The Village! (Review στο πόδι!)

a_steria wrote: Το Insider είναι πατάτα; Και το Any Given Sunday; Νομίζω ότι υπερβάλλεις mortal, μπορεί να μην είναι ΤΑ έργα, αλλά πατάτες δεν είναι... και αν δεχτώ ότι το θέμα του Any Given Sunday είναι βαρετό για το ευρωπαϊκό κοινό, δεν καταλαβαίνω γιατι τη χώνεσαι έτσι στο Insider... χμμμ...

Sorry, άλλα δεν μπορώ να πω πως υπερβάλλω, και σκέψου πως ο Paccino, και ο Crow μου αρέσουν ως ηθοποιοί αλλά οι συγκεκριμένες ταινίες ούτε που με έκαναν να αρχίσω την παραγωγή σκέψης. Το ένα ήταν σχετικά με τις καπνοβιομηχανίες και το άλλο με το Αμερικάνικο ποδόσφαιρο και το backstage. Στον μικρό μου κόσμο και τα δύο αυτά ζητήματα είναι ανούσια (καπνίζω και δεν με νοιάζουν τα όποιαδήποτε δικαστικά παιχνίδια παιχθούν, γιατί αντιλαμβάνομαι απλά τον κίνδυνο στον οποίο υποβάλλω τον εαυτό μου, και απλά το αποδέχομαι, χωρίς να λέω δεν μου το πατε, όπως επίσης και ότι έχει να κάνει με πάσης φύσεως ποδόσφαιρα, baseball, και λοιπά μου φαίνονται τόσο χρήσιμα όσο ένα τασάκι σε ποδήλατο, ή ένα ποδήλατο σε ένα ψάρι!) οπότε δεν μπορώ και να ικανοποιηθώ απο τέτοιου είδους ταινίες.

Είπαμε είμαστε αντικειμενικοί στην υποκειμενικότητα μας!

Fallen_Angel wrote: Μάλλον το τι θεωρούμε υπερβολικό "φτυάρι" για μια ταινία παραείναι υποκειμενικό. Αν χρειάστηκες δοσολογία λήθης για ταινία στυλ "Insider", τότε ούτε να διανοηθώ πώς θα έκρινες άλλες ταινίες. Αλλά όσο αυστηρός κριτής κι αν είσαι... μη τα ισοπεδώνουμε και όλα. Θα βάλουμε στο ίδιο καζάνι τα ρεάλιτι με το "insider"? Aααα... (ουρλιάζει απεγνωσμένη για να διώξει την ένταση που της προκλήθηκε τόσο βάναυσα και τρίβει με δύναμη τα μάτια της για να συνέλθουν από το σοκ)!

Να σε παραπέμψω στο profile μου και στην λίστα που παρέθεσα στο συλλογές ταινιών, (ένα απο τα σκεπτικά που είχα όταν δημιούργησα το thread αυτό ήταν να δούμε τι περίπου αγοράζουμε για να ξέρουμε και την υποκειμενικότητα των κριτιρίων σε κάποια συζήτηση). Τα δύο αυτά είχαν καμία σχέση με την εξαίσια δουλειά του K-Pax, του Π, του Cube, ή ακόμη και του American Beauty; Έλεος κούκλα μου, υπάρχουν και όρια στο πόσα μπορεί να υπομείνει ένα φτωχό μυαλό. Θέλεις δυνατή ταινία, πάρε και δες το Das Experiment. Δες το Κόκκινο Βιολί. Ταινίες!! Όχι εμπόριο μόνο. Πιστεύω πως πλέον ξεκαθάρισα ένα μεγάλο μέρος των κριτιρίων για μια ταινία. Επειδή το λένε πολλοί δεν σημαίνει ότι είναι και καλό, μπορεί να έχει γίνει πολύ διαφήμιση, μπορεί να είναι biased κάποιοι βάση του ηθοποιού, του σκηνοθέτη ή του μουσικού κ.λ.π. Δεν έχω την τρέλλα αυτή.

Και εγώ έχω τρέλα με Argento, Bava, Fulci, και άλλους, αλλά δεν είναι όλα τα έργα τους μοναδικά, ριζοσπαστικά, συμβολικά ή απλές ταινίες, έχουν κάνει και τις πατάτες κατά καιρούς.

Mortal wrote: Sorry, άλλα δεν μπορώ να πω πως υπερβάλλω, και σκέψου πως ο Paccino, και ο Crow μου αρέσουν ως ηθοποιοί αλλά οι συγκεκριμένες ταινίες ούτε που με έκαναν να αρχίσω την παραγωγή σκέψης. Το ένα ήταν σχετικά με τις καπνοβιομηχανίες και το άλλο με το Αμερικάνικο ποδόσφαιρο και το backstage. Στον μικρό μου κόσμο και τα δύο αυτά ζητήματα είναι ανούσια (καπνίζω και δεν με νοιάζουν τα όποιαδήποτε δικαστικά παιχνίδια παιχθούν, γιατί αντιλαμβάνομαι απλά τον κίνδυνο στον οποίο υποβάλλω τον εαυτό μου, και απλά το αποδέχομαι, χωρίς να λέω δεν μου το πατε, όπως επίσης και ότι έχει να κάνει με πάσης φύσεως ποδόσφαιρα, baseball, και λοιπά μου φαίνονται τόσο χρήσιμα όσο ένα τασάκι σε ποδήλατο, ή ένα ποδήλατο σε ένα ψάρι!) οπότε δεν μπορώ και να ικανοποιηθώ απο τέτοιου είδους ταινίες.

Είπαμε είμαστε αντικειμενικοί στην υποκειμενικότητα μας!

Δηλαδή κι εγώ που είμαι συνειδητή καπνίστρια αμάρτησα που δεν μίσησα το Insider; Γρήγορα στο Άγιο Νικοτίνιο για εξομολόγηση! Νομίζω ότι το Insider ήθελε να δείξει τον αγώνα ενός ανθρώπου για την αλήθεια απέναντι στο σύστημα και όχι ότι είναι κακό το κάπνισμα! Επιμένω όχι γιατί είναι η καλύτερη ταινία πάνω στο θέμα, ούτε γιατί είναι η αγαπημένη μου ever, αλλά γιατί σίγουρα δεν είναι πατάτα! Αντικειμενικώς υποκειμενικά και υποκειμενικώς αντικειμενικά!

Fallen_Angel wrote:
Όπως είπα ήδη παραείναι υποκειμενική η κρίση ταινιών. Κι εμφανώς τα "υποκειμενικά" μας απέχουν μακράν. Ως εδώ καλώς έχει.
Και δε μου φαίνεται καν περίεργο να μη σου άρεσε καθόλου μια ταινία που θα την έβαζα πάνω από το μέσο όρο. Εξακολουθώ όμως να θεωρώ υπερβολή την κατάταξη του Ιnsider στην κατηγορία των ρεάλιτι και του Scream. Δεν ήταν παραλληλισμός αυτός. Όσα λίγα κι αν ήταν αυτά που σου πρόσεφερε η ταινία, δε το χωράει το κεφάλι μου πως την έχεις κατατάξει τόσο χαμηλά. Τι να πω... γούστα είναι αυτά. :shock:

Και μετά λέει για:
Das Experiment... πού το θυμήθηκες αυτό?! Ε-ξαι-ρε-τι-κή ταινία.
Argento... άλλος κορυφαίος!
Μα να μη με αφήνεις να αποφασήσω αν θα εμπιστευτώ τη γνώμη σου για ταινία ή όχι? Τι κακό κι αυτό!

Μια "δυνατή" ταινία προσωπικά πάντοτε έχει να κάνει με μια "ανώτερη ιδέα" αποξενωμένη απο το περιβάλλον της (με την ιδέα του Bertol Breht αν την έχω κατανοήσει έστω και στο ελάχιστο σωστά), και δωσμένη πότε σε ένα πιο δεκτικό περιβάλλον πότε σε ένα περισσότερο αρνητικό με σκοπό την παραγωγή σκέψης σε υποσυνείδητο επίπεδο,σε σημείο που ο θεατής δεν αντιλαμβάνεται καθαρά αυτό που βλέπει, αλλά πιθανόν κάποια στιγμή να υπάρξει αυτή η μια σκέψη (βάση των εμπειριών του) που να τον κάνει να σκεφθεί πως πολλά απο όσα σκεφτόταν κατά την προηγούμενη ζωή του ήταν σωστά, ή λανθασμένα, ανάλογα με τις βαρύτητες που έχει θεσπίσει για το σωστό ή το λάθος. Ή ακόμη να εκμαιεύσει κάποια συμπεράσματα σχετικά με κάποια θέματα τα οποία προηγουμένως έβλεπε πολύ όμορφα ή πολύ άσχημα. Μια "προσγειωμένη" ταινία που μιλάει για το σήμερα ή για τον εμπορικό ιδεαλισμό της σειράς απρόθυμος "ήρωας", αγωνιστής δικαιωμάτων και λοιπά είναι συνήθως μασημένη τροφή απο κάποιον άλλον και γενικά η μασημένη τροφή δεν μου αρέσει σαν ιδέα. Προτιμώ να την μασίσω μόνος μου και την γευθώ στο maximum των "γευστικών" μου δυνατοτήτων και να πάρω ότι "θρεπτικό" συστατικό έχει να μου προσφέρει ανάλογα με την στιγμή και τις ανάγκες του οργανισμού! Πιστεύω πως σε όλους μας αρέσει σε γενικές γραμμές το ίδιο.


Δεν ακολουθώ την κοινή γνώμη, και τους μέσους όρους, στο μάθημα αυτό απέτυχα! Με έκοψα και ησύχασα!

Υπόψην δεν είναι καμιά βαριά φιλοσοφία, απλά συμπεράσματα κατόπιν πολλών αποδοχών και ελάχιστων συμβιβασμών. Μην το δοκιμάσετε ποτέ μόνοι στο σπίτι!

a_steria wrote:

Mortal wrote: Sorry, άλλα δεν μπορώ να πω πως υπερβάλλω, και σκέψου πως ο Paccino, και ο Crow μου αρέσουν ως ηθοποιοί αλλά οι συγκεκριμένες ταινίες ούτε που με έκαναν να αρχίσω την παραγωγή σκέψης. Το ένα ήταν σχετικά με τις καπνοβιομηχανίες και το άλλο με το Αμερικάνικο ποδόσφαιρο και το backstage. Στον μικρό μου κόσμο και τα δύο αυτά ζητήματα είναι ανούσια (καπνίζω και δεν με νοιάζουν τα όποιαδήποτε δικαστικά παιχνίδια παιχθούν, γιατί αντιλαμβάνομαι απλά τον κίνδυνο στον οποίο υποβάλλω τον εαυτό μου, και απλά το αποδέχομαι, χωρίς να λέω δεν μου το πατε, όπως επίσης και ότι έχει να κάνει με πάσης φύσεως ποδόσφαιρα, baseball, και λοιπά μου φαίνονται τόσο χρήσιμα όσο ένα τασάκι σε ποδήλατο, ή ένα ποδήλατο σε ένα ψάρι!) οπότε δεν μπορώ και να ικανοποιηθώ απο τέτοιου είδους ταινίες.

Είπαμε είμαστε αντικειμενικοί στην υποκειμενικότητα μας!

Δηλαδή κι εγώ που είμαι συνειδητή καπνίστρια αμάρτησα που δεν μίσησα το Insider; Γρήγορα στο Άγιο Νικοτίνιο για εξομολόγηση! Νομίζω ότι το Insider ήθελε να δείξει τον αγώνα ενός ανθρώπου για την αλήθεια απέναντι στο σύστημα και όχι ότι είναι κακό το κάπνισμα! Επιμένω όχι γιατί είναι η καλύτερη ταινία πάνω στο θέμα, ούτε γιατί είναι η αγαπημένη μου ever, αλλά γιατί σίγουρα δεν είναι πατάτα! Αντικειμενικώς υποκειμενικά και υποκειμενικώς αντικειμενικά!

Όπως το κάνω εγώ σε πολλούς άλλους (ε μικρό και ανώριμο παιδί) μη μου το κάνετε και μένα! Δεν είπα πως την μίσησα, απλά πως με άφησε παγερά αδιάφορο, κοινώς βγήκα απο την αίθουσα με τα παιδιά και στον δρόμο του γυρισμού δεν θυμάμαι να σκέφτηκα τίποτα για την ταινία, οπότε και δεν μου άφησε κάτι να την θυμάμαι, άρα ασήμαντη, λανθασμένη, κακή, βεβιασμένη επιλογή. Όπως είπα και στο προηγούμενο μύνημα παραείναι εμπορικό το μύνημα (και προσπαθούσε να διδάξει τους Αμερικάνους να κάνουν περισσότερες μυνήσεις προς τις βιομηχανίες ή προς το κράτος τους, ή πρός κάθε υπεύθυνο, κοινώς στον εαυτό τους και στην ανοησία τους). Αυτό για να το δούμε ποτέ στην Ελάδα θα πρέπει να κάνουμε ένα buffer zone στα παιδιά μας (αν τα κάνουμε κάποια στιγμή) από πλευράς mας και εκείνα στα δικά τους και όυτω κάθε εξής για πέντε με δεκαπέντε γεννιές πρός κάθε αρνητικό στοιχείο για να αλλάξει το σύστημα. Μια πολύκροτη δίκη και η άναδειξη ενός "αγωνιστή" ή μάρτυρα δεν με αντυπωσιάζει ούτε την θεωρώ στο ελάχιστο αποδεκτή (παρα μόνο με ελάχιστες εξαιρέσεις που η ιδέα είναι τόσο ωραιοποιημένη ώστε απορίπτουμε τα άσχημα και επιλέγουμε να δούμε μόνο το όμορφο, το ιδεώδες ή το υποκειμενικά ορθό και όχι το πολιτικά ορθό).

Δεν υπάρχουν θεοί, δαίμονες, άγιοι, και διάβολοι, παρά μόνο χημεία (πρωτείνες όπως η πίσσα, και βιταμίνες όπως η καφεϊνη, η νικοτίνη, η φαστφοοντίνη, Ιντερνετίνη, και adventurίνη και μερικές άλλες μαζί με όλα τα υπόλοιπα θρεπτικά παράγωγα τους) και τέρατα!

Σας έπηξα πολύ απόψε!? Ελπίζω πως όχι!

Fallen_Angel wrote: Πρώτα απ' όλα να ξεκαθαρίσουμε πως κανείς δεν είπε πως το insider είναι δυνατή ταινία (άνω του 8/10), απλά πως δεν είναι πατάτα είπαμε (κάτω του 4/10). Υπάρχει μια ενδιάμεση κατηγορία, των κακών ταινιών, των μετρίων, των ενδιαφέρουσων και των καλών.

Δυνατή ταινία, δε μπορώ να θεωρήσω μόνο αυτή που περιγράφεις. Δυνατή μπορεί να είναι και μια ταινία τρόμου που με ανάγκασε να αφήσω το φως ανοιχτό το βράδυ, και μια επιστημονικής φαντασίας που με ενθουσίασε ο φανταστικός κόσμος που έπλασε ο δημιουργός της, και μια κωμωδία που με έκανε να γελάω σα χαζοχαρούμενο, κόκ. Η κάθε ταινία κρίνεται αναλόγως.

Υπάρχουν σαφώς ταινίες που κατατάσσονται στις top επειδή σου παρουσιάζουν κάτι καινούριο ή επειδή σε προβληματίζουν. Υπάρχουν όμως κι άλλες που χωρίς να κάνουν κάτι από αυτά καταφέρνουν να σε "κλέψουν". Το περί αναμασημένης τροφής ισχύει και τριβελίζει το μυαλό σου, μόνο όταν έχει αποτύχει μια ταινία να σε "κερδίσει".

Είναι όπως ακριβώς με τα βιβλία και τα παιχνίδια. Με άλλα καταπιάνεσαι ξέροντας πως θα προβληματιστείς, με άλλα απλά για να γελάσεις και με άλλα για να ξυπνήσεις συναισθήματα. Και υπάρχουν φυσικά πάντα κι αυτά που τα δοκιμάζεις ως κάτι καινούριο.

Δε ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννόω, αλλά αδυνατώ να το εξηγήσω καλύτερα συνοπτικά.

Αν διαβαθμίζεις τα πάντα με βάση κατηγορίας

πχ. Α (5 διαβαθμίσεις SciFi)
B (" " Fantasy)
C (" " Horror)
D (" " Μεταφορές Κλασσικής Λογοτενίας)
Ε (" " Πρωτότυπες/Πειραματικές ταινίες)
F (" " Κωμωδίες)
G(" " Όλα τα υπόλοιπα!)

Μάλλον καταλαβαίνεις λοιπόν τι εννοώ. Το Das Experiment για εμένα κατηγορίας D κορυφή, όπως και το Red Violin, η ο Κύβος, ή το π. To Dune ας πούμε ήταν Α Κορυφή, όπως το Blade Runner ήταν Α λίγο πιο κάτω απο την κορυφή. Στο G πάλι με διαβάθμιση πάνε όλα τα υπόλοιπα όπως thriller τύπου seven, κοινωνικά τύπου American Beauty, αλλά η ευχαρίστιση δεν θα είναι πότε τέτοια όσο απο μια ταινία των προηγούμενων κατηγοριών. To Village πχ ήταν G2, κοινώς λίγο πιο πάνω απο την βάση (εντάξει ισχύει και η άλλη αναφορά επιπέδων, αλλά αυτή είναι πλέον η βάση για την επόμενη διαβάθμιση ποιότητας, σεναρίου, μουσικής, εικόνας, τεχνικών χαρακτηριστικών, ηθοποιήας και λοιπών).

Η κωμωδία πάλι δεν είναι μόνο το να γελάς είναι να καταλαβαίνεις και γιατί γελάς, άλλο το γέλιο της αμηχανίας, άλλο το γέλιο της κατανόησης. Οι Monty Pythons πχ καίνε τα πάντα με τις ταινίες τους, γελάς με την καυστική ματιά τους πάνω στην κοινωνία και στις δομές της, και μετά το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι. Μια ταινία όπως το Scary Movie, στηρίζεται στο "χονδρό" γέλιο ή στην σάτιρα άλλων ταινιών, εκεί θα γελάσεις μόνο αν έχεις δει τις άλλες ταινίας, η αν θέλεις να γελάσεις για να καθαρίσεις τα πνευμόνια σου, ή αν δεν έχεις κοιμηθεί ένα 24ωρο και γελάς με το νευρικό γέλιο της κούρασης. Επίσης το γέλιο του παραλόγου και της σάτυρας έρχεται μέσα απο ταινίες συνήθειας ή άτοπων σκηνών όπως το Top Secret, το Spaceballs, το Dracula Dead & Loving It, ή το Frankenstein Junior (Κοινώς πολλές απο τις ταινίες του Mel Brooks). Όλες αυτές έχουν πάλι την εσωτερική διαβάθμιση επιπέδων βάση των υποκειμενικών κριτιρίων καθενός μας.

Αναμασημένη τροφή είναι και ένα remake, επειδή έλειπε η πρωτότυπη ιδέα ή κάποιος ήθελε να κεφαλαιοποιήσει μια ήδη επιτυχημένη ταινία. Κλασσική αποτυχία ήταν το H μηχανή του Χρόνου, που το κάναν τόσο νερόβραστο που δεν θέλω να το ξαναδώ ποτέ. Αποτυχημένο ήταν o Πατριώτης που ήταν Braveheart με άλλα ονόματα, στολές σε άλλη χώρα.

Ταινίeς που θα πάνε στην κορυφή είναι εκτός εποχής αλλά και πάλι πάμε σε επίπεδα προσωπικών κορυφών π.χ. Το Nosferatu ή το Metropolis, (1918,1927) είναι απο τα κορυφαία κινηματογραφικά έργα άλλα για διαφορετικούς λόγους.

Δεν υπάρχει ταινία που να μην σε προβληματίσει, αλλά υπάρχει ταινία που θα προβληματίσει με το θέμα της, και ταινία που θα σε προβληματίσει το γεγονός πως κάποιος τόλμησε να την δώσει στο κοινό χωρίς να ντραπεί που τους ζητάει να δώσουν τα χρήματα τους για να την δουν ή που δεν τόλμησε να ζητήσει προσωπικά συγνώμη απο όσους την είδαν

Δεν πιστεύω να μην κατάλαβα εντελώς αυτό που εννοούσες απλά το ανέβασα σε ένα άλλο επίπεδο, ή το έστειλα στο υπόγειο. Επιλέγεις και αποφασίζεις!

Υπάρχουν σκηνοθέτες που με την δεξιοτεχνία τους σε κρατάν στην εικόνα και δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου, συγγραφείς που σε αφήνουν να αιωρείσαι απο την άκρη της πένας τους, και μουσικοί που ότι γράφουν σε κάνει να ταξιδεύεις. Υπάρχουν ωστόσο και τα υπόλοιπα. Άστα να υπάρχουν.