Secret Files *Tunguska*

Αν και το θέμα μας είναι η σειρά Secret files (όπου το 1ο μέρος ήταν πολύ καλό αλλά το 2ο ήταν μακράν ίσως ότι πιο αδιάφορο έχω παίξει) θα ήθελα να σταθώ και εγώ στα Syberia μιας και είχε ξαναγίνει σχετική συζήτηση αλλά από όσο θυμάμαι δεν πήρα κάποια θέση.
Αρχικά όσο αφορά τον Sokal τον εκτιμώ ως δημιουργό (πνευματικό έστω) γιατί οι ιστορίες του σε ταξιδεύουν (βλ. amerzone, Syberia I & II, Paradise κα) σε μαγικούς, ονειρεμένους κόσμους έχοντας ένα μοναδικό ίσως τρόπο να σε κρατάνε κολλημένο στην οθόνη του υπολογιστή.
Ειδικότερα όσο αφορά τα Syberia δεν μπορώ να πω ότι βρήκα κάτι το μεμπτό ή κάτι που να μου δημιούργησε τις τρελές αντιφάσεις όπως αναφέρει ο φίλος crocark. Ναι οκ, μπλεκόμαστε σε μια παράξενη ιστορία με ήρωα μια δικηγόρο που αναζητά τον ευφευρέτη / δημιουργό των automatons και στην τελική γίνεται μέρος μια παράξενης-γοητευτικής και ονειρικής ιστορίας αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα ότι χάνει σε σενάριο, γρίφους, συναίσθημα. Το αντίθετο μάλιστα, αυτά είναι τα δυνατά του στοιχεία. Εν τέλει προτιμώ να συνομιλώ με ένα ρομπότ παρά να περιφέρομαι σαν την άδικη κατάρα σε ένα άδειο κόσμο. Τέλος σε παιχνίδια, πόσο μάλλον σε adventures, το ξέρουμε πολύ καλά ότι οι φυσικοί νόμοι είναι ... αχέμ ... ουτοπία. Έχουμε δει πχ χαρακτήρες να μεταφέρουν από ένα πετραδάκι μέχρι ολόκληρη σκάλα στην τσέπη τους.
Αυτά τα ολίγα.

Πωπω το Tunguska είναι από τα χειρότερα παιχνίδια που έπαιξα ποτέ. Ευτυχώς ήμουν παρέα μ έναν φίλο κι έτσι είχα κάποιον να ξεσπάω γι αυτά που έβλεπαν τα μάτια μου. Το καλό είναι ότι πάει καιρός από τότε κι έτσι έχουν σβήσει οι εφιαλτικές μνήμες. Μα ήταν γρίφοι αυτοί? Να μην έχεις ιδέα τι πρέπει να κάνεις και να αρχίζεις να ενώνεις αντικείμενα ώσπου να γίνει κάτι και να πεις α αυτό ήθελε ουαου. Η απόλυτη σαπίλα.
Όσο για το Syberia πρέπει να ναι η καλύτερη αμερικανιά που χει γραφτεί ποτέ από Ευρωπαίο. Και το τέλος τόσο αναμενόμενο που δε κατάλαβα γιατί συγκίνησε τη πλειοψηφία. Ωστόσο σε ταξιδεύει σε υπέροχους κόσμους και, εν τέλει, αυτό είναι που μετράει.

Τελικά, έχουν κάποια σχέση τα παιχνίδια, γιατί και τα 2 διαδραματίζονται και καλά στη Σιβηρία. Συμφωνώ με το Shodan, όπως, αν θυμάμαι καλά έχουμε ξαναπεί κάτι παρόμοιο με τον Tasos, ότι τα Syberia από συναίσθημα πάνε πάρα πολύ καλά. Γενικά, αρκεί να θες να "κλάψεις" και θα βρεις εύκολα μια αφορμή. Ξέρω, ακούγεται λίγο υποτιμητικό, αλλά γενικά τα παιχνίδια του Sokal προσφέρουν αυτήν την εμπειρία αφειδώς. Συναίσθημα και πάλι συναίσθημα και κόντρα συναίσθημα ... Κι η αλήθεια είναι ότι το κάνει καλά ο Sokal. Τα γραφικά του, ο ήχος εν γένει και ειδικότερα η μουσική επένδυση και οι ομιλίες των ηθοποιών είναι ό,τι πρέπει για να βγάλει αυτό το συναίσθημα. Ακόμη και το animation - θυμάμαι τη σκηνή που η Kate τρέχει στην cutscene στη Σιβηρία. Ομολογώ ότι έχω δακρύσει βλέποντάς την, όπως φαντάζομαι πολλοί.

Αλλά, ο συγκεκριμένος δημιουργός, πραγματικά, με τρελαίνει. Αντιπαθώ τρελά ακόμη και τον τρόπο που συσχετίζει υπαρκτά μέρη ή καταστάσεις με τα παραμύθια του (μέχρι και το y αντί για i στο Syberia). Σαν τα κόμιξ του Disney εν καιρό ψυχρού πολέμου στα οποία ο κακός πάντα παρέπεμπε σε Σοβιετικό, αλλά ποτέ δε λεγόταν Σοβιετικός ή Ρώσος κλπ. (στα ελληνικά τους μετέφραζαν Βρουτοπιανούς) Γιατί αφού έχει τόση φαντασία δε φτιάχνει ένα δικό του κόσμο ή αντίθετα να μας διηγηθεί μια ιστορία για κάτι υπαρκτό; Επίσης, αν και καταλαβαίνω την επιμονή του να φτιάχνει δυναμικούς γυναικείους χαρακτήρες - μ' αρέσουν κι εμένα αυτές οι τύπισσες στα παιχνίδια - δεν μπορώ με τίποτα να χωνέψω μια γυναίκα, όσο ανεξάρτητη κι αν είναι αυτή, ν' αφήνει το σύντροφό της (άνθρωπος) για ν' ακολουθήσει το κονσερβοκούτι σε μια περιπέτεια στο άγνωστο. Δε μου κολλάει, τι να κάνω; Για να μη μένω μόνο σ' αυτό, θα πω ότι δε μου έχει αρέσει τίποτα απ' ό,τι έχει φτιάξει ο Sokal. Με την εξαίρεση ίσως του Amerzone κι αυτό, μάλλον, γιατί ήταν το πρώτο του που έπαιξα πριν αρκετά χρόνια και ίσως δεν είχα καταλάβει αυτήν του την εμμονή στο συναίσθημα.Επίσης, με την εξαίρεση του Paradise, το οποίο χαλαρά διεκδικεί θέση ανάμεσα στα χειρότερά μου, όλα του τα παιχνίδια του μου διατηρούν κάποιο ενδιαφέρον για τους γρίφους. Εντάξει, μ' αρέσουν τα γραφικά και τα λοιπά, αλλά οι ιστορίες του μου φαίνονται αρκετά γλυκανάλατες για να τις αντέξω.

Συνήθως σαν κριτήριο για το αν ένα παιχνίδι μου άρεσε ή όχι χρησιμοποιώ 2 πράγματα. 1ον αν μπορώ να το ξαναπαίξω και 2ον αν την πρώτη φορά που το έπαιξα χρησιμοποίησα βοήθεια και πως. Σημειώνω ότι χρησιμοποιώ βοήθεια συνήθως για δυο λόγους. Είτε γιατί μ' έχει τρελάνει η πλοκή και δεν κρατιέμαι για παρακάτω (τα τελευταία χρόνια αυτό σπανίζει, προσπαθώ συνήθως να τα παλεύω μέχρι τέλους) ή γιατί τα παιχνίδια μου είναι τόσο αδιάφορα που θέλω να ξεμπερδεύω μια ώρα πιο γρήγορα και να τα απεγκαθιστώ (αυτό υπολογίζω συμβαίνει τελευταία 1 στις 4 περιπτώσεις παχνιδιών). Καταλαβαίνω λοιπόν ότι για τους περισσότερους είναι διαμάντια, αλλά προσωπικά τα Syberia τα έχω καταχωνιασμένα κάπου βαθιά. Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και με κάποιες ταινίες, σειρές, βιβλία κλπ. Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις που ακούω - διαβάζω για το όποιο αριστούργημα κι εμένα με κάνει να βαριέμαι ή να εκνευρίζομαι όσο τίποτ' άλλο.

Επειδή, είμαι τελείως εκτός θέματος να επανέλθω λίγο τελειώνοντας. Τα παιχνίδια (και αυτά) ξαναείπαμε είναι θέμα γούστου. Ο Outcry θεωρεί το Tunguska ως ένα από τα χειρότερά του. Και άλλοι επίσης. Εγώ σε καμία περίπτωση δεν το βρήκα εφιαλτικό Σίγουρα δεν είναι η παιχνιδάρα, αλλά το βρίσκω συμπαθητικό. Το ίδιο και το Puritas Gordis. Ίσως μ' αρέσει που έχουν σαν τις εκθέσεις που έγραφα κάποτε δομή (πρόλογο, κυρίως θέμα και επίλογο). Μην ξεχνάτε ότι οι επίλογοι σπανίζουν τον τελευταίο καιρό στα adventures. Πολλοί εδώ μέσα το λένε - λέτε. Όσο για τους γρίφους που έχουν (inventory based) όντως μερικά σημεία είναι λίγο τραβηγμένα, αλλά, ειλικρινά, είναι από τα παιχνίδια που προσωπικά έχω κάνει τους λιγότερους trial & error συνδυασμούς. Θυμάμαι πως μόνο σ' ένα σημείο στο τραίνο μου συνέβη στο Tunguska να μην καταλαβαίνω τι πρέπει να κάνω και να πω αντίστοιχα: α, αυτό ζητούσε; Στο Puritas Gordis μου συνέβη 2 φορές. Ίσως παίζει ρόλο κι η φάση που παίζεις ένα παιχνίδι για το πόσο γρήγορα θα μπεις στη λογική που χρησιμοποιεί, αλλά στο θέμα γρίφοι έχω παίξει πάρα πολλά, πολύ χειρότερα παιχνίδια. Μάλιστα, μερικά από αυτά τα έχω σε περισσότερη εκτίμηση από τα Secret Files, που σημαίνει ότι κάτι θα είχαν που μου άρεσε αρκετά για να μη δίνω στους γρίφους τόση σημασία.

@Outcry, θα συμφωνήσω. Σε πολλές περιπτώσεις μετράει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. και το ταξίδι στον κόσμο του Syberia ήταν Empeiria.
@crocark, μάλλον βρισκόμαστε στην περίπτωση science VS faith (όπως στο Lost ένα πράγμα). Σε κάποιους αρέσουν τα παιχνίδια που καταπιάνονται με συνωμοσίες, κυβερνητικά πειράματα κλπ και σε άλλους το κλάμα (με την ευρεία έννοια του όρου). Μπορεί να μην συμπάθησες το παιχνίδι και λόγω του γυναικείου χαρακτήρα. Όπως είπες γούστα είναι αυτά.

@ shodan

Το Lost είναι μια περίπτωση από αυτές που ενώ όλοι το ξέρουν και αρέσει σε πολλούς, εγώ άντεξα περίπου 15 δευτερόλεπτα. Καταλαβαίνω όμως τι θες να πεις. Για το γυναικείο χαρακτήρα που λες, ίσως έχεις και δίκιο. Πάντως έχε υπόψη σου πως την απόλυτη κορυφή για μένα την κατέχει το TLJ (με ηρωίδα μια απίστευτη τύπισσα) κι από την άλλη παίζω κάπου - κάπου και κανένα Nancy Drew. Το πρώτο είχε αρκετό συναίσθημα (γυναικείο χαρακτηριστικό), τα τελευταία όλοι τα χαρακτηρίζουν αμιγώς κοριτσίστικα παιχνίδια. Κανένα τους όμως δεν έχει κλάμα. Μου ήρθε μόλις η εξής σκέψη. Lara Croft, τυχαίο παράδειγμα, οι ταινίες. Χαζές και χάσιμο χρόνου, αλλά μπορεί και να τις δω. "Gone with the wind" - αριστούργημα για πολλούς που εγώ δεν μπορώ να παρακολουθήσω για πάνω από 2 λεπτά. Άλλο. Τα βιβλία της Christie με τη δραστήρια Μις Μαρπλ - δεν τρελαίνομαι, ούτε τα θεωρώ υψηλή λογοτεχνία, αλλά θα τα διαβάσω μονορούφι. Βίπερ Νόρα - και μόνο που το σκέφτηκα σαν παράδειγμα, έχω αρχίσει να προβληματίζομαι Τέλος πάντων, όλα είναι θέμα γούστου

Το πρόβλημα είναι ότι μέσα σε όλα αυτά τα σκουπιδο-adventures που κυκλοφορούν έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε με τις μετριότητες. Γι αυτό άλλωστε και τις υπερεκτιμάμε. Επιστρέφοντας στο θέμα όμως θα ήθελα να πω ότι όντως αν ένα adventure τουλάχιστον σε ταξιδεύει λες εντάξει χαλάλι τα 20-30 ή 40 που έδωσα. Αλλά αν δεν έχει ούτε αυτό εκεί τρελένεσαι. Για μένα τα secret files είναι δύο σκαλιά πάνω από τα σκουπιδο-adventures. Πραγματικά από τα χειρότερα που έχω παίξει. Δεν υπήρχε τίποτα εύστοχο σε αυτό το παιχνίδι. Άκυροι χαρακτήρες, άκυρα σχόλια, άκυρο σενάριο, άκυρη πλοκή, γεμάτο κλισέ, η κλασσική ανοργασμική ηρωίδα που δεν είχε να κάνει τίποτα από το να σώσει για 2η τον κόσμο. Αλλά δυστυχώς είμαι από αυτούς που έχουν ψιχολογικά και έπρεπε να τα τερματίσω. Κάτι δεν μου πάει καλά όταν αφήνω κάτι μισοτελειωμένο...

Και για να μην ξεχνιόμαστε όταν θα έρθει και η τρίτη φορά να σωθεί ο κόσμος τότε...
www.google.gr/imgres?imgurl=http ... 29,r:0,s:0

είσαι λίγο αυστηρός μ φαίνεται αλλά κάπου δεν έχεις άδικο... Το Τunguska ήταν ένα παιχίδι που με λίγη περισσότερη προσοχή είχε τα φόντα να γίνει instant classic υπό την έννοια ότι ασχολούνταν με ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα (για μένα τουλάχιστον).. Δυστυχώς, προς μεγάλο εκνευρισμό μου (όταν έπαιζα το παιχνίδι) δεν κατάφερε να το εκμεταλλευτεί και σε μερικά σημεία κατάφερνε και να το χαντακώσει... Αντίθετα, στο Syberia το κυρίως story ήταν μάλλον φτωχό (μία "άνοστη" νεουορκέζα δικηγόρος κυνηγάει μέχρι την άκρη της Γης έναν "περίεργο" γέρο για να του δώσει να υπογράψει ένα συμβόλαιο)... Παρόλα αυτά το παιχνίδι εξελίσσεται χάρη στην έμπνευση (και τη δουλειά) των δημιουργών σε "διαμάντι"... Μακάρι πάντως να δούμε ένα καλύτερο adventure βασισμένο πάνω στο συμβάν της Tunguska...

Όπως τα λες... Κι εγώ περίμενα πολλά λόγω της ιστορίας. Το συγκεκριμένο θέμα με συναρπάζει. Δε βαριέσαι θα αρκεστώ στα πραγματικά ιστορικά γεγονότα...

Ε όχι και μικρό το Tunguska ρε παιδιά, εμένα μου φάνηκε πολύ μεγάλο. 3 χρόνια μου πήρε να το τελειώσω. Εννοείται χωρίς καμία βοήθεια.

@talliman.

3 χρόνια, να πω ότι είναι λίγο, συγγνώμη δηλαδή το ξανασκεδίασες από την αρχή?

@Giovanna

Δεν σε πιάνω

Έχω την αίσθηση ότι η Giovanna σε πειράζει. Απλά το tunguska δεν θεωρείται από τα δύσκολα παιχνίδια.