Horror Adventures

Το shadow of the comet, σήμερα, αντέχεται ακόμη πιο δύσκολα. Αν θέλεις 1 λεπτό για να διασχίσει ο χαρακτήρας 2 μέτρα απόσταση καταλαβαίνετε ...

Για το θέμα adventures και τρόμος, υπάρχει στο JA μια ενότητα που κατατάσσει τα παιχνίδια ανάλογα με το πόσο τρομακτικά είναι. Αν θυμάμαι καλά το lost crown είναι στην κορυφή.

Ναι όντως Knut δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Αν και να πω την αλήθεια τίποτα δεν με έχει κάνει να τρομάξω πιο πολύ από την ταινία " Ο Εξορκιστής". Και τώρα να το δω πάλι σκεπασμένος με την κουβέρτα θα είμαι. Θυμάμαι μόνο τι μου έλεγε η μάνα μου για την ταινία όταν την είδαν οι γονείς μου στον κινηματογράφο όταν πρωτοβγήκε. Ο διπλανός της λιποθύμησε στην σκηνή που σηκώνεται το κρεβάτι στον αέρα... μπρρρ. Μπορεί να είναι υπερβολικό αλλά αυτή η ταινία είχε κάνει πάταγο τότε. Δεν είχε συνηθίσει ο κόσμος σε τέτοια πράγματα μάλλον (η φωνή της δαιμονισμένης πρωταγωνίστριας ήταν αληθινή και όχι εφέ). Συμφωνώ όμως τα παιχνίδια γενικότερα βγάζουν πιο πολύ τρόμο γιατί κυρίως συμμετέχεις και εξελίσεις την ιστορία εσύ.

Εγώ ακόμα και τώρα όταν την ξαναδώ ζω τον ίδιο εφιάλτη. Την πρώτη φορά που την είδα ήτανε μαζί με τον αδερφό μου και όταν γυρίσαμε σπίτι, κοιμηθήκαμε όλοι μαζί στο ίδιο δωμάτιο μαζί με την μαμά μας. Η συχωρεμένη η μανούλα μας μας είπε τελευταία φορά που πάτε και βλέπετε τέτοιες ταινίες που δεν τις αντέχετε και όμως μέχρι σήμερα θα την δω και θα την ξαναδώ.

Ομολογώ πως αν ζούσα το 1973, και θα το θελα πάρα πολύ ως λάτρης εκείνης της δεκαετίας σε μουσικό -και όχι μόνο- επίπεδο, είναι πολύ πιθανό ο Εξορκιστής να με τρόμαζε, όπως έγινε με τη πλειοψηφία τότε.
Φτιάχνει πολύ καλή ατμόσφαιρα, είναι αυτό που λέει ο Εlessar, με διάφορες πινελιές εδώ κι εκεί, όπως ο αλλοίθωρος στο μετρό, το πρόσωπο στο σκοτάδι κ.λπ.
Πιστεύω ακράδαντα πως αν οι σκηνές με τη δαιμονισμένη μικρή ήταν λιγότερες, θα ταν άκρως τρομακτικότερη ταινία.

Ίσως ο τρόμος να δημιουργείται από αυτό που φοβόμαστε ότι θα γίνει χωρίς να το έχουμε δει και όχι από αυτό που γίνεται τελικά.Π.χ. πιο πολύ φοβάμαι στον Εξορκιστή όταν ακούω το γδούπο απ το πατάρι παρά όταν βλέπω τη μικρή να κατεβαίνει ανάποδα τα σκαλιά. Αυτό είναι που σε κρατά σε αγωνία, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Και σε αυτό αποτυγχάνουν όλες, ή περίπου όλες, οι ταινίες τρόμου ενώ πετυχαίνουν τα παιχνίδια του κυρίου Boakes και άλλων.

@ Elessar
μη γενικεύεις πάντως... Εγώ έχω δει την ταινία και επειδή ακριβώς δεν είναι τόσο τρομακτική όπως λες, δε βίωσα απολύτως κανένα αίσθημα τρόμου... μόνο αηδίας σε κάποια σημεία. Πάντοτε πίστευα ότι τρόμαζε τον κόσμο επειδή όταν βγήκε ήταν κάτι πολύ "πρωτοποριακό", αλλά ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω σήμερα γιατί τρομάζει τόσο... Ακόμα και ποιοτικά να το δω, (ηθοποιεία, σκηνοθεσία κλπ) τη βρίσκω πολύ χάλια... Γενικά με άφησε εντελώς αδιάφορο και λίγο απογοητευμένο γτι είχα υψηλότερες προσδοκίες...

Και για να μην παρεξηγηθώ, σας μιλάει κάποιος που λατρεύει τις ταινίες τρόμου και πολύ συχνά κοιμάται με το φως ανοιχτό αφού έχει δει κάποια

@wickedman:

...λέει "Αργότερα φυσικά έμαθα το γιατί " που σημαίνει ότι υπήρχε ένα, ας πούμε ... πιο πριν! Καλά τα λέω Elessar?

Δεν προτιμάω τις ταινίες τρόμου κ γενικά τα games του είδους. Δε μ'αρέσει καθόλου τα "μπαμ" σε τρόμαξα! Με συνοδευτική μουσική-έκρηξη. Ναι κοψοχολιάζω εκεί. Πάντως από στυλ σε έργα -- που είναι "στα κυβικά μου" όπως το Mystic River/ ή έστω πιο light τα hellraiser - ή σε adventures τα dracula trilogy αυτά μ'αρέσουν εμένα.
Ο αδερφός μου είχε πάει με τη παρέα του να δει το τελευταίο εξορκιστή (πως είναι στα αγγλικά ο εξορκιστής?) -κ σχεδόν έσπασε το κάθισμα

απο horror adventures δεν ξεχναω το shivers.μου ειχε κανει εντυπωση και παραμενει ενα απο τα αγαπημενα μου.οσο για ταινιες τρομου,επειδη τυχαινει να ειμαι φανατικος θεατης,ειναι καθαρα υποκειμενικο θεμα.προσωπικα δε με τρομαζουν σκηνικα στυλ εξορκιστη ή σπλατεριες.δεν πεταγομαι ποτε απο καναπε/καρεκλα/κρεββατι.αυτο που μου ανεβαζει την αδρεναλινη κατακορυφα ειναι παντα η ατμοσφαιρα με καλοδουλεμενο σεναριο(να σε βαζει μεσα στην ιστορια).

Δυστυχώς στην εποχή μας η έννοια του τρόμου έχει συνδεθεί άμεσα με το ξάφνιασμα του θεατή ( τουλάχιστον από την πλευρά του Χόλιγουντ ) και όχι τόσο με την ατμόσφαιρα και το σενάριο . Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν πιο πολλά sequel από ότι νέες ιδέες και παραγωγές στον χώρο του θεάματος , ειτε είναι βιντεοπαιχνίδια ειτε ταινίες κτλ . Το σίγουρο είναι ότι μετά από 10 χρόνια ακόμα το Χόλιγουντ θα βγάζει το Halloween 24 , τον Jason 19 , τον Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι 15 κτλ . Νέες ιδέες έρχονται από άλλες χώρες όπως Γαλλία , Κορέα , Ιαπωνία κτλ . Παραγωγές με χαμηλό προϋπολογισμό που ρίχνουν όλο το βάρος στην ατμόσφαιρα και στο σενάριο και όχι τόσο στα ψηφιακά εφέ . Μια απίστευτη ταινία είναι το MARTYRS που θεωρώ ότι θα πρέπει να γίνεται σεμινάριο για όσους σκηνοθέτες και ηθοποιούς θέλουν να ασχοληθούν με τον τρόμο . Δείτε την ταινία και ψάξτε στον ίντερνετ και θα δείτε ότι κάποια από αυτά που γίνονται και αναφέρονται στην ταινία είναι δυστυχώς αληθινά και αυτό είναι που κάνει την ταινία ένα μικρο διαμαντη . ( πχ Death by a thousand cuts κτλ )

Το ίδιο έχω την εντύπωση ότι γίνεται και στα παιχνίδια , βάζουμε όλα τα κλισέ που απαιτεί μια παραγωγή τρόμου και ... ΜΠΟΥ σε τρόμαξα . Η τεράστια και χαοτική διαφορά όμως με τα παιχνίδια είναι ότι εσύ ο ίδιος παίρνεις μέρος στην ιστορία με διαδραστικό τρόπο και δεν είσαι απλός παρατηρητης όπως γίνεται με μια ταινία . Μπορεί στην εποχή μας η ταινία ο Εξορκιστής να φαίνεται σαν ... κωμωδία αλλά φανταστείτε να παίζαμε ένα παιχνίδι πρώτου προσώπου σε ένα περιβάλλον σαν της ταινίας .. απλά τεράστια διαφορά στην αίσθηση . Παιχνίδια όπως το Scratches , Call of cthulu , I am not alone , και τα 2 πρώτα από την σειρά Penumbra νομίζω ότι είναι από τα καλύτερα δείγματα της πρόσφατης ιστορίας παιχνιδιών τρόμου .

Μια και η Fallen πρώτη παραστράτησε (το λέει και τ' όνομά της άλλωστε) να αναφέρω κι εγώ ορισμένα non-adventures που πετυχαίνουν αυτή την υποβλητική ατμόσφαιρα, αφού πρώτα συμφωνήσω ότι το Bioshock σε αρκετά σημεία μου προκάλεσε mini ανατριχίλες (αν και τις περισσότερες φορές το ψυχομπούκωμα οφειλόταν στον ελαφρώς άγαρμπο χειρισμό που δε με άφηνε να αξιοποιήσω στο έπακρο τις ικανότητές μου προκειμένου να επιβιώσω).

Προσωπικά τα έκανα πάνω μου παίζοντας το level του ορφανοτροφείου (The Cradle) στο Thief 3: Deadly Shadows και όταν επισκέφτηκα το στοιχειωμένο ξενοδοχείο στο Vampire The Masquerade: Bloodlines. Στο Thief η απειλή ήταν πιο έντονη γιατί κινδύνευε η ζωή σου αλλά θεωρώ πως και οι δημιουργοί του Vampire παίρνουν άριστα διότι κατόρθωσαν σε ένα game όπου είσαι απέθαντος ass-kicker ο οποίος φοβάται μόνο το τζατζίκι, να τρέμει το φιλοκάρδι σου κάθε φορά που (στην ουσία ακίνδυνα) ποτήρια, κάδρα και τηλεκοντρόλ έρχονται καταπάνω σου σπρωγμένα από κάποιο αόρατο χέρι. Φοβερή εμπειρία, την προτείνω ανεπιφύλακτα.

Κάνω στροφή 180 μοιρών και ξαναμπαίνω στο topic. Τα μοναδικά horror adventures που έχω παίξει είναι το Lost Crown (ότνως πολύ ατμοσφαιρικό παιχνίδι αλλά δεν θυμάμαι να τρόμαξα ιδιαίτερα) και το Darkness Within που είχε μερικά ωραία στιγμιότυπα αλλά πάλι δε χάλασα κανένα σφράγισμα.

Σε adventure θυμάμαι ότι τα χρειάστηκα σε ένα παιχνίδι που δεν είναι horror επουδενί, το Pandora Directive. Μιλάω, βέβαια, για το κομμάτι όπου επισκέπτεσαι τη βάση του Roswell και σε καταδιώκει εκείνη η πράσινη αιθαλομίχλη η οποία έχει, προηγουμένως, σπείρει τον όλεθρο. Τα διάσπαρτα βίντεο-ντοκουμέντα απόγνωσης, η αποτρόπαια (αλλά όχι ακαλαίσθητη) απεικόνιση της φρίκης που προηγήθηκε εκεί και η διαρκής εντύπωση ότι ο απρόσωπος και αδυσώπητος αυτός εχθρός σε προσεγγίζει βήμα το βήμα (πάλι μέσα από βιντεάκια τα οποία ενεργοποιούνταν όσο αργούσες) μετέδιδαν μια ανεπανάληπτη αίσθηση του κινδύνου που, τότε τουλάχιστον, με είχε καθηλώσει. Βρε, μήπως να το ξανάπαιζα τώρα που το λες...

Bioshock, Bloodlines, Call of Cthulhu . Non-adventures αλλά ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ παιχνίδια, ειδικά το τελευταίο όπου νύχτα και με σβηστά τα φώτα δεν παίζεται... Φυσικά όλα αυτά τα παιχνίδια έχουν υιοθετήσει πάρα πολλά στοιχεία από τα adventures.
Να προτείνω κι εγώ ένα ακόμα non-adventure horror game, για όσους έχουν δυνατά συστήματα, το ρωσικό Metro 2033. ΠΡΟΣΟΧΗ δεν ενδείκνυται για όσους έχουν προβλήματα καρδιάς...

Επειδή βλέπω με μοχθηρή ευχαρίστηση ότι το thread εκτροχιάστηκε ελαφρώς από το αυστηρό adventure πλαίσιο, να αναφέρω και ακόμα δύο horror games που θυμήθηκα: Dead Space και Silent Hill 2. Το πρώτο είναι από τα πλέον αξιόλογα survival horrors που έχω δει και το δεύτερο είναι το μοναδικό της σειράς που έτυχε να παίξω, αν και ανέκαθεν μου κέντριζε το ενδιαφέρον.

Σε επίπεδο gameplay πιστεύω ότι υπερτερεί το Dead Space ως, συνολικά, πιο ποιοτική παραγωγή (γραφικά, χειρισμός, voice overs) αλλά το setting του θυμίζει επικίνδυνα Alien με κάποιες δόσεις Sphere ( οπότε δεν προτωτυπεί ιδιαίτερα, απλά διεκπεραιώνει εξαιρετικά. Ειδικά μέχρι τη μέση περίπου, οπότε και αισθανόμουν ιδιαίτερα ευάλωτος ενώ οι εχθροί έμοιαζαν ατελείωτοι και τα πυρομαχικά λίγα, το παιχνίδι μου μετέδωσε από τις πιο δυνατές survival horror εμπειρίες που έχω βιώσει, παρότι έκανα το σφάλμα (ή μήπως έγκλημα να το παίζω σε net cafe (φαντάρος, βλέπετε)! Έκτοτε το πρόσθεσα στη συλλογή μου για μια πιο κλειστοφοβική επανάληψη αλλά ακόμα δε την αποφασίζω (προέχουν άλλα).

Το Silent Hill έχει το δικό του προσωπικό ύφος (που πλέον συναντάμε παραλλαγμένο και σε άλλα παιχνίδια/ ταινίες - ακόμα και το indie adventure Downfall μου το θύμισε λίγο) το οποίο ενδεχομένως στηρίζεται με τη σειρά του σε κάποια προϋπάρχουσα ιδέα που, όμως, δεν τυχαίνει να τη γνωρίζω. Επίσης, διαθέτει το πλεονέκτημα της πιο έντονης γειτνίασης με το adventure genre (exploration, κάποια ενδιαφέροντα puzzles, αλληλεπίδραση με σημαντικούς για την πλοκή χαρακτήρες). Πιστεύω ότι παραμένει από τα καλύτερα δείγματα έντονα ψυχολογικού τρόμου που σφίγγει το στομάχι και σε προβληματίζει και off-screen.

Για να επιστρέψω και λίγο σε πιο forumly correct χωράφια, εξαιρετικό adventure με ελαφρό horror theme βρήκα το Dracula 3: Path of the Dragon. Δεν έχει σαν σκοπό να σε τρομάξει αλλά καταφέρνει να δημιουργήσει αυτή την έντονη και κλιμακούμενη ανησυχία που, προσωπικά, θεωρώ πιο πολύτιμη από τις στιγμές εμφράγματος σε ένα παιχνίδι τρόμου. Χώρια που το σενάριό του είναι από τα πιο πλήρη και καλογραμμένα της τελευταίας πενταετίας (και λίγο λέω) στον χώρο των adventures.