Simon the Sorcerer 4: Chaos Happens

Πάντα έτρεφα μία ιδιαίτερη συμπάθεια στον Simon τον μάγο καθώς θεωρούσα την δημιουργία του αρκετά «τίμια» ακόμα και αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι ουσιαστικά αντιγράφει κατά κάποιο τρόπο τα Monkey Islands. Ειδικά δε, θεωρώ το Simon the Sorcerer 2 ως υπόδειγμα σχεδιασμού και δράσης καθώς ουσιαστικά παίζεις ένα ολόκληρο adventure προκειμένου να βρεις τον τρόπο να σκαρφαλώσεις στο παράθυρο ενός πύργου! Εξαιρετικά ιδιοφυής σχεδιασμός. Αυτό που με έχει χαλάσει βέβαια λίγο με τον Simon ήταν πως από το nο2 της σειράς και μετά ο κεντρικός χαρακτήρας έχει μετατραπεί – ηθελημένα – σε απίστευτο κάφρο και υπερβολικά κυνικό άτομο. Το κακό είναι ότι φαίνεται ότι κάτι τέτοιο έχει γίνει εξεπιτούτου, κάτι που προσωπικά με έχει ξενίσει πάρα πολύ.
 
Ο μικρός – και πάντα μαθητευομένος – μάγος λοιπόν «σκοτώνεται» αμέριμνος με το αδερφάκι του μέσα στην τυπική μεσοαστική κατοικία του με αποτέλεσμα οι γονείς του να τον κλείσουν στο δωμάτιο του για τιμωρία. Εκεί λοιπόν που κάθεται πικρόχολος και τσαντισμένος εμφανίζεται μπροστά του το όραμα της Alix, της αγαπημένης του δηλαδή από τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, που τον καλεί επειγόντως να επιστρέψει στο Magic Kingdom, το οποίο αντιμετωπίζει βέβαια για ακόμα μία φορά τρομακτικό κίνδυνο. Έτσι, μέσω της γνωστής μαγικής ντουλάπας ο Simon επιστρέφει στο Μαγικό Βασίλειο (ελεύθερη μετάφραση κάνω, μην πέσετε να με φάτε) για να διαπιστώσει ότι η τάξη πραγμάτων που ήξερε έχει αλλάξει άρδην. Η Alix όχι μόνο δεν θυμάται ότι τον έχει καλέσει να τους σώσει αλλά και το Βασίλειο δεν αντιμετωπίζει κανένα κίνδυνο ενώ κυκλοφορεί και ένας σωσίας του Simon ο οποίος είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτόν: Καλός, ευγενικός, φιλότιμος και πάντα βοηθάει τους συνανθρώπους του! Ο Simon, που έχει φρικάρει εντελώς από αυτή την τροπή των γεγονότων αποφασίζει να μείνει για να ανακαλύψει τι διάολο συμβαίνει αλλά και για να εξολοθρεύσει τον «καλό» σωσία του. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται λίγο όταν ανακαλύπτει ότι υπάρχει μία συνωμοσία για την ανατροπή του βασιλιά από έναν δαιμόνιο σφετεριστή.
 
Το εικαστικό περιτύλιγμα του Simon 4 είναι πραγματικά πολύ όμορφο. Τα γραφικά λάμπουν με την καθαρότητα τους και τους πολύ ζεστούς χρωματισμούς τους ενώ και τα σκηνικά της κάθε οθόνης είναι πραγματικά σχεδιασμένα με εξαιρετικό μεράκι και τεχνοτροπία. Αρνητική εντύπωση μου έκανε πάντως το γεγονός, ότι με εξαίρεση την εισαγωγή δεν υπάρχουν καθόλου cutscenes στο παιχνίδι, ούτε καν στο φινάλε. Η μουσική του παιχνιδιού δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, ένα απλά ευχάριστο μουσικό χαλί που παίζει στο background. Για τις φωνές των χαρακτήρων υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις. Εγώ τις βρήκα καλές και μέσα στο κλίμα του παιχνιδιού και μου κάνει κάπως εντύπωση πως στο σύνολο τους τα σχόλια των υπολοίπων που έχουν παίξει το παιχνίδι είναι κατά βάση αρνητικά. Ο καθένας βέβαια κρίνει με βάση τα γούστα του, απλά δεν μπορώ να καταλάβω όλο αυτόν το αρνητισμό που υπάρχει σχετικά με το speech στο εν λόγω παιχνίδι.

 
Πάμε τώρα στον τομέα στον οποίο ουσιαστικά κρίνεται ένα adventure game, και αυτός δεν είναι άλλο από το gameplay. Τα αισθήματα μου όσον αφορά την ποιότητα του Simon 4 ως παιχνιδιού είναι ανάμικτα. Ομολογώ πως το παιχνίδι με κούρασε λίγο και σε αρκετές περιπτώσεις με έκανε να βαριέμαι. Καταρχήν, ο Simon μαζεύει τα άπειρα αντικείμενα με αποτέλεσμα να έχουμε στο inventory έναν πολύ μεγάλο αριθμό από πράγματα, τα οποία από ένα σημείο και μετά αρχίζουμε να χρησιμοποιούμε όπου βρούμε για να δούμε μπας και γίνεται τίποτα που μας είχε ξεφύγει. Αυτό δεν είναι κατά ανάγκη εξ’ ορισμού κακό, απλά από ένα σημείο και μετά αρχίζει να κουράζει.
 
Οι γρίφοι του παιχνιδιού είναι κυρίως inventory based αλλά σας προειδοποιώ ότι σε γενικές γραμμές το παιχνίδι είναι δύσκολο. Θα πρέπει να στύψετε αρκετές φορές το μυαλό σας για το τι πρέπει να κάνετε στην συνέχεια, παρότι ο Simon έχει την κακή συνήθεια να σας δίνει ξεκάθαρα hints του στυλ «α, τώρα πρέπει να κάνω αυτό»!. Ένα άλλο στοιχείο που δεν μου άρεσε, είναι ότι παρόλο που ο Simon σας βοηθάει, και σε εκνευριστικό μάλιστα βαθμό, σε ορισμένες περιπτώσεις ξέρετε τι πρέπει να κάνετε αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρετε πώς να το κάνετε. Έτσι, αρχίζετε να δοκιμάζετε όλα τα αντικείμενα που έχετε σε όλα τα hotspots της οθόνης, στα οποία πιθανολογείτε ότι υπάρχει δράση. Υπάρχουν πάντως αρκετοί έξυπνοι γρίφοι, αρκεί να έχετε υπόψη σας τον χιουμοριστικό χαρακτήρα του παιχνιδιού, δηλαδή να δοκιμάζετε όλες τις παλαβές λύσεις που μπορείτε να σκεφτείτε. Επιπλέον, οι τεράστιοι σε έκταση διάλογοι ωθούν πολλές φορές τον παίκτη σκέφτεται αν όντως υπήρχε η ανάγκη για όλη αυτήν την λογοδιάρροια. Τέλος, προσέξετε πως με το πλήκτρο «H» εμφανίζονται όλα τα hotspots στην οθόνη, το «Ε» εμφανίζει τις εξόδους ενώ με το «G» βλέπετε όλα τα αντικείμενα τα οποία μπορείτε να πάρετε. Πάλι καλά που λείπουν και οι action κασκάντες του Simon3D.
 
Το χιούμορ του παιχνιδιού το βρήκα δυστυχώς κάπως άνισο, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις μου δόθηκε η εντύπωση πως αυτό ήταν βεβιασμένο και κάπως χοντροκομμένο, με την έννοια ότι εκβίαζε το γέλιο ή έστω το χαμόγελο. Υπάρχουν βέβαια πανέξυπνες ατάκες και καταστάσεις αλλά δεν είναι τόσες πολλές που θα μου επέτρεπαν να κάνω λόγο για ολοκληρωτικά υψηλού επιπέδου χιούμορ παιχνίδι. Θεϊκότερη όλων βέβαια, θεωρώ την ατάκα που λέει ο Simon όταν τον βάζετε να εξετάσει ένα κατσαβίδι (screwdriver) ενώ και το σκηνικό με το σκυλάκι στο σπίτι του σωσία βγάζει απίστευτο γέλιο. Πρέπει να δείτε τι του κάνει ο Simon για να το πιστέψετε. Ενδιαφέρον έχει επίσης και το σημείο όπου χειρίζεσαι δυο χαρακτήρες, τον Simon και τον σωσία του και οι καυστικές ατάκες που πετάει ο ένας στον άλλον κατά την διάρκεια της συνεργασίας αυτής. Όπως είπα όμως και στην εισαγωγή του review με ενοχλεί το ότι έχουν μετατρέψει σε τόσο κυνικό τσόγλανο τον Simon, ο οποίος δεν διστάζει να σκοτώσει ή να πληγώσει ανθρώπους μόνο και μόνο για να αποκτήσει ένα…skateboard. Ευτυχώς δηλαδή που λείπουν και οι φρικαλεότητες που έκανε ο ήρωας στο Simon 3D.
 
Ένα από τα άνισα σημεία του Simon 4 είναι και το σενάριο του, τόσο γιατί αυτό είναι κάπως εντελώς κοινότυπο όσο και για το ότι στο φινάλε μένουμε με πολλές αναπάντητες ερωτήσεις. Πραγματικά, όταν βλέπεις τα τελικά credits αισθάνεσαι μία απορία που εκφράζεται με την αμίμητη ατάκα «Τι έγινε ρε παιδιά, τελείωσε»; Δεν ξέρω αν οι δημιουργοί έχουν σκοπό για sequel άλλα έχει παραγίνει το κακό τελευταία με τα κουτσουρεμένα φινάλε και τις απορίες που αυτά αφήνουν. Συν τοις άλλοις, πόσο νόημα έχει πια το να προσπαθείς πάλι να σώσεις τον θρόνο και το βασίλειο από τον εκάστοτε σφετεριστή, ο οποίος δεν είναι ούτε καν ένας ενδιαφέρων κακός αλλά συγκεντρώνει όλα εκείνα τα κλισέ που βρίσκουμε σωρηδόν σε ανάλογα παιχνίδια και ταινίες του σωρού. Τελειώνοντας το παιχνίδι πάντως, αναρωτήθηκα αρκετά σχετικά με το γιατί τελικά ο Simon έκανε τον κόπο και επέστρεψε στο Μαγικό Βασίλειο. Όπως θα δείτε και στο παιχνίδι, τα πράγματα θα είχαν πάει πολύ καλύτερα αν αυτός δεν είχε εμφανιστεί. Πολύς χαμός για το τίποτα σχεδόν.
 
Σε γενικές γραμμές το Simon the Sorcerer: Chaos Happens μου άφησε αντικρουόμενα συναισθήματα. Κάποιες πλευρές του σίγουρα μου άρεσαν, από την άλλη όμως μου φάνηκε κάπως σαν «μία απ΄ τα ίδια», καθώς μέσα στο παιχνίδι βρήκα αρκετές κοινοτυπίες και καταστάσεις που πάντα κάτι μου θύμιζαν. Για παράδειγμα πόσες φορές έχουμε δει τον γρίφο να προσπαθείς να περάσεις το troll που φυλάει μια γέφυρα; Τουλάχιστον άπειρες. Τουλάχιστον μπορεί το Simon 3D να είχε φρικαλέο χειρισμό και εντελώς εκνευριστικά action sequences αλλά τουλάχιστον εκείνο διέθετε και μία περισσότερο ολοκληρωμένη δομή και εσωτερική λογική.