Μουσικές προτάσεις in video ;-)

Χεχε! Τρελός όντως! Βασικά δεν την θεωρώ ίσως τόσο αξιοπερίεργο, απλά κάτι που ενώ ξεκίνησε σαν mainstream από τους παλαιότερους χρόνους, και που άλλες ιστορίες μπορεί να σε κρατήσουν [αν έχεις την μετάφραση απο τα Ιταλικά (συνήθως) και άλλες να τις πας fast-forward ακούγοντας συγκεκριμένα κομμάτια] και άλλες όχι. Από τις σύγχρονες πάντως ιδέες opera αγάπησα σε ικανοποιητικό βαθμό το έργο του Andrew Lloyd Weber που έχω την εντύπωση πως είναι κάπως πιο εύπεπτο για όλους μας και σίγουρα πιο mainstream από το να ακούσεις Carmen [Bizet], Tosca [Puccini] ή Ring Of the Nimbelungen του Wagner [δεν το τολμώ ολόκληρο! ]. Κάτσε κιόλας να δω για επιβεβαίωση στο youtube.

Vissi d'arte - Tosca - Puccini


Habanera - Carmen - Bizet


Madame Butterfly


Αλλά το βάρυνα πολύ [βλέπεις η συγκεκριμένη μουσική είναι για λίγες ώρες] οπότε ας το χαλαρώσω κομμάτι:

Sunset Bulevard


The Pefect Year [Με την Ruthie Henshall]


Σε πιο καθαρή εκτέλεση


Close Every Door [Joseph & the Amazing technicolor dreamcoat] Με 2 εκτελεστές



Memory - Cats - Elaine Paige [αν δεν σκότωσα το όνομα της ]


Και υπάρχουν πολλά περισσότερα αλλά [πιθανόν] ούτε έχει κανείς άλλος το χρόνο να ακούσει αυτά που για μένα έχουν φτάσει ήδη τις δυο δεκατίες και πιθανόν να συνεχίσουν για περισσότερες!

Πω, πω φίλε Mortal, τι ακούν τ' αφτιά μου! Ή μάλλον τι βλέπουν τα μάτια μου. Mainstream; Η όπερα; Σκέψου αιώνες πριν (εποχή μπαρόκ και ροκοκό) κάποιος ν' ακούει ρομαντική μουσική (ρομαντική με την έννοια του καλλιτεχνικού κινήματος) και την εξής συζήτηση:

Αυτός που ακούει τη ρομαντική: Δοκιμάστε ν' ακούσετε λίγο απ' αυτά που ακούω.
Αυτοί που μένουν παραδοσιακοί στις κλασικές αξίες: Μπα, τι είν' αυτά που ακούς μεγάλε; Εμείς είμαστε πιο mainstream τύποι!

Για να μη συνεχίσω το διάλογο (βασικά στο μυαλό μου) και δεν μπορώ να γράψω από τα γέλια, ένα σχόλιο. Χωρίς να είμαι και απολύτως σίγουρος για την έννοια της λέξης, νομίζω το mainstream ταιριάζει με κάτι που είναι μεν της μόδας σήμερα, αλλά έχει ημερομηνία λήξης. Σ' αυτήν την περίπτωση η όπερα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Αυτή και το δημοτικό τραγούδι. Αυτό το τελευταίο γίνεται "mainstream" κάθε Πάσχα και πρωτομαγιά.

Επειδή μόνο εσύ μας λες για τ' ακούσματά σου, ωστόσο το Utube το ψιλοβαριέμαι, να σου αναφέρω απλά τα είδη που μου αρέσουν. Κλασική με τη γενική έννοια, jazz (ιδιαίτερη αδυναμία), soul / rnb, rock μέχρι πριν το metal, disco, pop (όχι ό,τι χαζομάρα νεοκυκλοφόρητη, παρόλο που κάποιοι μέρος αυτών που ακούω θα τα κακοχαρακτήριζαν - εκτός από british pop ιδιαίτερα εκτιμώ τη γαλλική και λιγότερο την ιταλική σκηνή) κι από ελληνικά σχεδόν τα πάντα (βασική εξαίρεση τα σκυλάδικα, αν και μπορεί να έχω αφήσει κανένα τραγούδι στο ραδιόφωνο σπανίως). Είπα να σου γράψω μερικά ονόματα, αλλά δεν το κάνω γιατί είμαι σίγουρος ότι αν διαβάσω αύριο τι έγραψα θα πω: "μα καλά έγραψα αυτά και ξέχασα τα άλλα;"

Το mainstream βασικά το σκέφτομαι ανά ήπειρο και ανά χώρα, και φυσικά ανά έτος και αιώνα οπότε ίσως έχει μια μικρή βάση ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός. [Καλά δεν είσαι μόνος σου στους μονολόγους του μυαλού (ΟΧΙ! Δεν ακούω φωνές! ]

Έχω την εντύπωση πως πχ ήταν άλλη η μουσική η μουσική του "απλού" λαού, άλλη η μουσική της αστικής τάξης και άλλη η μουσική των "ευγενών", αλλά η opera γεφύρωνε τα χάσματα μεταξύ τους. Ωστόσο μονο κάποιος που έχει ασχοληθεί συγκεκριμένα με ιστορία τέχνης [και ιδιαίτερα της μουσικής] μπορεί να μας το επιβεβαιώσει.

Το θέμα φυσικά για μένα, πάνω από όλα, είναι να σου αρέσει το σύνολο που ακούς και ο ήχος να σε εκφράζει την στιγμή που τον ακούς.

Ας πούμε [σε πιο γυμνό ήχο και φωνή] αυτό είναι/ήταν κάποτε πιο mainstream:

Σε γενικές γραμμές έχεις δίκιο. Η ομογενοποίηση της μουσικής - το όλα για όλους (ίσως αυτό που λέμε σήμερα εμπορικό ρεύμα στη μουσική) είναι χαρακτηριστικό του αιώνα μας. Από την ιστορία της μουσικής (μιας και το ζητάς) είναι γνωστό πως υπήρχαν πιο "λαικά" είδη μουσικής και πιο "ελιτίστικα". Αυτά όμως χαρακτήριζαν ταυτόχρονα και τις εποχές. Δηλαδή, όταν η μουσική γράφονταν κι εκτελούνταν από τροβαδούρους, λαός και βασιλιάδες άκουγαν αυτήν τη μουσική. Όταν εξελίχθηκε η τέχνη σε πιο περίπλοκες μορφές (με πιο πολλές απαιτήσεις), αυτομάτως ένα μέρος του κοινού έμεινε "στην απέξω" (δεν υπήρχαν πειρατικά cds για να έχουν όλοι πρόσβαση ). Επειδή όμως πιο πριν ανέφερες την ιταλική όπερα, θα έλεγα πως έχεις δίκιο όταν λες για "γεφύρωμα" αν αναφέρεσαι στην Ιταλία. Εκεί ο κόσμος (αριστοκρατία και λαός) ζούσε και πέθαινε για την όπερα (άλλωστε κατά κάποιον τρόπο μέσα από την όπερα περνούσαν και "πολιτικά" μηνύματα - δε θα είχε νόημα τα μηνύματα ν' απευθύνονται σε λίγους). Εξαίρεση, αποτελεί προφανώς για όλες τις δυτικές χώρες η εκκλησιαστική μουσική (την ακούγαν οι πάντες σε ναούς).

Στο 2ο μύνημα σου θα πρότεινα να κάνεις και καμιά πρόταση. Πάντως εντάξει σε βρίσκω. Και με αρκετή ποικιλία. Εγω γενικά για την ώρα είμαι αποκλειστικά progressive Rock/Metal. Power/Symphonic/Opera Metal, Japanese Pop, New Age, Classic Rock, Electronic [Classic], και γενικά στα είδη που εχω κάνει προτάσεις αλλά δεν τα ξεχωρίζω στο μυαλό μου.

Στο προηγούμενο μύνημα συμφωνώ. Και φυσικά την Ιταλια είχα στο μυαλό μου, μιας και ήταν νομίζω από τις χώρες που προσέφεραν πολλά στη μουσική.

Ειλικρινά δεν το κατέχω το σπορ του Utube. Γενικά δε μου αρέσει και πολύ ν' ακούω (ή να βλέπω μουσική) στο διαδίκτυο, ούτε ιδιαίτερα αποθηκευμένη μουσική σε σκληρούς δίσκους, mp3 κλπ. Προτιμώ να βάζω δισκάκια (εντάξει, είπαμε είμαι 31, άρα εννοώ CDs κι όχι LPs), ή ν' ακούω ραδιόφωνο. Η φάση με τα κλιπάκια μου τελείωσε εδώ και χρόνια. Γι' αυτό να με συγχωρείς για την έλλειψη links.

Επειδή όμως ο καιρός χάλασε κι ετοιμάζεται για καρεκλοπόδαρα μου δημιουργήθηκε μια διάθεση συγκεκριμένη για παλιά jazz. Πιο συγκεκριμένα ακόμη για Duke Ellington και Dizzy Gillespie. Δεν ξέρω αν τους ακούς καθόλου, αλλά φαντάζομαι να μπορείς να βρεις κάτι στο Utube.

Χεχε, γνωστοί μουσικοί και σίγουρα καταξιωμένοι, αλλά εντάξει δεν είναι του στυλ μου [είχε πάει φιλαράκι, που έχει τρέλλα με την jazz, να με μυήσει μα δεν τα κατάφερε [πρέπει να έχω μερικά CDάκια στην συλλογή μου (ίσως και Charlie Parker ή και μερικούς άλλους] ]. Μερικά κομμάτια τους πιθανόν [και πιο πολύ σε big band απο ταινίες] τα έχω ακούσει και κάποια ενδεχομένως να μου άρεσαν, αλλά γενικά με πιάνει ευκολότερα ο βαθύς επιβλητικός ήχος ή μια όμορφη γυναικεία φωνή [και τον τελευταίο χρόνο και κάτι οι Ιαπωνικές φωνές και μάλιστα με μοναδική άνεση] ή η "καθαρή" ηλεκτρονική [Jarre, Kitaro, Vangelis, Franke κ.λπ.] .

Θέματα σειρών που μου άρεσαν πάρα πολύ από τα φετεινά anime:

Guin Saga


Saga - This is ny road
Σε live:
Απο κάτω στα σχόλια έχει τους στίχους σε romaji και Αγγλικά
Εδώ το κομμάτι από το CD:

Phantom - Requiem For The Phantom


Karma - Kokia


Και το opening της σειράς που ξεκίνησε προχτές και που ακόμη δεν έχει "κάτσει" καλά μέσα μου αλλά που (το λιγότερο) εντυπωσιάζει:

Canaan


[Όσο για τα CD είναι τρομερά άβολο να τα βγάζεις από θήκες ή να τα ψάχνεις σε κούτες οπότε έχω αρχίσει σιγά σιγά, τις καλύτερες επιλογές να τις μαζεύω σε ένα 500GB δίσκο, αλλά και ταυτόχρονα όπου βρίσκω videoclip πάνω απο 60ΜΒ (να βλέπεται full-screen) τα μαζεύω. Ειλικρινά με πάνω απο 1200CD το βρίσκω πλέον αγγαρία.]

Βλέπεις όμως τι γίνεται μ' όλα αυτά τα GBs. Μαζεύονται πολλά και πίστεψέ με δεν είναι ο χώρος που με προβληματίζει (αν και οι τρεις σκληροί που έχω δεν πιάνουν μαζί τα 500GB). Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι μαζεύεις μ' αυτόν τον τρόπο πολλά που ίσως δεν ακούσεις ποτέ 2η φορά ή αλλιώς ότι θα με πιάσει καταναλωτισμός και στη μουσική. Ενώ τα CDs έχουν άλλη γοητεία (σκέψου μόνο το ξεσκόνισμα μια φορά το μήνα - καλά λέμε τώρα). Πω, πω έχω αρχίσει ν' ακούγομαι σαν όλους αυτού που τόσα χρόνια με τρελαίναν για τα βινύλιά τους ή μου φαίνεται;

Mortal, συνέχισε εσύ να δίνεις links. Μη δίνεις σημασία σ' αυτά που λέω. Πολλές φορές τα βλέπω. Πάντα δε γίνεται γιατί βρε φίλε είναι και πολλά τ' αγαπημένα σου!

Όσο για κλιπ, θυμήθηκα το εξής. Το μόνο που κρατώ (μπορεί και να σε ξενερώσω τώρα) είναι ένα του Fever της Minogue. Προσωπικά το θεωρώ όλα τα λεφτά. Το είχε καταβάσει μια παλιοσειρά όταν υπηρετούσαμε και το βλέπαμε τις κρύες νύχτες του χειμώνα (ναι, το ίδιο και το ίδιο). Καταλαβαίνεις πως αυτό δε σβήνεται. Να θυμηθώ να το δω μια από αυτές τις ημέρες.

Καλά ο φόβος ό,τι θα μου χτυπήσει κάποια στιγμή ο ΤΒ ή κάποιος από τους 500ηδες δεν μου βγαίνει από το μυαλό από την ώρα που ξυπνάω ώς την ώρα που κοιμάμαι. [Άλλος ένας φόβος στα μπαγκάζια μου. ] Γενικά επειδή είχα φτάσει και παλιά να παίζω 1 ή 2 CD για μέρες στο τότε 3CDo Sony [πχ το Phantom Of the Opera του Weber έκανε βδομάδες να βγει από το 3CD] όταν χάλασε αποφάσισα πως όλα θα τα έχω σε υπολογιστές και έτσι δεν ξαναγόρασα στερεοφωνικό από τότε. Αν σκεφθείς πως με μια highend καρτα ήχου με καλή οθόνη έχεις ένα πλήρες σύστημα ψυχαχωγίας τότε καταλαβαίνεις το κόλλημα με τους υπολογιστές. Και ας πούμε ό,τι από τα κομμάτια που έχω προτείνει από την αρχή εδώ, το 70%-80% με ακολουθεί πλέον [ή θα με ακολουθήσει σύντομα] στο IPod.

Εμ, κοντά 10 χρόνια παραπάνω favorites παιδί μου. Και καλά σκέψου πως κάποιες μέρες το μόνο που κάνω είναι να ψάχνω νέα κομμάτια [είτε απο σειρές, είτε απο τους προαναφερθέντες χώρους] οπότε καταλαβαίνεις πόσο δυνατό είναι το κόλλημα.

Καλη [κάποτε] η Kylie [αν δεν το σκότωσα] αλλά πλέον τα γούστα ανέβηκαν πιο ψηλά απο την Αυστραλία και μετακινήθηκαν αγρίως και μάλλον δίχως επιστροφή προς την χώρα του Ανατέλοντος Ηλίου.

Άντε να μαλακώσω το κλίμα με την Kou Shibasaki

Sweet Mom


Ikutsuka No Sora [κλείσιμο της Ιαπωνικής (original με την Kou σαν πρωταγωνίστρια) 1ης ταινίας που μόλις πέρισι ξανάγυρίστηκε στην Αμερική σαν One Missed Call]


Prism


Glitter


Αν και το click το έκανε το Tsuki no Shizuka


Και σταματάω γιατί αν συνεχίσω θα παραθέσω ό,τι videoclip της υπάρχει στο youtube! Αυτό που λέμε έρωτας!

Είπες έρωτας και θυμήθηκα πάλι. Ο κουμπάρος που σου λέω δε συνέχισε γιατί λες με τη Γιαπωνέζα του; Γιατί ήταν πολύ φαλλοκράτισσα. Είχε μάθει από το σπίτι της να του πηγαίνει παντόφλες. Ήθελε να του κάνει μασάζ (ακόμη κι όταν αυτός καιγόταν ) κι αυτή επέμενε. Και διάφορα άλλα που αν τ' άκουγαν φεμινίστριες θα την έστηναν για λιθοβολισμό. Αυτός που λες δεν το άντεξε, δεν ήθελε σκλάβα ρε παιδί μου. Κι έτσι την έκανε.

Ίσως λοιπόν Mortal δεν είναι τυχαίο που αναζητάς τον έρωτα στην Άπω Ανατολή. Ίσως σου πηγαίνει αυτή η κουλτούρα

Ε, κάτι λίγο ίσως και να ΄ναι καλό [αν σκεφθείς πως η μέση (η παροιμιώδης) ελληνίδα είναι εκνευριστικά φεμινίστρια ] αν και τέτοιες κακιές συνήθιες θα προσπαθούσα να της της κόψω ή έστω να της της ελατώσω γιατί οι δούλες μου φαίνεται πως ανήκουν σε μερικούς αιώνες πιο πριν!

Πάντως δείχνουν πιο ικανές στα καλλιτεχνικά από πολλές άλλες. Εκεί έχω δει πως αρκετές τραγουδίστριες παίζουν και την κιθάρα τους ή και τα drums τους ή μπορεί να δανείζουν την φωνή τους σε σειρές είτε να είναι και ηθοποιοί συγχρόνως, ενώ εδώ καβαλάνε το καλάμι (ορισμένες) και έχουν την εντύπωση πως είναι κι αηδόνια.

Και μια από τις αρχικές τραγουδίστριες της Yuki Kajiura:

Άντε καιρό έχω να βάλω κολλήματα της περιόδου από δω.

The Used - The Bird and The Worm [βασικά για το παιχνίδι έψαχνα κι έπεσα πάνω του]



H Eiko Shimamiya στο opening theme του Higurashi No Naku koro ni

Πάει καιρός και μάλλον ένεκα του Ιαπωνικού κολλήματος [ή και μανίας] θα περάσει κι άλλος συνεπώς ας υπενθυμίσω πως είμαι ακόμη εδώ και παρακολουθώ κάποιες στιγμές αλλά δεν εμπλέκομαι σε κουβέντες.

Μερικά πρόσφατα κολλήματα:

Sound Horizon - Ishidatami no Akeki Akuma


Sound Horizon ??????PV


Sound Horizon ? Revo & ???? - Dream Port ?????? (???)


Πάντως μετά από τα προηγούμενα [μαζί με ένα μεγάλο μέρος από την δισκογραφία (σε lives πιο πολύ ένεκα θύμα της επιβλητικής εικόνας) του Revo αλλά και φυσικά προηγουμένων αναφορών μου σε Ιάπωνες καλλιτέχνες] αποχαιρέτησα για τα καλά πάρα πολλά άλλα μουσικά είδη και θεματολογίες.

Sound Horizon ????(Θανατος ) ?? Full


Sound Horizon - Ark [Live 2005]


Sound Horizon - 01 ???????Roman???????????Live


Έτσι για να μην πεθάνει εντελώς το thread.