Darkness within In pursuit of Loath Nolder

@ odnorf

Κι εγω δεν προλαβαίνω με τίποτα!! Παίζω Culpa Innata & 5η Μέρα (τις Δευτέρες) κι έχω σε αναμονή Darkness Within, Next Life (Reprobates), Nostradamus, Belief & Betrayal, Jack Keane και Phantasmagoria 2 (!) που δεν το έχω παίξει ποτε...

Αν τελικά μου κάνουν τη χάρη και με πάρουν και φαντάρο τον Φλεβάρη την έβαψα! Πρέπει να παίζω 24 ώρες το 24άρο.

Α ρε Jack Bauer σε νοιώθω...

Προσθήκη: Συμφωνώ απόλυτα με την άποψή σου για το score system

@Tasos

Γίνανε 12 τα adventures που έχω να παίξω και ακόμα δεν έχω πάρει στα χέρια μου το Reprobates & το Nostradamus & μερικά ακόμα. Πραγματικός πανικός! Όταν ήμουν φυλακισμένος στο στρατό με όλους τους ανεγκέφαλους να με διατάζουν πήγαινα σε internet cafe για να παρακολουθώ τις εξελίξεις και έλεγα στην κοπέλα μου τι να μου αγοράζει. Ούτε που θυμάμαι πόσα adventures είχαν μαζευτεί όταν "ευγενικά" μου παραχώρησαν την ελευθερία μου.

@Mike

Μωρέ πιάστηκα, πως δεν πιάστηκα.

@Tasos

Και εγώ μέσα στον πανικό είμαι, έχω αγοράσει τόσα μα τόσα πολλά παιγνίδια που ακόμα είναι άπαικτα, αλλά μια και εγώ δεν θα πάω φαντάρος μάλλον θα πρέπει να τα τελειώσω πιο σύντομα από εσας .Αύριο μου στέλνει και ο Παπασωτηρίου τον Arse Lupen οπότε άλλο ένα παιγνίδι σε αναμονή.

odnorf wrote: Όσον αφορά το score στα adventure δεν συμφωνώ. Μου φαντάζει λίγο επικριτικό στο τέλος "Χα! Δεν έψαξες τα πάντα και δεν τα κατάφερες". Δεν μπορεί να είναι αυτός ο σκοπός. Φαντάζομαι πόσο εκνευριστικό θα ήταν αν στο τέλος κάθε βιβλίου σου είχε ερωτηματολόγιο (υποχρεωτικό) με το οποίο θα έπαιρνες κάποιο score ανάλογα με το αν έχεις καταλάβει ό,τι ήθελαν ή αν ανακάλυψες κάθε γωνία στο βιβλίο.

Υ.Γ. OFFTOPIC Πως προλάβατε και έχετε παίξει όλα αυτά τα παιχνίδια για τα οποία συζητάτε ταυτόχρονα το τελευταίο διάστημα; Εγώ έχω αυτή τη στιγμή εννέα adventure σε αναμονή και παίζω το undercover (ναι, τώρα) ενώ περιμένουμε και άλλα άμεσα (φαντάζομαι όλα αυτά συμβαίνουν επειδή είναι νεκρό το είδος). Με 0 έως 1 ώρα την ημέρα δεν με βλέπω να σας φτάνω. Δεν κάνουμε ένα freeze στο ΑΑ για λίγες εβδομάδες;

Για το πρώτο μέρος (αν και έτσι δεν το είχα σκεφθεί να σου πω την αλήθεια) έχει μια σοβαρή λογική. Αν και θα προτιμήσω αυτό που έλεγα στην Χριστίνα, δηλαδή παιχνίδι = ξενοιασιά.

Για το δεύτερο, ε, βρε παιδί, αφού μερικοί εδώ μέσα (π.χ. ο γράφοντας) είναι μπροστά σε μια οθόνη πολλές ώρες το 24ωρο, άρα κάτι θα πρέπει να κάνουν εκτός από το να την κοιτάνε. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Πάντως σκέψου πως εσύ παίζεις διαρκώς απο λίγο ενώ προσωπικά εγώ παίζω πολύ και μετά περιμένω για μήνες μέχρι να μου δωθεί ευκαιρία να παίξω κάτι εξαιρετικό ή έστω αξιόλογο. [Είναι και το θέμα που κουβεντιάζαμε για τα υποκειμενικά γούστα του καθενός μας, και τις απαιτήσεις από πλευράς ιστορίας.]

Mortal wrote: Για το δεύτερο, ε, βρε παιδί, αφού μερικοί εδώ μέσα (π.χ. ο γράφοντας) είναι μπροστά σε μια οθόνη πολλές ώρες το 24ωρο, άρα κάτι θα πρέπει να κάνουν εκτός από το να την κοιτάνε. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Πάντως σκέψου πως εσύ παίζεις διαρκώς απο λίγο ενώ προσωπικά εγώ παίζω πολύ και μετά περιμένω για μήνες μέχρι να μου δωθεί ευκαιρία να παίξω κάτι εξαιρετικό ή έστω αξιόλογο. [Είναι και το θέμα που κουβεντιάζαμε για τα υποκειμενικά γούστα του καθενός μας, και τις απαιτήσεις από πλευράς ιστορίας.]

Και εγώ ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Λόγω δουλειάς είμαι μπροστά από μία οθόνη για τουλάχιστον 8-14 ώρες την ημέρα (συν ο προσωπικός χρόνος και τα όποια παιχνίδια). Από εκεί πηγάζει και το πρόβλημα του χρόνου. Και όπως είπα παίζω 0-1 ώρα την ημέρα που σημαίνει ότι για πολύ καιρό μπορεί να είμαι στο 0, δεν πάει διαδοχικά δυστυχώς, 0-1-0-1. Οι απαιτήσεις από πλευρά ιστορίας δεν αλλοιώνουν τον τρόπο που παίζω ή διαβάζω. Παίζω περισσότερα από όσα μου αρέσουν όπως και διαβάζω πολύ περισσότερα βιβλία από όσα μου αρέσουν αναγκαστικά ώστε να ξέρω τι δεν μου άρεσε και που έχω ενστάσεις.

[Αχ, για το βιβλίο, δεν μπορώ να πω τίποτα πλέον γιατί έχω ξεκινήσει τόσα και με κοιτάνε όλα από διάφορα μέρη του δωματίου, αλλά διάθεση γιοκ. Εδώ έχω ξεκινήσει το βιβλίο του Νίκου Σαραντάκου για την γλώσσα μας (Γλώσσα μετ' εμποδίων) και το έχω αφήσει στην μέση. <!-- s]

Ενώ το παιχνίδι πρέπει να το τελειώσεις για να το βγάλεις από το δίσκο (να μεταφέρεις κάπου τα σωσίματα) και να καθαρίσεις και τα menu (και τους καταλόγους) και τα entries που περισσεύουν στο registry, οπότε καταλαβαίνεις (άντε αν κάτσει να πάρεις και δυο τρια screenshot).
Ευτυχώς (τουλάχιστον για την περίοδο αυτή της ζωής μου δεν είμαι υποχρεωμένος να κάνω κάποια δουλειά οπότε έχω την πολυτέλεια να πέφτω με τα μούτρα σε κάτι μέχρι και το τέλος.

Φυσικά στα παιχνίδια (και αυτό το προσέχω διαρκώς τα τελευταία χρόνια) δεν βρίσκω κάτι που να ανασηκώνει εύκολα το βλέφαρο ή να προκαλεί πάσης φύσης επιφωνήματα. Το τελευταίο που προκάλεσε μια καλή ροή από αυτά ήταν το oblivion (και είναι και από τα παιχνίδια που αν το αφήσεις τότε ξέχνα το ή ξαναπαίξτο από την αρχή (έχει τόσα quests και πρέπει να βρεις τόσους χαρακτήρες σε τόσα άσχετα μέρη που μετά από λίγο καιρό δεν το παίζεις με άνεση).
Για αυτό και όταν υπάρχει καλό adventure στο πιάτο (χμμμ...ναι...οκ...στην οθόνη) το πιάνεις άμέσως για να μην θυμίζει στο τέλος ξαναζεσταμένο φαγητό. Τώρα τελευταία π.χ. έπαιξα το Jericho, καλό, χρυσό (στα γραφικά), καλή (μέχρι ενός σημείου) η ιστορία αλλά τίποτα το ριζοσπαστικό, πήγα στο settlers VI, καλό, εξίσου χρυσό, αλλά τίποτα διαφορετικό από την παλιά καλή συνταγή (να μην πω ότι έλειπαν και καλά συστατικά από παλαιότερες εκδόσεις και έφερνε κομμάτι προς AOE), τελείωσα το DW αλλά ενώ ήταν lovecraftικό δεν είχε αυτό το κάτι που θα του έδινε την νέα πνοή και που θα το ξεχώρισε από τον Μεγάλο Δημιουργό. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->. Έβαλα το Culpa Inata, αλλά φθάνοντας στο μαγαζί (με όλη αυτή την κουβέντα με την μικρή) βαρέθηκα την ζωή μου (ενώ π.χ στο Runaway οι διάλογοι πήγαιναν νεράκι κι ας ήταν και πέντε σελίδες). Τώρα θέλω να ρίξω μια ματιά στο GitS, και ίσως μετά να ρίξω και μια ματιά στο portal. Αλλά ακόμη και μετά από όλα αυτά το παιχνίδι στο οποίο μπαίνω που που και γυρίζω για λίγο μέσα στον κόσμο είναι το oblivion (να φαντασθείς πως το έχω εγκατεστημένο και στους δυο υπολογιστές). Κάτι τέτοιο ψάχνω αλλά σε adventure, που να έχει τόσο πυκνή πλοκή και τόσες απαιτήσεις (που να μην είναι πνιγηρές ωστόσο ή εκνευριστικές να γυρνάς γύρω γύρω και να μην βρίσκεις άκρη) αλλά που να σε κρατάνε για μια δυο βδομάδες επί πολλές ώρες στην οθόνη και που να θέλεις από μόνος σου να επιστρέψεις εκεί μέσα στον κόσμο του.

Αυτό το 0-1-0-1 που υποχρεώνεσαι να κάνεις δεν το μπορούσα ακόμη κι όταν δούλευα και έκανα και μερικά άλλα πράγματα συγχρόνως, θα προτιμούσα να πάω ξενύχτης στην δουλειά (και το 'κανα συχνά) παρά να αφήσω παιχνίδι στην μέση. Το Dig π.χ. έτσι το 'χα τελειώσει και παράλληλα pascaloπρογραμμάτιζα κάτι εφαρμογές και έκανα και Αγγλικά. Αυτά λοιπόν που είναι κορυφαία δεν τα αφήνεις, αλλά ωστόσο πού είναι τα κορυφαία σήμερα, εκεί ίσως να έθετα το θέμα με όλα αυτά που λέμε αυτές τις μέρες (και μιλάμε για hardware, και μιλάμε για γούστα κ.λπ.)
Πού είναι τα παιχνίδια που θα σε κάνουν να παρατήσεις ακόμη και την ζωή σου για να παίξεις και να τα ευχαριστηθείς και να μην τα νοιώθεις σαν επανάληψη ή ξαναζεσταμένο φαί (το γυρίζω και στο τρέχον παιχνιδάκι για να μείνουμε εντός θέματος). <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Οι φωνές που καλούν, το νεκροταφείο και άλλες αναφορές θύμησαν ιστορίες (στο περίπου τώρα) όπως Dagon, όπως Αγαπημένοι Νεκροί (ή κάπως έτσι), έφεραν στο μυαλό το Arkham house (ή και τον πατέρα του Lovecraft που πέθανε σε ένα ψυχιατρείο), αλλά δεν είπε κάτι το νέο, όπως π.χ. κάναν τα παιδιά στο scratches. Φυσικά κι εκείνοι αναφέρθηκαν σε λατρείες και αρχαίες φυλές του κακού αλλά μόλις μια ιδέα ξύπνησαν κάτι από insmοuth μέσα μου μέσω του Robin. Άρα (για μένα πάντοτε) πρωτοτύπισαν.

Τέσπα, ξέφυγα όπως πάντα! Πίσω στο θέμα λοιπόν! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Ο τίτλος του thread είναι "Darkness within In pursuit of Loath Nolder " οπότε το θέμα έχει χαθεί εδώ και μερικές σελίδες. Μία μικρή διόρθωση μόνο και κάποια επιγραμματικά όπως τα βλέπω βιαστικά. Όπως εξήγησα δεν πάει 0-1-0-1 κ.ο.κ αλλά μάλλον 0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-0-1 και εκεί είναι το πρόβλημα. Τα κομμένα βιβλία ποτέ δεν τα άντεξα. Πάντα έπρεπε να τα τελειώσω απ' τη στιγμή που τα αρχίσω, έστω και με διαλείμματα άλλων βιβλίων στη μέση (ούτε που ξέρω πόσα έχω διαβάσει από όταν ξεκίνησα τον ακατονόμαστο του μπέκετ (άρχισα την "τριλογία" - δεν με αντιπροσωπεύει η λέξη απλώς την χρησιμοποιώ για ευκολία στο διάλογο - από το τέλος). Το oblivion πάλι με κούρασε πολύ. Μηδέν (το δικό μου προσωπικό μηδέν) ιστορία, τεράστιος κόσμος με συρραφή από quests. Με αφορμή αυτό το παιχνίδι σε κάθε pc master ο Ανδρέας μου θυμίζει πόσο διαφορετικές προτιμήσεις έχει ο καθένας. Το portal πάντως είναι φρέσκο (άσε που τα διάφορα βιντεάκια στο youtube με αυτό είναι εκπληκτικά (δεν προλαβαίνουν τα μάτια σου να δουν τι γίνεται και δεν είμαι σίγουρος για τις εικόνες που φτάνουν στον εγκέφαλο). Τα κορυφαία ασφαλώς και δεν τα αφήνεις αλλά αυτό δεν αλλάζει τα λεγόμενά μου, όπως είπα παίζω και τα όχι τόσο κορυφαία. Βεβαίως αν πω ότι θεωρώ μεταξύ των κορυφαίων adventure τα anachronox &amp; samorost2 κάποιοι θα με λιθοβολήσουν (με αφρολέξ παρακαλώ - υπάρχει μια γάτα εδώ που δεν αξίζει να μείνει χωρίς το φιλαράκι της).

Όντως, τα πολλά 0 είναι πρόβλημα, και δεν υπάρχουν και λύσεις για αυτό το θέμα αν υπάρχουν πολλές εργασιακές ή άλλες υποχρεώσεις. Αλλά και έτσι πάλι όπως είναι "μικρά" τα παιχνίδια σε ενάμιση με δυο μήνες τα παίζεις (έστω και μια ώρα κάθε δέκα μέρες), αλλά πάλι θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις την μέθοδο μου (βοήθεια) και να γλυτώσεις μερικές ώρες επαναλήψεων. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

[Για το βιβλίο πάλι τι να πω, παρότι (όπως ίσως να έχω ξαναφέρει) έχω εκατοντάδες (δυστυχώς σωστό) αδιάβαστα χάρτινα τούβλα δεν με πιάνει η διάθεση (και εκεί πάλι φυσικά τα σκέφτομαι όπως το παιχνίδι δηλαδή πάντοτε συγγραφείς που έχουν αλλάξει κάτι στο είδος με το οποίο ασχολούνται) να τα φθάσω μέσα σε 4-6 ώρες στο τέλος. Αναφέρομαι στα πάνω των 300-400 σελίδων (εντάξει το ξέρω πως δεν είναι αγώνας ταχύτητος αλλά άμα έχεις συνηθίσει τα πάντα να γίνονται γρήγορα δεν ξεφεύγεις εύκολα). Έχω ξεκινήσει μέχρι τουλάχιστον τις πρώτες 50-100 σελίδες πάνω από 10 (πλέον) βιβλίων και δεν βρίσκω το ενδιαφέρον για να τα προχωρήσω. Τα τελευταία που είχα διαβάσει (κυριολεκτικά δολοφονήσει εν ψυχρώ τον χρόνο μου) ήταν το πρώτο του Myst και μερικά του Manfrendi (πλέον δεν τον ξαναγγίζω).]

Για τα γούστα σίγουρα όπως και να το κουβεντιάσουμε πάντοτε θα καταλήγουμε σε διαφορετικά σημεία. Ο καθένας παίρνει από το παιχνίδι αυτό που όντως τον συναρπάζει και του προσφέρει την πρόσκαιρη ευχαρίστηση που ζητά. Το oblivion π.χ. για μένα (με όλα τα expansions) ήταν πολλές ιστορίες που αν ήθελες τις έπαιζες παράλληλα ή τις τελείωνες με την σειρά. Και είχε το καλό πως είχε φτιάξει αυτό που πολλές φορές αναφέρω πως λείπει από τα adventures (ίσως όχι από τα myst) έναν πλήρη δικό του κόσμο (με την μυθολογία του, τις διάφορες δοξασίες, τους θεούς και τους δαίμονες του, το πολιτικό του σύστημα, την αρχαιότητα του (εποχές)) και στο οποίο επίσης πολλοί χομπίστες μπορούν να προσθέσουν (με την κατάλληλη φαντασία και μεράκι) πολύ περισσότερες σε σημείο να περνάνε χρόνια και να νοιώθεις πως το παιχνίδι κυκλοφόρησε χθες. Και αυτό (επειδή έχω παίξει και κάποια άλλα RPGs) δεν επιτυγχάνεται εύκολα. Είναι απλό και συγχρόνως σύνθετο, είναι γρήγορο και συγχρόνως αργό, και φυσικά σου επιτρέπει τον δικό σου ρυθμό και δεν σου επιβάλει τον δικό του. Τέσπα, είπαμε άλλη αντιμετώπιση. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Όσο για τον Ανδρέα κάνει κάτι που ούτε θα το τολμούσα, δηλαδή αφιερώνει αφάνταστο χρόνο σε ένα και μόνο παιχνίδι. Αλλά είναι ο δικός του τρόπος και ίσως να είναι και κάπως υποχρεωμένος ώστε να δώσει αρκετά στο αναγνωστικό του κοινό.

Το anachronox να σου πω την αλήθεια το έβαλα, και παρότι δεν ήταν κακό είχε αυτά τα περίεργα σωσίματα, είχε πάλι και τα εκτός εποχής γραφικά (εδώ είχα παίξει το εξίσου παλιό Wizardry 8 ή το Wizards &amp; Warriors και δεν μου είχαν δημιουργήσει τόσο αρνητικές εντυπώσεις) που μου φάνηκαν τόσο χοντροκομμένα σε σημείο να με βγάζουν από την ιστορία. [Καλώς ή κακώς η εικόνα είναι σημαντικός παράγοντας.

Το portal όντως ακούγεται περίεργο και διαφορετικό, αλλά μου θυμίζει λίγο τις κουβέντες που 'χαν ξεκινήσει και για το μαγνητικό όπλο του half-life (εκεί δεν ήταν) που είχαν δώσει πολλά video έξω σχετικά. Ωστόσο δεν χάνουμε τίποτα να το δοκιμάσουμε έστω και για λίγο. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

odnorf wrote: Η παλαιότητα ενός adventurer δεν σημαίνει και πολλά. Και εγώ παίζω adventures τα τελευταία (σχεδόν) 20 χρόνια αλλά δεν μου αρέσει η επιστροφή σε συστήματα που θεωρώ ότι δεν μου προσφέρουν κάτι. Δεν παίζω για αυτοεπιβεβαίωση (πω! πω! τι score είναι αυτό που έχω). Το παλιό (και τα παλιά χρόνια) δεν σημαίνει και καλύτερο. Βεβαίως, συζητώντας για κάτι υποκειμενικό, αυτό που εμένα δεν με αγγίζει (αντίθετα με ενοχλεί) μπορεί να έχει σημασία για άλλους παίκτες οπότε όλες οι απόψεις είναι θεμιτές.

EmperorXIII wrote: Εγώ να πω πως σαν adventurer παλιάς σχολής γουστάρω ατελείωτα το score system, ίσως και επειδή έτσι έμαθα από όλα τα πρώτα adventures που έπαιξα (εκτός από της Lucasarts που δεν είχανε).. Αλλά για μένα το score είναι ένας τρόπος να βλέπεις και τι ακόμα σου έχει ξεφύγει από ένα παιχνίδι που αξίζει να το δεις και έτσι "ελέγχεις" το τι πραγματικά έχεις δει στο παιχνίδι.. Τα παλιά χρόνια επίση το score πχ άλλους πόντους έπαιρνες αν έλυνες ένα puzzle με τον α και άλλους με τον β τρόπο ανάλογα με την δυσκολία, κάτι επίσης που σε προκαλούσε να το ψάξεις, γενικά να το σκεφτείς λίγο παραπάνω το θέμα..

Προφανώς άλλο είπα και άλλα κατάλαβες αλλά anyway..

@EmperorXIII

Είπες τον λόγο που σου αρέσει το σύστημα με το score και έγραψα έναν από τους λόγους που δεν μου αρέσει τονίζοντας ότι είναι υποκειμένικό θέμα και όλες οι απόψεις είναι θεμιτές. Δεν υπήρξε τίποτα σχετικό με το αν έπρεπε να καταλάβω κάτι ή όχι.

Anyway forget it man

To scoring system του Darkness Within προσωπικά δεν με ενόχλησε, αλλά δεν με έκανε και να ξαναπαίξω το παιχνίδι από την αρχή. Δίνει ένα κίνητρο σε ορισμένους να το ξαναπαίξουν οπότε μόνο γι'αυτό το λόγο καλό είναι που υπάρχει.

Αφιερώνω το πολύ 2-3 ώρες μέρα παρά μέρα σε παιχνίδια λόγω δουλειάς οπότε προτιμώ όταν τελειώνω ένα παιχνίδι, να μπω σε μια καινούργια περιπέτεια παίζοντας ένα καινούργιο, παρά να ξαναπαίξω ένα παλιό. Αν όπως ανέφερε ο Mortal, έβγαινε ένα adventure τύπου Oblivion (ως προς το αχανές περιβάλλον και την πληθώρα quests) μάλλον δεν θα το τελείωνα ποτέ (φαντάζεστε κάθε quest του Oblivion να είναι κατ' αναλογία ένας γρίφος.

Ποιά μέθοδο (βοήθεια) προτείνεις Mortal για κάποιον που παίζει adventures σε δόσεις; Αν είναι το γνωστό walkthrough θα απογοητευτώ γιατί τα μάτια μου παίζουν.

Τώρα όσον αφορά παιχνίδια που σε κάνουν να παρατήσεις ακόμη και τη ζωή σου δεν μπορώ να πω με σιγουριά οτι δεν βγαίνουν πια, γιατί θεωρώ οτι για να είναι ένα παιχνίδι addictive δεν φτάνει να είναι πρωτότυπο και καλοσχεδιασμένο, πρέπει και αυτός που το παίζει να βρίσκεται στις κατάλληλες συνθήκες για να κολλήσει με το παιχνίδι. Θυμάμαι π.χ. τον εαυτό μου να ξημερωβραδιάζεται, διακόπτοντας μόνο για να φτιάξω καφέ για να αντέξω, παίζοντας diablo όταν κυκλοφόρησε, αλλά τότε ήμουν ένας ανέμελος πρωτοετής φοιτητής.

Καλά βρε παιδί εντάξει δεν είπα να είναι και για 80-100 ώρες παιχνίδι (αν και να πω την αλήθεια θα "έτρωγα" έτσι (προσωπικά πάντα) περισσότερο χρόνο μακριά από την πραγματικότητα [ευλογία θα ήταν κάτι τέτοιο <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->]), αλλά πάω πάσο γιατί γενικά με το χρόνο και την μέτρηση του ποτέ δεν τα πήγα καλά.

Το λοιπόν! Χμ...υπάρχει το UHS , το οποίο, αν και δεν το έχω χρησιμοποιήσει, ίσως εσένα να σε βοηθήσει να προχωρήσεις (και να μην χάνεις χρόνο) δίχως τις "καταστροφικές" συνέπειες του να κάτσεις και να "διαβάσεις" το παιχνίδι σαν μια ωραία ιστοριούλα. [Δηλαδή δεν θέλεις μόνιμα να ξέρεις τι θα γίνει παρακάτω!]

Όσο για φοιτητές και παιχνίδια είναι δύσκολη κατάσταση (εκτός κι αν μιλάμε για τους γνωστούς συνταξιούχους <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->). Για μένα έπιασε όταν ξεκίνησα τότε με υπολογιστές και παιχνίδια γιατί είχα "ρίξει" πολύ τον ύπνο και έφτανα να τραβάω διήμερα ή τριήμερα (μεταξύ 18 και 25-26), ενώ τώρα όταν ξεπεράσω τις 26-30 ώρες στο πόδι ο "ένοικος" του ρετιρέ αρχίζει να κοπανάει τις πόρτες. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Μετά πάλι η δουλειά δεν βοηθάει (το έχω νοιώσει παλαιότερα, και φυσικά και οι σπουδές) στο να ηρεμήσεις γιατί όλο και κάτι τριγυρνάει στο πίσω μέρος του μυαλού και ενοχλεί για όση διάρκεια παίζεις το παιχνίδι, επίσης η υπόλοιπη real-life είναι κι αυτή κάτι το αρνητικό για να βιώσει κάποιος ένα παιχνίδι σε όλο του το μεγαλείο. Γενικά θα έλεγα πως αν προλαβαίνεις να ξεφορτωθείς τις "αγγαρίες" της ημέρας γρήγορα, και να πεις "κλείνω την πόρτα" στα πάντα μόνο τότε ίσως να χαρείς κάπως περισσότερο κάποιον τίτλο. Ειδάλλως όπως σχεδόν όλοι μας μετά από κάποια ηλικία θα το παίζεις μοιρασμένος σε πολλά κομμάτια και απλά για πολύ μικρά διαστήματα θα χάνεσαι, ενώ τα υπόλοιπα θα ακους την ιστορία ή θα λύνεις quests και γρίφους και απέναντι σου θα βλέπεις υποχρεώσεις και θα τις καθαρίζεις βιαστικά με ό,τι όπλο κάτσει ή με καλό spell (άντε να φάμε και τον στυγνό εφοριακό, άντε να καθαρίσουμε και την Λερναία ΔΕΗ, τον αδηφάγο ΟΤΕ, την αποτρόπαια Wind και τους υπόλοιπους εφιαλτικούς σύντροφους της ζωής μας από πλευράς υποχρεώσεων). <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

UHS reader, χμμμ ευχαριστώ που με ξεστράβωσες, ελπίζω να είναι λειτουργικό θα το δοκιμάσω στο next life αν ξεχάσω την ιστορία.

Συμφωνώ απόλυτα με την τελευταία παράγραφο σου.

Παρακαλώ! (Κι εμένα άλλοι εδώ μέσα μου το υπενθυμίζουν κατά καιρούς αλλά οι απόλυτες λύσεις (walkthrough) πάντοτε είναι περισσότερο ελκυστικές. Το UHS μου θυμίζει στριπτίζ, και δεν ήμουν ιδιαίτερα φίλος της διαδικασίας. <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->