Randal's M-O-nday

Βάλε και εμένα στη λίστα.
Εδώ μέσα έχουμε ποστ που γράφει "Daedalic's (casual?) turn" και οι περισσότεροι παραπονιέστε "πάει και αυτή" και ενώ συνεχίζει (και θα συνεχίζει), έστω σαν εκδότρια να βγάζει σκληροπυρινικά adventures, παραπονιούνται ότι οι γρίφοι είναι δύσκολοι (δεν το σχολιάζω) και "παράλογοι". Μα πουλάκι μου! είναι π-α-ρ-ω-δ-ι-α και οι π-α-ρ-ω-δ-ι-ε-ς στηρίζονται σε gags που στόχο έχουν να διαστρεβλώνουν την κοινή λογική. Το μυαλό χρόνια τώρα βρίσκει τη διαστρέβλωση της λογικής διασκεδαστική. Συνεπώς οι γρίφοι του Randal's Moanday είναι απόλυτα ταιριαστοί με το ύφος του.
Την επόμενη φορά που θα παραπονεθείτε ότι ένα adventure κατάντησε casual interactive movie, παρακαλώ θυμηθείτε το Randal's Maonday.

Ξαναδιαβάζω αυτά που έγραψα και με βρίσκω λίιιιγο επιθετικό. Sorry about that αλλά μου βγήκε όπως τα σκεφτόμουν.

alkis21 wrote: Σας καταλαβαίνω και τους δύο, γιατί ήμουν το ίδιο απογοητευμένος με την κριτική που έλαβε το Moebius.

Καταρχήν να αναφέρω πως είναι αθροιστικό το φαινόμενο. Διαφωνίες και διαφορές στα γούστα μπορεί να τύχουν. Όταν όμως μέσα σε μια χρονιά έχουμε σερί κακών και μέτριων κριτικών από το εν λόγω site για Moebius, Memento Mori 2 (τεράστιο και αδικαιολόγητο σφάλμα, πολύ πιο ασυγχώρητο σε σχέση με αυτό του Randal's Monday) και Randal's Monday, ε τότε αλλάζει το πράγμα... Δηλαδή εκτός από καταξιωμένα μεγαθήρια τύπου GK1 remake και BS5 ποιο παραδοσιακό adventure τους άρεσε εκεί πέρα; Νομίζω μόνο το Blackwell Epiphany. Απορώ που το συγκεκριμένο πήρε καλή κριτική. Όλα τα άλλα παιχνίδια που πήραν καλές κριτικές από εκεί φέτος είχαν εναλλακτικό gameplay.

alkis21 wrote: H Shuva που έγραψε το review είναι 100% adventure gamer. Για το The Night of the Rabbit και το Gabriel Knight πχ., έγραφε διθυράμβους.

Άλκη κατανοώ πως συμπαθείς την συγκεκριμένη reviewer, αλλά διαβάζοντας τα review της βλέπω πως θα μπορούσε κανείς να της προσάψει πάρα πολύ άνετα το ίδιο σχόλιο που είχες κάνει εσύ ο ίδιος για κάποια άλλη reviewer του εν λόγω site. Ότι δηλαδή κρίνει τα παιχνίδια σαν να είναι κριτικός κινηματογράφου και με το ζόρι λέει και δυο κουβέντες για το gameplay. Το Randal's Monday το έθαψε με βάση το γεγονός ότι αντιπάθησε τον χαρακτήρα (και έχω βαρεθεί πια αυτήν την καραμέλα πως ο πρωταγωνιστής σε ένα adventure πρέπει ντε και καλά να είναι γλυκούλης και ευαίσθητος) και δεν της άρεσε η ιστορία και οι τοποθεσίες.

Με το ζόρι σταύρωσε δυο λέξεις για τους γρίφους και τους χαρακτήρισε δύσκολους και παράλογους. Άλλη καραμέλα αυτή. Συγγνώμη αλλά εγώ ο μόνος παράλογος γρίφος που θυμάμαι είναι εκείνος με το ποτό του παπά, ο οποίος αποτελεί κλασική περίπτωση screwdriver και monkey wrench γρίφου, ανήκει δηλαδή σε μια χρόνια παράδοση γρίφων τύπου λογοπαίγνιου, τους οποίους ούτε εγώ συμπαθώ, αλλά κανένα παιχνίδι που τους περιελάμβανε δεν καταδικάστηκε για αυτούς.

Και θα πω και κάτι ακόμα. Είμαι περισσότερο SIERRA lover παρά Lucasarts lover. Τι θέλω να πω; Παιχνίδια τύπου Randal's Monday δεν είναι τα αγαπημένα μου. Προτιμώ πιο αγαπησιάρικα και επικορομαντικά ή σκοτεινά και μαυρόψυχα θέματα όπως αυτά που προσεγγίζει στα σοβαρά παιχνίδια της η Daedalic. Αν το Randal's MOnday ήταν ταινία το πιθανότερο θα ήταν να το έθαβα ή στην καλύτερη να διασκέδαζα παρακολουθώντας το με ποπ κορν και να το ξεχνούσα την επόμενη μέρα. Είναι όμως παιχνίδι adventure, οπότε έχω εντελώς άλλα κριτήρια. Πως να το κάνουμε, το 95% των γρίφων του παιχνιδιού σπέρνουν και είναι ακριβώς το είδος των γρίφων που μου αρέσει να λύνω σε ένα adventure. Αυτό δεν μπορώ να το αγνοήσω. Το παιχνιδι αφηγείται μια απλώς διασκεδαστική (προσοχή δε λέω κακή) ιστορία που εξελίσσεται μέσα από άρτια ενσωματωμένους και υποδειγματικούς γρίφους και επομένως σαν ταινία βρίσκεται κάπου μεταξύ σαχλού και διασκεδαστικού geek-ικου τίποτα, αλλά σαν παιχνίδι αξίζει.

Αλλά για να επανέλθω στην συγκεκριμένη reviewer έριξα μια βιαστική ματιά στην κριτική της για το Night of the Rabbit (πολύ αγαπημένο μου παιχνίδι). Το μεγαλύτερο μέρος της κριτικής της ξέρεις τι έλεγε; Πόσο γλυκούλης είναι ο μικρός ήρωας (που είναι), πόσο μαγικός είναι ο κόσμος του Mousewood (που σαφέστατα είναι), α και κάπου πετάει και δυο κουβέντες για τους γρίφους. Έλεος! Εννοείται θα μιλήσεις για το πόσο καλά στήνει τον κόσμο και το lore του το παιχνίδι, εννοείται πως υπάρχουν παιχνίδια που λειτουργούν περισσότερο σαν τέχνη ή ταινίες, οπότε το κριτήριο μετατοτοπίζεται προς αυτήν την κατεύθυνση, εννοείται πως μετράνε οι συμπαθητικοί και ολοκληρωμένοι πρωταγωνιστές, αλλά όταν έχεις το Night of the Rabbit (ένα από τα πλέον σκληροπυρηνικά adventure της Daedalic) και αναλύεις ΜΟΝΟ τον όμορφο κόσμο, τον γλυκούλη πρωταγωνιστή και τα τρυφερά συναισθήματα που ένιωσες, περνώντας επί τροχάδην σχεδον σαν αναγκαίο κακό τους πλούσιους και πολυσύνθετους old-school γρίφους, για μένα υπάρχει πρόβλημα. Αν ήμουν δημιουργός και διάβαζα μια τέτοια κριτική ξέρεις τι θα έλεγα; "ΟΚ, αφού μόνο αυτά τους νοιάζουν, από το επόμενο παιχνίδι θα στήνω μόνο κόσμους και χαρακτήρες. Σιγά μη χαλάσω το μυαλουδάκι μου για να στήσω γρίφους."

Και για να μη μιλάω χωρίς αποδείξεις στα δύο τεράστια σεντόνια κειμένου του συγκεκριμένου review, η μόνες αναφορές στο gameplay (και όχι στην επεξήγηση των μηχανισμών του) είναι οι ακόλουθες:

Practical and engaging inventory quests keep the action chugging along for the most part despite the less-than-efficient, and sometimes inconsistent, gameplay mechanisms...
...though the vibrant colours and dressed-up critters make the game look like child's play, it's not. Some objectives are obscure to the point of frustrating, set in the old-school logic that it's not an adventure if you aren't tearing your hair out...
Barring the final minigame, quests are all inventory-based, requiring either objects Jerry has collected or the four magic spells at his disposal. Most are interesting, their solutions kept within the limits of the tween protagonist's mental and physical capabilities. But though the game insists that "there are no problems, only challenges", it was a little tough for me to stay Zen during the handful of challenges that seriously tripped me up, like the matter with a vending machine, which demands a sneaky move by the usually-conscientious Jerry, who otherwise steadfastly refuses to do underhanded things, or another with the seller of luck, which uses a seriously convoluted process to mess up his fortune-telling ability. On occasion, screens scroll to expose new areas, and you may feel stuck if you don't realise that, while one quest involving a talking rock abruptly breaks all previously established norms to solve.

Quite a few bonus activities proceed alongside the main game, like collecting dewdrops, stickers, stories, and cards for a custom game called Quartets, where you have to make sets of four cards by taking your opponent's. Even if you don't get all of these during the game (there is a checkpoint after which there are no bonus items), you can replay saved games after finishing to add to the counts. Some awards are for set achievements like learning all the spells or discovering how to use a star-map, while others are for the exceedingly-devoted, such as spending a month in Mousewood or clicking on a beetle who-knows-how-many-times. But failing at some of the achievements does deprive you of certain rewards; not collecting all the dewdrops, for example, keeps you from discovering who was expelled from the Hall of Apprentices, the training centre of magicians.


Δηλαδή έλεος. Πιο πολύ αναλύει τα casual τύπου achievements παρά το κυρίως adventure gameplay, για το οποίο τελικά τα περισσότερα που λέει είναι παράπονα.

Τέλος πάντων, σκοπός μου δεν είναι να θάψω την κοπέλα (αν και μάλλον το έκανα). Το πρόβλημά μου είναι πως το Randal's Monday κρίθηκε και θάφτηκε με κριτήρια interactive movie και όχι κλασικού inventory based adventure. Πως αλλιώς να δικαιολογηθεί το 2,5; Ένα 3 στα 5 θα το καταλάβαινα όσο κι αν διαφωνούσα, όμως όσο κι αν η διαφορά του 0,5 φαίνεται μικρή, πιστεύω πως μεταξύ του 2,5 και του 3 υπάρχει ένα χάος απόστασης που δεν πρέπει να το προσπερνάς αβασάνιστα. Συγγνώμη αλλά απλώς δεν υπάρχει λογική με την οποία το RAndal's Mοnday θα έπερνε τόσο χαμηλή βαθμολογία αν το έκρινε κανείς ολικά ως συνδιασμο γρίφων και ιστορίας, ακόμα και αν αντιπαθούσε τον χαρακτήρα και το σενάριο...

Φιλικά πάντα, έτσι;...

Ρε αυτός είναι ο χαμένος μου δίδυμος αδελφός!

Ακριβώς τα ίδια ήθελα να γράψω και εγώ, ειδικά εκεί στο τέλος που λες για 2,5 και 3... ανατρίχιασα. Τα ίδια σκεφτόμουν να γράψω.

Και μιας και έκανα και το review: προσωπικά το σκεφτόμουν πολύ αν θα του έβαζα 4 ή 4,5. Τελικά (και συνειδητά) του το χάρισα το 0,5 (μια μονάδα στα 10, μη ξεχνιόμαστε) και αυτό ήταν λόγω των γρίφων. Μπορείς να πείτε ότι έκανα το ανάποδο από ότι τα review που συζητάμε.Το ξέρω και το δέχομαι αλλά είναι περισσότερο άδικο το 2,5 και κάτι D- (αν είναι δυνατόν) από τη δικιά μου υπερτιμημένη βαθμολογία. Δεν το γράφω για να δικαιολογηθώ, προς Θεού, αλλά αύριο-μεθαύριο μπορεί να δω κανένα άρθρο από τα άτομα αυτά για τις "χρυσές εποχές" και να μου γυρίσει το μάτι ανάποδα...

Αναλυτικότερα αύριο...

crocark wrote: Δεύτερον. Έβαλες το 0,5 επιπλέον γιατί προτίμησες να του χαριστείς από το να φοβάσαι μήπως το αδίκησες; Τρίτον. Άρχισες να κάνεις όσα κοροϊδεύαμε;

Βασικά σκεφτόμουν ότι αδικώ τα υπόλοιπα παιχνίδια που τους έχω βάλει 4,5... αλλά πάρ' το όπως θες... ο αναμάρτητος ας με λιθοβολήσει πρώτος.

crocark wrote: Πέμπτον το 0,5 στα πέντε = ένα στα δέκα = 2 στα είκοσι. Ο μαθητής του 18 περνάει ένα κλικ παραπάνω και παίρνει αριστείο υπογεγραμμένο (και καλά) από τον υπουργό παιδείας. Και μετά άντε δικαιολόγησέ του γιατί πάτωσε στις εξετάσεις.

Δεν έχει καμιά σχέση γιατί όπως ξέρεις πολύ καλά, βαθμολογούμε με μια συγκεκριμένη κλίμακα που έχει συγκεκριμένες υποδιαιρέσεις. Οι επιλογές μου ήταν 4.0 ή 4.5, όχι 18 ή 18.1, ή 18.2 ή... (δεν συγκρίνω τι είναι καλύτερο, έτσι; )

crocark wrote: ΟΚ, δηλαδή για να καταλάβω, εσύ λες ότι αυτό το παιχνίδι είναι κάπου ανάμεσα σε Beast Within, Riven και Pandora Directive;

Όπως πάρα πολύ ωραία είχες γράψει -και με αποστόμωσες- κάποια πράγματα κρίνονται και από το χρόνο, οπότε, όπως θα μου έλεγες (και θα με αποστόμωνες δις... και θα είχες και δίκιο), ας φτάσει πρώτα το RD να συγκινήσει τόσους παίχτες και τα λέμε (ούτε στον ύπνο του). Μήπως αντιστρέψαμε ρόλους;
Επίσης τα παιχνίδια που λες είναι 5/5 με 10000 τόνους, δεν είναι 4,5...

crocark wrote: Τα περί αναμάρτητου, υποθέτω δε λέγονται τυχαία, αλλά με αφορούν. Αμυδρά κάτι θυμάμαι, χωρίς να είμαι σίγουρος. Αν και τα δικά μου "ρίβιους" δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τα δικά σου, δεκτή η σπόντα. Κάτι σκέφτηκα εδώ αλλά θα παρατραβήξει και καλύτερα σε πμ κάποια στιγμή.

Όχι ρε συ, εντελώς τυχαία το είπα!!! ποια σπόντα μου λες;;;;; ρε, συγνώμη που δεν διευκρίνισα αλλά το είχα στο μυαλό μου δεδομένο....
(Δεν έχω κοιτάξει ακόμα τι γράφεις από κάτω...)

Edit: γενικεύεις λίγο και με φέρνεις σε δύσκολη θέση να εκφραστώ για το σοβαρό. Θα σου πω μόνο, αναρωτήσου λίγο και γι' αυτούς που σκέφτονται όπως λες...

Constantine_R wrote: Όχι ρε συ, εντελώς τυχαία το είπα!!! ποια σπόντα μου λες;;;;

Πάντως εγώ που δεν είμαι τόσο καλός άνθρωπος όσο ο Κώστας θα το στάξω το φαρμακάκι μου (με αγάπη πάντα βέβαια). Στο Darkstar ποιος έβαλε 5 στα 5; Δεν το λέω για την αξία αυτού καθεαυτού του παιχνδιού, αλλά για τη σύγκριση με κρυμμένα τέρατα, ριβένια και διαταγές από περίεργες μυθικές γυναίκες...

crocark wrote: Δίνεις εσύ 4,5 στο χ παιχνιδάκι της πλάκας, πάει ο άλλος (μαθητής - υποψήφιος) ενθουσιασμένος να παίξει το αριστούργημα, τρώει την ήττα, γυρνάει από την άλλη πλευρά κι αναρωτιέται, καλά πόσο παπάρες είναι οι adventurάδες; Χοντροειδές λίγο και συγγνώμη πάλι. Και μετά δεν ξαναπατάει.

Πρώτον, ποιος μίλησε για παιχνιδάκι της πλάκας; Μεταξύ 4 και 4,5 ψαχνιόταν να διαλέξει ο άμοιρος. Δεύτερον, αυτό που έχω να πω για τον άλλο (μαθητή-υποψήφιο) είναι: σόρυ, μα ώρα του καλή και ας μην κοιτάξει πίσω. Αν δεν του αρέσουν τα adventure, δεν είναι πρόβλημα κανενός reviewer. Αν δεν έχει παίξει ποτέ aventure και διάλεξε πρώτο ένα παιχνίδι που ο reviewer λέει στο κείμενο πως απευθύνεται στους νοσταλγούς της παλιάς σχολής δυσκολίας, κακό του κεφαλιού του. Αν πάλι ξέρει από adventure, και αποφασίσει να απογοητευτεί επειδή έτυχε να μην του αρέσει το συγκεκριμένο, πάλι πρόβλημά του. Η λογική αντίδραση θα ήταν απλώς να κοιτάει με επιφύλαξη τα reviews του συγκεκριμένου μέχρι απόδειξης του εναντίου. Αν δεν ξαναπαίξει adventure, σίγουρα δε θα φταίει πάντως ο reviewer και η άποψή του.

Επίσης σόρυ, αλλά δεν είμαι της άποψης πως το άριστα είναι του δασκάλου, του θεού ή οποιασδήποτε άλλης εξωραϊσμένης αρχής. Όπως είπε ο Κώστας (και κάποιος άλλος πριν από αυτόν για άλλο θέμα, που στα συγκεκριμένο τα γύρισε), τα πραγματικά παιχνίδια-θρύλοι καταξιώνονται στο χρόνο και στη συνείδηση του κόσμου και όχι με οποιαδήποτε βαθμολογία.

crocark wrote: Ναι, ντοκ. Το ήξερα ... Όχι. Ότι ήσουν κακός δεν το ήξερα, το έμαθα τώρα ..

Το κακός το είπα χαριτολογώντας. Αν συζητήσουμε σοβαρά πάνω στην ανθρώπινη κακία, η κουβέντα θα γίνει μακρά και ψυχοπλακωτική και δεν έχω διάθεση να πάω εκεί πέρα.

crocark wrote: Με αυτά όμως που λέω και στο φίλο σου περί μπηχτής, σου δίνω να καταλάβεις πιστεύω ότι ντρέπομαι λίγο. Νιώθω καλά όμως που ακόμη του δίνω 5/5 για πάρτη μου.

Και πολύ καλά κάνεις. Αφού σου άρεσε τόσο πολύ και το ένιωσες έτσι, αυτό έπρεπε να βάλεις. ¨Αλλωστε προσωπικά πιστεύω πως ο κακός βαθμός είναι που πρέπει να εξηγείται και όχι ο καλός. Και φυσικά δεν θεωρώ σοβαρή εξήγηση το "τι παλιοτόμαρο αυτός ο πρωταγωνιστής".

Ε εντάξει, καταθέτω τα όπλα. Ή εγώ είμαι τρελός ή κανείς δεν θέλει να παίζει παραδοσιακά adventure. Φέρτε interactive movies λοιπόν και ας μην κουράζονται άδικα οι δημιουργοί.

Το καινούργιο κρούσμα από το σχετικά πιο "αξιόπιστο" (νόμιζα) gameboomers:

Let me confess up front that puzzles which involve simple tasks becoming convoluted largely non-sensical quests are not my cup of tea. Need to put out a fire? Pour water on it works for me, not finding a way to outfox a bear in order to steal his salmon which, if you do it quickly enough, will remain sufficiently damp to extinguish the flames.

Randal was not therefore my puzzling cup of tea.

There weren’t any salmon, but I suspect you will need a walkthrough at more than one point if your brain is wired anything like mine.

Συγγνώμη οι inventory based σύνθετοι γρίφοι αρέσουν πια σε κανέναν ή θέλουν όλοι να παίζουν κλίκι κλίκι;;;

Και για αυτούς είναι το δεύτερο κρούσμα. Ενώ έκαναν γενικά καλά σχόλια για τους λογικούς και έξυπνους γρίφους του Memento Mori 2, τελικά του έβαλαν ένα απλώς αξιοπρεπές, αλλά όχι και συγκλονιστικό Β-. Τέλος πάντων τι ακριβώς θέλουν;;; Το ότι το (ομολογουμένως εξαιρετικό και ατμοσφαιρικό, αλλά καθόλου παραδοσιακό και χωρίς κανέναν γρίφο) Α Wolf Among us πήρε Α, ενώ το Broken Sword 5 πήρε B, φοβάμαι πως απαντάει στην ερώτηση μου.

Καμία σχέση το (λογικό) 73% με παραλογισμούς σαν αυτούς που είδα στο adventuregamers και gameboomers. Παραδόξως σε όλα τα ελληνικά site το Randal's Monday έχει πάρει καλή βαθμολογία(παρόμοια με τη δικιά σου) και θετικά σχόλια για τους γρίφους του ως σύνολο (κάποιοι όντως ξεφεύγουν και δέχομαι πως σε κάποια λογικά πλαίσια αυτό μπορεί και να ενοχλήσει). Για ένα παιχνίδι με "ιδιαίτερο" take-it-or-leave-it humor και ασυμβίβαστο δείκτη δυσκολίας, είναι μια χαρά. Στο εξωτερικό μόνο κλαίγονται για "παράλογους" και "δύσκολους" γρίφους.

Τέλος πάντων, πάω να ετοιμαστώ κι εγώ. Το καλό είναι πως φέτος έχουμε πολύ υλικό για κουβέντα στην κοπή της πίτας.