20 BEST MOUSIKA ALBUMS

Άντε συνεχίστε, τι περιμένετε!?!? Να λέγονται κι άλλα πράγματα ενδιαφέροντα για όσους δεν έχουν ψαχτεί σε τόσο πολλά είδη. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Nicolas Figaro, το θέμα από το Scent of a woman όντως ήταν εξαιρετικό, δεν είχα ιδέα. Ίσως το συγκεκριμένο να πρέπει να έρθει στην συλλογή μου. Thanks. Σχετικά με την Lisa Gerard μου άρεσε περισσότερο το στυλ στους Dead Can Dance όπως και στο Gladiator (o Zhimmer (spelling?) το έβγαλε αν θυμάμαι), γιατί είχε αυτό το κάτι που απαρτιζόταν απο μεσαιωνικό στοιχείο, Ethnic προεκτάσεις (μεσογειακές στην περίπτωση του gladiator, ας πούμε το sorrow μου έβγαζε μια εξαιρετικά μελαγχολική διάθεση) και ειδικότερα συναισθηματικά ονειρικό (The Writing on my father's hand και άλλα από DCD). Το Insider δεν μου πάει για ταινία που να έχει τα συγκεκριμένα στοιχεία.

Emperor σχετικά με τους Gregorian έχεις δίκιο, όντως δεν μπορείς να τους ακούσεις πάρα πολύ για αυτό και στα best of μου έχουν ένα μικρό μέρος ή απλά μπαίνουν σαν συνδεσμοι σε αλλαγές είδους. Για τους Apocalyptica θα συμφωνήσω μολονότι το Bittersweet από το 2005 album τους μου άρεσε αρκετά σαν στυλ. Ωστόσο είναι και αυτοί για λίγες ώρες, και αυτό το είδα μέσα από το live τους (ναι κάνω και κουταμάρες και παίρνω καταλάθος κανένα που και που) και δεν μπορώ να πω πως το άκουσα όλο με ευχαρίστηση (Ωστόσο δεν ήμουν και ποτέ φίλος των Metallica πέρα από τα δυο τρια πολύ γνωστά και στον απλό κόσμο και ίσως σε κανά δυο ακόμη για τους μη μυημένους αλλά που πειραματίζονται, οπότε για αυτό δεν κόλλησα). Οι Dream Theater όντως λένε, και πολλά μάλιστα, αφού στην ουσία έβαλαν jazzε στυλ στο metal (δεν ξέρω αν είναι οι πρώτοι και τους θεωρώ (δεν ξέρω την επίσημη ταξινόμηση) progressive (ή όπως το λέμε εδώ νεωτεριστές, με την καλή έννοια)), και φυσικά για μένα λένε τα (Live) another day, sourrounded (in the Light) και μερικά άλλα που πρέπει να ακούσω το άλμπουμ για να θυμηθώ. Α! Ytsejam (Majesty? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->) πολύ καλό.

Ellesar από κρητικά έχω ακούσει και λίγο Χαίνηδες (τράκα από φιλαράκι) και καλοί μου φάνηκαν αλλά... <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Θα έλεγα πως (δίχως να έχω ακούσει τ' άπειρα) ο Λουδοβίκος των Ανογείων (τα δολοφόνησα μάλλον!) έχει κάτι περισσότερο να πει.

Εντάξει μωρέ, για εμάς τους καταθλιπτικούς καλός είναι! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Εμ, αυτά έχουν οι διακοπές στην Κρήτη! <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Φίλε Mortal, και το Insider αρχικά διαδραματίζεται στην Μέση Ανατολή και οι oriental ρυθμοί θεωρώ ότι πάνε γάντι στην Gerrard, πιο πολύ από τα μεσαιωνικά του Gladiator. Έτσι νομίζω τουλάχιστον

Για τους Dream Theater τώρα... Είναι πραγματικοί μάστορες στο είδος τους και μέσω του ταλέντου τους έφτασαν πραγματικά ψηλά, σε δυσθεώρητα για πολλούς ύψη. Αλλά στον χώρο του progressive, ΔΕΝ μπορώ να τους θεωρήσω πρωτοπόρους... Πρώτοι διδάξαντες στον χώρο αυτό πρέπει να θεωρούνται οι Rush (άλλη μπαντάρα αυτή) και αργότερα βγήκαν και κάποια άλλα (πολύ) progressive σχήματα όπως οι Watchtower.

Οι Χαίνηδες και o Λουδοβίκος των ΑνΩγείων () δεν είναι και ιδιαίτερα "κρητικοί" καλλιτέχνες, παραείναι "δήθεν" και έχουν μεγαλύτερη απήχηση τελικά στους μη κρητικούς. Προσωπικά τους ακούω όταν έχω αυπνίες


Φίλε Emperor, σου αρέσει η Βανδή; Μαγκιά σου φίλε μου! Δηλαδή εγώ που έβαλα George Michael τι πρέπει να κάνω; Αλλαγή φύλου;;;

Γενικά μου αρέσει πολύ που βλέπω άτομα (έστω και μία μάλλον μεγάλη κλίση προς το ροκ και μέταλ) να ενδιαφέρονται, να ψάχνονται και -εν ολίγοις- να μην είναι κλειστόμυαλα και με παρωπίδες! Εις ανώτερα παίδες!

Άσχετο, αλλά...

Μιας και πιάσαμε τα κρητικά και είναι και η εποχή ας πω μία μαντινάδα

Στο κρύο μου είσ' ο ήλιος
Στη δροσιά μου εισ' η ζέστη
Και στην μεγαλοβδομάδα μου
Εισαι το "Χριστός Ανέστη"!

Αφιερωμένο σε όλους!!!!

Φίλε μου η μουσική είναι μια μεγάλη αγάπη, και ελπίζω πως όλοι μας θα έχουμε μια πολύ πλούσια μουσική ζωή.

Χμ, μπορεί να το κοιτάξω και αυτό για το Insider τουλάχιστον για τα Οriental (ελπίζω να φέρνει πιο πολύ προς Loreena McKennitt ανατολίτικο (επηρεασμούς σε Mummer's Dance) και όχι προς σκυλέ Ελληνικό. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->)

Rush! Δίκιο έχεις τους είχα ξεχάσει εντελώς μιας και δεν ασχολήθηκα πάρα πολύ μαζί τους, μολονότι πρόκειται όντως για ένα ιδιαίτερα σεβαστό συγκρότημα του χώρου. Καλά πάμε πίσω στο 80 και εκεί. Πρέπει να έχω κάποιο albums τους (ευκαιρία για επανάλλειψη).

Χμ. Εχεις την ικανότητα να τα βάζεις στην σωστή προοπτική! Τον Λουδοβίκο όσες φορές τον άκουσα ήταν μέσω εκπομπών της ΝΕΤ οπότε ίσως μεγαλοπιάστηκε το παιδί και ξέφυγε από τις ρίζες του.

Πάντως για το metal υπάρχουν τόσα πολλά είδη που πλέον δεν ξέρω αν πρέπει να το αποκαλούμε metal, ή αν απλά το ταμπελιάζουμε (!!!) απλά για να πουλήσει στους νεώτερους αντιδραστικούς. Και μεγάλο μέρος της μουσικής metal σήμερα κάθε άλλο παρά αντιδραστική είναι. Πιο πολύ θα την θεωρούσα συμβιβασμένη, ή ελαφρώς σκεπτόμενη. Καλά δεν βάζω τον Luca Turili μέσα (αν και μ' αρέσει η μουσική του). <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Κλειστόμυαλοι ίσως κάποια στιγμή γινόμαστε όλοι (μην το γελάς, κάποιες στιγμές κλειδώνουμε σε κάποια πράγματα), απλά η μουσική έχει την δυνατότητα, όταν έχει μέσα της ψυχή (λογική, αρμονία, μεράκι) να μας "ξεκλειδώνει" και να μας χαρίζει ώρες μοναδικής ξενοιασιάς.

Όσο για τον Γιώργο Μιχαηλίδη δεν θα πω τίποτα γιατί όλοι μας μεγαλώσαμε με ένα Last Christmas και ίσως με έναν Ξένοιαστο/Απρόσεκτο ψίθυρο! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Καλά το soundtrack του Insider είναι must (μεταξύ άλλων έχει και τους θεούς Massive Attack!)! Τσέκαρέ το Mortal!

Για το metal είναι φίλε μου όπως ακριβώς τα λες, αν και για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν το θεώρησα ιδιαίτερα ανατρεπτικό, μονάχα ίσως στα πρώτα βήματά του. Ειδικά βέβαια από την στιγμή που εμποροποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό και όλες οι μεγάλες εταιρείες πήραν και από ένα κομμάτι από την πίτα, δεν μπορεί να είναι ανατρεπτικό (εκτός κι αν θέλει να το παίζει). Θεωρώ ότι το metal, σε όλες τις εκφάνσεις του έχει πολύ περισσότερα να προσφέρει από μία απλά εναλλακτική ή διαφορετική προσέγγιση στα πράγματα. Είναι -ίσως- το μοναδικό είδος που προσφέρει τόσα πολλά και ποικιλόμορφα συναισθήματα, και γι'αυτό στράφηκα και εκεί. Θες αγάπη; Πάρε. Θες οργή; Έχουμε κι από αυτό. Θες μίσος; Πάρε κόσμε!

Ο Λουι των Ανωγείων είναι ένα πολύ καλό εμπορικό τέχνασμα για τον δήθεν "ψαγμένο" (γράψε "μίζερο") κόσμο. Πολύ κλάμα και αμπεολοφιλοσοφίες. Όποιος θέλει ας πάει στα Ανώγεια (ή όποιο άλλο ορεινό χωριό της Κρήτης θέλει). Αν ακούσει πουθενά, σε καφενείο ή οπουδήποτε, Λουδοβίκο, εγώ θα πέσω από τον Ψηλορείτη! Η Κρήτη δεν είναι ο Λουδοβίκος (ή παρομοίου τύπου τερατουργήματα), πολύ απλά.

Για τον Γιώργο Μιχαηλίδη τώρα (αν και το σωστό νομίζω ότι είναι Μιχαήλ Γεωργίου)... Όντως τα κομμάτια που αναφέρεις είναι "σημάδια" των νεανικών μας χρόνων! Αλλά επέλεξα το δίσκο "Older", γιατί είναι πραγματικά ώριμος και μεστός με μερικά αξεπέραστα κομμάτια, ενώ πιστεύω ότι ήταν ένα πολύ τολμηρό βήμα για έναν καλλιτέχνη τόσο εμπορικό. Ειδικά το ομώνυμο κομμάτι είναι ΥΜΝΟΣ στην άνθρωπο και την μοναξιά, ενώ και το "Jesus to a Child" είναι γλυκά μελαγχολικό.

@NikolasFigaro.

Υπέροχη η μαντινάδα σου, και εγώ που είμαι κρητικοπούλα την καταβρήκα. Αυτός είναι έρωτας όχι παίξε γέλασε!! Αχ

Να'σαι καλά Giovanna!

Σαν πολλά κρητικόπουλα δεν μαζευτήκαμε εδώ μέσα;;; Πάντως κακά τα ψέμματα τον έρωτα εδώ τον ζούμε πολύ έντονα, γι'αυτό και η κρητική μουσική είναι τόσο πλούσια συναισθηματικά και πανέμορφη!

Δεν ξέρω αλλά τον GM γενικά τον βρήκα/έβρισκα κάπως ύπνο ή κάπως τέλοσπάντων, σε σημείο που δεν μου έβγαζε κάτι θετικό από μέσα η μουσική του. Ωστόσο, ναι, αποδεκτό με αυτά μεγαλώσαμε. Προσωπικά πάντως το πρώτο μου album (2πλη κασέτα) ήταν το Μινορε της Αυγής και δεύτερη ήταν το Concerts In China, απο εκεί και μετά είδα απο Sandra μέχρι Eurythmics και πολλά άλλα. Πάντως από εκείνη την εποχή θα προτιμούσα AHA, Alphavile, Laura Branigan, Jenifer Rush, Kate Bush, Cicago, και πολλά άλλα περαστικά ονόματα. Ουδέτερη μουσική σε πολλές περιπτώσεις και μελωδική.

Καλά ανατρεπτικό το metal ούτε με σφαίρες δεν θα το έλεγα πλέον, και ευτυχώς φίλε μου το πρωτογνώρισα κάπου στο 87-88, μέσα από Candlemass, King Diamond, Iron Maiden, Judas Priest (Sad Wings Of Destiny, Turbo Lover), και μάλιστα μετά τα 18 γιατί απλά ήμουν στον κόσμο μου (ακόμη και τότε, ναι, οι καλές συνήθειες αποκτιούνται νωρίς). Ευτυχώς δηλαδή γιατί ανακάλυψα την δύναμη και την ζωντάνια του σε σχέση με το ποπ, οπότε μου έδωσε το έναυσμα να βυθιστώ σε αυτό παράληλα με αντίστοιχα μελωδικά είδη. Εκείνη την εποχή λοιπόν το έβλεπαν ακόμη (κάποιοι) αντίδραση και το θέμα είναι πως δεν το καταλάβαινα (δηλαδή το Hallowed be thy name τι αντίδραση να μου βγάλει, ή το Remember Tommorow, ή το Phantom Of the Opera) και ακόμη δεν μπορώ να το δω σαν αντίδραση αλλά απλά σαν καθαρό, μελωδικό και περισσότερο δυναμικό ήχο, ακόμη και η θλίψη δεν είναι κλαψούρικη (έχει αυτό το χρώμα της ήπιας μελαγχολίας ή της νοσταλγίας). Τέσπα θα μου πεις κολλήματα.

Σας προτείνω να δοκιμάσετε και τον Yann Tiersen αλλά και το soundtrack του Riven που μαζί με τον Robert Holmes και τον Michael Land (GK και The Dig αντίστοιχα), έχουμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα soundtracks σε adventure.

Top βαριέμαι να γράψω . Όποτε μου έρχεται κανένας μουσικός που δεν αναφέρατε θα σας τον προτείνω. Για την ώρα προτείνω τρία albums του Roger Waters: Radio K.A.O.S., The PROS and CONS of Hitch-hiking και φυσικά το Amused to Death. Δείτε και το In the Flesh (live) που τα λόγια είναι περιττά.

Πραγματικά ενδιαφέρον θέμα, και αυτό γιατί παρατηρώντας τα τοπ-20 του καθενός μπορείς να καταλήξεις σε ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα. Επειδή δεν μου αρέσει να ευλογάω τα γένια μου (και εν προκειμένω ούτε τα δικά σας) απλά θέτω ένα ερώτημα. Είναι απλή σύμπτωση το γεγονός ότι σε όλα τα τοπ-20 κυριαρχούν μουσικές ξεχασμένες από την μάζα, όπως και το αγαπημένο μας είδος παιχνιδιών; Θα κάνω και εγώ μια προσπάθεια για του λόγου το αληθές. (τυχαία σειρά και χθες μπορεί να έβαζα άλλα)

1. Rory Gallagher - Calling Card
2. Lynyrd Skynyrd - Pronounced leh-nerd skin-nerd
3. Deep Purple - Burn
4. AC/DC - Back in Black
5. Rainbow - Rainbow
6. Led Zeppelin - I,II,II,IV
7. Rush - 2112
8. Pink Floyd - Dark Side of the Moon
9. Black Sabbath - Heaven and Hell
10. Dire Straits - Dire Straits
11. Iron Maiden - άπαντα μέχρι και το Fear of the Dark
12. Judas Priest - Painkiller/Sad Wings of Destiny/British Steel
13. Blind Guardian - Nightfall in Middle Earth
13. Queensryche - Operation Mindcrime I
14. Slayer - Seasons in the Abyss
15. Helloween - Keeper I,II (και το ΙΙΙ καλό βγήκε τελικά)
16. Τρύπες - άπαντα
17. Μάνος Χατζηδάκις - Ματωμένος Γάμος &amp; Παραμύθι χωρίς όνομα
18. Θάνος Μικρούτσικος - Σταυρός του Νότου
19. Χαίνηδες - Χαίνηδες
20. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Στην Ανδρομέδα και στη Γη

Ο Elessar πάντως πολύ σωστά είπε ότι δύσκολα μπορείς να κάνεις ΤΟΠ και ας είναι και ΤΟΠ 100. Εγώ απλά προσπάθησα να συμπεριλάβω και rock και metal και ελληνική μουσική.

Αirness: End of story, Top βαριέμαι να γράψω, για να δούμε για να δούμε...

Np Hoya