα που τον πηγαινοφέρνει. Ο Malcolm είναι παλιά καραβάνα και στην ψυχή ακόμα εκείνος ο πιτσιρίκος που ζούσε για να καβαλά.

Δεξί χέρι του Malcolm από την αρχή της Corley Motors είναι ο Adrian Ripburger, ένας φιλόδοξος χαρτογιακάς που δεν έχει ιδέα από μηχανές, ξέρει όμως από επιχειρήσεις. Ο ενθουσιώδης Malcolm κατάλαβε από νωρίς ότι χρειαζόταν ένα τέτοιο άτομο αν ήθελε το εργοστάσιο να μακροημερεύσει.

(Από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές όλων των εποχών)

Τελευταία του ιδέα να εμφανιστούν στο συμβούλιο των μετόχων παρέα με μια αληθινή συμμορία. Ο Malcolm δεν καταλαβαίνει το σκοπό αυτής της κίνησης και αμφιβάλλει για τις προθέσεις του. Στην τελική ποια συμμορία θα δεχόταν αυτή τη μαλακία; Να γίνουν τσιράκια ενός μεγαλοβιομήχανου; Και όταν απευθύνονται στους Polecats, ο αρχηγός τους ο Ben κάνει το αυτονόητο, αρνείται.

Εντάξει, η υπόθεση βρωμάει από χιλιόμετρα. Ο Ripburger ψάχνει για εξιλαστήρια θύματα σε ένα σχέδιο που καταστρώνει καιρό και ποιοι καλύτεροι από μερικούς βρωμιάρηδες μηχανόβιους; Το «όχι» δεν είναι λέξη που δέχεται εύκολα. Εξουδετερώνει τον Ben και ξεγελά τους υπόλοιπους ότι ο αρχηγός τους δέχτηκε και έφυγε προς ανίχνευση του δρόμου. Ο Ben συνέρχεται και ζητά εκδίκηση. Κανένας γαμιόλης δεν παίζει με τη συμμορία του! Αλλά ο αντίπαλος είναι πιο σκληρός και από τα καθάρματα των πιο μισητών συμμοριών. Η μηχανή του έχει πειραχθεί και σύντομα ο Ben βρίσκεται στην άκρη του δρόμου ημιλιπόθυμος. Και τότε το πληγωμένο θηρίο συναντά την Maureen. Μια μηχανικό σε ένα ξεχασμένο από το θεό χωριουδάκι που θα προθυμοποιηθεί να του επισκευάσει τη μηχανή μόνο και μόνο για τη χαρά να βάλει χέρι στο νικελωμένο κορμί της.

Το Full Throttle είναι εκείνο το adventure που μου έδειξε τη δυναμική του είδους και των videogames γενικότερα. Ναι, είναι μια κλισέ ιστορία, αλλά τι έχει να ζηλέψει από μια αντίστοιχη ταινία; Είναι η ιστορία ενός ήρωα που ποτέ δεν ήθελε να είναι ήρωας. Είναι μια ιστορία αγάπης. Είναι μια ιστορία εκδίκησης. Είναι εκείνη η νότα του μπάσου συνοδευόμενη από τη slide κιθάρα στην πρώτη σκηνή. Είναι η πιο αρχιδάτη εισαγωγή που έχει γίνει ποτέ σε adventure. Είναι η γαμημένη ζέστη που κολλά την αρβύλα στην άσφαλτο και η σκόνη που ξεραίνει το λαιμό. Είναι ο ήχος της μηχανής που ξεκινά και η φλόγα της εξάτμισης. Είναι ο Ben και η Maureen...

Τρίψιμο με Πετρέλαιο

Αρκετά με τις εξυπνάδες... εμένα περίμενε το Full Throttle για να του πω τι είναι. Εδώ έχουμε μια Remastered έκδοση και περιμένετε να διαβάσετε αν αξίζει τον κόπο να την αποκτήσετε. Τι να αλλάξεις όμως από ένα παιχνίδι που δεν είχε κάτι μεμπτό να του προσάψεις; Η μηχανή του, μετά από τόσα χρόνια, δουλεύει ακόμα σαν την πρώτη μέρα που κύλησε πετρέλαιο στις φλέβες της. Ένα όμως καλό γυάλισμα και μερικά φτιασίδια να μοιάζει εξωτερικά πιο μοντέρνα δεν είναι πάντοτε για κακό.

Οι προφανείς αλλαγές που κάνουν ένα remaster να έχει νόημα ύπαρξης είναι στον οπτικοακουστικό τομέα. Είναι αστείο το πώς το μυαλό «καθαρίζει» τις αναμνήσεις. Κοιτούσα, πριν ακόμα κυκλοφορήσει διάφορες εικόνες από την καινούργια έκδοση και σκεφτόμουν: «Ε, καλά. Δεν άλλαξε και πολύ». Και όμως, οι καινούργιες, καρτουνίστικες, χειροποίητες εικόνες υψηλής ευκρίνειας δεν έχουν καμιά σχέση με τα pixels του 1995, ταυτόχρονα όμως είναι πιστότατες στο αυθεντικό παιχνίδι, διατηρώντας στο ακέραιο το ύφος του.

Μου άρεσε επίσης που σε κάθε τοποθεσία τα τζιμάνια της Double Fine έχουν συνεχίσει το ντεκόρ, γεμίζοντας τα κενά που δημιουργούνται από τη διαφορά 4:3 και 16:9 αναλογίας. Ότι έκαναν και στο remaster του Day of the Tentacle δηλαδή. Θα μπορούσαν να είχαν απλά «τεντώσει» την οθόνη χωρίς ίσως και κανείς να τους έλεγε τίποτα. Πατώντας ανά πάσα στιγμή το F1 μπορείτε να μεταφερθείτε από τα αυθεντικά, στα remastered γραφικά και να καταλάβετε τη διαφορά ή να αναπολήσετε το Full Throttle όπως ήταν όταν το πρωτοπαίξατε.

(Born to lose, live to win.)

Για τον ήχο, τα σχόλια είναι νομίζω περιττά. Η ομάδα που ασχολήθηκε με τον τομέα αυτό έκανε το ουσιώδες. Επεξεργάστηκε ομιλίες, εφέ και μουσική να ακούγονται καμπάνα στα σύγχρονα συστήματα και δεν άγγιξε τίποτα άλλο. Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Ο αείμνηστος Roy Conrad δίνει μια εμβληματική ερμηνεία ως Ben, ο τίμιος σούπερσταρ εργάτης Mark Hamill είναι αγνώριστος ως ο κακός Ripburger, η Kath Soucie είναι εξαιρετική ως Maureen και μαζί με τους υπόλοιπους επαγγελματίες voice actors συντελούν ένα από τα καλύτερα casts όλων των εποχών. Πόσο ανεβαίνει το παιχνίδι με αυτούς τους ηθοποιούς...

Για το soundtrack του Peter McConnell με τη συμμετοχή των The Gone Jackals μόνο ένα θέλω να πω: ΓΑΜΕΙ! ‘nough said!

Στο μενού τέλος (τα SCUMM δεν είχαν μενού, θυμάστε;), υπάρχει σε μορφή bonus διαθέσιμο το soundtrack όπου κάθε κομμάτι ξεκλειδώνει όταν το πρωτοσυναντάτε  στο παιχνίδι, καθώς και ένα κάρο πρωτότυπα σχέδια του σχεδιαστή Peter Chan να χαζέψετε. Δεν λείπει βέβαια και ο απαραίτητος, όπως εξελίσσεται, σε ένα remaster σχολιασμός όπου οι Schaffer, ..... λένε τα δικά τους. Το μόνο μεμπτό είναι που μιλάνε πάνω στις cutscenes χωρίς να υπάρχει δυνατότητα να τους σταματήσετε, αντίθετα από το υπόλοιπο παιχνίδι. Θέλουμε να ακούμε τη μουσική ρε γαμώτο! Έτσι και αλλιώς όμως ο σχολιασμός είναι επιλογής σας (αν παίζετε πρώτη φορά μην το ενεργοποιήσετε, περιέχονται spoilers) και τα αποσπάσματα είναι διαθέσιμα και στα bonuses.

I’m not Puttin’ my Lips on That.

Χειρισμός και γρίφοι είναι ανέγγιχτα, οπότε και δεν έχει νόημα να γράψω και κάτι. Για εσάς που διαβάζετε και δεν γνωρίζετε ή δεν έχετε παίξει ακόμα το παιχνίδι: κάθε φορά που κλικάρετε σε ένα hotspot, εμφανίζεται το μενού εντολών με τη νεκροκεφαλή όπου μπορείτε να κλωτσήσετε ό,τι σας κάνει κέφι. Όταν το δείτε και σκεφτείτε: «Α! είναι σαν το τάδε adventure» απλά αλλάξτε τη χρονική σειρά. Το τάδε adventure είναι σαν το Full Throttle.

Τη μόνη αλλαγή που περίμενα και ήθελα να δω ήταν να επαναπροσδιόριζαν το χειρισμό στις μονομαχίες με τους μοτοσικλετιστές. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ακριβώς τι αλλαγή ήθελα, αλλά εκείνο το κομμάτι πάντα μου έσπαγε τα νεύρα.

(Η πάντα αινιγματική Maureen...)

Για adventure του 1995 είναι σχετικά εύκολο και σύντομο, ουδόλως όμως προσωπικά με πείραξε ποτέ. Τώρα εσείς ξέρετε... εκείνη την εποχή όλα ήταν ειδυλλιακά, τα πουλάκια τιτίβιζαν, τα αγγελάκια έπαιζαν άρπες και ΌΛΑ τα adventures ήταν τέλειες θεϊκές κατασκευές σε αντίθεση πάντα με ΟΛΕΣ τις τωρινές παρλαπίπες που μας πλασάρουν για adventures.

Chitlins, Whiskey and Skirt.

Δεν είναι το καλύτερο παιχνίδι του Schafer, μας απέδειξε λίγα χρόνια αργότερα ότι μπορούσε και καλύτερα. Και στο συγκεκριμένο review δεν έχω κανένα σκοπό να κρίνω το Full Throttle αυτό καθ’ αυτό. Το παιχνίδι έχει κριθεί και εκτιμηθεί πολλά χρόνια τώρα και οι θριαμβολογίες που διαβάσατε παραπάνω ήταν ένα προσωπικό απωθημένο.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια remastered έκδοση που έκανε τα απολύτως απαραίτητα και αυτά αρκούν για να δώσουν άλλα 20 χρόνια ζωής σε αυτό το διαμαντάκι. Όχι ότι το αυθεντικό παιχνίδι έχει χάσει, αλλά όσο να πεις ένα γυάλισμα είναι καλοδεχούμενο. Όσοι δεν το έχετε παίξει ποτέ, είναι μια καλή ευκαιρία να το αποκτήσετε σε μια πολύ καλή τιμή. Οι υπόλοιποι που το βλέπετε καθημερινά στο ράφι σας και δεν νιώθετε πρεμούρα μπορείτε να περιμένετε και τις εκπτώσεις. Κάποια στιγμή θα το αναζητήσετε.

The population is greatly decreased

and now the odds are greatly increased.

That I may someday get a chance

to kiss your lips.

I praise the Lo-o-ord each day!...

for the Apocalypse.