Dracula: Origin

Πάντα μου έκανε μία σχετική εντύπωση το γεγονός πως το θέμα του βαμπιρισμού, ενώ έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον σε ταινίες, βιβλία και μουσική, το πέρασμα από τα adventure games ήταν πολύ περιορισμένο – πέρα από τα Dracula της Cryo και το Bloodnet δεν μου έρχεται άλλο παιχνίδι στο μυαλό.

Από την άλλη πλευρά, η εξέλιξη της εταιρείας κατασκευής adventures Frogwares είναι πραγματικά εκπληκτική. Εκεί που κάθε της adventure ήταν στην καλύτερη περίπτωση μέτριο ξαφνικά κάθε νέο της παιχνίδι ήταν καλύτερο από το προηγούμενο. Από το The Awakened και μετά η Frogwares μας προσφέρει adventures πολύ υψηλής ποιότητας κάτι που αποτυπώνεται και στο Dracula Origin – σε ότι αφορά τα puzzles βέβαια.
 
Το σενάριο του Dracula Origin (D.O) ακολουθεί τα πρότυπα και τους χαρακτήρες του βιβλίου του Bram Stoker. Έτσι υπάρχει και εδώ Δρ. Van Helsing (τον οποίο και χειριζόμαστε), Jonathan και Mina Harker και φυσικά Κόμης Δράκουλας. Η υπόθεση όμως έχει υποστεί ένα μικρό λίφτινγκ, που σημαίνει ότι παρόλο που έχουμε τους ίδιους χαρακτήρες με το βιβλίο η ιστορία είναι εντελώς διαφορετική. Έτσι, ο Jonathan δεν γύρισε ποτέ από εκείνο το επαγγελματικό ταξίδι στην Τρανσυλβανία καθώς ο Δράκουλας τον έκανε τελικά υπηρέτη του μεταμορφώνοντας τον σε βαμπίρ, ενώ τώρα κυνηγά και την Mina, την οποία θέλει να χρησιμοποιήσει σε μία τελετή σκοτεινής μαγείας, προκειμένου και μέσω του σώματος της να επαναφέρει στην ζωή την παλιά του αγαπημένη. Μύλος δηλαδή.

Ένα από τα μειονεκτήματα του D.O είναι ότι το σενάριο του είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Η ανάπτυξη της υπόθεσης περιορίζεται απλά στο το να πηγαίνουμε από το ένα γεωγραφικό σημείο στο άλλο, βρισκόμενοι πάντα ένα βήμα πίσω από τον Κόμη Δράκουλα. Κάποια στιγμή βέβαια καταφέρνουμε να τον φτάσουμε αλλά το φινάλε είναι τόσο τραγικά υλοποιημένο που δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις πότε τελείωσε. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις φτάσει στην κορύφωση, απλά κάνεις ένα κλικ και τα πάντα τελειώνουν. Κρίμα, γιατί αυτός που αδικείται είναι ο ίδιος ο τίτλος. Τέλος, με εκνεύρισε το γεγονός ότι και σε αυτό παιχνίδι της η Frogwares επιχειρεί απευθείας σύνδεση με το σύμπαν του H.P Lovecraft – πιο συγκεκριμένα αναφέρεται ο γνωστός Nyarlathotep αλλά και το βιβλίο «De Vermis Mysteriis». Κάποιος πρέπει να τους πει να χαλαρώσουν λίγο με το συγκεκριμένο θέμα γιατί τους έχω ικανούς στο επόμενο τους adventure να μας πουν ότι ο Jack The Ripper μακέλευε πόρνες για λογαριασμό του…Cthulhu.
 
Τεχνικά, το D.O τα καταφέρνει καλά. Τα γραφικά είναι πολύ όμορφα σχεδιασμένα ενώ οι περιβάλλοντες χώροι είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών. Οι χρωματικοί συνδυασμοί είναι ιδανικοί και μερικές τοποθεσίες, όπως το νεκροταφείο, ξεχωρίζουν με την «δύναμη» που εκπέμπουν.  Οι χαρακτήρες είναι επίσης πολύ καλά σχεδιασμένοι και το animation τους ομαλό σαν βούτυρο. Πολύ καλές είναι και οι ομιλίες, με κορυφαία αυτή του Van Helsing που πραγματικά «τρομάζεις» να την ακούς. Έχει μία απίστευτη σκοτεινή, γρέντζα αγριάδα και είναι πολύ παθιασμένη σε σημείο να κάνω κλικ όπου βρω μόνο για να ακούω τις ατάκες του. Η μουσική είναι επίσης καλή, στο background παίζουν μερικά όμορφα ορχηστρικά θέματα, που από κάποιο σημείο και μετά όμως αρχίζουν να επαναλαμβάνονται.
 
Το interface του παιχνιδιού, είναι αυτό που χρησιμοποιεί η Frogwares σε όλα τα παιχνίδια της – με την διαφορά βέβαια ότι το D.O είναι πλέον τρίτου προσώπου και όχι πρώτου. Έτσι, με δεξί κλικ οπουδήποτε στην οθόνη εμφανίζεται το κλασσικό panel με τις καρτέλες Items (inventory), Dialogues, Documents και Reports. Προσωπικά θεωρώ το συγκεκριμένο interface πολύ λειτουργικό και χρηστικό, με εξαίρεση το inventory που μου φαίνεται λίγο ημιτελές, καθώς δεν μπορείς να εξετάσεις ένα αντικείμενο μέσα σε αυτό. Λάβετε επίσης υπόψη σας ότι γίνεται κακός χαμός όσον αφορά την πληθώρα των hotspots που υπάρχουν σε κάθε οθόνη, καθώς είναι πάρα πολλά και άρα πρέπει να είστε ιδιαίτεροι προσεκτικοί μην σας ξεφύγει κανένα. Με το spacebar μπορείτε να τα εμφανίζετε αλλά δεν προτείνω την χρήση του, καθώς έτσι τα πράγματα απλοποιούνται σε μεγάλο βαθμό. Έγινε μόδα τελικά το «hotspot key», σε σημείο να απλοποιούνται πολύ τα πράγματα. Θέλω πίσω το pixel hunting μου παρακαλώ!

Πάμε τώρα στο gameplay του παιχνιδιού, που αποτελεί ίσως και το πιο άνισο σημείο του. Το παιχνίδι, στα πρότυπα όλων των τίτλων της Frogwares είναι γεμάτο puzzles – ουσιαστικά σε κατευθύνει από το ένα στο άλλο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – απλά από ένα σημείο και μετά γίνεται αυτοσκοπός. Η ποικιλία των συγκεκριμένων puzzles είναι πολύ μεγάλη και θα συναντήσετε πάρα πολλά και σε πολυπληθείς εκφάνσεις ενώ το επίπεδο δυσκολίας τους είναι πραγματικά εκπληκτικά σχεδιασμένο. Αυτό σημαίνει ότι ναι μεν αρκετά από αυτά είναι όντως δύσκολα αλλά όλα μπορούν να λυθούν αν επιδείξετε προσοχή και επιμέλεια. Ευτυχώς, εδώ δεν έχουμε τις «παλαβομάρες» ορισμένων γρίφων του προηγούμενου παιχνιδιού της Frogwares, και κατά τ’ άλλα εκπληκτικού, Sherlock Holmes vs Arsene Lupin. Σε γενικές γραμμές τα puzzles μου άρεσαν πολύ και νομίζω ότι άλλες εταιρείες πρέπει να παραδειγματιστούν από τον τρόπο δουλειάς της Frogwares σε αυτό το σημείο. Βέβαια, στο παιχνίδι υπάρχουν και inventory γρίφοι και αφορούν κυρίως είτε την χρησιμοποίηση συγκεκριμένου αντικειμένου σε δεδομένο σημείο είτε την δημιουργία μιας κατασκευής από διάφορα αντικείμενα. Αυτό όμως λειτουργεί λίγο καθοδηγητικά καθώς ο Van Helsing σου λέει αυτόματα «I am in need of something», οπότε αμέσως γνωρίζεις ότι δεν έχεις αυτά που χρειάζονται. Επιπλέον μερικές κατασκευές, όπως αυτή που φτιάχνεις στον στάβλο του πανδοχείου για να αδειάσεις ένα βαρέλι, είναι τόσο αναίτια πολύπλοκες που μόνο ο Μαγκάϊβερ θα μπορούσε να τις σκεφτεί.
 
Εκεί που το D.O χάνει τελικά το στοίχημα είναι στην ατμόσφαιρα του ή μάλλον στην απουσία αυτής. Τα διάφορα επίπεδα του παιχνιδιού και οι μετακινήσεις είναι τόσο αποσπασματικά υλοποιημένα που δίνουν την αίσθηση του ανολοκλήρωτου στον παίχτη. Η ευρηματικότητα της αφηγηματικής δομής εξαντλείται στο να σε πετάει από το ένα σημείο στο άλλο, αναθέτοντας σου κάθε φορά συγκεκριμένα tasks, με αποτέλεσμα σε κανένα σημείο να μην νιώθεις ότι κυνηγάς ένα ιδιοφυές και πολυμήχανο βαμπίρ. Επιπλέον, ακόμα και ο χαρακτήρας του ίδιου του Κόμη Δράκουλα είναι τόσο ρηχός και αποσπασματικός που όχι μόνο δεν τον φοβάσαι αλλά τον κερνάς και μια μπύρα σε καμιά ταβέρνα που λέει ο λόγος. Αυτό βέβαια συμβαίνει με όλους τους χαρακτήρες, κανείς εκ των οποίων δεν αναλύεται σε βάθος – ακόμα και την Mina, που υποτίθεται ότι είναι πρόσωπο – κλειδί στην ιστορία, την συναντάς και της μιλάς ελάχιστα κατά την διάρκεια του παιχνιδιού.

Αποκορύφωμα βέβαια όλων, το από κάθε πλευρά απαράδεκτο φινάλε. Έχεις φτάσει λοιπόν στο κάστρο του Κόμη Δράκουλα και είσαι έτοιμος για την τελική αναμέτρηση με το θηρίο. Εμφανίζεσαι μπροστά του στην μέση της τελετής μαύρης μαγείας που επιχειρεί, τον «κλικάρεις» με κάτι, δεν λέω με τι – μην σας δώσω τώρα και spoiler για το φινάλε, και εκεί που είσαι έτοιμος για τον χαμό που νομίζεις ότι θα ακολουθήσει…βλέπεις τα credits! Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το έκαναν αυτό – το φινάλε ενός παιχνιδιού, και ειδικότερα ενός adventure, πρέπει να επιβραβεύει τους κόπους του παίκτη που κατάφερε να φτάσει ως εκεί και όχι να του πετάει ένα ξεροκόμματο εξήγησης και κλεισίματος.
 
Κλείνοντας, βρήκα το Dracula Origin τουλάχιστον αμφιλεγόμενο. Από την μία μεριά είχαμε εκπληκτικής σύλληψης puzzles, όμορφα γραφικά, ποιοτικό speech και από την άλλη δεν είχαμε σενάριο, ατμόσφαιρα, συγκίνηση και αφηγηματική δομή. Ανάλογα λοιπόν, με το τι βαραίνει περισσότερο στις προτιμήσεις σας διαλέγετε και παίρνετε. Σίγουρα θα περάσετε καλά με το παιχνίδι, απλά μόλις το τελειώσετε θα σας μείνει μία αίσθηση ανικανοποίητου. Με την φόρα που έχει πάρει όμως η Frogwares, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι στο επόμενο παιχνίδι της θα παρουσιαστεί και πάλι βελτιωμένη.