Belladonna

"Nothing is so painful to the human mind as a great and sudden... ending."

Μια ιστορία με τίτλο το όνομα ενός θανατηφόρου φυτού και ταυτόχρονα τη λατινική λέξη που περιγράφει μια όμορφη γυναίκα. Μια ιστορία εμπνευσμένη από το αξέχαστο έργο της Mary Shelley, το Frankenstein. Ένα γοτθικό και σκοτεινό point and click adventure, όπως το περιέγραψε ο δημιουργός του. Θα μπορούσε πράγματι να είναι ένα μικρό αριστούργημα. Δυστυχώς, όμως, μόνο μικρό είναι.

Σενάριο

H ηρωίδα μας ξυπνά -από το θάνατο!- σε ένα υπόγειο εργαστήριο. Προφανώς, κάποιος την επανέφερε στη ζωή, όπως περίπου είχε κάνει ο δόκτορ Φράνκεινστάιν. Το σώμα της έχει συρραφτεί και εμπλουτιστεί με μηχανικά μέρη, ενώ ένα τεράστιο κουρδιστήρι ξεπροβάλλει από το κρανίο της. Παρόλα αυτά είναι χαριτωμένη, και όμορφη. Επουδενί δεν χαρακτηρίζεται ως τέρας, ή έστω τρομαχτική. Καταλαβαίνει ευθύς αμέσως ότι την έχουν επαναφέρει στη ζωή, αλλά δε θυμάται τίποτε άλλο. Ξεκινά, λοιπόν, να εξερευνά το χώρο γύρω της αναζητώντας απαντήσεις: πού βρίσκεται, πώς πέθανε, και κυρίως ποιος και γιατί την επανέφερε στη ζωή;

Η αποστολή της δε θα είναι δύσκολη, μιας και την περιμένουν διάσπαρτες σελίδες από ημερολόγια που ξετυλίγουν σιγά-σιγά (ή μάλλον βιαστικά-βιαστικά) την ιστορία. Πίσω από τις σελίδες που ανακαλύπτουμε, κρύβονται μια τραγική ιστορία αγάπης και απώλειας καθώς και ορισμένα ενδιαφέροντα θέματα που λίγα παιχνίδια τολμούν να αγγίξουν. Πραγματικά, πρόκειται για ιδέες που θα μπορούσαν να έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Δυστυχώς, όμως, ελάχιστο έχουν τελικά μιας και το κείμενο είναι αφελές, σχεδόν παιδικό στη γραφή του.

(η αισθητική του παιχνιδιού είναι πανέμορφη)

Το ίδιο πρόβλημα εμφανίζεται και στη σκιαγράφηση της ηρωίδας, η οποία έχει αναληθοφανείς και αντιφατικές μεταξύ τους αντιδράσεις, ενώ σχολιάζει τα πάντα με χαριτωμενιά που μάλλον δεν ταιριάζει στην περίσταση. Συνειδητοποιεί πως ήταν νεκρή και την επανέφεραν στη ζωή, και απλώς το αναφέρει· δε σοκάρεται, δε θλίβεται, δε θυμώνει. "Δεν έχει πλέον συναισθήματα, είναι απαθής προς όσα συμβαίνουν", σκεφτόμαστε εμείς αμέσως για να δικαιολογήσουμε κάπως όσα βλέπουμε. Θα διαψευθούμε, όμως, λίγα μόλις λεπτά αργότερα όταν την ακούμε να μας λέει όλο ενθουσιασμό: "Είμαι πολύ περίεργη να μάθω τι συνέβη στη γλυκιά Clara". Άρα νοιώθει. Άρα την ενδιαφέρουν όσα ανακαλύπτει. Άρα... μήπως κάτι δεν πάει καλά;

Gameplay

Η αλληλεπίδραση που έχουμε με το περιβάλλον είναι πολύ περιορισμένη και τα hotspots ελάχιστα. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, τα hotspots είναι απλώς σελίδες ημερολογίου που σηκώνουμε (και όχι βρίσκουμε!) για να διαβάσουμε και αντικείμενα που απλώς θα χρησιμοποιήσουμε κάπου εκεί δίπλα. Γρίφοι υπάρχουν ελάχιστοι και είναι όλοι ανεξαιρέτως προφανείς και αστειωδώς εύκολοι. Παρόλα αυτά, σε ένα τόσο απλοϊκό και γραμμικό gameplay υπάρχουν λαθάκια στην εξέλιξη μιας και η ηρωίδα μας θεωρεί δεδομένο ότι έχουμε ήδη ανακαλύψει πράγματα που δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμη.

(κάποιους γρίφους θα προτιμούσαμε να μην τους έχουμε λύσει ποτέ)

Γενικά, όλα δείχνουν πως ο δημιουργός ήθελε να αφηγηθεί μια ιστορία και όχι να εστιάσει στο gameplay. Δυστυχώς, όμως, ο τρόπος που επέλεξε να το κάνει αυτό είναι αφελής, παρά τη χρονολογική αντιστροφή. Καταρχάς, οι διάφορες σελίδες βρίσκονται διάσπαρτες σε προφανέστατα σημεία, η μία μετά την άλλη, δεν έχουν λόγο ή αφορμή ύπαρξης εκεί, ενώ υπάρχουν ακόμη κι ολόκληρα δωμάτια που μπαίνουμε απλώς για να βρούμε μια σελίδα μες στη μέση και να τη διαβάσουμε. Μήπως είναι μια εύκολη λύση για να αφηγηθείς μια ιστορία χωρίς να σκαρφιστείς τρόπο να το κάνεις όντως; Κι όταν το κείμενο είναι παιδιάστικα γραμμένο, μπορούμε να του συγχωρήσουμε τις υπόλοιπες αδυναμίες; Είναι δυνατόν να έχεις σε ένα ημερολόγιο το γράφοντα να επεξηγεί στον εαυτό του πράγματα που θα έπρεπε να του είναι προφανή και αυτονόητα; Χρειάζεται να ακούσουμε την ηρωίδα που υποδυόμαστε να λέει "είμαι περίεργη να μάθω τη συνέχεια"; Δε θα έπρεπε να νοιώσουμε έτσι μόνοι μας, αβίαστα, όσο ξεδιπλώνεται η ιστορία;

Τέλος, να αναφέρουμε πως δεν υπάρχουν saves, και γίνεται autosave στο σημείο όπου βρισκόμαστε. Πολύ μικρό το κακό, όμως, αν αναλογιστείτε πόσο διαρκεί συνολικά το παιχνίδι: εάν διαβάσετε όλα τα κείμενα, δε θα σας πάρει πάνω από καμιά ώρα για να το ολοκληρώσετε. Αν τα προσπεράσετε; Σε λιγότερο από 15' θα δείτε τους τίτλους τέλους. Ακόμη κι αυτό θα ήμασταν διατεθειμένοι να του συγχωρήσουμε αν μας προσέφερε μια συναρπαστική ώρα. Κάθε άλλο παρά συναρπαστική είναι, όμως.

(υπάρχουν ολόκληρα δωμάτια μόνο με μια σελίδα ημερολογίου μες στη μέση)

Γραφικά / Διάλογοι-Ήχος

Η αισθητική του belladonna είναι αναμφίβολα... bella! Το μοντέλο του χαρακτήρα είναι πολύ ιδιαίτερο, άριστα σχεδιασμένο και μαρτυρά γλυκιά έμπνευση, ενώ τα ζωγραφισμένα στο χέρι καρτουνίστικα γραφικά κερδίζουν τις εντυπώσεις και θυμίζουν παλιότερους τίτλους που αγαπήθηκαν. Η υπέροχη αισθητική του χαρακτήρα δε συνάδει, ωστόσο, με τις χαριτωμενιές που τη χαρακτηρίζουν. Μια γοτθική ιστορία οφείλει να είναι σκοτεινή, ή έστω μυστηριώδης. Σίγουρα, πάντως, όχι τσαχπίνα και κωμική. Δυστυχώς, τα εκτός τόπου και χρόνου σχόλια της πρωταγωνίστριας καταστρέφουν οποιαδήποτε ατμόσφαιρα γοτθικού θα μπορούσε να προκαλέσει το θέμα της ιστορίας και οι μουντές (μα πανέμορφες) τοποθεσίες που επισκεπτόμαστε.

Ομοίως, και η μουσική υπόκρουση δίνει την αίσθηση πως είναι πάντοτε μια νότα πιο "βαριά" απ' ό,τι θα άρμοζε σε αυτό που βλέπουμε οπτικά. Νοιώθουμε συνέχεια πως θα θέλαμε είτε κάτι πιο ανάλαφρο ακουστικά είτε πιο σκοτεινό αισθητικά. Ως έχουν, πάντως, ήχος και εικόνα δεν ταιριάζουν και δίνουν την αίσθηση πως το παιχνίδι δεν έχει αποφασίσει ποια θέλει τελικά να είναι η ταυτότητά του.

Συμπεράσματα

Όπως ήδη καταλάβατε, η αίσθηση που μας άφησε το παιχνίδι ήταν πως είναι παιδικό, ή μάλλον πως έχει την αφέλεια μιας παιδικής ιστορίας. Μπορούμε, όμως, να προτείνουμε σε ένα παιδί ένα παιχνίδι με τόσο πολύ κείμενο; Και μάλιστα κείμενο που μιλάει για ζήλια, μοιχεία και φόνο; Μάλλον όχι. Σίγουρα θα μπορούσαμε να το προτείνουμε σε κάποιον που κάνει τα παρθενικά του βήματα στο genre και θέλει ένα ανάλαφρο παιχνιδάκι για το τάμπλετ του, κάτι σε στυλ BigFish games. Ωστόσο, με την ίδια σιγουριά δεν μπορούμε να το προτείνουμε σε adventurers (κι ας στοιχίζει μόλις 7€, κι ας είναι η δουλειά ενός μόνο ανθρώπου) καθότι μάλλον θα το χαρακτηρίσουν ένα σύντομο demo που -μόνο με αλλαγές και βελτιώσεις- θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι ουσιαστικά (εκτός από οπτικά) όμορφο.