Good old days ή Good old memories?

Για το blog που λέτε παραπάνω. Νομίζω κάποιος πρέπει να το πει στο Mortal. Αν δεν το ξέρει ήδη δηλαδή. Έχει τόση Ιαπωνία μέσα που θα βρεθεί στον παράδεισο πιστεύω

Για τα adventures της Sierra, λίγες σκόρπιες σκέψεις.

Elessar wrote: όσες φορές δοκίμασα να ξαναπαίξω adventures της Sierra σχεδόν το μετάνιωσα

Κι εγώ σχεδόν πάντα. Δε νομίζω πως έχω πάντως κάτι να απομυθοποιήσω. Η γνώμη μου είναι λίγο - πολύ η ίδια μ' αυτή που είχα σαν παιδί, απλά λίγο περισσότερη εμπεριστατωμένη και κατασταλαγμένη. Τι συνέβαινε ακόμη από τότε; Βασικά όπως προείπα η Lucas υπήρξε το ξεκίνημα για μένα. Πριν το μόνο που είχα παίξει ήταν κάτι arkanoid τύπου παιχνίδια σε spectrum. Τα παιχνίδια της sierra (σε αντίθεση με της Lucas) δεν υπήρχαν για αγορά εδώ που μένω. Τα αποκτούσαμε με τη γνωστή μέθοδο - εξού κι ο υπολογιστής μου πάντα ήταν μέσα στους ιούς. Εκτός λοιπόν από τα dead ends, το απίστευτο σπάσιμο με την ανάγκη για φόρτωση παλιότερων θέσεων κλπ. που αναφέρει ο Elessar, δεν είχα και το κίνητρο: το ακριβοπλήρωσα, πρέπει να το τελειώσω με όποιον τρόπο. Ο τρόπος αυτός σκέψης με έχει στιγματίσει. Στη δεκαετία του '90, όποτε έβλεπα Sierra ήξερα πως θα παίξω ένα παιχνίδι για πολλές ώρες, θα σπαστώ, θα το παρατήσω, αλλά στην τελική δεν έγινε και τίποτα. Κι αυτό μαζί με τα υπόλοιπα.

Τα τελευταία χρόνια, βρίσκοντας αυτά τα παιχνίδια σαν abandonware ή σε συλλογές, δοκιμάζω πάλι που και που. Κυρίως ορμώμενος από μια διάθεση αναπόλησης και κάποιες φορές, τολμώ να πω, από καθαρό μαζοχισμό. Κάποιες φορές βρίσκω πιο βατό ένα text adventure από ένα adventure της Sierra. Οι μόνες σειρές στις οποίες τα έχω καταφέρει κάπως κι έχω εκνευριστεί λιγότερο είναι τα Larry και τα Quests for Glory. Εκτός από το Love for sail που ποτέ δεν είχα. Τα King' s quests είναι παιχνίδια μισητά, αλλά αν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που τα είδα για τελευταία φορά, μπορεί και να τα παίξω χαμογελώντας. Με τα Police Quests η επαφή είναι ελάχιστη, με τα Space quests κάπως καλύτερα. Αγαπημένο παιχνίδι ανάμεσα σε όλα αυτά τα quests το QfG V. Όταν με ρωτάνε ποια παιχνίδια έχεις παίξει πολλές φορές, συνήθως το ξεχνάω. Αλλά πρέπει να το έχω παίξει 4-5 φορές. Βέβαια πρόκειται για ένα σύγχρονο σχετικά παιχνίδι, απαλλαγμένο από τα στραβά της Sierra.

Γενικά, στο όνομα Sierra τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Πάντα θα υπάρχει ένας σεβασμός, γιατί υπήρξε πρωτοπόρος εταιρεία στην ανάπτυξη του αγαπημένου μου είδους και τη δουλειά της ζήλεψαν κάποιοι άλλοι για να μας προσφέρουν τα παιχνίδια τους. Θεωρώ ότι τα στραβά της οφείλονται εν πολλοίς στην ουσιαστική έλλειψη ανταγωνισμού μέχρι την εμφάνιση της Lucas. Λυπάμαι που δεν υπάρχει στο χώρο. Αν και πιο πολύ λυπάμαι που δεν υπάρχει το αντίπαλο δέος.

ΑΧαχαχαχ κολλήσατε Stavro ε? Btw για το άλλο παλικάρι, φίλε το blog είναι κομπλέ αλλά οι θησαυροί είναι στο main site, έχω βάλει link και για εκεί.. Επίσης, ο Mortal σίγουρα το ξέρει αν με προσέχει λίγο .. Αν δεν το έχει πάρει χαμπάρι εδώ και καιρό θα τον κράξω..

Τώρα για το κυρίως μενού, ψιλοδιαφωνώ και συμφωνώ Το συγκεκριμένο θέμα btw πιάνει λίγο και αρκετά διαφορετικά θέματα και δεν είναι τόσο απλό για ανάλυση..
Πιο συγκεκριμένα, είναι καθαρά και θέμα γούστου.. Και θέμα αναμνήσεων.. Και θέμα εποχής και και και..

Η Lucasfilms όπως ήτανε τότε, διάλεξε τον δρόμο λίγες παραγωγές=μεγάλη ποιότητα και μας άφησε κληρονομιά μόνο κλασικά παιχνίδια.. Μέτριο δεν βρίσκεις.. Από την άλλη η sierra είχε άλλη νοοτροπία.. Βγάλε βγάλε ότι μπορείς.. Αυτό σε marketing γιατί και τα παιχνίδια όπως ξέρουμε της μεν Lucasarts πχ δεν είχαν dead ends, δεν πέθαινες κλπ, ενώ της sierra ήτανε πολύ πιο άλλο στυλ, πιο ωμά αλλά πιο επηρεασμένα από την εποχή εκείνη και το πιο hardcore ειδικά τότε κοινό..

Εμένα τώρα, προσωπικά, παιχνιδάρα μου φαινότανε πχ το QFG1,2, Larry , KQ1, 4, Space Quest 3 , παιχνιδάρες μου φαίνονται και τώρα.. Από την άλλη πχ, από τότε την σειρά Police Quest την θεωρούσα τραγική.. Όπως ΕΝΤΕΛΩΣ μέτρια πχ τα KQ2,3,5 κλπ κλπ κλπ.. Για το Colonel's Bequest, εγώ ακόμα και τώρα του αναγνωρίζω ότι έχει φοβερή ατμόσφαιρα, απίστευτη, είναι γενικά πολύ καλοφτιαγμένο κλπ, αλλά για τα δικά μου γούστα και το real time που έχουνε τα events και κυρίως ότι στην ουσία έχει εκείνο το oldschool, την απαίτηση ότι θα το παίξεις και θα το ξαναπαίξεις από την αρχή και πάλι το ίδιο και βάλε κιάλλο 3η και 4η φορά και μετά θα βγάλεις σχέδιο τι και πού πρέπει να είσαι, είναι πλέον εντελώς ξεπερασμένο σαν gameplay.. Όπως και άλλα της εποχής, πχ mazes κλπ κλπ κλπ.. Εδώ έρχεται λίγο αυτό που λες, ότι δλδ έχουνε αλλάξει οι εποχές και πράγματα που τότε δεν πείραζαν τον κόσμο τώρα απλά δεν το σκέφτεσαι καν να το δεις σε ένα νέο παιχνίδι..

Αυτά για τώρα..

Πάρα πολύ ενδιαφέρον θέμα φίλε Elessar και -αν μου επιτρέπετε, φυσικά- θα αποτελέσει και θέμα σε ένα από τα προσεχή άρθρα στο Adventure Codex του PC Master.

Καταρχήν, νομίζω ότι η σκέψη αυτή -δηλαδή, ουσιαστικά, ο "εξωραισμός" του παρελθόντος- έχει περάσει από το μυαλό όλων μας.

Πάντα προτιμούσα την LucasArts από την Sierra. Οι λόγοι; Η έλλειψη κραυγαλέων σχεδιαστικών λαθών, αξιομνημόνευτοι χαρακτήρες και το όλο "ύφος", ο χειρισμός, κτλ κτλ κτλ...

Η Sierra, καλώς ή κακώς, ναι, έτυχε ευνοικής μεταχείρισης από τα μέσα της εποχής και, ναι, αρκετά από τα στελέχη της είναι αρκετά υπερτιμημένα. Αν εξαιρέσουμε μία χούφτα "δυνατών" τίτλων, οι περισσότεροι θα έμεναν στην αφάνεια, αν δεν υπύρχε και η πρακτική απουσία ανταγωνισμού (ειδικά κατά τα πρώτα βήματά της). Δέχομαι ότι πάντα υπήρξε μία εταιρεία καινοτόμα, αλλά έως εκεί.

Πραγματικά, παίζοντας σήμερα τους τίτλους της, δεν ξέρω τι να δεχθώ: Όντως ήταν τόσο χάλια τα πράγματα (και κάναμε τα στραβά μάτια); Ή μήπως έχουμε καλομάθει και λίγο;

Thanks crocark το φακέλωσα.

Για την απομυθοποίηση τελικά νομίζω πως πρέπει να περάσουν είτε πολλά χρόνια, είτε να αλλάξουν οι επιλογές κάποιου στο θέμα προσέγγισης της ιστορίας. Για μένα ακόμη και τώρα μετά από όλα όσα έχω αναφέρει κατά καιρούς από νεώτερα παιχνίδια που παίζω, παραμένουν τα παιχνίδια που είχαν FMV από την sierra, δλδ Phantasmagoria [το 1ο], Gabriel Knight το 2, Larry 2 νομίζω [με το Kent sent me ] και όταν πάμε στην Lucas Arts μιλάμε αποκλειστικά για τα 2 1α Monkey Island, για το Loom και το The Dig. Βέβαια παρότι έχω παίξει μεγάλο αριθμό adventures ανά τα χρόνια είμαι πάντοτε biased στο θέμα μεγάλη κινηματογραφική ιστορία οπότε δεν είμαι και ο πιο κατάλληλος για να τα κρίνω.

Βέβαια δεν θα έκρινα τα 2 μεγαθήρια του adventuring μόνο αλλά και τις όσες προσπάθειες έγιναν από μικρότερες σε μέγεθος εταιρείες [και που αν δεν κοιτάξω τα κουτιά πλέον δεν θυμάμαι κανένα]. Ωστόσο για να αρχίσεις να κρίνεις τα παλιά είτε έχουν αλλάξει πολύ οι προτιμήσεις σου στο gaming και στην προσέγγιση του βασιζόμενος σε νεώτερα δεδομένα ή είδη παιχνιδιού, οπότε προσωπικά δεν το τολμώ γιατί θα τα σφάξω όλα στο γόνατο.

Μερικά games πάλι τα θυμάμαι για άλλο λόγο όποτε τα θυμάμαι.



Και με lyrics:

Παράξενο θέμα για συζήτηση.
Όπως και όλα τα άλλα που ζήσαμε στο παρελθόν, έτσι και τα παιχνίδια με τα οποία ασχοληθήκαμε επηρεάζονται από δυο παράγοντες. Την ηλικία που είχαμε τότε και την ηλικία που αυτά έχουν τώρα.
Καλώς ή κακώς οι adventure εμπειρίες που είχαμε τότε ήταν μηδαμινές γι αυτό και κάθε παιχνίδι συνοδευόταν από διθυράμβους. Η Sierra λειτουργώντας περισσότερο ως επιχείρηση από τη Lucas φρόντισε να εκμεταλλευτεί αυτό το ρεύμα κυκλοφορώντας σωρηδόν τους τίτλους. Κάποιοι ήταν κακοί, αρκετοί ήταν μέτριοι και καλοί και κάποιοι είναι αξεπέραστοι. Παρά τα όποια προβλήματα, είχε ένα σαφές πλεονέκτημα αυτή η τακτική. Σου έδινε πολλές εναλλακτικές. Έκαναν παιχνίδια με σενάρια και ιστορίες για όλα τα γούστα, παραμυθάκια, επιστημονική φαντασία, μυστήριο, χιούμορ κ.λπ.
Αντίθετα, η Lucas ασχολήθηκε μόνο με χιουμοριστικού τύπου παιχνίδια, δηλαδή ακολούθησε την πεπατημένη της επιτυχίας. Εξαιρείται φυσικά το The Dig. Λίγοι τίτλοι και εξαιρετικοί. Μη ξεχνάμε όμως και τα, καταραμένα για μένα, Maniac Mansion και Zak McΚracken που ήταν κι αυτά γεμάτα με ακατανόητους γρίφους και dead ends. Ήταν ακόμα η εποχή των πειραματισμών, αφού δε κόστιζαν.

Μιλώντας γενικά πάντως, άλλα κριτήρια είχαμε τότε και άλλα έχουμε τώρα. Είναι αυτό που λέμε ότι έχει χαθεί ο ρομαντισμός.
Όπως και να χει, προσωπικά έχω πολλά παιχνίδια που με μαγεύουν ακόμα και τώρα μετά από τόσα χρόνια. Αντιθέτως, από όλα όσα βγαίνουν το τελευταίο διάστημα, δε νομίζω να θυμάμαι ούτε ένα σε 5-10 χρόνια από σήμερα κι ας παίζω πολύ λιγότερα από παλιά.

Αυτά τα λίγα από έναν αγνό oldschool λάτρη. Good old days.

Mortal είσαι $@#%$ που δεν το ήξερες εσύ ειδικά μιας και στο έχω ξαναπεί... Να σας ενημερώσω μάγκες πως το παλικάρι που το έχει το site, ετοιμάζει και βιβλίο σχετικά με τα Adventures, κάπου 600 σελίδων blog.hardcoregaming101.net/2010/ ... known.html για να γουστάρετε.. Μιλάμε τεράστια respect.. Αν μπορεί κάποιος να αναλάβει και κάνα τίτλο καλώς.. Mortal, επίσης το Ken Sent Me ήτανε μήνυμα στον τοίχο του Larry 1 στην τουαλέτα στο bar στην αρχή και το χρησιμοποιούσες για να μπεις δίπλα στο δωμάτιο με τον μπράβο και την τηλεόραση κάτω από την γυναίκα που ξέρουμε όλοι τι έπρεπε να κάνουμε Btw Larry 2,3 απαράδεκτα παιχνίδια έως τραγικά..

NikolasFigaro Adventure Codex? Νέα στήλη είναι στο PcMaster? Sorry που ρωτάω αλλά ακόμα και το ότι έφυγε ο Τσουρινάκης από σπόντα το έμαθα(δεν αγοράζω εδώ και χρόνια περιοδικά του χώρου εκτός από το ΦΟΒΕΡΟ Retro Gamer www.retrogamer.net/ που το μεγαλείο του είναι τεράστιο και είμαι συνδρομιτής)... Πόσες σελίδες btw? (Και κάτι last, τελικά ο Τσουρινάκης άνοιξε καμμιά σελίδα, κάτι οτιδήποτε τέλως πάντων που έλεγε τότε? ) Thanx for the info..

Για την Sierra πάντως μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας της οφειλότανε στο ότι τεχνολογικά ήτανε αρκετά καινοτόμα.. Μπορεί εννοείται σε σύγκριση πάλι σαν interface με την Lucasarts να ήτανε πίσω, αλλά σε σχέση με τους υπόλοιπους απλά σκεφτείτε για την Sierra πχ ότι το King's Quest 1 ήτανε κλασικό treasure hunting στα πρότυπα του Adventure, Zork και των text της εποχής και από την άλλη αυτό ήτανε τότε με γραφικά και μα μου.. Επίσης η ανανεωμένη μηχανή (QFG1,2,CBQ,KQ4,SQ3) επέτρεψε πολύ καλά γραφικά για την εποχή για να μην μιλήσουμε για πχ SQ4, KQ5,6 και τα γραφικά τους τι εντύπωση έκαναν τότε.. Οπότε λογικό οι reviewers στα περιοδικά να εντυπωσιαστούνε αρκετά και από τα γραφικά, αν θυμάστε τότε, τα adventures γενικά απολάμβαναν από τα καλύτερα γραφικά ανάμεσα στα διάφορα είδη παιχνιδιών..Κάτι ακόμα, επειδή ήτανε σχεδόν αφιερωμένη στα adventures είχε κανονικό fanbase και φυσικά όλοι οι adventurers της εποχής την στήριζαν..

Elessar εγώ ψιλοδιαφωνώ μαζί σου για το AITD 1 και με όσα παιδιά γράψανε νομίζω πως δεν υπήρχε ανταγωνισμός πιο μετά ή τα υπόλοιπα παιχνίδια πχ της εποχής δεν μετράνε πια.. Ειδικά για το AITD 1 αν κάποιος περάσουνε τα 5 πρώτα λεπτά και συνηθίσει στον χειρισμό και στα γραφικά τότε μιλάμε για απόλυτο παιχνίδι.. Πολύ μπροστά από την εποχή του και γενικά με ιστορικές στιγμές.. Το 2 όντως τραγικό κλασικά.. Ή , να σου πω ένα άλλο παράδειγμα, το Darkseed και τα γραφικά του του Giger ακόμα και σήμερα και πάντα θα είναι τέλεια.. Διαφωνείς? Και σαν παιχνίδι πολύ καλό φυσικά Είχε speech από το pc speaker , τι να λέμε τώρα :shock: Τα adventures της Legend που ήτανε text/graphic δεν μετράνε λόγω text? Γενικά υπήρχανε πολλά και καλά παιχνίδια και τότε εγώ νομίζω.. Της Dynamix τα 3 ?

Outcry σε αυτό που λες φίλε μου για την Lucasarts ότι πήγε με την "πεπατημένη της επιτυχίας" δεν συμφωνώ, η κωμωδία αν αυτό εννοείς είναι ΠΟΛΥ εύκολο να είναι αποτυχημένη σε οτιδήποτε (βιβλία,ταινίες) και το να βγάλεις κωμικά adventures τέτοιου cult all time classic επιπέδου δεν είναι πεπατημένη αλλά ρίσκο που βγήκε θα έλεγα..Στα άλλα +1 μιας και όπως έχουμε πει άλλη εποχή σήμερα άλλη τότε.. Πράγματα που τώρα τα βλέπεις και λες "οκ" τότε τα έβλεπες πρώτη φορά, άλλη ατμόσφαιρα πάνω απόλα τότε.. Άλλο gameplay όπως είπα πριν, δλδ τότε mazes ήτανε acceptable, τώρα για κλωτσιές και άλλα πολλά..

Blame it on the altzheimer. Όντως έχεις δίκιο για το LSL1 και ουσιαστικά ήταν το 1ο που έπαιξα και τα μόνα που μου χουν μείνει είναι το with or without condom και φυσικά το Ken sent me.

Πάντως κάθε εποχή είναι για να περνάει όπως το έχω νοιώσει και κάποια πράγματα μας ακολουθούν λιγότερο από όσο πιστεύουμε πως θα μείνουν μαζί μας. Πλέον έχω καιρό να αγγίξω traditional adventure και με τα μόνα που ασχολούμαι είναι με τα υπερσύνολα που ονομάζονται RPG και που ορισμένα κατ' εμε έχουν προχωρήσει απίστευτα στην υλοποίηση και την αφήγηση μιας ιστορίας.

Το μόνο που χρειάστηκε να διαβάσω είναι το post του Elessar για να ετοιμάσω μια πύρινη απάντηση (με την καλή έννοια). Το Day of the Tentacle δεν το έχω παίξει και δεν έχω γνώμη (κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθώ και με αυτό). Από κει και πέρα τα Monkey Island είναι παιχνίδια άρτια που κατάφεραν, αν και ασχολούνται με αγαπημένο σε μένα θέμα (τους πειρατές), να με διασκεδάσουν ελάχιστα. Πέρα από κάποια φωτεινά σημεία όπως τις περίφημες λεκτικές μονομαχίες, το χιούμορ τους είναι πιο κρύο και από τη Σιβηρική τούνδρα και ούτε μπαίνω καν στον κόπο να τα συγκρίνω με τα δημιουργήματα του μεγάλου Al Lowe ή και τα Space Quest. Το Grim Fandango είναι παιχνίδι που ξεχωρίζει για την ειρωνία και τη σατυρική του διάθεση, είναι καλό adventure (αν εξαιρέσεις το χειρισμό που είναι για μπούφλες), έχει διασκεδαστικά σημεία και άλλα βαρετά και... αυτά! Με δεδομένο ότι αυτό είναι ομολογουμένως το κορυφαίο advenrure της Lucas, το συγκρίνεις με τα κορυφαία της Sierra και ξαφνικά αρχίζει να ξεθωριάζει.
Δεν είπε κανείς ότι όλα τα King's Quest και όλα τα Quest For Glory είναι κορυφαία παιχνίδια και στο κάτω κάτω δέχομαι ότι ο καθένας έχει το γούστο και τη γνώμη του, αλλά η αίσθηση μηδενισμού της Sierra που βγαίνει από πολλούς είναι το λιγότερο γελοία. Κοινώς δέχομαι τη "θεοποίηση" της Lucas (αν και διαφωνώ), αλλά ο μηδενισμός της προσφοράς μιας εταιρίας που πρακτικά έμαθε στον κόσμο τι θα πει adventure δεν χωράει στο φτωχό μου μυαλό. Το να ακολουθήσω, άλλωστε, τον ίδιο δρόμο, να γίνω ερίστικος και να πω πόσο καλά αλλά "λίγα" και υπερτιμημένα θεωρώ τα παιχνίδια της Lucas (τουλάχιστον όσα έχω παίξει) δε νομίζω ότι θα βοηθήσει ιδιαίτερα τη συζήτηση. Τέλος, συγχωρέστε με αλλά αδυνατώ να κατανοήσω πλήρως το λόγο ύπαρξης του συγκεκριμένου thread, τουλάχιστον με αυτόν τον τίτλο. Ίσως θα έπρεπε να το μετονομάζατε σε Good old Lucas memories για να ξέρει τουλάχιστον ο καθένας τι θα συναντήσει.
Φιλικά, πάντα, δε νομίζω ότι προσβάλω κανέναν απλά λέω τη γνώμη μου, όπως είπατε και σεις τη δική σας. Ευχαριστιέμαι όμως πραγματικά που βλέπω ότι ένα τέτοιο thread για παλιά και ξεχασμένα για πολλούς games συγκεντρώνει τόσα posts σε μια μέρα (και ποιος ξέρει πόσα θα ακολουθήσουν μετά το δικό μου), κάτι που δείχνει ότι adventure κοινότητα στην ελλάδα ζει και βασιλεύει και δεν έχει πάρει την κάτω βόλτα όπως θα μπορούσε. Να μαστε καλά, να παίζουμε και να διαφωνούμε, θα έλεγα εγώ

Lol κατ'αρχήν χαλάρωσε ρε φίλε, τι εριστικό και ξέρω γω, ήρεμα και ωραία συζητάμε..

Για το χιούμορ της Lucasarts vs Sierra οι περισσότεροι είπαμε την γνώμη μας κι εσύ την δικιά σου, είναι αυτό που λένε περί ορέξεως ουδείς λόγος.. Καθένας έχει το γούστο του και κρίνει και ο κόσμος γενικότερα ανάλογα

Και κανείς δεν μηδένησε καμμιά Sierra και κανείς δεν θεοποίησε καμμιά Lucasarts.. Chill λέμε..

Πάντως αυτό που έγραψες για την Sierra πως "έμαθε στον κόσμο τι σημαίνει adventures" δεν το νομίζω.. Γενικά η Infocom θα μπορούσε να το πει ως "πρώτη μεγάλη".. Η Sierra σίγουρα έκανε αρκετό κόσμο να τα κοιτάξει αλλά όχι μη adventurers back then.. Άντε με εξαίρεση το Larry που λόγω θέματος ήτανε cult και όλοι το είχανε τσεκάρει, με το interface της στην αρχή τον απλό gamer (όχι adventurer) δεν τον έμπασε.. Κάτι που μπορείς να πεις για την Lucasarts με το MI1 και 2.. Η Sierra εκεί που έκανε μεγάλη επιτυχία και ακούμπησε πολύ μη adventure κόσμο ήτανε πολύ αργότερα στα mid-90s, την εποχή του FMV με το Phantasmagoria και το Gabriel Knight 2 που τα έπαιξε ΠΟΛΥΣ κόσμος έστω και με την λύση στο χέρι ... (πάντα για μη adventurers..)..

WickedMan wrote: κάτι που δείχνει ότι adventure κοινότητα στην ελλάδα ζει και βασιλεύει και δεν έχει πάρει την κάτω βόλτα όπως θα μπορούσε.

Η συγκεκριμένη δήλωση μου θυμίζει τα :

Ελληνική Ροκ Σκηνή

Θαυμαστής ξένης Gothic μουσικής στην Ελλάδα .

Δεν νομίζω οτι βασιλεύει η adventure κοινότητα στην Ελλάδα. Ούτε καν οτι είναι κοινότητα .

Όλα τα άλλα ειναι θέμα κυρίως εμπειριών , γούστου , και ιδιοσυγκρασίας του καθενός .

Βιάζομαι να βγώ για βολτίτσα , γι'αυτό έγραψα αυτά τα ολίγα μόνο , που μου περασαν απ'το μυαλό .

Θα επανέλθω και no offence για τα παραπάνω , εδώ είμαστε για να συζητήσουμε τις απόψεις μας. Έτσι ναι πλησιάζουμε λίγο παραπάνω μια ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ .

Για μένα το αρχικό Hero's Quest - So you want to be a Hero? (που μετονομάστηκε σε Quest for the Glory), και ειδικά η original έκδοση με τα text commands, παραμένει από τους πλέον αγαπημένους μου τίτλους adventures. Πολύ ολοκληρωμένο και καλοσχεδιασμένο παιχνίδι, με ανοιχτό gameplay και αρκετή διάρκεια. Και από όσο θυμάμαι δεν είχε ιδιαίτερα αδιέξοδα, εκτός και αν έπαιζες με πολύ παραλογο/απερίσκεπτο/παράτολμο τρόπο και συνήθως τότε το παιχνίδι σε σκότωνε οπότε ήξερες ότι κάτι είχε πάει στραβά. Είχε βέβαια και αυτό τους απότομους θανάτους και αρκετά reloads, αλλά όχι στο σαδιστικό βαθμό των King's Quest I και II. (το King's Quest 3 είναι αγαπημένο, αλλά κυρίως ως good old memory -γιατί ήταν από τα πρώτα μου adventures, αλλά με είχε εξοντώσει με κάθε πιθανό και άδικο imho τρόπο. Όπως και το KQ4 -αυτό πάλι με έκανε να κολλήσω για μήνες σε ένα αντικείμενο που ήξερα ότι έπρεπε να πάρω και δεν μπορούσα να το βρω. και όταν το βρήκα δια της εις άτοπον απαγωγής, δεν μπορούσα να το πάρω lol - όποιος το έχει παίξει μάλλον ξέρει τι εννοώ).

Από κάποια "gaming" ηλικία και έπειτα άρχισα να το βλέπω και από την αστεία πλευρά στο πράγμα, και σχεδόν κυνηγούσα τους ευρηματικούς (και μη) θανάτους, κάνοντας σκόπιμα ανόητες/καταδικασμένες κινήσεις. Βοηθούσε και το σενάριο σε πολλές περιπτώσεις, που δύσκολα το έπαιρνες στα σοβαρά.

Τα αδιέξοδα βέβαια, δεν μπορώ να δω διασκεδαστικά. Ούτε όταν το παιχνίδι με σκοτώνει για κάτι που δεν πήρα στις πρώτες οθόνες (και στις οποίες δεν μπορώ να επιστρέψω παρα μόνο με restart ή reload σε πολύ αρχικό σημειο). Ούτε βέβαια όταν το αντικείμενο που χρειάζομαι για να προχωρήσει η υπόθεση είναι μια μικροσκοπική τσιμπίδα(!) πάνω σε ένα πιξελιασμένο γραφείο με άπειρα αντικείμενα -εσένα κοιτάω (συμπαθέστατο κατά τα άλλα) GK1.

Βασικά ο κυριότερος λόγος που μπήκα στο thread ήταν η ευκαιρία για ανάλγητο Sierra bashing αλλά οφείλω να πάρω αρχικά το μέρος του Wicked Man ως προς την κατεύθυνση που ακολουθεί το topic παρά τον τίτλο του. Τώρα που τελείωσα με τις καρμικές μου εκκρεμότητες, παίρνω το crowbar σε σχήμα προφίλ Laura Bow να βγάλω τα απωθημένα μου

Δεν έχω παίξει παρά 1-2 Quest series παιχνίδια της Sierra μια και δε με προσέλκυε στο ελάχιστο η θεματολογία και η γενικότερη αισθητική τους, περισσότερο ασχολήθηκα με Gabriel Knight, Manhunter, λίγο Larry, Laura Bow (απεταξάμην) και ίσως κανένα ακόμα που ξεχνάω. Μια γενική διαπίστωση, όμως, που ανέκαθεν υποστήριζα είναι ότι η Sierra θεμελίωνε τα παιχνίδια της σε ένα απαρχαιωμένο τρόπο design και storytelling που όχι απλώς δεν έχει αντέξει στο χρόνο αλλά νομίζω ήταν απολύτως ευκαιριακός και συγκυριακός ακόμα και για την εποχή του: ας βγάλουμε όσα περισσότερα μπορούμε τώρα που έχουμε το momentum χωρίς να πολυσκοτιζόμαστε για την ποιότητα. Θεωρώ ενδεικτικό ότι τα μοναδικά παιχνίδια της Lucas που περιείχαν dead-ends και σαδιστικές τάσεις ήταν τα πρωτόλειά τους (Maniac Mansion, Zak MacKracken) ενώ στη συνέχεια οι designers έμαθαν από τα λάθη τους και εξέλιξαν σε τρομερό βαθμό τη μέθοδό τους. Αντίθετα, οι συνάδελφοί τους της Sierra εξακολουθούσαν να βαδίζουν στην πεπατημένη απευθυνόμενοι αποκλειστικά στους αφοσιωμένους οπαδούς τους που ζητούσαν more of the same και ίσως έπαιρναν κι ευχαρίστηση με το να ανήκουν σε μια hardcore, μαζοχιστική ελίτ που δεν φοβόταν ούτε mazes ούτε δηλητηριώδεις τσίχλες κολλημένες στο πάτωμα (δεν την είδες που είχε ένα πράσινο pixel περισσότερο από τις άλλες, τι πήγες και την πάτησες; Load τώρα για να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά), ούτε ετοιμόρροπες σκάλες. Ίσα ίσα, βάζω στοίχημα ότι τα αντανακλαστικά που αναπτυσσόταν με την εμπειρία και οι εξωφρενικοί ελιγμοί/ προεργασία που έπρεπε να κάνει ο παίκτης δίναν σ' εκείνα τα adventures μία άγρια ομορφιά που έτρεφε τον εγωισμό όσων κατάφερναν να τα τιθασεύσουν.

Κι αυτό με πηγαίνει στη δεύτερη σκέψη μου που δεν περιλαμβάνει άλλο Sierra bashing (φωνάξτε και τον Wicked Man που βγήκε έξω στο κρύο, δήθεν "να καπνίσει"). Την εποχή εκείνη οι gamers μπορούσαν να ασχολούνται με ένα παιχνίδι για 3-4 μήνες (συχνά και παραπάνω) χωρίς να βαρυγκωμούν ή να το παρατούν στη μέση επειδή "κατάντησε αγγαρεία", απλώς και μόνο επειδή το απόλυτο achievement στα πλαίσια της κλειστής gaming κοινότητας της εποχής ήταν ο τερματισμός με κάθε τρόπο. Δεν υπήρχε η ευκολία των walkthroughs και των αναλυτικών strategy guides, ακόμα και οι πιθανότητες να βρεις στο σχολείο/πανεπιστήμιο άτομα που ασχολούνται με hardcore gaming ήταν πολύ μικρότερη απ' ότι σήμερα αν και στη περίπτωση που αυτό συνέβαινε μάλλον θα έπαιζαν το ίδιο παιχνίδι με σένα μια και δεν κυκλοφορούσε ο ορυμαγδός που βλέπουμε στις μέρες μας.

Αυτή η ανθεκτικότητα στις κακουχίες που επιδείκνυαν τότε οι παίκτες, με οδηγεί και στη τελευταία μου τοποθέτηση, πιο σχετική με τον τίτλο: οι αναμνήσεις από το gaming των παιδικών/ νεανικών μας χρόνων δεν έχει να κάνει μόνο με τα παιχνίδια αυτά καθαυτά. Προσωπικά, αναπολώντας τον καιρό που πρωτοέπαιζα adventures στον υπολογιστή μου (νωρίτερα, έπαιζα κι εγώ μόνο arcades όπως το Jetpack στον Spectrum) εκτός από μεμονωμένους γρίφους, διαλόγους και τοποθεσίες θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τη βιασύνη να διαβάσω τα μαθήματά μου για να "δικαιούμαι" δύο ωρίτσες υπολογιστή, τις συζητήσεις με την αδερφή μου για την πρόοδο που (δεν) είχα κάνει εχθές με εκείνο τον αναθεματισμένο γρίφο, την ανυπομονησία να πάω νωρίς νωρίς σχολείο για να προλάβω να ρωτήσω το παιδί από τη μεγαλύτερη τάξη που ξέρω ότι το είχε παίξει, την φοβερή (λέμε τώρα) ομοιότητα της Chelsea Bando με την Ελπίδα από το Γ4... Αυτό δε σημαίνει ότι και τώρα δεν μου τυχαίνει να πέσω για ύπνο και να παίζω κυνηγητό με μαφιόζους, βαμπίρ ή σιχαμερά darkspawn (άλλαξα συνήθειες), απλά τότε το gaming ήταν ένα πιο αγνό χόμπι που το περιέβαλε ακόμη ο αρχικός ενθουσιασμός και στο μυαλό μου είχε αποκλειστικά θετικές συνδηλώσεις (αργότερα, ακόμα και οι εξεταστικές που "αναγκάστηκα" να χάσω για το Neverwinter Nights, παρότι άξια παράσημα gaming αφοσίωσης, μου δημιουργούσαν ορισμένα ψήγματα ενοχών). Με λίγα λόγια, νομίζω ότι το περιβάλλον μέσα στο οποίο εξασκούσαμε τότε το αγαπημένο μας χόμπι του προσέδιδε μια διαφορετική υπόσταση και αυτή είναι που περισσότερο μένει σαν ανάμνηση, πέρα από τα παιχνίδια στα οποία σπαταλούσαμε όλες αυτές τις ώρες και μας άφηναν με το στόμα ανοιχτό με τα γραφικά τους (ποτέ δεν θα ξεχάσω πόσες μύγες κατάπια βλέποντας για πρώτη φορά την εισαγωγή του Prince of Persia 2 στην οθόνη μου) ή την ευρηματικότητα των δημιουργών τους (όταν με ένα ταπεινό μου spell "ξετυλίχτηκαν" τα πέτρινα σκαλοπάτια στη βουνοπλαγιά -Loom- σχεδόν ανέβασα πυρετό απ' τον ενθουσιασμό μου).

Πάντως, ακόμα και εκείνα τα τσαπατσούλικα copy-paste adventures της Sierra, με όλα τα στραβά τους, είχαν περισσότερη "ψυχή" από τη πλειονότητα των σημερινών games γιατί οι ιδιοτροπίες και η προσωπικότητα των δημιουργών τους ήταν πολύ πιο έκδηλη από τις πρόσφατες παραγωγής πολυπρόσωπων ομάδων που κάνουν θαύματα στην απεικόνιση και το gameplay αλλά σπανίως τολμούν να ενσωματώσουν στα παιχνίδια τους χαριτωμενιές και "ασυναρτησίες" που δίνουν χρώμα κι ας μας υπενθυμίζουν ότι παίζουμε απλά ένα game και δε βλέπουμε κάποια ταινία (που είναι και ο απόλυτος στόχος πλέον).