Κρίνοντας adventures - Υποκειμενικότητα VS Αντικειμενικότητα

woody wrote: ναι όλα θεμα γούστου ειναι παιδια δίκιο εχετε.. Αν εμενα μαρεσει η στελλα μπεζεντακου με γεια μου με χαρα μου. Το να λεω οτι ειναι καλλονη σαν την Μπριζιτ Μπαρντο ομως δείχνει έλλειψη κρίτηριου, γουστου και αγνοια καποιων πραγματων.

ερωτηση 1 : αφου αποδεχεσαι την υποκειμενικοτητα, αυτο δεν κολλαει. Απλα την αποδεχεσαι ως υπαρξη Η ως ουσια; αν ειναι απλα σαν υπαρξη τοτε οκ, αλλα αν πραγματικα την αποδεχεσαι, τοτε την αγκαλιαζεις. Η αποδοχη ειναι σαν την αγαπη, δεν εχει μετρα και λογικη

ερωτηση 2 : σου αρεσει η μπεζαντακου;

απαντηση πρωτη:
οχι την αποδεχομαι και ως ουσια. Και εξηγω: Για παραδειγμα μπορει να μου αρεσει παρα πολυ μια ταινια που ασχολειται με ενα θεμα που με αφορα για δικους μου υποκειμενικους λογους. Καποια αλλη το ιδιο καλη η και καλυτερη ( με πολυ καλες ερμηνειες, ωραια πλανα, πολυ καλο σεναριο κτλ μπορει να μου αρεσει λιγοτερο επειδη δεν με αφορα το θεμα η η ματια του σκηνοθετη επανω σε αυτο. Μπορω να καταλαβωλοιπον ποτε κατι ειναι καλοφτιαγμενο η οχι, μετριο η κακοφτιαγμενο αλλα αυτο μπορει να μην ταυτιζεται παντα με το αν μου αρεσει παρα πολυ η λιγοτερο. Γιατι ειναι πολλες οι παραμετροι.

Πριν λιγο σε αλλο thread εγραψα για τον φωσκολο. Ειναι ενας κακος σεναριογραφος σκηνοθετης. Μπορω πολυ συνοπτικα να παραθεσω τους λογους (ειναι αυτονοητοι αλλα καποιοι εδω τα θεωρουν ολα υποκειμενικα οποτε πρεπει να τα εξηγω ολα):
Οι ιστοριες του ειναι γεματες κλισε (χιλιοειπομενες). Έχουν φτηνο διδακτισμο και τυποποιημενη ηθικη. Οι χαρακτηρες ειναι επισης μονοδιαστατοι (καλοι η κακοι) και δεν διαβαζονται σε δευτερο επιπεδο, οπως στην πραγματικη ζωη. Χρησιμοποιει φτηνα εφε για να κλιμακωνει την αγωνια κτλ κτλ. Δεν νομιζω οτι χρειαζεται να αναλυσω και την σκηνοθετικη του ματια ε?
Τωρα αν σε καποιον αρεσει να βλεπει την λαμψη με γεια του με χαρα του. Αν ομως μου πει οτι επειδη του αρεσει ειναι καλυτερη σειρα απο το twin peaks ας πουμε του David Lynch ε τοτε συγνωμη αλλα αυτο δειχνει το επιπεδο του και πόσα πραγματα εχει δει στην ζωη του για να συγκρινει.

Απαντηση δευτερη ( και πιο σημαντικη)
Δεν μαρεσει η Μπεζεντακου. Αλλα μου αρέσουν άλλες trash γκομενες.

Αφού πλέον τα βάζουμε στη ζυγαριά, προσωπικά θεωρώ το Twin Peaks μία από τις καλύτερες σειρές. Οπότε (δια μέσου μίας δαιδαλώδους διαδικασίας που συντελέστηκε σε κάποιο τμήμα του εγκεφάλου μου που είναι αδύνατο να επαναλάβω δεύτερη φορά) πρέπει να κέρδισα κάποιους πόντους στη ζυγαριά των επιχειρημάτων για επίπεδα και γνώσεις.

EDIT: Αν μάλιστα προσθέσω και ότι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης είναι ο Κισλόφσκι σίγουρα κάτι θα πάρω επιπλέον.

2 ποντοι λοιπον. συνφωνω με την διαδρομη σου μυαλου σου αν και δεν θελω καν να την μαθω

χαιρομαι που συμφωνουμε odnorf και παναγιε. ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΛΑΘΟΣ

αυτο ειναι αδυνατον. Εγω εχω εξ ορισμου λαθος. Αν συμφωνουμε εισαι και εσυ λαθος, αρα οι αλλοι που εχουν λαθος ειναι σωστοι. Η οχι;

δεν ειπες οτι συμφωνεις με τη διαδρομη του μυαλού μου? αυτο εννοουσα. μην με μπερδευεις!

οχι του δικου σου. με αλλο μυαλο. παντως συμφωνω και με το δικο σου, κανενα προβλημα

Οdnorf δεν εβαλα στην ζυγαρια το twin peaks και τη λαμψη εννοειται. ενα παραδειγμα ηταν.
Όπως δεν βάζω επίσης στην ζυγαριά ένα απο τα καλυτερα -oxi adventure αλλα παιχνιδια- στην ιστορια των videogames το broken sword με το ασήμαντο αλλά και προβληματικό στην δομή του silver earring.
Χαιρομαι που εκτιμας το twin peaks παντως. Ο Kislowski με αφήνει μάλλον αδιάφορο. Αλλα μήν οδηγηθει η συζήτηση στον κινηματογραφο και ανοιξει και τριτο thread!

Γιατί θα πρέπει να θεωρήσω το Broken Sword ως ένα "από τα καλύτερα - όχι adventure αλλά παιχνίδια- στην ιστορία των video games" όμως; Εκεί είναι το υποκειμενικό. Για εμένα έχουν ανύπαρκτο σενάριο, ασήμαντους χαρακτήρες που είναι σαφώς κακέκτυπα του Gabriel Knight και γρίφους που έχουν εμφανιστεί εκατοντάδες φορές πριν (inventory based). [Υπό αυτή την έννοια, το Silver Earring μπορεί να μην είναι σπουδαίο παιχνίδι αλλά πέρασα πιο όμορφα μαζί του.] Πως αυτό μπορεί να ορίσει το επίπεδό μου ή να σημαίνει ότι δεν έχω κρίση ή έλλειψη παραστάσεων (για σύγκριση). Με αυτή την λογική αφού σε αφήνει αδιάφορο ο Κισλόφσκι (που είναι κλασσικός - δική σου λέξη [και για εμένα ο κορυφαίος σκηνοθέτης]) πρέπει να βγάλω ανάλογο συμπέρασμα;

θα σου απαντησω σύντομα αλλα τώρα δεν εχω χρόνο, και πρεπει να πω αρκετα πραγματα.

Όπου τελειώνει το υποκειμενικό μέρος κρίσης ενός τίτλου ξεκινά το τεχνικό μέρος της ανάλυσης, που είναι από την φύση του κάτι πιο χειροπιαστό, πιο αντικειμενικό ή λιγότερο υποκειμενικό (αφού βλέπω ότι τα αντιλαμβανόμαστε όλα αφαιρετικά) καθώς υπάρχουν μέτρα και σταθμά ή καλύτερα να το θέσω, επιμέρους κριτικές Booleanίστικης λογικής.
Έχεις ένα τροποποιημένο shopping list που αντί για κρεμμύδια έχει γραφικά, αντί για πατάτες έχει ήχο, αντί για ψωμί έχει χειρισμό, αντί για καπνιστό ρολό έχεις διάρκεια etc (η αντιστοιχία είναι τυχαία).
Κοιτάς το παιχνίδι κ κάνεις τσεκ κάθε ένα από αυτά. Αυτομάτως ένα παιχνίδι με όλα τσεκ αποκτά ένα επίπεδο οπότε υποκειμενισμοί στυλ "χασμουριόμουν άρα είναι για τα μπάζα" δεν μπορούν να το ρίξουν παρακάτω άπο ένα Α επίπεδο.
Θεωρώ πως στο Silver Earring του έλειπαν κάποια τσεκ. Στο broken sword όχι. Άλλωστε odnorf κι εσύ ο ίδιος στο τραπέζι είπες πως το Broken Sword 1 το θεωρείς ένα καλοφτιαγμένο παιχνίδι που απλά δεν σου άρεσε.
Προσωπικά πάντως ακόμα κι αν η ιστορία του BS1 δεν διεκδικεί δάφνες έχει κάτι που λείπει εντελώς από το silver earring: IMMERSION

Αλλά τέσπα, αφού έχετε τόσο εκδιαμέτρου αντίθετες απόψεις απλά συμφωνήστε πως διαφωνείτε. Γιατί σε αυτή την μάχη εμφανίστηκαν πολλά όπλα του στυλ υποκειμενικότητα vs αντικειμενικότητα, τεχνογνωσία vs ημιμάθεια, επαγωγή vs παραγωγή etc

Ο χρόνος είναι σχετικό μέγεθος, αλλά αυτό το είπε ο Αϊνστάιν οπότε να μην επαναλαμβάνω λόγια άλλων. Μία ενδιαφέρουσα τραγική ειρωνεία είναι ότι έχω 2-3 αντίτυπα από το καθένα (bs1 & bs2) και δεν είμαι σίγουρος πως έγινε αυτό Ο εαυτός μου λειτουργεί ως προβοκάτορας εναντίον μου όταν κοιμάμαι. Και μετά αναρωτιόμουν για κάτι χρεώσεις στην πιστωτική. Υπό αυτές τις συνθήκες εσχάτης προδοσίας (ούτε το ίδιο σου το σώμα δεν μπορείς να εμπιστευτείς πλέον) μετανοώ και πάω να τα ξαναπαίξω. Δηλώνω μάλιστα ευθαρσώς ότι δεν μου αρέσει το μπλε χρώμα και τα παράγωγά του (πράσινο, μοβ).

equallyavant wrote: τεχνογνωσία vs ημιμάθεια, επαγωγή vs παραγωγή etc

και αλλα συναφη οπως

σινεμα νς τραμπολινο, καφες νς σπαθια, σεμεδακια νς κομπιουτερς.