πειραματισμοι στα video games

Mortal και εγω προτιμω παιχνίδια που δεν με αγχωνουν και δεν χάνω γενικα. Όμως ο λόγος που αρκετα adventure παιχνιδια εχουν κατα καιρους χρησιμοποιησει το να πεθαινεις νομιζω ειναι οτι ειναι αρκετα αντιρεαλιστικο να παιζεις ενα παιχνιδι "περιπετειας" η να ονομαζετα Dracula και παρολαυτα να μην υπαρχει περιπτωση να παθεις τιποτα οποια πραξη και να κανεις.
Το να μην πεθαινει κανεις δηλαδη ειναι σημα κατατεθεν των adventures οπως και πολλα αλλα στοιχεια που μας αρεσουν. Το ερωτημα μου ομως ειναι, πρεπει παντα ολα αυτα να μενουν απαραλαχτα στην ιστορια των adventures? πως θα υπαρξει εξελιξη? Και αν ενα εκπληκτικο παιχνιδι βγει, και πεθαινεις αμεσως το αποριπτουμε??

Ομως και απο το post σου και απο αλλων παιδιων εδω, καταλαβαινω το εξης. Γραφετε σαν σκληροπυρηνικοι φανς που αντιλαμβανεστε το adventure MONO οπως το εχετε μαθει. Λετε ετσι ειναι το adventure και δεν πρεπει να αλλαξει. Σεβαστο το να σας αρεσει να παιζετε μονο point and click. Και εγραψα επανειλημενως οτι και εγω ειμαι φαν του ειδους. Ομως νομιζω οτι ειναι μια απο τις πολλες δυνατοτητες που θα μπορουσαν να μας δωσουν δημιουργοι με φαντασια, και οχι η μοναδικη και η τελειωτικη! Εγω ας πουμε που ειμαι φανατικος του κινηματογραφου, θελω να δω να βγαινουν interactive movies, ταινιες που δηλαδη παιρνεις μερος ο ιδιος, και εχουν αληθινους ανθρωπους και λυνεις γριφους με εναν διαφορετικο τροπο και οχι μονο παρε αυτο και κανε combine με αυτο και βαλτο εκει. Εγω δεν ,μπορω να απαντησω στο πως θα γινουν αυτα, αλλα σιγουρα δεν υπαρχει μονο αυτο που βλεπουμε ως τωρα σαν δυνατοτητα και ειναι οπισθοδρομικο να λεμε ετσι ειναι και να μην αλλαξει τιποτα!

Με την λογικη λοιπον ετσι ειναι τα adventures και μην τα μπερδευουμε βαζοντας διαφορετικα στοιχεια, θα επρεπε να ειχαμε μεινει στην εποχη των text adventures και μονο! Και φυσικα και γραφονται ακομα και υπαρχουν ακομα φαν του ειδους. Καποιοι απο τους οποιους λενε - οσο και να σας φαινεται παραξενο η οπισθοδρομικο- οτι το να παιξουν graphic adventure τους αφαιρει απο την λογοτεχνικη δύναμη που οντως καποια απο αυτα τα παιχνιδια εχουν, και δεν τους δινει την δυνατοτητη να ξεδιπλωσουν την φαντασια τους για τις εικονες αν τις βλεπουν σε γραφικα. Αυτο ομως ειναι μια αποψη και μαλιστα σεβαστη, αλλα αν το ακολουθουσαν οι δημιουργοι θα μεναμε για παντα εκει. Ειναι πολυ προσφατη η ιστορια του videogame ως μεσου -30 ετων περιπου- και ειναι αστειο να νομιζουμε οτι εξαντληθηκαν οι δυνατοτητες. σκεφτειτε πως ηταν το σινεμα το 1920 .
Γιατι να μην χρησιμομοποιησουμε στοιχεια απο διαφορετκα ειδη παιχνιδιων? επειδη ετσι μας μαθανε οτι ειναι το adventure? και δεν ξερω αν συμφωνω οτι καθε παιχνιδι πρεπει να εχει το κοινο του και να ειναι ολα μεσα σε κουτακια.
Εγω πιστευω οτι καθε πραγματικα καλο παιχνιδι μπορει να προσελκυσει πολυ διαφορετικο κοινο και αυτο ειναι που το κανει καλο.
Και μην κολατε στο fahrenheit, δεν ειναι το τελειο, ομως εκαναν μια προσπαθεια προς αυτην την κατευθυνση οι ανθρωποι της quantic dreams. Μιλαω θεωρητικα για την δυνατοτητα υπαρξης νεων ειδων παιχνιδιων περιπετειας.
Και κριμα που δεν το επαιξες mortal γιατι καμια σχεση με κερματοφαγο δεν ειχε ουτε σκοτωνοσουν συνεχεια σαν να παιζεις arcade.

Απλα ειχα την εντυπωση οτι οι παιχτες adventure,ως πιο σκεπτομενοι παιχτες θα ειναι πιο ανοιχτοι στο εναλακτικο gaming και θα ψαχνονται πιο πολυ, σε σχεση με σκληροπυρηνικους gamers που παιζουν first person shooter η παιχνιδια μονο με διαστημικα τερατα κτλ . Ομως και εδω βλεπω λιγο την λογικη στρατοπεδου, εδω ειμαστε εμεις εκει ειναι οι αλλοι.

Και κλεινοντας, θα ηθελα να πω οτι καποια απο τα πολλα click and point που εχω παιξει, δεν θα τα ονομαζα adventures, αλλα "συνδυασε χωρις λογο ασχετα αντικειμενα για να προχωρησεις".

woody wrote: Απλα ειχα την εντυπωση οτι οι παιχτες adventure,ως πιο σκεπτομενοι παιχτες θα ειναι πιο ανοιχτοι στο εναλακτικο gaming και θα ψαχνονται πιο πολυ, σε σχεση με σκληροπυρηνικους gamers που παιζουν first person shooter η παιχνιδια μονο με διαστημικα τερατα κτλ . Ομως και εδω βλεπω λιγο την λογικη στρατοπεδου, εδω ειμαστε εμεις εκει ειναι οι αλλοι.

Ας μην γενικεύουμε τόσο εύκολα. Το γεγονός ότι κάποιος επιβάλει πολύ στενά όρια στα παιχνίδια που θέλει να παίξει δεν είναι αρνητικό, ούτε κάτι που αξίζει χαρακτηρισμούς. Είναι απλώς μία προσωπική επιλογή.

Προσωπικά πάντα ζητάω καινούρια στοιχεία μέσα στα adventures και δεν με απασχολεί καθόλου αν θα έχει τα "κλασικά" στοιχεία όπως point & click, inventory, συγκεκριμένους γρίφους κ.λπ. Όλα αυτά τα θεωρώ απλώς μέσα και όχι αυτοσκοπό για ένα καλό adventure. Το Fahrenheit το λάτρεψα, το experience112 θεωρώ ότι είναι το καλύτερο adventure που έχω παίξει εδώ και πολλά χρόνια, το πρώτο τμήμα του Call of Cthulhu (που σχεδόν κανένας δεν θεωρεί ότι είναι adventure) είναι το καλύτερο δείγμα horror action adventure που έχω δει μετά το alone in the dark 1 & το ecstatica 1.

Εγω δεν χρειαζεται να πω καν ποσο διασκεδαζω. Η δικαιωση ερχεται με τον χρονο.

Οσον αφορα στην αυτη καθαυτη κουβεντα, σαφως ειμαι υπερ της αλλαγης διοτι ακομα και αν αποτυχει, ολο και κατι καλο που θα ενσωματωθει θα μας αφησει. Ουτε εγω ειμαι υπερ των σκηνων action σε παιχνιδια που δεν ειναι, αλλα θυμαμαι οτι και στο Παντορα ειχε ενα-δυο τρεχαματα που επρεπε να κανεις (το ενα σε ενα λειζερ φιλντ και το αλλο για να αποφυγεις κατι οβιδες φωτιας) τα οποια και ταιριαζαν στο σεναριο και τα ειχα βρει εξαιρετικα (εξ-αιρετικα).

Οποτε ολα ειναι θεμα μετρου

Ή απλώς θέμα γούστου καθώς το μέτρο δεν μπορεί να καθορίσει τις διαφορετικές συνήθειες κάθε παίκτη.

Odnorf δεν εχω παρα να συμφωνησω, δεν ειναι σκοπος, ειναι μεσα για να επιτευχθει το καλο adventure.

Το ειδος επιδεχεται παρα πολλές εναλλακτικές. Αλλωστε ο τιτλος της κατηγοριας σημαινει περιπετεια και οχι κατ αναγκη περιπετεια 1ου, 2ου, 3ου η 4ου προσωπου, point and click, FMV, pre rendered, ζωγραφιστων γραφικών κλπ.

Αρα μια περιπετεια μπορει να γινει θεωριτικα με οποιον τροπο νομιζει κανεις. Επειδη ομως μιλαμε για εμπορικες προσπαθειες και κριτης τετοιων προσπαθειων ειναι το κερδος (με την καλη εννοια), οι εταιρειες προτιμουν να επαναλαμβανουν αυτα που το αγοραστικο κοινο εχει δειξει να προτιμαει να αγοραζει.

Παντα ευτυχως θα υπαρχουν τολμηρες εταιρειες που θα προσπαθουν για το διαφορετικο αν και συνηθως αυτες θα κλεισουν και καποιες αλλες θα κερδισουν πανω στην προσπαθεια των πρωτοπορων.

Το να σου αρεσει κατι διαφορετικο ειναι καλο (τουλαχιστον οσον αφορα σε παιχνιδια ) και αν υπαρχουν και αλλοι αρκετοι σαν εσενα οι καινοτομες εταιρειες θα πανε καλα. Εγω (καθοτι γερναω) προτιμω να περιμενω εως οτου οι εταιρειες που ακολουθουν τις πρωτοπορες ενταξουν τα ποιο mainstream κομματια στα πεπατημενα.

Οποτε, οντως ειναι θεμα γουστου (αλλα και μετρου χεχεχε)

Βασικά μην έχετε το "μέτρο" σαν πιπίλα γιατί όταν δοκιμάζεις καινούργια πράγματα δεν υφίσταται η έννοια του μέτρου. ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ
πχ μετά το πρώτο φιλί, σου έρχεται να φιλάς όλο το κόσμο
μετά το ΠΟΠ στα Pringles δεν έχεις σταματημό.
you got the point

Το μέτρο είναι κάτι το ΑΠΟΛΥΤΑ υποκειμενικό (έχετε δει σε κανένα εγχειρίδιο να λέει μέτρο χρήσης του 3δ στα adventures?)
Κι αφού είναι 200% υποκειμενικό δεν βοηθάει καθόλου να το προβάλλουμε σαν επιχείρημα του στυλ "καλο αλλά με μέτρο"

Ταυτόχρονα έτσι θέλω να πω κι εγώ την άποψή μου ότι δεν θα πρέπει να γίνεται καν αυτή η κουβέντα. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο πειραματισμός έρχεται by default. Σαν niche genre οπως θεωρείται το adventure-genre έχει γνωρίσει ουκ ολίγους πειραματισμούς σε σημείο που να του έχουν αλλάξει (θετικά όμως) τα φώτα. Δεν μου έρχεται στο μυαλό άλλο video game genre που να έχει αλλάξει τόσους μηχανισμούς στο gameplay.

Από που πηγάζουν οι πειραματισμοί όμως? Από ανήσυχα πνεύματα. Πως υλοποιούνται αυτοί οι πειραματισμοί? Από ανήσυχα πορτοφόλια. Παλιότερα το adventure-gaming είχε μεγάλο μερίδιο της αγοράς και πολύ μεγαλύτερο τζίρο. Θυμάται κανείς ότι το budget του Gabriel Knight 2 ήταν 4 εκατομμύρια δολάρια? Εξωφρενικό ποσό για τα σημερινά δεδομένα. Λοιπόν με τέτοια παραγωγή έχεις την δυνατότητα προγραμματιστικά να υλοποιήσεις τρελλά πράγματα, με μόνο περιορισμό την δύναμη των μηχανημάτων.

Τώρα οι εταιρίες είναι πολύ μικρές για να γίνουν φοβερά αποτελέσματα. Χρησιμοποιούν οι περισσότεροι έτοιμα εργαλεία, οπότε ότι δημιουργική ανησυχία υπάρχει πιστεύω ότι μόνο στο καλλιτεχνικό στυλ μπορεί να φανεί και να αποδώσει.

Και για να πάρω θέση στο πως πιστεύω πως πρέπει να κινηθούν τα adventures όσον αφορά τους "πειραματισμούς" μακάρι να γίνονται όσο περισσότεροι μπορούν. Πραγματικά έχω βαρεθεί τα adventures μαζικής παραγωγής (όλοι μαζεμένοι εκεί στην Γερμανία με ακούτε??). Είναι τόσο ίδια μεταξύ τους.

woody wrote: Απλα ειχα την εντυπωση οτι οι παιχτες adventure,ως πιο σκεπτομενοι παιχτες θα ειναι πιο ανοιχτοι στο εναλακτικο gaming και θα ψαχνονται πιο πολυ, σε σχεση με σκληροπυρηνικους gamers που παιζουν first person shooter η παιχνιδια μονο με διαστημικα τερατα κτλ . Ομως και εδω βλεπω λιγο την λογικη στρατοπεδου, εδω ειμαστε εμεις εκει ειναι οι αλλοι.

Εγώ πάλι εδώ βλέπω ότι αυτό ήθελες απλώς να το πείς και το πες.Χωρίς καμία λογική και βάση.Μια χαρά συζητούν/με όλοι και λένε/με τις απόψεις τους/μας.

@equally

mallon kanis ena lathos otan les " adventure mazikis paragogis apo germania".....i germanikes eteries einai "apla" i xrimatodotes oxi i dimiourgii....episis xoris tis germanikes eteries den tha eixan bgi tosa adventures stin agora.....

Βασικά σε αυτό που λες περί σκληροπυρηνικών παικτών όντως, αυτά τα κολλήματα τα θεωρώ υπέροχα γιατί δεν μας κάνουν να πελαγοδρομούμε και να χανόμαστε στα πάντα. Ο χρόνος μας [όσος πολύς ή λίγος είναι] είναι πολύτιμος, συνεπώς κάποιοι από μας επειδή ασχολούμαστε συγχρόνως με πολλά άλλα ψυχαγωγικά είδη [ο κόσμος δεν είναι μόνο παιχνίδια], δεν έχουμε την πολυτέλεια να ψαχτούμε σε ένα και μόνο είδος. Είναι τόσο περιοριστικό που θυμίζει φυλακή. Επίσης το ό,τι θα επιλέξω να παίξω κάτι δεν σημαίνει πως θα με πιάσει το gameplay τόσο πολύ [αν και σ΄ αυτό είμαι 100% μέσα για full 3D στυλ oblivion/fallout 3/Doom 3/Unreal engines πλέον με πλήρη ελευθερία κινήσεων] όσο η ιστορία, η ιστορία όμως αν έχεις έναν κακό και "δύσκολο" τρόπο να την δεις θα χαθεί [π.χ. προτιμώ τα ψηφιδωτά ιστοριών anime που μεταξύ flashback διαφόρων χρονικών περιόδων στις ζωές των χαρακτήρων συνθέτουν την ιστορία, αν τα παρακολουθήσεις με την απαιτούμενη προσοχή, ενώ σε παιχνίδι θα του έλεγε πιθανότατα άντε γεια και θα πήγαινα αλλού], συνεπώς έτσι είμαι κατά των πειραματισμών γιατί μ' αυτό τον τρόπο θα χάσω την απόλαυση μιας μοναδικής ιστορίας [η κατάλληλη ιστορία στην κατάλληλη κατηγορία, δίχως μπασταρδέματα].

Είπα κάτι στο προηγούμενο μύνημα περί θανάτων, δηλαδή πως τα action ή τα RPG είναι οι ταμπέλες/κατηγορίες κάτω από τις οποίες μπαίνουν και νομίζω πως πολύς κόσμος θα συμφωνήσει πως εκεί είναι αναγκαίο χαρακτηριστικό, και σ' αυτό δεν το βρίσκω πρωτοτυπία γιατί αν θυμάσαι από την ιστορία των adventure το είχαν τα πρώτα παιχνίδια της Sierra και νευρίαζαν από τότε κόσμο, μέχρι που η Lucas ήρθε να σατυρίσει [και πετυχημένα μάλιστα στο Monkey Island] και να απορίψει το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό από τα adventures [και αυτή ήταν κατ' εμέ πρόοδος προς την σωστή κατεύθυνση [α, παιχνίδια παίζω από το 1985 σε spectrum/commodore και κατόπιαν αποκλειστικά στα PC οπότε αυτά που εσύ θεωρείς καινοτόμα χαρακτηριστικά έχω την ιδέα πως είναι απλά αναμάσημα παλαιότερων ιδεών τις περισσότερες φορές]].

Έτσι όπως βλέπω να γράφεις το μύνημα πάντως έχω την εντύπωση πως δεν είσαι τόσο πολύ fan της περιπέτειας ενός adventure αλλά ενός πιο ομογεννοποιημένου παιχνιδιού απο πολλές κατηγορίες που να μην κατατάσεται σε καμία και που απλά θα έχει νεωτερισμούς προς χάρην αυτών και όχι προς ώφελος της ιστορίας. Και μια που ανέφερες κινηματογράφο δηλαδή μου λες πως θα ήταν καλύτερα να ανακάτευα Van Damme [dumb κατ' εμέ] μαζί με Al Pacino, να ρίξω και έναν Stiller [ή όπως αλλιώς τον γράφουμε σωστά], μαζί με όντι κάτσει από το κοτέτσι του Moneywood, να πετάξω και ένα ανακάτεμα/αχταρμά από Sci-Fi/Comedy/Horror/Fantasy/splatter/pseudosocial/pseudopsychological σε μια σκηνοθεσία από πέντε διαφορετικούς σκηνοθέτες για να είναι πιο ανοικτό και προωθημένο το αποτέλεσμα. Έτσι καταλαβαίνω [ή έχω δει] πολλά που συνήθως θεωρούνται νεωτερισμοί. Προσωπικά δεν μπορώ να κάνω κάτι κάτι άλλο παρά να τα θεωρήσω εκτρώματα [όταν είμαι πολύ άτυχος και τυχαίνει να τα δω].

Δεν θα σε ρωτήσω πόσα διαφορετικά παιχνίδια έχεις παίξει αλλά και πόσο χρόνο τους αφιέρωσες ωστόσο έχω την εντύπωση πως έχεις παίξει τόσο λίγα ώστε να τα βρίσκεις περιοριστικά. Αν ασχοληθείς ίσως μερικές χιλιάδες ώρες ακόμη [αυτό βέβαια προϋποθέτει την δική μου πολυτέλεια να ψάχνω και δεν ξέρω αν είναι εφφικτό για σένα] παιχνιδιού σε κάθε δυνατή κατηγορία [πλην φυσικά αυτών που δεν σε αντιπροσωπεύουν καθόλου] τότε ίσως να δεις πως οι κατηγορίες είναι σχεδόν σωστές και πλέον τα πειράγματα καταλλήγουν σε αποτυχίες [εμπορικές συνήθως].

Όσο για τα text-adventures αν θυμάμαι καλά υπάρχουν πολλοί fan ακόμη και έχουν και ετήσια events και διαγωνισμούς. Κάτι μάλιστα είχα πετύχει κάπου και για φέτος. Και όντως έχουν την δύναμη τους γιατί είναι περισσότερο εργαλεία με τα οποία εξασκείς την φαντασία σου, την αίσθηση του προσανατολισμού μέσα στον κόσμο [δίχως οπτικά βοηθήματα] και σε βοηθάνε να συσχετίσεις περισσότερα δίχως να αρχίσεις τα ΑΑΑΑ, ΩΩΩΩ, και ό,τι άλλο επιφώνημα σου βρίσκεται εύκαιρο όταν βλέπεις εντυπωσιακά γραφικά.

Για το σκεπτόμενοι πάλι, και ναι και όχι, απλά το σβήνουμε και λέμε παίκτες που είναι και το σωστό. Δηλαδή εκείνος που παίζει action δεν είναι σκεπτόμενος, τότε με αυτό το σκεπτικό θα πρέπει κι εγώ να γίνω απόλυτος [όχι πως γίνομαι] και να θεωρήσω πως όποιος παίζει sport games είναι ανεγγέφαλος. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Άρα δεν ισχύει όπως καταλαβαίνεις, και απλά είμαστε άνθρωποι με γούστα τα οποία τα κατευθύνουμε μόνοι μας και δεν αφήνουμε την πλειοψηφία να μας επηρεάσει.

Επειδή πλέον δεν έχω την υπομονή να γράφω εκθέσεις όπως έγραφα σε παλαιότερα μυνήματα μου, σε προτρέπω απλά να παίξεις πολλά παιχνίδια και να δεις μόνος σου. Ίσως όσο θα περνάν τα χρόνια και θα αυξάνονται οι τίτλοι [εντάξει στην αρχή θα καταναλώνεις 100άδες, και μετά θα πέφτεις σταδιακά] που θα παίζεις να δεις πως αρκουν οι κατηγορίες ως έχουν και δεν χρειάζονται περισσότερα. Υπάρχει και το γνωστό λεγόμενος πως όταν κάτι δεν είναι χαλασμένο μην προσπαθείς να το φτιάξεις.

Φτιάξε κάτι καινούργιο και βάφτισε το αλλιώς είναι καλύτερα. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Και για να πεις πως βαρέθηκες κάτι θα πρέπει να έχεις αφιερώσει/σπαταλήσεις πολλά χρόνια από την ζωή σου. Αυτά που λέω εδώ τα έχω σκεφθεί μέσα από τουλάχιστον 24-25 χρόνια gaming, διαβάσματος [τα 400 που είπες είναι σταγόνα στα λάθη που έκανα κάποτε με πολλά είδη βιβλίων, αλλά μετά δυστυχώς τα βαριέσαι κι αυτά], κινηματογράφου [το 1000δες ταινίες είναι λίγο], τηλεόρασης [το 100αδες σειρές πάλι το ίδιο λίγο] και μουσικής. Οπότε αν προλάβεις να τα κάνεις όλα αυτά και να νομίζεις πως ένα και μόνο είδος παιχνιδιού είναι περιοριστικό όπως έχει, τότε δεν ξέρω τι άλλο να σου πω εκτός του ό,τι είσαι διάνοια και θα πρέπει να αρχίσεις να γράφεις μόνος σου τα παιχνίδια (δεν θα χρειάζεσαι και βοήθεια με τόσα που θα ξέρεις). <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

[Όλα τα συντακτικά και οι ανορθογραφίες αποτελούν απόδειξη του φυσιολογικού καψίματος που επέρχεται στην μονάδα του χρόνου. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->]

Mortal wrote: παιχνίδια παίζω από το 1985 σε spectrum/commodore και κατόπιαν αποκλειστικά στα PC οπότε αυτά που εσύ θεωρείς καινοτόμα χαρακτηριστικά έχω την ιδέα πως είναι απλά αναμάσημα παλαιότερων ιδεών τις περισσότερες φορές]].

Έτσι όπως βλέπω να γράφεις το μύνημα πάντως έχω την εντύπωση πως δεν είσαι τόσο πολύ fan της περιπέτειας ενός adventure αλλά ενός πιο ομογεννοποιημένου παιχνιδιού απο πολλές κατηγορίες που να μην κατατάσεται σε καμία και που απλά θα έχει νεωτερισμούς προς χάρην αυτών και όχι προς ώφελος της ιστορίας. Και μια που ανέφερες κινηματογράφο δηλαδή μου λες πως θα ήταν καλύτερα να ανακάτευα Van Damme [dumb κατ' εμέ] μαζί με Al Pacino, να ρίξω και έναν Stiller [ή όπως αλλιώς τον γράφουμε σωστά], μαζί με όντι κάτσει από το κοτέτσι του Moneywood, να πετάξω και ένα ανακάτεμα/αχταρμά από Sci-Fi/Comedy/Horror/Fantasy/splatter/pseudosocial/pseudopsychological σε μια σκηνοθεσία από πέντε διαφορετικούς σκηνοθέτες για να είναι πιο ανοικτό και προωθημένο το αποτέλεσμα. Έτσι καταλαβαίνω [ή έχω δει] πολλά που συνήθως θεωρούνται νεωτερισμοί. Προσωπικά δεν μπορώ να κάνω κάτι κάτι άλλο παρά να τα θεωρήσω εκτρώματα [όταν είμαι πολύ άτυχος και τυχαίνει να τα δω].

Δεν θα σε ρωτήσω πόσα διαφορετικά παιχνίδια έχεις παίξει αλλά και πόσο χρόνο τους αφιέρωσες ωστόσο έχω την εντύπωση πως έχεις παίξει τόσο λίγα ώστε να τα βρίσκεις περιοριστικά. Αν ασχοληθείς ίσως μερικές χιλιάδες ώρες ακόμη [αυτό βέβαια προϋποθέτει την δική μου πολυτέλεια να ψάχνω και δεν ξέρω αν είναι εφφικτό για σένα] παιχνιδιού σε κάθε δυνατή κατηγορία [πλην φυσικά αυτών που δεν σε αντιπροσωπεύουν καθόλου] τότε ίσως να δεις πως οι κατηγορίες είναι σχεδόν σωστές και πλέον τα πειράγματα καταλλήγουν σε αποτυχίες [εμπορικές συνήθως].

Όσο για τα text-adventures αν θυμάμαι καλά υπάρχουν πολλοί fan ακόμη και έχουν και ετήσια events και διαγωνισμούς. Κάτι μάλιστα είχα πετύχει κάπου και για φέτος. Και όντως έχουν την δύναμη τους γιατί είναι περισσότερο εργαλεία με τα οποία εξασκείς την φαντασία σου, την αίσθηση του προσανατολισμού μέσα στον κόσμο [δίχως οπτικά βοηθήματα] και σε βοηθάνε να συσχετίσεις περισσότερα δίχως να αρχίσεις τα ΑΑΑΑ, ΩΩΩΩ, και ό,τι άλλο επιφώνημα σου βρίσκεται εύκαιρο όταν βλέπεις εντυπωσιακά γραφικά.

Για το σκεπτόμενοι πάλι, και ναι και όχι, απλά το σβήνουμε και λέμε παίκτες που είναι και το σωστό. Δηλαδή εκείνος που παίζει action δεν είναι σκεπτόμενος, τότε με αυτό το σκεπτικό θα πρέπει κι εγώ να γίνω απόλυτος [όχι πως γίνομαι] και να θεωρήσω πως όποιος παίζει sport games είναι ανεγγέφαλος. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Άρα δεν ισχύει όπως καταλαβαίνεις, και απλά είμαστε άνθρωποι με γούστα τα οποία τα κατευθύνουμε μόνοι μας και δεν αφήνουμε την πλειοψηφία να μας επηρεάσει.

Επειδή πλέον δεν έχω την υπομονή να γράφω εκθέσεις όπως έγραφα σε παλαιότερα μυνήματα μου, σε προτρέπω απλά να παίξεις πολλά παιχνίδια και να δεις μόνος σου. Ίσως όσο θα περνάν τα χρόνια και θα αυξάνονται οι τίτλοι [εντάξει στην αρχή θα καταναλώνεις 100άδες, και μετά θα πέφτεις σταδιακά] που θα παίζεις να δεις πως αρκουν οι κατηγορίες ως έχουν και δεν χρειάζονται περισσότερα. Υπάρχει και το γνωστό λεγόμενος πως όταν κάτι δεν είναι χαλασμένο μην προσπαθείς να το φτιάξεις.

Φτιάξε κάτι καινούργιο και βάφτισε το αλλιώς είναι καλύτερα. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Και για να πεις πως βαρέθηκες κάτι θα πρέπει να έχεις αφιερώσει/σπαταλήσεις πολλά χρόνια από την ζωή σου. Αυτά που λέω εδώ τα έχω σκεφθεί μέσα από τουλάχιστον 24-25 χρόνια gaming, διαβάσματος [τα 400 που είπες είναι σταγόνα στα λάθη που έκανα κάποτε με πολλά είδη βιβλίων, αλλά μετά δυστυχώς τα βαριέσαι κι αυτά], κινηματογράφου [το 1000δες ταινίες είναι λίγο], τηλεόρασης [το 100αδες σειρές πάλι το ίδιο λίγο] και μουσικής. Οπότε αν προλάβεις να τα κάνεις όλα αυτά και να νομίζεις πως ένα και μόνο είδος παιχνιδιού είναι περιοριστικό όπως έχει, τότε δεν ξέρω τι άλλο να σου πω εκτός του ό,τι είσαι διάνοια και θα πρέπει να αρχίσεις να γράφεις μόνος σου τα παιχνίδια (δεν θα χρειάζεσαι και βοήθεια με τόσα που θα ξέρεις). <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Αγαπητε mortal

Καταρχην παιζω παχνιδια και εγω απο πολυ παλια και εχω παιξει τα περισσοτερα adventure στον commodore 64 και στην Amiga. Mπορω λοιπον να πω οτι εχω παρακολουθησει το genre απο πολυ παλια.

Αυτα που θεωρω εγω καινοτομα στο Fahrenheit δεν τα θεωρησα μονο εγω, τα θεωρησαν και οι περισσοτεροι απο τους κριτικους οταν κυκλοφορησε το παιχνιδι.

Ειμαι φαν της περιπετειας οπως ειπα ΠΟΛΛΕΣ φορες στα posts μου, και παιζω ΠΟΛΥ point and click. Kαι μου αρεσει!
Απλα μου φαινεται οπισθοδρομικο το μονο που περιμενουμε απο το μελλον των adventures να ειναι να βγει κανενα παιχνιδι που να θυμιζει την περιβοητη "χρυση εποχη των adventures" τυπου monkey island, grim fandago κτλ. Και λεγοντας αυτο δεν υποτιμω καθολου αυτη την εποχη, και τα πραγματικα
κλασσικα παιχνιδια που βγηκαν. Aπλα μου φαινεται παρελθοντολαγνεια, και καλο ειναι να κοιταμε και λιγο προς το μελλον..
Μου αρεσει πολυ να βλεπω ενα καλο παιχνιδι σε αυτη την παραδοση του point and click να βγαινει ακομα και σημερα. Το τελευταιο που μου αρεσε πραγματικα ηταν το Μoment of silence και το overclocked. Ομως απο πολλα point and click που επαιξα τελευταια , κατι αγκαθα κριστι , κατι runaway 2, κατι sherlock holmes, κατι scratches προτιμω σαφως to Fahrenheit το οποιο με εβαλε μεσα στην ιστορια με εναν μοναδικο τροπο και καινοθριο για μενα. Θα προτιμουσα να μην εχει καθολου αction, αλλα και παλι μου αρεσε τοσο που το παρακαμπτω.
Τωρα οσον αφορα στο σινεμα, το παραδειγμα σου ειναι αστοχο. Τι σχεση εχει να βαζεις ηθοποιους απο διαφορετικα ειδη σινεμα με αυτο που ειπα εγω? Παρολο και που αυτο ειναι εφικτο και εχει γινει στο σινεμα, διοτι αν δικαιολογειται απο την ιστορια ειναι σωστο και επιτρεπομενο.
Αλλα δεν εχει καμια σχεση με την συζητηση. Αν αναφερεσαι στο οτι ειπα οτι δεν χρειαζεται να κολαμε στην ταμπελα, και στο ειδος παιχνιδιου, μπορω να σου απαντησω οτι αυτα ειναι αναγκαια για να μπαινουν οι ταινιες στα video club κατω απο ραφια και να βρισκει ο κοσμος. Oταν ενας σκηνοθετης δημιουργει δεν θα σκεφτει ΚΑΝ σε τι ειδος θα συμπεριληφθει η ταινια του.. Και δεν μιλαω για προκατασκευασμενα blockbuster τυπυ hollywood αλλα για δημιουργικο κινηματογραφο. Απλα θα εκφρασει τις ιδεες του και τα συναισθηματα του μεσα απο την ιστορια, τις ερμηνειες, τα χρωματα, τα πλανα κτλ. Δηλαδη σε τι ειδος μπαινουν οι μεγαλοι δημιουργοι του σινεμα πχ Bergman, Antonioni, Fellini, Lynch, Polanski, Truffaut κτλ??
Ετσι λοιπον δεν με νοιαζει τι ειδους ηταν το Fahrenheit kai se πιο ραφι θα το βαλουν οι μαγαζατορες, με νοιαζει οτι ηταν ενα καλο κραμα και αν οχι τελειο τουλαχιστον ελπιδοφορο. Και σιγουρα πιο περιπετειωδες και αρα επι της ουσιας "adventure" σε σχεση με ενα σωρο αποτυχημενες ρεπλικες point and click που εχω παιξει. Αν τωρα εσυ το μονο που θες να παιζεις ειναι point and click παω πασο, και κανενα προβλημα, απλα εγω θελω να περιμενω απο το μελλον και αλλα ειδη παιχνιδιων που μπορει να με ταξιδεψουν και να διασκεδασω και με αλλους τροπους ψαχνοντας και μπαινοντας βαθεια σε μια ιστορια.
Ελπιζω το Heavy rain να με δικαιωσει οταν κυκλοφορησει, και προσφατα που επισκευτηκα το adventuregamers το ειδα στα 10 πιο αναμενομενα παιχνιδια adventure. Ε κατι λεει αυτο..

Κριτικούς ουδέποτε άκουσα, και πάντοτε θα ρίξω μια ελάχιστη ματιά σε κουβέντες ανθρώπων που έχω μια επαφή, αλλά και πάλι δεν νομίζω πως η κρίση ενός άλλου έχει σημασία στις επιλογές μας. Οι κριτικοί είναι απλά ένα ακόμη από την ατέλειωτη σειρά των άχρηστων επαγγελμάτων, άρα και η γνώμη τους είναι τόσο χρήσιμη όσο ένα ποδήλατο σε ένα ψάρι. Δεν επιλέγεις βάσει των άποψεων ενός άλλου αλλά αποκλειστικά με τα δικά σου κριτήρια [που είναι συνήθως πιο σύνθετα από εκείνων των κριτικών του 5άλεπτου [5 λεπτά βλέπει/ακούει/διαβάζει και κρίνει]].

Ωραία, έπαιξες και εσύ την παλιά γενιά και τότε πως δεν σου φαίνεται απλώς κάτι συνηθισμένο και φυσιολογικά τότε τα παιχνίδια να ακολουθούν αυτό που θέλει ο κόσμος και όχι την καινοτομία προς χάρην της καινοτομίας; Τα παιχνίδια του τότε φυσικά ήταν το πρώιμα text/graphic adventure που συνεχίζουν ως και σήμερα σαν interactive fiction, και τα υπόλοιπα ήταν κερματοφάγοι (platform, arcade, puzzle κ.λπ). Τα adventure με την έννοια που τα έχουμε συνηθίσει σήμερα ξεκίνησαν πραγματικά από όσο θυμάμαι από τα πρώιμα πειράματα της Sierra για να στήσει ένα engine παραγωγής για adventures και κατόπιν ακολούθησαν και άλλες εταιρείες. Και απο τότε αλλάζουν πολλά και τίποτα. Όταν λες δεν έχει αλλάξει το είδος και θέλω κι άλλες καινοτομίες, έχεις σκεφθεί το ό,τι τα σύγχρονα engines είναι πολύ πιο σύνθετα και δίνουν σκηνοθετικά εργαλεία στις εταιρείες που πριν θα ήταν αδύνατον να χρησιμοποιηθούν στην αφήγηση της ιστορίας;

Περιμένουμε όντως να βγει κανά παιχνίδι που να θυμίζει την χρυσή εποχή απλά για να έχει ατμόσφαιρα που πολλές φορές τα καινοτόμα σύγχρονα προϊόντα [που βγαίνουν 50 τον χρόνο από κάθε εταιρεία] την έχουν χάσει δίχως επιστροφή. Και όλοι όπως ξαναείπα επιλέγουμε συγκεκριμένα πράγματα από κάθε κατηγορία τα οποία να μας εκφράζουν, και δεν παίρνουμε όλη την κατηγορία με την σειρά. Άλλη λοιπόν η χρυσή εποχή για σένα, άλλη για μένα, και άλλη εκείνη του μέσου όρου.

Και πιστεύεις ό,τι αυτό που θεωρείς μέλλον θα είναι το μέλλον για όλους; Καθένας έχει άλλες βλέψεις από το μέλλον οπότε πιθανόν και πάλι να διαφωνούμε για να διαφωνούμε επειδή απλά δεν συμφωνούμε στο συγκεκριμένο θέμα, και όλα καταλήγουν στο ποιος είναι περισσότερο υποκειμενικά-αντικειμενικός στην αμέριστη αντικειμενική-υποκειμενικότητα του.

Εσένα σε εντυπωσίασε το Fahreneit και θέλεις κι άλλα να του μοιάσουν, πάσο, δηλαδή κι εγώ που είπα πως ενδιαφέρομαι για engines απόλυτης ελευθερίας όπως σε κάθε action/rpg που σέβεται τον εαυτό του, θα πρέπει να θέλω όλα τα adventure να τις χρησιμοποιήσουν γιατί μου άρεσε; Απλά πάω στην κατηγορία που έχει αυτό που θέλω και τελειώνει η ιστορία.

Δεν το βλέπω τόσο άστοχο γιατί αρχικά σκεφτόμουν γρίφους, timed-sequences, characters, background, ήχο σαν τους ηθοποιούς σε ένα παιχνίδι. Και οι πολλοί σκηνοθέτες, ακόμη και οι καλύτεροι [προγραμματιστές, σεναριογράφοι, videάδες στην περίπτωση του παιχνιδιού] δεν συνεργάζονται συνήθως καλά. Και δεν είπα ηθοποιούς απο διαφορετικά είδη αλλά αχταρμας από 1) ηθοποιούς [τα παραδείγματα είχαν να κάνουν με το επίπεδο, ή την έλλειψη αυτού του εκάστοτε ηθοποιού] 2) πολλές κατηγορίες τύπου ιστορίας 3) πολλές σκηνοθετικές απόψεις [απλώς να βάζουν για να βάζουν σκηνές [στοιχεία στο παιχνίδι] δίχως να ρωτάνε αν ταιριάζουν, έτσι για να μπουν δηλαδή και να πιάσουν κι άλλο κόσμο).

Για το τελευταίο είναι τόσο υποκειμενικό το ζήτημα [και βγαίνουμε κι εκτός θέματος] γιατί απλά ο καθένας βλέπει ό,τι θέλει ή ό,τι έχει στο είδος ή στον σκηνοθέτη που τον ενδιαφέρει και απλά δεν έχει χρόνο να τα κοιτάξει όλα. [Και από όσους ανέφερες π.χ. προσωπικά μία από τον καθένα να με έπιασε σαν ταινία, και ουδέποτε τους θεώρησα ιερά τέρατα αλλά απλώς καλούς σκηνοθέτες ή απλά τυχερούς στην επιλογή θέματος/ηθοποιών. Περί υποκειμενικότητας μιλήσαμε νομίζω. ] Αν πάντως θέλεις να σου τις βάλω σε μια κατηγορία που τα τελευταία χρόνια αποφεύγω θα έλεγα "άποψη για την άποψη, δίχως στόχο" σε γενικές γραμμές.

Μάλλον δεν πρόσεξες κι εσύ [όπως συνήθως κάνω κι εγώ όταν έχω πολλά forum και πολλά μυνήματα να κοιτάξω] όλο το αρχικό μύνημα. Δεν υπάρχει μόνο το adventure, υπάρχουν τα action-adventure, τα καθαρά action, τα RPG, τα RPG/RTS, τα σκέτα RTS και πιθανόν και άλλες κατηγορίες ή υποκατήγορίες που δεν θυμάμαι ή δεν με ενδιαφέρουν. Όταν κάτι δεν το έχει η μία πάμε στην άλλη [πολλές επιλογές] αλλά δεν προσπαθούμε να τις κάνουμε να μοιάζουν μεταξύ τους για να είναι απλώς καινοτόμες.

Να πω την άποψή μου (σύντομα) κι εγώ, που, μπορεί να μην είμαι παλιός παίκτης adventure, ούτε έχω παίξει πάρα πολλά adventures, έχω ωστόσο το μικρόβιο και ξέρω ότι δύσκολα θα σταματήσω να παίζω τέτοια παιχνίδια, αφού πάντα ψάχνω να βρω το χρόνο για κάτι καλό κι επιλεγμένο.
Είμαι φίλος του κλασικού point n click. Tα παιχνίδια adventures επικράτησε να πάιζονται κυρίως με point n click, όχι επειδή κάποιος το θέλησε ή το επέβαλε, αλλά επειδή στην πράξη αποδείχτηκε ότι έτσι είναι πιο βολικό. Παιχνίδια τα οποία παίζονται αργά, βασίζονται στην υπόθεση και απαιτούν σκέψη, ΒΟΛΕΥΕΙ να τα παίζουμε με το ποντίκι και φυσικά να μην έχουν στοιχεία action, που δεν κολλάνε με το όλο σκηνικό, είναι εκτός της φιλοσοφίας του είδους και "ξεβολεύουν" τον πάικτη.
Εκτός από το χειρισμό, υπάρχει και το gameplay. Και πάλι, τα παιχνίδια adventure επικράτησε να παίζονται με γρίφους, που απαιτούν σκέψη και προσπάθεια. Τυχόν προσπάθειες που έγιναν να περιληφθούν στοιχεία action ή κάτι άλλο, στη θέση γρίφων, απ'ότι ξέρω αποδοκιμάστηκαν από την πλειοψηφία των παικτών.
Καλώς ή κακώς, τα παιχνίδια adventure έχει καθιερωθεί να πάιζονται έτσι, με point n click και γρίφους, διότι έτσι τελικά βόλεψε και άρεσε στον κόσμο που έπαιζε.

Ποτέ δεν ήμουν αντίθετος στο καινούριο και το διαφορετικό. Κι όταν κάτι είναι πραγματικά καλό, θα πιάσει σίγουρα, διότι και πάλι η προτίμηση του κόσμου θα το "απαιτήσει". Δεν βλέπω όμως πώς μπορεί να αλλάξει κάτι στα adventures και ποιοι πειραματισμοί μπορούν να φέρουν πραγματικές αλλαγές, εφόσον φυσικά μιλάμε για gaming στο PC, έτσι όπως ξέρουμε σήμερα το PC. Αν αύριο μεθαύριο το PC αποκτήσει άλλη μορφή και άλλο χειρισμό, τότε θα υπάρξουν αλλαγές και στα adventures και παντού.

Ο Woody λέει για πειραματισμούς και αλλαγές και τον καταλαβαίνω. Το σκεπτικό είναι να μην υπάρχει στασιμότητα αλλά εξέλιξη και αυτό ισχύει σε όλα τα πράγματα στη ζωή. Μόνο που κάποια πράγματα γίνονται κλασικά και τα κλασικά δύσκολα μπορούν να αντικατασταθούν. Εκεί, μάλλον οι αλλαγές δεν θα προσφέρουν τίποτα. Στην τελική, το θέμα είναι να υπάρχει ποιότητα. Το point n click και οι γρίφοι είναι απλά το μέσον για να παιχθεί ένα adventure, που η επιτυχία του βρίσκεται στο να μπάσει τον πάικτη στην ιστορία, να τον απορροφήσει και να τον κάνει να μην ξεκολλάει. Όταν δεν υπάρχει ποιότητα, ότι καινοτομία και να έχει εφαρμοστεί, δεν θα καταφέρει τίποτα.....

Όσο για το Fahrenheit, κι εγώ το έπαιξα και μου άρεσε. Με απορρόφησε και ήθελα να το τελειώσω. Είναι από τα παιχνίδια που θα θυμάμαι. Μόνο που ...δεν είναι καν adventure, άρα θεωρώ λάθος να αναφέρεται ως παράδειγμα. Ουσιαστικά, είναι ένα παιχνίδι action και τίποτε άλλο, απλά η δράση του δεν είχε πιστολίδι και τρέξιμο και, επειδή βασιζόταν πολύ στην ιστορία, μπορεί να θεωρήθηκε και κάπως σαν adventure. Από τη στιγμή που έπρεπε να ενεργήσεις με περιορισμό χρόνου και με συνδυασμό κουμπιών, αυτόματα ΔΕΝ είναι adventure.

Συγγνώμη αν κάποια από όσα είπα ξαναειπώθηκαν και εγώ (άθελά μου) τα επανέλαβα, απλά δεν είχα το χρόνο να διαβάσω αναλυτικά όλα τα ποστ και, μιας και έπιασε το μάτι μου αυτό το ενδιαφε΄ρον θέμα, είπα την άποψή μου.....

toninio wrote: Από τη στιγμή που έπρεπε να ενεργήσεις με περιορισμό χρόνου και με συνδυασμό κουμπιών, αυτόματα ΔΕΝ είναι adventure.

Ο περιορισμός χρόνου υπάρχει στα adventure εδώ και 20+ χρόνια. Σχετικά με τον συνδυασμό κουμπιών, που βρίσκεται ο χρυσός κανόνας που λέει ότι δεν μπορεί να υπάρχει σε ένα καθαρό adventure όπως to fahrenheit; Αντίθετα, θα έλεγα ότι είναι σαφώς "πράξη" για adventure (συνδυασμός χρωμάτων με πλήκτρα, όπως π.χ. συνδυασμός πλήκτρων με νότες κ.λπ.).