Ο DaVinci και οι εκκλησιαστικές "Ρόμπες" ;-)

η τοποθετηση μου ειναι γενικη. πριν να πιστευεις ο,τιδηποτε παντα να σκεφτεσαι και να προσπαθεις να βρεις το κινητρο αυτου που το γραφει

panagios wrote: μονο ο χρονος θα δειξει τι θα γινει ο καθενας μας (χωρις να διαφωνω μαζι σου). ισως εμεις να ειμαστε μεσηλικες πλεον και να μπαινουμε στην σφαιρα του συντηριτισμου. ισως και οχι.
παντα υπηρχαν οι νταν μπραουν καθε εποχης, παντα υπηρχαν οι κινσορες και οι θεραποντες.

Σε αυτό δεν μπορώ να διαφωνήσω φίλε μου, ίσως η ηλικία να φέρνει την συντήρηση, ίσως ωστόσο μέσω περισσοτέρων (σχετικό αυτό) εμπειριών σε διάφορα ζητήματα να γινόμαστε περισσότερο επιλεκτικοί στο τι θα διαβάζουμε και σε τι θα επιτρέψουμε να μας επηρεάσει (αν) και τι θα μας διασκεδάσει. Προσωπικά (μολονότι δυστυχώς η μνήμη πλέον δυσκολεύεται να συγκρατήσει υλικό όπως παλαιότερα) έχω αφήσει πίσω μου τέτοια έργα ως teen books και ασχολούμαι μόνο με teen books για ενήλικες που το παιδί μέσα τους δεν θέλει να πεθάνει <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> (Clive Barker, Terry Prachett, αλλά και πολύ παλαιότερους συγγραφείς (Arthur Conan Doyle, Clark Ashton Smith, R. Howard)). Ο Brown μπροστά σε καθέναν από τους προαναφερθέντες δεν έχει να πει κάτι το πρωτότυπο, το καινούργιο, το φρέσκο βρε αδερφέ. Όταν πριν από καμιά 20αριά (πάει τόσο) ο Clive Barker έβγαλε το Hellbound Heart (σε ταινία το cult αλλά όχι τόσο καλό Hellraiser ή το Cabal - Nightbreed) έκανε κάτι που τον κατέστησε διαφορετικό από τους υπόλοιπους, ο Brown δεν σκέφθηκε κάτι που δεν το έχουμε ακούσει (πως δεν έγραψε και για την μαύρη παρθένο? Αναρωτιέμαι?) και τελικά εκεί που περίμενα να δω κάτι μεγαλεπίβολο είδα ένα φτωχό Indy και μάλιστα δίχως το μαστίγιο! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Θα προτιμήσω τους υπεράνθρωπους των μαζών. π.χ. Ο Stephen "μαζική παραγωγή νουβέλας" King. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Ο άνθρωπος είναι απίστευτος, (για να προλάβω το κακό! Όχι, πλέον απλά τα αγοράζω για την συλλογή, δεν τα διαβάζω (για την ώρα)), γράφει παίζοντας με την μοναδική αρχή των ιστοριών σχετικά με την μάχη καλού με το κακό, αλλά βάζει μέσα τόσα ερωτήματα που καταντά πιο κοινωνικός και πιο καθημερινός από πολλούς άλλους, και δίχως να μιλήσει για συνομωσίες. Ακόμη και το Carrie ήταν χίλες φορές πιο ενδιαφέρον από τον κώδικα όταν μιλούσε για προβλήματα της εφηβίας, θρησκόληπτους γονείς και λοιπά,. Υπάρχουν ονόματα που προσωπικά έχω διαβάσει σχεδόν πλήρεις βιβλιογραφίες τους και που βλέπω με χαρά πως πολύς κόσμος ακόμη και σήμερα (20-30 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία τους) τα διαβάζει και τα σκέφτεται ή τα συζητά. Έχω διαβάσει και καταστροφολόγους, μυστικιστές του καναπέ και ότι μπορείς να φαντασθείς (θύμα των Ωρορα) εξού πλέον κι η άρνηση προς τους συνομωσιολόγους. Ακόμη και το εμπορικότατο Chrichton θα τον διάβαζα με μεγαλύτερη άνεση (τουλάχιστον όταν ασχολείται με το φανταστικό και όχι με το αστυνομικό ή πολιτικό μυθιστόρημα).

Καλά ξέφυγα, πάω να συνεχίσω παιχνίδι πριν οι ασυναρτησίες μου σχετικά με τους συγγραφείς και η αντίθεση πατήσουν εντελώς κάτω την όποιαδήποτε πρωινή διαλλακτικότητα μου έχει απομείνει! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->