Η πιο δυνατη σκηνη

Καλώστονα! Κι άλλος ένας για το club! Συγχαρητήρια για το θάρρος! Το να είσαι adventurάς σε μια Action εποχή απαιτεί φοβερή θέληση. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Όσο για το GK2 όντως ήταν εξαιρετικό (να μην ξεχάσουμε πως η mini opera γράφτηκε ειδικά για το παιχνίδι.

Στα Shannarra και Callahan's Croostime Salloon δηλώνω Κινέζος! Monkey Island (φιλοσοφία??? Με τον ερημίτη;;; Χμ. Μάλλον θα χρειαστώ επανάληψη)

Λεει για τον Herman Toothrot στο Dinky Island, λιγο πριν το τελος, που σου βαζει το 'προβλημα' με το δεντρο

Σωστός για την όπερα, πως την ξέχασα. Βέβαια το thread σιγά-σιγά μεταλάσσεται (καλά το έγραψα σε "αγαπημένες σκηνές παντώς είδους", αλλά τι να κάνεις , και εγώ έτσι απάντησα.

Άμα είναι για παντός είδους, βάλε το φινάλε του Planescape: Torment, ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχω παίξει και ίσως το καλύτερο RPG.

@Airness (καλά δίχως να το περάσω από το word ούτε και εγώ είμαι σίγουρος )

Καλά και ξέχασες ένα από τα πιο σημαντικά συστατικά του παιχνιδιού!?!?! Επιτρέπεται!?!? <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Oύτως ή άλλως κάθε παιχνίδι που έχει μια καλή ιστορία παίζεται χαλαρά σαν adventure, ίδίως αμα έχει και τα καλά τα μπουντρουμάκια και τους τάφους!! Εκεί να δεις χαρές! Γιατί δηλαδή δεν παθαίνει κάποιος όταν βλέπει το άσυλο για πρώτη φορά στο 3o thief (παράλληλα με το μουσικό θέμα, και τα λοιπά ηχητικά ατμόσφαιρας), να ξεπροβάλει εμπρός του; (Ναι, ναι έχω παλιές καλές μνήμες από την προηγούμενη ζωή μου <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P -->)

Να μην αρχίσω να μιλάω για την σκηνή στο intro (με την πολύ όμορφη μουσικούλα στο background) του Stonekeep που περναέι η κυρά με το πανέρι που έχει τα μήλα, την λιγουρεύεται ο σιδεράς, και εκείνη του πετάει ένα μήλο αφού πρώτα πετάει στον πιτσιρικά (Thanks m'lady!) (που είναι και ο μελοντικός χαρακτηρας μας), και ξάφνου εμφανίζεται ο Khul Khun και εξαφανίζει το stonekeep κάτω από την γη, και η θεά σώζει τον μικρό ενώ όλοι χάνονται κάτω από την σκοτεινή αύρα του κακού. Κανείς δεν εντυπωσιάστηκε από την όλη δουλειά;

Εγώ απο το Stonekeep θυμάμαι το γέλιο που έριξα όταν είδα ένα γιγάντιο καλικάτζαρο που είχανε καταφέρει να "στριμώξουνε" μέσα στο Dungeon

Σε ποιό επίπεδο λες βρε παιδί, θυμάμαι τον Wakaκάτι, θυμάμαι το fairy dance (αφασία), την σκοτεινή βασίλισσα, τους νάνους (εκείνο το άγαλμα τους το 'χα ξεφτύλισει (καλό το bug!)), την δράκαινα (Velmatrix;), πολύ τρέξιμο, το παγωμένο επίπεδο, και πολλά γεμάτα ραβδιά με τα spell της αρκούδας, αλλά gnome μεγάλο δεν θυμάμαι πουθενά. Που ήταν χωμένος;

Αν και δεν θυμάμαι πολλά μετά απο τόσο καιρό(10 χρόνια κοντά σε μικρή ηλικία)είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ήταν πολύ νωρίς στο παιχνίδι και ήταν σαν easter egg(είχε πολλά secrets το game).Ήταν με διαφορά το μεγαλύτερο sprite στο παιχνίδι αν και τον σκότωνες αρκετά εύκολα.Δεν μίλαγες καν μαζί του νομίζω.

Mortal wrote: Το να είσαι adventurάς σε μια Action εποχή απαιτεί φοβερή θέληση. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Δε λες τίποτα..


Δυνατές με την έννοια των "αξιομνημόνευτων", σκηνές, υπήρξαν αρκετές κατά τη διάρκεια της adventuro-διαδρομής μου.

Πρώτη ήταν η έντονα κλειστοφοβική, θανατερή ατμόσφαιρα όταν πρωτοπατούσες τπ πόδι σου ως Tex, στη βάση του Ρόσγουελ (Pandroa Directive) και κάθε τόσο παρεμβάλονταν βιντεάκια με την εξωγήινη οντότητα να σε αναζητά για να σε αφανίσει. Κάτι οι κατακρεουργημένες φιγούρες των αλλοτινών ενοίκων να στολίζουν τους διαδρόμους και τους κοιτώνες, κάτι το απόκοσμο ηχητικό εφέ που συνόδευε τις κινήσεις του πλάσματος και οι κασέτες με τις απεγνωσμένες κραυγές των θυμάτων του λίγο πριν το συναντήσουν για τελευταία φορά, ε πολύ θέλει ο άνθρωπος, ειδικά αν δεν έχει τελειώσει ακόμα το γυμνάσιο όπως ο υποφαινόμενος την ένδοξη εκείνη εποχή; Ομολογώ πως τα χριεάστηκα.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω και το εξαιρετικό, αν και ίσως όχι πολύ πρωτότυπο, αφηγηματικό τέχνασμα της Lucas στο Day of the Tentacle, με τις εφημερίδες να στροβιλίζονται προς το μέρος του παίκτη μέχρι να γίνει ευδιάκριτος ο τίτλος τους που μετέφερε και την πληροφορία τη σχετική με τη δράση του μεγαλομανούς Purple Tentacle.

Συμφωνώ απόλυτα τόσο για το κεφάλαιο του Sanitarium με το χωριό που κατοικούνταν από παρμορφωμένα παιδιά (The Innocent Abandoned) όσο και για αρκετές στιγμές σεναριακού και χαρακτηρολογικού θριάμβου στο -εκπληκτικό- Planescape: Torment.

Αλησμόνητη, τέλος, θα μου μείνει και η σκηνή παραίσθησης (?) του Guybrush στο Monkey Island 2 με τους νεκρούς του γονείς να χορεύουν στους ρυθμούς ενός αγγλόφωνου παιδικού τραγουδιού (του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα, βέβαια, τότε) παρέχοντας παράλληλα hints για την επίλυση ενός γρίφου αργότερα στο παιχνίδι.

Υπάρχουν αμέτρητες ακόμα σκηνές που με συνοδεύουν όποτε επιχειρώ μια νοσταλγική αναδρομή στις μνήμες των άλλοτε αγαπημένων μου adventures, αλλά το post έγινε ήδη πολύ μεγάλο για να σας ζαλίσω με όλες =)

Να περνάτε καλά

PS: Mortal, κάθε χρόνο που περνάει μου φαίνεται πως σβήνεις ένα κερί οριστικά ώστε όχι μόνο να μη μεγαλώνεις πλεόν καθόλου αλλά να γίνεσαι ολοένα και νεότερος Πάρε βαθειά ανάσα και συνέχισε έτσι!

Πλάκα πλάκα, τελικά, βλέπω πως ο καθένας παίρνει κι από μια διαφορετική δυνατή σκηνή από κάθε παιχνίδι! Ενδιαφέρον να βλέπεις πως ο καθένας μας κρίνει ένα παιχνίδι ως σημαντικό από μια σκηνή και μόνο! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

[Off-Topic]
Είπαμε, λίγοι οι τρελλοί στην Ελλάδα οπότε πρέπει κάποιος πάντα να κάνει κάτι για να διατηρεί τις ισσοροπίες! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Όσο για το νεώτερος, ε, σκέψου πως κάποιοι πρέπει να κρατήσουν μια ιδέα από την νιότη του γερασμένου κόσμου, όπως έλεγε και ο μέγας Lovecraft στην Αναζήτηση του Iranon. Βάλε στην συνταγή και μια γενναία δόση ανωριμότητας και έπιασες την συνταγή!

Κατά τα άλλα πως πας κυρ δημοσιογράφε! Επιμένεις? Ή σε κούρασε το παιχνίδι αυτό, που είναι και για γερά νεύρα!? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

[/Off-Topic]

Mortal wrote: Κατά τα άλλα πως πας κυρ δημοσιογράφε! Επιμένεις? Ή σε κούρασε το παιχνίδι αυτό, που είναι και για γερά νεύρα!? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->
[/Off-Topic]

Εξαρτάται ποιο παιχνίδι εννοείς..Αν αναφέρεσαι στο παιχνίδι "(still) Life" τότε μπορώ να πω ότι με έχει κουράσει αρκετά μια και αρκετό καιρό είμαι κολλημένος στο level "Πανεπιστήμιο" ενώ για τα υπόλοιπα ας μη το συζητήσουμε καλύτερα γιατί είναι και Σάββατο και ποιος μαζεύει πτώματα τώρα.. Αν εννοείς το WoW, ναι μεν το βαρέθηκα εν μέρει αλλά είναι και το μόνο που μου απέμεινε οπότε I can't let go so easily, που θα 'λεγαν και οι απάνω νησιώτες

[off-topic]

Χμ! Μάλιστα! Καλό κουράγιο, το μόνο που μπορώ να πω σε τέτοιες περιπτώσεις φίλτατε. Αλλά θελέστατα παθέστατα όπως λένε και στα μέρη μου! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Τελικά πολύ "Νεκρή φύση" έχει πέσει, τι κακό είναι αυτό! Δεν την αφήνεις την Still Life να ασχοληθείς με λίγο σουρεαλισμό, ποτέ δεν ξέρεις! <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Α! WoW δεν έχει! Εγώ προτιμώ τα πραγματικά RPG! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Αυτά είναι για σας, τα δικτιακά νιάτα. Ασέ με εμένα στα Singlάκια μου, να λύνω με το πάσο μου τα quest μου και να παρατηρώ νωχελικά και γαλήνια τα τοπία των κόσμων μου. Με ένα δυο καλά spells και βρίσκεις την απόλυτη γαλήνη από κάθε ανεπιθύμητο.

[/off-topic]

Ειναι πολλες, αλλα λιγο-πολυ τις σκηνες που θα ανεφερα ολο και καποιος τις εχει αναφερει...

-Στο Quest for Glory 4 η σκηνη με την Τanya και την θυσια του Toby. Το παιχνιδι το επαιζα οταν ημουν 10-11 χρονων, παραλιγο να κλαψω! Επισης στο ιδιο παιχνιδι η σκηνη του finale, οπου σου μιλαει η Εrana (και, αν εισαι Paladin, σου δηλωνει την "αιωνια αγαπη" της) λιγο πριν το πνευμα της χαθει για παντα.

-Απο την ιδια σειρα της Sierra ("σειρα της Sierra", πολυ εύηχα ακουστηκε αυτο), στο Quest for Glory 3, η τελικη αναμετρηση με τον Demon Wizard στη Lost City. Κατεβασα σε Mp3 την μουσικη αυτης της αναμετρησης, και οταν την ακουω ανατριχιαζω στον εσχατο βαθμο πραγματικα.

-Στο Pandora Directive, η συναντηση με το "Alien Entity". Για πολυ καιρο δεν ηθελα να παιξω το παιχνιδι μονο και μονο στη σκεψη οτι αργα ή γρηγορα θα επρεπε να τα βαλω με το Alien Entity. Το ολο concept του οτι κατι τετοιο υπαρχει μεσα στη βαση και εχει σκοτωσει τους παντες μου προκαλουσε (και ισως μου προκαλει ακομα ) απιστευτο τρομο.

-Το "καλο" finale του Indiana Jones and the Fate of Atlantis, με τον Indy και την Sophia να κοιτανε το ηλιοβασιλεμα ενω ακουγεται μελαγχολικα η μουσικη του Ιndy. Ριγη συγκινησης στο φιναλε ενος απο τα καλυτερα παιχνιδια που επαιξα ποτε!

-Η "αποκαλυψη" του Von Zell στο δασος, στο Gabriel Knight 2. Κλασικο σκηνικο πλεον, κλασικος και ο τρομος οταν την πρωτοειδα.

-Στο "The Longest Journey", η σκηνη οπου εκεινος ο περιεργος τυπος που το ονομα του μου διαφευγει, παρουσιαζει για πρωτη φορα στην April μια πυλη για κοσμο της Arkadia. To παιχνιδι αυτο το επαιξα λιγο πριν κλεισω τα 18 οποτε μπορεσα να ταυτιστω σε αρκετα μεγαλο βαθμο με την ηρωιδα και την ψυχοσυνθεση της στο παιχνιδι...

-Η σκηνη στο Broken Sword 1 οπου o Georce παρακολουθει στους υπονομους του Παρισιου τη συναντηση των "Νeo-Templars". "The pattern is emerging! Our time is NOW!".


Οφειλω να πω πως απο αυτη τη στιγμη νιωθω υποχρεωμενος να παρατησω το Oblivion και να ξανατελειωσω ο,τι Αdventure εχω στη διαθεση μου

Μια ψιλοανατριχίλα όντως την προσφέρει, και η μεγάλη πλάκα είναι πως την θεωρείς φυσιολογική και ευπρόσδεκτη. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Αλλά η πιο ωραία φάση έχει να κάνει με την μάσκα, αλλά ας αφήσουμε τα spoilers στην άκρη για την ώρα. (Ατμόσφαιρα στα κόκκινα!)

@Hellion

Καλά καλά για παίζε oblivion τώρα και όταν το τελειώσεις τα λέμε! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Μετά θα μου μιλήσεις για σκηνές που τις θυμάσαι μια ζωή.