Κρίνοντας adventures - Υποκειμενικότητα VS Αντικειμενικότητα

Καταρχήν το broken sword εχει αυθεντικοτητα. Και θα ξεκινησω απο τα εκπληκτικά γραφικά που στέκονται ακόμα και σήμερα παρόλα τα 13 χρόνια που εχουν περασει.. Και τα θεωρω εκπληκτικα γιατι μας αρεσουν χωρις να στηριζονται στην τελευταια εξελιξη της τεχνολογιας, στηριζονται σε κατι λιγοτερο μεταβαλλομενο, την καλή αισθητική. Και ειναι μια αισθητική που διαχωρίζει την θέση της απο την αισθητική των video games πιστευω.
Αν συγκρινουμε τα 2 παιχνίδια σε αυτον τον τομεα, το silver earring θυμιζει εκατονταδες παιχνιδια που εγιναν πριν η και μετα απο αυτο στα γραφικα και το υφος των background κτλ. Και αν το δεις σημερα μετά απο τεσσερα χρόνια ηδη δείχνει κάπως outdated.

Επισης τα εξαιρετικα προσεγμενα animations. Δηλαδη θυμαμαι καθε αντικειμενο που επαιρνε ο G. Stobbart σε έπειθε με τις κινησεις του οτι οντως χώραγε μεσα στο μπουφαν του. Αλλα και καθε πραξη που εκαναν οι ηρωες είχε εξαιρετικο animation. Αντίθετα στο silver earring θυμαμαι οτι το animation μου είχε φανεί πρόχειρο και ειδικά θυμαμαι μια σκηνή που επρεπε να βρεις μια μασκα οξυγόνου, την εβρισκες και οταν την φορούσες ήταν αόρατη!!!


Επίσης ειχε αυθεντικο χιουμορ και εκπληκτικες ατακες. Ήταν πολυ καλογραμμενο και η ιστορία δεν είχε κενα. Στο silver earring δεν θα περιμενα χιουμορ βεβαια, αλλα αντιστοιχα πολυ καλούς διαλόγους, τους οποιού δεν βρήκα. Και εδώ έρχομαι στο στοιχειο που αναφερει ο equallyavant: : Immersion....

Oχι μονο η ποιοτητα της ιστοριας, αλλα και το πως ξεδιπλώνεται σιγα σιγα, ο ρυθμος με τον οποιο σου αποκαλυπτονται στοιχεια για να προχωρησεις, το interaction μεταξυ των διαφορετικων χαρακτηρων, η ευρηματικότητα με την οποια φτιαχτηκαν και η αισθηση οτι υπηρχαν, οτι ειναι αληθινοι ενω ταυτοχρονα τους εβλεπες με μορφη καρτουν. Ολα αυτα μαζι αλλα και κατι αλλο που δεν ξερω σε βυθιζε πολυ βαθια μεσα στο παιχνιδι και δεν μπορουσες να ξεκολλησεις.
Θα μου πεις ολα αυτα ειναι υποκειμενικα. Μπορει να εχεις δικιο, αν και προσπαθησα να τα κανω ολα λιγο πιο χειροπιαστα, αλλα απο την αλλη αναρωτιεμαι γιατι σε εκατονταδες review (διαφορων sites αλλα και κοινου) λενε ποσο το αγαπουν, ποσο τους αρεσε, και ποσο essential για καποιον που του αρεσουν τα adventures ειναι. Δεν ακουσα σε κανενα review na είπε κανεις τετοια πραγματα για το silver earring. Φυσικα δεν ειναι κριτηριο τα reviews αλλα ολα κατι δειχνουν. Παντως δεν το θεωρησε κανεις classic, ενώ το ΒS κατέκτησε αυτον τον τίτλο και δεν ειναι τυχαιο που ξαναβγενει τωρα σε wii και ds μετα απο τοοοοσα χρονια.

Δεν χρειαζεται να συμφωνησουμε παντως, δεχομαι οτι απόλαυσες και συ το silver earring για να το υποστηριζεις ετσι. Αλλα θα περιμένω να ξαναπαιξεις το BS όπως ειπες και είμαι σιγουρος οτι θα δεις ποσο καλο ειναι ακομα και τωρα.

Οσο για τον Κισλοφσκι, δεν νομιζω οτι ειναι κλασσικος. Κλασσικος ειναι ο Μπεργκμαν, ο Φελλίνι, ο Αντονιονι, Ο Τρυφώ και αλλοι. Ο Κισλοφσκι ειναι πολυ πιο υστερος, και το εργο του ακομα ειναι πιο προσφατο. Επίσης ειναι πιο αμφιλεγομενος, και απο την φιλμογραφια του βλεπεις ποσες λιγες ταινιες του ειναι καλες και εγιναν γνωστες. Τελοσπαντων ειναι αλλο θεμα, εμενα δεν μου αρεσει πολυ αλλα σιγουρα ειναι σκηνοθετης απο ενα επιπεδο και πανω.

Αυτα..και παρολο που μιλησα τοοσο πολυ ....πιστευω οτι τα πολλα λογια ειναι φτωχεια! αληθεια.

Ενημερωτικά, είπα ότι το silver earring είναι μέτριο και δεν το υποστήριξα. Όσο για την φιλμογραφία του Κιλσόφσκι, εγώ βλέπω ότι πολλές (να πω σχεδόν όλες από τις ταινίες του είναι αριστουργήματα και επίσης γνωστές (όχι ότι έχουν σημασία τα νούμερα αλλά για την συζήτηση)

Είπες οτι το βρίσκεις πάντως καλυτερο απο το Broken Sword, που σημαινει οτι το Broken Sword είναι για σενα κατω του μετρίου. Νομιζω οτι το αδικεις λιγακι. Αλλα ειπαμε δεν χρειαζεται να συμφωνησουμε.

Να προσθεσω οτι στο BS οι γριφοι ειναι αρρηκτα συνδεδεμενοι με το gameplay, ενω στο SE δεν νομιζω οτι συμβαινει κατι τετοιο αποτι θυμαμαι.
Εγω προσωπικα αν συναντησω παιχνιδι με ασχετους γριφους και puzzle που συναντας απο εδω και απο εκει και πρεπει να τα λυσεις για να προχωρησεις, και χωρις να δικαιολογειται ποιος εβαλε το ταδε μυστηριο μηχανημα εκει, ξενερωνω και παω στο επομενο. Μπορει να με πειτε υπερβολικο, αλλα θελω η ιστορια να παιζει τον πρωτο ρολο και οι γριφοι να προκυπτουν φυσικα μεσα απο αυτη.

Και τελικά ανακάλυψαν ξανά τον τροχό! <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P -->

Είδατε λοιπόν πόσο αντικειμενικοί είστε στην υποκειμενικότητα των αντικειμενικά υποκειμενικών απόψεων σας. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Εγώ πάλι προτιμώ να έχω τα γούστα μου και αφήνω τα βίτσια για τους άλλους! <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> Τώρα όσον αφορά τα παιχνίδια είναι τόσο περίεργο θέμα το review οπότε θα έλεγα πως είναι ευκολότερα να κάτσουμε να επιλύσουμε το θέμα της ενοποίησης των θεωριών της φυσικής [λιγότερο χρόνο θα μας πάρει και θα περισσέψει και κάνα εγκεφαλικό κύτταρο από όσα δεν έχουν καεί ακόμη για καμια δευτερεύουσα εργασία].

Στο τέλος μιας υποκειμενικά αντικειμενικότατης θεώρησης ενός παιχνιδιού πάντα θα υπάρχει εκείνος που θα την έχει μεγαλύτερη [την γνώμη του να μην παρεξηγούμαστε] οπότε σαν φυσιολογικοί εγωιστές [συνήθως, άρα και συνεπώς άνθρωποι] θα επιτεθούμε λεκτικά [τα μαχαίρια και ότι άλλο αιχμηρό ή πάσης φύσεως βαλλιστικό όπλο τα αφήνουμε ως τελευταία λύση] και με υποκειμενικά αντικειμενικά επιχειρήματα στην στρευλή κατ' εμάς άποψη ώστε να την φέρουμε στον ίσιο δρόμο. Και μιας και οι απόψεις/γνώμες ως γνωστόν από αμερικάνικη παροιμία είναι όπως κάτι που το χρησιμοποιούμε για να καθόμαστε [οπότε όλοι έχουν και από έναν], δηλαδή ο καθένας έχει και από μια, τότε απλά αποφασίστε πως ποτέ δεν θα βρείτε κάποια τελειωτική λύση έτσι συμφωνείστε αν θα διαβάζετε ή δεν θα διαβάζετε καν ένα review. Αν το διαβάσεις έχεις επηρεαστεί [υποσυνείδητα είτε από αντίθεση προς τον γράφοντα είτε από άρνηση], αν δεν το διαβάσεις απλά είσαι πιο καθαρός να κρίνεις με προσωπικά κριτήρια αλλά ρισκάρεις να χάσεις και χρήμα και χρόνο αν το παιχνίδι είναι εντελώς εκτός των ενδιαφερόντων σου.

Είναι ο πλέον ανώδυνος και πιο σίγουρος τρόπος αλλά έχει όπως είδαμε και αυτός τα προβλήματα του. Ώστε να μην φθάνουμε σε επίπεδα σύγκρισης μεγεθών [άποψης]. <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P -->

Και γιατί το εξειδικεύετε ενάντια στα adventure, αφού η εφαρμογή της και η άσκηση της υποκειμενικότητας έχει να κάνει με καθετί με το οποίο ασχολούμαστε από τότε ξεφυτρώνουμε το κεφάλι μας στον εφιάλτη μέχρι την στιγμή που τελειώνει και στέλνουν τις στάχτες μας στο διάστημα.

Μετά από 22 [χμ...23] ώρες στο πόδια όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Και ακόμη και τα θεσπισμένα γούστα δεν είναι απολύτος σωστά ή και καθαρά γιατί επιβλήθηκαν μέσω προβολής και marketing [σε κάθε εποχή] και κατόπιν η μεγάλη μάζα θέσπισε κάποια πράγματα σαν κανόνες ενώ στην πραγματικότητα δεν υφίστανται. Έτσι απλά τα λέμε και τα "δεχόμαστε" επειδή μας έγινε το ανάλογο conditioning από γεννησιμού μας. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->