Με ποιό adventure ασχολείστε αυτό τον καιρό?

Τι τυχεροί είναι όλοι αυτοί που έχουν ξεχασμένα παιχνίδια και ειδικά ξεχασμένα καλά παιχνίδια!

Συνήθως τα τσιμπάω όταν βλέπω κάτι εκπτώσεις 90% κι ας ξέρω ότι θ αργήσω να τα παίξω. Έτσι, πάντα έχω κάτι steam η gog.

Πω, πω, πω πόσο καιρό έχω να γράψω εδώ!

Για αρχή:

GameLinguist wrote: Παράλληλα έπιασα πάλι το λατρεμένο μου Black Dahlia (να είναι καλά ο Fiji με το CollectionChamber) που παίζει χωρίς πρόβλημα σε Win10 και με υπότιτλους.

Τι θησαυρός είναι αυτός ρε φίλε! Δεν το ήξερα καθόλου αυτό το site! Επίσης έμαθα και το Pcem όπου μπορεί να κάνει emulation winXP, win95 και win98 με 3d κάρτα γραφικών! Το Black Dahlia πάντα με στεναχωρούσε που δεν μπορούσα να το τρέξω κι ας το είχα παίξει 2 φορές πριν πάρα πολλά χρόνια! Άσε που μπήκα στο τριπάκι να το ξαναπαίξω.

Λοιπόν λίγα λόγια γι’ αυτά που έχω παίξει και παίζω όταν έχω χρόνο. Όχι, η καραντίνα δεν μου έδωσε περισσότερο χρόνο ευτυχώς. Μάλλον ακολουθεί σεντόνι.

Το Pillars of the Earth το ξεκίνησα πριν την καραντίνα και μάλιστα αφού είχα διαβάσει τα 2 πρώτα βιβλία, τώρα είμαι στο τρίτο. Καλό ήταν ΑΛΛΑ (ακολουθουν spoilers)



Μ’ όλα αυτά που έγραψα κάποιος μπορεί να πει καλά ρε παπάρα mkllds ήθελες να είναι ακριβώς όπως το βιβλίο, όχι είναι η απάντηση απλά ήταν βασικά συστατικά της πλοκής του βιβλίου. Δεν ήταν κακό παιχνίδι απλά δεν ενθουσιάστηκα.

Μετά έπιασα το Unforeseen Incidents το οποίο το έπιασα μέσα στην καραντίνα και για το οποίο είχα ξεχάσει τελείως την υπόθεση του μετά από τόσο καιρό που είχα διαβάσει γι’ αυτό. Και η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από ένα μυστηριώδη ιο… Oh the irony! Λοιπόν το παιχνίδι το απόλαυσα. Και μετά έπιασα το Dead Synchronicity όπου κι αυτό μιλάει για μια περίεργη αρρώστια… 2 στα 2 είχα ο μπαγάσας! Κι αυτό το απόλαυσα.

Επίσης έπαιξα τα Whispers of Machine, πολύ καλό! Και το Unavowed κι αυτό καλό απλά δεν ξετρελάθηκα.

Και κάπου εκεί ανάμεσα έχωσα το Obduction και το Dreamfall Chapters.

To Obduction το ξεκίνησα με μεγάλο ενθουσιασμό και τις πρώτες ώρες πραγματικά το απολάμβανα μέχρι που άρχισαν τα ταξίδια ανάμεσα στις περιοχές με τα loading και κάπου εκεί χάθηκα και κουράστηκα. Δυστυχώς…

Το Dreamfall Chapters… Δεν ξέρω τι να πω. Καμία ανάμνηση δεν μου ξύπνησε, με κούρασε και το arch με τον επαναστάτη τον μπρατσαρά, δεν θυμάμαι πως τον λένε, με κούρασε και με εκνεύρισε. Δεν πέρασα καλά και απλά ήθελα να τελειώσει για να παίξω κάτι άλλο.

Α και το καινούριο Larry έπαιξα και τελικά το καλύτερο Larry παραμένει το έβδομο το Love for Sail!

Αυτά τα ολίγα!

Φίλε mkllds επεσε το μάτι μου αποσμασματικά αρχικά στο post σου και πραγματικά κοίταξα αν είναι δικό μου ποστ και δεν το θυμάμαι! Χαχα! Παίξαμε / παίζω τα ίδια πάνω κάτω αυτό τον καιρό.

Για Obduction , Dreamfall Chapters τα έχω πει λίγο πιο πάνω.
Το Whispers το βρήκα πολύ καλό κι εγώ.
Στo Pillars είμαι στην μέση, κι εκεί που έλεγα ΟΚ, καλό (ιδιαίτερα καλλιτεχνικά) , αλλά το χω διαβάσει, το χω δει και το χω παίξει μέχρι και σε επιτραπέζιο, δεν έχω κάτι να περιμένω...τσουπ γίνεται κάτι πολύ διαφορετικό από το βιβλίο και βγήκα από τον αυτόματο πιλότο.

Τέλειωσα χθες το πρώτο Tex Murphy (Μean Streets) για πρώτη φορά. Ντροπή μου ναι. Το απόλαυσα σαν κάθε άλλο παιχνίδι της σειράς. Απλά στις μετακινήσεις που είναι κουραστικές έκανα παράλληλα και κάτι άλλο να περνά ή ώρα. Και πάλι μπροστά για την εποχή του (1989). Εγκατέστησα αμέσως Martian Memorandum. Είχα παίξει άλλα δεν το είχα τελειώσει παλιότερα.Ξανά ντροπή μου. Το βλέπω πάω για full playthrough μέχρι το Tesla Εffect...Είχαμε και τα ευχάριστα επίσημα νέα ότι το Poisoned Pawn συνεχίζει κανονικά.

ΑΓΑΛΜΑ στον Fiji για το Collection Chamber!!!
Τέλειωσα Chronicles Of The Sword (meeeh), Orion Burger (έξυπνο και αστείο αλλά κουραστικό) και τώρα παίζω την παιχνιδάρα Callahan's Crosstime Saloon της Legend. Μην το χάσετε αν σας έχει ξεφύγει!

Α! και το ατμοσφαιρικότατο SOMA αν το πιάνουμε για adventure.

Ντροπή που δεν είχε παίξει τα 2 πρώτα Tex Murphy λέει…

Ούτε εγώ τα έχω παίξει ποτέ. Κάποια στιγμή ένα από τα 2 ξεκίνησα αλλά κάτι έγινε και δεν το τελείωσα ποτέ. Όλο λέω να τα παίξω αλλά δεν ακόμα.

ManOfSorrows wrote: Τέλειωσα Chronicles Of The Sword (meeeh), Orion Burger (έξυπνο και αστείο αλλά κουραστικό) και τώρα παίζω την παιχνιδάρα Callahan's Crosstime Saloon της Legend. Μην το χάσετε αν σας έχει ξεφύγει!

Το Chronicles Of The Sword θυμάμαι που το έπαιζα και το ξαναέπαιζα το demo και δεν μπορούσα να το τελειώσω γιατί πολύ απλά είχαν αφαιρέσει κάτι για να μην μπορείς να το προχωρήσει αφού ήταν demo. Μέχρι να το καταλάβω το είχα παίξει 5 φορές. Μετά θυμάμαι που το βρήκα αλλά ξενέρωσα τόσο πολύ όταν το έπαιξα ολόκληρο, το περίμενα πολύ καλύτερο ή ίσως δεν το έπαιξα στην εποχή του. Χαρακτηριστικά θυμάμαι αυτό και το Normality που έπαιζα και ξανάπαιζα τα demo και όταν τα έπαιξα ολόκληρα ξενέρωσα.

Callahan's Crosstime Saloon είναι παιχνιδάρα και μάλιστα το είχα παίξει και πάλι πριν 2 χρόνια περίπου. Αυτό και The Sword of Shannara !!!

Τώρα παίζω το Gibbous - A Cthulhu Adventure. Βασικά είμαι πολύ στην αρχή ακόμα.

Μετά που διάβασα τα παραπάνω τις προάλλες, θυμήθηκα κι εγώ το Larry. Το τελείωσα προχθές και είναι ανάμικτα τα πράγματα προς το καλό. Είχα να παίξω καθαρόαιμο παιχνίδι πολλά χρόνια νομίζω κι αυτό είναι στα συν. Το χιούμορ είναι εκεί (αναγκαστικά αλλιώς) ... στα συν. Η ιστορία ίσως είναι αυτή που δε με κέρδισε πολύ και σίγουρα οι γρίφοι μερικές φορές (που χάνουν σαν γρίφοι και δίνουν πόντους στο χιούμορ). Χάρηκα που το είδα συνολικά. Το 7 δεν το έχω τελειώσει ... ακόμα ... οπότε δεν έχω γνώμη.

Τελείωσα μες στις τελευταίες 2-3 εβδομάδες τα Shardlight, Primordia, Botanicula, Black Mirror 2.

Για τα Shardlight (8/10) και Primordia (7.5/10) της Wadjet ξέρεις τι να περιμένεις. Έχω παίξει πολλούς τίτλους τους και είναι σταθερά ποιοτικοί τίτλοι. Επειδή έτυχε να μελετήσω και λίγο την AGS (την μηχανή πίσω απ'όλους τους τίτλους της) είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η δουλειά που κάνουν. Κάποια στιγμή πάντως θα ήθελα να δω και κάτι καλύτερο σε γραφικό τομέα. Κοινό σημείο και των δύο τίτλων ήταν το βάθος του σεναρίου που έθετε προβληματισμούς για πολλά κοινωνικά θέματα.

Το Botanicula (7/10) , το επόμενο παιχνίδι που έφτιαξε η Amanita μετά το θρυλικό Machinarium, συνέχισε την παράδοση της εταιρείας με την εξαιρετική αισθητική κι είναι περισσότερο ένα puzzle παιχνίδι, παρά adventure με την έννοια ότι προσπαθείς πολλές φορές να βρεις τον τρόπο για να πας στην επόμενη οθόνη, όπως πχ στο Lilly looking through. Αξίζουν πάντως οι 4-5 ώρες που θα ασχοληθείς.

Το Black Mirror 2 (8/10) είναι ένα μεγάλο παιχνίδι -σχεδόν 20 ωρών- για τα δεδομένα των σύγχρονων τίτλων. Η συνέχεια του Black Mirror διαθέτει πολύ βελτιωμένα γραφικά και συνεχίζει την ενδιαφέρουσα και ατμοσφαιρική ιστορία, αλλά μας αφήνει με cliffhunger. Ευτυχώς είχα το 3 και το εγκατέστησα αμέσως. Ίσως το 2 και το 3 απλά κόπηκαν στην μέση γιατί δεν βλέπω καμία σχεδόν διαφορά μεταξύ των 2 ως προς τα γραφικά, τον ήχο και το inτerface.

Είμαι επίσης στο 60% του Callahan's Crosstime Saloon. Μου φάνηκε απίστευτα δύσκολο το κομμάτι με το διαστημόπλοιο, κι αυτός ήταν ο λόγος που έμεινε στην άκρη τον τελευταίο καιρό.

Λόγω απομόνωσης και κοροναιού, το έριξα πάλι στην ενασχόλησή μου με τα adventures.

Τις τελευταίες εβδομάδες τελείωσα το Thimbleweed Park στο normal (δυστυχώς είχε τους μισους γρίφους, κάτι που έκανε το παιχνίδι να μοιάζει άκυρο ορισμένες φορές). Απόλαυσα ιδιαίτερα το wtf φινάλε του.

Χθές ολοκλήρωσα το Resonance, με όλα τα φιναλε. Έμεινα άφωνος με τους γρίφους και το LTM και STM. θεωρώ ότι οι πρωτοτυπίες στο gameplay του το καθιστούν κλασικό τίτλο.

Μετά έπιασα το Primordia αλλά το σταμάτησα νωρίς. Θεωρώ ότι κακοέμαθα από τους δύο προηγούμενους τίτλους. Οι γρίγοι του Primordia θεωρώ ότι ήραν απαράδεκτοι και με γύρισαν πίσω μία δεκαετία.

Τώρα είμαι στο τρίτο κεφάλαιο του εξαιρετικού Anna's Quest.

Χαίρετε!
Πάει πάνω από 1,5 χρόνος από τότε που έγραψα για τελευαία φορά εδώ. Ελπίζω να είστε όλοι καλά γιατί ζούμε σε πολύ περίεργους καιρούς.

Είχα 3 χρόνια να ασχοληθώ με adventure. Το τελευταίο ήταν το Dreamfall: Chapters για το οποίο η αλήθεια είναι ότι χρωστώ μακροσκελές post, καθώς θύμαμαι ότι σας είχα πάρει τ αυτιά όταν ήταν να κυκλοφορήσει.

Τον τελευταίο καιρό με έπιασε μια απρόσμενη νοσταλγία για παλιά καλή point & click adventure εμπειρία, οπότε κατευθύνθηκα στα σκονισμένα ψηφιακά ράφια μου που είναι γεμάτα με adventures που είμαι-απαράδεκτος-που-δεν-έχω-παίξει και έπιασα το πρώτο που βρήκα μπροστά μου, το δημοφιλές Still Life της Microids. Είμαι περίπου στη μέση και περνάω καλά, εντυπώσεις σε κάτι μήνες που θα το τελειώσω, καθώς παίζω με ρυθμούς χελώνας λόγω υποχρεώσεων.

Τι κάνεις εσύ ρε ψυχή;
Φλασιά βραδιάτικα ...

Το παιχνίδι σου είναι έτσι κι αλλιώς τοπ κάτι λίγο (10 το πολύ). Καλή απόλασυη

WickedMan wrote: Χαίρετε!
Είχα 3 χρόνια να ασχοληθώ με adventure. Το τελευταίο ήταν το Dreamfall: Chapters για το οποίο η αλήθεια είναι ότι χρωστώ μακροσκελές post, καθώς θύμαμαι ότι σας είχα πάρει τ αυτιά όταν ήταν να κυκλοφορήσει.

Βρε καλός τον! Αλήθεια θέλω να μάθω κι εγώ για την γνώμη κι από άλλους για το Dreamfall: Chapters. Να δω ρε παιδί μου αν εγώ είμαι ο παράξενος.

Καλημέρα σας! Πρώτο ποστ μετά από χρόνια

Με έχει πιάσει και εμένα νοσταλγία και ξεκίνησα όλη τη σειρά των Myst με αγορά από το GoG των νέων εκδόσεων. Αποδείχθηκε ότι έκανα πολύ καλά, καθώς εκτίμησα το Riven όσο δεν πάει (την πρώτη φορά που το είχα παίξει πριν χρόοονια με είχε κουράσει και το θεώρησα μέτριο). Απλά αριστούργημα. Συνεχίζω με το Myst 3 (το οποίο πάλι μου φαίνεται πολύ πιο μέτριο σε σχέση με το 2001 που το είχα πρωτοπαίξει), μέχρι να φτάσω και στο Myst 5, που είναι το μόνο από τη σειρά που ποτέ δεν τελείωσα.

Ως προς το Dreamfall:Chapters να πω και εγώ την άποψή μου, μια και το The Longest Journey παραμένει το αγαπημένο μου adventure. Το Dreamfall όταν το είχα παίξει η αλήθεια έιναι ότι με είχε εντυπωσιάσει τόσο για την φοβερή και πανέμορφη Zoe, όσο και για το στόρι και τις τοποθεσίες. Περίμενα, λοιπόν, όσο τίποτα το Chapters (ειδικά λόγω του cliffhanger που άφησε το Dreamfall), το οποίο λόγω παλιού πισιού και κάκιστου optimization έπαιξα τελικά στο PS4. Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό. Η Zoe είχε αλλάξει οπτικά προς το χειρότερο, η ιστορία κάπως εκτοξεύθηκε σε υπερβολικά επίπεδα, ενώ το lagging σε συνεργασία με την ουσιαστική απουσία γρίφων άφησε πολύ ανάμεικτα συναισθήματα. Ως φαν της σειράς δε μπορώ να το χαρακτηρίσω κακό παιχνίδι, αλλά πάντα θα περιμένω το Longest Journey: Home που ποτέ δε θα υλοποιηθεί.

Αυτά! Μια και είναι περίοδος εγκλεισμού και μέχρι και εγώ πόσταρα, λέω να ζωτνανέψουμε λίγο το forum. Ευκαιρία είναι.

WickedMan wrote: Τον τελευταίο καιρό με έπιασε μια απρόσμενη νοσταλγία για παλιά καλή point & click adventure εμπειρία, οπότε κατευθύνθηκα στα σκονισμένα ψηφιακά ράφια μου που είναι γεμάτα με adventures που είμαι-απαράδεκτος-που-δεν-έχω-παίξει και έπιασα το πρώτο που βρήκα μπροστά μου, το δημοφιλές Still Life της Microids. Είμαι περίπου στη μέση και περνάω καλά, εντυπώσεις σε κάτι μήνες που θα το τελειώσω, καθώς παίζω με ρυθμούς χελώνας λόγω υποχρεώσεων.

Παι-χνι-δά-ρα !!! Από τα 1α adventure που είχα παίξει (και μάλιστα σε xbox). Φανταστικό concept και σενάριο, και πολύ ωραία αισθητική. Θυμάμαι μερικούς πάρα πολύ έξυπνους γρίφους, κάποιοι εκ των οποίων ήταν αρκετα δύσκολοι.
Σημαντικό tip για ένα γρίφο, χωρίς κανενα spoiler : Στο δωμάτιο με τους πίνακες, τη φράση και τον κωδικό, πρέπει να ξέρεις το νόημα αυτής της φράσης στα αγγλικά. Στην ελληνική κουλτούρα και αργκό δε χρησιμποιείται τόσο ευρέως.

Τελείωσα χθες το Leisure Suit Larry - Wet Dreams Dry Twice. Στο οποίο ήθελαν να δώσουν μια νότα από Monkey Island.

Το βρήκα αρκετά καλό παρόλο που είχε κάτι κουλούς γρίφους κι είχε και λαβύρινθο... Αν κι ο λαβύρινθος ήταν θέμα να λύσεις τον γρίφο για να βρεις τον δρόμο κι όχι να προσανατολιστείς.

Το χιούμορ νομίζω ότι είναι θέμα το τι αρέσει στον καθένα αν κι εμένα δεν με ενόχλησε αλλά δεν ξεκαρδίστηκα κιόλας.