Agatha Christie: Evil under the Sun

Η υπόθεση του εν λόγω παιχνιδιού βασίζεται στο πασίγνωστο ομώνυμο βιβλίο της ανυπέρβλητης Agatha Christie. Επειδή υποψιάζομαι ότι δεν υπάρχουν πολλοί που δεν γνωρίζουν την υπόθεση την αναφέρω συνοπτικά. Ο Hercule Poirot περνάει τις διακοπές του σε ένα απομονωμένο νησί, το Seadrift island, του οποίου το μοναδικό ξενοδοχείο φιλοξενεί εκτός από τον ίδιο και πληθώρα άλλων γνωστών προσωπικοτήτων. Ανάμεσα τους και μια επιτυχημένη ηθοποιός που με την ομορφιά της και την ακαταμάχητη γοητεία της προκαλεί αναταράξεις στον ανδρικό πληθυσμό, δεσμευμένο (το τονίζουμε αυτό!) και μη. Θύμα λοιπόν υπάρχει, κίνητρα πολλά, το τοπίο ενδείκνυται και έτσι γίνεται το έγκλημα. Ενδιαφέρουσα πρόκληση για τα little grey cells του διάσημου ντετέκτιβ καθώς πρόκειται για μια υπόθεση όπου όλοι είναι ύποπτοι, όλοι έχουν άλλοθι και το κακό ελλοχεύει παντού, μέχρι εκεί όπου πιάνει ο ήλιος.
 
Στην εισαγωγική σκηνή του παιχνιδιού βλέπουμε τον Poirot και τον Hastings σε μια από τις κλασσικές τους μεν, απολαυστικότατες δε συζητήσεις διανοίας. Το έγκλημα στο Seadrift island έχει ήδη συμβεί και ο Poirot έχει διαλευκάνει την υπόθεση με επιτυχία. Βρισκόμαστε στο 1940, τη περίοδο όπου ο Χίτλερ μεσουρανεί στην Ευρώπη. Ο Poirot είναι έξω φρενών καθώς όχι μόνο δεν του αποδόθηκαν τα εύσημα για την επίλυση αυτής της εξαιρετικά δύσκολης υπόθεσης αλλά λόγω συνθηκών του έχει περιοριστεί και η ερευνητική του δραστηριότητα. Επιθυμώντας διακαώς την επιβεβαίωση της άμετρης εγωπάθειάς του αποφασίζει να διηγηθεί στον Hastings την εν λόγω υπόθεση επιμένοντας πως κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να την επιλύσει με τέτοια μοναδική μαεστρία. Το έγκλημα λοιπόν θα ξανασυμβεί, μόνο που αυτή τη φορά την υπόθεση θα κατευθύνει ο Hastings και όχι ο διάσημος ντετέκτιβ. Εμείς θα παίξουμε δηλαδή την ιστορία έτσι όπως την διηγείται ο Poirot και παρόλο που θα βλέπουμε τον Poirot στο νησί, τα νήματα θα τα κινεί ο Hastings από το γραφείο του Poirot. Αυτός θα αποφασίζει που θα πάει, ποιες ερωτήσεις θα θέσει στους υπόπτους, πως θα χρησιμοποιηθούν τα διάφορα στοιχεία που συλλέγονται κτλ. Ο Poirot υπόσχεται να μην αποκρύψει κανένα στοιχείο, όπως το συνηθίζει, και προκειμένου μάλιστα να διευκολύνει τη δουλειά του Hastings σε περίπτωση που κολλήσει σε κάποιο σημείο, ο ντετέκτιβ προσφέρεται να του παράσχει hints μέσω ενός ιδιόμορφου hint system που το αποκαλεί finger of suspicion.

Δεδομένου ότι οι δημιουργοί του παιχνιδιού είχαν να βασιστούν στην ανωτέρω πασίγνωστη υπόθεση κατάφεραν με διάφορες κινήσεις και αφηγηματικά τρικ να καταστήσουν το παιχνίδι σεναριακά τουλάχιστον ενδιαφέρον για τον παίχτη πού τυχόν έχει διαβάσει το βιβλίο ή έχει δει τη ταινία ή εν πάση περιπτώσει γνωρίζει τι συμβαίνει. Παράλληλα λοιπόν με την κυρίως υπόθεση τρέχουν και άλλες παράπλευρες υποθέσεις εξίσου ενδιαφέρουσες από τελετουργίες βουντού και κατασκοπεία, μέχρι ναρκωτικά και εμφανίσεις φαντασμάτων των οποίων όλων η διαλεύκανση σχετίζεται με το κυρίως θέμα. Για να δούμε θα μπορέσει ο Hastings να διαλευκάνει την δαιδαλώδη υπόθεση; Θα μπορέσει να αποδείξει στον Poirot την ερευνητική του δεινότητα; ? ο μεγάλος ντετέκτιβ θα απολαύσει ακόμα μια στιγμή μοναξιάς στη κορυφή;… Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι μια κάποια αγωνία δημιουργείται πολύ γρήγορα. Θέλετε είναι η Agatha Christie επιρροή, θέλετε είναι ο Poirot, θέλετε είναι το ειδυλλιακό, ήρεμο τοπίο όπου από στιγμή σε στιγμή θα διαπραχθεί το έγκλημα, η αλήθεια είναι ότι το παιχνίδι σε τραβάει. Αυτά όμως μόνο από την πλευρά της υπόθεσης γιατί ό,τι ακολουθεί δυστυχώς δεν σε ανταμείβει.
 
Αναφέρομαι στον τεχνικό τομέα, γραφικά και gameplay, ο οποίος δυστυχώς θα έλεγα ότι είναι το σημείο που καταρρακώνει το παιχνίδι. Τα γραφικά καταρχήν έχουν ως βασικό χαρακτηριστικό τους την…ακινησία! Ειδικά στους εξωτερικούς χώρους είναι τόσο έντονα στατικά και άπνοα, π.χ το νησί, που μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι έντυσαν το παιχνίδι με ταπετσαρία. Καμιά ζωντάνια, καμιά αίσθηση ρεαλιστικού τρισδιάστατου χώρου. Από την άλλη να παραδεχτώ ότι οι εσωτερικοί χώροι και ειδικά αυτοί του ξενοδοχείου, στυλιστικά σε χρώματα και γραμμές αποδόθηκαν ικανοποιητικά. Ενίοτε είχε και κάποια real time effects, τα οποία όμως άλλοτε υπήρχαν άλλοτε δεν υπήρχαν….Οι χαρακτήρες επίσης μου φάνηκαν κακοσχεδιασμένοι, με χοντροκομμένα σώματα, τα πρόσωπα τους με περίεργες γωνίες και τα pixels να παρελαύνουν. Ωστόσο στη περίπτωση των χαρακτήρων, σε αντίθεση με τους εξωτερικούς χώρους, θα έλεγα ότι η κακοτεχνία μετριάζεται καθώς η ‘κάμερα’ σπάνια κάνει κοντινά στα πρόσωπά τους, εκτός cutscenes, και οπότε μικρό το κακό. Συνήθως στους διαλόγους οι ‘γωνίες λήψης’ είναι από πάνω ή από τα πλάγια και από αρκετή απόσταση.

Όσον αφορά το gameplay, το παιχνίδι είναι ένα τρίτου προσώπου point ‘n click adventure, χωρίς να επιδεικνύει τίποτα καινοτόμο ή διαφορετικό στον συγκεκριμένο τομέα. Το βελάκι/κέρσορας δείχνει τις κατευθύνσεις, αλλάζει όταν επίκειται διάλογος, αλλάζει όταν επίκειται ενέργεια…χμ…χμ… Σε αυτό το τελευταίο σχετικά με τις ενέργειες πάνω στα αντικείμενα έχω να καταθέσω κάτι που προσωπικά βρήκα ενοχλητικό. Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού ποτέ δεν ξέρεις πότε πρέπει να κάνεις κάτι. Δηλαδή όπου υπάρχει δράση ο κέρσορας δεν αλλάζει για να σου δείξει ότι υπάρχει ενέργεια στο συγκεκριμένο αντικείμενο αλλά αλλάζει μόνο όταν τοποθετήσεις πάνω του το σωστό αντικείμενο. Να δώσω ένα παράδειγμα, αθώο από spoiling πλευρά. Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού ο Poirot βρίσκει ένα βαρέλι. Το κάνει look και κάνει ένα σχόλιο του στυλ ‘a strange barrel’ και τίποτα άλλο. Και όμως σε αυτό το βαρέλι αν βάλεις πάνω το σωστό αντικείμενο έχει ενέργεια, τίποτα όμως δεν σε προϊδεάζει για αυτό. Δεν ξέρω εμένα προσωπικά αυτό το στοιχείο κάπως με ταλαιπώρησε καθώς εφεξής πολλές φορές κατέληγα να δοκιμάζω μυριάδες αντικείμενα πάνω σε άλλα που έκανε ο Poirot look μπας και υπάρχει κάποια ενέργεια.

Πηγαίνοντας τώρα το βελάκι πάνω στο τέρμα της οθόνης εμφανίζεται ένα menu όπου περιέχει διάφορα καλούδια. Αυτά είναι ένα ρολόι που χρονομετρά τις αποστάσεις ανάμεσα στις διάφορες περιοχές και που πραγματικά είναι ένα εντελώς άχρηστο στοιχείο, το κεντρικό μενού με τις ρυθμίσεις του παιχνιδιού, το εικονίδιο με το πρόσωπο του Poirot για να τηλεμεταφερόμαστε στο γραφείο του όποτε θέλουμε βοήθεια από το hint system και τέλος ένα ημερολόγιο όλων των κινήσεων. Στο ημερολόγιο αυτό υπάρχει φάκελος υπόπτων όπου καταγράφονται όλοι όσοι συναντάμε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού με τα άλλοθι και τα κίνητρά τους, υπάρχει φάκελος εγγράφων όπου καταχωρείται ό,τι συλλέγει ο Poirot, υπάρχει το inventory και τέλος υπάρχει φάκελος με τις οδηγίες του Poirot όπου είναι κάτι σαν ‘to do list’. Ειδικά αυτή τη τελευταία λειτουργία εγώ προσωπικά τη τίμησα αρκετά και πολλές φορές με ξεκόλλησε δίνοντάς μου στοιχεία για το τι έπρεπε να κάνω. Το menu αυτό οφείλω να παραδεχθώ πως ήταν αρκετά εύχρηστο και πρακτικό.

Στο θέμα του gameplay θα ήθελα επίσης να προσθέσω ακόμα ένα απογοητευτικό στοιχείο του παιχνιδιού. Όπως συμβαίνει με όλα τα παιχνίδια ‘who dunit’ περιεχομένου έτσι και το συγκεκριμένο συνοψίζεται στο μάζεψε στοιχεία, ψάξε καλά, ανέκρινε τους υπόπτους άπειρες φορές και κατέληξε στον δολοφόνο. Αυτή η διαδικασία είναι υποχρεωτική και είναι η μόνη για να ολοκληρωθεί το παιχνίδι. Εντάξει αυτό το δέχομαι και είμαι πρόθυμη ως adventurer να ακολουθήσω αυτόν τον ρου. Αυτό που δεν μπορώ να δεχθώ όμως είναι να με βάζεις να διανύω χιλιόμετρα πάνω κάτω για να ψάχνω. Μη με στέλνεις από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη για να κάνω μόνο μια ερώτηση. Και για να το κάνω πιο λιανό να πω ότι το παιχνίδι έχει το άπειρο πήγαινε έλα, πάνω κάτω, πέρα δώθε, άνοιξε κλείσε, ανέβα κατέβα. Άπειρες φορές θα γυρίσετε όλο το νησί ψάχνοντας κάτι. Είτε αυτό είναι αντικείμενο, είτε ύποπτος, είτε επειδή έχετε κολλήσει και αναρωτιέστε μήπως σας ξέφυγε κάτι, είτε επειδή μιλήσατε με κάποιον και φοβάστε ότι μπορεί να ενεργοποιήθηκε κάτι άλλο είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Και δεδομένου ότι ο Poirot δεν τρέχει, αυτό μεταφράζεται σε πολλές ώρες περπάτημα. Και δεδομένου ότι η υπόθεση διαδραματίζεται σε ένα νησί με ξενοδοχείο με δωμάτια και μπαλκόνια αυτό μεταφράζεται σε ανοιγοκλείσιμο πορτών και μπαλκονόπορτων σε τριψήφιο αριθμό. Υπολογίζω χονδρικά ότι αν υπήρχε ένας χάρτης για τις μεταφορές το παιχνίδι θα μίκραινε γύρω στις τρεις ώρες. Τρεις κρίσιμες ώρες για την ψυχολογία του παίχτη. Θεωρώ πολύ κρίμα κάποιος να χάνει τον ενδιαφέρον του για το παιχνίδι λόγω αυτού του στοιχείου ενώ και η υπόθεση αλλά και η απόδοση του παιχνιδιού είναι αξιοπρεπής.
 
Να κλείσω με τα αρνητικά με κάτι που ομολογώ ότι το διάβασα σε ξένο θέμα σχετικό με το παιχνίδι και δεδομένου ότι είχα την ίδια προσωπική εμπειρία οφείλω να αναφέρω. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ο Hastings καλείται να κάνει κάποιες ερωτήσεις στους υπόπτους της υπόθεσης κάποιες από τις οποίες άλλοτε είναι ερωτήσεις ρουτίνας και άλλοτε εξαιρετικά κρίσιμες για την έκβαση της ιστορίας. Όταν είναι εξαιρετικά κρίσιμες ο Poirot προειδοποιεί : ‘Choose wisely Hastings!’. Και ενώ η σωστή επιλογή του Hastings οδηγεί σε επιβράβευση από τον Poirot, η λάθος επιλογή του οδηγεί σε πιθανό dead end!!! Για το συγκεκριμένο θα ήμουν ιδιαίτερα σκεπτική εάν δεν μου είχε συμβεί στην ίδια. Είναι αλήθεια πως το παιχνίδι το έπαιξα τώρα για δεύτερη φορά καθώς τη πρώτη είχα κολλήσει ανέλπιστα σε ένα σημείο, στο διαβόητο γράμμα, που ενώ το είχα κάνει ολόσωστο και είχα κάνει τα πάντα που έπρεπε να γίνουν, το παιχνίδι δεν προχωρούσε με τίποτα. Δεν αποκλείω σε καμία περίπτωση το ενδεχόμενο του bug, όπως και να έχει όμως εγώ όφειλα να προειδοποιήσω.

Το θέμα του ήχου έρχεται κάπως να ισορροπήσει τα πράγματα καθώς δίνει ένα αρκετά αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Η φωνή του Poirot δεν ανήκει στον David Suchet, o ηθοποιός όμως που τον ενσαρκώνει έχει κάνει αξιόλογη προσπάθεια και εμένα προσωπικά με έπεισε στο έπακρο. Πολύ καλοί ήταν και όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί που φάνηκε να έχουν μπει στο κλίμα και να έχουν πιάσει την ατμόσφαιρα της υπόθεσης. Μάλιστα αν κάποιος έχει δει και τη διάσημη ταινία του 1982 σκηνοθετημένη από τον Guy Hamilton, θα διακρίνει ότι οι ηθοποιοί του παιχνιδιού σίγουρα επηρεάστηκαν από τους κινηματογραφικούς ομόλογούς τους. Η μουσική επένδυση του παιχνιδιού ήταν απλά η βασική, ενώ ενδιαφέροντα και πετυχημένα ήταν όλα τα ηχητικά εφέ, ειδικά των αντικειμένων του inventory.

Το παιχνίδι από άποψη γρίφων βασίστηκε θα έλεγα στη νοοτροπία του Poirot να τα έχει καλά με όλους τους υπόπτους προκειμένου να του εκμυστηρεύονται πράγματα. Αυτό δυστυχώς κάπως παρερμηνεύτηκε από τους δημιουργούς του παιχνιδιού με αποτέλεσμα νε βάζουν τον μεγάλο ντετέκτιβ να αναλώνεται σε διάφορες διευκολύνσεις αυτών. Θα δούμε δηλαδή τον Poirot να ψάχνει να βρει το κατάλληλο δώρο για μια κυρία που γιορτάζει, να επιστρέφει βιβλία στη βιβλιοθήκη, να προσπαθεί να πιάσει περιστέρια, να βρίσκει τη χαμένη αλληλογραφία του ταχυδρομείου, να παίζει βελάκια με barman και άλλες πολλές ‘χαμαλοδουλειές’ που έρχονται σε σύγκρουση και με το ύφος και με το status του πασίγνωστου ντετέκτιβ. Πέραν αυτού η πλειοψηφία των γρίφων είναι inventory based με δυο τρεις ως εξαίρεση να είναι puzzle τύπου. Γενικά οι γρίφοι αφενός είναι λίγοι συγκριτικά με τη διάρκεια του παιχνιδιού και σχετικά με τις δυνατότητες που προσφέρει η υπόθεση και αφετέρου είναι πάρα πολύ εύκολοι. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι περισσότερες πιθανότητες έχεις να κολλήσεις επειδή δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις παρακάτω παρά επειδή έχεις έρθει αντιμέτωπος με κάποιο γρίφο.
 
Δεν μετανιώνω που ασχολήθηκα με το Evil under the sun. Παρόλο που ο τεχνικός τομέας έριξε το παιχνίδι και προσωπικά ψιλοταλαιπωρήθηκα θεωρώ ότι είναι ένα παιχνίδι που έχει να δώσει. Εάν οι δημιουργοί προχωρήσουν στην έκδοση ενός patch που θα μετριάζει το πέρα δώθε και θα διορθώνει το θέμα των κρίσιμων ερωτήσεων, θα το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους. Προς το παρόν το προτείνω σε όσους έχουν αποθέματα υπομονής, είναι φανατικοί της Agatha και επιθυμούν κάτι χαλαρό σε επίπεδο σκέψης και ενασχόλησης για το καλοκαιράκι.