Μουσικές προτάσεις in video ;-)

Ωστε έτσι η Άντζελα έ? Καλά κάνει, όπως τη βρίσκει ο καθένας

Τελικά είπα να βάλω κανα βιντεάκι από Αμερική καλύτερα. Μερικά από τα μέρη που πήγα:

Colonial Williamsburg VA - Η πρώτη πρωτεύουσα των ΗΠΑ, έχει μια τεράστια έκταση γεμάτη από κτίρια, μαγαζιά του 17ου-18ου αι γεμάτη από historical re-enactments - θα δείτε στο βιντεάκι, με λίγα λόγια σαν να είσαι μέσα σε ένα live adventure game -πας και τους μιλάς και σου μιλάνε σαν να βρίσκονται σε εκείνη την εποχή, πολύ γέλιο. Εννοείται ότι μπήκα και στα wooden stocks για όσους θυμούνται Eric the Unready

Εθνική Πινακοθήκη Washington DC - για όσους ενδιαφέρονται για ζωγραφική και γλυπτική

Αυτά για την ώρα και για να ολοκληρώσω την ατμόσφαιρα θα βάλω ένα τραγουδάκι bluegrass, αν έχω καταλάβει καλά ισχύει περίπου bluegrass/country music -> ρεμπέτικα/σημερινά μπουζούκια - αυτή τη ρημάδα τη southern προφορά την έφαγα πολύ στη μάπα

Χεχε ενδιαφέρον το 1ο μέρος, αν και από το δραματοποιημένο διαδραστικό περιβάλλον σίγουρα είναι πιο εύπεπτο να βλέπεις μέσα σε κάποιο Patriot ή κάποια ταινία εποχής. Φυσικά είναι χρήσιμο σαν εκπαιδευτικό εργαλείο για τα παιδιά που δεν τα βλέπουν τόσο άκαμπτα όσο μερικοί ενήλικες.

Σχετικά με την πινακοθήκη όντως έχει μερικά εντυπωσιακά εκθέματα.

χμ....προσωπικά το ρεμπέτικο θα το συνέκρινα με το blues [π.χ. μου 'φαγε ο κροκόδειλος τον σκύλο και κλαίω μια κατάσταση ή αντίστοιχα. Τώρα για το country να φαντασθώ το αντίστοιχο των τσοπάνηδων εδώ μόνο που εκεί είναι γελαδάρηδες. <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P -->

Έχω ακούσει με τα χρόνια country αλλά δεν μου 'κατσε. Έτσι στο άσχετο αυτό το κομμάτι [παίζει στο τέλος της σειράς Terminator] μου άρεσε αρκετά.

Μου ακούστηκε σαν Johnny Cash και τελικά είναι

Η country μου πέφτει λίγο δύσπεπτη και βαριά, ενώ η Βluegrass είναι πιο folky και ανάλαφρη

Καλά για την χμ πατριωτική κουλτούρα των αμερικάνων ούτε λόγος

Χεχε ούτε καν το κοίταξα μιας και αφού έχω το ep πηγαίνω εκεί αυτόματα αν θέλω να το ακούσω και δένει και ωραία με την εικόνα.

Χμ... ναι δεν μπορώ να πω, αν και γενικά έχω ένα τσουβάλι για τα άλλα και άπειρα μικρά κουτιά για τα υπόλοιπα που συζητάμε. [Θα το pushαρα πολύ αν ρωτούσα "Ποιά κουλτούρα είπαμε!? Καλό ε? Το άλλο με τον Τοτό!" ]

Κας ας πάμε και σε ένα remiχ που ακούω τώρα:

... re=related

Ναι έχεις δίκιο ότι δένει πολύ ωραία παρόλο που δεν θα το περίμενες.

Καθόλου δεν θα το πούσαρες, είπα να το θέσω κάπως κομψά, αν θέλεις το αναλύουμε περαιτέρω έχω να πω διάφορα

Δες και κάτι άλλο που δένει ωραία με την εικόνα - φαντάζομαι ο αντρικός πληθυσμός θα το εκτιμήσει

The Cramps - Faster pussycat

Αν σκεφθείς πως και ο πράκτορας του FBI [ο μαύρος] είναι και αρχικά [μετά μαθαίνει] κάπως θρησκευόμενος, οπότε με όλη αυτή την σφαγή και το σκοτεινό μέλλον που εκφράζει ο terminator απλά συνδιάζονται όλα.

Χμ.... Υπάρχουν και άλλα αντρικά γούστα για πιο petit καταστάσεις.

Parallel Hearts - Fiction Junction

Και φυσικά [επειδή η μουσική μετά πονοκεφάλου ή άνευ κυλάει μόνιμα ]

Ενδιαφέρουσα άποψη:

Ρε συ τι να λέμε τώρα, εδώ μέχρι και ο Cave -αν και καλά δηλώνει άθρησκος- το γύρισε στη θρησκεία, αυτούς τους αναγεννημένους χριστιανούς δεν τους καταλαβαίνω. Πάνε μέχρι τη βρύση και δεν πίνουν νερό..

Καλά οι femmes fatales είναι μόνο για επίπεδο φαντασίωσης γιατί στην πράξη είναι σκέτη αυτοκτονία
Νομίζω αν ήμουν άντρας θα με έλκυαν γυναίκες όπως στο βίντεο, εντάξει λίγο λιγότερο hard core - και πολύ ωραίοι στίχοι στο τραγουδάκι

Siouxsie and the Banshees - Face to face

E λάθη είναι ανθρώπους κάνουν που λέμε. {Προσωπικά τα χώνω παντού, απορρίπτω τα πάντα [ακόμη και για να τα απορρίψω δλδ] οπότε έχω και το κεφάλι μου ήσυχο όσο το δυνατόν περισσότερο. {

Το 'παθε κι αυτό ε!? Καλά μάλλον με κανά άλλο θύμα τους θα έμπλεξε και θα του 'πε κανά "κοκό όχι αν δεν" οπότε τι να κάνει [ήταν και ολίγον κυνηγιάρης νομίζω ή τουλάχιστον κουβεντιαζόταν]. Τέτοια θύματα άπειρα, μέχρι και ο Δαρβίνος τέτοιο θύμα ήταν αν δεχτούμε τα λεγόμενα ερευνητών σχετικά με την ζωή του.

Γνωστή η Siouxsie [έχω νομίζω και ένα αρχαίο άλμπουμ της στην συλλογή μου] [ένα αρχαίο της κομμάτι μου άρεσε που μάλιστα δεν το θυμάμαι πλέον]

Ωστόσο αμα είναι να επιλέξω μια "καρδαμωμένη" η πρώτη θα είναι αυτή:

θα συνεχίσω με αυτή:

μετά θα περάσω εδώ:

με καμιά στάση εδώ:

... re=related

άντε άλλη μια εδώ:

ίσως να κάνω και μερικές ακόμη στάσεις πριν επιστρέψω εδώ:

Οι στίχοι μπορεί να είναι και άκρως σουρεαλιστικοί ή πολύ απλοί,

Από αυτές ψηφίζω πρώτη και τελευταία ως καλύτερες, μουσικά και γενικότερα σαν στυλ το συγκρότημα της κοκκινομάλλας.

Σειρά μου αν και δεν μπορώ να σκεφτώ πολλούς τραγουδιστές που μου αρέσουν ως άντρες.
Μαλλον κάτι σαν αυτόν

και αυτόν

Ε ρε τι παθαίνουμε καλοκαιριάτικα

Χαλαρά Και ευτυχώς η μουσική για μένα είναι κάτι all year all day round οπότε δεν μου είναι περίεργο

Χεχε κλασσικό baby-face πιτσιρίκι με το emo φραντζάκι του το πρώτο και Faith No More ε; χεχε, Ακούγονται σαν κομμάτια δεν λέω.

Χμ... Ανδρικές φωνές ε? Με ανθρώπους που να είναι όμορφοι πέρα από την εξωτερική ομορφιά ε? Χμ.... Δύσκολα βάζεις...

Για να δούμε τι θα βγάλει το mixer...

Andrea Bocceli &amp; Sarah Brightman - Time To Say Goodbye

Chris De Burgh - Borderline

Iron Maiden - Bruce Dickinson - Rime Of The Ancient Mariner

Manowar [Joey] Master Of The Wind

Mago De Oz - El Peso Del Alma [Duet] [απο το 3.28 και μετά αντρικά φωνητικά]

Και σταματάω για να μην αρχίσουν απλά να κυλάνε τα ονόματα ξανά.

Γενικά αν είδες και πριν δεν πήγα απλώς όμορφες γυναίκες Το μαγικό χαρακτηριστικό σε έναν τραγουδιστή ή μια τραγουδίστρια [για μένα] είναι η φωνή να ξεχωρίζει από όλους τους άλλους και νομίζω πως όλες τους και, στο παρόν μήνυμα, όλοι τους έχουν κάτι που τους πηγαίνει μακρύτερα από τους υπόλοιπους.

Άντε και στο άσχετο για Emo που έλεγα, το μόνο groupάκι που μου 'κανε ένα μικρό click είναι οι Nightmare και αυτοί μέ ένα ή δυο κομμάτια τους μόνο.

Το ένα είναι το Lost In Blue:

και το άλλο είναι το Raison d' etre :

Καλά το baby face είναι 38 άσε που δείχνει max 25
Και ο faith no more μου αρέσει όπως εδώ με κοντό μαλλί και μουσάκι.
Βασικά εφόσον δεν τους γνωρίζω σε βάθος ούτε μουσικά ούτε την πορεία τους γενικότερα απλά αναφέρομαι σε σεξ-απηλ και εμφάνιση και φυσικά χροιά της φωνής. Δεν αναφερόμουν σε εσωτερικά χαρίσματα, που κακά τα ψέμματα, αν δεν ξέρεις τον άλλο όλα παίζονται -εντάξει αν είναι στιχουργός έχεις μια ιδέα δε λέω.
Τις προάλλες έβλεπα στην TV μια μεγάλη κουβέντα με τον μπασίστα των Manic Street Preachers και έπαθα πλάκα, είναι πολύ μέτριος στην εμφάνιση αλλά στο τέλος μου φάνηκε από συμπαθέστατος έως γοητευτικός.

Χαχα από Iron maiden θυμάμαι μικρούλα που είχα δει το βίντεο του Can I play with madness και πολύ με είχε εντυπωσιάσει

Για μένα προσωπικά ο Morrissey ξεχωρίζει πολύ από τους άλλους για πολλούς λόγους και θα τον τιμήσω
Regrets, I've had a few, but then again too many to mention... -άει πνίξου Σινάτρα

Morrissey - First Of The Gang To Die

Χεχε, τα ψάχνεις βλέπω, προσωπικά [με πολύ ελάχιστες εξαιρέσεις] δεν θέλω να ακούω καλλιτέχνες που μου αρέσουν για τα τραγούδια ή τις φωνές σε συνεντεύξεις ούτε και τις διαβάζω γιατί έχουν και την τάση να σε απογοητεύουν είτε να απομυθοποιούν κάποια από τα κομμάτια τους. Αν μπορείς να τα ξεχωρίσεις αυτά τα δυο τότε χαλαρά συνέχισε αλλιώς you are in for a ride in dissapointment

O γέρο Bruce όπου τον έχω ακούσει είναι φοβερός, τη φωνή του δεν μπορείς με τίποτα να την ακολουθήσεις και να κάνεις sing along μαζί του. Είναι αξεπέραστος. Και όταν σκεφθείς πως είχαν βάλει τον Bailey [μια οκτάβα και κάτι με τα χέρια στην ανάταση ] να τον αντικαταστήσει είναι να απορείς! Πως δεν εξαφανίστηκαν από προσώπου γης αυτή την περίοδο οι Maiden ούτε που το κατάλαβα.

Για τον Morrissey δεν ξέρω πάντοτε τον σκεφτόμουν σαν αντίγραφο Elvis [ούτε κι αυτός μου άρεσε πολύ] οπότε δεν τον ακολούθησα. Ίσως, πιθανότατα, να άκουσα κομμάτια του σε καφετέριες ή μπιλιαρδάδικα, αλλά δεν μπορώ να πω πως τον θυμάμαι.

Χμ...

Εγώ θα φύγω μακρύτερα και θα πάω σε ένα project που θεωρώ όλη του την καριέρα σαν κάτι σημαντικό και γενικά διαφορετικό και ξεχωριστό.

Stereotomy - Alan Parson Project

Και φυσικά δεν μπορώ να μην βάλω έναν απο τους πιο ξεχωριστούς μουσικούς που γνώρισα ποτέ και που ο ήχος του ανέκαθεν δεν αντιγραφόταν. Από το 1974 μέχρι και κάποιο από τα τελευταία του που είχα ακούσει ποτέ δεν θύμιζε κάποιον άλλο.

Mike Oldfield - Shadow On The Wall

Όσο για τον γερο-μαφιόζο εντάξει δεν μπορώ να πω έβγαλε μερικά καλά κομμάτια [για το μουσικό του στυλ] αλλά εντάξει δεν είμαστε όλοι αμερικάνοι για να τον λατρεύουμε και να σκίζουμε τα ρούχα μας για τον Franky

Δεν πειράζει προτιμώ να έχω όλα τα δεδομένα και να είμαι πιο κοντά στην πραγματικότητα κι ας απογοητευτώ
Είμαι από αυτούς που αν είχαν καρκίνο θα ήθελαν να το μάθουν το συντομότερο δυνατό χαχα

Ε όχι και αντίγραφο του έλβις ρε συ μόρταλ με προσβάλλεις σιγά μην ασχολιόμουν με έλβις Θα μαζέψω μερικά στιχάκια κάποια στιγμή μπας και σου αλλάξω γνώμη

Από Alan μου άρεσε περισσότερο το Lucifer. Πωπω αυτό το shadow on the wall κάτι μου θυμίζει...

Θα βάλω τώρα κάτι επειδή μου τη λες για την Αμερική

Dead can dance - American dreaming δε βρήκα το βιντεο που ήθελα τελσπα, πάντα ποιοτικά τα live τους

Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Απλά στο θέμα της ψευδαίσθησης που σου χαρίζει η προσωπικά επιλεγμένη τέχνη είναι καλό είναι να μην χάνεται αυτό που την καθιστά όμορφη στα μάτια σου.

Γενικά αυτό μου πέρασε και εντάξει δεν έχει τον ήχο που να μου κάνει click. Δεν μπορώ να τον θεωρήσω άσχετο όπως πολλούς άλλους απλά δεν ταυτιζόμαστε με τον κύριο στις ηχητικές επιλογές.

Οι Alan Parsons Project [αν σκεφτείς πως έχω όλα τους τα studiακά album] αποτελούν την βάση για κάθε καλό πειραματισμό στην μουσική, και γενικά τους θεωρώ πάντοτε πιο ενήλικους στον ήχο και τις επιλογές τους. Δεν ξέρω αν έχει χρησιμοποιηθεί κάπου αλλά πρέπει να είναι κάπου από τα μέσα του 80 [ωστόσο τα πρώτα album τα είχα σε κασέτες οπότε και δεν τα ξαναγόρασα όλα σε CDs].

Χμ.... Γενικά είμαι σε αυτό το ύφος των Dead Can Dance [δεν ξανασχολήθηκα πέρα από ένα δυο κομμάτια μετά απο το Aeon] :

αν και το άλλο κομμάτι είναι λιτό και άμεσο, απλά είναι πολύ λίτο και δεν έχει κάτι που να μου επιβάλλει την παρουσία του και να απαιτήσει την προσοχή μου.

Ναι ρε παιδι μου αλλά θέλω να ξέρω αν πρόκειται για βούρλο που έτυχε να έχει ταλέντο στη μουσική ή μια καλή φωνή ή για ανθρώπους/καλλιτέχνες που εκτιμώ ως μυαλά/χαρακτήρες με τα προσωπικά γούστα πάντα. Επίσης μπορείς να εκτιμάς μια καλή φωνή και ταυτόχρονα να ξέρεις ότι το άτομο είναι γελοίο. Όπως και από τους ανθρώπους που ξέρεις κάποιοι μαλ... έχουν προτερήματα. Το θεωρώ καλό να μπορείς να το διακρίνεις αυτό.

Anyway τους DCD θέλω να τους ψάξω περισσότερο γιατί σίγουρα αξίζουν τον κόπο. Τελευταία ακούω το

Severence - Dead can dance

Φαντάσου το με καλή ποιότητα ήχου και δες κι ένα περίεργο οργανάκι