Μουσικές προτάσεις in video ;-)

@Mortal

Περαστικά. Όταν θα ξεφύγεις με την Ιαπωνία, έχουμε κάτι να σου πούμε τώρα δυστυχώς εγώ κάτι χάνω, κρίμα

[offtopic]
Χεχε, ίσως στα επόμενα 20-30 χρόνια να βαρεθώ την καλή και ποιοτική μουσική [έστω και λίγο συντηρητική κάποιες στιγμές] και τις έξυπνες τηλεοπτικές σειρές [έστω και υπερβολικά ενήλικες κάποιες στιγμές] που με σέβονται ως θεατή και ως ακροατή και να επιστρέψω στις αμερικανιές... Just kidding! Been there, done that, lost many years of my precious life, so never again!

Εσύ επιμένεις βλέπω να παίζεις, άρα κρατάς καλά ακόμη. Πάντα έτσι.
[/offtopic]

Έτσι για να μένω και εντός θέματος:

[Παραδοσιακός Ιαπωνικός ήχος με σύγχρονη προσέγγιση]

Sakitama - Rin'


Sakura Sakura - Rin'


[Pop που σε κάνει να νοιώθεις καλύτερα ]

Tegami - Angela Aki


Αυτά για την ώρα και πάω στον πλανήτη μου και πάλι.

@Mortal

Να σαι καλά, πάντα με κάνεις να χαμογελάω.

Mortal wrote: [offtopic]
και να επιστρέψω στις αμερικανιές... Just kidding! Been there, done that, lost many years of my precious life, so never again!

Welcome back λοιπον.

Ποτέ δεν έφυγα. Ωραία, άντε να βλέπουμε και πόσοι από τους παλιούς τριγυρίζουμε στους καλοκαιρινούς και άδειους διαδρόμους με τον απόηχο των μοναχικών μας βημάτων.

Κι επειδή είναι πρωί ας βάλω κάτι πιο ζωντανό.

Galneryus - EVERLASTING (Live)


[way off-topic]Όσο για τις αμερικανιές τι να γίνει δεν μπορεί ένας άνθρωπος να ζεί μόνο με τον διανοητικό κατιμά του πλανήτη [ονομαστικά το αμερικανιστάν (θεοκρατικό είναι άρα μόνο έτσι αναφερόμαστε σ' αυτό ) άσε που είναι χειρότεροι κι από τους μουσουλμάνους στην πλάνη τους ], κατά διαστήματα (έως και δεκαετίες) χρειάζεται και κάτι που να τον κάνει να πιστεύει πως έστω και σε κάποια μεριά του πλανήτη δημιουργείται σύγχρονος πολιτισμός που δεν έχει τελματώσει εντελώς και δεν γλείφει το χθες του.

Και όσο ψάχνω την Ιαπωνία ανακαλύπτω πως ίσως να είναι [παρά τα πολιτικοκοινωνικά της προβλήματα και την ταχύτατη γήρανση του πληθυσμού] από τις λίγες χώρες που επιμένουν να ψαχνονται έστω και σε πολλά που ενδεχομένως να κρίνονται παρακμιακά από άλλους. Και έχουμε πολλά να δούμε τα οποία έχουν αρχίσει τα τελευταία χρόνια (ευτυχώς) να φτάσουν ταχύτερα από χομπίστες σε όσους δεν έχουμε καταφέρει να έχουμε ένα καλό πάτημα στην κάπως (έως αρκετά) δύσκολη γλώσσα τους.
[/way off-topic]

Και κάτι light και ευχάριστο για τέλος.

Ichiban Ushiro no Daimaou full OP( Real love- Real life-Sphere-)

μουσικές που ακούω αυτή την εποχή.....

Chihiro Onitsuka λέγεται το πιο πρόσφατο ενδιαφέρον μου απο την χώρα του ανατέλοντος ηλίου και έχει εξαιρετική φωνή.

Innocence


Infection

&quot;...my tongue grows thick with weed...&quot; :shock: <!-- s:?: --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_question.gif" alt=":" title="Question" /><!-- s:?: --> Είναι μήπως αυτό που λέμε εμείς: &quot;μάλλιασε η γλώσσα μου&quot; ;;;

Το στυλ λέμε τα κουπλέ στη μητρική μας και το ρεφρέν αγγλικά για να μας καταλαβαίνουν μου θυμίζει λίγο eurovision

Καλή ακούγεται πάντως (και) η κα Chihiro. Που πας όμως και τις βρίσκεις βρε παιδί

Λογικά κάτι τέτοιο πρέπει να είναι αλλά δεν έχω ψάξει περισσότερο, πιθανόν να είναι και μετάφραση όπως κι αυτές που κάνουμε εμείς για καταλαβαίνουν χοντρικά οι ξένοι μερικές εκφράσεις μας.

Γενικά έχουν κι αυτοί και πολλά δάνεια από την Αγγλική όπως και κάθε γλώσσα του πλανήτη, αλλά οι νεώτεροι καλλιτέχνες που έχουν ένα πάτημα και στην γλώσσα κάνουν μικτούς στίχους. Ίσως να είναι και ξενομανία, αν και δεν καταλαβαίνω τι έχει η γλώσσα τους να ζηλέψει από την αγγλική. Πιθανόν να γίνεται επί σκοπού από τις εταιρείες για να βάλουν και άλλο κόσμο στην αγορά της J-Music.

Για την εύρεση τώρα από την στιγμή που άφησα σχεδόν όλα τα άλλα πίσω και άρχισα να ασχολούμαι με αυτά γνώρισα μερικές δεκάδες groupάκια, συνθέτες/τριες, καλλιτέχνες οπότε και μια παραπομπή από κάποιο favorite στο yutube με στέλνει σε νέες γνωριμίες. Η συγκεκριμένη τραγουδίστρια μου 'χε κάνει το μαγικό click σε ένα AMV πριν καιρό άλλα ένεκα πολλών άλλων ενδιαφερόντων δεν είχα κοιτάξει παραπέρα. Ε... τώρα κοίταξα.

Αν θες μεταφράσεις μερικών από τα κομμάτια της που έχει στο youtube δες εδώ . Εγώ πάντως δεν τα ψάχνω πάντοτε γιατι μερικά κομμάτια μαγεύουν μόνο με φωνή και μουσική και υπάρχει περίπτωση να σε χαλάσουν αν τα καταλάβεις.

Άλλη τραγουδίστρια που γνώρισα έτσι ήταν η Kurumi Enomoto [μόνο από ένα Op σειράς]



Ή για μια καλύτερη ιδέα της διαδρομής που μπορείς να ακολουθήσεις [λειτουργεί για μένα πάντως] είναι:

Γνωρίζοντας την Yuki Kajiura και τον ήχο της σαν solo albums ή στα μουσικά σχήματα (δεν ερωτεύομαι πάντα τους στίχους της ok) που έχει δημιουργήσει παίρνεις κοινή επαφή/συνεργασία με άλλον καλλιτέχνη [αν είναι κι αυτός με καμια 10ρια χρόνια παρουσίας ακόμη καλύτερη]: [Yuki Kajiura + Revo με κοινή τραγουδίστρια την Kaori Oda]

1η σχέση/συνεργασία: Yuki Kajiura & Revo (Sound Horizon) : Dreamport


Διαβάζει μετά στη wikipedia πως συνεργάζεται και ο Jimang. Τον οποίο ας πούμε τον έχεις γνωρίσει από εδώ:

Jimang La Divina Tragedia [Ending σειράς]


Περνάς σε μια άλλη συνεργασία:

Sound Horizon (Revo) + Kaori Oda + Jimang


Κολλάς με το σχήμα/Σιγουρεύτηκε καινούργιο σχήμα για έλεγχο:

Sound Horizon - Seisen No Iberia [seinen είναι ενήλικο! Όλο τα ανακατεύω!]


Αρκετό εύκολο όταν έχεις το youtube σύμμαχο.

Επίσης μπορείς να πας μέσω tributes/αφιερωμάτων [AMV] σειρών και να πέσεις πάνω σε ιδιαίτερα κομμάτια που πιθανόν να σε οδηγήσουν πέρα από το κομμάτι και σε μια δισκογραφία.

Mortal wrote:
Αν θες μεταφράσεις μερικών από τα κομμάτια της που έχει στο youtube δες εδώ . Εγώ πάντως δεν τα ψάχνω πάντοτε γιατι μερικά κομμάτια μαγεύουν μόνο με φωνή και μουσική και υπάρχει περίπτωση να σε χαλάσουν αν τα καταλάβεις.

Μπα. Ούτε και μένα με ενδιαφέρει να δω μεταφράσεις. Για να μην πω ποτέ, εξαιρετικά σπάνια έχω δώσει την παραμικρή σημασία σε στίχους (μερικά δικά μας "έντεχνα" και 2-3 λαικά κι επίσης κι ίσως μεrικά αγγλόφωνα σε στυλ Wind of change). Για να καταλάβεις για μένα η ποίηση ξεκινά με την επική ποίηση και τελειώνει με τη δραματική (θα θυμάσαι από το γυμνάσιο ). Όλα τ' άλλα είναι "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε". Να πεις για τη μουσική, ναι, μέσα με τα χίλια. Και για να μην είμαι άδικος θεωρώ ότι η ανθρώπινη φωνή έχει σημαντικό ρόλο μέσα σε κάποια έιδη συνθέσεων, αλλά είτε είναι με στίχους, είτε με α - α ή λα - λα - λα το ίδιο μου κάνει. Π.χ. οι φωνές της Onitsuka (κυρίως) και της Enomoto που μας παρουσίασες, στο βαθμό που μου επιτρέπεται να εκφράζω κρίση, μου άρεσαν πολύ. Αλλά δεν είμαι σίγουρος αν οι στίχοι των τραγουδιών τους θα μου έλεγαν τίποτα περισσότερο απ' ό,τι μου λένε τα ελληνικά, ακόμη κι αν τα Ιαπωνικά ήταν η μητρική μου. Το site με τις μεταφράσεις πάντως που το έριξα μια ματιά από καθαρή περιέργεια, μάλλον με επιβεβαιώνει. Αν τα αγγλικά μου είναι αρκετά καλύτερα από τα γιαπωνέζικά μου και κατάλαβα κάπως τι λένε οι κοπελιές, θα έλεγα πως οι στίχοι δε διαφέρουν και πολύ από τα τραγούδια π.χ. της Τάμτας.

Γενικά, ενώ στο αυτί μου η ποπ κι η ροκ κάθεται καλά σαν ακούσματα, νομίζω ότι τους στίχους θα μπορούσαμε κάλλιστα να τους σταματήσουμε παγκοσμίως - μας τα έχουν πει όλα πια, αν κι απ' ό,τι φαίνεται δεν έχουν να μας πουν πολλά. Προχθές κι ενώ οδηγούσα άκουγα σε γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό ελληνικά ποπ τραγούδια στη σειρά. Ασυνείδητα σχεδόν είχα αρχίσει να μετράω πόσες φορές ακούστηκαν οι λέξεις καρδιά, ψυχή, ζωή στη σειρά και σκέφτηκα πως ή είμαστε πολύ ερωτιάρηδες σα λαός, ή οι τραγουδιστές, σιχουργοί είναι ερωτιάρηδες σαν είδος και ξεχάσανε ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή εκτός από τον έρωτα ή τέλος υπάρχουν συγκεκριμένες στιχουργικές φόρμουλες που βγάζουν στίχους.

Ελπίζω μέχρι τώρα να μη μ' έχεις παρεξηγήσει, αλλά ήθελα να σου πω γιατί μου φαίνονται αδιάφοροι οι στίχοι. Αρκεί που βλέπω το κλιπάκι για να καταλάβω πως την κοπελιά (όλες δηλαδή) την έχει χτυπήσει κατακούτελα ή τουλάχιστον έτσι θέλει να δείχνει Από την άλλη ορθώς εντόπισες που το πήγαινα στο προηγούμενο μήνυμα. Εφόσον λοιπόν απ' όσο ξέρω δεν υπάρχει asiavision ή pacificvision ή κάτι τέλος πάντων που να θυμίζει eurovision, θα καταλήξω να πιστέψω πως είναι κι οι Ιάπωνες ξενομανείς. Δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα τους καθόλου, αλλά είμαι σίγουρος πως αν οι πρόγονοί τους θεωρούσαν τα αγγλικά πιο εκφραστικά ως μέσο, θα τα επέλεγαν εξαρχής και δε θα κουράζονταν να φτιάξουν τα γιαπωνέζικα. Τουλάχιστον εμείς στην Ελλάδα δεν είμαστε ξενομανείς - έχουμε δικαιολογία, τον υπέρτατο θεσμό ονόματι eurovision στα πόδια της οποίας σφάζονται και παλικάρια άμα λάχει

Στα όσα αναφέρεις στην 1η παράγραφο μάλλον ισχύουν όντως. Τα αγγλικά καλώς ή κακώς [είτε τα μιλάμε καλά είτε όχι] έχουν γίνει μια παγκόσμια επικοινωνιακή γλώσσα οπότε όλοι προσπαθούν να μας δώσουν τα προϊόντα τους σε αυτήν. Βέβαια εγώ το βλέπω ένα βήμα πιο πέρα σαν θετική παγκοσμοιοποίηση ΑΝ δεν χάσουμε εντελώς την δική μας γλώσσα [και για τον κάθε λαό ισχύει] μιας και η γλώσσα είναι ταυτότητα της ιδιαίτερης σκέψης και της κουλτούρας του κάθε λαού. Ακόμη και ο τρόπος που γράφουμε ή που σκεφτόμαστε μας διαφοροποιεί έναντι των υπολοίπων. Εμείς πάλι είμαστε πολύ άκαμπτοι στο θέμα αλλαγής θα έλεγα, κάτι που γενικά δεν μας έχει κάνει και ιδιαίτερο καλό. Π.χ. πραγματικοί καλλιτέχνες παγκόσμιου βεληνεκούς όπως ο Vangelis αν είχαν μείνει στο Ελλαδιστάν θα είχαν χαθεί ενώ φεύγοντας έξω κατάφεραν να φτάσουν σε αξεπέραστα επίπεδα.

Στο θέμα ποίησης αν πω πως τα θυμάμαι θα είμαι ψεύτης. Ουσιαστικά δεν έχω ενδιαφερθεί να διαβάσω ποίηση πέρα από ελάχιστους "σκοτεινούς" ποιητές όπως ο δικός μας ο Καρυωτάκης, ο Poe, o Lovecraft [επειδή κάποτε αγάπησα το πεζό του έργο] και μερικές 10δες άλλοι έστω για 1 ποίημα τους. Δεν ξέρω εκεί δεν προσπάθησα να κάνω ποτέ διαχωρισμούς ίσως επειδή κατάλαβα νωρίς πως τα ποιήματα είναι α) για τους ποιητές τους και β) για μερικούς που μπορούν να συλλάβουν την σκέψη του ποιητή γιατί έζησαν με παρόμοιο σχετικά τρόπο ή ταυτίστηκαν σαν εμπειρίες για κάποια χρόνια της ζωής τους. Πιο απλό και δίχως να το περιπλέκεις είναι πως απλά η θέση των λέξεων και η βαρύτητας τους που σε εντυπωσιάζουν και σου μένουν περισσότερο.

Στο θέμα της μόδας και το -vision καταστάσεων κάτι νομίζω πως θα πρέπει να έχουν απλά δεν μου αρέσουν τόσο τέτοια πανηγυράκια [το ευρωπαϊκό πλέον με κουράζει έως και υπό όρους μ' αηδιάζει]. Πάντως για την θεματολογία των J-Every music style [το J- απλώς δίνει ταυτότητα] θα έλεγα πως είναι κάπως διαφορετική υπό όρους. Ίσως επειδή μέσα από μερικές μεταφράσεις για όσα μου άρεσαν [δεν μπορώ να μιλησω για mainstream μιας και όσα έχω ακούσει ή παραθέσει δεν είναι όλα από καλλιτέχνες που πουλάνε 100μύρια albums]. Συνήθως οι στίχοι έχουν να κάνουν με αισιοδοξία, θάρρος, προστασία αυτών που αγαπανε, το αύριο και οι ελπίδες που θα φέρει, τα όνειρα που αναζητούν την πραγμάτωση, ή γενικά φόβοι και ελπίδες σε πολύ γενικό πλαίσιο. Έτσι πράγματι δεν διαφέρουν από όλους αλλά από πολλούς. Εδώ π.χ. στο Ελλαδιστάν το mainstrem έχει στίχους [ή εγώ τους αντιλαμβάνομαι έτσι] που η εσωτερική μου λογοκρισία τους σβήνει με μαύρο μαρκαδόρο και εγώ βάζω beeeeeep στις σκέψεις για να μην φτάσω τα όρια του χυδαίου.

Με το youtube πάντως έχω ανοίξει αλλά και περιορίσει υπό όρους τους μουσικούς μου ορίζοντες με την άποψη ότι απορίπτωντας τα mainstream προτεινόμενα έχεις πετάξει έξω το 50% και μετά πηγαίνοντας επιλεκτικά σε καλλιτέχνες πας σε ήχους και φωνές που σε αγγίζουν δίχως να χάσεις πολύ χρόνο στο ψάξιμο.

Δες εδώ στίχους που δεν σημαίνουν τίποτα αλλά που τόσο φωνή όσο και μουσική μαγεύουν. Brian Tyler - Children Of Dune Soundtrack - Inama Nushif. Θεωρητικά οι στιχοι είναι γραμμένοι στην φανταστική γλώσσα που επινόησε ο Frank Herbert για τα βιβλία που βάσισε στον κόσμο του Dune.



Και σε μια πιο ευφάνταστη Ιαπωνική προσέγγιση στίχων θα πρότεινα:

Angela Aki - Tegami [διαφορετική προσέγγιση?]


Yamazaki Masayoshi - One more time, One more chance English Lyrics


Και εδώ όπως το γνώρισα όταν ωστόσο είχα δει την ταινία, που ουσιαστικά είναι γραμμένο "πάνω" της. Wikipedia entry .



Άρα πιστεύω ότι και οι αγάπες και οι έρωτες και τα όνειρα στα τραγούδια χρειάζονται όταν αποδίδονται με τον τρόπο που μας εκφράζει και μας; Άρα για αυτό και ψάχνουμε για μουσική, στίχους, φωνές που να εφαρμόζουν σαν σύνολα με τα ενδιαφέροντα μας.

Αν πάλι θέλεις κάτι πραγματικά πιο σκοτεινό [η πιο σκοτεινή νύχτα είναι μέρα μεσημέρι σε σχέση με την σειρά αυτή] και το κομμάτι νομίζω πως τονίζει αυτό το στοιχείο. Wikipedia Entry .

Το μόνο που θέλω να επισημάνω είναι πως δεν έγινα κατανοητός ή ίσως και να ήμουν υπερβολικός σε σχέση με τη θεματολογία. Εκεί που λες για θάρρος και για ελπίδα για το αύριο, ναι μάλλον κι εγώ κάτι τέτοιο εισέπραξα από κάποια κομμάτια. Περισσότερο το θέμα έρωτας το κόλλησα στα είδη ποπ μουσική και ροκ μπαλάντες, που μάλλον είναι ταυτισμένα με την &quot;καψούρα&quot; κι οι στίχοι λίγο πολύ λένε τα ίδια σ' όλες τις γλώσσες ή έτσι υποψιάζομαι τέλος πάντων. Και το κόλησα και στις 2 ερμηνεύτριες των οποίων το όνομα ανέφερα. Προφανώς και δεν ξέρω το σύνολο της δουλειάς τους και δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη.

Προσπερνώ όλα τ' άλλα γιατί δεν έχω να προσθέσω κάτι και ξαναπάω στην αρχή Δε νομίζω πως είμαστε άκαμπτοι στο θέμα αλλαγής. Αυτό που συμβαίνει όχι μόνο στην τέχνη, αλλά και στις επιστήμες και παντού είναι αυτό το χιλιοειπωμένο: η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Δεν ξέρω την προσωπική ιστορία του Βαγγέλη, αλλά συνήθως οι Έλληνες που γνωρίζουν παγκόσμια αναγνώριση αφού βγουν έξω, συνήθως όσο ήταν μέσα συναντούσαν πόρτες κλειστές γιατί κάποιοι δε θέλαν να φανεί η δική τους μετριότητα

Στο θέμα η Ελλάδα τρώει τα παιδιά μας, έχεις ένα μεγάλο δίκιο αλλά και πάλι φοβάμαι πως σαν λαός έχουμε πάθει αυτό που είχαν πάθει για 10ετίες οι Ιάπωνες, με τον απομονωτισμό τους, μόνο που αυτό για μας έχει κρατήσει αιώνες.

Κάποιοι όντως προσπαθούν να κάνουν κάτι θετικό και "ανοικτό" αλλά συνήθως είναι ελάχιστοι και, εντάξει, υπάρχει περίπτωση και ο τρόπος που να το δώσουν να μην μας αγγίζει. Πάντως από αυτά που ακούω έξω από το σπίτι ή που βλέπω σαν TV [και πάλι εξω] αναλωνόμαστε σε ανούσια σαχλά στιχάκια/μουσικούλες που πολλές φορές που ούτε καν σωστή "καψούρα" δεν μπορούν να βγάλουν ή τουλάχιστον σε μένα δεν λένε τίποτα, ή γυρίζουμε καμιά 30 χρόνια πίσω με remakes/βιασμούς παλλιών ξένων κομματιών από Έλληνες ή ξένους! Εδώ έχουμε τους αντιδραστικούς που αντιδρούν HipHopικά/electronικά/Danceικά [και αμερικανίζοντας άγρια αφού δεν το κάνουν κτήμα τους], τους σκυλάδες [δεν χρειάζεται νομίζω εξήγηση], και τους υπόλοιπους που παίζουμε μεταξύ χθες και σήμερα παραπαίοντας μεταξύ πολλών. Δεν έχω ψάξει τα πάντα αλλά ζωή ζούμε μόνο μια για να περιοριστούμε στο καβούκι μας.

Αυτή είναι η ένσταση μου εδώ και χρόνια για το Ελλαδιστάν. Εντάξει υπάρχουν τα άσχημα παραδείγματα ή και τα επαναλαμβανόμενα ως τα πέρατα του κόσμου δεν λέω. Για μένα ο λόγος που ανοίχτηκα πολύ περισσπότερο έξω αντί να μείνω μέσα ήταν πως δεν έβρισκα σημεία επαφής με τα αποτελέσματα των καλλιτεχνών εδώ. Πια δεν βρίσκω λόγο και να επιστρέψω μιας και όταν βρεις το καλό για σένα δεν θέλεις να πισωγυρίσεις στην διαδρομή για να βρεις κάτι που δεν σε αγγίζει αλλά που το έβγαλε η χώρα σου.

Και για να μένω εντός θέματος μουσικής!

Γενικά δε θα διαφωνήσω. Ειδικά στο πως περιγράφεις την ελληνική μουσική βιομηχανία συμφωνώ απόλυτα. Μιας όμως και μιλάς συνολικά θα πω ότι υπάρχουν κι εξαιρέσεις οι οποίες επειδή στα ελληνικά μπορούν να με αφορούν περισσότερο - αυτό που έλεγες περί γλώσσας παραπάνω. Για μένα ουσιαστικά μιας και το έθιξες (το θέμα περί ελληνικής μουσικής) τα πράγματα είναι απλά, απλούστατα. Η χώρα στο χώρο της μουσικής έχει υπεραρκετούς καλούς δημιουργούς κι ερμηνευτές. Απλά ο λαός της την έχει δει ότι θα έπρεπε να βγάζει τραγουδιστές και δημιουργούς για όλη την υφήλιο και γι' αυτό και ο καθένας βγάζει κι από ένα δίσκο. Οπότε μέσα στη γενική χαζομάρα χάνονται και κάποια καλά. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά νομίζω ότι από μουσικά ριάλιτι τουλάχιστον έχουμε κάνει και κάνουμε όσα κάνουν χώρες με 50πλάσιο πληθυσμό, μπορεί και περισσότερα. Μ' άλλα λόγια πές του του Έλληνα να πάρει ένα μικρόφωνο να τραγουδά και πάρ' του την ψυχή. Αρκεί να μην κάνει καμιά δουλειά της προκοπής, που να είναι σε κάποιους χρήσιμος. Πάλι ξέφυγα και το πάω εκεί που θέλω, αλλά προφανώς όχι εκεί που λέει το θέμα ή που θες εσύ Mortal. Γι' αυτό και σου ξαναδίνω τη &quot;σκυτάλη&quot;. Να ξέρεις πως τα κλιπάκια πάντα τα βλέπω τουλάχιστον μια φορά. Ε, καλά. Τι άλλο θέλεις; Τα ακούω, αλλά όχι και να γίνω ειδήμων στην ιαπωνική ποπ κλπ. σκηνή

Χαλαρά με την μουσική, τα κομμάτια συνήθως παραμένουν στο youtube [όταν δεν τα αφαιρούν οι γελοίες δυνάμεις του χώρου των αισχρών rights [πιθανόν μάλλον το εννοούν με την έννοια not in their right minds ή κάπως έτσι ] με take down notices από τους δικηγόρους τους] άρα μπορείς να τα ακούσεις όποτε έχεις και ελεύθερο χρόνο μιας και για μερικούς πλέον είναι πολυτέλεια κι αυτός.

Χμ... Ισχύουν αυτά που λες ατυχώς για τον χώρο που θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε καλλιτεχνικό. Βέβαια θα ήμουν υπέρ να βγουν άνθρωποι στην υφήλιο αλλά που να έχουν κάτι να προσφέρουν, όπως πχ το πρώτο παράδειγμα που είπα πρίν δηλαδή ο Βαγγέλης Παπαθανασίου [όπως ο Jarre για την Γαλλία, ή ο Kitaro για την Ιαπωνία μιας και δραστηροποιήθηκαν στο ίδιο περίπου χώρο] και όχι για να το πάρω πάνω μου ως Ελληναράς αλλά γιατί έχει κάτι ο συγκεκριμένος άνθρωπος να προσφέρει στο σύνολο του μουσικού κόσμου και όχι απλά στην ματαιοδοξία του και το καλαμοκαβάλημα του.

Τα reality τώρα ούτε που τα έχω δει ούτε έχω ιδέα τι φύτρωσε εκεί μέσα. Πιθανόν να ακούσω και κάποιο απο αυτά για ένα κομμάτι και να μου αρέσει αλλά δεν νομίζω πως αυτά τα φυντάνια θα τα ακολουθήσεις όπως με ανθρώπους που είχαν [ή και έχουν παρουσία μόνιμη] στα τεκταινόμενα της μουσικής για 10ετίες. Όχι φυσικά πως αυτό τους κάνει μοναδικούς κι αυτούς αλλά τουλάχιστον μέσα στα πολλά χρόνια έχουν την πολυτέλεια κάνουν και κάποια λάθη. Στην Ιαπωνία μιας και τα βλέπω [μόνο για ορισμένα άτομα φυσικά και όχι για ότι κυκλοφορεί] εκεί πολλά παιδιά αρχίζουν με απλά voice acting για σειρές ή ταινίες σε μικρότερες ηλικίες ή σαν δουλειά κατά τα χρόνια του λυκείου και συνεχίζουν μετά και στο τραγούδι ή και σε άλλα.

Εδώ θέλουν να βγουν τραγουδισταράδες από την πρώτη νότα! Ε δεν γίνεται νομίζω αυτό! Για να καταξιωθεί κάποιος θα πρέπει να υφίσταται στον χώρο για χρόνια και να έχει επαφή με το κοινό του και μέσα από την καθημερινή του τριβή θα ωριμάσει και θα βγάλει πράγματα για τον κόσμο του.

Δεν νομίζω πάντως πως υπάρχουν ειδημονες [εκτός των μουσικών] σε κάποιο είδος μουσικής αλλά απλά άνθρωποι που έχουν "ανοικτά" γούστα και που έχουν την πολυτέλεια του χρόνου να τα ακολουθήσουν.

Ας πάμε σε άλλο χώρο.

[Wikipedia - Kokia Entry]







Το τελευταίο της κομμάτι φετεινής σοδιάς. Τα αυτόματα click.